Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 270/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 31 marca 2023 roku, sygn. akt VIII K 27/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ pełnomocnik wnioskodawcy

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części , w jakiej oddalono wniosek

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. W zakresie czynu I z aktu oskarżenia – orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowej kary, która nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczność łagodzących takich jak okoliczności zdarzenia, prowokujące i agresywne zachowanie pokrzywdzonego, które to sam potwierdził, sposób zachowania się pokrzywdzonego, tj, ryzyko użycia noża kuchennego/młotka względem oskarżonego, wyrażenie skruchy przez oskarżonego, pojednanie się oskarżonego z pokrzywdzonym, a których uwzględnienie przez Sąd I instancji powinno spowodować orzeczenie w stosunku do oskarżonego znacznie łagodniejszej kary.

II. W zakresie czynu II i III aktu oskarżenia:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.

- art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie przy dokonywaniu ustaleń faktycznych istotnych okoliczności wynikających z uznanych za wiarygodne zeznań świadka M. D., w zakresie w jakim świadek zeznawała, że podczas zdarzenia oskarżony domagał się zwrotu pieniędzy,

- art. 7 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne, w zakresie w jakim wskazał on , iż od oskarżyciela posiłkowego zamierzał jedynie odebrać pieniądze, które oskarżyciel posiłkowy był mu winien, podczas gdy ta okoliczność podnoszona przez oskarżonego znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka M. D.,

2. powyższe uchybienia doprowadziły do błędów w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy, a które to błędy mają bezpośredni wpływ na wydanie błędnego rozstrzygnięcia w sprawie tj

- do ustalenia jakoby oskarżonego i K. G. (1) nie łączyły żądne zobowiązania finansowe,

- do ustalenia, że oskarżony działał w celu przywłaszczenia srebrnej bransolety należącej do K. G. (1).

3. dopuszczenie się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na bezpodstawnym określeniu wysokości orzeczonej nawiązki, podczas gdy oskarżyciel posiłkowy w żaden sposób nie udowodnił wysokości utraconych przez niego zarobków, jak i kosztów związanych z rehabilitacją, co spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowego środka karnego i zawyżenie kwoty nawiązki wykraczającej poza zakres doznanej przez oskarżyciela posiłkowego szkody i krzywdy.

III. w zakresie czynu IV z aktu oskarżenia:

1. Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj.

- art. 7 k.p.k. poprzez uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne w zakresie w jakim wskazał on, że nie kierował pod adresem M. D. gróźb karalnych, podczas gdy okoliczność przeciwna nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym,

- art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań M. D. poprzez przyjęcie, iż z zeznań tych wynika, iż oskarżony wypowiadał pod adresem M. D. groźby karalne, podczas gdy z zeznań tych co najwyżej wynika, iż oskarżony w sposób niekoniecznie grzeczny zadał oskarżycielce posiłkowej pytanie,

- art. 7 k.p.k. polegającą na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań K. G. (1) poprzez przyjęcie, iż oskarżony kierował pod adresem M. D. groźby pozbawienia jej życia, podczas gdy K. G. (1) nie był w stanie nawet przytoczyć konkretnej wypowiedzi oskarżonego do M. D.,

2. powyższe uchybienia doprowadziły do błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy, a które to błędy mają bezpośredni wpływ na wydanie błędnego rozstrzygnięcia w sprawie tj, iż oskarżony kierował wobec M. D. groźby pozbawienia jej życia.

Alternatywnie: w zakresie czynu II i III

1. Dopuszczenie się błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, polegającego na bezpodstawnym określeniu wysokości orzeczonej nawiązki, podczas gdy oskarżycie posiłkowy w żaden sposób nie udowodnił wysokości utraconych przez niego zarobków jak i kosztów związanych z rehabilitacją, co spowodowało orzeczenie na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty nawiązki z pogwałceniem przez niego reguł odpowiedzialności odszkodowawczej, co w konsekwencji spowodowało orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowego środka karnego i zawyżenie kwoty nawiązki wykraczającej poza zakres doznanej przez oskarżyciela posiłkowego szkody i krzywdy;

2. orzeczenie wobec oskarżonego rażąco niewspółmiernie surowej kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, która to kara nie uwzględnia występujących w sprawie okoliczności łagodzących, takich jak okoliczności zdarzenia, okoliczności ściśle osobiste dotyczące oskarżonego, przemawiają za wymierzeniem kary łagodniejszej.

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Zarzut niezasadny

Apelacja obrońcy poza własną polemiką z prawidłowymi i rzetelnymi ustaleniami Sądu I instancji oraz wnikliwą oceną dowodów - nie dostarczyła argumentów skutkujących skutecznym podważeniem prawidłowości dokonanych ustaleń faktycznych oraz subsumpcji dowodów, a zatem okazała się całkowicie niezasadna. Sąd Apelacyjny podzielił nie tylko ustalony przez Sąd Okręgowy stan faktyczny, ale także przyjętą w wyroku kwalifikację prawną czynów przypisanych oskarżonemu jak i wymiar orzeczonych kar.

Odnośnie do I zarzutu:

Wymierzona za pierwszy przypisany M. S. (1) czyn kara 6 miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna do stopnia winy, stopnia społecznej szkodliwości jak również uwzględnia we właściwy i należyty sposób zarówno okoliczności obciążające, ale również te łagodzące, którym nadano właściwe znaczenie, co nie nosi cechy rażącej niewspółmierności i czy niesprawiedliwości. Przyznanie się do winy i przeproszenie pokrzywdzonego były w sposób oczywisty uznane przez Sąd Okręgowy jako okoliczność łagodzące (str. 19 uzasadnienia wyroku). Za czyn z art. 158 § 1 k.k. przewidziano karę pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Kara 6 miesięcy pozbawienia wolności wymierzona M. S. (1) bliska dolnemu progowi przewidzianemu za ten czyn nie cechuje się zatem surowością. Brak jest dostatecznych podstaw, by uznać, że jest ona rażąco niewspółmierna do całokształtu okoliczności, którymi przy wymiarze kary winien kierować się sąd meriti. Należy uznać tę karę za wyważoną. Jej wysokość nie pozostaje w sprzeczności z przesłankami wymiaru kary, zwartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., co wyłącza możność ingerencji w tym zakresie przez sąd odwoławczy.

Odnośnie do II zarzutu:

Sąd Apelacyjny za nieuzasadniony uznał zarzut obrazy prawa procesowego, tj. art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Wbrew bowiem stanowisku skarżącego, przeprowadzona ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego była szczegółowa, zobiektywizowana oraz uwzględniała zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego. Dokonując tej analizy i oceny wszystkich zgromadzonych w sprawie dowodów, Sąd Okręgowy nie pominął żadnej z istotnych okoliczności, poddając należytej weryfikacji wszystkie zgromadzone w sprawie dowody, wyraźnie zaznaczył, którym dowodom przyznał przymiot wiarygodności, a którym cechy tej odmówił, a także podał racjonalne powody przemawiające za takim właśnie ukształtowaniem zapatrywania Sądu na zgromadzone w sprawie dowody. Przeprowadzona w sposób wyżej opisany weryfikacja dowodów czyniła zadość przepisowi art. 7 k.p.k. i spotkała się z aprobatą Sądu odwoławczego. Sąd Apelacyjny analizował prawidłowość oceny dowodowej dokonanej przez Sąd Okręgowy, mając na uwadze ważną zasadę postępowania odwoławczego, zgodnie z którą zarzuty odwoławcze nie mogą sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku, sygn. akt II KR 355/74; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2017 r., II KK 180/17, Legalis nr 1668825). Krytyka odwoławcza, by mogła być uznana za skuteczną, winna wykazać usterki rozumowania zaskarżonego orzeczenia. Uwzględniając powyższe, Sąd II instancji uznał tak podniesiony zarzut za chybiony bowiem obrońca ograniczył się de facto do negacji prawidłowo dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów, w szczególności zeznań pokrzywdzonego i M. D., nie wykazując jednocześnie w jaki konkretny sposób oceną tą miałyby zostać naruszone zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy, czy doświadczenia życiowego.

Autor apelacji, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie przepisów art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. domaga się w istocie odstąpienia od analizy materiału dowodowego w jego całokształcie, wedle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co nakazują jasno powyższe przepisy. Okoliczności, wskazane w apelacji, mające posłużyć do konstruowania alternatywnej wersji zdarzenia, postrzegane są jednak przez obrońcę bez wzajemnego związku, który jest warunkiem koniecznym ustaleń faktycznych dokonywanych zgodnie z wymogami logiki. Z kolei warunkiem koniecznym wykazania błędów w ustaleniach faktycznych, jest uprzednie dowiedzenie, że sąd I instancji ustalając fakty, naruszył konkretne zasady procesowe. Błąd w ustaleniach faktycznych nie może bowiem wynikać wyłącznie z wątpliwości strony, czy też z przyjęcia przez nią odmiennej wersji zdarzeń, ale musi mieć konkretną przyczynę, a przyczyną taką jest właśnie naruszenie reguł procedowania, w tym np. pominięcie przez sąd niektórych dowodów, albo przeciwnie – oparcie się na dowodach niewprowadzonych do procesu, czy też w końcu dokonanie tychże dowodów wadliwej oceny – to jest odbywającej się z przekroczeniem granice swobodnej ich oceny, a zatem np. obrażającej zasady logicznego rozumowania, zasady wiedzy, czy doświadczenia życiowego.

Sąd Okręgowy dokonując ustaleń faktycznych nie negował, że oskarżony domagał się od K. G. (1) zwrotu pożyczonych wcześniej pieniędzy. Faktu zaistnienia w przeszłości takiego zobowiązania w wysokości 40 zł nie negował także pokrzywdzony – twierdząc jednak, że kwota ta została przez niego zwrócona i padając w tym zakresie okoliczności w jakich miało to miejsce.

Obrońca pominął, iż oskarżony w chwili zdarzenia żądał wydania mu przez K. G. (1) wszystkiego co ten przy sobie posiadał - co wyklucza przyjęcie działania M. S. w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, a wskazuje jaskrawo na cel osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej. Tymczasem wykazanie przez obrońcę istnienia wierzytelności stanowiło warunek konieczny przypisania sprawy działania w celu jej odzyskania (art. 191 § 2 k.k.). W polskim systemie prawnym, za wierzytelność (warunkującą byt przestępstwa z art. 191 § 2 k.k.) może być uznane roszczenie wynikające ze zobowiązania w rozumieniu art. 353 § 1 k.c., a zatem m.in. takie, którego źródłem jest legalne zdarzenie prawne. Brak takiego zdarzenia u źródeł powstania danego roszczenia powoduje, że o powstaniu wierzytelności w rozumieniu powołanych przepisów k.c. i k.k., w ogóle nie może być mowy. Skoro zaś nie istnieje wierzytelność, to niemożliwe jest wymuszenie zwrotu wierzytelności, o której mowa w art. 191 § 2 k.k.

Stwierdzić także należy, że obrońca nie wskazywał, by oskarżony np. podejmował przed zdarzeniem, czy już po, jakąkolwiek próbę odzyskania długu. Z analizy przebiegu zdarzenia nie wynika też, by podczas jego przebiegu oskarżony był faktyczne zainteresowany spłatą zobowiązania, ignorując propozycję M. D. przekazania mu w gotówce podwójnej wartość „długu”. Poza analizą sądu pozostaje racjonalność takiego zachowania oskarżonego, z jednoczesnym uwzględnieniem tak jego stanu nietrzeźwość jak i zdenerwowania powodowanego informacją o chorobie matki.

W błędzie pozostaje także obrońca negując ustalenia Sądu Okręgowego w zakresie przywłaszczenia bransolety pokrzywdzonego. Z ustalonego stanu faktycznego jasno bowiem wynika, że oskarżony działał w zamiarze kradzieży przedmiotu oznaczonego co do tożsamości i nie objętego żadnym uprzednim roszczeniem sprawcy. i zamiar ten zrealizowali bezpośrednio po użyciu przemocy, która to przemoc stanowiła środek do przełamania oporu pokrzywdzonego. Oczywistym jest, że oskarżony uderzył K. G. (1) maczetą właśnie po to, aby go okraść i taki właśnie zamiar przyświecał mu od początku. Z przebiegu zdarzenia wynika, że kradzież bransolety należącej do pokrzywdzonego nie była celem samym w sobie, pierwotnie założonym, ale chęcią zdobycia czegokolwiek cennego należącego do K. G..

Nie można podać w wątpliwość faktu, że zamiarem objęta była kradzież bransolety, skoro do takiej kradzieży doszło, co potwierdzają zeznania pokrzywdzonego i M. D., a oskarżony widział jaki przedmiot pokrzywdzonemu zabiera, zwłaszcza, że pokrzywdzony był gotów oddać mu nie tylko wszystko co posiadał, ale także poprosił o to M. D.. W tym stanie rzeczy absurdalną jest argumentacja obrońcy, iż zaniechanie kradzieży telefonów komórkowych czy portfeli pokrzywdzonych, świadczy o niedokonaniu kradzieży bransolety.

W ocenie Sądu odwoławczego nieuzasadniony był także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na uznaniu, że pokrzywdzony nie udowodnił wysokości utraconych przez niego zarobków, jak i kosztów związanych z rehabilitacją, co spowodowało orzeczenie rażąco niewspółmiernie surowego środka karnego i zawyżenie kwoty nawiązki wykraczającej poza zakres doznanej przez pokrzywdzonego szkody i krzywdy. Przede wszystkim należy zaznaczyć, że istota nawiązki różni się od obowiązku naprawienia szkody z art. 46 § 1 k.k., w którym liczy się rozmiar i rodzaj spowodowanej szkody, a jej naprawienie zmierza do przywrócenia sytuacji uprzedniej, tak jak gdyby szkoda nie zaistniała. Nawiązka ma bowiem obejmować szkody wyrządzone przestępstwem, których dokładne określenie jest niemożliwe lub znacznie utrudnione (jak zadośćuczynienie za krzywdę, czy utracone korzyści). Tak więc sąd wymierzając ten środek kompensacyjny może jedynie dążyć do orzeczenia go w przybliżonej, oszacowanej wysokości. Nawiązka orzekana na podstawie art. 46 § 2 k.k. obejmuje zarówno damnum emergens (szkodę rzeczywistą), jak i lucrum cessans (utracone korzyści). Wynika to wprost z art. 361 k.c., który znajduje zastosowanie na gruncie prawa karnego do orzekania środków kompensacyjnych. Sąd Okręgowy zastosował się do powyższej zasady i w orzeczonej nawiązce w kwocie 50.000 zł uwzględnił zarówno zadośćuczynienie za krzywdę, jak i utracone przez K. G. korzyści w wyniku utraty pracy, w której osiągałby wynagrodzenie w wysokości 5.000 zł miesięcznie jak i częściowo poniesione koszty rehabilitacji. Ustaleń w tym zakresie Sąd dokonał w oparciu o zeznania K. G. (1) i M. D.. Pamiętając o tym, że nawiązkę orzeka się w sytuacji, kiedy dokładne określenie powstałej szkody jest niemożliwe lub znacznie utrudnione ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 marca 2018 r., I ACa 957/17, Legalis nr 1760370), Sąd Apelacyjny w pełni zaaprobował decyzję Sądu I instancji w tej mierze, jednocześnie stwierdzając, że apelacja nie przedstawiła żadnych argumentów podważających ustalenia organu orzekającego. Przechodząc do zagadnienia zadośćuczynienia za krzywdę, który stanowił drugi element składowy orzeczonej nawiązki z art. 46 § 2 k.k. należy przypomnieć, że przy ustalaniu jego wysokości należy uwzględniać winę sprawcy, charakter i rozmiar krzywd, czas trwania cierpień oraz sytuację pokrzywdzonego, zwłaszcza gdy uległa ona pogorszeniu ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., I CKN 418/98, Lex nr 1215980). Doznane przez oskarżonego obrażenia, szczegółowo wskazane w sentencji wyroku, które nie były kwestionowane przez obrońcę, bez wątpienia wiązały się dla oskarżyciela posiłkowego z dużą dawką bólu oraz dyskomfortem zarówno fizycznym jak i psychicznym. Pokrzywdzony od czasu zdarzenia nie odzyskał sprawności kolana i brak jest podstaw do optymistycznych założeń w tym zakresie. Z uwagi na pogorszenie sytuacji finansowej, brak możliwości podjęcia działań związanych z rehabilitacją kolana, a także brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy zarobkowej, niewątpliwie stanowi to dla pokrzywdzonego trudne przeżycie i pogłębia krzywdę psychiczną. Zaznaczyć trzeba także, iż oskarżony po uderzeniu K. G. (1) nie udzielił mu żadnej pomocy, oddalając się z miejsca zdarzenia. W ocenie Sądu odwoławczego, w realiach przedmiotowej sprawy, kwota orzeczonej nawiązki w wysokości 50.000 zł uwzględnia faktyczne następstwa czynu oskarżonego dla zdrowia i jakości życia pokrzywdzonego, zbliżona jest do rzeczywistej szkody wyrządzonej przestępstwem i uwzględnia w odpowiednim stopniu wszystkie okoliczności, które miały wpływ na jej wysokość.

Nie zasługuje na uwzględnienie także alternatywnie sformułowany zarzut rażącej niewspółmierności kary 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd okręgowy przy wymiarze kary oskarżonemu wziął pod uwagę wszystkie istotne w tej materii ustalenia i nadał im właściwe znaczenie. Obrońca wskazując na nieuwzględnienie okoliczności łagodzonych takich jak okoliczności zdarzenia i osobiste dotyczące oskarżonego, nie precyzje ich, stąd brak jest możliwości ich zidentyfikowania i precyzyjnego ustosunkowania się. Zdecydowanie natomiast wykluczyć należy z kręgu okoliczności łagodzących stwierdzenie obrońcy o działaniu w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności – jako stanowiące znamiona innego czynu. Sąd Okręgowy niewątpliwie słusznie wskazał na szereg okoliczności obciążających oskarżonego i prawidłowo ocenił też stopień społecznej szkodliwości, oraz właściwie rozważył kwestię winy. Sąd odwoławczy podziela tę ocenę. Obrońca nie wykazał zatem, aby w omawianej sprawie Sąd Okręgowy naruszył ustawowe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k., jak też i tego, że kwestionowana kara 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności raziła surowością. Jest ona współmierna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu sprawcy. Spełnia też cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinna osiągnąć w stosunku do oskarżonego i uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Odnośnie do III zarzutu:

Za chybiony i bezpodstawny uznać należy zarzut obrazy art. 7 k.p.k. Wbrew bowiem twierdzeniom autora apelacji, zebrane w niniejszej sprawie dowody, w tym w postaci wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonych, zostały ocenione w sposób prawidłowy w pełni respektujący zasadę swobodnej oceny dowodów. Dokonana przez sąd pierwszej instancji ocena dowodów nie zawiera błędów natury faktycznej lub logicznej, respektuje zasady wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie, zatem brak jest podstaw do jej zakwestionowania przez Sąd odwoławczy. Kwestionowane przez obrońcę ustalenia w zakresie działania podjętego przez oskarżonego w ramach przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. zostały dostatecznie omówione w przez Sąd Okręgowy w kontekście oceny dowodów stanowiących podstawę ustalenia faktów. Konsekwentne pomijanie przez apelującego najistotniejszej części ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd, a dotyczących ściśle okoliczności zaatakowania K. G. (1), uderzenia maczetą i wymachiwania nią przez oskarżonego a następnie skierowania werbalnej agresji pod adresem M. D. zawierającej groźbę użycie wobec niej fizycznej przemocy, nie może odnieść żadnego skutku. Obrońca zaprzeczając by wypowiedziane przez M. S. (1) słowa, w kontekście wywołanej przez niego sytuacji, wypełniały zmaniona przestępstwa, a jedynie stanowiły nieuprzejme pytanie, pozostaje w całkowitej kontrze do racjonalnej i logicznej oceny zaistniałej sytuacji.

Wniosek

Co do czynu I z aktu oskarżenia: zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary

Co do czynu II i III z aktu oskarżenia: zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu i zakwalifikowanie czynu oskarżonego jako czyn z art. 191 § 2 k.k. oraz wymierzenie oskarżonemu nawiązki w możliwie jak najniższej wysokości

Co do czynu IV z aktu oskarżenia: o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego czynu

Alternatywnie: co do czynu II i III o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary.

☒ niezasadne

☒ niezasadne

☒ niezasadne

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wina oskarżonego w zakresie wszystkich zarzucanych mu czynów została mu w pełni udowodniona, co wykazują trafne argumenty uzasadnienia zaskarżonego wyroku, stąd brak jest podstaw do zmiany kwalifikacji prawnej czynu. Wniosek o zmianę wyroku przez uniewinnienie oskarżonego co do czynu IV aktu oskarżenia jest sprzeczny z materiałem dowodowym i nie zasługuje na uwzględnienie.

Żądanie uchylenia orzeczenia w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest zaś niezgodne z przepisem art. 437 par. 2 k.p.k.

Obrońca we wniosku końcowym nie sprecyzował konkretnie wymiaru kary, wnosząc jedynie o wymierzenie oskarżonemu kar łagodniejszych, jednak brak cech rażącej niewspółmierności w kierunku ich nadmiernej surowości, nie uzasadnia uwzględnienia tego żądania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodami utrzymania w mocy zaskarżonego wyroku jest bezzasadność zarzutów i wniosków apelacji obrońcy oraz brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2, 3

Orzeczenie w przedmiocie wynagrodzenia za obronę z urzędu zapadło zgodnie z przepisem par. 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz. U. 2019.18).

Orzeczenie w kwestii kosztów postępowania odwoławczego wydano na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze sytuację materialną i finansową oskarżonego, uznając, że uiszczenie tych kosztów byłoby zbyt uciążliwe.

7.  PODPIS

SSA Piotr Schab

SSA Izabela Szumniak SSA Agnieszka Brygidyr - Dorosz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 31 marca 2023 roku, sygn. akt VIII K 27/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☐ w części, w jakiej oddalono wniosek

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana