Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 212/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 01 lutego 2023 roku w sprawie V K 193/20.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

------------

---------------

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

-------------------

----------------------------------------------------------

-------------

---------------

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------

--------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Podniesione w apelacji obrońcy oskarżonych zarzuty dotyczące:

1. braku skargi uprawnionego oskarżyciela, która zapoczątkowała toczące się postępowanie, a więc bezwzględną przesłankę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., bowiem oskarżycielka subsydiarna E. K. nie posiadała legitymacji procesowej do bycia oskarżycielem subsydiarnym, dzieje się tak, albowiem art. 53 k.p.k. przyznaje legitymację do działania w procesie karnym pokrzywdzonemu, a art. 58 k.p.k. swoim brzmieniem wskazuje, iż wstąpić w rolę procesową oskarżyciela subsydiarnego, mogą jedynie „osoby najbliższe lub osoby pozostające na jego utrzymaniu” i to jedynie w sytuacji, gdy zmarły pokrzywdzony posiadał już status oskarżyciela subsydiarnego w danym procesie, ponadto art. 115 § 11 k.k. wyznaczając prawnokarne pojęcie osoby najbliższej, przesądza o niemożliwości występowania w procesie E. K., która jest zstępną brata męża zmarłej, więc nie jest osobą najbliższą w rozumieniu art. 115 § 11 k.k.

2. obrazy przepisów postępowania, poprzez naruszenie art. 7 k.p.k. (art. 438 pkt 2 k.p.k.) poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w I instancji, objawiającej się w uznaniu, iż zmarła M. C. była niezdolna do należytego pojmowania swojego działania i została doprowadzona do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, przez J. D. i A. D., co skutkowało skazaniem oskarżonych, podczas gdy zebrany materiał dowodowy, nie wskazuje kategorycznie i w sposób niepozostawiający wątpliwości, aby zmarła M. C., była niezdolna do należytego pojmowania swojego działania i została doprowadzona do niekorzystnego rozporządzenia mieniem – sporna decyzja, nie może zostać uznana, za niekorzystne zadysponowanie, za taką oceną, przemawia również fakt, że akt notarialny stanowił umowę, w której ekwiwalentem darowizny mieszkania, była dożywotnia opieka nad darczyńcą.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W odniesieniu do zarzutu 1 apelacji stwierdzić należy, iż jest on zasadny.

Przepis art. 49 § 1 k.p.k. normuje, że pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo. O tym zaś, kto jest osobą pokrzywdzoną, decyduje dobro prawne konkretnej osoby naruszone lub zagrożone przez sprawcę czynu i to w sposób bezpośredni, choćby nie wynikało to wprost z opisu tego czynu ani jego kwalifikacji prawnej. Bezpośredniość ta zachodzi i wtedy, gdy przedmiotem ochrony prawnej jest dobro ogólniejszej natury, ale zagrożenie go powoduje również bezpośrednie pokrzywdzenie indywidualnej osoby. Dla uznania in concreto, czy określona osoba jest pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k., podstawowe znaczenie ma przedmiot ochrony przepisu prawa karnego, którego znamiona wyczerpuje czyn będący przedmiotem postępowania. Należy więc badać, jakie dobro jest chronione przepisem (choćby nie było dobrem głównym, a jedynie pobocznym). Określony czyn może rodzić relację pokrzywdzenia w rozumieniu art. 49 § 1 i 2 k.p.k. pod warunkiem, że bezpośrednio narusza on indywidualne dobro konkretnej osoby fizycznej lub prawnej lub takiemu dobru bezpośrednio zagraża.

Naruszenie lub zagrożenie w sposób bezpośredni dobra prawnego określonej osoby przez sprawcę przestępstwa wynika najczęściej z wykonania przez niego czynności określonej czasownikowo przez ustawę. W takim wypadku stwierdzenie, kto jest pokrzywdzonym, nie nasuwa wątpliwości, gdyż wynika to z opisu czynu, a niekiedy także z samej jego kwalifikacji prawnej. Bezpośrednie naruszenie lub zagrożenie dobra prawnego określonej osoby może jednak wystąpić także i w tych wypadkach, w których nie wskazuje na to opis czynu lub jego kwalifikacja prawna. Sytuacja taka nastąpi wtedy, gdy przedmiotem ochrony prawnej jest wprawdzie dobro ogólniejszej natury, ale naruszenie lub zagrożenie tego dobra powoduje również bezpośrednie pokrzywdzenie indywidualnej osoby (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11.05.2017 r., II AKa 14/17, opubl. LEX nr 2292475).

E. K., której następcami prawnymi po jej śmierci zostali A. S. i R. K., wywodziła swe prawo do udziału w sprawie w charakterze oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego z faktu, że w dacie czynu zarzuconego oskarżonym J. D. i A. D. w testamencie sporządzonym własnoręcznie przez M. C. w obecności notariusza wskazana była jako spadkobierca, a po jej śmierci na podstawie tego testamentu nabyła spadek w wyniku dziedziczenia testamentowego. Jednakże w ocenie Sądu odwoławczego, w dacie czynu zarzuconego aktem oskarżenia, E. K., nie była pokrzywdzonym w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k. Bezspornym jest w przedmiotowej sprawie, iż M. C. w dniu 04 kwietnia 2007 r. sporządziła własnoręcznie testament, w którym wskazała E. K. jako swoją spadkobierczynię. Natomiast do czynu zarzuconego aktem oskarżenia miało dojść w dniu 08 kwietnia 2016 r. Przy czym, M. C. zmarła w dniu 01 lutego 2019 r.

Zważyć należy, iż testament to rozporządzenie mieniem na wypadek śmierci (art. 941 k.c.), sporządza go wyłącznie testator. Z aktem powołania do dziedziczenia w testamencie nie łączy się powstanie określonych obowiązków i uprawnień osoby tam wskazanej. Testament jest dokonaną i ważną, ale bezskuteczną czynnością prawną. Jest to czynność prawna, która ma wywołać skutek dopiero w przyszłości, w chwili śmierci osoby dokonujące czynności. Zgodnie z art. 925 k.c. spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku. Z istoty spadkobrania wynika, że spadkobierca dziedziczy to, co wchodzi w skład masy majątkowej spadku w chwili jego otwarcia. Jedną z podstawowych cech testamentu jest możliwość każdoczesnego odwołania testamentu. Wynika z niej też, że osoba powołana do spadku aż do chwili otwarcia spadku, czyli do chwili śmierci spadkodawcy, nie ma nawet ekspektatywy prawa do spadku, a tym bardziej do konkretnych przedmiotów, które potencjalnie mogłyby wejść w skład masy majątkowej spadku. Testator ma bowiem prawo dysponować składnikami swojego majątku uszczuplając tym samym w przyszłości masę spadkową (art. 943, 946 i 947 k.c.).

W świetle powyższego E. K. z chwilą sporządzenia testamentu przez M. C., nie nabyła żadnego uprawnienia do stania się właścicielem lokalu mieszkalnego M. C., z którym to wiążą się zarzuty przedstawione oskarżonym J. D. i A. D. w akcie oskarżenia. Rozporządzenie na podstawie umowy dożywocia zawartej przez M. C. z A. D. (córką J. D.), nie pozbawiło E. K. możliwości dziedziczenia, a jedynie zmieniło skład masy majątkowej spadku. W czasie zawarcia wskazanej powyżej umowy dożywocia E. K. nie była właścicielem lokalu mieszkalnego, którym rozdysponowała M. C..

Osobą pokrzywdzoną przestępstwem z art. 286 § 1 k.k. jest osoba, która na skutek popełnionego przestępstwa doznała uszczuplenia mienia. Nie można uznać, że w niniejszej sprawie doszło do pokrzywdzenia E. K. przestępstwem oszustwa, bo mienie, którym rozporządziła M. C. nie było wówczas własnością E. K., ani też nie przysługiwało jej do niego inne prawo rzeczowe lub ograniczone prawo rzeczowe.

Raz jeszcze podkreślenia wymaga, że zgodnie z art. 49 § 1 k.p.k. pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone przestępstwem. W orzecznictwie oraz w doktrynie zgodnie podkreśla się, że bezpośredniość naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego wynikająca z art. 49 § 1 k.p.k. oznacza, że między działaniem (zaniechaniem) sprawcy a naruszeniem, bądź zagrożeniem dobra prawnego nie ma jakichkolwiek ogniw pośrednich. Warunek „bezpośredniości” ogranicza zakres pojęcia pokrzywdzonego, eliminując z kręgu pokrzywdzonych przestępstwem osoby, które wprawdzie mogą być dotknięte czynem przestępnym, jednak tylko w sposób pośredni (por. postanowienie Sadu Najwyższego z 30 września 2013 r., sygn. akt IV KK 209/13 oraz P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek: Komentarz do Kodeksu postępowania karnego, komentarz do art. 1-296, s. 283).

W aspekcie powyższego, E. K. nie była uprawniona do skierowania subsydiarnego aktu oskarżenia jako oskarżyciel posiłkowy, o jakim mowa w art. 55 k.p.k., gdyż zarzuciła nim przestępstwo, w którym nie była pokrzywdzonym w rozumieniu przepisu art. 49 § 1 k.p.k. Bez wątpienia E. K. nie należała do kręgu osób najbliższych dla M. C. w rozumieniu art. 115 § 11 k.k. (była córką W. W. (1) – brata M. C. z domu W.) i stąd też nie mogła wykonywać jej praw, które przysługiwałyby M. C. po jej śmierci. Taki subsydiarny akt oskarżenia nie stanowi zatem skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. i zachodzi ujemna przesłanka procesowa. Jako że ujawniono te okoliczności w postępowaniu odwoławczym, to zaskarżony wyrok podlega uchyleniu na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia, a postępowanie należy w takim wypadku umorzyć.

W tej sytuacji pełne zastosowanie miał przepis art. 436 k.p.k., zgodnie z którym sąd odwoławczy może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Oznacza to, że odniesienie się do punktu 2 apelacji obrońcy oskarżonych J. D. i A. D. było bezprzedmiotowe wobec stwierdzenia zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i umorzenie postępowania ze względu na występowanie w sprawie negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i orzeczenie, co do istoty sprawy poprzez uznanie oskarżonych J. D. i A. D. za niewinne zarzucanych im czynów.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pierwszy wniosek zasadny z przyczyn wskazanych szczegółowo powyżej, zaś co do wniosku alternatywnego z przyczyn podanych wyżej stał się on bezprzedmiotowy.

3.2.

Podniesione w apelacji prokuratora zarzuty dotyczące:

- błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że pokrzywdzona M. C. w dniu zawarcia umowy dożywocia znajdowała się w stanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, co skutkowało przypisaniem oskarżonym J. D. i A. D. popełnienia przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału nie daje podstaw do takiego rozstrzygnięcia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wstąpienie prokuratora do postępowania na podstawie art. 55 § 4 k.p.k. – wskutek wniesienia apelacji - skutkujące dalszym toczeniem się tego postępowania z oskarżenia publicznego, nie powoduje przekształcenia wniesionego w danej sprawie aktu oskarżenia z subsydiarnego na publiczno-skargowy. W konsekwencji nie dochodzi do konwalidacji wcześniejszego uchybienia polegającego na wniesieniu subsydiarnego aktu oskarżenia przez osobę nieuprawnioną.

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela – stanowiący bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. – powoduje, iż Sąd odwoławczy był zobowiązany do uchylenia wyroku i umorzenia postępowania – art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.

Powyższa okoliczność zwalnia Sąd odwoławczy z obowiązku rozpoznania zarzutu apelacyjnego prokuratora, bowiem przedmiotem kontroli instancyjnej był wyrok skazujący od którego wniesiono apelacje na korzyść oskarżonych (art. 439 § 2 k.p.k.).

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych J. D. i A. D. od popełnienia zarzucanego im czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacji nie podlegał rozpoznaniu, gdyż zachodziła konieczność uchylenia wyroku i umorzenia postępowania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. uchylono zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. umorzono postępowanie karne w stosunku do oskarżonych J. D. i A. D..

☒ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Z powodów wskazanych szczegółowo w rubryce 3.1. niniejszego uzasadnienia.

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.4.1.

-----------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II. i III.

Zasądzono od A. S. na rzecz oskarżonych J. D. i A. D. kwoty po 720 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym w postępowaniu przed sądem odwoławczym, na podstawie art. 640 § 1 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. Nadto, zasądzono od R. K. na rzecz oskarżonych J. D. i A. D. kwoty po 720 złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonym w postępowaniu przed sądem odwoławczym. Bowiem, koszty pomocy prawnej udzielonej obu oskarżonym w postępowaniu odwoławczym (w którym umorzono postępowanie i obrońca oskarżonych uczestniczyła w dwóch terminach rozprawy prze Sądem Apelacyjnym) wedle zasady słuszności winny obciążać oboje oskarżycieli posiłkowych. Jednocześnie Sąd Apelacyjny podstawą tych wyliczeń uczynił stawki opłat określone w § 11 ust. 2 pkt 5, § 15, § 17 pkt 1 i 2 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.).

IV.

Zgodnie z treścią art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. art. 634 k.p.k. w zw. z art. 640 § 1 k.p.k. z orzeczono, że wydatki postępowania ponosi w sprawie Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSA Izabela Szumniak

SSA Dariusz Drajewicz SSO (del.) Anna Gąsior–Majchrowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonych J. D. i A. D..

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 01 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt V K 193/20.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny - Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 01 lutego 2023 roku w sprawie sygn. akt V K 193/20.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana