Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 245/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 29 marca 2021 r., sygn. akt V K 119/20 w sprawie R. L. (1) oskarżonego o to, że:

I.w dniu 17 kwietnia 2014r. w Z., pow. (...), w celu osiągniecia korzyści majątkowej, będąc uprawnionym do jednoosobowej reprezentacji i działając jako prezes zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z/s M., ul. (...), doprowadził D. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 226 500 zł poprzez zawarcie z nią w formie aktu notarialnego Repertorium A Nr 1861/2015 umowy deweloperskiej dotyczącej zadania inwestycyjnego obejmującego budowę budynku mieszkalnego dwulokalowego oznaczonego jako segment B, który będzie spełniał wymogi samodzielnego lokalu w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali, lokal mieszkalny B2b i zobowiązał się zawrzeć umowę na podstawie której zostanie ustanowiona odrębna własność opisanego lokalu mieszkalnego położonego w M. przy ul. (...) o pow. 37,84 m kw. i sprzedania odrębnego lokalu z tak ustanowionymi prawami D. P. za cenę 226 500 zł, czym wprowadzono w błąd D. P. co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy i ustanowienia odrębnej własności mieszkania, na skutek czego D. P. mogła nabyć jedynie ½ udziału w lokalu we współwłasności z inną osobą, a nie samodzielny lokal, powodując szkodę w wysokości 226 500 zł stanowiącą mienie znacznej wartości

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

II. w dniu 26 września 2014r. w Z., pow. (...), w celu osiągniecia korzyści majątkowej, będąc uprawnionym do jednoosobowej reprezentacji i działając jako prezes zarządu spółki (...) Sp. z o.o. z/s M., ul. (...), doprowadził G. P. i A. B.-obecnie P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 245 500 zł poprzez zawarcie z nimi w formie aktu notarialnego Repertorium A Nr 4600/2015 umowy deweloperskiej dotyczącej zadania inwestycyjnego obejmującego budowę budynku mieszkalnego dwulokalowego oznaczonego jako segment A, który będzie spełniał wymogi samodzielnego lokalu w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali, lokal mieszkalny A2b i zobowiązał się zawrzeć umowę na podstawie której zostanie ustanowiona odrębna własność opisanego lokalu mieszkalnego położonego w M. przy ul. (...) o pow. 37,84 m kw. i sprzedania odrębnego lokalu z tak ustanowionymi prawami G. P. i A. B.-obecnie P. za cenę 245 000 zł, czym wprowadzono w błąd G. P. i A. B.-obecnie P. co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zawartej umowy i ustanowienia odrębnej własności mieszkania, na skutek czego G. P. i A. B.-obecnie P. mogli nabyć jedynie ½ udziału w lokalu we współwłasności z inną osobą, a nie samodzielny lokal, powodując szkodę w wysokości 245 000 zł stanowiącą mienie znacznej wartości

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

na mocy którego:

1.  oskarżonego R. L. (1) uniewinniono od popełnienia zarzucanych mu czynów,

2.  na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami postępowania w sprawie obciążono Skarb Państwa.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ prokurator – Prokuratura Rejonowa w Wołominie

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie prowadzono postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

- obraza przepisów postępowania tj. art. 4 k.p.k., art. 7

k.p.k., art. 167 k.p.k., art. 366 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegająca na dowolnej ocenie dowodów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, a mianowicie zeznań pokrzywdzonych D. P., G. i A. P. oraz innych świadków, poprzez pominięcie istotnych okoliczności niekorzystnych dla oskarżonego oraz wadliwą ocenę tych dowodów, co miało wpływ na treść wyroku i w konsekwencji doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń faktycznych oraz spowodowało niesłuszne uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na wyrażenie poglądu, iż oskarżony dopuścił się popełnienia czynów z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dokonując oceny podniesionych zarzutów, Sąd Odwoławczy nie podzielił ich zasadności. Na wstępie stwierdzić należy, że Sąd Okręgowy, rozpoznający niniejszą sprawę w I instancji, dokonał wszechstronnej oceny dowodów, a następnie prawidłowych ustaleń oraz trafnej oceny prawnej, co w konsekwencji doprowadziło do wydania prawidłowego rozstrzygnięcia o uniewinnieniu oskarżonego R. L. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów, a nadto swoje stanowisko w sposób jasny i przekonujący uzasadnił w pisemnych motywach wyroku. Tym samym nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień.

Odnośnie zawartych w apelacji zarzutów obrazy przepisów postępowania, w tym art. 4 k.p.k. na wstępie należy podnieść, że przepis ten formułuje ogólną zasadę procesową – zasadę obiektywizmu, której naruszenie może nastąpić przez obrazę konkretnych przepisów postępowania gwarantujących jej realizację.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd pierwszej instancji nie naruszył granic swobodnej oceny dowodów, określonej w art. 7 k.p.k., oceniając zebrany materiał dowodowy zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego w kontekście wszystkich istotnych okoliczności sprawy.

Sąd I instancji, stosownie do wymogu określonego w art. 410 k.p.k., ujawnił w toku rozprawy głównej całość materiału dowodowego. Lektura uzasadnienia wskazuje, że Sąd miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te dla oskarżonego korzystne, jak i te, przemawiające na jego niekorzyść. Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, Sąd meriti zapoznał się ze wszystkimi dowodami, jakie strony mu przedstawiły, rozważył je wnikliwie oraz dokonał wyboru, którym z nich daje wiarę, a którym tej wiary odmawia i z jakiego powodu. Sama ta okoliczność nie może stanowić podstawy do postawienia skutecznego zarzutu obrazy art. 410 k.p.k. Nie każdy bowiem z przeprowadzonych na rozprawie głównej dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to w wielu wypadkach w istocie niemożliwe ze względu na wzajemną sprzeczność okoliczności wynikających z różnych dowodów. Ocena dowodów jest zresztą podstawowym zadaniem Sądu meriti, wyrażającym istotę sądzenia, a więc m.in. rozstrzygania co do winy w ramach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania sędziego, przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału dowodowego. Fakt, iż Sąd Okręgowy dał wiarę m.in. depozycjom oskarżonego R. L. (1), jego ojca – A. L., czy złożonej dokumentacji – co podniósł skarżący prokurator, nie może być automatycznie ocenione jako naruszenie przepisu art. 7 k.p.k. W niniejszej sprawie Sąd I instancji dysponował przecież także zeznaniami pokrzywdzonych: D. P., G. P. i A. P., którym – czego zdaje się nie dostrzegać skarżący – także dał wiarę, w zakresie w jakim odnosiły się do przedmiotu postępowania i dowody te także stanowiły podstawę dokonanych przez Sąd meriti ustaleń faktycznych, co wprost wynika z części 2.1 Uzasadnienia pisemnego zaskarżonego orzeczenia. Na tej podstawie Sąd pierwszej instancji poczynił trafne, pozbawione luk i błędów, ustalenia faktyczne, wskazujące w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości, że całokształt zgromadzonego materiału dowodowego nie pozwala na przyjęcie tezy postawionej w akcie oskarżenia, że R. L. (1) zawierając w dniu 17 kwietnia 2014 roku - z D. P. oraz w dniu 26 września 2014 roku - z G. P. i A. B. (obecnie P.) umów deweloperskich dotyczących zadania inwestycyjnego obejmującego budowę budynku mieszkalnego chciał wprowadzić ww. osoby w błąd co do zamiaru i możliwość wywiązania się z zawartych umów i ustanowienia odrębnych własności mieszkań.

W przedmiotowej sprawie najistotniejsze znaczenie ma sekwencja zdarzeń, bowiem podstawowym kryterium rozgraniczającym oszustwo od niewywiązywania się ze zobowiązania o charakterze cywilno-prawnym jest istnienie w chwili zawierania umowy wymaganego przez przepis karny zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu. Nie każda, nawet nierzetelna realizacja stosunku zobowiązaniowego, oznacza automatycznie, że doszło do zrealizowania znamion oszustwa. Sąd Okręgowy orzekający w pierwszej instancji miał na uwadze, że stosownie do treści art. 286 § 1 k.k. odpowiada za oszustwo ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd (oszustwo czynne) albo wyzyskania błędu tej osoby (oszustwo bierne). Zaś wprowadzenie w błąd - oznacza, że sprawca swoimi podstępnymi zabiegami doprowadza inną osobę do mylnego wyobrażenia o rzeczywistym stanie rzeczy, a wyzyskanie błędu - polega na wykorzystaniu przez sprawcę już istniejących, niezgodnych z rzeczywistością opinii lub wyobrażeń osoby pokrzywdzonej. Oszustwo – przy tym, jest przestępstwem kierunkowym albowiem warunkiem odpowiedzialności jest działanie lub zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu związanym z celem działania sprawcy, oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku działania sprawcy w zamiarze ewentualnym nie dochodzi więc do popełnienia występku oszustwa przewidzianego w art. 286 § 1 k.k. Oznacza to, że występek z art. 286 § 1 k.k. zachodzi jedynie wówczas gdy obok elementów przedmiotowych takich jak wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu i doprowadzenie przez to do niekorzystnego rozporządzenia mieniem innej osoby, istnieje jednocześnie po stronie sprawcy bezpośredni i kierunkowy zamiar osiągnięcia korzyści majątkowej, obejmujący również wskazywany w tym przepisie sposób działania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie sposób nie dostrzec, że skarżący prokurator nie wykazując istnienia po stronie oskarżonego zamiaru bezpośredniego o szczególnym zabarwieniu, skupił się na wykazaniu zamiaru pokrzywdzonych – kupienia samodzielnych lokali o odrębnej własności, a nie odrębnych lokali we współwłasności. Skarżący pomija, że Sąd Okręgowy dał wiarę pokrzywdzonym, a tę ocenę Sąd Odwoławczy podziela. Powyższe nie wskazuje jednak na wypełnienie przez oskarżonego znamion zarzucanych mu oszustw, a jedynie na możliwość realizowania swych roszczeń na drodze postępowania cywilnego. Słusznie skonstatował to Sąd Okręgowy, że kluczowym dla niespełnienia przesłanek przestępstwa oszustwa, jest moment zawarcia przez pokrzywdzonych umów rezerwacyjnych i deweloperskich, o czym wyżej. W chwili ich zawierania oskarżony R. L. oferował każdemu z przystępujących do umów, połowę mieszkania, które wynikało z rzutu w prospekcie, a jednocześnie miał pewność, wynikającą z przepisów obowiązujących w 2014 roku, które pozwalały na wykorzystanie dwóch ścieżek – administracyjnej i procesowej - do wyodrębnienia lokali, i takie informacje przedstawiał pokrzywdzonym i do tego się zobowiązał. W momencie rozpoczęcia sprzedaży tej inwestycji – podpisywania umów rezerwacyjnych i deweloperskich, było oczywiste, że była możliwość wyodrębnienia ze współwłasności lokali znajdujących się w budynku. Możliwość tę oskarżony konsultował również w miejscowym Starostwie Powiatowym, gdzie chodził i dowiadywał się, a projektant inwestycji również informował o takiej możliwości. Procedura wyodrębnienia tej współwłasności wymagała: zezwolenia na budowę, które oskarżony otrzymał, potem zakończenie robót – wybudowanie lokali, które w aspekcie technicznym są samodzielne, przekazanie do użytkowania i zawnioskowanie w Starostwie Powiatowym o wydanie zaświadczenia o samodzielności.

Jego pewność co do bezpieczeństwa obrotu wynikała z doświadczenia. Z praktyki deweloperskiej oskarżonemu było wiadome, że jest dużo inwestycji, w których zastosowano podobne rozwiązania prawne, a Sądowi jest to wiadome również z urzędu. Ponieważ uzyskanie pozwoleń na podłączenie mediów i inne prace znacznie przeciągnęły się w czasie, gdy oskarżony zakończył budowę i wystąpił do Urzędu ze stosownym wnioskiem, okazało się, że w oczekiwaniu na zmiany przepisów ustawy o własności lokali , urzędnicy już inaczej interpretują przepisy prawne i tą drogą nie można wyodrębnić lokali ze współwłasności - nie zdołał uzyskać zaświadczenia o samodzielności lokali. W tej sytuacji, w 2017 r. oskarżony wystąpił do Sądu o zniesienie współwłasności poprzez wyodrębnienie lokali, a dla potrzeb tych postępowań, wystąpił o opinie techniczne. To, że do chwili obecnej nie uzyskano prawomocnego rozstrzygnięcia żadnego z tych postępowań nie może obciążać oskarżonego, który, co oczywiste, nie ma wpływu na tempo pracy Sądu. Faktem jest, że przepis art. 2 ust. 1 c dodany do Ustawy o własności lokali, który wszedł w życie 23 sierpnia 2018r. stoi na przeszkodzie wyodrębnieniu takich lokali, jak przedmiotowe, jednak oskarżony wybudował je na gruncie starego stanu prawnego.

Reasumując, oskarżony R. L. swoim zachowaniem nie wypełnił znamion czynów zabronionych z art. 286 § 1 k.k., gdyż podpisując umowy deweloperskie w 2014 r., nie mógł wprowadzić w błąd co do rzeczywistości, która zmieni się w przyszłości, nie mógł swoim zamiarem obejmować tego, co nastąpi w przyszłości. Należy też wskazać, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, gdyż nie nastąpiło uszczuplenie majątkowe po stronie pokrzywdzonych, którzy zajmują lokale od 2016 r., nie chcieli wykorzystać całej gamy środków prawnych, jak odstąpienie od umowy, rękojmia, które im przysługiwały i które proponował również deweloper, a mieszkania zyskały na wartości. Nie bez racji jest też twierdzenie obrońcy przed Sądem Odwoławczym, że wytoczenie tej sprawy karnej przez pokrzywdzonych miało przymusić oskarżonego do takich działań, jakich oczekiwali. Tu wymowną jest zwłaszcza postawa D. P., która nie chcąc wyzbyć się praw do lokalu gwarantowanych jej umową z oskarżonym, zamieszkując jednocześnie od kilku lat w lokalu, wnioskowała o zasądzenie w tym postępowaniu na jej rzecz kwoty 440.205,01 zł na którą składa się cena nabycia nieruchomości, a także odsetki od zaciągniętego kredytu hipotecznego na

jego zakup.

Nie sposób więc skutecznie wywodzić, jak czyni to apelujący, że doszło do naruszenia normy zawartej w treści art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., art. 410 k.p.k. Tym samym nie sposób mówić o dokonaniu przez Sąd meriti błędnych ustaleń faktycznych co do przebiegu zdarzeń będących przedmiotem osądu w niniejszej sprawie.

Podnieść także należy ponadto, że skarżący prokurator zarzucił Sądowi I instancji także naruszenie prawa procesowego poprzez nieprzeprowadzenie wszystkich niezbędnych, a możliwych dowodów, w tym i z urzędu, jednak nie rozwinął w żaden sposób, jakich to wnioskowanych dowodów Sąd nie uwzględnił, czy też jakiej inicjatywy dowodowej oczekiwałby od Sądu, poprzestając jedynie na hasłowym sformułowaniu, co uniemożliwia merytoryczne odniesienie się do tak sformułowanego zarzutu. Ponadto zarzut taki budzi zastrzeżenia już z perspektywy wcześniejszej postawy procesowej oskarżyciela publicznego, który w żadnym momencie postępowania nie przejawił inicjatywy dowodowej mającej na celu poczynienie ustaleń co do podnoszonych obecnie w apelacji okoliczności. Jak wskazuje się w orzecznictwie, w wypadku gdy strona nie składa stosownych wniosków dowodowych, nie można oczekiwać od Sądu, że będzie on realizował funkcję śledczą przez poszukiwanie dowodów w procesie udowadniania sprawstwa i winy oskarżonego. Powinność dopuszczenia przez Sąd dowodu z urzędu powstaje tylko wtedy, gdy dokonanie prawidłowych ustaleń faktycznych uzależnione jest od przeprowadzenia dowodu, o którym Sąd powziął informację (zob. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 30 marca 2016 r., II AKa 37/16, LEX nr 2039640; wyrok SA w Warszawie z dnia 12 grudnia 2016 r., II AKa 394/16, LEX nr 2191551; postanowienie SN z dnia 28 stycznia 2015 r., IV KK 400/14, LEX nr 1652403). Podkreśla się, że wprawdzie Sąd ma obowiązek dochodzenia do prawdy obiektywnej także w sytuacji, gdy strony nie wnioskują o przeprowadzenie nowych dowodów, ale obowiązek ten powstaje dopiero, gdy dokonując oceny dowodów Sąd uzna, że materiał dowodowy jest niepełny i grozi oczywista niesprawiedliwość wyroku (zob. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 lutego 2016 r., II AKa 12/16, LEX nr 2008332). W przedmiotowym postępowaniu taka sytuacja nie miała miejsca.

W tym kontekście nie można przyznać racji apelującemu w zakresie podnoszonego w skardze odwoławczej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na niesłusznym przyjęciu, że oskarżony R. L. (1) nie wypełnił znamion zarzucanych mu czynów zabronionych. Uzasadnienie środka odwoławczego odnoszące się do tego zarzutu stanowi wyłącznie niczym nieuzasadnioną, jednostronną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji. Skarżący nie wykazał w jakikolwiek sposób, aby trafność ocen i wniosków wyprowadzonych przez Sąd I instancji z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadała prawidłowościom logicznego rozumowania. Środek odwoławczy wskazywać musi bowiem, jakich konkretnych uchybień w zakresie wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się ten Sąd w ocenie materiału dowodowego, a takowych w apelacji prokuratora brak.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując podstaw do podzielenia zarzutów oraz wniosków apelacji prokuratora w zakresie wpływu postawionych zarzutów na treść zaskarżonego orzeczenia, jak też działając z urzędu niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Tożsamy jak w punkcie 1

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty przedstawione w apelacji prokuratora okazały się niezasadne – w konsekwencji wnioski środka odwoławczego nie zostały uwzględnione.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok uniewinniający oskarżonego R. L. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy wyroku są tożsame z tymi dla których zarzuty apelacyjne zostały uznane za niezasadne w części 3 uzasadnienia.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

O kosztach postępowania Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.

7.  PODPIS

Katarzyna Wróblewska Izabela Szumniak Anna Nowakowska

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok uniewinniający

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana