Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: Sędzia SA - Małgorzata Janicz (spr.)

Sędziowie: SA - Ewa Gregajtys

SA - Zbigniew Kapiński

Protokolant: sekr. sądowy - Olaf Artymiuk

przy udziale Prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali

po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2018 r. w Warszawie

sprawy:

1)  C. R. (1), urodzonego (...) w W., s. A. i M. z d. O.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

2)  M. P., urodzonego (...) w W., s. R. i A. z d. P.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 w zw. z art. 55 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych C. R. (1) i M. P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 29 maja 2017 r. sygn. akt VIII K 65/17

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zwalnia C. R. (1) i M. P. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. K., Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych zawierającą 23 % VAT - tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu M. P. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Warszawie skazał C. R. (1) za to, że:

- w dniu 4 lutego 2017r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznej ilości środków odurzających w postaci haszyszu o wadze 192,87 gram netto

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

i wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w liczbie 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

zaś M. P. za to, że:

- w dniu 4 lutego 2017 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonał przywozu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej znacznej ilości środków odurzających w postaci haszyszu o wadze 282,92 gram netto

tj. o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

i wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

Apelacje od wyroku Sądu I instancji wnieśli obrońcy obu oskarżonych.

Obrońca oskarżonego C. R. (1) wyrokowi zarzucił:

• naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez błędne jego zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, że ilość środków odurzających, których wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonał oskarżony, jest ilością znaczną w rozumieniu ww. przepisu, co w konsekwencji doprowadziło do błędnej kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu i przypisaniu mu odpowiedzialności za typ kwalifikowany przestępstwa określonego w art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

• błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na dowolnym i bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony C. R. (1) dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia środków odurzających w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, mimo braku jakichkolwiek dowodów, że zamiarem oskarżonego było rozdysponowanie przedmiotowymi środkami w takim właśnie celu.

i wniósł o:

• zmianę przedmiotowego wyroku w stosunku do C. R. (1) poprzez uznanie, że popełnił on czyn zabroniony określony w art. 55 ust 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i w związku z tym o wymierzenie mu na podstawie tego przepisu kary 1 roku pozbawienia wolności;

• ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w stosunku do oskarżonego C. R. (1) i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie.

Obrońca oskarżonego M. P. wyrokowi zarzucił:

1. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) 4 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenie dowodu przemawiającego na korzyść oskarżonego i rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości;

b) art. 9 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenia dowodu dla wszechstronnego wyjaśnienia sprawy, a w szczególności zaniechania powołania biegłych psychiatrów dla ustalenia poczytalności oskarżonego;

i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd i instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje: obie wniesione apelacje okazały się niezasadne przeto i wnioski w nich zawarte nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd I instancji co do zasady właściwie zgromadził materiał dowodowy, który następnie zgodnie z treścią art. 7 kpk ocenił. Jedynie apelacja obrońcy oskarżonego M. P. , której zarzuty ( w pkt a i b) skoncentrowały się na kwestii oddalenia wniosku obrońcy i prokuratora o przeprowadzenie badania sądowo –psychiatrycznego tego oskarżonego, skutkowała uzupełnieniem materiału dowodowego przez sąd II Instancji w kierunku postulowanym wniesionym środkiem zaskarżenia. O ile jednak Sąd Apelacyjny dowód w postaci wspomnianej opinii dopuścił ( vide karta 485 akt postępowania), to jednak treść opinii nie spowodowała i spowodować nie mogła oczekiwanego przez obrońcę M. P. skutku w postaci „ustalenia zakresu odpowiedzialności oskarżonego jak i stosowanego wymiaru kary” ( vide karta 433 akt postępowania ) w oparciu o wnioski nowo wywołanej opinii, skoro wnioski te nie uprawniają do takich konstatacji.

Z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika bowiem bezsprzecznie, iż biegli nie stwierdzili u badanego objawów choroby psychicznej ani cech upośledzenia umysłowego, zaś w chwili popełnienia czynu, o który został oskarżony, mógł on rozpoznać jego znaczenie i pokierować swoim postępowaniem. Stwierdzono u tego oskarżonego cechy osobowości nieprawidłowej oraz uzależnienie od narkotyków, obecnie w długotrwałej abstynencji.

Wnioski sformułowane w obu apelacjach, a także w uzasadnieniu do apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego M. P., zmierzające w konsekwencji do obniżenia wymierzonych oskarżonym przez sąd I instancji kar, nie są zasadne. Zwrócić należy uwagę, iż w stosunku do oskarżonego C. R. (1) Sąd Okręgowy zastosował nadzwyczajne złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności za podstawę przyjmując art. 60 §2 i §6 kk i wymierzając karę poniżej progu ustawowego, a więc 2 lata pozbawienia wolności. Z pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia wynika ponadto, iż sąd meriti w sposób dokładny i w odniesieniu do wszystkich realiów rozpoznawanej sprawy rozważył wymiar kary w stosunku do obu oskarżonych ( karty 412-415 akt postępowania). Na aprobatę zasługuje zarówno wymiar kar jak i argumentacja sądu meriti stojąca u podstaw ich wymiaru. Podkreślić należy, iż stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonym jest znaczny. Świadczy o tym nie tylko ilość środków odurzających jakie obaj przewozili , ale i motywacja sprawców działających z chęci osiągnięcia zysku, wreszcie rozmiar przewidywanych negatywnych następstw czynów w postaci często nieodwracalnych szkód społecznych jakie wyrządzają narkotyki. Na marginesie tylko przypomnieć należy, iż czyny przypisane oskarżonym opisane w krajowej regulacji , a to w art. 55 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, są objęte postanowieniami Konwencji Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi podpisanej dnia 30 kwietnia 1994 r, która to Konwencja zobowiązuje państwa sygnatariuszy do kryminalizacji określonych tam czynów. Bez wątpienia są to wobec tego przestępstwa o szczególnym stopniu szkodliwości dla społeczności międzynarodowej ( R. Sonnenfeld, Pojęcie "międzynarodowego prawa karnego publicznego", PiP 1984, Nr 3, s. 69), u podstaw zaś ich umiędzynarodowienia stoi potrzeba ochrony państw i ich wspólnych interesów oraz dobra wspólnego. Wszystko to pozwala uznać, iż wymierzone oskarżonym kary są adekwatne do zawinienia oraz spełniają wymogi prewencji ogólnej jak i indywidualnej i jako takie zasługują na aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Przechodząc do pozostałych zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego C. R. (1) uznać należy, iż niezasadny jest w świetle zgromadzonego przez Sąd I instancji i prawidłowo ocenionego materiału dowodowego zarzut obrońcy oskarżonego C. R. dotyczący obrazy prawa materialnego, a to art. 55 ust 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez błędne jego zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, iż ilość narkotyków których wewnątrzwspólnotowego nabycia dokonał ten oskarżony jest ilością znaczną w rozumieniu tego przepisu. Tymczasem , także w oparciu o wnioski opinii z zakresu badań chemicznych, uznać należy, iż przywieziona przez oskarżonego R. ilość środków odurzających pozwala na uzyskanie 1285 porcji ( w wypadku oskarżonego P. jest to 1886 pojedynczych porcji). Podzielić należy także argumenty sądu meriti, oparte o dotychczasowe dominujące judykaty Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, iż zatrzymane u każdego z oskarżonych ilości narkotyków mogłyby zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, tym samym uznać należy sformułowany w pkt 1 apelacji obrońcy oskarżonego R. zarzut za nietrafny. Odnosząc się do drugiego zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego R. , a dotyczącego błędu w ustaleniach faktycznych polegającym na błędnym przyjęciu, iż oskarżony ten działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, także i ten zarzut nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym przez Sąd Okręgowy materiale dowodowym. Podzielić należy rozważania Sądu meriti zawarte na kartach 2-3 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia. Przypomnieć bowiem wypada, iż oskarżony C. R. składając wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu, także na posiedzeniu w przedmiocie tymczasowego aresztowania wyjaśnił, iż zakupione narkotyki miał zamiar sprzedać w Polsce. Dopiero w postępowaniu przed Sądem zaprzeczył aby działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Słusznie Sąd Okręgowy uznał, iż wiarą należy obdarzyć jedynie te z depozycji oskarżonego C. R. (1) , które wskazują na Jego działanie w celu uzyskania korzyści majątkowej, przemawia za tym obok przyznania się oskarżonego także ilość przywiezionych narkotyków, żadną miarą nie przystająca do ilości którą uznać byłoby można jako ilość przeznaczoną „na własne potrzeby”. Kolejnym argumentem jest bez wątpienia analiza wyjaśnień oskarżonego z postępowania sądowego dokonana w oparciu o doświadczenie życiowe i logikę, niewątpliwie bowiem nie logicznym byłby zakup oraz przewóz tak dużej ilości narkotyków z zagranicy w sytuacji materialnej oskarżonego bez perspektywy dalszej ich odsprzedaży z zyskiem, o czym zresztą poinformował zatrzymujących go policjantów ( vide k. 6-7 pisemnych motywów zaskarżonego orzeczenia). Całokształt przytoczonych okoliczności stoi u podstaw uznania rozumowania Sądu Okręgowego za prawidłowe, a tym przemawia za uznaniem opisanego powyżej zarzutu sformułowanego przez obrońcę oskarżonego C. R. za niezasadny.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.