Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 113/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 23 września 2022 r. (sygn. akt XII Ko 12/22).

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

NIE DOTYCZY

NIE DOTYCZY

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Prokurator zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 i art. 410 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 k.k. wyrażającą się w dokonaniu ustaleń bez uwzględnienia pełnego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a w szczególności poprzez pominięcie przy ocenie zasadności i zgodności z prawem zatrzymania K. A. zeznań policjantów, w tym w szczególności G. H. i M. P., którzy podjęli interwencję wobec wnioskodawczyni, a następnie zdecydowali o jej zatrzymaniu, które to depozycje nie zostały nawet poddane merytorycznej ocenie, co czyni uzasadnienie orzeczenia wadliwym, bowiem niekompletnym;

oraz

- nadanie nadmiernej wagi złożonemu do akt przez wnioskodawcę nagraniu, które przedstawia wyłącznie ostatnią fazę zdarzenia i jest nieprzydatne dla ustalenia, czy w momencie podjęcia decyzji o zatrzymaniu K. A. istniało uzasadnione przypuszczenie, iż wymieniona popełniła przestępstwo,

co skutkowało oparciem rozstrzygnięcia na fragmentarycznym i tendencyjnie dobranych dowodach, a w konsekwencji poczynieniem błędnych ustaleń faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, wyrażających się w ustaleni, iż zatrzymanie K. A. było niewątpliwie niesłuszne, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, oceniony w swym całokształcie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego nie dawał podstaw do takiego stwierdzenia.

2.  Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 552 § 1 i § 4 k.p.k. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie wyrażające się w wadliwym uznaniu, że zatrzymanie wnioskodawczyni w dniu 26 marca 2021 r. było niewątpliwie niesłuszne, podczas gdy zgromadzone w sprawie dowody jednoznacznie wskazują, iż zatrzymania K. A. dokonano zgodnie z przepisami prawa, w okolicznościach uprawniających do przypuszczenia, iż popełniła ona przestępstwo i przy spełnieniu przesłanek do zastosowania w sprawie trybu przyspieszonego;

W przypadku nie podzielenia powyższego stanowiska, z ostrożności procesowej:

3.  Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 i art. 410 k.p.k. wyrażającą się w dowolnej ocenie materiału dowodowego, dokonanej z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, w tym nadinterpretacji zeznań K. A. co do doznanych przezeń cierpień z powodu cukrzycy i bólów głowy, co skutkowało poczynieniem błędnych ustaleń faktycznych, mających wpływ na treść wyroku, wyrażających się w przyjęciu, że rozmiar doznanych przez wnioskodawczynię, a spowodowanych zatrzymaniem w dniu 26 marca 2021 r. uzasadnia zasądzenie na jej rzecz zadośćuczynienia w kwocie 2000 zł, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonych dowodów prowadzi do wniosku, iż kwota ustalonego zadośćuczynienia jest rekompensatą wygórowaną.

Pełnomocnik wnioskodawczyni zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  Naruszenie przepisów postępowania karnego, co miało wpływ na wydane orzeczenie, tj. art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez pominięcie przeprowadzenia przez Sąd dowodu z opinii biegłego psychologa na okoliczność, że krzywdy jej rozmiarów doznawanych przez wnioskodawczynię spowodowaną zatrzymaniem, a które, miały wpływ na pogorszenie się jej stanu fizycznego oraz stanu psychicznego wnioskodawczyni, obniżenie poczucia bezpieczeństwa i zmianę sposobu funkcjonowania w społeczeństwie, a w konsekwencji oparcie wyroku o niepełny materiał dowodowy w sprawie i dokonanie błędnej oceny stanu faktycznego sprawy, w szczególności w zakresie oceny rozmiarów krzywdy doznanej przez wnioskodawczynię, co przełożyło się na przyznanie jej zadośćuczynienia zaniżonej kwocie w stosunku do rzeczywistych rozmiarów krzywdy.

2.  Art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. poprzez błędną wykładnię polegającą na błędny uznaniu, że przy określeniu wysokości zadośćuczynienia za doznaną krzywdę istotne są i mają przeważające znaczenie przesłanki obiektywnej, tj. aktualne warunki egzystencyjne i przeciętna stopa życiowa społeczeństwa, a także poczucie kontrowersji odczuwane przez ogół społeczeństwa, a pominięcie przy tym wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, nadaniu marginalnego znaczenia subiektywnym odczuciom krzywdy towarzyszącym wnioskodawczyni, czy konsekwencji związane z przeprowadzeniem wobec niej, opartym na fałszywych zeznaniach funkcjonariuszy policji w procesie karnym, i poczuciem traumy, jakiej doświadczyła wnioskodawczyni w wyniku niesłusznego zatrzymania, w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego, okoliczności towarzyszących wpływu pozbawienia wolności na stan psychiczny wnioskodawcy oraz rozmiaru doznanych cierpień uzasadnia przyznanie zadośćuczynienia w kwocie zgłoszonej finalnie we wniosku;

3.  Art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. przez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że dla określenia wysokości zadośćuczynienia w niniejszej sprawie nie mają znaczenia skutki działania policji, które ujawniły się już po 26 marca 2021 r., a w konsekwencji dokonanie błędnego oszacowania odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia przyznanej wnioskodawczyni.

☒ zasadny – zarzuty Prokuratora

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny – zarzuty pełnomocnika

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja Prokuratora niemal w całości zasługuje na aprobatę tut. Sądu, zaś skarga pełnomocnika wnioskodawczyni nie mogła doprowadzić do zmiany kontrolowanego wyroku
w postulowanym kierunku z uwagi na jej bezzasadność.

Na wstępie wskazać należy, że obie apelacje należy omówić w niniejszych motywach orzeczenia łącznie z uwagi na ścisłą korelację zarzutów opierającą się na biegunowości.

Zasadniczo zarzuty apelacji Prokuratora są trafne. Nie znajdują potwierdzenia wyłącznie w części, w której skarżący twierdzi, że Sąd rozpoznający sprawę dopuścił się pominięcie „zeznań policjantów, w tym w szczególności G. H. i M. P.”. Świadczy o tym sama treść uzasadnienia wyroku (vide: strona 7 uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego). Sąd bowiem trafnie ocenił, że depozycje funkcjonariuszy są wiarygodne i przydatne do poczynienia rzeczywistych ustaleń faktycznych w sprawie. Jednakże Sąd meriti pomimo uznania rzeczonych zeznań za wiarygodne dokonał ustalenia przebiegu zatrzymania wnioskodawczyni w całkowitym oderwaniu od treści tych depozycji. Z załączonych do akt sprawy zeznań świadka G. H. (zeznania k. 33 akt sprawy), którym jak wynika z uzasadnienia Sąd meritii dał wiarę wynika, że interwencja policji wobec wnioskodawczyni związana była z naklejaniem przez nią nalepek na znak drogowy, co stanowiło wykroczenie z art. 63 a k.w. Interwencja podjęta została przez funkcjonariuszy G. H. i M. P.. Ponieważ kobieta nie reagowała na polecenia zaprzestania działań niezgodnych z porządkiem prawnym poproszono ja o okazanie dokumentu tożsamości. Wnioskodawczyni odmówiła oświadczając, że nie będzie stosowała się do poleceń policjantów, nazywając ich gówniarzami bez honoru. W pewnym momencie doszło do odpychania świadka H. przez K. A. i szarpania przez nią za kamizelkę taktyczną funkcjonariusza, któremu usiłowała wrzucić do kieszeni jedna z naklejek oraz resztki z poprzednich. Jednocześnie do kolejnego funkcjonariusza, który pojawił się na miejscu interwencji S. G. zwróciła się słowami „ty kutasie pierdolony”. W związku z faktem naruszenia nietykalności cielesnej i znieważenia funkcjonariuszy, przy jednoczesnej odmowie okazania dokumentu tożsamości, podjęta została decyzja o zatrzymaniu K. A.. Depozycje świadka H. znajdują pełne potwierdzenie w zeznaniach świadków S. G. (k. 37 akt), R. D. (k. 40 akt) i M. P. (k. 44 – 45) Sąd Apelacyjny nie podziela przy tym ustalenia wyrażonego przez Sąd Okręgowy, że personalia zatrzymanej były znane policjantom z uwagi na jej wyróżniającą się aktywność na różnych protestach. Zaznaczenia wymaga, że interwencja podjęta była przez Policjantów, którym dane te były obce, a późniejsze pojawienie się funkcjonariusza rzekomo znającego dane osobowe zatrzymanej pozostaje irrelewantne dla oceny zasadności zatrzymania. Wbrew stanowisku Sądu I instancji fakt ewentualnego uprzedniego kontaktu wnioskodawczyni z funkcjonariuszami w związku z jej udziałem w różnych demonstracjach oraz ogólna wiedza, że może ona być tzw. (...) nie może być uznane za spełniające kryteria nie budzącego wątpliwości ustalenia odnośnie do danych osobowych osoby w stosunku do której przeprowadzana jest interwencja. W tym zakresie podzielić zatem należy prawidłowe ustalenia poczynione przez Sad Rejonowy w sprawie II Kp 827/21.

Prokurator w swojej apelacji słusznie podnosi, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na przyjęcie, że zatrzymanie K. A. było niewątpliwie niesłuszne, jak również, że przedmiotowe zdarzenie historyczne implikuje konieczność zasądzenia K. A. jednorazowego świadczenia pieniężnego w postaci zadośćuczynienia. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w postanowieniu z dnia 7 września 2021 r. (sygn. akt II Kp 827/21) uznał, że zatrzymanie K. A. było legalne i zasadne, choć przeprowadzone zostało nieprawidłowo, zaś rzeczona nieprawidłowość sprowadzała się wyłącznie do braku wskazania przesłanek zatrzymania z art. 244 k.p.k. Sąd orzekający w przedmiocie zasadności zatrzymania, w oparciu o zeznania wskazanych wyżej funkcjonariuszy uznał, że zatrzymanie było legalne, bo dokonane przez właściwe podmioty oraz zasadne. To zapatrywanie podziela w pełnym zakresie Sąd Apelacyjny. Zasadność dokonania zatrzymania wynikała natomiast z faktu istnienia uzasadnionego przypuszczenia popełnienia czynu z art. 226 § 1 k.k. i art. 222 § 1 k.k. oraz ustawowych przesłanek do zastosowania trybu przyspieszonego, w związku z niemożnością ustalenia tożsamości zatrzymanej, która odmawiała podania danych osobowych i okazania stosownego dokumentu. Podkreślenia wymaga, że K. A. została skazana za zarzucane jej czyny. Czas zatrzymania oscylował w granicach 4 godzin co nie sposób uznać za okres długotrwały. Oczekiwanie na podanie wody i możliwość skorzystania z toalety stanowiły niedogodność, niemniej jednak nie powinno umknąć uwadze sądu rozpoznającego sprawę, że wnioskodawczyni odmówiła podania danych o stanie zdrowia, a co za tym idzie – funkcjonariusze nie mieli wiedzy o chorobie cukrzycowej zatrzymanej. Rygory, którym podlegała wnioskodawczyni były typowe i nie odbiegały ponad miarę od tych przyjętych za normalne w związku z zatrzymaniem. Co za tym idzie – Sąd Apelacyjny nie dostrzega pola podlegającego kompensacji, a przecież zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie ma taki charakter. Zwrócić należy również uwagę, że ustawodawca uzależnia zasądzenie zadośćuczynienia za „niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie”, tak więc działanie powinno być dwuprzymiotnikowe – niewątpliwie niesłuszne. W niniejszej sprawie zatrzymanie nie spełnia żadnego z tych kryteriów, co eliminuje możliwość zasądzenia wnioskowanego środka kompensacyjnego.

W świetle powyższych rozważań, zarzuty podniesione przez pełnomocnika wnioskodawczyni nie mogły zyskać aprobaty Sądu Apelacyjnego.

Jednocześnie podzielić należy zarzuty wyrażone przez prokuratora, a odnoszące się do załączonego do akt nagrania z interwencji. Sąd Apelacyjny po analizie przedmiotowego nagrania podziela zapatrywanie, że Sąd meriti nadał nadmierną wagę owemu nagraniu, podczas gdy zapis audiowizualny ogranicza się do fragmentarycznego rekordu interwencji, tj. obejmuje swym zakresem jedynie ostatnią fazę czynności interweniujących policjantów. Dowód ten nie jest w pełni obiektywny, bowiem nie pozwala na odtworzenie całości przebiegu interwencji, a jak już wskazano - ogranicza się do zarejestrowania jedynie niewielkiej części czynności policji i zachowania wnioskodawczyni. Nie obejmuje natomiast czynności policji i zachowania K. A., które stanęły u podstaw podjęcia decyzji o jej zatrzymaniu. Niemniej, co istotne, i na co zwrócił uwagę prokurator w swojej apelacji na nagraniu słychać jak policjant informuje wnioskodawczynię o zatrzymaniu i jego przyczynie, której nie stanowiło naklejanie wlepek. Podana przez funkcjonariusza przyczyn zatrzymania koresponduje ze zgodnymi relacjami funkcjonariuszy.

Sąd rozpoznający sprawę nie nadał również prawidłowej wagi zeznaniom wnioskodawczyni i poczynił ustalenia faktyczne oderwane od tychże depozycji. W ocenie tut. Sądu ich wnikliwa analiza pozwala na ustalenie, że brak jest podstaw do przyjęcia, że zatrzymanie K. A. spowodowało jakąkolwiek realną dla niej krzywdę. Co więcej, nie sposób uznać by zatrzymanie wnioskodawczyni rodziło negatywne konsekwencje w sferze jej postrzegania w środowisku.

Niezasadnym jest również zarzut obrazy art. 140 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k.. W realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do powołania biegłego psychologa. Zwrócić należy jeszcze uwagę, że biegły psycholog nie ma kompetencji do zbadania wpływu zatrzymania na stan fizyczny wnioskodawczyni. Twierdzenia skarżącej wyrażone w rozpoznawanej apelacji uznać należy za oczywiście bezzasadne.

Reasumując wskazać należy, że z uwagi na treść prawomocnego rozstrzygnięcia Sądu orzekającego o sprawstwie i winie K. A. – nie sposób stwierdzić, by zastosowanie instytucji zatrzymania było niezasadne. Nie powinno ulega wątpliwości, że zachowanie wnioskodawczyni w sposób oczywisty prowadziło do decyzji o jej zatrzymaniu albowiem koniecznym stało się podjęcie celowych czynności zmierzających do ustalenia tożsamości zatrzymanej. Co więcej, z przyczyn bliżej nieokreślonych wnioskodawczyni stawiała bierny opór i nie chciała w jakiejkolwiek materii współpracować z funkcjonariuszami, co z kolei rodziło konieczność podejmowania dodatkowych środków. Nadto, jak już wspomniano – wadliwość zatrzymania miała polegać wyłącznie na niewskazaniu w protokole podstawy prawnej działania. Nie ulega przy tym wątpliwości, że brak wskazania podstawy prawnej nie implikuje jej braku lub wniosku o bezzasadności czynności.

Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, że zatrzymanie K. A. nastąpiło zgodnie z przepisami prawa oraz nie spowodowano po stronie wnioskodawczyni dolegliwości, których nie powinna była doznać. Wnioski te wywodzi się na podstawie elementów istotnych tj. całokształtu okoliczności sprawy znanych w dacie orzekania w przedmiocie zadośćuczynienia, treści prawomocnego wyroku w zakresie sprawstwa i winy K. A. w której to sprawie doszło do zatrzymania oraz ustaleń sądu rozstrzygającego zażalenie na zatrzymanie.

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w wyroku.

Wniosek

Prokurator wniósł o oddalenie wniosku w całości, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wysokości przyznanego wnioskodawczyni zadośćuczynienia do kwoty 500 zł.

Pełnomocnik wniósł o zmianę wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie i przyznanie wnioskodawczyni żądanej kwoty zadośćuczynienia w zakresie w jakim Sąd Okręgowy w Warszawie żądanie oddalił, tj. w kwocie 8000 zł.

☒ zasadny – wniosek Prokuratora

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny – wniosek pełnomocnika

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja Prokuratora zasługiwała na uwzględnienie i doprowadziła do zmiany kontrolowanego wyroku poprzez oddalenie wniosku K. A. w całości.

Wobec bezzasadności zarzutów podniesionych w apelacji pełnomocnika wnioskodawczyni, nie dostrzeżono podstaw do wydania wyroku reformatoryjnego zgodnie z postulatem skargi.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

NIE DOTYCZY

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

NIE DOTYCZY

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

NIE DOTYCZY

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

NIE DOTYCZY

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2022 r. (ygn.. Akt XII Ko 12/22) jak w punkcie 1 i 2 wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2023 r. (ygn.. Akt VIII AKa 113/23)

Zwięźle o powodach zmiany

Z przyczyn wskazanych w niniejszym uzasadnieniu koniecznym stałą się zmiana zaskarżonego wyroku i oddalenie wniosku o zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie w całości. W konsekwencji niniejszego rozstrzygnięcia należało zmienić rozstrzygnięcie z punktu 3 Sądu Okręgowego w Warszawie i oddalić wniosek o zwrot kosztów zastępstwa procesowego.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

NIE DOTYCZY

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

NIE DOTYCZY

4.1.

NIE DOTYCZY

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

NIE DOTYCZY

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

NIE DOTYCZY

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

NIE DOTYCZY

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zgodnie z art. 554 § 4 k.p.k. kosztami postępowania odwoławczego obciążono rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

Izabela Szumniak

Anna Nowakowska Piotr Maksymowicz

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyni

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2022 r. (sygn. akt XII Ko 14/22)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 września 2023 r. (sygn. akt XII Ko 14/22) w całości.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana