Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SA– Ewa Śniegocka

Sędzia SA– Ewa Stefańska (spr.)

Sędzia SO del. – Joanna Kruczkowska

Protokolant: – sekr. sądowy Mariola Frąckiewicz

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2013r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank (...) S.A. w W.

przeciwko E. C., B. J., L. K., T. P. i M. P.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych: E. C., L. K., T. P., M. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 17 września 2012 r.

sygn. akt XXV C 732/12

I.  oddala apelacje pozwanych;

II.  zasądza solidarnie od pozwanych E. C. , L. K., T. P., M. P. na rzecz powoda (...) Bank (...) S.A. w W. kwotę 2700 zł (dwa tysiące siedemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt VI ACa 77/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 grudnia 2003 r. powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wnosił o wydanie przeciwko pozwanym solidarnie (...) spółce z o.o. z siedzibą w O., R. C., E. C., B. J., L. K., T. P., M. P., J. C. i K. C., dwudziestu czterech nakazów zapłaty w postępowaniu nakazowym, na podstawie załączonych do pozwu dwudziestu czterech oryginałów weksli. Sprawy dotyczące zapłaty poszczególnych kwot na podstawie każdego z weksli zostały wyłączone do odrębnego rozpoznania. W przedmiotowej sprawie rozpoznawany był pozew o zapłatę kwoty 80.806,09 zł, na podstawie jednego z załączonych do pozwu weksli, wypełnionego na kwotę 80.806,09 zł.

W dniu 18 listopada 2004 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, którym nakazał pozwanym (...) spółce z o.o. z siedzibą w O., R. C., E. C., B. J., L. K., T. P., M. P., J. C. i K. C., aby zapłacili solidarnie powodowi (...) Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 80.806,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 5 listopada 2003 r. do dnia zapłaty.

Od powyższego nakazu zapłaty zarzuty wnieśli pozwani R. C. i E. C., domagając się uchylenia nakazu w całości i oddalenia powództwa. Pozwani zarzucili naruszenie art. 485 § 2a k.p.c. w zw. z art. 16 prawa wekslowego, podnosząc brak legitymacji formalnej posiadacza weksla, art. 10, 12, 13, 16, 17, 31 w zw. z art. 103 prawa wekslowego, podnosząc brak odpowiedzialności wekslowej pozwanych, a także wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową. Pozwany T. P. w zarzutach domagał się uchylenia nakazu w całości i oddalenia powództwa. Pozwany zarzucił, że umowa o współpracy nie generowała samodzielnie zobowiązań stron, więc w dacie wypełnienia weksla nie istniało żadne zindywidualizowane zobowiązanie kredytowe, zaś deklaracja wekslowa obejmowała zgodę pozwanych na wypełnienie weksla tylko w zakresie kredytu (a nie odsetek), a nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego co do kwoty 26.444,32 zł (kapitał). Pozwani M. P., L. K. i B. J. w zarzutach domagali się uchylenia nakazu w całości i oddalenia powództwa. Pozwani zgłosili zarzuty analogiczne, jak T. P..

Zarzuty wniesione przez (...) spółkę z o.o. z siedzibą w O. Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił prawomocnym postanowieniem z dnia 21 stycznia 2008 r. Natomiast pozwana K. C. (obecnie S.) nie wniosła zarzutów. Ponadto postanowieniem z dnia 17 listopada 2005 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił nakaz zapłaty w stosunku do J. C., zaś postanowieniem z dnia 8 kwietnia 2010 r. Sąd ten umorzył postępowanie w sprawie w stosunku do tego pozwanego.

Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w części obejmującej kwotę 80.806,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 18 grudnia 2003 r. do dnia zapłaty, co do pozwanych R. C., E. C., B. J., L. K., T. P. i M. P., natomiast w pozostałej części uchylił nakaz zapłaty i oddalił powództwo.

Na skutek apelacji pozwanych R. C., E. C., B. J., T. P., M. P. i L. K., Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 r. uchylił zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji w części uwzględniającej powództwo i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że Sąd Okręgowy wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym naruszając prawo procesowe w ten sposób, że mogło to mieć wpływ na wynik przedmiotowej sprawy. Z winy sądu wypełniony na kwotę 80.806,09 zł weksel nie został dołączony do przedmiotowych akt, lecz został przypisany do innej sprawy toczącej się w tym samym Wydziale. Natomiast do przedmiotowych akt dołączono kopię innego weksla wypełnionego na kwotę 14.344,50 zł, który nie dotyczył niniejszej sprawy. Tym samym, wydając nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym Sąd Okręgowy nie dysponował właściwym wekslem i nie mógł zbadać jego prawdziwości oraz zapoznać się z jego treścią. Powyższe uchybienie Sądu pierwszej instancji pozbawiło również pozwanych możliwości zapoznania się z wekslem. Z uwagi na wadliwe zastosowanie przepisów o prekluzji ustawowej, Sąd Okręgowy nie umożliwił pozwanym zapoznania się z właściwym wekslem celem jego zbadania, a następnie ewentualnego zgłoszenia zarzutów. W ten sposób doprowadził do nierozpoznania istoty sprawy, co uzasadniało uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W toku ponownego rozpoznania sprawy strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska. Powód wyjaśnił ponadto, że na dochodzoną pozwem kwotę składają się: należność główna w kwocie 43.099,19 zł, odsetki w kwocie 37.698,13 zł oraz koszty w kwocie 8,77 zł. Powód wskazał, że wierzytelność ta powstała w związku z nieuregulowaniem należności wynikających z umowy nr (...) o kredyt inwestycyjny w walucie polskiej zawartej w dniu 10 marca 1999 r. pomiędzy powodem a pozwanym (...) Spółką z o.o. w O.. Celem zabezpieczenia wierzytelności wynikającej z tej umowy kredytobiorca wystawił weksel, a pozostali pozwani udzielili poręczenia wekslowego.

Zawiadomiony o procesie na wniosek powoda, w trybie art. 84 k.p.c., nabywca przedmiotowej wierzytelności (...) nie zgłosił udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 17 września 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie uchylił w całości nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym w stosunku do pozwanych R. C., E. C., B. J., L. K., T. P. i M. P.. Ponadto zasądził solidarnie od pozwanych R. C., E. C., B. J., L. K., T. P. i M. P. na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 80.806,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 grudnia 2003 r. do dnia zapłaty.

Wyrok Sądu Okręgowego został wydany w oparciu o poniższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

W dniu 7 października 1998 r. pomiędzy (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. a (...) Spółką z o.o. z siedzibą w O. została zawarta umowa o współpracy, na podstawie której (...) Spółka z o. o. złożyła Bankowi 24 sztuki weksli in blanco jako zabezpieczenie spłaty kredytów inwestycyjnych, które miały zostać udzielone przez Bank Spółce w przyszłości. Przedmiotowy weksel został podpisany na przedniej stronie przez prezesa zarządu Spółki L. K. i prokurenta Spółki (...) jako reprezentantów wystawcy weksli (...) Spółki z o.o., zaś na tylnej stronie weksla pod słowami „poręczam za wystawcę” podpisy złożyli: R. C., E. C., B. J., L. K., T. P., M. P., J. C. i K. C.. W § 6 umowy o współpracy strony ustaliły, że weksel in blanco będzie wystawiony przez (...) Spółkę z o.o. i poręczony przez osiem osób fizycznych wymienionych z imienia i nazwiska, tj. L. K. ze współmałżonką, J. C. ze współmałżonką, T. P. ze współmałżonką oraz R. C. ze współmałżonką. Umowa o współpracy przewidywała także inne sposoby zabezpieczenia. W umowie o współpracy określono limit zaangażowania Banku wobec Spółki na kwotę 2.500.000 zł, z tym zastrzeżeniem, że limit ten zostanie wykorzystany do dnia 30 kwietnia 1999 r. poprzez zawarcie odrębnych umów o kredyty inwestycyjne w walucie polskiej.

W tej samej dacie strony umowy o współpracy podpisały deklarację wekslową, w której wystawca weksli in blanco wyraził zgodę na ich wypełnienie przez Bank w każdym czasie, do chwili spłaty kredytów inwestycyjnych, na sumę odpowiadającą zadłużeniu z tytułu kredytów inwestycyjnych łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami. Wyrażając zgodę na treść deklaracji wekslowej pozwani jako poręczyciele zastrzegli, że w stosunku do nich weksel nie może być wypełniony na sumę wyższą niż wynikająca z umów o kredyty inwestycyjne.

W dniu 10 marca 1999 r. pomiędzy (...) Bankiem (...) S. A. z siedzibą w W. jako kredytodawcą a (...) Spółką z o. o. z siedzibą w O. jako kredytobiorcą została zawarta umowa o kredyt inwestycyjny w wysokości 68.000 zł. Umowę tę zawarto w ramach łączącej strony umowy o współpracy z dnia 7 października 1998 r. Uzyskane z kredytu środki kredytobiorca miał przeznaczyć na sfinansowanie zakupu ciągnika siodłowego marki V. (...). Kredyt został udzielony na okres 36 miesięcy, tj. od dnia 10 marca 1999 r. do dnia 29 lutego 2002 r. W umowie jako końcowy termin spłaty kredytu wskazano 29 lutego 2002 r. W § 10 umowy strony uzgodniły sposoby zabezpieczenia spłaty kredytu, a wśród nich weksel własny in blanco wystawiony przez kredytobiorcę i poręczony przez osiem osób fizycznych. Jako dokumentację związaną z umową wskazano dwie sztuki weksli in blanco oraz jedną deklarację wekslową. Przewidzianym w umowie sposobem zabezpieczenia przedmiotowego kredytu była także cesja wierzytelności z tytułu umowy leasingowej nr (...). Umowa ta została zawarta w dniu 28 lutego 1999 r. pomiędzy (...) Spółką z o.o. a R. B. i R. S. prowadzącymi działalność gospodarczą w ramach umowy spółki cywilnej. Jednocześnie w dniu 10 marca 1999 r. (...) Spółką z o.o. zawarła z powodem umowę o przelew wierzytelności ze spornego kredytu.

Postanowieniem z dnia 14 maja 2001 r. Sąd Rejonowy w Olsztynie ogłosił upadłość spółki (...) Spółki z o. o. z siedzibą w O.. Wierzytelność powoda z tytułu umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 10 marca 1999 r. nie została zapłacona przez kredytobiorcę w całości. Według stanu na dzień 4 listopada 2003 r. wierzytelność ta wynosiła 80.806,09 zł, na którą składały się należność główna w kwocie 43.099,19 zł, odsetki w kwocie 37.698,13 zł oraz koszty w kwocie 8,77 zł. W związku z tym powód wypełnił weksel in blanco na powyższą kwotę i wezwał pozwanych do zapłaty. Weksel został uzupełniony przez Bank w ten sposób, że jako data wystawienia weksla został wpisany dzień 7 października 1998 r., zaś jako data płatności weksla - dzień 4 listopada 2003 r. W dniu 30 sierpnia 2006 r. (...) Bank (...) S.A. zbył przedmiotową wierzytelności na rzecz (...).

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie, przy czym Sąd ten zaznaczył, że przedmiotem rozpoznania na tym etapie postępowania było roszczenie powoda o zapłatę kwoty 80.806,09 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 grudnia 2003 r. do dnia zapłaty, skierowane przeciwko pozwanym R. C., E. C., B. J., L. K., T. P. i M. P..

Sąd pierwszej instancji wskazał, że powód wystąpił z roszczeniem wekslowym przeciwko (...) Spółce z o.o. z siedzibą w O. jako wystawcy weksla oraz przeciwko pozostałym pozwanym jako poręczycielom wekslowym. Wynika to z faktu, że powód zawarte w pozwie żądanie zapłaty oparł jedynie na wekslu, a nie na umowie o kredyt inwestycyjny stanowiącej stosunek podstawowy dla zobowiązania wekslowego. Przy tym, przedmiotowy weksel jest wekslem gwarancyjnym in blanco i strony ustaliły warunki wypełnienia tego weksla w treści deklaracji wekslowej. W tej sytuacji zarzuty pozwanych skierowane przeciwko wydanemu nakazowi zapłaty w postępowaniu nakazowym mogły dotyczyć niewłaściwego wypełnienia weksla in blanco, jednakże to na pozwanych ciążył obowiązek wykazania, że powód wypełnił weksel niezgodnie z deklaracją wekslową. Ponadto, ciężar dowodu w postępowaniu nakazowym po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty spoczywa na stronie pozwanej.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwani podnosząc zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z treścią deklaracji wekslowej nie wykazali, że powód nie był uprawniony do wypełnienia weksla, bądź nie istniała wierzytelność powoda wynikająca ze stosunku podstawowego. W konsekwencji uznać należało, że odpowiedzialność wobec powoda ponoszą (...) Spółka z o.o. jako wystawca weksla i pozostali pozwani jako poręczyciele wekslowi, których zakres odpowiedzialności - stosownie do treści art. 32 prawa wekslowego - jest taki sam jak zakres odpowiedzialności wystawcy.

Sąd pierwszej instancji uznał, że wszystkie zarzuty zgłoszone przez pozwanych są nietrafne. Według Sądu Okręgowego pozwani bezpodstawnie twierdzili, że tylko pozwany L. K. udzielił poręczenia wekslowego, skoro tylko jego podpis został umieszczony pod zwrotem „poręczam za wystawcę”, podczas gdy pozostali pozwani złożyli swoje podpisy pod jego podpisem. Zdaniem Sądu pierwszej instancji poręczenia wekslowego udzielili wszyscy pozwani będący osobami fizycznymi, co wynika z treści art. 31 prawa wekslowego, który stanowi, że poręczenie umieszcza się na wekslu albo na przedłużku, przy czym sam podpis na przedniej stronie weksla uważa się za udzielenie poręczenia, za wyjątkiem sytuacji gdy jest to podpis wystawcy lub trasata. Poręczenie powinno wskazywać za kogo je dano, lecz w razie braku takiego zapisu uważa się, że poręczenia udzielono za wystawcę. Zdaniem Sądu Okręgowego poręczenia udzielili wszyscy pozwani będący osobami fizycznymi, ponieważ złożyli własnoręczne podpisy pod oznaczeniem „poręczam za wystawcę”. Bez znaczenia pozostaje okoliczność, że oznaczenie to zostało sporządzone na wekslu własnoręcznie tylko przez L. K., skoro pozostali pozwani złożyli podpisy pod tym oznaczeniem w sposób nie budzący wątpliwości, że ich wolą było udzielenie poręczenia wekslowego za wystawcę. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że brak jest podstaw do wprowadzania wymogu, aby każdy z poręczycieli wekslowych poza złożeniem własnoręcznego podpisu na wekslu miał obowiązek własnoręcznego umieszczania oznaczenia „poręczam za wystawcę”. Zgodnie bowiem z treścią art. 31 prawa wekslowego poręczyciel jest zobowiązany jedynie do złożenia własnoręcznego podpisu pod tego rodzaju oznaczeniem, natomiast samo oznaczenie może pochodzić od innej osoby. Ponadto, niezależnie od złożenia podpisów na wekslu, pozwani podpisali deklarację wekslową będącą porozumieniem co do zasad wypełnienia weksla. Z treści tej deklaracji wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że wszyscy pozwani będący osobami fizycznymi udzielili poręczenia wekslowego za wystawcę.

Sąd Okręgowy za niezasadny uznał również zarzut wypełnienia weksla niezgodnie z deklaracją wekslową, na sumę wyższą niż kwota wynikająca z umowy o kredyt inwestycyjny. Zdaniem Sądu pierwszej instancji powód wypełniając weksel na kwotę wierzytelności obejmującej nie tylko należność główną, lecz także odsetki i koszty, postąpił zgodnie z treścią deklaracji wekslowej, z której wynika, że weksel może być wypełniony na sumę wierzytelności nie wyższą niż wynikająca z umów o kredyty inwestycyjne. W ocenie Sądu Okręgowego suma wierzytelności z tytułu umowy o kredyt inwestycyjny obejmuje nie tylko należność główną (kwotę kredytu), ale także odsetki i koszty. Wynika to z treści umowy z dnia 10 marca 1999 r. o kredyt inwestycyjny, a także z treści deklaracji wekslowej, albowiem strony postanowiły w niej, że powód ma prawo wypełnić weksel w każdym czasie do chwili spłaty kredytów inwestycyjnych na sumę odpowiadającą zadłużeniu z tytułu kredytów inwestycyjnych łącznie z odsetkami, prowizją i kosztami.

W ocenie Sądu Okręgowego dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy nie ma znaczenia okoliczność, że umowa o współpracy z dnia 7 października 1998 r. zawarta pomiędzy powodowym Bankiem a (...) Spółką z o. o. z siedzibą w O. nie generowała żadnego samodzielnego zobowiązania pieniężnego stron, albowiem umowa ta nie stanowi stosunku podstawowego dla roszczenia wekslowego powoda. Takim stosunkiem podstawowym jest umowa o kredyt inwestycyjny z dnia 10 marca 1999 r., na podstawie której powstała przedmiotowa wierzytelność banku wobec pozwanych. Umowa ta została zawarta w granicach umowy ramowej z dnia 7 października 1998 r. o współpracy, co wynika z treści umowy o kredyt inwestycyjny.

Sąd pierwszej instancji uznał za niesłuszny również zarzut pozwanych, że na wekslu brak jest prawidłowych podpisów wystawcy, albowiem nie wiadomo, kto podpisał się w imieniu wystawcy (...) Spółki z o. o. Wprawdzie podpisy na przedniej stronie weksla osób działających w imieniu wystawcy są nieczytelne, gdyż są to podpisy skrócone, nie oznacza to jednak, aby zobowiązanie wekslowe wystawcy lub poręczycieli wekslowych było nieważne. Podpisy złożone na wekslu nie muszą być bowiem czytelne, lecz powinny być złożone w formie zwykle używanej przez wystawcę. Powód podał, że podpisy te zostały złożone przez prezesa zarządu L. K. i prokurenta R. C., zaś pozwani nie udowodnili, aby osoby te nie były umocowane do reprezentacji Spółki. Przy tym, nawet gdyby podpisy osób działających w imieniu (...) Spółki z o. o. z siedzibą w O. jako wystawcy były z jakiegoś powodu wadliwe, to i tak nie zwalniałoby to pozwanych jako poręczycieli wekslowych od odpowiedzialności wobec powoda z tytułu poręczenia wekslowego. Wynika to z zasady samodzielności podpisów wyrażonej w art. 7 prawa wekslowego, zgodnie z którą taka potencjalna wadliwość nie uchybiałaby ważności innych podpisów.

W ocenie Sądu Okręgowego niezasadny jest także podniesiony przez pozwanych zarzut, że w wekslu została wpisana nieprawidłowa nazwa powoda (...) SA Oddział (...) w W.”. Sąd pierwszej instancji wskazał, że wprawdzie oddział banku nie posiada zdolności prawnej, a tym samym zdolności wekslowej, jednakże w przedmiotowej sprawie oznaczenie podmiotu uprawnionego z weksla nie sprowadzało się do wskazania oddziału banku, lecz w treści weksla wpisano nazwę banku, która tylko dodatkowo została uzupełniona oznaczeniem jego oddziału. Zdaniem Sądu Okręgowego takie dodatkowe oznaczenie podmiotu nie może prowadzić do wniosku, że jako remitenta wskazano podmiot nie posiadający zdolności prawnej, a przy tym oznaczenie to nie wprowadza zagrożenia dla bezpieczeństwa obrotu wekslowego, albowiem nie budzi wątpliwości, jaki podmiot jest uprawniony do otrzymania kwoty wekslowej.

Sąd pierwszej instancji uznał za nietrafny także zarzut pozwanych, że w dniu 7 października 1998 r. wpisanym na wekslu jako dzień jego wypełnienia nie istniało jeszcze zobowiązanie, które weksel miał zabezpieczać. Sąd Okręgowy podkreślił, że weksel w ogóle nie zawiera daty wypełnienia i tego rodzaju oznaczenie nie należy do obligatoryjnych elementów weksla. Natomiast zgodnie z art. 101 pkt 7 prawa wekslowego koniecznym do ważności weksla jest element w postaci oznaczenia miejsca i daty wystawienia weksla. Wpisana na przedmiotowym wekslu data 7 października 1998 r. stanowi oznaczenie daty wystawienia weksla, a nie daty jego wypełnienia. Tymczasem oznaczenie jako daty wystawienia weksla dnia 7 października 1998 r. jest zgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, a także z twierdzeniami pozwanych, którzy wskazali, że do podpisania i wręczenia powodowi przedmiotowego weksla doszło w dniu zawarcia umowy o współpracy. Dodatkowo datę tej czynności potwierdza treść deklaracji wekslowej.

W ocenie Sądu Okręgowego dla oceny istnienia zobowiązania nie ma znaczenia okoliczność, że umowa o kredyt inwestycyjny została zawarta dopiero w dniu 10 marca 1999 r., albowiem jak wynika z jej treści została ona zawarta w ramach łączącej strony umowy ramowej o współpracy z dnia 7 października 1998 r. Nie można bowiem odmówić powodowi prawa domagania się od kontrahenta, z którym zawarł umowę o ramowej współpracy finansowej, udzielenia zabezpieczenia wierzytelności mogących powstać w przyszłości na podstawie skonkretyzowanego stosunku prawnego, gdyż stanowiłoby to naruszenie zasady swobody umów wyrażonej w art. 353 ¹ k.c. Przy tym, brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że powód uzupełnił przedmiotowy weksel już w dniu 7 października 1998 r.

Sąd pierwszej instancji uznał za chybiony także zarzut pozwanych, że powód przyczynił się do powstania zadłużenia wekslowego, albowiem pomimo zawarcia przez powodowy Bank (...). z siedzibą w O. umowy przelewu na rzecz Banku wierzytelności, które przysługiwały Spółce wobec leasingobiorców z tytułu umowy leasingu zawartej przez Spółkę z R. B. i R. S., Bank jako nabywca tych wierzytelności nie podjął żadnych czynności wobec leasingobiorców celem ich dochodzenia. Zdaniem Sądu Okręgowego relacje wynikające umowy leasingu oraz umowy cesji wierzytelności wynikających z tej umowy nie mają znaczenia dla odpowiedzialności pozwanych wobec powoda z tytułu umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 10 marca 1999 r., albowiem są to odrębne czynności prawne, z których wynikają niezależne od siebie zobowiązania. Powód jest uprawniony do domagania się od pozwanych zapłaty roszczenia wekslowego opartego na stosunku podstawowym w postaci umowy o kredyt inwestycyjny z dnia 10 marca 1999 r. niezależnie od tego, czy pozwani mieliby potencjalne wierzytelności wobec powoda z innych tytułów, w tym w z tytułów wyżej opisanych umów.

Sąd Okręgowy podkreślił, że zobowiązanie wynikające z umowy kredytowej i wynikające z niego zobowiązanie wekslowe mają bowiem charakter samodzielny i sposób wykonania umowy leasingu, czy umowy cesji wierzytelności z tytułu umowy leasingu, nie ma znaczenia dla zakresu odpowiedzialności pozwanych wobec powoda. Okoliczność, że kredyt zaciągnięty przez (...) Spółkę z o. o. na podstawie umowy z dnia 10 marca 1999 r. miał być w zamyśle kredytobiorcy spłacony z opłat leasingowych, które miały być uiszczane przez leasingobiorcę na rzecz leasingodawcy (kredytobiorcy) ma znaczenie jedynie dla wyjaśnienia ekonomicznego aspektu powiązania obu kontraktów, natomiast jest ona obojętna z punktu widzenia prawnej odpowiedzialności pozwanych wobec powoda. Okoliczność ta miałaby znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy tylko wówczas, gdyby w treści umowy o kredyt inwestycyjny strony ustaliły, iż kredytobiorca jest zobowiązany do jego spłaty tylko w przypadku uiszczenia opłat leasingowych przez leasingobiorcę, z którym kredytobiorca zamierzała zawrzeć umowę leasingu. Tymczasem jest w sprawie bezsporne, iż umowa kredytowa nie kształtowała w ten sposób obowiązków Spółki.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji skutku nie mogło odnieść także zgłoszenie przez pozwanych zarzutu obejmującego roszczenie odszkodowawcze w oparciu o twierdzenie, że powód nie podjął żadnych czynności zmierzających do odzyskania wierzytelności wobec kredytobiorcy i leasingobiorcy. Sąd Okręgowy wskazał, że umowa leasingu oraz umowa cesji wierzytelności z tytułu tej umowy nie stanowi stosunku podstawowego dla dochodzonego w przedmiotowej sprawie roszczenia wekslowego i dlatego pozwani w postępowaniu nakazowym z weksla nie mogą podnosić zarzutów odnoszących się do tych stosunków prawnych. Nawet gdyby pozwanym przysługiwały jakiekolwiek roszczenia z tego tytułu, nie byliby uprawnieni do ich dochodzenia w toku niniejszego procesu, albowiem zgodnie z art. 493 § 3 i 4 k.p.c. w postępowaniu nakazowym powództwo wzajemne jest niedopuszczalne, a do potrącenia mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami w postaci dokumentu urzędowego, uznania długu, weksla, czeku.

W ocenie Sądu Okręgowego za chybiony należało uznać także podniesiony przez pozwanych zarzut przedawnienia roszczenia powoda. Sąd pierwszej instancji wskazał, że samo roszczenie wekslowe - stosownie do treści art. 70 w związku z art. 103 prawa wekslowego - nie uległo przedawnieniu, albowiem ulegało ono przedawnieniu wobec wystawcy weksla po upływie 3 lat od dnia płatności weksla. Przy tym, z art. 32 w zw. z art. 103 prawa wekslowego wynika, że w takim samym czasie przedawnia się też roszczenie wobec poręczyciela wekslowego za wystawcę weksla własnego. Skoro przedmiotowy weksle jest płatny w dniu 4 listopada 2003 r., zaś powód wystąpił z pozwem w przedmiotowej sprawie w dniu 18 grudnia 2003 r., dochodząc roszczenia przed sądem doprowadził do przerwania biegu terminu przedawnienia.

Sąd pierwszej instancji nie podzielił także poglądu pozwanych, że przedawnieniu uległy roszczenia powoda wynikające z umowy o kredyt inwestycyjny, a więc ze stosunku podstawowego. Wskazał, że aby wierzyciel mógł uchronić się przed skutecznym zarzutem przedawnienia, powinien uzupełnić weksel in blanco przed upływem terminu przedawnienia roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego, przy czym w przedmiotowej sprawie termin ten upływał z dniem 14 maja 2004 r. Wprawdzie w § 5 pkt 2 umowy z dnia 10 marca 1999 r. o kredyt inwestycyjny końcowy termin spłaty kredytu został oznaczony przez strony na dzień 29 lutego 2002 r., więc z upływem tego dnia wierzytelność powoda miała stać się wymagalna i od tego dnia - stosownie do treści art. 120 § 1 k.c. i art. 118 k.c. – powinien rozpocząć bieg 3 -letni termin przedawnienia roszczenia powoda z tytułu umowy, jako roszczenia związanego z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą. W konsekwencji roszczenie powoda powinno ulec przedawnieniu z upływem dnia 29 lutego 2005 r.

Sąd Okręgowy jednakże wskazał, że w przedmiotowej sprawie termin przedawnienia roszczenia ze stosunku podstawowego był inny, ponieważ w dniu 14 maja 2001 r. została ogłoszona upadłość wystawcy weksla (kredytobiorcy), zaś zgodnie z treścią obowiązującego w tym czasie art. 32 § 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) zobowiązania pieniężne upadłego, których termin płatności nie nastąpił, stawały się płatne z dniem ogłoszenia upadłości. W rezultacie wierzytelności powoda z tytułu przedmiotowej umowy o kredyt inwestycyjny stały się wymagalne już w dniu 14 maja 2001 r. i od tej daty rozpoczął bieg 3 -letni termin przedawnienia roszczenia. Skoro powód wystąpił z przedmiotowym pozwem w dniu 18 grudnia 2003 r., to poprzez dochodzenie roszczenia przed sądem dokonał skutecznego przerwania biegu terminu przedawnienia. Przy tym, nie ulega wątpliwości, że skoro powód złożył do sądu wraz z pozwem uzupełniony weksel w dniu 18 grudnia 2003 r., to dokonał jego uzupełnienia najpóźniej w tym dniu. Skoro roszczenie powoda ze stosunku podstawowego ulegało przedawnieniu z upływem 14 maja 2004 r., w chwili uzupełnienia weksla roszczenie to było nieprzedawnione.

Sąd pierwszej instancji nie podzielił poglądu pozwanych, że powód powinien uzupełnić weksel poprzez wpisanie jako daty płatności dnia ogłoszenia upadłości kredytobiorcy. W ocenie Sądu Okręgowego brak jest podstaw prawnych do nakładania na remitenta takiego obowiązku, zaś wpisanie jako daty płatności daty późniejszej niż data ogłoszenia upadłości nie naruszało obowiązujących przepisów prawa, ani treści porozumienia wekslowego. W ocenie Sądu pierwszej instancji istotne jest tylko, aby w terminie biegu przedawnienia rozpoczynającego się od dnia ogłoszenia upadłości podmiot uprawniony z weksla uzupełnił ten weksel i wystąpił na drogę postępowania sądowego celem dochodzenia należności. Powód tak właśnie postąpił w przedmiotowej sprawie i dlatego zasługuje na udzielenie ochrony prawnej.

Sąd Okręgowy wskazał, że na uwzględnienie zasługuje także roszczenie powoda o zasądzenie odsetek ustawowych od kwoty głównej, na podstawie art. 481 § 1 k.c. i art. 482 § 1 k.c. Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że skoro termin płatności weksla został oznaczony na dzień 4 listopada 2003 r., powód jest uprawniony do domagania się odsetek ustawowych od sumy wekslowej po upływie tego terminu. Sąd Okręgowy nie mógł jednak zasadzić tychże odsetek począwszy od dnia 5 listopada 2003 r., albowiem roszczenie o odsetki za okres od dnia 5 listopada 2003 r. do dnia 17 grudnia 2003 r. zostało już prawomocnie oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 17 stycznia 2011 r. Dlatego odsetki ustawowe od kwoty 80.806,09 zł zostały zasądzone od dnia 18 grudnia 2003 r. do dnia zapłaty od pozwanych R. C., E. C., B. J., L. K., T. P. i M. P..

Sąd pierwszej instancji wskazał również, że bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, iż powód dokonał zbycia przedmiotowej wierzytelności w toku trwania procesu, albowiem zgodnie z treścią art. 192 pkt. 3 k.p.c. z chwilą doręczenia pozwu zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy.

Po ogłoszeniu wyroku przez Sąd Okręgowy w Warszawie, w dniu 30 września 2012 r. zmarł pozwany R. C. (vide: odpis skrócony aktu zgonu, k. 1538). Postanowieniem z dnia 6 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zawiesił postępowanie w sprawie wobec R. C., na podstawie art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. (vide: postanowienie, k. 1540).

Od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie apelacje wnieśli pozwani E. C., T. P., M. P. i L. K.. Apelacja w imieniu zmarłego pozwanego R. C. nie mogła zostać skutecznie wniesiona, przy czym postępowanie w sprawie wobec tego pozwanego zostało zawieszone do czasu wstąpienia do procesu jego następców prawnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego, ponieważ odpowiedzialność pozwanych w przedmiotowej sprawie jest solidarna, fakt zawieszenia postępowania wobec jednego z nich nie stoi na przeszkodzie rozpoznania apelacji wniesionych przez pozostałych pozwanych.

Apelacją z dnia 15 października 2012 r. pozwani E. C., T. P. i M. P. zaskarżyli wyrok w części uwzględniającej powództwo (punkty 2 i 3), wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Pozwani zarzucili wyrokowi Sądu Okręgowego:

1)  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, polegające na uznaniu, że weksel został wypełniony prawidłowo poprzez uzupełnienie go kwotą, na którą pozwani nie wyrazili zgody w deklaracji wekslowej, a także na błędnej interpretacji treści deklaracji wekslowej poprzez przyjęcie, że powód był uprawniony do wystawienia weksla w stosunku do pozwanych jako poręczycieli na kwotę obejmująca wielkość niespłaconego kredytu powiększonego o należne odsetki i koszty;

2)  naruszenie prawa poprzez uznanie, że weksel in blanco został należycie wypełniony poprzez wskazanie jako remitenta (...) SA Oddział (...) w W.”, tzn. podmiotu nieposiadającego zdolności wekslowej;

3)  naruszenie prawa procesowego polegające na niezastosowaniu art. 187 i 495 k.p.c. skutkujące dokonaniem błędnego ustalenia, że w sprawie niniejszej powód udowodnił istnienie wierzytelności wynikającej ze stosunku podstawowego, wskutek czego zobowiązanie pozwanych wynikające z udzielonego poręczenia wekslowego podlega uwzględnieniu do wysokości sumy wekslowej oznaczonej na wekslu.

Apelacją z dnia 17 października 2012 r. pozwany L. K. zaskarżył wyrok w części uwzględniającej powództwo (punkty 2 i 3), wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa.

Pozwany zarzucił wyrokowi Sądu Okręgowego:

1)  błędy w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegające na uznaniu, że weksel został wypełniony prawidłowo poprzez uzupełnienie go kwotą, na którą pozwany nie wyraził zgody w deklaracji wekslowej;

2)  błędną interpretację treści deklaracji wekslowej poprzez przyjęcie, że powód był uprawniony do wystawienia weksla w stosunku do pozwanego jako poręczyciela na kwotę obejmująca wielkość niespłaconego kredytu powiększonego o należne odsetki i koszty, a także że weksel in blanco został należycie wypełniony poprzez wskazanie jako remitenta (...) SA Oddział (...) w W.”, tzn. podmiotu nieposiadającego zdolności wekslowej;

3)  naruszenie prawa materialnego polegające na błędnym zastosowaniu w sprawie przepisów zawartych w art, 10 i 17 prawa wekslowego skutkujące dokonaniem błędnego ustalenia, że w sprawie niniejszej powód udowodnił istnienie wierzytelności wynikającej ze stosunku podstawowego, wskutek czego zobowiązanie pozwanego wynikające z udzielonego poręczenia wekslowego podlega uwzględnieniu do wysokości sumy wekslowej oznaczonej na wekslu;

4)  naruszenie prawa materialnego polegające na nie zastosowaniu art. 6 k.c. i zajęciu stanowiska, że w przedmiotowej sprawie powód udowodnił istnienie wierzytelności;

5)  naruszenie prawa materialnego polegające na nie zastosowaniu art. 65 k.c. i dokonaniu błędnej wykładni oświadczeń woli stron deklaracji wekslowej i zajęciu stanowiska, że weksel został wypełniony zgodnie z deklaracją wekslową;

6)  naruszenie prawa procesowego, polegające na nie zastosowaniu art. 187 i 495 k.p.c. skutkujące dokonaniem błędnego ustalenia, że w sprawie niniejszej powód udowodnił istnienie wierzytelności wynikającej ze stosunku podstawowego, wskutek czego zobowiązanie pozwanego wynikające z udzielonego poręczenia wekslowego podlega uwzględnieniu do wysokości sumy wekslowej oznaczonej na wekslu.

Powód wnosił o oddalenie apelacji pozwanych.

Sąd Apelacyjny zważył:

Apelacje pozwanych nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i Sąd Apelacyjny przyjmuje je za własne. Również rozważania prawne Sądu pierwszej instancji są prawidłowe, a ich uzasadnienie jest szczegółowe i pogłębione.

Przede wszystkim wskazać należy, że podnoszone przez pozwanych w obydwu apelacjach zarzuty (co do zasady wspólne dla wszystkich apelujących) w znacznej części odnoszą się do sytuacji, jaka miała miejsce podczas rozpoznania sprawy przez Sąd Okręgowy po raz pierwszy i nie uwzględniają faktu, że z tej przyczyny wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji w części uwzględniającej powództwo i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Celem wydania powyższego wyroku było właśnie umożliwienie pozwanym w toku ponownego rozpoznania sprawy dokładnego zapoznania się z wekslem oraz pozostałymi zgromadzonymi w sprawie dowodami, aby możliwe było formułowanie przez nich świadomie zarzutów od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Z akt sprawy wynika jednak, że pozwani nie skorzystali z tej możliwości, ograniczając się do podtrzymania pierwotnie zgłoszonych zarzutów. Dlatego twierdzenia pozwanych, że swoje zarzuty oparli jedynie na podejrzeniach, wobec braku dostępu do dokumentów będących podstawą żądania pozwu, na obecnym etapie postępowania nie mogą zostać przez Sąd odwoławczy wzięte pod uwagę.

Chybione są również zarzuty pozwanych wskazujące na niezastosowanie przez Sąd Okręgowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy przepisów o prekluzji dowodowej, zawartych w obowiązującym w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji art. 495 § 3 k.p.c. Zauważyć bowiem należy, że powód złożył do sądu pozew występując z roszczeniem wekslowym, dlatego do pozwu powinien dołączyć wyłącznie uzupełniony weksel własny, co uczynił. Powód nie ponosi natomiast odpowiedzialności za błędy sądu, które doprowadziły do przypisania przedmiotowego weksla do innej sprawy prowadzonej w tym samym Wydziale. W sytuacji, gdy powód dochodził roszczenia wekslowego, nie miał obowiązku dołączenia do pozwu innych dokumentów, w szczególności dokumentów dotyczących stosunku podstawowego. Obowiązek taki spoczywałby na powodzie jedynie w sytuacji, gdyby dochodzone roszczenie opierał na stosunku podstawowym, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca.

W orzecznictwie konsekwentnie przyjmuje się bowiem, że podmiot, który występuje z powództwem o zapłatę opartym na twierdzeniu, że dochodzone roszczenie przysługuje mu na podstawie weksla własnego podpisanego przez pozwanego jako wystawcę (poręczyciela), powinien do pozwu dołączyć poświadczający to weksel. Jest to dowód z jego strony konieczny, a zarazem wystarczający. Pozwany przed tak uzasadnionym żądaniem może się bronić za pomocą różnego rodzaju zarzutów podważających zasadność tego żądania. Taki rozkład ciężaru dowodu w sprawach o żądanie zapłaty, które w całości znajduje potwierdzenie w treści weksla, jest zgodny z ogólną regułą wyrażoną w art. 6 k.c. (por. uzasadnienie wyroków Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1999 r., sygn. akt I CKN 215/98, OSNC 2000, nr 7-8, poz. 128, z dnia 24 października 2003 r., sygn. akt III CK 35/02, Lex nr 148666, z dnia 22 czerwca 2006 r., sygn. akt V CSK 86/06, niepubl., z dnia 5 lipca 2007 r., sygn. akt II CSK 160/07, Lex nr 439205, z dnia 7 maja 2009 r., sygn. akt IV CSK 549/08, niepubl.).

W judykaturze wskazuje się ponadto, że sąd rozpoznający zarzuty od nakazu zapłaty, który został wydany na podstawie weksla, może uwzględnić tzw. stosunek podstawowy, a więc ten stosunek zobowiązaniowy, w związku z którym weksel został wystawiony, jedynie wówczas, gdy strona zainteresowana przeniesieniem sporu na taką płaszczyznę podejmie stosowne czynności (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2000 r., sygn. akt V CKN 136/00 , OSNC 2001, nr 6, poz. 89). W przedmiotowej sprawie pozwani w zarzutach od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym odnieśli się do stosunku podstawowego, lecz z uwagi na rozkład ciężaru dowodu w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu nakazowym oraz w sprawach roszczeń dochodzonych na podstawie weksla, to na nich (a nie na powodzie) spoczywał obowiązek udowodnienia podnoszonych okoliczności. Dlatego niesłusznie pozwani podnoszą w apelacji, że Sąd pierwszej instancji powinien zastosować wobec powoda ujemne skutki procesowe w związku z niedołączeniem przez niego do pozwu dokumentów dotyczących stosunku podstawowego. Na powodzie nie spoczywał bowiem taki obowiązek.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie mają racji pozwani twierdząc w apelacji, że „wydanie weksla in blanco stwarza specjalny rodzaj zobowiązania, wekslowego, który różni się znacznie od zobowiązania wynikłego z wydania całkowicie wypełnionego zobowiązania wekslowego” i z tego wywodząc obowiązek powoda dołączenia do pozwu dokumentów będących podstawą wyliczenia sumy wekslowej. Specyfikę weksla in blanco ustawodawca scharakteryzował w art. 10 ustawy - Prawo wekslowe, z którego wynika, że jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartem porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Przy tym, w judykaturze konsekwentnie wskazuje się, że ciężar dowodu zawarcia umowy regulującej sposób wypełnienia weksla oraz wypełnienia weksla niezgodnie z umową ciąży na wekslowo zobowiązanym (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1928 r., sygn. akt I C 2161/27, Zb. Orz. SN 1928, poz. 40 i z dnia 12 stycznia 1934 r., sygn. akt C 2217/33, MPHiW 1935, s. 207).

W piśmiennictwie i judykaturze wskazuje się, że weksel in blanco nie jest jeszcze wekslem, ze względu na to, że nie zawiera wszystkich elementów wymaganych dla ważności weksla. Weksel ten składany jest na zabezpieczenie wierzytelności lub na zabezpieczenie roszczeń mogących powstać w przyszłości. Wystawca weksla może zabezpieczać swoje własne zobowiązania lub zobowiązanie ze stosunku podstawowego, w którym nie jest dłużnikiem (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 marca 2004 r., sygn. akt II CK 103/03, Pr. Bank. 2005, nr 5, s. 6). Tego rodzaju wekslem jest weksel gwarancyjny, składany na zabezpieczenie stosunku umownego zachodzącego między wystawcą weksla a osobą, której weksel jest wręczany (np. kredytu, pożyczki). W przedmiotowej sprawie powód domagał się zapłaty na podstawie weksla własnego in blanco o charakterze gwarancyjnym, uzupełnionego zgodnie z porozumieniem wekslowym.

Z chwilą wystawienia weksla własnego in blanco i wręczenia go wierzycielowi zazwyczaj następuje zawarcie porozumienia między wystawcą weksla, a osobą, której ten weksel zostaje wręczony, określające sposób jego uzupełnienia. Porozumienie to jest umową zawieraną pomiędzy odbiorcą weksla a wystawcą weksla, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego. W przypadku, gdy weksel in blanco jest poręczany, umowę zawiera także poręczyciel wekslowy. W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że pozwani będący osobami fizycznymi zabezpieczyli zapłatę weksla przez (...) Spółkę z o.o. z siedzibą w O. ważnym poręczeniem wekslowym. Zgodnie z art. 30 ustawy - Prawo wekslowe, zapłatę weksla można zabezpieczyć poręczeniem wekslowym ( aval) co do całości sumy wekslowej lub co do jej części. Z art. 32 ustawy - Prawo wekslowe wynika, że poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył. Przy tym, zobowiązanie poręczyciela jest ważne, chociażby nawet zobowiązanie, za które poręcza, było nieważne z jakiejkolwiek przyczyny z wyjątkiem wady formalnej. Zgodnie z art. 30 ustawy - Prawo wekslowe poręczenie udzielone na wekslu in blanco zabezpiecza zapłatę weksla, a nie wykonanie zobowiązania zabezpieczonego wekslem.

Bezsprzecznie porozumienie wekslowe podlega regułom interpretacyjnym oświadczeń woli wyrażonym w art. 65 k.c. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie mają jednak racji pozwani zarzucając w apelacji naruszenie powołanego przepisu poprzez dokonanie wadliwej wykładni woli stron porozumienia wekslowego, albowiem ograniczenia odpowiedzialności poręczycieli nie oznaczono na wekslu, zaś z treści deklaracji wekslowej ono również jednoznacznie nie wynika. Skoro poręczyciele wekslowi w porozumieniu wekslowym jako granicę swojej odpowiedzialności wskazali „sumę wynikającą z umów o kredyty inwestycyjne”, to przyjąć należy, że chodziło o wszystkie sumy wynikające z tychże umów, a więc także odsetki i koszty. Pozwani nie przedstawili bowiem żadnych dowodów, ani racjonalnych argumentów przemawiających za odmienną wykładnią zapisu porozumienia wekslowego.

Nie mają również racji pozwani podnosząc w apelacji, że sposób wskazania w wekslu remitenta powoduje, iż nie ma on zdolności wekslowej. Zgodnie z brzmieniem art. 101 pkt 5 ustawy - Prawo wekslowe, weksel własny powinien zawierać m.in. nazwisko osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana. W przedmiotowej sprawie powód w wekslu wskazał siebie jako remitenta w sposób pozwalający na jego pełną identyfikację, poprzez podanie zarówno skróconej nazwy wpisanej w Krajowym Rejestrze Sądowym, jak i formy organizacyjnej spółki. Takie określenie remitenta nie tworzy jakichkolwiek wątpliwości co do podmiotu uprawnionego do odbioru sumy wekslowej, zaś uzupełnienie nazwy Banku o numer oddziału nie pozbawia go zdolności wekslowej, skoro nadal remitentem pozostaje osoba prawna (zob. także uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2012 r., sygn. akt V CSK 258/11, OSNC 2013, nr 1, poz. 9). Z tych względów apelacje pozwanych podlegały oddaleniu.

Podstawą orzeczenia Sądu Apelacyjnego był art. 385 k.p.c. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c.