Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 310/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 6 lipca 2020 r., sygnatura akt V Ko 201/19

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny- pełnomocnik wnioskodawczyń R. Z. i S. Z.

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art.438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd odwoławczy nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

----------------------

------------------------------------------------------------

-------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

---------------------

------------------------------------------------------------

------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

-----------------

-----------------------------------

----------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

----------------

------------------------------------

-----------------------------------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego sformułowany przez pełnomocnika wnioskodawczyń adwokat M. J., a mianowicie:

1.  art. 407 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 5 ust. 5 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka poprzez ich błędną wykładnię i wadliwe przyjęcie, że zadośćuczynienie za niesłuszne pozbawienie wolności nie przysługuje w trakcie trwania postępowania o udzielenie ochrony międzynarodowej ze względu na brak stosownych przepisów w ustawie o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP, w sytuacji gdy prawo międzynarodowe wymaga zapewnienia możliwości ubiegania się o zadośćuczynienie za każde pozbawienie wolności, a ponadto ustawa o cudzoziemcach stanowi lex generalis w stosunku do ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony i tym samym znajduje zastosowanie w sprawach tam nieuregulowanych,

2.  art. 3, art. 5 ust. 1 lit. f i art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 3 ust. 1 Konwencji o prawach dziecka w zw. z art. art. 401 ust. 4 ustawy o cudzoziemcach poprzez ich błędne zastosowanie polegające na wadliwym przyjęciu, że umieszczenie małoletniej wnioskodawczym w ośrodku strzeżonym nie stało w sprzeczności z obowiązkiem zabezpieczenia najlepszego interesu dziecka, pomimo że była ona pozbawiona wolności przez 498 dni, postępowania jej dotyczące toczyły się bez zachowania należytej staranności, możliwość zastosowania środków alternatywnych do detencji nie została wyczerpująco i rzetelnie zbadana przez sądy umieszczające i przedłużające okres jej pobytu w ośrodku strzeżonym, w postanowieniach sądów nie wykazano w jaki sposób zabezpieczono jej najlepszy interes jako osoby małoletniej, a także naruszało prawo do życia rodzinnego wnioskodawczym R. Z.,

3.  art. 403 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 15 ust. 5 i ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (dalej: dyrektywa 2008/115/WE) poprzez jego błędne zastosowanie polegające na wadliwym przyjęciu, że okres pobytu wnioskodawczyń w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców nie przekroczy! maksymalnego dopuszczalnego okresu pozbawienia wolności, pomimo iż od dnia 21 lutego 2018 r. do 14 kwietnia 2018 r. wnioskodawczynie przebywały w ośrodku strzeżonym ponad 6 miesięcy, pomimo iż w okresie tym nie doszło do opóźnień w uzyskaniu dokumentów niezbędnych do wydalenia ani nie wykazano by wnioskodawczynie nic współpracowały z organami Straży Granicznej w zakresie wykonania decyzji o zobowiązaniu do powrotu,

4.  art. 403 ust. 3a pkt 2 ustawy o cudzoziemcach poprzez jego błędne zastosowanie polegające na wadliwym przyjęciu, że wykonanie decyzji o zobowiązaniu do powrotu było tymczasowo niemożliwe ze względu na opóźnienia w uzyskaniu z Rosji niezbędnych do tego dokumentów, w sytuacji gdy nie zachodził związek przyczynowy pomiędzy brakiem możliwości wykonania decyzji o zobowiązaniu do powrotu, a brakiem dokumentów ze strony rosyjskiej, a nadto strona rosyjska nie przekroczyła terminu przekazania wskazanych dokumentów wnioskodawczyń, a tym samym nic można mówić, że doszło do opóźnienia,

5.  art. 403 ust. 2a pkt 1 ustawy o cudzoziemcach poprzez jego błędne zastosowanie polegające na wadliwym zignorowaniu okoliczności, że pobyt wnioskodawczyń w ośrodku strzeżonym w toku postępowania o udzielenie ochrony międzynarodowej był niezasadny, co było bezpośrednią przyczyną przedłużenia ich okresu pobytu w ośrodku strzeżonym w toku postępowania o zobowiązanie do powrotu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Zarzuty apelacji są niezasadne. W odniesieniu do zarzutu wskazanego w punkcie II. 1 tego środka zaskarżenia wbrew twierdzeniom pełnomocnika brak jest podstaw do przyjęcia, że za okres od 31 stycznia 2017 roku do 20 lipca 2017 r. istniały przesłanki do zasądzenia na rzecz wnioskodawczyń zadośćuczynienia w związku z oczywiście niesłusznym umieszczeniem ich w ośrodku strzeżonym. Rację ma przy tym sąd Okręgowy przyjmując, że w tym okresie wnioskodawczynie przebywały w ośrodku strzeżonym na mocy postanowień sądów opartych o treść art. 88a ust. 1 w zw. z art. 87 ust. 1 pkt 2 i art. 87 ust 2 pkt 2 i 89 ust. 1 a następnie art. 89 ust 4 i 5 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej , która nie zawiera regulacji odnoszących się do odszkodowania i zadośćuczynienia za niesłuszne umieszczenie w ośrodku. Nawet jeśli przyjąć, jak wskazuje w apelacji pełnomocnik, że przepisy ustawy o cudzoziemcach znalazłyby zastosowanie do pobytu wnioskodawczyń w ośrodku na mocy przepisów ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej , to w żadnym razie nie da się udowodnić, że ich pobyt w ośrodku w tamtym okresie był oczywiście niesłuszny. Należy bowiem pamiętać, że przed umieszczeniem w ośrodku strzeżonym R. Z. samowolnie opuściła otwarty ośrodek i uciekła do Niemiec, pomimo złożenia na przejściu granicznym w T. w dniu 15 marca 2016 r. wniosku o udzielenie jej ochrony międzynarodowej na terytorium RP. Następnie po urodzeniu córki i upływie okresu ochronnego została wraz z córką deportowana z terytorium Niemiec na terytorium Polski, czyli kraju złożenia wniosku o ochronę. Prawidłowo zatem organy podejmujące decyzje w sprawie umieszczenia i przedłużenia pobytu wnioskodawczyń w strzeżonym ośrodku w okresie rozpatrywania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej uznały, że nie ma możliwości zastosowania wobec nich środków, o których mowa w art. 88 ust. 1 ustawy, zaś R. Z. i jej córkę należy umieścić w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców. Tym samym brak jest podstaw do przyjęcia, aby Sąd meriti naruszył art. 407 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 5 ust. 5 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka we wskazanym w środku odwoławczym okresie.

Niezasadne są również zarzuty wskazane w punkcie II. 2 apelacji naruszenia art. 3, art. 5 ust. 1 lit. f i art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, art. 3 ust. 1 Konwencji o prawach dziecka w zw. z art. art. 401 ust. 4 ustawy o cudzoziemcach. Sąd Okręgowy prawidłowo, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego ustalił, że postanowienia sądowe, przedłużające okres pobytu wnioskodawczyń w strzeżonym ośrodku wskazywały, że każdorazowo brane było pod uwagę dobro małoletniej S.. Co istotne uzasadnienia tych orzeczeń powoływały się na informacje lekarskie i dokumentację medyczną z których bezsprzecznie wynikało, że R. Z. i jej dziecko mają zapewnioną opiekę medyczną i psychologiczną oraz, że brak jest przeciwwskazań zdrowotnych do przedłużenia okresu ich pobytu w ośrodku (postanowienia k. 19 – 35). Tym samym należy zgodzić się z Sądem meriti, że właściwe organy badały i uwzględniały dobro dziecka w stopniu wystarczającym. Postanowienia sądów wskazywały przy tym na fakt, że to właśnie wcześniejsze postępowanie R. Z., w tym nielegalne przekroczenie granicy państwowej, niezastosowanie się do postanowienia o środkach alternatywnych a także brak dysponowania wystarczającymi środkami finansowymi powodowały niemożność zastosowania środków alternatywnych dla detencji. Tym samym nie sposób uznać, jak chciałaby tego skarżąca, że sądy nie wykazały dlaczego wobec małoletniej i jej matki nie można było zastosować innych, łagodniejszych środków. Apelująca, powołując się na toczone przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka dwie sprawy przeciwko Polsce zdaje się nie dostrzegać, że dotyczyły innych sytuacji, związanych z detencją matek z trójką oraz piątką dzieci. O ile zgodzić się należy ze wskazywaną argumentacją, że najlepszy interes dziecka nie może być ograniczony do nierozłączania rodziny, to jednak w przypadku matki z jednym malutkim dzieckiem priorytetem winna być dbałość o nierozłączanie rodziny i umożliwienie matce i dziecku zaspokojenia potrzeby bliskości i bezpośredniego kontaktu. O ile, jak w tym przypadku, brak było przeciwwskazań zdrowotnych dla pobytu wnioskodawczyń i zapewniona im była opieka medyczna, a matce również psychologiczna, nie sposób mówić, że jakiekolwiek dobro małoletniej S. zostało naruszone.

Nie doszło również do naruszenia art. 403 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach w zw. z art. 15 ust. 5 i ust. 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/115/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie wspólnych norm i procedur stosowanych przez państwa członkowskie w odniesieniu do powrotów nielegalnie przebywających obywateli państw trzecich (punkt II. 3 apelacji). Podzielić w tym zakresie należy ocenę Sądu Okręgowego, iż Sąd Rejonowy w Kętrzynie przedłużając w dniu 10 kwietnia 2018 r. detencję wnioskodawczyń prawidłowo ustalił, że zrealizowana została przesłanka umożliwiająca przedłużenie okresu pobytu w ośrodku strzeżonym do 12 miesięcy. Jednocześnie łącznie wnioskodawczynie przebywały w ośrodku w oparciu o przepis art. 403 ustawy o cudzoziemcach w okresie od 20 lipca 2017 roku do 13 czerwca 2018 r., a więc niespełna 11 miesięcy. Ponadto Sąd Rejonowy prawidłowo postanowieniem z dnia 9 stycznia 2018 r. (k. 25 do 26) w oparciu o przepis art. 403 ust 2 a ustawy przedłużył detencję wnioskodawczyń na czas oznaczony, nieprzekraczający 3 miesięcy, a więc do dnia 14 kwietnia 2018 r., który to czas był niezbędny do wykonania decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu. Nie sposób zatem przyjąć, że okres detencji od 21 lutego 2018 r. do 14 kwietnia 2018 r. naruszał ustawowy, maksymalny okres pozbawienia wolności cudzoziemców. Pobyt w ośrodku był przedłużany każdorazowo, na okresy nie dłuższe niż trzy miesiące. W momencie wydawania postanowienia w dniu 9 stycznia 2018 r. nie upłynął okres 6 miesięcy, a zatem spełnione zostały przesłanki dla przedłużenia stosowanego środka.

Błędne są również zarzuty wskazane w punkcie II. 4 i 5 apelacji pełnomocnika. Wskazane uchybienia (w tym również to opisane w punkcie II. 3 apelacji) wydają się być przy tym adresowane do organów wydających sporne orzeczenia w toku wykonania decyzji o zobowiązaniu do powrotu a nie do Sądu Okręgowego procedującego w przedmiocie wniosku o zadośćuczynienie. Sąd I instancji rozstrzygając w tym zakresie nie stosował przecież wskazanych przepisów ustawy o cudzoziemcach, a jedynie oceniał czy decyzje organów wydających orzeczenia wobec wnioskodawczyń sprowadzające się do przedłużania stosowanego wobec nich środka były prawidłowe. Słusznie ocenił zatem Sąd Okręgowy, że orzekając w sprawie II Ko 509/18/Cu w dniu 10 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy miał podstawy prawne dla wydania decyzji na czas określony okresu pobytu wnioskodawczyń w ośrodku strzeżonym w oparciu o przepis art. 403 ust. 3a pkt 2 ustawy o cudzoziemcach.. Nie budzi bowiem żadnych wątpliwości, że w momencie wydawania orzeczenia wykonanie decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu było tymczasowo niemożliwe gdyż nie uzyskano od państw trzecich (konkretnie Rosji) dokumentów niezbędnych do tego celu. Strona rosyjska udzieliła stosownych odpowiedzi dopiero 7 maja 2018 r., a więc po upływie miesiąca od wydania decyzji przez Sąd Rejonowy. Jakkolwiek skarżąca ma rację, że o ile, przyjmując założenie istnienia w tamtym czasie uzasadnionego przypadku (zgodnie z umową o readmisji) stronie rosyjskiej nie upłynęło 60 dni dla realizacji obowiązku nadesłania stosownych dokumentów, to z punktu widzenia toczącego się postępowania o wykonanie decyzji o zobowiązaniu cudzoziemca do powrotu brak tych dokumentów na dzień wydania postanowienia, czyli obiektywnie istniejące opóźnienie w ich uzyskaniu uniemożliwiało wykonanie tej decyzji. Oczywistym jest przy tym i nie budzi wątpliwości Sądu odwoławczego istnienie związku przyczynowego między niemożnością wykonania decyzji o zobowiązaniu do powrotu a opóźnieniem związanym z uzyskaniem dokumentów, skoro uzyskanie tych dokumentów było warunkiem sine qua non dla wykonania wskazanej decyzji. Kwestie czy ostatecznie została ona wykonana czy nie oraz powody takiego stanu rzeczy są już kwestią drugorzędną i nie znajdowały się w polu widzenia Sądu Rejonowego, który wydał postanowienie z dnia 10 kwietnia 2018 r. Dość jednak wskazać, że związane były również z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji o zobowiązaniu do powrotu złożonym przez R. Z. i koniecznością jego procedowania. Ostatecznie postanowieniem z dnia 13 czerwca 2018 r. wnioskodawczyni została zwolniona ze strzeżonego ośrodka na podstawie art. 406 ust. 1 pkt 1 ustawy o cudzoziemcach (k. 36 – 37).

Dodatkowo, w zakresie zarzutu z pkt II. 5 apelacji to zawiera on błędne założenie, że pobyt wnioskodawczyń w ośrodku strzeżonym w toku postępowania o udzielenie ochrony międzynarodowej był niezasadny, co zostało wykazane przy ustosunkowaniu się Sądu odwoławczego do zarzutów z pkt II. 1 przedmiotowej apelacji.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i jego zmianę poprzez zasądzenie zadośćuczynienia za niesłuszny pobyt w ośrodku strzeżonym dla cudzoziemców w kwocie 50.000 zł. dla R. Z. i 60.000 zł. dla S. Z..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ wnioski niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Sąd Okręgowy wydał prawidłowe rozstrzygnięcie. Nieprawidłowym jest wniosek o uchylenie wyroku i jego zmianę. Wniosek o zmianę jest nadto niezasadny z przyczyn wskazanych wyżej

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość rozstrzygnięcia Sądu I Instancji

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Podniesione w apelacji zarzuty nie zostały potwierdzone w postępowaniu apelacyjnym, a nadto sąd odwoławczy nie stwierdził także okoliczności prowadzących do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia poza granicami środków odwoławczych.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

--------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.

------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

---------------------------------------------------

----------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

II

Ponieważ postępowanie wolne jest od kosztów sądowych kosztami tymi obciążono Skarb Państwa

7.  PODPIS

Jerzy Leder

Izabela Szumniak Zbigniew Kapiński

1.3 Granice zaskarżenia

Wpisać kolejny numer załącznika 1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawczyń R. Z. i S. Z.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość rozstrzygnięcia

1.3.1 Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2 Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana