Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 43/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 marca 2022r. sygn. akt VIII K 85/20

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść – obrońca oskarżonej M. M.

☒ na niekorzyść

- prokurator

- pełnom. oskarż. posiłk.

☒ w całości – obrońca oskarżonej M. M.

– prokurator co do oskarżonego P. K.

☒ w części

- prokurator co do osk. M. M.

- pełn.oskarż. posiłk.

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

1I. Apelacja Obrońcy oskarżonej M. M.

Lp.

Zarzut

I.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz 410 k.p.k. polegająca na:

- naruszeniu zasady obiektywizmu, przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, nieuwzględnieniu przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i uwzględnieniu jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonej, z drugiej strony pominięcie szeregu korzystnych dla oskarżonej okoliczności wynikających z pozostałego materiału dowodowego, tj. zeznań świadków;

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej z uwagi na zmianę depozycji wobec poprzednio składanych wyjaśnień, podczas gdy oskarżona w logiczny sposób wyjaśniła w jak wysokim stopniu była zastraszona i zmanipulowana przez współoskarżonego, a nadto kierowała się chęcią obrony współoskarżonego, co wpisywać może się w klasyczny model uzależnienia od sprawcy przemocy;

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej co do braku jej sprawstwa co do fizycznej przemocy wobec pokrzywdzonej, kiedy to z żadnego dowodu nie wynika, ażeby fizyczna przemoc w postaci bicia dziecka miała być stosowana przez oskarżoną;

- uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonej w zakresie w jakim oskarżony dopuszczał się przemocy, przejawiał skłonności do zachowań agresywnych, kiedy to okoliczności te wynikają wprost z zeznań świadków, których relację Sąd uznał za wiarygodne, a w pewnym zakresie potwierdza je sam współoskarżony;

- uznaniu sprawstwa oskarżonej zarzucanego czynu pomimo przyjęcia za wiarygodne depozycje oskarżonej co do możliwości spowodowania określonego (zdarzenia które zdaniem Sądu oskarżona przyznała a Sąd uznał je za wiarygodne) uszczerbku nieumyślnie, co z kolei koresponduje z uznanymi za wiarygodne twierdzeniami zarówno oskarżonego, jak i położnych czy lekarza środowiskowego, którzy do marca 2020 r. utwierdzali oboje oskarżonych, iż dziecko nie doznało żadnych urazów;

- przyjęciu, że z wyjaśnień P. K. i zeznań wskazanych świadków A. M., A. S., M. K., K. J., A. P., K. P. czy G. K. wynika, iżby oskarżona biła pokrzywdzoną, kiedy to żadna z przywołanych relacji na to nie wskazuje;

- pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z zeznań świadków mieszkańców bloku przy ul. (...), z których wynika, że krzyki i płacz dziecka słyszalne były głównie od początku 2020 r., w niektórych przypadkach wręcz na przełomie lutego i marca nie zaś od listopada 2019 r. jak przyjął Sąd w ustaleniach faktycznych;

- uznaniu, że prowodyrką wszelkich kłótni była oskarżona, która też nie wpuszczała oskarżonego do mieszkania pominąwszy, iż ze zgromadzonego materiału wynika że oskarżony wracał do mieszkania o późnych porach pod wpływem alkoholu, co w pełni uzasadniało nie wpuszczenie agresywnego partnera pod wpływem alkoholu;

- pominięciu, iż co najmniej dwie z interwencji zgłaszanych przez mieszkańców bloku były spowodowane przemocą oskarżonego wobec psa oskarżonych, a także wzywaniem przez oskarżoną pomocy w związku z przemocą jakiej doznawała ze strony oskarżonego- co zbieżne c jest z relacją świadków, których depozycje Sąd uznał za wiarygodne;

- pominięcie, iż z zeznań świadków zgodnie wynika, że glosy dobiegające z mieszkania i intensyfikacja ich niepokoju nasiliła się w okresie kiedy to oskarżony przebywał z oskarżoną w mieszkaniu wskutek braku możliwości świadczenia pracy;

- uznaniu za rzetelne, prawidłowe, logiczne i spójne wnioski płynące z uzupełniającej opinii biegłego J. W. z dnia 21 kwietnia 2020 r. kiedy to wnioski opinii biegły zmienił w zakresie kwalifikacji doznanych urazów pokrzywdzonej z art. 157 k.k. (opinia z dnia 12 kwietnia 2020 r.) na art. 156 k.k.(opinia z dnia 24 kwietnia 2020 r.) bez jakiegokolwiek uzasadnienia, bez jakichkolwiek zmian w materiale udostępnionym biegłemu celem wydania opinii pierwotnej z dnia 12 kwietnia 2020 r. kiedy to identyczny stan urazów zarówno ortopedycznych jak i neurologicznych (które już wszystkie wówczas były uwzględnione w opinii z dnia 12 kwietnia 2020 r.) biegły określił na uszczerbek kwalifikujący doznane urazy jako mieszczące się w kwalifikacji art. 156 k.k., jak również uwzględnienie urazów, które jak stwierdził biegły na rozprawie mogły nie być urazami złamań;

- uznaniu za rzetelne prawidłowe, logiczne i wewnętrznie spójne wnioski płynące z opinii biegłego neurologa z dnia 1 września 2021 r. podczas gdy treść opinii i analiza doznanych urazów, metodyka medyczna i tryb oraz sposób i zakres udzielonych świadczeń medycznych w żadnym razie nie uzasadniają twierdzenia, iżby kwalifikacja doznanych urazów odpowiadała uszczerbkowi noszącego znamiona choroby realnie zagrażającej życiu pokrzywdzonej

co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że:

- oskarżona M. M. (1) dopuściła się zachowań opisanych w części dyspozytywnej wyroku, a wynikiem jej działań są obrażenia wymienione w akcie oskarżenia i pkt 1 części dyspozytywnej wyroku, w zakresie w jakim dopuszczać się oskarżona miała wobec pokrzywdzonej przemocy fizycznej w postaci bicia pokrzywdzonej, kiedy to akta sprawy nie zawierają żadnego dowodu, z którego taka okoliczność miałaby wynikać;

- oskarżona dopuściła się umyślnego spowodowania uszczerbku podczas gdy nawet jeśli przyjąć za zasadne takie ustalenie Sądu co do przyznania określonych wypadków przy pielęgnacji (czego wystąpienia obrona nie podziela)- to nie może być mowy o umyślnym spowodowaniu uszczerbku, skoro w inkryminowanym okresie wiele osób widywało małoletnią, lekarze i pielęgniarki badały małoletnią w tym oglądając całe ciało małoletniej i wykonując badania palpacyjne nie zauważając niczego niepokojącego;

- okoliczność, że to w większym zakresie czasowym to oskarżona opiekowała się dzieckiem ma świadczyć o tym, że to wymieniona biciem po całym ciele spowodowała określone w części dyspozytywnej wyroku urazy pokrzywdzonej, podczas gdy prócz nagannych zachowań werbalnych oskarżonej postępowanie dowodowe nie dostarczyło żadnych dowodów potwierdzających tezę oskarżenia o biciu dziecka przez oskarżoną czy jakichkolwiek innych zachowań które skutkować miały powstaniem ustalonych urazów;

- inkryminowane zachowania bez względu na ich zakres miały mieć miejsce w okresie od 3 listopada 2019 r. do 30 marca 2020 r., gdy pozostały materiał dowodowy, w tym zeznania mieszkańców bloku przy ul. (...) oraz opinie biegłych w tym ustne opinie składane na rozprawie wskazują, iż do urazów mogło dość w okresie maksymalnie kilku tygodni wstecz od ich stwierdzenia;

- obrażenia doznane przez pokrzywdzoną mają charakter ciężkiej choroby długotrwałej lub choroby realnie zagrażającej życiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k., podczas gdy nie wynika z materiału aktowego, ażeby stan zdrowia pokrzywdzonej pozwalał na przyjęcie takich wniosków, w szczególności zaś nie świadczy o zasadności wniosków charakter i zakres udzielonej pomocy medycznej;

- wszelkie kłótnie i awantury w związku/rodzinie oskarżonych były inicjowane wyłącznie przez oskarżoną oraz że oskarżony w zasadzie nie brał czynnego udziału w awanturach, a słyszany przez sąsiadów głos oskarżonej był bardziej napastliwy i agresywny aniżeli glos oskarżonego kiedy to z obszernie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zeznań świadków wynika, iż wielokrotnie to zachowania oskarżonego, stan upojenia oskarżonego bywał zaczątkiem kłótni, przemocowe skłonności oskarżonego, zachowania wulgarne wobec oskarżonej i jej rodziny a także przemoc wobec zwierzęcia, które oskarżeni posiadali w mieszkaniu, co uwiarygadniać winno relację oskarżonej co do braku sprawstwa zarzucanego jej czynu;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Złożona przez obrońcę oskarżonej apelacja miała taki skutek, że spowodowała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, aczkolwiek nie z powodu zasadności wszystkich zarzutów odwoławczych sformułowanych przez tego skarżącego. Podkreślenia również wymaga, że zarzuty skarżącego obrońcy częściowo pokrywają się z apelacją prokuratora – i dlatego zbędne jest ponowne odnoszenie się do kwestii omówionych w tamtej części uzasadnienia.

Dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego orzeczenia Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że nie mógł się on ostać z powodu błędów w ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego popełnionych przez Sąd I instancji, które trafnie wykazał w swojej apelacji prokurator w odniesieniu do oskarżonego P. K. (1), a które rzutują również na końcową ocenę dowodów będących podstawą ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonej M. M. (1) i wysokości orzeczonej wobec niej kary pozbawienia wolności.

Wniesiony w sprawie akt oskarżenia zarzucał oskarżonym M. M. (1) i P. K. (1) popełnienie wspólnie i w porozumieniu czynu z art. 207§1, 1a i §2 k.k. w zb. z art. 156§1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

W zaskarżonym wyroku Sąd uniewinnił oskarżonego P. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu uznając, że brak jest dostatecznych dowodów na uznanie, że wina oskarżonego jest niewątpliwa i prawidłowo udowodniona. Tymczasem, w ocenie Sądu Apelacyjnego, przedstawiona przez Sąd Okręgowy w tym zakresie ocena stanu dowodowego sprawy nie była prawidłowa, cechowała ją dowolność i nie sposób uznać, by Sąd ten wydając zaskarżone orzeczenie w pełni respektował art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. – co w efekcie uwzględnienia zarzutów apelacji prokuratora doprowadziło do wydania orzeczenia kasatoryjnego – z powodów wskazanych w części 3. II. niniejszego uzasadnienia.

Skarżący obrońca również upatruje naruszenia przez Sąd Okręgowy zasad wynikających z art. 7 k.p.k. i 410 k.p.k., ale na płaszczyźnie bezpodstawnej odmowy wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej M. M. (1) oraz dowolnej i nieobiektywnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego – w tym w szczególności w postaci wyjaśnień oskarżonego P. K. (1) – co skutkowało dokonaniem błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, że oskarżona M. M. (1) dopuściła się zachowań skutkujących obrażeniami pokrzywdzonej i przypisanych w części dyspozytywnej wyroku.

Artykuł 18 Kodeksu karnego zawiera ustawowe określenie sprawstwa sensu largo. Pojęcie to obejmuje zarówno sprawstwo w wąskim znaczeniu, , tzn. sprawcze postaci (formy) zjawiskowe (w tym sprawstwo pojedyncze (jednosprawstwo), jak i współsprawstwo), ale także ujmuje tzw. nie sprawcze postaci (formy) czynu zabronionego w postaci podżegania, czy pomocnictwa. Podżeganie i pomocnictwo nie stanowią formy uczestnictwa w cudzym przestępstwie, lecz równorzędną ze sprawstwem sensu stricto formę jego popełnienia. Z kolei zasada indywidualizacji odpowiedzialności karnej wyrażona w art. 20 k.k. oznacza, że każda z osób współdziałających przy popełnieniu czynu zabronionego odpowiada w granicach swojego zamiaru i świadomości zdarzeń, w których uczestniczy.

O ile prokurator we wniesionej apelacji nie negował skazania oskarżonej M. M. (1) za zarzucony jej czyn i nie lansował w niej w dalszym ciągu tezy, że oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu – niemniej zasadniczą kwestią dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności karnej P. K. (1) jest konieczność odtworzenia stanu faktycznego w zakresie zachowań matki względem ich wspólnego małoletniego dziecka i ustalenie świadomości tego oskarżonego co zdarzeń, w których uczestniczył – by następnie dokonać oceny zamiaru z jakim działał oskarżony, co najmniej (podkreślenie SA zgodne z treścią zapisu w apelacji prokuratora) na płaszczyźnie czynów penalizowanych w art. 18§3 k.k. w zw. z art. 156§1 pkt 2 k.k. ewentualnie z art. 162§1 k.k.

W odniesieniu do oskarżonej M. M. (1) powyższe ustalenia mogą rzutować również na zakres jej odpowiedzialności w ramach zarzucanego czynu z art. 207§1, 1a i §2 k.k. w zb. z art. 156§1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i przekładać się na całość rozstrzygnięcia.

Podkreślenia wymaga, że dla prawidłowego odtworzenia stanu faktycznego niniejszej sprawy niebagatelne znaczenie mają wyjaśnienia obojga z oskarżonych, które tylko częściowo ze sobą korespondują. Specyfika przestępstwa przypisanego oskarżonej w punkcie 1. wyroku, które zmaterializowało się, kolokwialnie rzecz ujmując "w czterech ścianach mieszkania”, determinowała specyfikę dowodów zgromadzonych w sprawie, a te wskazują, że nie było żadnych bezpośrednich świadków, którzy w inkryminowanym okresie mieli okazję zaobserwować przemoc stosowaną wobec N. K. (1). Dowody osobowe zgromadzone w sprawie – co jest typowe w tego typu sprawach – są rozbieżne w swej wymowie, a wręcz ze sobą sprzeczne.

Tymczasem w sprawie pokrzywdzona N. K. (2) (urodzona (...) i w chwili interwencji policji i służb medycznych w dniu 30 marca 2020 r. mająca niespełna 5 miesięcy), zamieszkująca wyłącznie z rodzicami M. M. (1) i P. K. (1), w mieszkaniu, w którym praktycznie nie bywały osoby postronne doznała rozległych obrażeń szczegółowo opisanych w dokumentacji medycznej, o różnym stopniu wygojenia, bez udzielenia cierpiącemu dziecku żadnej pomocy medycznej oraz była zaniedbana higienicznie. W świetle wydanych w sprawie opinii medycznych obrażenia te nie mogły powstać przypadkowo, wiek dziecka wyklucza, by dziecko spowodowało je samodzielnie. Powyższe jednoznacznie świadczy, że ich do ich powstania doszło na skutek działania osób trzecich, a także o szczególnym okrucieństwie wobec dziecka. Nie budzi zatem wątpliwości konieczność zachowania wysokiego stopnia krytycyzmu wobec wyjaśnień oskarżonych, którzy nie przyznając się do winy przedstawiają w swoich wyjaśnieniach nielogiczne wersje przebiegu zdarzeń z ich udziałem, mające przede wszystkim na celu zapewnienie im bezkarności, bądź chociaż zmniejszenie odpowiedzialności karnej.

Trafnie dostrzegł Sąd I instancji, że oskarżona M. M. (1) złożyła w sprawie niekonsekwentne wyjaśnienia. W postępowaniu przygotowawczym przyznając się częściowo do popełnienia zarzucanego jej czynu znęcania się nad córką podała, że przewijając córkę „czasami szarpnęła ją za rękę lub nogę”, jak kąpała córkę to potrafiła ją „mocniej ścisnąć”, z kolei gdy córka wkładała koc do buzi „ja jej wyrywałam ten koc, żeby się nie śliniła”, gdy nosiła córkę na rękach „to uderzyła się w głowę o framugę drzwi”, była też taka sytuacja, że przy kąpieli wzięłam córkę pod pachy i kładłam ją na bok i wtedy coś chrupnęło w barkach, albo jak kładłam ją na brzuch to jej chrupało w prawej ręce”, natomiast w dniu 30 marca 2020 r. jak zakładała płaczącej córce spodenki „to w lewej nóżce jej coś pstryknęło”. Przyznała także, że jak się denerwowała na córkę to krzyczała na nią używając słów wulgarnych i niecenzuralnych. Z wyjaśnień oskarżonej wynika ponadto, że to ona opiekowała się dzieckiem, bo P. K. (1) przebywał większość dnia poza domem. Scharakteryzowała go wówczas jako osobę spokojną. (por. 119-120, k. 258). O uzależnieniu emocjonalnym od P. K. (1), nadużywaniu przez niego alkoholu i jego zachowaniach przemocowych oskarżona M. M. (1) wyjaśniła dopiero na rozprawie sądowej. Na tym etapie oskarżona również zmieniła wyjaśnienia i nie przyznała się do winy, twierdząc, że to oskarżony od grudnia 2019 r. wyładowywał swoją agresję na dziecku, bił je i rzucał nim o łóżko. Mimo, że próbowała odejść z dzieckiem od oskarżonego nie zrobiła tego, bo się go bała. (por. k. 811-813v).

Słusznie również Sąd Okręgowy uznał, że wyjaśnienia oskarżonej złożone na rozprawie sądowej są niewiarygodne w zakresie w jakim podawała, że „to wyłącznie P. K. (1) miałby odpowiadać za obrażenia swojej córki oraz przemoc wobec oskarżonej, jaką wówczas opisała”. (por. k. 23 uzasadnienia). Trafnie także ocenił, że zmiana wyjaśnień składanych przez oskarżoną w toku postępowania sądowego może wynikać z uświadomienia sobie przez oskarżoną „jak rozległe obrażenia ustalono u pokrzywdzonej i jak kara jej realnie grozi” (k. 24 uzasadnienia).

Niemniej, w ocenie Sądu odwoławczego, powyższe prawidłowe ustalenia i oceny Sądu I instancji nie eliminują konieczności poczynienia bardziej dogłębnych analiz i wnikliwej konfrontacji treści wyjaśnień oskarżonej z pozostałymi dowodami – i to pomimo faktu, że już same przytoczone depozycje oskarżonej z etapu postępowania przygotowawczego dają podstawę dowodową do uznania winy oskarżonej w zakresie czynu jej przypisanego w wyroku (vide ustalenia sądu k. 6 uzasadnienia) i orzeczenia surowej kary pozbawienia wolności, skoro przyjęto, iż to one są wiarygodne.

Sąd Okręgowy uznał, że wyjaśnienia oskarżonej M. M. (1) (k.811-813v), a także zeznania E. M. (k. 429-430, k. 855-856) oraz K. M. (k.435-437, k. 852v-854v) nie skutkują udowodnieniem stosowania przemocy fizycznej i psychicznej wobec małoletniej N. K. (1) przez oskarżonego P. K. (1)(vide pkt 1.2.1 uzasadnienia). Z kolei oceniając wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) Sąd Okręgowy odniósł je jedynie do czynu zarzuconego oskarżonej oceniając je jako zgodne z pozostałymi dowodami (por. k. 19 uzasadnienia). Poza analizą Sądu de facto pozostały depozycje oskarżonego z rozprawy sądowej, w których znajdują się również (podobnie jak u oskarżonej) treści ewidentnie napastliwe wobec partnerki, odmiennie prezentujące jej zachowania wobec konkubenta, jego rodziny oraz córki niż w postępowaniu przygotowawczym (por. k. 128- 132 oraz k. 813-816).

Takie też postawy w sprawie przyjęli świadkowie – wyraźnie widoczne jest to zwłaszcza w odniesieniu do relacji składanych przez członków rodziny oskarżonej M. M. (1) w kontrze do tych, które pochodzą od osób bliskich oskarżonemu P. K. (3), co ewidentnie wynika z chęci zaprezentowania po każdej stronie wersji jak najkorzystniejszej dla ochrony członka rodziny. Taka sytuacja nakłada obowiązek również zwiększonej troski o weryfikację twierdzeń zwartych w zeznaniach świadków przy ocenie ich wiarygodności. Opis partnera podawany przez oskarżoną jako osoby przemocowej, agresywnej, zastraszającej ją i której była bezwzględnie podporządkowana – co silnie akcentuje w apelacji skarżący obrońca – niewątpliwie winien być zweryfikowany o dostępne dowody bezstronne i skutkować ustaleniem, czy rzeczywiście odpowiada on prawdzie.

Skarżący obrońca w narracji zawartej w złożonej apelacji wskazywał na zgłaszane przez sąsiadów zamieszkujących w budynku na ulicy (...) wezwania na interwencje Policji, a także zwrócił uwagę na treść samych zeznania sąsiadów, z których wynikają jedynie szczątkowe informacje co do przebiegu awantur pomiędzy oskarżonymi, a którym w jego ocenie Sąd I instancji nadał zbyt dużą rangę.

Kontrola instancyjna potwierdziła, że powyższa argumentacja w znaczącej części znajduje potwierdzenie w notatnikach służbowych interweniujących policjantów (vide k. 42-53), ale okoliczności te były poza analizą Sądu.

Tymczasem dla prawidłowej oceny relacji pomiędzy oskarżonymi, ich wzajemnych zachowań wobec siebie, w tym skłonności do zachowań agrsywnych i przemocowych oskarżonego – winna zostać dostrzeżona również dwukrotna wcześniejsza karalność oskarżonego P. K. (1), wcześniejsze wezwania na interwencje Policji przez sąsiadów oraz przyczyny tych wezwań, kilkukrotne zatrzymania oskarżonego przez policję, w tym dwukrotnie za znieważenie funkcjonariuszy Policji, za posiadanie środków odurzających oraz znęcanie się fizyczne i psychiczne nad rodzicami w miejscu zameldowania w 2018 roku oraz prowadzoną wówczas procedurę Niebieskiej Karty (vide k. 52). Ocena tychże okoliczności uwiarygodni jedną z wykluczających się wzajemnie wersji prezentowanych przez oskarżonych.

II.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. polegająca na przyjęciu sprawstwa oskarżonej co do zarzucanego czynu w zakresie w jakim dotyczy bicia pokrzywdzonej po całym ciele powodując ustalone w toku postępowania dowodowego urazy podczas gdy istnieje szereg wątpliwości co do możliwego ustalenia sprawcy ustalonych urazów, a w żaden sposób przewód sądowy nie pozwolił na jednoznaczne stwierdzenie tożsamości sprawcy, zaś wszelkie wątpliwości jakie w tej sprawie wystąpiły zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonej – co doprowadziło do jej niesłusznego skazania co najmniej w zakresie w jakim oskarżona stanęła pod zarzutem bicia pokrzywdzonej po całym ciele i spowodowanie ustalonych urazów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wielokrotnie i jednolicie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych wyrażany jest pogląd, że przepisy art. 7 k.p.k. i art. 5§2 k.p.k. mają charakter rozłączny. Powyższe powoduje, że dopiero sytuacji, gdy sąd przeprowadzi postępowanie w sposób pełny i kompletny, i podda te tak zebrane dowody ocenie spełniającej rygory art. 7 k.p.k., to zastosowanie zasady z art. 5 § 2 k.p.k. nastąpi dopiero wtedy, gdy tak przeprowadzona ocena dowodów potwierdzi wciąż istnienie niedających się – w oparciu o nią – usunąć wątpliwości (przykładowo: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2014 r., V KK 127/14) .

Równocześnie przepis art. 5 § 2 k.p.k. dotyczy wątpliwości, jakie może powziąć sąd orzekający (a nie strona) i dopiero gdyby sąd je powziął, a nie rozstrzygnął ich na korzyść oskarżonego, zasadny byłby zarzut naruszenia tego przepisu.

Konkludując: „Odwołanie się do reguły in dubio pro reo (art. 5 § 2 k.p.k.) jest możliwe tylko razie ustalenia, że w sprawie zachodzą "niedające się usunąć wątpliwości", a o takich wątpliwościach można mówić dopiero po dokonaniu przez sąd analizy całokształtu materiału dowodowego w sposób zgodny z wymogami art. 7 k.p.k.” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 września 2020 r., V KK 298/20, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2024 r., III KK 150/23). Taka zaś sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi.

III.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. oraz 201 k.p.k., 194 k.p.k., 197 k.p.k., 200 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie dopuszczenia i przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii innych biegłych z zakresu neurologii, specjalisty chirurgii dziecięcej- ortopedy traumatologa-specjalisty medycyny ratunkowej, w sytuacji kiedy to zarówno opinia biegłego J. W. jak i biegłego M. N. zawierają wewnętrzne sprzeczności, jawią się jako niekonsekwentne i nieobiektywnie obciążająca dla oskarżonych w kontekście odniesionych przez pokrzywdzoną urazów, co do których wnioski w kontekście kwalifikacji prawnokarnej w zakresie skutków urazów wedle treści opinii nie odpowiadają treści art. 156, co stwierdzają biegli w przedłożonych opiniach pisemnych i ustnych, jak również możliwe oparcie rozstrzygnięcia na opinii wydanej przez biegłego W., w której mogła brać udział osoba nieuprawniona, niepowołana w myśl k.p.k., a także której podpis nie znalazł się pod dokumentem opinii;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca oskarżonego w toku postępowania przed Sądem I instancji nie składał wniosków o zasięgnięcie uzupełniającej opinii biegłych opiniujących w niniejszej sprawie lub też o powołanie nowych biegłych celem ponownej oceny zakresu i charakteru obrażeń doznanych przez małoletnią N. K. (3).

Podnosząc za to dopiero w złożonej apelacji szereg zastrzeżeń do wydanych w sprawie opinii przez biegłego J. W. oraz biegłego M. N. z uwagi na, jego zdaniem, wewnętrzne sprzeczności oraz niekonsekwencje i nieobiektywnie obciążające dla oskarżonych w kontekście odniesionych przez pokrzywdzoną urazów w wydanych opiniach zmierzał do wykazania braku inicjatywy dowodowej Sądu Okręgowego skutkujące nieprawidłowym oparciem ustaleń faktycznych na tych dowodach.

Odnosząc się do tego zarzutu w pierwszej kolejności stwierdzić należy, że inicjatywa dowodowa należy tak do Sądu, jak i stron postępowania, co wprost wynika z normy art. 167 k.p.k. Przepis ten nakłada na Sąd meriti obowiązek przeprowadzenia dowodów z urzędu, ale tylko w takim zakresie, w jakim jest to niezbędne dla wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy – innymi słowy – w jakim jest to niezbędne dla prawidłowego wyrokowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2022 r., II KK 497/21)

W rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji uznał, że „sporządzone w sprawie opinie biegłych zostały sporządzone zgodnie z wymogami Kodeksu postępowania karnego. Nie zostały skutecznie podważone przez żadną ze stron, zostały przedstawione w sposób jasny, rzetelny i wyczerpujący. (…) „Nie budzą również zastrzeżeń z punktu widzenia metodologii działania, poprawności, rzetelności prawidłowości rozumowania”, a „wnioski wysnute przez biegłych są logiczne i wewnętrznie spójne, zostały też wyczerpująco i przekonująco uzasadnione” (por. strona 22 uzasadnienia). W takiej sytuacji, gdy opinia biegłego jest w ocenie sądu pełna, a jego stanowisko w tym względzie zostało uzasadnione, to fakt, iż opinia taka nie spełnia oczekiwań uczestników postępowania, nie jest przesłanką dopuszczenia kolejnej opinii (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 21 sierpnia 2013 r., IV KK 178/13; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 5 maja 2010 r., II AKz 199/10, Prok. i Pr. 2012, Nr 6, poz. 22; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 marca 2012 r., II AKa 270/11, KZS 2012, z. 5, poz. 51).

Przypomnieć należy, że powodów do przeprowadzenia dowodów wskazanych w zarzucie nie znalazł skarżący obrońca na etapie postępowania przed Sądem okręgowym, skoro nie wnioskował w toku tego postępowania o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu neurologii, specjalisty chirurgii dziecięcej- ortopedy traumatologa-specjalisty medycyny ratunkowej. Niezrozumiałe jest zatem oczekiwanie, by to sąd w postępowaniu toczącym się w drugiej instancji powziął wątpliwości, dla usunięcia których niezbędne byłoby przeprowadzenie tego dowodu.

Niemniej mając na względzie rozstrzygnięcie Sądu odwoławczego uwagi zgłoszone przez skarżącego obrońcę będą przedmiotem analizy Sądu I instancji, który będąc gospodarzem procesu i realizując o obowiązek dochodzenia do prawdy podejmie decyzję w przedmiocie ewentualnego poszerzenia materiału dowodowego o ile poweźmie wątpliwości, dla których usunięcia niezbędne byłoby przeprowadzenie dowodów postulowanych przez obrońcę.

IV.

Obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegająca na jedynie formalnej ocenie materiału dowodowego w postaci oględnie i bardzo ogólnikowo przywołanych zeznań, poprzestaniu na lakonicznym stwierdzeniu, że materiał dowodowy zwłaszcza w zakresie zeznań świadków i opinii biegłych nie budzi wątpliwości i wywiedzenie przez Sąd jednoznacznych, kategorycznych wniosków, pomijając jednak wykazanie z jakich zeznań wynikają określone ustalenia i okoliczności, gdy z przywołanego materiału obrona wywodzi wnioski odmienne lub dostrzega szereg okoliczności pominiętych przez Sąd, które nie mogą prowadzić do tak kategorycznej oceny co do sprawstwa oskarżonej, nadto wnioski Sądu jawią się jako jedynie pobieżne lakoniczne uzasadnienie poczynionych z góry założeń, co doprowadza do uniemożliwienia kontroli orzeczenia w tym zakresie;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wobec treści wyroku – na podstawie art. 436 k.p.k. Sąd Apelacyjny zaniechał rozpoznania, jako bezprzedmiotowych, uchybień podniesionych w zarzucie.

Wniosek

1. o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez przyjęcie, że oskarżona dopuściła się wyłącznie zachowań polegających na wyzywaniu pokrzywdzonej i używaniu w jej obecności słów wulgarnych i powszechnie uznanych za obelżywe w okresie nie wcześniej niż 1 stycznia 2020 r. i wymierzenie oskarżonej kary odpowiednio łagodniejszej;

2. ewentualnie powołując się na art. 167 k.p.k. oraz art. 452 § 3 k.p.k. a contrario o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych z zakresu neurologii/ chirurgii dziecięcej/ortopedii/ traumatologii na okoliczność ustalenia czy aktualny stan zdrowia małoletniej wskazuje na to, że doznała uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.k. czy innego naruszenia czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia w rozumieniu 157 § 1 k.k.,

3. ewentualnie o przyjęcie, że urazy doznane przez pokrzywdzoną kwalifikują się wedle pierwotnej opinii biegłego J. W. z dnia 12 kwietnia 2020 r., tj. art. 157 § 1 k.k., wyeliminowanie z kwalifikacji prawnokarnej art. 207 § 2 k.k. oraz wymierzenie oskarżonej kary łagodniejszej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec treści wyroku – na podstawie art. 436 k.p.k. Sąd Apelacyjny zaniechał rozpoznania, jako przedwczesnych wniosków podniesionych w zarzutach.

I.  Apelacja pROKURATORA

1co do oskarżonego P. K. (1)

Lp.

Zarzut

1)

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na treść wyroku poprzez niesłuszne uznanie, iż zachowanie oskarżonego P. K. (1) nie może skutkować jego odpowiedzialnością za czyn z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 156 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., ani za czyn z art. 162 § 1 k.k., podczas gdy całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym w szczególności dowody z zeznań świadków G. K., A. S. (2), M. K. (2), K. J. (2), A. P. (2), K. P. (2) oraz z opinii biegłych lekarzy specjalistów przeprowadzonych w toku postępowania przygotowawczego oraz prawidłowej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, iż miał on co najmniej świadomość zachowań przemocowych stosowanych przez M. M. (1) wobec ich wspólnego dziecka — N. K. (1), co winno skutkować jego odpowiedzialność za pomocnictwo poprzez zaniechanie do czynu popełnionego przez matkę pokrzywdzonej M. M. (1), to jest z art. 207 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 156 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., ewentualnie z art. 162§1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut prokuratora jest zasadny.

Sąd Okręgowy uniewinniając oskarżonego P. K. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 207§1, 1a i §2 k.k. w zb. z art. 156§1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych wskazując na całkowity brak świadomości oskarżonego P. K. (1) w zakresie zachowania matki względem ich wspólnego małoletniego dziecka. Taka konkluzja nie znajduje oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym i jest sprzeczna z logiką i doświadczeniem życiowym.

Trafnie zaakcentował skarżący bezsporne w sprawie okoliczności:

1.  N. K. (1) (ur. (...)) w okresie od 3 listopada 2019 r. do 30 marca 2020 r. zamieszkiwała wspólnie ze swoimi rodzicami M. M. (1) i P. K. (1), pozostając pod ich opieką; po narodzinach dziecka M. M. (1) nie pracowała zawodowo i zajmowała się dzieckiem, zaś P. K. (1) pracował zarobkowo jako dostawca w (...) S.A. po 10-11 godzin dziennie;

2.  W dniu 4 marca 2020 r. odnotowano w Polsce pierwszy przypadek zakażenia wirusem SARS-CoV2, od 14-20 marca 2020 r. obowiązywał w Polsce stan zagrożenia epidemicznego, zaś od 20 marca 2020 r. do 15 maja 2022 r. zgodnie z Zarządzeniem Ministra Zdrowia stan epidemii – wprowadzające liczne obostrzenia pandemiczne, w tym od dnia 20 marca 2020 r. tzw. twardy lockdown i restauracja, w której zatrudniony był P. K. (1) została całkowicie zamknięta, zaś on sam wraz z konkubiną i pokrzywdzoną N. K. (1) cały wolny czas spędzał w zajmowanym wspólnie mieszkaniu, które składał się z przedpokoju, kuchni łazienki i pokoju dziennego.

3.  Pomiędzy M. M. (1) a P. K. (1) dochodziło do częstych awantur, które były słyszalne przez sąsiadów – z zeznań świadków A. S. (2), M. K. (2), K. J. (2), A. P. (2), K. P. (2) oraz G. K. wynika wprost, że odgłosy awantur (podczas których był słyszalny zarówno damski, jak i męski głos), uderzania przedmiotami o ścianę, płacz dziecka było słychać w godzinach nocnych;

4.  W okresie od ogłoszenia tzw. twardego locdownu nastąpiła eskalacja przemocy – do awantur dochodziło wówczas codziennie o różnych porach dnia;

5.  W chwili interwencji policji N. K. (1) była zaniedbana higienicznie (dokumentacja fotograficzna i zeznania lekarza przyjmującego dziecko do szpitala); na jej ciele ponadto były widoczne zasinienia i uszkodzenia naskórka

6.  Dokumentacja medyczna N. K. (1) wskazuje, że stwierdzone u pokrzywdzonej obrażenia były wielokrotne i powtarzalne oraz powstały w różnych okresach, zaś wedle powołanego w sprawie biegłego lekarza specjalisty z zakresu chirurgii dziecięcej, ortopedii – traumatologii, medycyny ratunkowej – część obrażeń zdążyła się już zagoić.

Oceniając przeprowadzone w sprawie dowody Sąd I instancji dostrzegł powyższe okoliczności, niemniej oceny i wnioski wyprowadzone przez ten sąd z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadają prawidłowości logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd orzekający jest zatem sprzeczna ze standardami wyrażonymi w art. 7 k.p.k. Trafnie podniósł skarżący prokurator, że kompleksowy ogląd wszystkich okoliczności ujawnionych w toku rozprawy winien prowadzić do innych konkluzji niż uniewinnienie oskarżonego. O ile bowiem w okresie do ogłoszenia tzw. twardego locdownu oskarżony istotnie wiele godzin przebywał poza domem pracując po 10 – 11 godzin – to w okresie po 20 marca 2020 r. nie pracował, nie realizował też prac społecznych, na które został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. w sprawie III K 497/17. Uznając za wiarygodne zeznania świadków A. S. (2), M. K. (2), K. J. (2), A. P. (2), K. P. (2) oraz G. K. Sąd I instancji nie nadał właściwej rangi wynikającym z nich okolicznościom awantur pomiędzy oskarżoną M. M. (1) i P. K. (1), tj. głównie w późnych godzinach nocnych w okresie do 20 marca 2020 r., a w okresie późniejszych praktycznie w ciągu całej doby. Wulgarnemu zwracaniu się wzajemnie do siebie przez M. M. (1) i P. K. (1) oraz do małoletniej N. K. (1), odgłosom uderzania przedmiotami o ścianę, przesuwanych mebli, trzaskania szafkami towarzyszył płacz dziecka. Wyjaśnienia w tym zakresie składane przez oskarżonych M. M. (1) i P. K. (1) są niekonsekwentne i sprzeczne ze sobą, co wymagało przeprowadzenia wnikliwej i rzetelnej analizy wiarygodności tych dowodów, a także dla wyciągnięcia prawidłowych wniosków końcowych dokonania wszechstronnej analizy całokształtu materiału dowodowego oraz wynikających z tych dowodów okoliczności, z uwzględnieniem dyrektyw, o których mowa w art. 7 k.p.k.

W warunkach wspólnego zamieszkiwania przez oskarżonych M. M. (1) i P. K. (1) na małej przestrzeni mieszkalnej, odgłosów częstych awantur i słyszalnego dla sąsiadów płaczu dziecka właśnie w ich trakcie, stwierdzonych u pokrzywdzonej N. K. (1) obrażeń (w postaci złamania wyrostka barkowego prawego z cechami przebudowy kostnej, obszaru zagęszczonej struktury kostnej w środkowej części obojczyka lewego – stanu po przebytym złamaniu obojczyka lewego, linijnego zagęszczenia struktury kostnej w przynasadzie dalszej lewej kości promieniowej – możliwy stan po przebytym złamaniu, złamania przynasady dalszej kości udowej lewej, wielokrotnych złamań trzonu kości piszczelowej prawej, złamania kości strzałkowej prawej oraz oddzielnie przynasady dalszej tej kości, licznych otarć naskórka i stłuczeń różnych okolic ciała oraz wielomiejscowego stłuczenia mózgu po powtarzalnych, wielokrotnych urazach głowy z obecnością krwiaka przymózgowego), skutkujących powstaniem u pokrzywdzonej ciężkiej choroby długotrwałej w rozumieniu art. 156§1 pkt 2 k.k., zaniedbań higienicznych dziecka i widocznych na różnych partiach ciała obrażeń w czasie interwencji Policji i pogotowia ratunkowego, a także na podstawie zachowania obojga oskarżonych po wezwaniach przez sąsiadów na interwencję Policji (i to zarówno w dniu 30 marca 2020 r., jak i w okresie wcześniejszym) - uprawniony jest wniosek, że wyjaśnienia oskarżonego P. K. (1) odnośnie braku jego świadomości w zakresie zachowania M. M. (1) względem ich wspólnego małoletniego dziecka nie zasługują na wiarę. Twierdzenia powyższe nie znajdują oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym i są sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym.

Zgodzić w tym zakresie należy się ze skarżącym prokuratorem, iż wyjaśnienia oskarżonego nie odzwierciedlają faktycznego stanu wiedzy oskarżonego o tym w jaki sposób dzieckiem zajmuje się matka. W efekcie, w ocenie Sądu Apelacyjnego, argumentacja Sądu I instancji prowadząca do uniewinnienia oskarżonego nie może się ostać. Nie miał zatem Sąd odwoławczy innej możliwości jak uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania.

Wniosek

Wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji w zakresie P. K. (1).

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek zasadny z przyczyn podanych w odpowiedzi na zarzut prokuratora.

1Apelacja Pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej oraz Prokuratora

2w zakresie odnoszącym się do oskarżonej M. M. (1)

Lp.

Zarzut

1)

2)

Zarzut pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej:

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, co powoduje, ze kara ta nie spełnia funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej i nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości, podczas gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jego wymiaru uzasadnia orzeczenie go w wyższej wysokości, w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności, co jest zasadne w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości i winy.

Zarzut prokuratora:

Rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonej M. M. (1) w wymiarze 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy ujawnione na rozprawie okoliczności, wskazują iż orzeczona wobec oskarżonej kara jest rażąco łagodna, zaś jedynie kara pozbawienia wolności w surowszym wymiarze będzie należycie realizowała cele prewencji ogólnej i szczególnej, uwzględniała wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu zarzuconego, wysoki stopień winy, brak jakiejkolwiek motywacji zasługującej na uwzględnienie, gwałtowność zadanych obrażeń i siłę z jaką je zadano, brak udzielenia pomocy medycznej pokrzywdzonej oraz narażenie jej w ten sposób na dalsze bezcelowe cierpienie oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – zarzuty przedwczesne i bezprzedmiotowe.

Wniosek

Wnioski prokuratora i pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej.

o zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze z punktu 1 zaskarżonego wyroku, wymierzonej M. M. (1), poprzez orzeczenie kary 8 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania – wnioski przedwczesne.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Apelacja wniesiona w sprawie przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego P. K. (1) jest zasadna. W części zasadna okazała się również apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonej M. M. (1). Skutkiem tego była konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Apelacja wniesiona w sprawie przez prokuratora co do oskarżonego P. K. (1) jest zasadna i jej skutkiem była konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy dokonując prawidłowej oceny dowodów stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego wobec P. K. (1), czemu stoi na przeszkodzie zakaz ne peius określony w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zd. drugie k.p.k.).

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W ponownym postępowaniu Sąd Okręgowy w Warszawie, o ile będzie dostrzegał taką potrzebę, dokona koniecznego uzupełnienia materiału dowodowego w kierunku postulowanym przez obrońcę oskarżonej oraz jego oceny, celem sformułowania stanowczego stanowiska w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonych za zarzucony im czyn, w tym w przypadku oskarżonego P. K. (1) - w postaci zjawiskowej pomocnictwa określonego w art. 18§3 k.k., bądź też w ramach art. 162§1 k.k.

Warunkiem wydania sprawiedliwego i trafnego rozstrzygnięcia w zakresie kary będzie pełne i wszechstronne oraz rzeczywiste, a nie jedynie deklaratywne, rozważenie wszystkich istotnych dla jej wymiaru okoliczności

Równocześnie sąd pierwszej instancji ponownie rozpoznający sprawę będzie miał na względzie normy gwarancyjne z art. 443 k.p.k. i art. 434§1 k.p.k.

Przeprowadzone ponownie postępowanie Sąd Okręgowy zwieńczy wydaniem wyroku, który w pełnym zakresie urzeczywistniać będzie standard sprawiedliwości materialnoprawnej i proceduralnej. Jeśli natomiast zaktualizuje się potrzeba sporządzenia pisemnych motywów tego wyroku, Sąd I instancji uczyni to w sposób respektujący wszystkie wymogi proceduralne.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Brak innych rozstrzygnięć

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

W związku z faktem, że wydany w niniejszej sprawie wyrok Sądu Apelacyjnego nie ma charakteru orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie, nie zamieszczono w nim rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu (zob. art. 626 § 1 k.p.k.).

7.  PODPIS

Anna Zdziarska Dorota Tyrała Małgorzata Janicz

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej M. M. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. 1, 3-6 wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 marca 2022r. sygn. akt VIII K 85/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt 1, 2 wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 marca 2022r. sygn. akt VIII K 85/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej – małoletniej pokrzywdzonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Pkt. 1 wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 marca 2022r. sygn. akt VIII K 85/20

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

Zmiana