Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 236/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 3 lutego 2023 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 251/22

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.1.3. Granice zaskarżenia

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.2.1. Ustalenie faktów

0.1.2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.1.2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

0.1.2.2. Ocena dowodów

0.1.2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

0.1.2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego T. S.:

1.  obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w ustaleniach faktycznych faktów wynikających z dokumentu w postaci pisma (...), z którego wynika, że w dniu 02.01.2022 r. pokrzywdzony U. R. nie realizował przewozu osób za pośrednictwem aplikacji internetowej, co skutkowało błędnym ustaleniem, że w dniu zdarzenia pokrzywdzony przybył pod wskazany adres celem zrealizowania przewozu osób,

2.  obrazę przepisu postępowania, tj. art. 75 §2 k.p.k. poprzez odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania przez Sąd pokrzywdzonego U. R. i odczytanie jego zeznań na rozprawie, podczas gdy wobec skutecznego zakwestionowania w toku postępowania dowodowego wiarygodności pokrzywdzonego i prawdziwości przedstawionej przez niego wersji wydarzeń Sąd winien podjąć dalsze próby ustalenia miejsca pobytu świadka i doprowadzić do bezpośredniego przesłuchania świadka przed Sądem,

3.  obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie na wiarygodne zeznań pokrzywdzonego U. R., na podstawie których Sąd ustalił cały przebieg zdarzenia opisane w pkt I aktu oskarżenia, podczas gdy zeznania te były nielogiczne i sprzeczne z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, w szczególności w zakresie przyczyn pojawienia się pokrzywdzonego na miejscu zdarzenia, adresu" pod który została rzekomo wezwana taksówka, przebiegu zdarzenia, przedmiotów zabranych z pojazdu pokrzywdzonego przez T. S., a także narzędzia zbrodni, które - wbrew ustaleniom Sądu - nie jest nożem zatrzymanym w miejscu zamieszkania oskarżonych,

4.  obrazę przepisu postępowania, tj. art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie w ustaleniach faktycznych faktów wynikających z dowodów w postaci opinii z zakresu genetyki sądowej oraz oględzin pojazdu, z których wynika, że na zatrzymanym w miejscu zamieszkania oskarżonych nożu, a także w samochodzie pokrzywdzonego nie ma śladów krwi,

5.  obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie na wiarygodne zeznań świadka P. M., podczas gdy nie znajdują one oparcia w innych dowodach, a jednocześnie stoją w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego T. S., który w czasie rozmowy z funkcjonariuszem służby więziennej nie posługiwał się biegle językiem polskim, zatem mogło dojść do nieprawidłowego zrozumienia sensu jego słów przez świadka, oskarżony nie ma jakichkolwiek pieniędzy, którymi mógłby zapłacić za rzekome dostarczenie narkotyków, oskarżony pozostaje w konflikcie z pracownikami aresztu śledczego ze względu na jego złe traktowanie będące przedmiotem interwencji Rzecznika Praw Obywatelskich, a nadto świadek nie jest obiektywny, gdyż zwrócenie przez oskarżonego uwagi na wygląd świadka spowodowany chorobą mogło zdenerwować świadka,

6.  obrazę przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. poprzez uznanie na niewiarygodne wyjaśnień oskarżonych w odniesieniu do wszystkich czynów im zarzucanych, podczas gdy były one logiczne, spójne ze sobą oraz korespondowały z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, a zatem winny służyć do ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia,

7.  obrazę art. 5 §2 k.p.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony T. S. posiadał środki odurzające w postaci konopi, a także ukrył karty płatnicze należące do K. H., podczas gdy brak jest dowodu pozwalającego na jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego w powyższym zakresie, albowiem zarówno narkotyki, jak i karty płatnicze zostały zabezpieczone w miejscu zamieszkiwanym przez wiele osób zarówno w dacie ich ujawnienia, jak i wcześniej, co skutkuje brakiem możliwości ustalenia, kto posiadał/ukrył w/w rzeczy,

a w konsekwencji:

8.  błędne ustalenie, że:

a.  pokrzywdzony U. R. przybył w dniu 02.01.2022 r. pod adres ul. (...) w celu dokonania przewozu osób, podczas gdy pokrzywdzony w rzeczywistości dostarczał narkotyki i w tym celu przybył we wskazane miejsce,

b.  nóż opisany przez pokrzywdzonego jest narzędziem zabezpieczonym w miejscu zamieszkania oskarżonych,

c.  oskarżony T. S. ugodził nożem pokrzywdzonego,

d.  oskarżony dokonał zaboru pieniędzy w kwocie 300 zł z pojazdu pokrzywdzonego,

e.  oskarżony złożył funkcjonariuszowi służby więziennej ofertę korupcyjną,

f.  oskarżony posiadał środki odurzające,

g.  oskarżony ukrył dokumenty w postaci art. Płatniczych należących do K. H.

Z ostrożności zarzucił rażąca niewspółmierność kar nie uwzględniających okoliczności łagodzących brak posłużenia się kartami płatniczymi należącymi do K. H., posianie niewielkiej ilości środków odurzających, brak realnej możliwości spełnienia propozycji korupcyjnej, a których uwzględnienie przez Sąd powinno spowodować orzeczenie znacznie łagodniejszej kary.

Zarzut apelacji oskarżonego V. S.:

błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, iż V. S. dopuścił się rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia na osobie U. R. a nadto, iż posiadał środki odurzające w postaci konopi oraz posiadał karty płatnicze Banku (...) S.A. którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać

Zarzuty apelacji prokuratora:

obrazę przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. przepisu art. 86 § 1 k.k. poprzez orzeczenie wobec oskarżonego V. S. kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 3 lat pozbawienia wolności, tj. w wymiarze równym najwyższej z kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych za poszczególne przestępstwa podlegające łączeniu, podczas gdy treść przepisu obowiązującego zarówno w czasie czynu jak i w czasie orzekania obligowała Sąd do wymierzenia kary łącznej powyżej najwyższej z kar jednostkowych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

W zakresie odnoszącym się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego T. S..

Zarzut 2

Całkowicie nietrafnie zarzuca skarżący obrazę przepisu art. 75§2 k.p.k., polegającą na odstąpienie od bezpośredniego przesłuchania przez Sąd pokrzywdzonego U. R. i odczytanie jego zeznań na rozprawie, nie dostrzegając, że przecież przepis ten dotyczy zatrzymania i przymusowego doprowadzenia na rozprawę oskarżonego. Niezależnie od wadliwości zarzutu, jest on także bezpodstawny.

Warunkiem bezpośredniego przesłuchania na rozprawie pokrzywdzonego jest skuteczne wezwanie go na rozprawę. To z kolei okazało się niemożliwe z powodu wynikającego z treści pisma policji (k.753) ujawnionego na rozprawie w dniu 1 lutego 2023 r., że mimo kilkukrotnych kontroli pod wskazanym przez pokrzywdzonego adresem nikogo nie zastano i nie doręczono mu wezwania. Mimo rozpytań nie ustalono jego miejsca pobytu. Natomiast wcześniejsze wezwania powróciły awizowane, niepodjęte. Dodać trzeba, że niemożność doręczenia pism pokrzywdzonemu i liczne kompleksowe działania organów śledczych zmierzające do ustalenia jego miejsca pobytu ujawniły się już w toku śledztwa, w marcu 2022 r, co odzwierciedlają sporządzone pisma - k. 261, 279, 319, 400, 401, 402, 476, 479 obrazujące niemożność ustalenia miejsca pobytu U. R..

Z tych przyczyn na rozprawie w dniu 1 lutego 2023 r., w obecności obu oskarżonych i obu obrońców, Sąd postanowił na podstawie art. 391§1 k.p.k. odczytać zeznania pokrzywdzonego U. R., wobec stwierdzenia, że nie udało się ustalić jego miejsca pobytu. Obecni na rozprawie obrońcy - w tym skarżąca, ani oskarżony nie zgłaszali w tym zakresie wniosków, ani zastrzeżeń. Autor apelacji nie określa nadto, jakich konkretnie działań poniechano w celu ustalenia miejsca pobytu pokrzywdzonego a Sąd odwoławczy nie znalazł powodów do zakwestionowana prawidłowości działanie Sądu I instancji w tym zakresie.

Ponadto, brew twierdzeniu obrońcy, Sąd nie podważył wiarygodności pokrzywdzonego i prawdziwości przedstawionej przez niego wersji wydarzeń.

Zarzut 3.

Wbrew twierdzeniu skarżącego nie dopuścił się Sąd Okręgowy obrazy przepisu postępowania, tj. art. 7 k.p.k. uznając za wiarygodne zeznania pokrzywdzonego U. R.. Szereg okoliczności sprawy potwierdzają obiektywnie zaistniałe fakty jak i ostatecznie sami oskarżeni, spośród których jednego – T. S. pokrzywdzony rozpoznał. W świetle całokształtu wyjaśnień obu oskarżonych nie budzi wątpliwości fakt, że pokrzywdzony został przez nich wezwany. Faktem jest też, że do pojazdu, którym przybył marki P. (...) o numerze rejestracyjnym nr (...), wsiedli obaj oskarżeni i to w sposób opisany przez pokrzywdzonego - T. S. z przodu a V. S. z tyłu. W wyniku opisanych przez niego gróźb oskarżonych i stosowanej przemocy włącznie z zadaniem mu ciosu nożem doznał rany ciętej prawego przedramienia, opisanej w dokumentacji medycznej z dnia zdarzenia. Opisany przez pokrzywdzonego nóż został znaleziony w mieszkaniu zajmowanym przez oskarżonych. Tam również zostały znalezione przedmioty, które pokrzywdzony opisał, jako zabrane przez sprawców w czasie rozboju, w postaci pieniędzy w wysokości 300 zł, papierosa elektronicznego o wartości 50 złotych jak też umowa sprzedaży dotycząca zabranego pokrzywdzonemu telefonu komórkowego (...), sporządzona w G. na V. S.. Natomiast opisany przez pokrzywdzonego fakt zmuszenia go przez V. S. do wylogowania się z sytemu (...) z telefonu należącego do pokrzywdzonego, potwierdzili pracownicy lombardu, w tym K. S.. Wskazali, że jedynie właściciel mógł tego dokonać. Zablokowanie telefonu wskazywałoby na pochodzenie z kradzieży i w konsekwencji spowodowało odmowę przyjęcia w komis.

Logika faktów opisanych przez pokrzywdzonego i potwierdzonych innymi dowodami pozwala uznać zarzut obrazy normy art.7 k.p.k., w odniesieniu do zeznań pokrzywdzonego U. R. za niezasadny.

Konstrukcja apelacji zasadza się na usiłowaniu nadania nieadekwatnego znaczenia rozważaniom odnośnie szczegółów zdarzenia w sposób wypaczający sens ustaleń.

Wbrew twierdzeniu skarżącej nie ma sprzeczności pomiędzy opisem noża użytego w czasie rozboju przez T. S., którym zranił pokrzywdzonego a znalezionym 10 stycznia 2022 r. w jego mieszkaniu. Pokrzywdzony opisał w dniu 03 stycznia 2022 r. - po zdarzeniu ów nóż jako nóż kuchenny, płaski, bez wycięć na nożu, długości około 25 cm z czarną rękojeścią (k.4). Znaleziony w dniu 10 stycznia 2022 r. w mieszkaniu oskarżonych nóż był właśnie nożem kuchennym z czarną rękojeścią i miał całkowita długość 31 cm. (k.304, 370,371). Jego ostrze jest proste nie ma wycięć. Nie podważa więc wiarygodności twierdzeń pokrzywdzonego fakt, że na całej długości, ale tylko z jednej strony, ostrze pokryte jest maleńką piłka, co nie zmienia wyglądu kształtu ostrza bo jest ono proste bez wycięć, jak występujących w nożach bojowych, obronnych, typie noża komandosa, niezależnie od ich przeznaczenia. Ponadto pokrzywdzony rozpoznał okazany mu nóż, jako ten, którym został ugodzony. Trudno logicznie przypisywać mu kłamstwo w tym zakresie, jeśli się zważy, że okoliczność tożsamości noża nie ma znaczenia z perspektywy znamion czynu, ani udowodnienia faktu zranienia nim pokrzywdzonego, bo fakt ten potwierdza dokumentacja medyczna.

Nietrafnie, bo wbrew realiom sytuacji pokrzywdzonego obcokrajowca, opisanej w aktach sprawy i faktom niemal notoryjnym, zarzuca też skarżąca Sądowi meriti nieprawidłowość oceny jego zeznań dopatrując się w nich nielogiczności, twierdząc, że z niezrozumiałych przyczyn nie wezwał on policji na miejsce zdarzenia lecz zdecydował się z krwawiącym przedramieniem pojechać o szpitala. Trafnie natomiast stwierdził Sąd I instancji, że „pokrzywdzony w sposób logiczny opisał powód przyjazdu do szpitala ok. godz. 1.00, gdyż wrócił on do domu, aby przemyć ranę. Ponadto w stosunkowo krótkim czasie pojawił się w szpitalu na drugim końcu miasta. Nie budzi wątpliwości fakt, że do powstania rany na jego przedramieniu doszło w okolicznościach przez niego opisanych.” Niezależnie od tego trzeba stwierdzić, że ostatecznie nie on sam zawiadomił policję, jak i to, że okoliczność ta nie ma znaczenia w tej sprawie.

Zarzut 4.

Nie podważa oceny Sądu także wynik przeprowadzonych ekspertyz genetycznych. Skarżący zresztą stawiając zarzut abstrahuje zarówno od celu obu opinii, jak i sensu ich wniosków, twierdząc, że na zatrzymanym w miejscu zamieszkania oskarżonych nożu, a także w samochodzie pokrzywdzonego nie ma śladów krwi.

Z opinii z dnia 22 lutego 2022 r. (k.250-254) wynika, że jej celem było ustalenie czy wymaz zabezpieczony podczas oględzin samochodu P. (...) w W. ul. (...) dniu 03.01.2022 r. należy do T. S. lub V. S.. Nie dotyczył więc zakresu wskazanego w zarzucie. Natomiast z treści wyjaśnień oskarżonych ostatecznie wynika, że potwierdzili swoją obecność w tym samochodzie.

Druga z opinii - k.368-374 - służyła ustaleniu możliwości wyodrębnieniu profilu DNA do badań porównawczych. Sens tych badań, co oczywiste, nie dotyczył ustalenia obecności śladów biologicznych oskarżonych na nożu, który znajdował się w ich mieszkaniu do 10 stycznia 2022 r., o którym twierdzili, że go użytkowali jako nóż kuchenny a od zdarzenia do znalezienia go upłynął tydzień. Inne badania nie były przeprowadzane a żadna ze stron o nie nie wnosiła.

Niezależnie od tego trafna jest konstatacja Sądu I instancji, że od zdarzenia do zatrzymania minęło kilka dni, a tym samym oskarżeni mogli oczyścić zabezpieczony nóż z krwi w sposób dokładny.

Zarzut 1.

Niezasadny jest zarzut obrazy przepisu art. 410 k.p.k. Sąd ustalając przyjęcie usługi przewozu osób przez pokrzywdzonego U. R. za pośrednictwem aplikacji internetowej w dniu 2 stycznia 2022 roku nie stwierdził, aby uczynił to na swoje nazwisko. Skarżący wnioskując o ustalenie okoliczności wynikającej z dokumentu w postaci pisma (...) nie wskazał dokładnie owego dokumentu. Wobec ogólności twierdzeń autora apelacji trzeba wskazać, że w toku śledztwa wielokrotnie zwracano się do firm (...), zaś wobec braku odpowiedzi także pod rygorem nałożenia kary pieniężnej (k.407). Z informacji przesłanej w dniu 1 lipca 2022 r. w formie e-mail (k.419-420) od U. (nie B.) wynika, że nie ustalono danych odpowiadających wskazanemu nr rejestracyjnemu. Dodano, że mogły one nie istnieć lub zostać usunięte. Odnośnie działania w aplikacji B./U. sporządzono jedynie notatkę urzędową - k. 181. Także jej treść nie potwierdza twierdzeń skarżącej.

Zarzut 5.

Niezasadnie kwestionuje skarżąca ocenę zeznań świadka P. M. odnośnie czynu zabronionego określonego w art. 229 § 3 kk w zw. z art. 229 § 1 kk. Sąd słusznie przyjął, że z zeznań świadka P. M., który jest funkcjonariuszy służby więziennej, wynika, że oskarżony złożył mu obietnicę udzielenia pieniężnej korzyści w nieustalonej kwocie w zamian za dostarczenie środków odurzających. Trudno zasadnie podważyć przedstawiony przez świadka przebieg i sens rozmowy z oskarżonym a ściśle jego propozycję. Świadek potwierdził ją jednoznacznie i kategoryczne, zwłaszcza że T. S. kilkukrotnie ją powtórzył w języku polskim. Świadek wykluczył możliwość niezrozumienia propozycji z powodu różnic językowych, wskazując, że zna także język ukraiński, gdyż uczył się go w gimnazjum i technikum i zna go na poziomie komunikatywnym. Stwierdził, że słowo narkotyki padło w języku polskim, sprecyzował, że oskarżony prosił o przekazie jakichkolwiek narkotyków.

Jako jedynie polemiczny uznać trzeba użyty przez obrońcę argument, że oskarżony pozostaje w konflikcie z pracownikami aresztu śledczego. Nie podważa też obiektywizmu świadka twierdzenie obrońcy, że zwrócenie przez oskarżonego uwagi na wygląd świadka spowodowany chorobą, mogło zdenerwować świadka. Z zeznań P. M. wynika, że obiektywnie odniósł się do swojego wyglądu, a konkretnie wyglądu oczu spowodowanego chorobą, o czym otwarcie zeznawał. Stwierdził, że właśnie ten wygląd oczu – worków po oczami, nasunął oskarżonemu skojarzenie że świadek może zażywać narkotyki. Logicznie i wiarygodnie wyjaśnił zatem zasadność podejrzeń oskarżonego, który zwrócił się o załatwienie mu narkotyków, jakie sam zażywa. Gdyby zatem wygląd stanowił dla świadka jakiś istotny, czy drażliwy problem, nie budowałby na tym narrację o niepopełnionym przestępstwie. Nie sposób uznać, że świadek nie zrozumiał wypowiedzi, jak twierdzi obrońca, lub złośliwie i bezpodstawnie oskarżył T. S..

Zarzut 6.

Niezasadnie zarzuca skarżący obrońca wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonych w odniesieniu do wszystkich czynów, które jego zdaniem były spójne ze sobą oraz korespondowały z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie.

Sąd oceniając wyjaśnienia oskarżonych, dokonał tego na tle całokształtu dowodów, wykazując sprzeczność z nimi, sprzeczności pomiędzy wyjaśnieniami T. S. a V. S., jak też ich wewnętrzną niespójność i zmienność. Takie cechy depozycji oskarżonych nie dają możliwości zadośćuczynienia żądaniom obrońcy. Nie sposób stworzyć wersji, która odzwierciedliłaby wszystkie wersje różniących się od siebie wypowiedzi oskarżonych. Trafnie zatem oceniając wyjaśnienia oskarżonych T. S. i V. S. Sąd meriti stwierdził, że były one niekonsekwentne i niespójne oraz wzajemnie sprzeczne.

Zarzut 7.

Niezasadnie zarzuca skarżąca obrazę art. 5 §2 k.p.k. poprzez przyjęcie, że oskarżony T. S. posiadał środki odurzające w postaci konopi, a także ukrył karty płatnicze należące do K. H..

W realiach dowodowych sprawy nie zachodzą wątpliwości, o jakich stanowi art. 5 §2 k.p.k. Przedmioty, których posiadanie przez oskarżonych kwestionuje obrońca zostały znalezione w ich pokoju nr (...), który wspólnie zajmowali przy ul (...), wraz z innymi należącymi do nich przedmiotami i przedmiotami odebranymi pokrzywdzonemu, które rozpoznał jako swoje. Trudno więc twierdzenia zawarte w apelacji traktować inaczej, niż jako gołosłowne, skoro nie odnoszą się do konkretnych sytuacji czy osób. Tym bardziej, że oskarżony V. S. potwierdził, że to T. S. zabrał zatrzymane narkotyki będące przedmiotem zarzutu (np. k. 464v).

Także w zakresie kart bankomatowych relacje oskarżonych nie kwestionują faktu ich posiania, lecz pochodzenie. Sam oskarżony stwierdził, że owe karty schował do szuflady (k. 462v).

Przede wszystkim jednak skarżący pomija bardzo istotne ustalenie Sądu oparte na piśmie nadesłanym przez bank (...) S.A., że karta bankomatowa została zablokowana w okresie przebywania w miejscu zamieszkania oskarżonych. W związku z tym karty bankomatowe nie mogły zostać ukryte przez poprzednich wynajmujących pokój, jak to niewiarygodnie wskazywali oskarżeni.

Zarzut 8.

Bezzasadność zarzutów dotyczących sfery gromadzenia i oceny dowodów powoduje, że niezasadne są też zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych.

Nie jest także zasadny zarzut rażąco niewspółmiernej kary. Wszystkie podniesione w zarzucie okoliczności zostały we właściwym wymiarze uwzględnione. Za czyny z art. 229§3 k.k. orzeczono karę równą dolnemu progowi ustawowego zagrożenia. Za czyny art.276 k.k. i 62 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani orzeczono kary po 4 miesiące pozbawienia wolności, zaś za brodnię rozboju karę 4 lat pozbawienia wolności, czyli o rok wyższą o dolnego progu przewidzianego sankcją przepisu. W odróżnieniu od V. S. uwzględnił uprzednią karalność, wysoki stopień zdemoralizowania i wiodącą rolę w popełnieniu przestępstwa.

W zakresie odnoszącym się o zarzutu apelacji obrońcy V. S..

Niezasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych „poprzez uznanie, iż Y. S. dopuścił się rozboju z użyciem niebezpiecznego narzędzia na osobie U. R. a nadto, iż posiadał środki odurzające w postaci konopi oraz posiadał karty płatnicze Banku (...) S.A. którymi nie miał prawa wyłącznie rozporządzać”, wynika z pominiętego przez skarżącego faktu popełnienia tych czynów we współdziałaniu z T. S..

Niezbędne w tych okolicznościach stało się przytoczenie ugruntowanych w orzecznictwie poglądów na istotę współsprawstwa.

Współsprawstwo, od strony podmiotowej nie musi polegać na realizacji wszystkich znamion czasownikowych ujętych w opisie czynu zabronionego. Wymaga natomiast, by sprawca podjął takie zachowania czy działanie, które na gruncie przyjętego porozumienia stanowiło konieczny lub bardzo istotny warunek realizacji przez innego współsprawcę znamion czynu zabronionego. Dodać do tego należy, że nie jest nawet konieczne, aby każda osoba działająca w porozumieniu realizowała własnoręcznie znamiona czynu zabronionego, czy nawet część z tych znamion. Wystarczy natomiast, że osoba taka działa w ramach uzgodnionego podziału ról, ułatwiając bezpośredniemu sprawcy realizację wspólnie zamierzonego celu. Wskazując, jako warunek przyjęcia współsprawstwa, którego istota sprowadza się do wspólnego wykonania czynu zabronionego przez kilku uczestników przestępczego porozumienia i objęcia świadomością realizacji całości określonego czynu, w ramach przyjętego podziału ról, należy stwierdzić, że został on spełniony. Decydujące jest to, czy współdziałający dążyli do tego samego celu wspólnymi siłami ( comini auxilio) w ramach wspólnego porozumienia ( comuni consilio).( wyrok Sadu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2006 r. V KK 391/05 OSNwSK 2006/1/1289) Co istotne, decydujące o owym celu i podziale ról porozumienie nie wymaga żadnej szczególnej formy, co oznacza, że może być ono nawet dorozumiane, czyli nastąpić per facta concludentia. Przestępcze porozumienie bowiem może być zawarte zarówno przed przystąpieniem do realizacji wspólnego wykonania przestępstwa, jak i w trakcie wykonywania go, a najpóźniej w momencie realizacji działań sprawczych.

Sąd Okręgowy dokonując oceny zachowań obu sprawców, wskazał je w sposób precyzyjny i wyjaśnił istotę przestępczego współdziałania obu oskarżonych, co wskazuje na trafność konstatacji Sądu I instancji, że działania podjęte osobiście przez oskarżonego umożliwiały realizację i powodzenie przestępczego działania T. S. i w konsekwencji przedsięwzięcia w ramach rozboju kwalifikowanego. Sąd stwierdził, że to V. S. łapiąc od tyłu i trzymając U. R. za szyję i rękę, przez co pokrzywdzony miał ograniczone ruchy i nie mógł podjąć próby obrony, gdy T. S. użył noża. Biorąc pod uwagę, że nóż razem z rękojeścią mierzył ponad 30 cm długości, spowodował u pokrzywdzonego ranę przedramienia a następnie trzymał go w okolicy szyi pokrzywdzonego, nie sposób przyjąć, że V. S. nie widział narzędzia u napastnika. Wskazuje na to wielkość narzędzia, odległość, w jakiej V. S. się znajdował i sposób jego użycia, który pozwolił także osobie napadniętej opisać jego cechy. Trafnie więc wskazał Sąd meriti, że „było to długie narzędzie, które ciężko ukryć pod odzieżą i użyć w taki sposób, aby było to niewidoczne dla osób obecnych na małej przestrzeni w samochodzie. Ponadto mężczyźni wychodząc z domu musieli nóż wziąć ze sobą, a mając na względzie jego gabaryty, nie można było tego zrobić w sposób niezauważony. Tym samym V. S. miał świadomość, że T. S. posiadał taki nóż i posługiwał się nim w czasie zdarzenia. Wskazać również należy, że powstanie rany było ściśle związane ze zdarzeniem, ponieważ w samochodzie pokrzywdzonego U. R. na siedzeniu kierowcy po prawej stronie znaleziono ślady krwi.

Skarżący pomija całkowicie, że to na polecenie V. S. pokrzywdzony wylogował się ze swojego telefonu (...), co do którego to także V. S. zawarł później również umowę zastawu w lombardzie w O..

Niezasadnie także skarżący kwestionuje ustalenia Sądu w zakresie przypisania V. S. czynów z art. 62 ust 1. ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii oraz art. 276 kk, które Sąd Apelacyjnie uznając za prawidłowe w pełni podziela.

Dokonując ustaleń w zakresie czynu z art. 62 ust 1. ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii sąd oparł się na dowodach, których oceny skarżący nie zakwestionował, w postaci protokołu przeszukania, protokołu użycia testu narkotykowego oraz opinii biegłego. Wynika z nich jednoznacznie, że zabezpieczone w mieszkaniu oskarżonych środki odurzające w postaci konopi o łącznej wadze 5,48 g netto, w tym: ziele konopi innych niż włókniste o masie 5,02 g netto oraz żywicy konopi (haszysz) o masie netto 0,46 g netto. Słusznie uznał, że obaj oskarżeni wiedzieli, że w ich miejscu zamieszkania znajdują się środki odurzające, co wynika ze złożonych przez nich wyjaśnień.

Posiadanie jest to stan faktyczny polegający na faktycznym władztwie, przez które rozumie się samą możność władania rzeczą. Trafnie skonstatował Sąd Okręgowy, że „efektywne w sensie gospodarczym korzystanie z rzeczy nie jest konieczną przesłanką posiadania. Dla istnienia posiadania nie jest bowiem niezbędne rzeczywiste korzystanie z rzeczy, lecz sama możność takiego korzystania ( S. Rudnicki, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2001, s. 458).

W zakresie przypisania obu oskarżonym czynu z art. 276 kk. zauważył Sąd meriti, że czyn ten może być popełniony tylko umyślnie, zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym.

Czynności sprawcze przestępstwa z art. 276 kk mogą polegać na m. in. na ukrywaniu dokumentu przez sprawcę. Czynność tą należy interpretować zgodnie z jej potocznym znaczeniem. Ukrywaniem dokumentu jest nie tylko usunięcie go z miejsca, w którym się znajduje, przez co staje się on niedostępny dla osób uprawnionych, lub czasowe uniemożliwienie korzystania z niego przez osobę uprawnioną. Karty bankomatowe, które zostały zabezpieczone w miejscu zamieszkania oskarżonych, K. H. zablokował za pośrednictwem aplikacji, co potwierdza pismo banku (...) S.A., bezpośrednio po tym, gdy zorientował się, że je utracił. Nastąpiło to w okresie przebywania w miejscu zamieszkania oskarżonych, gdzie karty znaleziono. Oznacza to, że karty bankomatowe nie mogły zostać ukryte przez poprzednich wynajmujących pokój, jak to wskazywali oskarżeni i jak sugeruje skarżący.

W zakresie odnoszącym się o zarzutu apelacji prokuratora.

Zasadny jest zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. przepisu art. 86 § 1 k.k. polegający na orzeczeniu wobec oskarżonego V. S. kary łącznej pozbawienia wolności w wysokości 3 lat pozbawienia wolności, tj. w wymiarze równym najwyższej z kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych za poszczególne przestępstwa podlegające łączeniu.

Natomiast treść przepisu obowiązującego zarówno w czasie czynu jak i w czasie orzekania obligowała Sąd do wymierzenia kary łącznej powyżej najwyższej z kar jednostkowych.

Z uwagi na to, że najwyższa z kar jednostkowych orzeczona została w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności należało karę łączna podwyższyć zgodnie z wnioskiem apelacji prokuratora do 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności.

Wnioski

Apelacji obrońcy oskarżonego T. S.:

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego

Apelacji oskarżonego V. S.:

O zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego lubo uchylenie wyroku i przekazanie prawy do ponownego rozpoznana

Apelacji prokuratora

zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 10 i orzeczenie wobec oskarżonego V. S. kary łącznej 3 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Bezzasadność zarzutów apelacji obrońców oskarżonych T. S. i V. S. skutkować musiała nieuwzględnieniem także wniosków ich apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.3.  1

Przedmiot utrzymania w mocy

W całości rozstrzygnięcie zawarte w wyrok wobec oskarżonego T. S..

Wobec V. S. w zakresie skazania za wszystkie poszczególne czyny i w zakresie orzeczenia kary łącznej, z tym, że orzeczoną karę łączną pozbawienia wolności podwyższono do 3 lat i miesiąca, czyli o miesiąc.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy.

Uznanie trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji odnośnie uznania sprawstwa, winy obu oskarżonych, jak też słuszności orzeczonych kar za wszystkie przypisane oskarżonym czyny oraz w zakresie orzeczonych kar łącznych. Zmiana dotyczyła jedynie kary łącznej orzeczonej wobec V. S., w wyniku obrazy prawa materialnego - art. 86 § 1 k.k..

0.1.5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana dotyczyła jedynie kary łącznej orzeczonej wobec V. S., w wyniku obrazy prawa materialnego art. 86 § 1 k.k. Orzeczoną karę łączną 3 lat pozbawienia wolności podwyższono do 3 lat i miesiąca, czyli o miesiąc.

Zwięźle o powodach zmiany.

Zmiana dotycząca kary łącznej orzeczonej wobec V. S., w wyniku uwzględnienia zarzutu prokuratora obrazy prawa materialnego - art. 86 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy wadliwie, bo z obrazą prawa materialnego orzekł wobec oskarżonego V. S. karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 3 lat, w wymiarze równym najwyższej z kar jednostkowych pozbawienia wolności orzeczonych za poszczególne przestępstwa podlegające łączeniu. Natomiast treść przepisu art. 86 § 1 k.k. obowiązującego zarówno w czasie popełnienia czynu, jak i w czasie orzekania obligowała Sąd do wymierzenia kary łącznej powyżej najwyższej z kar jednostkowych, czyli co najmniej 3 lat i miesiąca.

Uwzględnienie zarzutu skutkować musiało dokonaną zmianą.

Na poczet kary łącznej należało ponownie zaliczyć okres tymczasowego aresztowania, po wcześniejszym uchyleniu tego rozstrzygnięcia w stosunku do V. S. w punkcie 11,

Zatem na podstawi art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej wobec V. S. łącznej kary pozbawienia wolności zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 10 stycznia 2022 r. godz. 06.30 do dnia 23 stycznia 2024 r.

0.1.5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

0.1.5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Taras S.

V. S.

VI

VII

zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokatów M. M. i K. L. - Kancelarie Adwokackie w W. kwoty po 1440 złotych, w tym 23% VAT, z tytułu wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonych wykonywaną przez Sądem Apelacyjnym;

zwolniono oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

7.  PODPIS

Ewa Gregajtys Ewa Jethon Małgorzata Janicz