Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SA Zbigniew Cendrowski (spr.)

Sędzia SA Beata Kozłowska

Sędzia SA Bogdan Świerczakowski

Protokolant asystent sędziego Łukasz Śliwa

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. K. (1)

przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W.

o uchylenie uchwał

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 4 lipca 2013 r., sygn. akt II C 170/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 405 (czterysta pięć) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

E. K. (1) w pozwie wniesionym 15 grudnia 2011 r. wytoczyła powództwo przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) żądając uchylenia uchwały zarządu Spółdzielni z dnia 16 listopada 2011 r. nr (...) oraz uchylenia uchwały zarządu Spółdzielni z dnia 5 grudnia 2011 r. nr (...) (sygn. akt sprawy II C 170/12). Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) wniosła o odrzucenie lub oddalenie powództwa.

E. K. (1) w pozwie wniesionym 17 lutego 2012 r. wytoczyła powództwo przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) żądając uchylenia uchwały zarządu z dnia 30 stycznia 2012 r. nr (...) w sprawie określenia przedmiotu odrębnej własności domu jednorodzinnego (segmentu) w zabudowie bliźniaczej w nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. oraz uchylenia uchwały zarządu Spółdzielni z dnia 30 stycznia 2012 r. nr (...) w sprawie określenia odrębnej własności domu jednorodzinnego (segmentu) w zabudowie bliźniaczej w nieruchomości położonej przy ul. (...) w W.. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) wniosła o odrzucenie lub oddalenie powództwa.

Na rozprawie w dniu 22 marca 2013 r. Sąd połączył sprawę zainicjowaną pozwem z dnia 17 lutego 2012 r. ze sprawą oznaczoną sygn. II C 170/12, celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

E. K. (1) w pozwie wniesionym 28 lutego 2012 r. wytoczyła powództwo przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej (...) żądając uchylenia uchwały zarządu Spółdzielni z dnia 20 października 2010 r. nr (...) w sprawie określenia przedmiotu odrębnej własności domu jednorodzinnego (segmentu) w zabudowie bliźniaczej w nieruchomości położonej przy ul. (...) w W. oraz uchylenia uchwały zarządu Spółdzielni z dnia 2 czerwca 2011 r. nr (...) w sprawie określenia odrębnej własności domu jednorodzinnego (segmentu) w zabudowie bliźniaczej w nieruchomości położonej przy ul. (...) (w pozwie omyłkowo: (...)) w W.. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) wniosła o odrzucenie lub oddalenie powództwa.

Na rozprawie w dniu 25 września 2012 r. Sąd połączył sprawę zainicjowaną pozwem z dnia 18 lutego 2012 r. ze sprawą oznaczoną sygn. II C 170/12, celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2013 r. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 540 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

E. K. (1) i A. B. uzyskali 5 sierpnia 1986 r. przydział segmentu nr (...) położonego przy ul. (...) w W. na warunkach spółdzielczego własnościowe prawa do lokalu mieszkalnego. W przydziale wymieniono 7 izb o powierzchni użytkowej 184,3 m ² oraz garaż o powierzchni użytkowej 17,6 m ².

Prezydent (...) W. decyzją z dnia 23 grudnia 2003 r. zatwierdził projekt podziału nieruchomości położonych w W. przy ulicach (...), w tym działki ewidencyjnej nr (...), z której wydzielono między innymi działkę nr (...) o powierzchni 1599 m ² z przeznaczeniem pod drogę wewnętrzną.

Zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W. podjął następujące uchwały: 20 października 2010 r. nr(...), 2 czerwca 2011 r. nr (...)16 listopada 2011 r. nr (...), 5 grudnia 2011 r. nr (...)., 30 stycznia 2012 r. nr (...) i nr (...). Uchwała z 5 grudnia 2011 r. nr (...)dotyczyła ustanowienia odrębnej własności domu jednorodzinnego (segmentu) w zabudowie bliźniaczej w nieruchomości położonej przy ulicy (...) na rzecz E. K. (1) i A. B.. Uchwała przewidywała w § 1, iż przedmiot odrębnej własności stanowi prawo wieczystego użytkowania gruntu obejmującego działkę ewidencyjną nr (...) i udział w wysokości 1/12 w prawie wieczystego użytkowania gruntu stanowiącego drogę dojazdową do segmentu. Uchwała ta została doręczona E. K. (2) 6 grudnia 2011 r. Pozostałe uchwały dotyczyły określenia przedmiotu odrębnej własności innych domów jednorodzinnych i uchwały te nie zostały skierowane do E. K. (1) i A. B..

Sąd uznał, że powództwa poddane łącznemu rozstrzygnięciu nie są zasadne.

Sąd wskazał, powołując się na treść art. 43 ust. 1 i ust. 5, że powódce przysługiwała legitymacja czynna do zaskarżenia wyłącznie uchwały dotyczącej ustanowienia na jej rzecz prawa odrębnej własności domu jednorodzinnego położonego w W. przy ul. (...), a więc uchwały nr (...). Jeżeli powódka mogła wystąpić wyłącznie o przeniesienie prawa własności domu jednorodzinnego położonego przy ul. (...), to oznacza, iż jedynie uchwała odnosząca się do przeniesienia własności tego domu mogła być skutecznie zaskarżona przez E. K. (1). Dlatego też Sąd oddalił powództwo w zakresie uchwał nr (...) (...), (...).

Sąd uznał, że powódka zachowała termin do zaskarżenia uchwały z 5 grudnia 2011 r. nr (...). Została ona doręczona powódce 6 grudnia 2011 r., natomiast pozew dotyczący tej uchwały został wniesiony w dniu 15 grudnia 2011 r.

W ocenie Sąd powódka nie wykazała, że uchwała nr (...) jest niezgodna z prawem, narusza interes prawny lub uprawnienia powódki. Dlatego też, w związku z niewykazaniem którejkolwiek z przesłanek wymienionych w art. 43 ust. 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, także i w tym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd wskazał, że Zarząd Spółdzielni podejmując zaskarżoną uchwałę był obowiązany uwzględnić skutki wynikające z decyzji Prezydenta (...) W. z dnia 23 grudnia 2003 r., nr (...), a więc dokonanego tą decyzją podziału nieruchomości, w tym podziału działki (...) i wydzielenie działki ewidencyjnej nr (...) pod drogę wewnętrzną. Działka nr (...) nie była zatem w dniu podjęcia zaskarżonej uchwały w całości lub w jakiejkolwiek jej fizycznej części gruntem przynależnym do nieruchomości, na której posadowiony jest dom jednorodzinny, którego dotyczył wniosek powódki. Powódka twierdzi, iż uzyskując przydział z dnia 5 sierpnia 1986 r. uzyskała nie tylko spółdzielcze własnościowe prawo do domu jednorodzinnego - segmentu (...) położonego w W. przy ul. (...), ale także przynależne prawo do działki o powierzchni łącznej 335,75 m ², a zatem zaskarżona uchwała, nie uwzględniając dokonanego przydziału, prowadzić ma do uszczuplenia praw przysługujących powódce i jej małżonkowi. Sąd stwierdził, że analiza dokumentu przydziału lokalu mieszkalnego z dnia 5 sierpnia 1986 r. nie potwierdza powyższego stanowiska powódki, co oznacza, iż ewentualne władanie przez powódkę działką w zakresie opisanym przez powódkę nie miało swojej podstawy w dokumencie z dnia 5 sierpnia 1986 r., a wobec tego nie można zasadnie twierdzić, iż zaskarżona uchwała uszczupla prawa przysługujące powódce, pomijając konieczność uwzględnienia przez pozwaną przy dokonywanych przekształceniach skutków wynikających z decyzji nr (...). Niezależnie od tego Sąd zauważył, iż zaskarżona uchwała przewiduje, iż powódce i jej mężowi przysługiwać będzie udział w wysokości 1/12 w prawie wieczystego użytkowania gruntu stanowiącego działkę nr (...), co także stwarza możliwość korzystania z drogi wewnętrznej przez powódkę, a więc nie rodzi negatywnych skutków dla korzystania z nieruchomości przysługującej powódce.

W przedmiocie kosztów Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 § 3 k.p.c. w zw. § 11 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Od wyroku z dnia 4 lipca 2013 r. Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie apelację wniosła powódka zaskarżając to orzeczenie w całości i zarzucając mu naruszenie art. 43 ust. 5 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, art. 217 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c., art. 232 k.p.c. i art. 224 k.p.c., art. 225 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. Powódka wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach instancji odwoławczej, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie zaskarżonych uchwał Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w W. oraz o zasądzenie na rzecz powódki od pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych za obie instancje.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutów procesowych mających znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego, jako że dopiero prawidłowo ustalony stan faktyczny może stanowić postawę oceny prawnej.

Tak zarzut zawarty w punkcie drugim apelacji jak i jego uzasadnienie nie wskazuje, jakie konkretnie dowody zostały błędnie ocenione lub nie poddane ocenie, jak też, jakie okoliczności faktyczne (fakty) zostały przez Sąd Okręgowy ustalone nieprawidłowo lub też nie zostały ustalone.

Jedynie analiza całej treści apelacji wskazuje – ale jedynie pośrednio – jakie dowody zdaniem skarżącej zostały przez Sąd Okręgowy pominięte.

Skarżąca nie wskazuje jednak, z jakimi faktami ma to związek, jakie ma to znaczenie dla rozstrzygnięcia.

W tej sytuacji Sąd Apelacyjny, wyręczając w tym zakresie stronę – stwierdza, co następuje:

Sąd Okręgowy rzeczywiście nie wydał postanowienia dowodowego. Jednakże ten zarzut ma uzasadnienie jedynie do wniosku powódki o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego geodety. Do tej kwestii Sąd Apelacyjny odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Co do pozostałych dowodów – to analiza wszystkich pism procesowych powódki, w tym również składanych w toku postępowania, wskazuje, że powódka jako dowody zgłaszała jedynie te dokumenty, które stanowiły załączniki do pozwu lub składanych pism procesowych. Nie złożyła żadnego wniosku dotyczącego takiego dowodu, który nie znajduje się w aktach sprawy. Jakiekolwiek twierdzenia powódki sugerujące inną sytuację procesowa nie znajdują żadnego uzasadnienia w zawartości akt wszystkich połączonych spraw i czynności procesowych powódki.

Co do dokumentów stanowiących załączniki do pism procesowych powódki – to skarżąca zasadnie wskazuje, że w tym zakresie Sąd Okręgowy nie wydał żadnego postanowienia dowodowego.

Jest to zapewne (gdyż brak innego wytłumaczenia) skutek zwyczaju przyjętego w procedowaniu w okręgu sądów warszawskich, że w takiej sytuacji, szczególnie gdy druga strona (jak to miało miejsce w sprawie niniejszej) nie kwestionuje prawdziwości złożonych dokumentów, stają się one de facto częścią materiału dowodnego stanowiącego podstawę oceny
i ustaleń Sądu.

Niemniej jednak w takiej sytuacji, wobec zastrzeżeń skarżącej, Sąd Apelacyjny postanowił dopuścić dowód ze wszystkich dokumentów złożonych do akt przez powódkę na okoliczności przez nią wskazane.

Wracając do stosownej części uzasadnienia apelacji, skarżąca we fragmencie odnoszącym się właśnie do zastrzeżeń (strona 6 apelacji) – odwołuje się do pisma Spółdzielni z 5 sierpnia 1986 r., z 30 czerwca 1986 r. oraz „pięciu dokumentów” – stanowiących „bazę” do umowy przydziałowej (wiersze 12-1 od dołu, strona 6 apelacji oraz wiersze 1-9 od góry – strona 7 apelacji). Otóż wszystkie te dokumenty, z wyjątkiem statutu Spółdzielni, znajdują się w aktach sprawy. Dotyczy to w szczególności pisma Spółdzielni z 30 czerwca 1986 r. – k. 190 akt, zaświadczenia Spółdzielni z 27 stycznia 1998 r., k. 225 akt. W aktach sprawy połączonej nie ma statutu Spółdzielni. Powódka nigdy nie składała stosownego wniosku dowodowego w tym zakresie.

Ponadto – ani z dotychczasowego stanowiska powódki przed Sądem Okręgowym, ani z treści apelacji, nie wynika, jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia ma treść statutu Spółdzielni.

Z analizy dalszej części uzasadnienia apelacji, wynika, że skarżąca odnosi się w niej do map, nie precyzując bliżej, o jakie mapy chodzi.

W aktach sprawy znajdują się mapy: z 28 lutego 2002 r. załącznik do decyzji nr (...) o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu – k. 294 akt, mapa geodety M. S. z 21 października 2011 r. (k. 231, 294 akt).

W aktach II C 171/12 na karcie 15 znajduje się załączona przez powódkę mapa z 29 czerwca 1990 r.

W aktach sprawy znajduje się ponadto wypis z mapy ewidencyjnej
z 30 września 2010 r. k. 232 akt, wypis z rejestru gruntów k. 233, 234 oraz wyrys z mapy ewidencyjnej k. 235 akt.

Skarżąca nie odnosi się konkretnie do każdego z tych dokumentów osobno i nie wskazuje, jak jego treść wpłynęła lub mogła wpłynąć na rozstrzygniecie, ograniczając się do zarzutu, że Sąd nie ustosunkował się do tych oraz „innych kluczowych dokumentów dostarczonych do sprawy ...”.

Pomijając skuteczność procesową tak uzasadnionego zarzutu – Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z tych wszystkich dokumentów, a ich treść poddał ocenie.

Z dokumentów tych wynika, że sama decyzja o przydziale z 5 sierpnia 1986 r. nie odnosiła się do nieruchomości gruntowej.

Przyczyny tego stanu rzeczy, tkwiące w ówczesnych regulacjach prawnych, zostaną omówione w części poświęconej ocenie prawnej.

Sąd Apelacyjny ustala także, że Spółdzielnia co najmniej akceptowała, iż powódka zajmuje nie tylko grunt pod budynkiem ale i do niego przylegający – wynika to m.in. z pisma Spółdzielni z 30 czerwca 1986 r. (dotyczy ogródka o pow. 219 m ²) jak i zaświadczenia Spółdzielni z 27 stycznia 1998 r. (k. 225 akt) – dotyczącego gruntu o łącznej powierzchni 448 m ² (229+219).

Z żadnej przedstawionej przez powódkę mapy nie wynikają inne powierzchnie. Mapa sporządzona 21 października 2011 r. przez geodetę M. S. stanowi swojego rodzaju stanowisko powódki co do zakresu jej żądania.

Powódka ani w pozwie, ani w toku procesu nie wskazała, w jaki sposób uchwały dotyczące innych członków naruszają jej interes prawny lub uprawnienia.

Należy jedynie wskazać, że powódka nie wnosi o stwierdzenie nieważności zaskarżonych uchwał a o ich uchylenie. Przesłanką uchylenia jest zaś naruszenie interesu prawnego skarżącego lub jego uprawnienia.

Sąd Apelacyjny podziela ocenę prawną Sądu Okręgowego wraz z jej uzasadnieniem, że powódka nie ma interesu prawnego w skarżeniu uchwał dotyczących innych członków Spółdzielni.

Takim interesem nie jest również wyrażony w apelacji pogląd, że „uchwały te naruszają interes powódki i jej uprawnienia wyrażającego się
w prawie bezpośredniego wpływania na sprawy dotyczące przedmiotu jej przyszłej własności” (strona piata apelacji in fine).

Co do uchwały z 5 grudnia 2011 r. (k. 18 akt) to apelacja powódki również nie jest uzasadniona, przy czym Sąd Apelacyjny podkreśla, że augmenty prawne dotyczące tej uchwały dotyczą również wszystkich pozostałych skarżonych uchwał i niezależnie od oceny prawnej Sądu Okręgowego, również one stanowią podstawę do oceny niezasadności żądania powódki.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Apelacyjny wskazuje na następujące okoliczności:

Kwestia podziału nieruchomości dotyczącej działki (...) (przeznaczonej na drogi) została ostatecznie przesądzona w postępowaniu administracyjnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie z 4 czerwca 2012 r. sygn. akt I SA/Wa 14/12 i nie może być kwestionowana w postępowaniu przed sądem powszechnym (strona 188-195 akt II C 201/12).

Powódka wystąpiła wcześniej z powództwem przeciwko pozwanej Spółdzielni o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli, którego przedmiotem miałaby być działka gruntu o powierzchni 335,75 m ² stanowiąca ogródek przydomowy o pow. 219 m ² oraz teren pod budynkiem o pow. 116,75 m ².

Żądanie takie zostało oddalone prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa Praga w W. IV Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia (...) syn. akt IV Ca 591/11 (karta 120-128 akt).

Rozstrzygnięcie sądu powszechnego w zakresie żądania powódki jest prawomocne w rozumieniu przepisu art. 365 § 1 k.p.c. Wpływa to również na ocenę interesu prawnego w zaskarżeniu przez powódkę uchwał Spółdzielni.

Niemniej jednak ocena tego żądania winna zostać pogłębiona
w oparciu nie tylko o san faktyczny, ale i stan prawny – tak na chwilę uzyskania przez powódkę spółdzielczego własnościowego prawa do budynku, jak i na chwilę orzekania.

Na wstępie należy wskazać, że powodowie uzyskali tzw. przydział lokalu mieszkalnego dnia 5 sierpnia 1986 r., a więc w okresie obowiązywania przepisów ustawy z 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze.

Spółdzielnie mieszkaniowe mogły wówczas zaspakajać potrzeby mieszkaniowe swoich członków m.in. przez budowę domów jednorodzinnych w celu przeniesienia ich własności na członków.

Przydział z 1986 r. oznaczał zatem ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do budynku jednorodzinnego. Prawo do domu jednorodzinnego, ukształtowane jako ograniczone prawo rzeczowe, zostało szczegółowo uregulowane w art. 232-237 Prawa spółdzielczego.

Ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych z 15 grudnia 2000 r. umożliwiała osobom, którym przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, nabywanie ich na własność.

Art. 17 ¹⁴ ust. 1 u.s.m. przyznaje roszczenie o przeniesienie odrębnej własności lokalu członkom spółdzielni. Jest to w istocie roszczenie o zawarcie umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu.

Definicję domu jednorodzinnego zawiera przepis art. 2 ust. 3 zdanie pierwsze u.s.m. Do domów jednorodzinnych stosuje się przepisy ustawy dotyczące lokali (art. 2 ust. 3 zdanie drugie u.s.m.).

Zgodnie z art. 3 ustawy o własności lokali z 24 czerwca 1994 r. –
z odrębną własnością lokalu związany jest udział w nieruchomości wspólnej, którą stanowi grunt oraz część budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.

Jeżeli budynek został wzniesiony na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, przedmiotem wspólności jest prawo użytkowania wieczystego (art. 4 ust. 1 u.w.l.).

Przepisy ustawy o własności lokali mają odpowiednie zastosowanie do prawa odrębnej własności lokalu w spółdzielni mieszkaniowej (art. 27 ust. 1 u.s.m.).

Z przepisów u.w.l. nie wynika jednak wprost, jakie prawo do gruntu miałoby być związane z prawem własności domu jednorodzinnego.

Z natury rzeczy nie występuje w takiej sytuacji problem nieruchomości wspólnej i udziału w takiej nieruchomości.

Wg. poglądu wyrażonego w uchwale Sądu Najwyższego z 12 kwietnia 2007 r. (III CZP 22/07) w tym zakresie istnieje luka w prawie.

Należy ją wypełnić przez analogiczne zastosowanie przepisu regulującego podobny stan faktyczny.

Taki przepis został zamieszczony w art. 52 u.s.m., który w swoim pierwotnym brzmieniu traktował prawo do domu jednorodzinnego, budowanego w celu przeniesienia własności na rzecz członka spółdzielni, jako kategorię przejściową oraz nakazywał stosowanie do tego prawa przepisów art. 232 § 4, art. 233, 235 i 237 Prawa spółdzielczego, do czasu przeniesienia własności na rzecz członka spółdzielni.

Artykuł 52 u.s.m. w obecnym brzmieniu zawiera regulacje przeniesione z wyżej cytowanych przepisów Prawa spółdzielczego.

Wg. art. 244 § 1 k.c. prawem rzeczowym ograniczonym jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. W tym pojęciu mieści się również istniejące w dniu wejścia w życie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, skoro zgodnie z art. 2 ust. 3 zdanie 2 u.s.m. do domów jednorodzinnych stosuje się przepisy dotyczące lokali.

Zgodnie z art. 52 pkt 3 u.s.m. spółdzielnia przenosi na członków własność przydzielonych domów wraz z prawami do działek – po przeprowadzeniu rozliczenia kosztów budowy i ostatecznym ustaleniu wkładów budowalnych.

Przepis ten, stosowany w drodze analogii oraz w zw. z art. 17 ¹⁴ u.s.m. – stanowi podstawę prawną roszczenia o przeniesienie własności domu jednorodzinnego, który w czasie obowiązywania Prawa spółdzielczego, został przydzielony na warunkach spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

Jednakże pod rządami tegoż Prawa spółdzielczego żadne przepisy nie przewidywały obowiązku określania powierzchni działki związanej
z domem jednorodzinnym.

Taka powierzchnia nie została określona ani w drodze odrębnej umowy, ani w drodze tzw. „przydziału”, który również można oceniać
w płaszczyźnie umowy dwustronnie zobowiązującej.

Powódka w toku postępowania sądowego nie przedstawiła żadnego dowodu, który mógłby uzasadnić tezę, że Spółdzielnia zobowiązała się do zawarcia umowy również co do prawa do działki gruntu określonej powierzchni.

Jest to wynikiem tak ówczesnego stanu prawnego jak i realiów faktycznych, polegających na budowie wielu segmentów (domów jednorodzinnych) i związanego z tym braku możliwości określania na takim etapie wielkości działek związanych z konkretnym segmentem.

Sąd Apelacyjny miał na uwadze treść takich dokumentów – jak pismo Spółdzielni z 30 czerwca 1986 r. i tzw. zaświadczenie Spółdzielni z 27 stycznia 1998 r. Pierwsze pismo zostało sporządzone przez nieznaną osobę działającą z upoważnienia zastępcy przewodniczego zarządu ds. inwestycyjno-eksploatacyjnych (o nazwisku W. G.), drugie pismo zostało sporządzone przez zastępcę prezesa zarządu ds. członkowskich i eksploatacyjnych.

Strona powoda nie wykazała, by osoby te mogły skutecznie w imieniu Spółdzielni składać oświadczenia woli zmieniające czy też nawet jedynie uzupełniające decyzję o przydziale, która też stanowi formę oświadczenia woli Spółdzielni.

Ponadto byłoby to sprzeczne z brzmieniem przepisu art. 42.1 i 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, który to przepis oddaje do wyłącznej kompetencji zarządu Spółdzielni prawo określenia przedmiotu odrębnej własności (w tym również gruntu).

W uzasadnieniu wyroku z 12 marca 2012 r. sygn. akt II C 1149/10 Sąd Okręgowy Warszawa Praga w Warszawie przedstawił też swoją ocenę prawną związaną z przepisami natury administracyjnej (vide: m.in. strona 5
i 6 uzasadnienia, k. 102-103 akt II C 201/12, którą to ocenę Sąd Apelacyjny podziela.

W sprawie niniejszej jednak zasadniczą kwestią jest, czy powódce służy stosowne roszczenie o charakterze cywilno-prawnym, dotyczące przeniesienia na nią prawa użytkowania wieczystego do ściśle określonej części gruntu (nawet dotychczas przez nią zajmowanego).

Brak jest podstaw do oceny, że roszczenie takie przysługuje skarżącej.

Roszczenie takie nie wynika ani z ustawy, ani z umowy.

Nie istnieje żaden przepis, który stwarzałby roszczenie członka Spółdzielni, znajdującego się w takiej sytuacji jak powódka, o przeniesienie prawa użytkowania wieczystego do określonej części nieruchomości.

Prawo takie nie wynika także z umowy. Mimo treści przedstawianych przez powódkę dokumentów – brak jest podstaw do oceny, że Spółdzielnia zobowiązała się skutecznie do przeniesienia na powódkę prawa użytkowania wieczystego do działki o pow. 335 m ², jak określa to powódka.

Takie zobowiązanie nie wypływa z treści tak pisma z 30 czerwca
1986 r., zaświadczenia z 27 stycznia 1998 r., czy treści map złożonych przez powódkę.

Należy dodatkowo wskazać, że Spółdzielnia zmieniła swoje stanowisko już w 1988 r., pismem z 10 marca 1988 r., informując powódkę, że ogrodzenie jej ogródka zostanie przesunięte i ustawione w sposób zgodny z dokumentacją techniczną – tj. w odległości 7,75 m od ściany budynku.

Rada Nadzorcza Spółdzielni rozpatrując sprzeciw powódki podtrzymała stanowisko Zarządu, jednakże powódka nie przesunęła faktycznie ogrodzenia (fragment uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie II Wydział Cywilny z 12 marca 2012 r. – II C 1149/10 – str. 64 akt II C 171/12).

Wobec tego, że powódce nie przysługuje stosowne roszczenie cywilno-prawne, bezprzedmiotowe jest postępowanie dowodowe zmierzające do ponownego dokonania podziału geodezyjnego lub odniesienia się do istniejącego podziału (vide: uzasadnienie apelacji str. 9 apelacji, gdzie powódka uzasadnia potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego).

Bezzasadny jest zatem zarzut, iż Sąd Okręgowy nie dopuścił dowodu z opinii biegłego.

Bezzasadny jest też zarzut zawarty w punkcie 3 apelacji. Pismo sygnowane datą 1 lipca 2013 r. (karta 317 akt) nie zawiera wniosku o otwarcie rozprawy, zaś z uzasadnienia tego zarzutu wynika, że dotyczy on zupełnie innego pisma, jako że wspomniane pismo z karty 317 nie zawiera treści wskazywanej przez powódkę.

Nie zostało też przez nią wskazane, jakie konkretnie dowody miałyby być jeszcze dopuszczone.

Jeżeli miałoby to dotyczyć dowodu z opinii biegłego geodety, to
z przyczyn już omówionych, dowód taki nie jest przydatny do rozstrzygnięcia sprawy, jako że biegły geodeta z całą pewnością nie mógłby wypowiadać się co do zasadniczej kwestii – czy powódce przysługuje stosowne roszczenie cywilno-prawne.

Z tych wszystkich względów orzeczono zgodnie z art. 385 k.p.c.

O kosztach orzeczono stosownie do rozstrzygnięcia, zgodnie z art. 986 § 1 k.p.c.