Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 79/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 grudnia 2020r., w sprawie V K 29/20/subs.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia – tj. art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k., art. 170ࡉ§ 1 k.k. w zw. z art. 201 k.p.k.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

S. W.

Spółka (...) zaprzestała działalności w dniu 30 grudnia 2013r. F. N. (1) o powyższym fakcie wiedział, co najmniej od dnia 26 maja 2014r.

Dokument z Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej RP wygenerowany w dniu 26 maja 2014r. i odpis pozwu w sprawie o sygn. akt XVII Gc 1468/18.

k. 341, k. 342

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Zarzut obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych - niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

S. W. (dawniej N.) oskarżono subsydiarnym aktem oskarżenia o dokonanie dwóch czynów – z art. 270 § 1 k.k. i art. 284 § 1 k.k.

W zakresie czynu pierwszego, skarżąca zarzuciła obrazę art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej oceny opinii biegłego z zakresu pisma ręcznego, zeznań świadków oraz wyroku skazującego wydanego w sprawie XVIII K 227/18, nadto obrazę art. 170 § 1 pkt 2 w zw. z art. 201 k.p.k., polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Powyższe zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie Sadu odwoławczego zarzut obrazy art. 7 k.p.k., prowadzący do błędnych ustaleń faktycznych nie był zasadny.

W tej kwestii utrwalony jest pogląd judykatury, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

W sprawie opiniował biegły z zakresu pisma ręcznego G. W., który w sposób niesporny stwierdził, że podpisy na dokumentach NIP 2 z dnia 27 stycznia 2014r., VAT- Z (zgłoszenie o zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu) i VAT – ZZ (wniosek o zwrot podatku VAT w kwocie 806, 00 złotych) z dnia 3 lutego 2014r. nie zostały nakreślone przez F. N. (1). Prawdopodobnie zostały nakreślone przez S. W..

Podczas rozprawy biegły doprecyzował, że określenie „prawdopodobnie” oznacza, iż między zestawianymi materiałami tzn. wzorami rękopisów uzyskanymi od S. W. i dowodowymi zapisami stwierdził znaczące podobieństwa. Jednak z uwagi na ograniczenia badawcze dowodowych zapisów, które opisał w rozdziale „ocena materiału dowodowego”, nie jest możliwe w jego opinii kategoryczne wnioskowanie. Z tego powodu wydał opinię sugerującą, a nie kategoryczną. Nie ocenia się procentowo prawdopodobieństwa.

Biegły również po powtórnej analizie materiału dowodowego i porównawczego stwierdził, że nie jest możliwe (nawet po uzupełnieniu wzorów rękopisów) kategoryczne wnioskowanie odnośnie wykonawstwa kwestionowanych zapisów przez S. W. (pismo z dnia 23.11.2020r.).

Ustalenie faktu, że nie jest możliwe kategoryczne wnioskowanie nie czyni opinii niepełną w rozumieniu art. 201 k.p.k. Treść tej opinii co prawda nie spełnia oczekiwań skarżącej, niemniej jednak nie wskazała błędów metodologicznych, czy innego rodzaju ułomności opinii, co uzasadniałoby dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pisma ręcznego. Logicznym przy tym jest, iż kolejny biegły dokonywałby oceny tego samego materiału dowodowego.

W tym stanie rzeczy za całkowicie bezzasadny uznać należy zarzut obrazy art. 7, 170 § 1 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k.

Prawdopodobieństwa w pewność nie zamienia wskazywany w apelacji osobowy i dokumentarny materiał dowodowy. Konkretnie stanowią go zeznania O. N. – byłego męża oskarżonej i jego matki H. W.. Pierwszy zeznał, że był świadkiem jak S. W. podpisywała się za ojca „na ofertach i tego typu rzeczach”. On jednak myślał, że wszystko jest w porządku, bo się na tym nie zna. H. W. z kolei zeznała, że S. W. w 2008r. została skazana za fałszowanie podpisów „bo szybko chciała mieć pieniądze”. Tym uzasadniła popełnienie przestępstwa w relacji z nią.

Zdaniem skarżącej za uznaniem S. W. za winną przemawia również wyrok skazujący ją w sprawie XVIII K 227/18.

Wprawdzie skazanie oskarżonej w dniu 9 kwietnia 2019r. za kłamstwo sądowe i usiłowanie dokonania oszustw przy użyciu poświadczających nieprawdę faktur może stanowić poszlakę tego typu, że w zakresie jej możliwości leży sfałszowanie podpisu, ale pewności nie daje. Te same kryteria uwzględniane są w przypadku złożenia fałszywych zeznań. Nie obowiązuje bowiem zasada, że kto raz skłamał ten zawsze i w każdej sytuacji będzie uznawany za osobę niewiarygodną.

Oceniając z kolei zeznania O. N. i H. W. nie sposób pominąć aspektu sytuacyjnego w jakim były one składane. Pomiędzy małżonkami istnieje głęboki konflikt przejawiający się wszczynaniem wobec S. W. różnorakich postępowań – cywilnych i karnych, jak dotychczas w nieskuteczny sposób. Słusznie też Sąd I instancji zauważył, że niewiarygodnym jest to, by dorosły człowiek akceptował nagminne podrabianie podpisów ojca i nie wiedział, że zachowanie takie stanowi czyn zabroniony. Dodatkowo wskazać należy na opinię psychologiczną według, której zeznania O. N. nie spełniają kryteriów wiarygodności psychologicznej. Świadczy o tym relacjonowanie zdarzeń w sposób skąpy i ogólnikowy, trudności z lokalizowaniem faktów w czasie, miejscu i kontekście, niepełna orientacja w relacjach między uczestnikami zdarzeń, powoływanie się na informacje zasłyszane, nadmierne powoływanie się na niewiedzę i niepamięć.

Skarżąca przekonując o tym, że fałszerstwa podpisów nie mógł się dopuścić nikt inny niż oskarżona pomija zeznania księgowej E. K. i oskarżyciela subsydiarnego, z których wynika, że niejednokrotnie dokumenty były przekazywane O. N. i on je też przywoził. Nie wiadomo zatem w jakim stanie dokumenty księgowe trafiały do rąk oskarżonej i co się w międzyczasie z nimi działo. Niczego w tej sytuacji nie zmienia podnoszony w środku zaskarżenia fakt, iż to oskarżona składała dokumenty w Urzędzie Skarbowym. Używanie sfałszowanego dokumentu jest karalne wówczas, gdy osoba nim posługująca się ma świadomość nieautentyczności podpisu.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie także w zakresie czynu polegającego na przywłaszczeniu pieniędzy – zysku z działalności spółki (...).

Wskazane przez pełnomocnika oskarżyciela subsydiarnego dowody nie podważyły wyjaśnień oskarżonej, która twierdziła, że rozliczała się z F. N. (1) w formie gotówkowej. Nadto podała, że spółka zakończyła działalność 30 grudnia 2013r. i do 2016r. nie było wobec niej roszczeń dotyczących podziału zysku. Takie wezwanie otrzymała na kilka dni przed śmiercią F. N. (1) w 2016r., wcześniej żądał od niej dokumentacji w związku z zaległościami w opłatach składek ZUS. Wyraziła pogląd, że jest to kolejna sprawa wytoczona jej przez byłego męża, który oczekiwał nawet zasądzenia od niej alimentów.

W realiach tej sprawy takiej możliwości nie można wykluczyć. Nie wdając się w spór prawny ze skarżącą dotyczący momentu rozwiązania spółki, stwierdzić należy, że faktycznie spółka (...) zaprzestała działalności w grudniu 2013r., zaś wypowiedzenie umowy spółki w 2016r., na krótko przed śmiercią wspólnika miało służyć wykazaniu, że F. N. (1) nie miał podstaw upominania się wcześniej o zyski ze spółki, gdyż nie wiedział o zamknięciu firmy. Nadto okoliczność ta miała wspierać sprawstwo oskarżonej w zarzuconym jej przestępstwie sfałszowania podpisu na dokumencie NIP 2 składanym podczas wyrejestrowywania spółki.

Na marginesie zauważyć należy, że F. N. (1) wypowiadając umowę spółki w 2016r. korzystał z pomocy radcy prawnego, natomiast żadne dowody nie wskazują na to, że korzystał z pomocy fachowej także w 2013r.

Nie można odmówić wiary H. S. w zakresie w jakim stwierdziła, że F. N. (1) był zdenerwowany kiedy mówił jej, że nie wiedział o zamknięciu firmy oraz, iż nie było żadnych rozliczeń, jednak na podstawie jej zeznań nie da się poczynić kategorycznych ustaleń, bowiem zawierają niejasności i sprzeczności.

Świadek została ustanowiona pełnomocnikiem F. N. (1) w 2016r. w związku z nieopłacaniem składek ZUS. F. N. (1) leczył się onkologicznie i kardiologicznie i o ile były jakieś uzgodnienia z S. W., że to ona będzie opłacała świadczenia, to zrozumiałym jest że mógł poczuć się oszukanym. Fakty przeczą jednak prawdziwości jego wypowiedzi kierowanej do H. S.. W dniu 5 marca 2014r. wypowiedział pełnomocnictwa dane S. W. w czasie gdy prowadził wspólną spółkę (...). W trakcie tego postępowania złożono zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa sfałszowania podpisu na wypowiedzeniu pełnomocnictwa. Nie wiadomo jaki ostatecznie będzie wynik tego postępowania, ale przedsięwzięcie tego rodzaju świadczy o instrumentalnym traktowaniu wymiaru sprawiedliwości, bowiem jeżeli istniało podejrzenie sfałszowania podpisu, to należało kwestię tę wyjaśnić na bieżąco, a nie w 2023r. Ponadto prawdziwości wypowiedzi F. N. (1), że o zaprzestaniu działalności spółki dowiedział się dopiero w 2016r. przeczy wprost treść pozwu o wydanie dokumentów za okres od 2009r. do 2013r., w zestawieniu z wydrukiem z CEi IDG z 26 maja 2014r. Nadto zauważyć należy, że H. S. w dniu 5.04.2016r.(k. 44) zwracała się do oskarżonej o wydanie dokumentacji dotyczącej opłacania składek na Ubezpieczenie Społeczne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za rok 2011 oraz 2012 rok., z czego wynika wniosek, że ktoś ukierunkował jej działanie na konkretny czasokres, bo inaczej rozszerzyłaby okres żądania dokumentów za dalsze lata aż do 2016r. i nie było tak, że dowiedziała się o likwidacji firmy dopiero po przesłaniu F. N. (1) dokumentów przez Urząd Skarbowy, co miało nastąpić w październiku 2016r. Zauważyć też należy, iż w pozwie z dnia 6.10. 2016r. o wydanie dokumentów firmy (...). N. żądał wydania całej dokumentacji na dzień jej zamknięcia za okres od 2009r. do 31.12. 2013r. Pozew uzasadniał koniecznością wyjaśnienia braku płatności składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

Kwestia kiedy F. N. dowiedział się o likwidacji spółki jest uboczną w stosunku do zarzutu przywłaszczenia mienia. Trudność sprawia fakt, że nie został nigdy przesłuchany, a zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożył po jego śmierci następca prawny – O. N., który na okoliczność wysokości nierozliczonej kwoty składał ogólnikowe zeznania. Podał, że ojciec nie orientował się w dochodach spółki, ponieważ myślał, że spółka ma wysokie koszty, a jego była żona nie informowała go o dochodach. Świadek nie wyjaśnił jednak jak było możliwe zatajenie tych informacji w sytuacji, gdy O. N. był nieformalnym pełnomocnikiem spółki, wypłacał pracownikom wynagrodzenie, podpisywał umowy i wykonywał inne czynności.

H. W., R. N. także zeznały, iż S. W. cały czas twierdziła, że spółka przynosi straty. R. N. dodatkowo podała, że mąż nie pobierał od S. W. żadnych pieniędzy, nie miał kont, utrzymywali się na Litwie z jej emerytury, wynajmu mieszkania w W., oszczędności i płodów rolnych, co pozostaje w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, bowiem F. N. (1) pobierał emeryturę, miał konta i z historii rachunku spółki (...) wynikało, że były wykonywane przelewy na jego konto.

Skarżąca chcąc wykazać, że nie było rozliczeń gotówkowych pomiędzy S. W., a F. N. (1) odwołała się do zeznań H. S., która wyraziła opinię, że jej zdaniem „pan N. nie pozwoliłby sobie na jakieś transakcje bez pokwitowania, z tego względu, iż to on nalegał na podpisanie pełnomocnictwa u notariusza”. Zwrócić jednak uwagę należy na to, że pełnomocnictwo notarialne daje większe umocowanie niż pełnomocnictwo sporządzone samodzielnie. Poza tym na początku na pewno F. N. miał zaufanie do synowej, więc nie koniecznie mógł widzieć potrzebę pobierania pokwitowań. Skarżąca pominęła inną okoliczność wynikającą z zeznań H. S., która w rzeczywistości wspiera wyjaśnienia oskarżonej, a mianowicie to, że F. N. (1) rozliczał się zawsze gotówkowo. Nawet jak jechał do Urzędu Skarbowego, żeby się rozliczyć to najpierw jechał do banku, bo nie korzystał z bankomatu. Z kolei z zeznań jego żony wynika, że nie korzystał z bankowości elektronicznej.

Nawyki F. N. (1), w ocenie sądu nie wykluczają wyjaśnień oskarżonej na temat gotówkowego podziału zysków pomiędzy wspólnikami.

Pomimo, że F. N. zamieszkiwał na Litwie, to bywał w Polsce, w swoim biurze, był też kilkukrotnie w biurze (...), rozliczał się w Polsce z podatków. W związku z tym niewiarygodne jest, aby nie orientował się w sprawach finansowych spółki, nie wiedział, że okresowo spółka przynosiła zyski, a przed zamknięciem straty lub nie przynosiła dochód zerowy.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu – niezasadny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Skarżący nie wykazał, że Sąd Okręgowy dopuścił się błędu dowolności (art. 7 k.p.k.), bądź błędu braku (art. 410 k.p.k.). Przedstawił jedynie dowody zgodne z oczekiwaniami oskarżyciela subsydiarnego. Słusznie Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na fakt, że F. N. (1) za swego życia nie wzywał oskarżonej do dokonania jakichkolwiek rozliczeń finansowych, a jedynie do wydania dokumentów związanych ze składkami ZUS. Logicznym jest, że skoro mógł zainicjować skierowanie tej treści pisma, to w tym samym czasie mógł również zażądać na piśmie wypłaty zysków, natomiast uczynili to następcy prawni. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że prawo karne ma być sposobem na rozwiązanie konfliktów rodzinnych. Pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego nie tylko nie wykazał w apelacji, że do rozliczenia nie doszło, ale też nie wykazał, że ewentualne zachowanie oskarżonej należy traktować jako przestępstwo przywłaszczenia.

W odniesieniu do sfałszowania podpisów F. N. (1) Sąd I instancji również dokonał prawidłowej oceny całego materiału dowodowego i uznał, iż nie dające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej. Biegły z zakresu pisma ręcznego nie wydał opinii o charakterze kategorycznym, nie było bezpośrednich świadków zdarzenia, oskarżona nie była jedyną osobą, która miała kontakt z dokumentami, nie złożyła żadnych wyjaśnień w tym zakresie i nie można ustalić kto konkretnie zaniósł dokumenty do stosownych urzędów. To, że oskarżona była zainteresowana wyrejestrowaniem spółki stanowi poszlakę wskazującą na to, że mogła dopuścić się fałszerstwa, lub posługiwania się sfałszowanymi dokumentami, ale nie domyka łańcucha poszlak, tak by móc wykluczyć sprawstwo innej osoby.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 grudnia 2020r. w sprawie V K 29/20/subs.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody wskazano w rubryce nr 3.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Na podst. art. 632 pkt 1 k.p.k., art. 634 k.k. i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych orzeczono o kosztach procesu. Kwotę zwrotu ustanowienia obrońcy zasadzono zgodnie ze złożonym paragonem jako nie przekraczającą sześciokrotnego minimalnego wynagrodzenia.

PODPIS

Anna Zdziarska Dorota Radlińska Izabela Szumniak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela subsydiarnego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie z dnia 18 grudnia 2010r.w sprawie V K 29/20/subs.,, którym uniewinniono S. W. od popełnienia zarzuconych jej czynów.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana