Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2020 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jolanta Krzywonos

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Misiuda

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2020 r. w Rzeszowie

sprawy z wniosku T. L.

przeciwko Dyrektorowi Biura Emerytalnego Służby Więziennej w W.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania T. L.

od decyzji Dyrektora Biura Emerytalnego Służby Więziennej w W.

z dnia 05/09/2017 r. znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Dyrektora Biura Emerytalnego Służby Więziennej w W. z dnia 05/09/2017 r , znak: (...) w ten sposób, że nakazuje organowi rentowemu wypłatę emerytury T. L. poczynając od 1 października 2017r w kwocie ustalonej z pominięciem art. 15c ustawy z dnia 18 lutego 1994r o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji , ABW , AW, SKW , SWW, CBA, SG, BOR ,PSP i Służby Więziennej oraz ich rodzin .

Sygn. akt IV U 1344/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 21 września 2020 r.

Decyzją z dnia 5 września 2017r., znak (...) Dyrektor Biura Emerytalnego Służby Więziennej w W. ponownie ustalił wysokość emerytury wypłacanej T. L. od dnia 1 października 2017r. Wyjaśniając sposób ustalenia wysokości świadczenia organ rentowy wskazał, iż emerytura wynosi 75 % podstawy wymiaru świadczenia w kwocie 3 927,79 zł co stanowi kwotę 2 945,84 zł, a ponieważ ustalone świadczenie jest wyższe od kwoty przeciętnej emerytury, wobec tego wysokość emerytury T. L. obniża się do kwoty 2 069,02 zł. Jako podstawę prawną wydania decyzji został wskazany przepisy art. 15c ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( Dz. U. 2016/708 ze zm. ) oraz otrzymana z IPN informacja nr 509328/2017.

Od powyższej decyzji wnioskodawca T. L. złożył odwołanie, podkreślając, że jest ona niesprawiedliwa, wydana w oparciu o błędne ustalenia faktyczne i dodatkowo narusza zasady chroniące obywateli RP zawarte w Konstytucji. Wskazał, iż bezpośrednio po służbie w wojsku przeszedł do pracy w MO w miejscu zamieszkania, był to jednak tylko staż w czasie którego zajmował się sprawami ruchu drogowego. Po okresie stażu, z uwagi na nieprzydatność do pracy w tej formacji został ze służby usunięty. Następnie od dnia 15 marca 1960 r. został zatrudniony w służbie więziennej, w której pracował do 30 września 1977 r. Wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na odwołanie Dyrektor Biura Emerytalnego Służby Więziennej w W. wniósł o jego oddalenie. Organ rentowy wskazał, że zaskarżona decyzja została wydana w oparciu o przepisy powołane w jej treści oraz na podstawie informacji otrzymanej z Instytutu Pamięci Narodowej o przebiegu służby T. L. na rzecz totalitarnego państwa.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. L. urodził się (...) r. W okresie od 15 listopada 1951 r. do 30 października 1953 r. pełnił służbę wojskową w Ludowym Wojsku Polskim. Po zakończeniu służby wojskowej skierowany został na posterunek milicji w R., gdzie zajmował się sprawami ruchu drogowego. Od dnia 1 grudnia 1953 r. do dnia 31 grudnia 1954 r. był funkcjonariuszem b. organów BP. Wnioskodawca był osobą religijną, zawarł ślub kościelny, uczęszczał do kościoła. Nie chciał podjąć pracy w innych wydziałach, nie przejawiał zaangażowania w pracy, zatem zwolniony został ze służby jako nieprzydatny do jej pełnienia.

W okresie od 11 lipca 1955 r. do 15 sierpnia 1960 r. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie (...) w R. na stanowisku montera samochodowego.

Od 15 marca 1960 r. podjął służbę w Służbie Więziennej i pozostawał w niej do 30 września 1977 r. Zwolniony został ze służby z powodu orzeczenia trwałej niezdolności do jej pełnienia. Decyzją z dnia 4 września 1979 r. została mu przyznana emerytura Służby Więziennej przy uwzględnieniu 30 lat wysługi.

W dniu 25 sierpnia 2009r. do akt emerytalnych T. L. wpłynęła informacja IPN o pełnieniu przez w/w służby w organach bezpieczeństwa państwa w okresie od 1 grudnia 1953r. do 31 grudnia 1954 r. i w dniu 12 listopada 2009r. uwzględniając powyższą informację organ rentowy wydał decyzję o ponownym ustaleniu emerytury SW dla T. L., dokonując stosownego przeliczenia wskaźnikiem 0,7 % okresu służby w organach bezpieczeństwa państwa. Wnioskodawca nie składał odwołania od powyższej decyzji.

W dniu 27 czerwca 2017r. do akt emerytalnych w/w wpłynęła informacja Instytutu Pamięci Narodowej z daty 20 kwietnia 2017r. nr (...) o przebiegu służby T. L., w której wskazano, iż w okresach od 1grudnia 1953 r. do 31 grudnia 1954 r. pełnił on służbę na rzecz totalitarnego państwa, o której mowa w art. 13b ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( Dz. U. 2016/708 ze zm. ).

Na postawie tej informacji Dyrektor Biura Emerytalnego Służby Więziennej w W. wydał w dniu 5 września 2017r. decyzję o obniżeniu emerytury T. L.. Decyzja ta stanowi przedmiot zaskarżenia w sprawie.

Ustalenia co do przebiegu służby T. L. oraz treści wydawanych decyzji emerytalno – rentowych zostały poczynione w oparciu o jego zeznania, które budziły wątpliwości Sądu oraz dokumenty z akt osobowych i dokumenty z jego akt emerytalnych.

Sąd zważył co następuje :

Na wstępie zauważyć należy, że spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do możliwość zastosowania wobec wnioskodawcy T. L. przepisu art. 15c ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( Dz. U. 2016/708 ze zm.). Powołany przepis art. 15c wprowadzono na mocy art. 1 ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( Dz. U. 2016/2270 ) i jest to już druga regulacja powodująca obniżenie emerytur ( a teraz także rent inwalidzkich oraz rent rodzinnych ) osobom, które pełniły „służbę w organach bezpieczeństwa PRL”, które to pojęcie obecnie zastąpiono pojęciem „służby na rzecz państwa totalitarnego”. Należy wspomnieć, że w poprzedzających ustawę nowelizującą z 16 grudnia 2016r. rozwiązaniach, przyjętych pierwszą tzw. ustawą dezubekizacyjną tj. ustawą z 23 stycznia 2009r. (Dz. U. 2009/24/145), obniżono po raz pierwszy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru emerytury za każdy rok służby w organach bezpieczeństwa państwa do 1990r. z 2,6% do 0,7%. Zarówno Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 20 stycznia 2010 r., ( K 6/09, OTK-A 2010/2/15) jak i Europejski Trybunał Praw Człowieka w decyzji z dnia 14 maja 2013 r. (15189/10, lex 1324219 ) uznały wówczas, że nowe rozwiązania nie nałożyły na tę grupę emerytów i rencistów nadmiernego obciążenia i dotyczyły jedynie praw nabytych niesłusznie, a więc nie można skuteczne kwestionować ich konstytucyjności. W przywołanym orzeczeniu Trybunału Praw Człowieka w sprawie Cichopek i inni przeciwko Polsce Trybunał podkreślił, że rozpatrywał już sprawy, w których pojawiał się problem uprzywilejowanej pozycji w sferze praw emerytalnych członków elity komunistycznej i policji politycznej w krajach postkomunistycznych oraz potwierdził prawo ustawodawcy chcącego wyeliminować niesprawiedliwe lub nadmierne świadczenia z ubezpieczeń społecznych, dążącego do likwidacji przywilejów byłych funkcjonariuszy reżimów totalitarnych do tego rodzaju działań.

Zaznaczyć też wypadnie, że Sądowi Okręgowemu znany jest fakt zwrócenia się przez Sąd Okręgowy w Warszawie z zapytaniem prawnym do Trybunału Konstytucyjnego, z uwagi na powzięte wątpliwości co do zgodności z Konstytucją RP przepisów art. 15c, art. 22a oraz art. 13 ust.1 lit1c w związku z art. 13b ustawy zaopatrzeniowej w brzmieniu nadanym przez art. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2016r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin ( Dz. U. 2016/2270 ). Wątpliwości te zostały szeroko przedstawione w postanowieniu Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 24 stycznia 2018r. sygn. akt XIII 326/18, sprawa zawisła przed Trybunałem Konstytucyjnym w dniu 27 lutego 2018r. pod sygnaturą P 4/18 i do chwili obecnej nie zostało wydane rozstrzygnięcie.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie uznał, iż posiada uprawnienie do samodzielnego orzekania w niniejszej sprawie. Na możliwość rozpoznawania indywidualnej sprawy bez konieczności zawieszenia postępowania i oczekiwania na wyrok Trybunału Konstytucyjnego zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w Rzeszowie m.in. w dotyczącym zbliżonego stanu prawnego postanowieniu z dnia 30 maja 2019r. sygn. akt III AUz 41/19, uchylając postanowienie Sądu Okręgowego o zawieszeniu postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt. 3 ^{( 1)} kpc. Również Sąd Apelacyjny w Katowicach w postanowieniu z dnia 8 lipca 2019r. ( III AUz 236/119, lex 2706901) dotyczącym tożsamej materii wskazał, że sąd nie ma obowiązku oczekiwania na wydanie wyroku przez Trybunał Konstytucyjny, przy czym nie chodzi o przeprowadzanie przez sąd powszechny, niejako w zastępstwie Trybunału Konstytucyjnego, oceny konstytucyjności przepisów ustawowych, lecz o ewentualną „odmowę zastosowania” przepisów, które są niezgodne (zwłaszcza w sposób oczywisty) z przepisami (wzorcami) Konstytucji RP. Podzielić też należy stanowisko, że odmowa zastosowania ustawy przez sąd nie narusza konstytucyjnych kompetencji Trybunału Konstytucyjnego albowiem przedmiotem orzekania sądu jest indywidualny stosunek poddany jego osądowi, a Trybunał orzeka o prawie (tak np. – orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 21 czerwca 2011 r., I OSK 2102/10, lex 1082693; z 3 grudnia 2009r. I OSK 1957/08, legalis 225250; z 17 listopada 2010r. I OSK 107/10, legalis 32505; z 6 listopada 2014r. I OSK 251/14, legalis 1329022 oraz orzeczenia Sądu Najwyższego: z 26 maja 1998r. III SW 1/98 OSNAPiUS 1998/17/528; z 7 kwietnia 1998r. I PKN 90/98, legalis 45222; z 26 września 2000 r., III CKN 1089/00, lex 44288; z 4 lipca 2001r. III ZP 12/01, OSNPiUS 2002/2/34; z 29 sierpnia 2001r. III RN 189/00, legalis 52364; z 21 października 2003 r., SNO 59/03, lex 470255 ).

Już na wstępie rozważań należy przypomnieć, że w uzasadnieniu projektu ustawy z 16 grudnia 2016r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy służb mundurowych wskazano, iż ustawa ma na celu wprowadzenie rozwiązań zapewniających w pełniejszym zakresie zniesienie przywilejów emerytalnych związanych z pracą w aparacie bezpieczeństwa PRL przez ustalenie na nowo świadczeń emerytalnych i rentowych osobom pełniącym służbę na rzecz totalitarnego państwa w okresie od dnia 22 lipca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r. Zatem ustawa ta i wprowadzone nią przepisy stanowiły swoistą „poprawkę - korektę” stanu prawnego jaki stworzył ustawodawca wprowadzając uprzednie zmiany ustawą z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. 2009/145), przy zauważeniu, iż rozwiązania tej ustawy nie okazały się w pełni skuteczne. Przypomnieć wypadnie, że tzw. ustawa dezubekizacyjna z 2009r. została uchwalona przy przyjęciu, iż „niedopuszczalne jest dalsze trwanie systemu prawnego, który przewiduje dla m.in. byłych funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa wysokie przywileje emerytalne, szczególnie w kontekście trudnej obecnie sytuacji materialnej wielu ludzi walczących w tych latach o wolność, niepodległość i prawa człowieka”. Na mocy tej ustawy okresy służby w organach bezpieczeństwa państwa podlegały zaliczeniu do emerytury w wymiarze po 0,7% podstawy wymiaru, zamiast dotychczasowego 2,6%. Także obecnie uzasadniając kolejną już „ustawę dezubekizacyjną” z 2016r. w uzasadnieniu projektu ponowiono argument o konieczności ograniczenia przywilejów emerytalnych i rentowych związanych z pracą w aparacie bezpieczeństwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, „ponieważ nie zasługują one na ochronę prawną przede wszystkim ze względu na powszechne poczucie naruszenia w tym zakresie zasady sprawiedliwości społecznej”. Naprowadzono ponownie na argumenty o konieczności zniesienia „przywilejów emerytalno-rentowych wynikających z faktu wysokich uposażeń, jakie państwo komunistyczne zapewniało funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa, zwłaszcza tym, którzy wykazywali się gorliwością i dyspozycyjnością”, zaznaczając przy tym, że jako przywilej należy również rozumieć ustalanie świadczeń emerytalnych i rentowych na znacznie korzystniejszych zasadach wynikających z ustawy zaopatrzeniowej, w stosunku do sposobu ustalania emerytur i rent zdecydowanej większości obywateli na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W projekcie wyjaśniono także, iż użyte wcześniej pojęcie „służby w organach bezpieczeństwa państwa” zostaje zastąpione pojęciem „służby na rzecz totalitarnego państwa”, ażeby nie wprowadzać nowej definicji organów bezpieczeństwa państwa wyłącznie na potrzeby ustawy dezubekizacyjnej.

Odnosząc przedstawione ratio legis wprowadzenia nowych rozwiązań do sytuacji wnioskodawcy T. L. należy przypomnieć, że przeszedł on już procedurę obniżenia świadczenia emerytalnego z uwagi na wykonywanie służby w organach bezpieczeństwa państwa, a obecnie ten sam okres służby tyle, że zakwalifikowany jako służba na rzecz państwa totalitarnego, stał się ponownie podstawą do obniżenia mu już raz obniżonego świadczenia emerytalnego. Zatem zasadnym jest stwierdzenie, że wnioskodawca poniósł już raz konsekwencje służby w organach bezpieczeństwa państwa/państwa totalitarnego i okoliczność ta, nie może być pomijana przy ocenie jego sprawy. Nastąpiło to w 19 lat po zniesieniu ustroju komunistycznego, a obecna korekta dokonywana jest po upływie kolejnych 8 lat od poprzedniego obniżenia świadczeń.

Bezsprzecznie T. L. na mocy prawomocnej decyzji organu rentowego z 12 listopada 2009r. nabył prawo do świadczenia w postaci obniżonej już raz emerytury w oparciu o przepisy ustanowione przez demokratyczne władze Rzeczypospolitej Polskiej. W ocenie Sądu Okręgowego wydanie decyzji obniżającej wnioskodawcy przyznaną mu zgodnie z obowiązującym prawem emeryturę po raz kolejny i po 8 latach od wydania poprzedniej decyzji w tym przedmiocie przez organ rentowy, nie stanowiło realizacji zasad sprawiedliwości społecznej, ale jest w istocie sankcją, o czym świadczy zastosowanie przelicznika w wysokości 0,0 %.

Podkreślić należy również, że takie ukształtowanie wskaźnika świadczy o represyjnym charakterze ustawy, albowiem zastosowanie sankcji następuje niejako automatycznie tylko za to w jakich organach państwa dana osoba pracowała oraz przy przypuszczeniu i ogromnym uogólnieniu, iż osoba ta korzystała z profitów, jakie dawała służba na rzecz totalitarnego państwa, a nie uwzględnia zaś tego to co robił wnioskodawca, czym faktycznie się zajmował w tych organach. Zaakcentować wypada bowiem, że ustawa zmieniająca wprowadziła zasadę jednakowej odpowiedzialności wszystkich funkcjonariuszy, co pozostaje w rażącej sprzeczności z podstawami funkcjonowania demokratycznego państwa prawa. Zdaniem Sąd orzekającego mechanizm obniżania świadczeń powinien natomiast uwzględniać takie okoliczności jak chociażby indywidulaną ocenę postępowania danego funkcjonariusza, faktycznie realizowane przez niego czynności służbowe, „osiągnięcia zawodowe”, a nawet wyniki postępowania kwalifikacyjnego do służb mundurowych.

Zapatrywanie Sądu Okręgowego w tej materii znalazło potwierdzenie w najnowszym orzeczeniu Sądu Najwyższego. W dniu 16 września 2020 r. w Sądzie Najwyższym podjęta bowiem została uchwała składu siedmiu sędziów tego Sądu III UZP 1/20, w której orzeczono, że: „Kryterium „służby na rzecz totalitarnego państwa” określone w art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz. U. z 2020 r., poz. 723) powinno być oceniane na podstawie wszystkich okoliczności sprawy, w tym także na podstawie indywidualnych czynów i ich weryfikacji pod kątem naruszenia podstawowych praw i wolności człowieka”. Zaznaczono w ustnym uzasadnieniu uchwały, że pytania skierowane do Sądu Najwyższego dotyczyły sprawiedliwości dziejowej. Dodano, że państwo jest uprawnione do rozliczeń z byłym reżimem, który łamał zasady demokratycznego państwa prawnego. Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że odpowiedzialności osoby nie można odrywać od jej indywidualnych czynów w czasie PRL, ale nie ma odpowiedzialności zbiorowej. Państwo totalitarne nie przestrzegało żadnych praw jednostki, więc teraz należy je uszanować, gdyż inaczej staniemy się takim samym systemem, jak ten, który krytykujemy. W rezultacie stwierdzono, że miejsce pracy i czas pełnienia służby nie może być jedynym kryterium pozbawienia prawa do zaopatrzenia emerytalnego osób, które proces weryfikacji przeszły i pracowały już w wolnej Polsce. Dodano, że sądy muszą badać przebieg służby, czy dana osoba dopuszczała się czynów naruszających prawa człowieka, czy zwalczała opozycję demokratyczną, nie tylko na podstawie zaświadczeń wystawionych przez IPN, ale także na podstawie konkretnej drogi życiowej. Wtedy można ocenić, czy obniżenie emerytury było zasadne.

Odwołać się w tym miejscu można również do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 11 maja 2007 r., sygn. K 2/07 (OTK ZU nr 5/A/2007/48), w którym Trybunał wskazał, „Środki demontażu dziedzictwa po byłych totalitarnych ustrojach komunistycznych dają się pogodzić z ideą demokratycznego państwa prawa tylko wtedy, gdy - pozostając w zgodzie z wymaganiami państwa opartego na rządach prawa - będą skierowane przeciwko niebezpieczeństwom grożącym podstawowym prawom człowieka oraz procesowi demokratyzacji. (...) Likwidując spuściznę po totalitarnych systemach komunistycznych, demokratyczne państwo oparte na rządach prawa musi stosować środki formalnoprawne takiego państwa. Nie może ono jednak i nie powinno zaspokajać żądzy zemsty, zamiast służyć sprawiedliwości. Musi natomiast respektować takie prawa człowieka i podstawowe swobody, jak prawo do należytego procesu, prawo do wysłuchania czy prawo do obrony, oraz stosować je także wobec tych osób, które same ich nie stosowały, gdy były u władzy”.

Tak też dedukując Sąd Okręgowy rozpoznał i rozstrzygnął niniejszą sprawę. Uwzględniając powyższe uwagi doszedł do przekonania, że w sytuacji T. L. norma z art. 15c ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej, nie znajduje zastosowania.

W aktach w/w brak jest dokumentów, które wskazywałyby na podejmowanie przez wnioskodawcę działań polegających na zwalczaniu opozycji demokratycznej czy dopuszczania się czynów naruszających prawa człowieka, ogólnie rzecz ujmując - na gorliwą służbę na rzecz totalitarnego państwa. Nadto T. L. został ze służby zwolniony z dniem 31 grudnia 1954 r., gdyż, jak sam stwierdził - nie był przydatny do pracy w formacji milicji. Organ rentowy prezentując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji, nie przestawił natomiast żadnych dowodów przeciwnych.

Wnioski te skutkowały wydaniem przez Sąd Okręgowy w Rzeszowie wyroku zmieniającego na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 kpc zaskarżoną decyzję poprzez przyznanie T. L. prawa do emerytury obliczonej z pominięciem w/w przepisu ustawy zaopatrzeniowej.