Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSA Hanna Wnękowska

Sędziowie SA Krzysztof Karpiński (spr.)

SO (del.) Ewa Gregajtys

Protokolant sek. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej - Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 22 maja 2015 r.

sprawy W. Ż. (1)

oskarżonego z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. sygn. akt XVIII K 15/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Oskarżony W. Ż. (1) stanął pod zarzutem, że:

- w dniu 30 kwietnia 2013 r. w W. przywłaszczył sobie powierzone cudze rzeczy ruchome w postaci koparki (...) nr ser. (...) o wartości 116 850 zł , koparki L. (...) nr ser. (...) o wartości 83460 zł. koparko - ładowarki C. (...) nr ser. (...) o wartości
145 140 zł, samochodu M. (...) (...) M. nr (...) o wartości 129 000 zł należące do (...) SA we W. przy ul. (...) w ten sposób, że nie wydał w/w pojazdów po rozwiązaniu trzech umów leasingowych z dnia
8 marca 2011 r. i jednej z dnia 14 maja 2012 r. przy czym łączna wartość strat wyniosła 474 630 zł na szkodę (...) SA we W., co stanowi mienie znacznej wartości

tj. czynu art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2015 r. w sprawie XVIII K 15/14 został uniewinniony od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Apelację do tego wyroku wniósł prokurator który zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez brak zastosowania art. 193 § 1 k.p.k. na skutek czego Sąd nie powołał biegłego lekarza psychologa do czynności przesłuchania świadka Z. K. (1), pomimo powzięcia informacji, iż świadek ma kłopoty z pamięcią, która to okoliczność miała wpływ na treść orzeczenia;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na błędnym ustaleniu, że oskarżony W. Ż. (1) nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena zgormadzonego w sprawie materiału dowodowego powinna prowadzić do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu występku.

Na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

Podstawowym obowiązkiem Sądu orzekającego jest dążenie do wykrycia prawdy, dlatego też winien on przedsięwziąć wszelkie czynności prowadzące do precyzyjnego ustalenia stanu faktycznego, który stanowi podstawę wszelkich rozstrzygnięć (art. 2 § 2 k.p.k.). Na sądzie ciąży zatem obowiązek wyjaśnienia wątpliwości wynikających z materiału dowodowego. Sądowi Okręgowemu nie udało się osiągnąć celu w tym zakresie.

W uzasadnieniu wyroku Sąd I instancji nie potrafił skoncentrować się na okolicznościach istotnych i mających decydujące znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy. Zajął się głównie wątkami które mają znaczenie drugorzędne. Istota sprawy pozostała – jak się wydaje – poza zainteresowaniem Sądu.

Słuszny jest zatem zarzut zawarty w apelacji prokuratora, że Sąd Okręgowy bezkrytycznie przyjął wyjaśniania oskarżonego W. Ż. (1) nie weryfikując ich z ustaleniami postępowania przygotowawczego a także zeznaniami świadków złożonych podczas rozprawy głównej. Wszak centralną okolicznością ważną dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest umowa leasingowa jaką zawarł oskarżony z firmą (...) SA we W. (poprzednio (...) SA). Jej przedmiotem były wydane oskarżonemu 2 koparki,
1 koparko ładowarka oraz 1 samochód M. (...).

W związku z niewywiązywaniem się z tej umowy i niespłacaniu ustalonych rat umowę leasingu wypowiedziano W. Ż. (1) w dniu 10 kwietnia 2013 r. i był on zobowiązany do zwrotu wymienionych wyżej urządzeń w terminie 14 dni (k. 14).

Oskarżony nie zastosował się do tego zobowiązania. Już po wypowiedzeniu umowy przez leasingodawcę w dniu 16 kwietnia 2013 r. zawarł umowę sprzedaży udziałów Z. K. (1) (k. 134 – 135) nie przekazując jednak nabywcy koparek i samochodu.

Te okoliczności wynikają wprost z materiału dowodowego.
Sąd I instancji procedując nie przywiązał do nich należytej uwagi. Świadczy o tym także treść uzasadnienia wyroku (k. 512) z którego wynika, iż oskarżony W. Ż. z nabywcą udziałów Z. K. podpisali akt notarialny podczas gdy taka sytuacja nie miała miejsca. Strony zawarły zwykłą umowę sprzedaży udziałów (k. 134 – 135). Jedynie notariusz poświadczył ich podpisy.

W toku przewodu sądowego nie ustalono czy oskarżony miał prawo ją zawrzeć bez zgody leasingodawcy.

Sąd orzekający nie zajął także stanowiska, którą wersję zdarzeń przyjął za prawdziwą odnośnie losów koparek i samochodu po podpisaniu umowy sprzedaży udziałów praw oskarżonego i jego braku dalszego zainteresowania w tej kwestii. Słuszny jest więc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, sformułowany w apelacji prokuratora.

Nie ulega też wątpliwości, że Sąd orzekający naruszył przepisy postępowania a w szczególności art. 424 § 1 k.p.k. Uzasadnienie wyroku nie odpowiada standardom w nim określonym. Pomijając specyficzny kolokwialny język oraz błąd w sygnaturze nie wynika jasno z jego treści którym dowodom dał wiarę a którym tej wiary odmówił. Pominął też istotne okoliczności nie wyjaśniając swojego stanowiska.

Dokument w postaci uzasadnienia wyroku nie może ograniczać się do roli sprawozdawczej. Musi zawierać w swojej treści tok rozumowania Sądu orzekającego tak aby Sąd odwoławczy mógł skontrolować i wypowiedzieć się co do słuszności tego rozumowania a przede wszystkim co do jego zgodności z zebranym materiałem dowodowym i poczynionymi ustaleniami.

W tej kwestii wielokrotnie wypowiadał się Sąd Najwyższy.

O ile postępowanie przed sądem co do niektórych okoliczności przeprowadzono w miarę dokładnie to jego wyniki nie znalazły się w sporządzonym uzasadnieniu, nie wiadomo więc jakie sąd zajął stanowisko. Uniemożliwia to pełną kontrolę instancyjną.

W związku z powyższym należało zaskarżony wyrok uchylić a sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji zgodnie z treścią art. 437 § 1 k.p.k.

Podczas ponownego rozpoznania istnieje możliwość skorzystania z treści art. 442 § 2 k.p.k. a więc poprzestaniu na ujawnieniu tych dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie wyroku.