Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 811/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 24 września 2024 r. w sprawie o sygn. akt X K 654/21 przeciwko M. K. (1), M. G. i B. G. oskarżonym o czyny z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk oraz przeciwko M. G. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz postanowienie Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 26 września 2024 r. (sygn. akt XK 654/21)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

3.

M. K. (1)

M. G.

B. R.

Uprzednia niekaralność

Uprzednia karalność, jednak po zarzucanych czynach

Uprzednia niekaralność

Informacja z K.

k. 721

k. 722

k. 723

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Niekaralność oskarżonych: M. K. (1) i B. R.

Karalność oskarżonego M. G.

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonego M. K. (1), M. G. i B. R. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp. 1.

Zarzuty obrońcy oskarżonego B. R.

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

rażącej obrazy przepisów prawa karnego procesowego mającą wpływ na treść wydanego w sprawie rozstrzygnięcia, a to:

art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji dokonanie oceny dowolnej, niezgodnej z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego, która to ocena ostatecznie doprowadziła do wydania przez Sąd I instancji wyroku skazującego, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do stwierdzenia, iż oskarżonemu B. R. można przypisać popełnienie zarzucanych mu czynów, albowiem jego wina nie została mu udowodniona w sposób niebudzących jakichkolwiek wątpliwości, a wręcz przeciwnie okoliczności przedmiotowej sprawy uzasadniają przekonanie, że oskarżony B. R. nie dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów, a ponadto przedmiotowe postępowanie miało niewątpliwie charakter poszlakowy skutkiem czego zasada swobodnej oceny dowodów na kanwie takiego postępowania ma szczególne znaczenie, albowiem w procesie poszlakowym ustalenie winy oskarżonego jest możliwe tylko i wyłącznie wtedy, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacji przyjętych faktów ubocznych (poszlak), poza ustaleniem faktu głównego nie jest możliwa;

art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 410 kpk - poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, i w konsekwencji dokonanie oceny dowolnej, niezgodnej z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego, która to ocena ostatecznie doprowadziła do wydania przez Sąd I instancji wyroku skazującego, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, iż zebranemu w sprawne materiałowi dowodowemu nie sposób przyznać waloru kompletności, albowiem w sprawie w dalszym ciągu istnieją niewyjaśnione okoliczności, w szczególności te dotyczące zakresu i charakteru udziału w całym zdarzeniu z dnia 4 lipca 2020 r. osoby (...) wskazanej zarówno przez świadka M. D., jak i świadka S. G., którzy to świadkowie oświadczyli, iż była to osoba która dokonała uszkodzeń w pojeździe marki B., co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia przez Sąd I instancji jednej z podstawowych zasad w postaci obowiązku dochodzenia prawdy;

art. 9 kpk w zw. art. 167 kpk w zw. z art. 366 kpk w zw. art. 7 kpk - poprzez nie uczynienie przez Sąd I instancji ustawowemu obowiązkowi czuwania aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a także dążeniem do tego aby podstawę rozstrzygnięcia stanowiły prawdziwie ustalenia faktyczne i tym samym przekroczenie granic swobodnej oceny dowód, i w konsekwencji dokonanie oceny dowolnej, niezgodnej z zasadami logiki i wskazaniami doświadczenia życiowego, która to cena ostatecznie doprowadziła do wydania przez Sąd I instancji wyroku skazującego, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, iż zebranemu w sprawie materiałowi dowodowemu nie sposób przyznać waloru kompletności, albowiem w sprawie w dalszym ciągu istnieją niewyjaśnione okoliczności, w szczególności nie doszło do ujawnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy umożliwiających wydanie prawidłowego rozstrzygnięcia, w związku z czym Sąd I instancji wydał orzeczenie w sprawie w oparciu o niekompletny materiał dowodowy, dając wiarę przede wszystkim zeznaniom złożonym przez świadków w osobach M. D., T. W., S. G., M. M., T. K., K. P., P. F., T. T., B. O., pomijając pozostałe okoliczności jakie ujawniły się w toku sprawy, a które działały na korzyść oskarżonego, co ostatecznie doprowadziło do braku podjęcia przez Sąd I instancji jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej w celu ustalenia tożsamości osoby wskazywanej przez świadków M. D. i S. G. jako (...), która to osoba wedle złożonych przez nich zeznań była osobą odpowiedzialną za uszkodzenia pojazdu marki B., a następnie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z jej przesłuchania na okoliczności zdarzenia z dnia 4 lipca 2020 r.;

art. 170 § 3 kpk - poprzez brak merytorycznego ustosunkowania się do złożonego przez obrońcę B. R. wniosku dowodowego na rozprawie w dniu 22 czerwca 2022 r. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie identyfikacji osób fizycznych na podstawie zapisu monitoringu wizyjnego, polegającego na porównaniu sylwetki i wizerunku oskarżonego B. R. z sylwetką i wizerunkiem osoby zarejestrowanej na nagraniu, która zgodnie z treścią zeznań złożonych przez świadków M. D. i S. G. była osobą odpowiedzialną za uszkodzenia w pojeździe marki B., i tym samym brak wydania stosownego postanowienia w przedmiocie dopuszczenia lub pominięcia zawnioskowanego dowodu, które to procedowanie w tym przedmiocie stanowi ważny element materialny prawa do obrony oraz gwarancji kontradyktoryjnej formy rzetelnego procesu;

art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 2 kpk - poprzez niedokonanie przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia rzeczowej analizy i oceny przeprowadzonych w toku niniejszego postępowania dowodów w postaci zeznań kluczowych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonego B. R. świadków, tj. M. D., T. W., S. G., M. M., T. K., K. P., P. F., T. T. i B. O., w szczególności bezrefleksyjnego podejścia do licznych sprzeczności, co do kwestii kluczowych takich jakich: rozpoznanie oskarżonego czy sposobu jego zachowania po zatrzymaniu, co w konsekwencji doprowadziło do zanegowania prawdziwości wyjaśnień oskarżonego bez wskazania dowodów na uzasadnienie tego twierdzenia oraz niedokonanie kompleksowej oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego i oparcie się wyłącznie na zeznaniach świadków mających charakter obciążający, których treść ponadto była wewnętrznie i zewnętrznie sprzeczna, co z kolei prowadzi do niemożności poznania w sposób pełny motywów wydanego w niniejszej sprawie orzeczenia i pozbawia oskarżonego, jak i jego obrońcę możliwości ustosunkowania się do argumentacji Sądu I instancji, natomiast Sąd odwoławczy, w sytuacji kontroli instancyjnej, brak możliwości przeanalizowania toku rozumowania Sądu I instancji;

art. 4 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 424 § 2 kpk w zw. z art. 53 kk - poprzez zaniechanie omówienia istotnych z punktu widzenia treści orzeczenia dyrektyw wymiaru kar określonych w art. 53 kk, które nakazują kształtowanie kary w sposób indywidualny, przede wszystkim nakazują poddanie działania sprawcy i jego osoby oddzielnej ocenie pod kątem właściwej kary, co w konsekwencji doprowadziło do wydania przez Sąd I instancji kary o charakterze „zbiorczym” i całkowite pominięcie przy wyrokowaniu aspektów odnoszących się w sposób indywidualny do osoby oskarżonego B. R., w szczególności takich jak: jego postawa, właściwości i warunki osobiste, a przede wszystkim dotychczasowy sposób życia uzasadniający przekonanie, iż wobec oskarżonego zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna, pomimo faktu, iż obowiązkiem sadu orzekającego jest podanie jakie okoliczności i dlaczego uznaje on za obciążające, a jakie za łagodzące, w jaki sposób poszczególne okoliczności kształtują karę, jaki mają wpływ na jej wymiar i w ostateczności dlaczego orzeczono taką, a nie inną karę;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy prawa procesowego może zostać uznany przez sąd odwoławczy za zasadny i skuteczny tylko wówczas, gdy spełnione są łącznie dwa warunki. Pierwszy z nich to rzeczywiste naruszenie przez sąd meriti określonego przepisu prawa procesowego oraz wskazanie przez skarżącego sposobu jego naruszenia przez sąd orzekający w I instancji. Drugi warunek to wynikający z treści art. 438 pkt 2 kpk obowiązek wykazania przez autora apelacji wpływu obrazy danego przepisu prawa procesowego na treść wyroku. Dla skuteczności zarzutu obrazy przepisów konieczne jest wykazanie, który konkretnie dowód (dowody) został przez sąd dowolnie oceniony oraz w czym ta dowolność się przejawia. W tym zakresie zostały podniesione w zarzutach i przedstawiono przekonujące argumenty przemawiających za słusznością sformułowanych w tej mierze zarzutów. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe pomijając potrzebę ustalenia istotnych z punktu widzenia przedmiotu procesu okoliczności. Istotnym jest bowiem trafność zarzutu pominięcia zajęcia przez Sąd procesowego stanowiska w kwestii złożonego przez obrońcę oskarżonego wniosku dowodowego w dniu 22 czerwca 2022 r. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego w zakresie identyfikacji osób fizycznych na podstawie zapisu monitoringu wizyjnego, polegającego na porównaniu sylwetki i wizerunku oskarżonego B. R. z sylwetką i wizerunkiem osoby zarejestrowanej na nagraniu, która zgodnie z treścią zeznań złożonych przez świadków M. D. i S. G. była osobą odpowiedzialną za uszkodzenia w pojeździe marki B.. To dowodzi, że podczas postępowania dowodowego Sąd I instancji nie wyczerpał dostępnych możliwości dowodowych w celu ustalenia, czy istnieją podstawy do przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów, tym samym postąpił wbrew zasadom procesowym, w tym przede wszystkim wbrew zasadzie prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), zasadzie bezstronności (art. 4 kpk), a w konsekwencji godził w zasadę prawa do obrony (art. 6 kpk), in dubio pro reo (art. 5 § 2 kpk), a także zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk). Dokonane zatem w wyroku ustalenia faktyczne nie są wolne od błędów, bo uwzględniają całokształtu okoliczności istotnych z punktu widzenia dążenia do oparcia się na wszystkich istotnych dowodach, a ujawnione w toku rozprawy (art. 410 kpk) nie są jedynymi, które mogły stanowić podstawę czynienia prawdziwych ustaleń. Przeprowadzone w taki sposób postępowanie dowodowe nie wyjaśniło istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności przypisanych oskarżonemu czynów.

Podniesiony w apelacji zarzut obrazy art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk może być skuteczny tylko wtedy, gdy Skarżący wykaże, że Sąd orzekający – oceniając dowody – naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co uczynił wskazując na zaniechania Sądu w sferze gromadzenia dowodów, które mogły mieć dalsze konsekwencje i rzutować na ocenę dowodów przeprowadzonych. Odnosząc się do przywołanego w zarzutach jako naruszonego art. 4 kpk zauważyć należy, że zasada obiektywizmu sformułowana w tym przepisie nie może stanowić samodzielnej podstawy odwoławczej. Przepis ten jest normą o charakterze ogólnym i deklaratoryjnym, zaś przestrzeganie jego dyspozycji gwarantowane jest w innych przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie naruszenia tych konkretnych, szczegółowych przepisów może uzasadniać zarzut apelacyjny (wyrok SN z dnia 5 października 2010 r., III KK 370/09). O braku obiektywizmu (art. 4 kpk) sądu można bowiem mówić wówczas, gdy poprzez naruszenie określonych norm nakazujących lub zakazujących nie tyle działa on na niekorzyść określonej strony postępowania lub w sposób wyraźny faworyzuje jedną ze stron, ale także gdy pomija istotne z punktu widzenia interesu procesowego oskarżonego złożone wnioski dowodowe, co w rozpoznawanej sprawie miało miejsce. Zarzut naruszenia art. 366 § 1 kpk znajduje potwierdzenie w zaniechaniu rozpoznania wskazanego w zarzucie wniosku. Zarzucając Sądowi I instancji samowolną i wybiórczą ocenę dowodów Skarżący wykazał, że jej konsekwencją był brak dążenia sądu do wyjaśnienia okoliczności sprawy wyrażającej się niewzięciu pod uwagę także całości okoliczności ujawnionych na rozprawie. Wprawdzie nie każda obraza przepisów prawa procesowego musi skutkować wzruszeniem zaskarżonego orzeczenia, to jednak wielość uchybień w różnych sferach, a zwłaszcza gromadzenia i oceny materiału dowodowego, sprawia, że mogły one mieć wpływ na treść orzeczenia, o czym wprost mowa w art. 438 pkt 2 kpk. To do skarżącego należało wykazanie tego, czego w sprawie nie wyjaśniono i wskazanie niewyjaśnionych okoliczności istotnych, jak też że naruszenie to mogło mieć wpływ na treść wyroku, co w sposób przekonujący uczynił w obszernie umotywowanych zarzutach apelacji. Naruszenie art. 410 kpk może polegać na oparciu wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, albo pominięciu przy wyrokowaniu okoliczności wynikających z przeprowadzonych dowodów (postanowienie SN z dnia 14 grudnia 2006 r., III KK 372/06). Do takich sytuacji Skarżący się odwołuje w podniesionych zarzutach. Obrońca oskarżonego zarzut obrazy przepisów postępowania wskazuje na dowolność doboru dowodów, na których oparł orzeczenie Sąd Rejonowy, wynikającą przede wszystkim z jednostronnego bo dążącego do potwierdzenia tez aktu oskarżenia i pomijania wszelkich inicjatyw dowodowych i odrzucania tez przeciwnych jako niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego. Tymczasem, jeśli treść poszczególnych dowodów jest rozbieżna, to Sąd winien skorzystać z inicjatywy dowodowej obrońcy oskarżonego, albo wykazać własną. Dowodzenia w procesie karnym nie można ograniczać do przeprowadzania dowodów co do istoty, często w procesach, w których rysują się różne wersje przebiegu zdarzeń, należy najpierw przeprowadzić dowody pozwalające na dokonanie oceny wiarygodności innych dowodów. Tego typu dowód zaproponował obrońca oskarżonego. Sąd z tej inicjatywy nie skorzystał, zwłaszcza zarzut ten zyskuje na wadze w kontekście kwestionowanych zeznań funkcjonariuszy interweniujących w dniu zdarzenia oraz podnoszone zastrzeżenia w odniesieniu do poprawności przeprowadzenia czynności okazania, a w konsekwencji umotywowanego podważania oceny w tej mierze wiarygodności osobowych źródeł dowodowych. Pozwalając na wystąpienie luk i niejasności istotnych dla prawnokarnej oceny sprawstwa oskarżonego, sprawiających uznanie za zasadnych twierdzeń Skarżącego o dowolności oceny materiału dowodowego. Ponieważ istota rozstrzygania polega na daniu priorytetu niektórym dowodom, a wówczas obowiązkiem sądu jest wskazanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych (art. 424 § 2 pkt 1 kpk), przy brakach w postępowaniu dowodowym i w tym zakresie występujące istotne uchybienia uzasadniają przyjęcie zarzutów apelacji za zasadne. Natomiast przedwczesne jest odnoszenie się do podniesionego zarzutu odnośnie do błędności ocen Sądu odnośnie do okoliczności rzutujących na wymiar kar i stosowanych sankcji i ich zgodności z dyrektywami wskazanymi w art. 53 kk.

Zarzut obrońcy oskarżonego B. R.

błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a mający wpływ na wydane w sprawie rozstrzygnięcie, co w konsekwencji doprowadziło do uznania oskarżonego B. R. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, i tym samym wydania wyroku skazującego, a to:

uznanie, iż oskarżony B. R. dopuścił się zarzucanego mu czynu w postaci dokonania zniszczeń i uszkodzeń w pojeździe marki B., podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego analiza okoliczności sprawy, w szczególności treść zeznań złożonych przez świadków M. D. i S. G. nie pozwala na wysunięcie takiego wniosku, albowiem w trakcie składania zeznań przez świadka M. D. na rozprawie w dniu 8 grudnia 2022 r. oświadczył on, iż nie rozpoznaje oskarżonego B. R. i pierwszy raz widzi go na oczy, co stoi w sprzeczności z treścią zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego przez ww. świadka, który oświadczył, iż rozpoznał osoby które zostały zatrzymane przez funkcjonariuszy Policji w dniu 4 lipca 2020 r., jak również przeczy zeznaniom złożonym przez funkcjonariuszy Policji, którzy oświadczyli, iż osoba które poruszała się pojazdem marki B. po okazaniu osób zatrzymanych z całą stanowczością stwierdziła, iż są to osoby które dokonały zniszczeń w jego pojeździe;

uznanie, iż oskarżony B. R. dopuścił się zarzucanego mu czynu w postaci dokonania zniszczeń i uszkodzeń w pojeździe marki A. (...), podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego analiza okoliczności sprawy, w szczególności treść zeznań złożonych przez pokrzywdzonego T. W. na etapie postępowania przygotowawczego nie pozwala na wysunięcie takiego wniosku, albowiem ww. świadek konsekwentnie od samego początku w sposób jednoznaczny wskazywał, iż uszkodzeń w należącym do niego pojeździe marki A. (...) dopuściła się wyłącznie jedna osoba i był to „mężczyzna w białej bluzie", którą byłby w stanie zidentyfikować, jednakże na etapie postępowania przed sądem I instancji nie potrafił tego uczynić;

uznanie, iż zeznania złożone przez przesłuchanych funkcjonariuszy Policji w osobach M. M., T. K., K. P., P. F., T. T. i B. O., którzy brali udział w interwencji w dniu 4 lipca 2020 roku są wiarygodne, pomimo że ich treść ze sobą nie koresponduje i wzajemnie się wyklucza, albowiem ww. świadkowe wskazywali, że osoby które zostały zatrzymane zachowywały się agresywnie i wulgarnie oraz nie stosowały się do poleceń służbowych, podczas gdy przesłuchany w charakterze świadka K. P. zeznał, że osoby zatrzymane nie stawiały żadnego oporu;

uznanie, iż zeznania złożone przez przesłuchanych funkcjonariuszy Policji w osobach M. M., T. K., K. P., P. F., T. T. i B. O., którzy brali udział w interwencji w dniu 4 lipca 2020 roku są wiarygodne, pomimo że ich treść ze sobą nie koresponduje i wzajemnie się wyklucza, albowiem ww. świadkowe wskazywali, iż osoby które zostały przez nich zatrzymane zostały okazane w sposób umożliwiający ich identyfikację pokrzywdzonemu T. W. i użytkownikowi pojazdu marki B. M. D., podczas gdy z treści złożonych zeznań wynika, iż nie doszło do formalnego okazania zatrzymanych osób, a jedyną możliwością jaką miały ww. osoby aby zapoznać się z wizerunkiem zatrzymanych osób było spojrzenie na nich z odległości kilku metrów, w środku nocy w warunkach ograniczonej widoczności, przez okno radiowozu w którym zostali umieszczeni, co zdecydowanie przeczy prezentowanej przez funkcjonariuszy retoryce, że osoby zatrzymane zostały jednoznacznie rozpoznane i zidentyfikowane jako sprawcy zniszczeń i uszkodzeń w obydwu pojazdach, co potwierdza również fakt, iż świadek M. D. w trakcie rozprawy w dniu 8 grudnia 2022 r. oświadczył, iż nie zna oskarżonego B. R. i pierwszy raz widzi go na oczy;

uznanie, iż wyjaśnienia złożone przez oskarżonego B. R. opisujące przebieg zdarzenia z dnia 4 lipca 2020 r. są niewiarygodne i stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony, wobec czego nie zasługują one na uwzględnienie, podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego analiza okoliczności sprawy, w szczególności treść zeznań złożonych przez pokrzywdzonego T. W. wskazuje, że do uszkodzenia należącego do niego pojazdu marki A. (...) oraz pojazdu marki B. doszło jeszcze przez nadjechaniem pojazdu marki C., a po odjechaniu pojazdu marki B. i C. „mężczyzna w białej bluzie" który dopuścił się zniszczenia należącego do niego pojazdu w dalszym ciągu znajdował się miejscu zdarzenia i poruszał się pieszo, wobec czego nie mógł on być pasażerem pojazdu marki C.;

uznanie, iż wyjaśnienia złożone przez oskarżonego B. R. opisujące przebieg zdarzenia z dnia 4 lipca 2020 r. są niewiarygodne i stanowią wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony, wobec czego nie zasługują one na uwzględnienie, podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego analiza okoliczności sprawy, w szczególności treść zeznań złożonych przez użytkownika pojazdu marki B. M. D. wskazują, że do uszkodzeń ww. pojazdu doszło jeszcze przed przyjazdem pojazdu marki C., którego pasażerem był oskarżony, albowiem sprawcą tych zniszczeń i uszkodzeń były osoby widoczne na nagraniu, co zostało potwierdzone przez przesłuchanych w charakterze świadków M. D., S. G. i T. W.;

uznanie, iż wizerunek i sylwetka oskarżonego B. R. odpowiada jednej z sylwetek i wizerunkowi mężczyzn zarejestrowanych na nagraniu dokumentującym moment uszkodzenia pojazdu marki B., podczas gdy prawidłowa i zgodna z zasadami i wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia życiowego analiza nagrania nie pozwala na wysunięcie tak daleko idących wniosków, a wręcz przeciwnie przekonuje, że oskarżony B. R. nie jest osobą której sylwetka i wizerunek zostały zarejestrowane na nagraniu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec równoczesności podnoszenia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny dowodów, zarzut staje się bezprzedmiotowy.

Przede wszystkim jednak, na podstawie art. 436 kpk, Sąd Odwoławczy może ograniczyć rozpoznanie sprawy jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku, dlatego też Sąd Okręgowy ograniczył w niniejszej sprawie rozpoznanie podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów do powyżej wskazanych okoliczności. Rozpoznanie apelacji w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, zaś odnoszenie się do wszystkich uchybień wskazywanych w zarzutach z pkt 1 i 2) byłoby przedwczesne dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części w całości i w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego B. R. od zarzucanych mu czynów; a na zasadzie art. 632 kpk - zasądzenie na rzecz oskarżonego zwrotu kosztów w postaci uzasadnionych wydatków, w tym z tytułu ustanowienia w sprawie jednego obrońcy wedle norm prawem przepisanych obejmujących etap postępowania przed Sądem I instancji oraz etap postępowania przed Sądem odwoławczym

ewentualnie, z ostrożności procesowej

o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja obrońcy okazała się o tyle zasadną i skuteczną, że w następstwie jej wywiedzenia i podzielenia części z podniesionych w niej zarzutów należało zaskarżony wyrok uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie. Nie sposób jednak było podzielić przekonania obrońcy, jakoby oskarżony winien zostać uniewinniony. Postulowany przez obrońcę oskarżonego wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, zdaniem Sądu był przedwczesny z uwagi na istotne braki postępowania dowodowego i istniejącą potrzebę ich uzupełnienia poprzez poprawne przeprowadzenie dowodów na rozprawie, a następnie dokonania ponownej oceny dowodów w kontekście wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconych mu czynów. W realiach niniejszej sprawy Sąd Odwoławczy ograniczył rozpoznanie sprawy do uchybień opisanych szczegółowo w punkcie 3 uzasadnienia odnośnie niektórych z zarzutów obrazy przepisów postępowania, których wystąpienie sprawiało, że utrzymanie bądź zmiana zaskarżonego wyroku musiałaby zostać oceniona jako niesprawiedliwa (art. 440 kpk). W związku z tym zaistniała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, bowiem w sprawie zaistniała potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego na nowo w całości.

Lp. 2

Zarzut obrońcy oskarżonego M. K. (1)

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, tj.:

art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk polegającej na wydaniu zaskarżonego wyroku na podstawie ustaleń faktycznych niewynikających z całokształtu okoliczności ujawnionych w postępowaniu, a poczynionych z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w zakresie:



dowodu z zeznań świadka M. D., a to konkretnie poprzez danie mu wiary w zakresie jednoznacznego wskazania oskarżonego M. K. (1) jako sprawcę uszkodzeń w pojeździe marki B., podczas gdy z dalszej części zeznań wynika, że osób uczestniczących w zdarzeniu było około 7-8 i niewiarygodnym wydaje się zidentyfikowanie M. K. (1) jako osoby niszczącej przedmiotowy pojazd z uwagi na dynamizm sytuacji, zaś identyfikacja oskarżonego, jak wynika z dalszych części zeznań oparła się najprawdopodobniej wyłącznie na fakcie tego, że był jedyną osobą, którą znał M. D., stąd też wskazał ją jako sprawcę, pomimo iż pozostały materiał dowodowy, w szczególności nagranie z monitoringu wizyjnego z samochodu marki B. nie potwierdza faktu, iż M. K. (1) był na miejscu i niszczył zaparkowany pojazd, a dodatkowo zeznania świadka M. D. złożone tuż po zdarzeniu nie wskazywały na M. K. (1) jako bezpośredniego sprawcę przedmiotowych uszkodzeń, zaś przeprowadzone „okazanie” na miejscu zdarzenia, mające miejsce w nocy, bez odpowiedniego oświetlenia, z uwagi na dynamizm sytuacji, emocje jakie panowały również wśród świadków nie może stanowić jednoznacznego dowodu świadczącego o tym, iż świadek rozpoznał oskarżonego jako osobę niszczącą jego pojazd, w szczególności, gdy zważymy, że czynność okazania (art. 173 kpk) powinna zostać przeprowadzona w sposób uniemożliwiający jakiekolwiek sugestie, a przedstawienie świadkowi zatrzymanych osób, tuż po zdarzeniu, z całą pewnością określić można jako sugerujące i mogące mieć wpływ na możliwość rozpoznania uczestników zdarzenia,



dowodu z zeznań świadka T. W., a to konkretnie poprzez danie mu wiary co do możliwości rozpoznania osób mających niszczyć pojazd świadka na miejscu zdarzenia, z uwagi na dynamizm sytuacji, ilość osób biorących udział w zdarzeniu, a także w zakresie tego, iż świadek bezpośrednio wskazał jako sprawcę mężczyznę średniego wzrostu, w białej bluzie z kapturem o kolorze włosów blond, podczas gdy oskarżony M. K. (1) pozostaje niskiego wzrostu, w dniu zdarzenia nie nosił białej bluzy z kapturem, zaś kolor jego włosów jest ciemny, zbliżający się do czarnego, co dodatkowo dyskwalifikuje przedmiotowe zeznania jako obciążające w stosunku do M. K. (1), zaś przeprowadzone „okazanie” na miejscu zdarzenia, mające miejsce w nocy, bez odpowiedniego oświetlenia, z uwagi na dynamizm sytuacji, emocje jakie panowały również wśród świadków nie może stanowić jednoznacznego dowodu świadczącego o tym, iż świadek rozpoznał oskarżonego jako osobę niszczącą jego pojazd, w szczególności, gdy zważymy, że czynność okazania (art. 173 kpk) powinna zostać przeprowadzona w sposób uniemożliwiający jakiekolwiek sugestie, a przedstawienie świadkowi zatrzymanych osób, tuż po zdarzeniu, z całą pewnością określić można jako sugerujące i mogące mieć wpływ na możliwość rozpoznania uczestników zdarzenia,



dowodu z wyjaśnień oskarżonego M. K. (1), a także zeznań świadka M. K. (2), którym Sąd częściowo nie dał wiary, a którzy spójnie i logicznie zeznali co do pobytu M. K. (1) w aucie należącym do świadka, jego podwożenia w kierunku domu, co koresponduje już choćby z faktem, iż oskarżony M. K. (1) faktycznie zamieszkuje na ul. (...), tj. niedaleko miejsca zdarzeń opisanych w akcie oskarżenia, a zatem jego pobyt w tamtym miejscu, o ile miał miejsce, był całkowicie logiczny i w tym zakresie ww. dowody pozostają w zgodzie z doświadczeniem życiowym,



dowodu z zeznań świadka J. K., którym Sąd nie dał wiary, pomimo tego, iż zeznała ona zgodnie ze swoją wiedzą tj. stwierdzając, iż nie rozpoznała uczestników zdarzenia, w tym oskarżonego M. K. (1), a także co do tego czego dokładnie dotyczyło zdarzenie, co jawi się jako całkowicie prawdopodobne i logiczne, zważywszy na to, że świadek istotnie mogła nie zauważyć na miejscu zdarzenia M. K. (1), jako potencjalnego agresora, albowiem nie uszkadzał on pojazdu marki B. czy A. (...),



dowodu z zeznań świadka M. M., którym Sąd dał wiarę w całości uznając, iż świadek stanowczo zeznał, że pokrzywdzeni rozpoznali na miejscu zdarzenia oskarżonych po ich ubiorze, relacjonując m. in. iż uszkodzeń miał dokonywać mężczyzna ubrany w białą bluzę z kapturem, podczas, gdy nie doszło do zabezpieczenia dowodów w tym zakresie, choćby w postaci sfotografowania oskarżonych, co pozwoliłoby potwierdzić zeznania pokrzywdzonych, a także stanowczość zeznań świadka M. M., a z materiału zebranego w sprawie, m. in. nagrania z samochodu marki B. wynika, że o ile faktycznie w zdarzeniu brał udział mężczyzna w białej bluzie, to jednak nie oskarżony M. K. (1) był wówczas ubrany w taką bluzę i nie pasuje on zarówno do opisu napastnika poczynionego przez T. W. jak i do wizerunku utrwalonego na nagraniu z samochodu marki B.,



zeznań świadka S. G., z których Sąd wyprowadził nieprawidłowe wnioski, albowiem świadek nie rozpoznała oskarżonego na miejscu zdarzenia, pomimo tego, iż przecież była czynnym jego uczestnikiem i miała ku temu z całą pewnością wszelkie możliwości, co świadczy o braku uczestnictwa oskarżonego w niszczeniu pojazdu w inkryminowanym zdarzeniu, a nie powinno stanowić dowodu niejako obciążającego,

co finalnie wskazuje, że zebrany w sprawie materiał dowodowy oceniany w sposób swobodny, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, nie daje podstaw do poczynienia ustaleń faktycznych korespondujących z postawionymi oskarżonemu zarzutami i nie może stanowić podstawy do uznania jego odpowiedzialności, a całokształt zebranego materiału, w dużej mierze ma charakter poszlakowy, co tym bardziej winno podlegać bardziej wnikliwej analizie przez Sąd a quo, co nie znalazło odzwierciedlenia w toku postępowania i wyroku wydanego przez Sąd pierwszej instancji, a doprowadziło zaś do poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych,

art. 167 kpk w zw. z art. 170 § 3 kpk, poprzez brak jakiegokolwiek ustosunkowania się do wniosku dowodowego uprzedniego obrońcy oskarżonego M. K. (1) złożonego w dniu 10.11.2021 r. w zakresie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu identyfikacji osób fizycznych celem rozpoznania osób ujętych na nagraniu przedstawionym przez świadka S. G. i porównania ich cech fizycznych głowy, sylwetki itd. z osobą oskarżonego M. K. (1), celem zidentyfikowania osób dokonujących uszkodzeń w pojeździe marki B. (...), a także biorących udział w zdarzeniu, podczas, gdy Sąd zobowiązany był do jednoznacznego zajęcia stanowiska w przedmiocie złożonego wniosku dowodowego poprzez wydanie postanowienia w niniejszej sprawie zgodnie z treścią art. 170 § 3 kpk, czy to poprzez jego dopuszczenie czy też oddalenie, a brak ustosunkowania się do wniosku stanowi istotne naruszenie przepisów postępowania, które w realiach niniejszej sprawy ma istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, albowiem przedmiotowy dowód może doprowadzić do jednoznacznego wyeliminowania oskarżonego M. K. (1) z kręgu osób uczestniczących w zdarzeniu, co w zestawieniu z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w dużej mierze mającym charakter poszlakowy sprawia iż zajęcie stanowiska w przedmiocie dopuszczenia przedmiotowego dowodu winno znaleźć odzwierciedlenie w stosownym postanowieniu wydanym przez Sąd quo, w szczególności w kierunku postulowanym przez obrońcę.

art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającą na wydaniu zaskarżonego wyroku na podstawie ustalenia faktycznego niewynikającego z całokształtu okoliczności ujawnionych w postępowaniu, a poczynionego z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny, a to konkretnie poprzez nieprawidłową ocenę dowodu z Karty Karnej dot. oskarżonego M. K. (1) poprzez poddanie jej pobieżnej analizie, niezweryfikowaniu zasadności zawartych w niej informacji co do uprzednich skazań dot. M. K. (1), a finalnie prowadzącą do błędnych ustaleń faktycznych w zakresie karalności oskarżonego, podczas, gdy prawidłowa ocena Karty Karnej dot. oskarżonego winna prowadzić do konstatacji, iż zawarte w niej informacje są nieaktualne i nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w sprawie co do faktu karalności oskarżonego, co jednoznacznie wynika z treści art. 107 § 4 kk oraz art. 107 § 6 kk w zw. z art. 108 kk, a w zestawieniu z treścią zawartych w Karcie Karnej rozstrzygnięć powinno prowadzić, w ramach swobodnej i wnikliwej analizie ww. dowodu, do stwierdzenia, że:



wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 28.09.2016 r. sygn. akt X K 576/16, którym orzeczono wobec oskarżonego ograniczenie wolności został wykonany w dniu 01.09.2017 r.

oraz



wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 25.03.2019 r. sygn. akt X K 33/19, którym orzeczono wobec oskarżonego ograniczenie wolności, świadczenie pieniężne oraz zakaz prowadzenia pojazdów na okres 4 lata, a które to środki represji zostały wykonane odpowiednio: 08.10.2019 r. w stosunku do świadczenia pieniężnego, 16.11.2020 r. w stosunku do ograniczenia wolności, zaś środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów został wykonany najpóźniej w dniu 08.12.2022 r. wobec zaliczenia na jego poczet okresu zatrzymania prawa jazdy licząc od dnia 08.12.2018 r.



zgodnie z treścią art. 108 kk zobowiązywało Sąd do oceny dowodu z Karty Karnej w sposób wnikliwy i szczegółowy, nie zaś automatyczny i winno prowadzić do ustalenia, że na dzień wyrokowania przez Sąd a quo oskarżony M. K. (1) był osobą niekaraną, a nie jak błędnie uznał Sąd pierwszej instancji, iż jest on osobą uprzednio karaną, co z kolei miało bezpośredni wpływ na orzeczoną w niniejszej sprawie karę wymierzoną oskarżonemu, albowiem najpóźniej z upływem 3-letniego okresu opisanego w art. 107 § 4 kk względem wykonanej kary ograniczenia wolności tj. w dniu 15.11.2023 r. winno dojść z mocy prawa do zatarcia wszelkich skazań (zgodnie z art. 108 k.k.) wobec M. K. (1), a zatem począwszy od tej daty pozostawał on osobą niekaraną, co w sposób oczywisty wskazuje, że pozostawał on osobą niekaraną również w dacie wyrokowanie przez Sąd a quo.

art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk mającej wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a polegającej na wydaniu zaskarżonego wyroku na podstawie ustalenia faktycznego niewynikającego z całokształtu okoliczności ujawnionych w postępowaniu, a poczynionego z przekroczeniem granic dopuszczalnej swobody w ocenie dowodów, tj. w sposób dowolny poprzez uznanie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala uznać, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w ramach działania publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, co spowodowało zastosowanie wobec niego niezasadnie art. 57a § 1 kk uznając, iż wypełnił on swoich zachowaniem znamiona art. 115 § 21 kk, podczas, gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, iż oskarżony miał działać w sposób rażąco lekceważący porządek prawny, pomijając kwestie podniesione uprzednio co do samego sprawstwa, co wynika już tylko i wyłącznie z tego, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na poczynienie kategorycznych ustaleń co do przebiegu zdarzenia, jego uczestników, sposobu porozumienia między jego uczestnikami i potencjalnego udziału w zdarzeniu przypadającym na oskarżonego M. K. (1), a zatem też poczynienie ustaleń rażąco niekorzystnych dla oskarżonego poprzez istotne obostrzenie odpowiedzialności karnej wobec niego na podstawie poszlakowych dowodów jawi się jako wynikające z dokonania dowolnej oceny zebranego materiału dowodowego, a co za tym idzie winno podlegać modyfikacji i usunięciu z kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu jako nieudowodnionych w zakresie okoliczności uzasadniających obostrzenie tejże odpowiedzialności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W zakresie naruszenia przepisów postępowania w zakresie gromadzenia i oceny dowodów, w szczególności obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk, zachowują aktualność uwagi zawarte powyżej w części 3 uzasadnienia a odnoszące się do zarzutów z pkt 1) pierwszej (1.) z ocenianych apelacji - obrońcy oskarżonego B. R.. Podniesione w apelacji (2.) obrońcy oskarżonego M. K. (1) zarzuty naruszenia przepisów postępowania, dostarczają jednak dodatkowych argumentów przekonujących o dowolności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, a także uchybień w zakresie gromadzenia dowodów. Również zasadnie bowiem podnosi Skarżący zaniechanie przez Sąd I instancji brak procesowego odniesienia się do złożonego przez obrońcę oskarżonego w dniu 10 listopada 2021 r. wniosku w zakresie dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu identyfikacji osób fizycznych celem rozpoznania osób ujętych na nagraniu przedstawionym przez świadka S. G. i porównania ich cech fizycznych głowy, sylwetki itd. z osobą oskarżonego M. K. (1), celem zidentyfikowania osób dokonujących uszkodzeń w pojeździe marki B. (...), a także biorących udział w zdarzeniu. Słusznie podkreśla Skarżący leżący po stronie Sądu obowiązek jednoznacznego zajęcia stanowiska w przedmiocie złożonego wniosku dowodowego. Wzmacnia tą argumentację podniesiona w zarzutach poprawność przeprowadzonego „okazania” na miejscu zdarzenia, mające miejsce w nocy, bez odpowiedniego oświetlenia, a która winna być przeprowadzona przede wszystkim w sposób uniemożliwiający jakiekolwiek sugestie, a przedstawienie świadkowi zatrzymanych osób, tuż po zdarzeniu, rzutuje także na jakość uzyskanych następnie dowodów z zeznań świadków odwołujących się do wyników tak przeprowadzonej czynności. Bezkrytyczność Sądu w tej mierze przy ocenie materiału dowodowego, sprawia że podniesione zarzuty zyskiwały na znaczeniu i przekonywalności, co sprawiało, że zostały uwzględnione. Zasadność podniesionych zarzutów w zakresie przesądzenia sprawstwa oskarżonego, sprawia, że zarzuty odnoszące się do ustaleń Sądu istotnych dla wyciągania wniosków odnośnie stosowanych sankcji uznać należało za przedwczesne. Zarzut zaś odnoszący się do zatarcia skazania jest o tyle bezprzedmiotowy, że aktualna informacja z K. potwierdza w sposób pewny niekaralność oskarżonego M. K. (1).

Zarzut obrońcy oskarżonego M. K. (1)

rażącej niewspółmierności kary orzeczonej oskarżonemu zarówno w ramach kar jednostkowych, jak i poprzez wymierzenie mu bezwzględnej kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy oskarżony na dzień wyrokowania pozostawał osobą niekaraną (vide zarzut II c) powyżej), nie jest osobą zdemoralizowaną, jego właściwości i warunki osobiste świadczą o tym, iż zastosowanie wobec kary o charakterze bezwzględnie izolacyjnym jawi się jako rażąco nieuzasadnione zarówno z uwagi na prewencję generalną, jak i indywidualną, okoliczności potencjalnie popełnionego czynu nie są oczywiste i jasne, w szczególności w zakresie sposobu jego popełnienia czy też braku kategorycznych dowodów świadczących o sprawstwie oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem czynu zabronionego, a także po jego popełnieniu świadczy o utrwalonej poprawnej, na dzień dzisiejszy, postawie oskarżonego, a nadto z uwagi na fakt, iż oskarżony od wielu już lat prowadzi ustabilizowany tryb życia, pracuje, wiele lat udzielał się w ramach wolontariatu pomagając seniorom, co świadczy o jego prawidłowych, pozytywnych warunkach i właściwościach osobistych, zaś sama społeczna szkodliwość czynu, w szczególności gdy zważymy na rodzaj potencjalnie naruszonego dobra prawnego, a także potencjalnie wyrządzoną szkodę, nie pozostaje na poziomie na tyle wysokim, aby określić orzeczoną względem oskarżonego jako współmierną, a raczej jako rażąco niewspółmierną, niebiorącą pod uwagę całokształtu okoliczności dot. oskarżonego i potencjalnie popełnionych przez niego czynów zabronionych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Treść przywoływanego w apelacji art. 438 pkt 4 kpk, chroniąc swobodę orzekania, nie pozwala Sądowi odwoławczemu na ingerencję w wymiar kary orzeczonej przez Sąd I instancji w każdym przypadku, gdy w jego ocenie orzeczona kara mogłaby być surowsza lub łagodniejsza. Ingerencja taka jest dopuszczalna tylko wówczas, jeżeli stwierdzona łagodność lub surowość razi swoją niewspółmiernością. Przepis ten nakazuje Sądowi odwoławczemu uchylić lub zmienić orzeczenie w przypadku niewspółmierności kary lub środka karnego, tylko wówczas gdy owa niewspółmierność jest rażąca. Dysproporcja ta musi się rzucać w oczy już przy wstępnym oglądzie i nie nadawać się do zaakceptowania. Zachodzi to w szczególności wówczas, gdy rozmiar zastosowanej wobec oskarżonego represji jest w sposób oczywisty nieproporcjonalny do dolegliwości represji wymierzanych sprawcom w podobnych sprawach. Niewspółmierność kary jest wprawdzie pojęciem ocennym, to jednak gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary i stosowanych środków, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy sankcją wymierzoną przez Sąd I instancji, a sankcją jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk, stosowanych także do innych środków na mocy art. 56 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo zachodzi rażąca niewspółmierność (wyrok SN z dnia 11 listopada 1973 r., III KR 254/73). O rażącej niesprawiedliwości kary można mówić wtedy, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą (wyrok SN z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85). Zważywszy jednak na zasadność zarzutów naruszenia przepisów postępowania, skutkujących uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego jej rozpoznania, przedwczesne jest odnoszenie się do zarzutu kwestionującego ocenę dowodów w przedmiotowej sprawie zaprezentowanej przez Sąd I instancji która zdaniem Skarżącego, naruszała dyrektywy sądowego wymiaru kary.

Wniosek

1o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów w całości,

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przed Sądem pierwszej instancji,

w razie nieuwzględniania zarzutów dotyczących sprawstwa oraz winy oskarżonego

o zmianę zaskarżonego wyroku względem oskarżonego w zakresie pkt I oraz pkt III poprzez wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej zarzucanych oskarżonemu czynów art. 57a § 1 kk, a także poprzez obniżenie orzeczonych kar jednostkowych do 3 miesięcy pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności zawieszając jej wykonanie na okres próby w wymiarze 2 lat,

ewentualnie

o zmianę zaskarżonego wyroku względem oskarżonego w zakresie pkt I oraz pkt III poprzez obniżenie orzeczonych kar jednostkowych do 5 miesięcy i wymierzenie oskarżonemu kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności zawieszając jej wykonanie na okres próby w wymiarze 3 lat przy zastosowaniu art. 69 § 4 kk

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Apelacja obrońcy okazała się o tyle zasadną i skuteczną, że w następstwie jej wywiedzenia i podzielenia podniesionych w niej zarzutów należało zaskarżony wyrok uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie. Nie sposób jednak było podzielić przekonania obrońcy, jakoby oskarżony M. K. (1) winien zostać uniewinniony. Postulowany przez obrońcę oskarżonego wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, zdaniem Sądu był przedwczesny z uwagi na istotne braki postępowania dowodowego i istniejącą potrzebę ich uzupełnienia, a następnie dokonania ponownej oceny dowodów w kontekście wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconych mu czynów, podkreślany przez Skarżącego w apelacji. Podobnie, z tych samych przyczyn, należy jako przedwczesny traktować wniosek w zakresie modyfikacji wymierzonej kary. W związku z tym, że zaistniała konieczność z przyczyn wskazanych wcześniej uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, gdyż zaistniała potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego na nowo w całości, o co w alternatywnym wniosku postulował Skarżący.

Lp. 3.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. G.

1)

Ad 1)

2)

Ad 2)

3)

Ad 3)

4)

Ad 4)

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia, tj.:

art. 4 kpk poprzez brak obiektywizmu przy interpretacji materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, a także dokonanie jego oceny wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu korzystnych dla niego okoliczności oraz wygenerowaniu licznych wątpliwości, które nie zostały wyjaśnione, pomimo iż powyższa zasada nakazuje zachowanie obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie,

art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, z naruszeniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, polegającą na:



bezpodstawnym przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonego nie polegają w rzeczy samej w znacznej części na prawdzie, nie zasługują na walor wiarygodności z uwagi na domniemaną sprzeczność m.in. z zeznaniami świadków, a tym samym stanowią one w przeważającej ich części jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej, także poprzez zakwalifikowanie słów oskarżonego jako wypowiedzi usprawiedliwiających go, względnie, iż oskarżony (w ocenie sądu - celowo) zaprzecza okolicznościom dla niego niekorzystnym, podczas gdy wyjaśnienia te są spójne i logiczne, a ponadto korespondują ze zgromadzonymi w niniejszej sprawie dowodami, wskazać należy, iż uzasadnienie sądu sprowadzone zostało jedynie do roli dopasowania stanu faktycznego do z góry przyjętego bezkrytycznie przez Sąd założenia,



bezkrytycznym obdarzeniu walorem wiarygodności zeznań świadków, a także wyciągnięcie z ich treści całkowicie błędnych wniosków:

a)  tak chociażby Sąd uznał, ze świadek T. W. - rzeczowo i spójnie opisał zachowanie sprawców uszkodzenia pojazdów, którzy zostali zatrzymani tym czasem świadek wprost wskazał, ze nie jest w stanie rozpoznać sprawców, nie wie czy osoby zatrzymane to osoby które dokonywały uszkodzeń - co kluczowe świadek T. W. wskazał jednoznacznie, że uszkodzenia jego pojazdu dokonywała jedna osoba mężczyzna w białej bluzie - który to mężczyzna nie był żadnym z oskarżonych, w szczególności nie był to M. G. -tym samym należy zadać pytanie jak sąd I instancji doszedł do wniosku, że za uszkodzenie pojazdu T. W. należy skazać 3 osoby w tym M. G. kiedy sam pokrzywdzony, świadek wskazywał na wyłącznie jednego mężczyznę, który nie jest żadnym z oskarżonych,

b)  kolejno Sąd uznał, że świadek M. D. opisał zachowanie sprawców uszkodzenia pojazdu, że rozpoznał M. K. (1), a także wskazać miał pozostałych sprawców co absolutnie nie wynika z zeznań tego świadka - tymczasem M. D. wskazał na około 7 mężczyzn, jednego z nich wskazał z imienia i nazwiska - H. B. - który w niniejszym procesie był jedynie świadkiem, a był w rzeczy samym jednym ze sprawców - należy jednoznacznie wskazać, iż zeznania M. D. w żaden sposób nie mogą stanowić dowodu winy M. G.. Tu jedynie na marginesie należy wskazać, iż w rzeczy samej sąd I instancji przesłuchiwał w roli świadka H. B.-osobę która winna zostać w postępowaniu oskarżona;

c)  dalej sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka S. G., która opisać miała jadąc jako pasażer zatrzymanie pojazdu, w którym przebywała przez agresywnych napastników co istotne z zeznań tego świadka w żaden sposób nie jest możliwe by uznać, iż jednym z napastników miał być M. G., co szczególnie istotne świadek wskazała bezpośredniego sprawcę zdarzenia z imienia i nazwiska M. B. - jego dane w protokole pojawiają się kilkukrotnie nie mniej osoba ta w postępowaniu nie została chociażby przesłuchana. Tym samym ponownie już trzeba wskazać na tak poważne braki postępowania dowodowego - organy ścigania od samego początku dysponowały danymi przynajmniej dwóch bezpośrednich sprawców H. B. (świadek), M. B. (nie występujący w sprawie) - nie mniej na ławie oskarżonych znalazły się osoby w tym M. G., który z całym zajściem nie miał nic wspólnego – w szczególności brak jest jakichkolwiek dowodów - wiarygodnych dowodów - które wskazywałyby na to, że dokonał on jakiegokolwiek czynu zabronionego przeciwko cudzemu mieniu - prokuratura oraz sąd dysponowały natomiast danymi, nazwiskami rzeczywistych sprawców jednak zostało to w postępowaniu całkowicie pominięte - ponownie dobitnie należy wskazać chociażby na uszkodzenie pojazdu T. W., którego dokonała jedna osoba w białej bluzie (żaden z oskarżonych - bezsporne) tym czasem mamy za ten czyn skazanych 3 oskarżonych;

d)  świadek H. B. - jak wynika z materiału dowodowego faktyczny sprawca czynów - wskazał, iż M. G. na miejscu nie było, co istotne, sąd rolę tego świadka ograniczył wyłącznie do potwierdzenia, iż skoro but H. B. był na miejscu zdarzenia to H. B. też musiał przebywać na miejscu ww. zdarzenia,

e)  kolejno należy wskazać na zeznania funkcjonariuszy policji tak w szczególności funkcjonariusza policji M. M. - odnośnie sposobu i momentu okazania zatrzymanych osobom pokrzywdzonym - już w pierwszej kolejności jego zeznania dot. stanowczego zapewnienia, iż pokrzywdzeni jednoznacznie i całą pewnością stwierdzili, że osoby które im okazano dokonały uszkodzeń ich pojazdów stoją w oczywistej sprzeczności z zeznaniami chociażby pokrzywdzonego T. W. - który wprost zeznał, iż nie wie on czy osoby zatrzymane dokonywały uszkodzeń, a uszkodzenie jego auta dokonywała jedna osoba - mężczyzna w białej bluzie (i nie był nim M. G. obrońca uważa to za fakt bezsporny)

f)  należy również podkreślić, iż zeznania funkcjonariuszy dot. okazania osób zatrzymanych są ze sobą wewnętrznie sprzeczne, nielogiczne - ponadto okazanie odbywało się przez zamknięte drzwi pojazdu policji - w zasadzie nie sposób jest uznać tego okazania jako dowód na cokolwiek co miałoby być niekorzystne chociażby na M. G., zbieżne jest to chociażby z jego wyjaśnieniami, M. G. zatrzymany został, ujęty z samochodu w zasadzie nie wiadomo dlaczego, i wskazany został właśnie przez funkcjonariuszy policji - pokrzywdzonym jako potencjalny sprawca, nie na odwrót.

g)  zeznania świadków chociażby A. S., K. K. - dowodzą one jedynie tego o czym wyjaśniał chociażby M. G., iż wspólnie ze znajomymi spożywali alkohol - nie sposób jest uznać, iż te zeznania w jakikolwiek sposób miałyby obciążać M. G. - także brak jest podstaw do stawiania tezy, iż chociażby A. S. „zasłonił się niepamięcią, gdyż był pijany i jak twierdzi nic nie wie o uszkodzeniu pojazdów" - tak jakby sąd odgórnie zakładał, że co do zasady zeznania te powinny oskarżonych obciążać, ale świadek zasłonił się niepamięcią,

h)  zeznania M. K. (2) - sąd uznał za częściowo niewiarygodne - jak każdy inny dowód w sprawie przemawiający na korzyść M. G. - brak jest podstaw by podważać prawdziwość tych zeznań w szczególności korespondują one z wyjaśnieniami oskarżonych, w tym M. G., co więcej potwierdzają one prawdziwy przebieg zdarzenia - dynamicznego, chaotycznego, w którym brały udział różne osoby - ok. 8 osób, jak wskazują świadkowie, w tym M. B. i H. B. - jednak co istotne w uszkodzeniach tych pojazdów nie brał udział oskarżony M. G.,

i)  należy również podkreślić, iż podczas rozprawy odtworzone zostało nagranie z dnia 4 lipca 2020 r. - na nagraniu „gołym okiem" widać, iż osób, które atakowały pojazd jest kilka natomiast żadna z nich chociażby nie przypomina M. G. - sąd I instancji do tego nagrania w zasadzie się nie odniósł umieścił go tylko w wykazie dowodów bez żadnego komentarza



pominięcie w ustalanym stanie faktycznym iż jak wyżej wskazano - pokrzywdzeni wskazywali rzeczywistych sprawców zdarzenia, którzy zostali poza zainteresowaniem organów ścigania, nadto z żadnego dowodu nie wynika jakoby sprawcą któregokolwiek z uszkodzeń miał być M. G., sąd pominął, iż jeden z pokrzywdzonych wskazał na to, że uszkodzeń dokonywała wyłącznie jedna osoba (nie M. G.), a kolejno drugi z pokrzywdzonych wskazał na H. B., który wykluczył udział M. G., ponadto sąd pominął w postępowaniu kolejnego sprawcę wskazywanego - M. B., który nie został chociażby przesłuchany w roli świadka w sprawie, ponadto sąd pominął, iż na nagraniu ze zdarzenia nie ma M. G.,

art. 5 § 2 kpk albowiem niedające się usunąć wątpliwości nie zostały uwzględnione przez Sąd Rejonowy na korzyść oskarżonego, a mianowicie chodzi o okoliczności z których jasno wynika, iż M. G. nie był sprawcą żadnego z czynów mu zarzucanych dot. uszkodzenia pojazdów - nie można tego potwierdzić, a wręcz dostarczony materiał dowodowy wprost temu zaprzecza;

art. 170 kpk ponieważ nie rozpoznał wniosku dowodowego - nie uwzględnił oraz nie oddalił - wniosku obrońcy zawartego w piśmie z dnia 2 lutego 2022 r. dotyczącego dowodu z opinii biegłego z zakresu antropologii na okoliczność ustalenia czy pośród osób uwidocznionych na zapisie nagrania z dnia 4 lipca 2020 r. znajduje się M. G. - dowód ten ponad wszelką wątpliwość wykazałby, iż M. G. na tym nagraniu nie ma, co za tym idzie nie uczestniczył w zajściu, nie był w grupie podawanych przez świadków 8 osób, nie dokonywał uszkodzeń - co zgodne jest z wyjaśnieniami oskarżonych, zeznaniami świadków - z których jasno wynika, iż M. G. na miejscu i w czasie dokonywania uszkodzeń nie było;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W zakresie naruszenia przepisów postępowania w zakresie gromadzenia i oceny dowodów, w szczególności obrazy art. 7 kpk i art. 410 kpk, zachowują aktualność uwagi zawarte powyżej w części 3 uzasadnienia a odnoszące się do zarzutów z pkt 1) pierwszej (1.) z ocenianych apelacji obrońcy oskarżonego B. R., jak i z pkt 1) drugiej (2.) z ocenianych apelacji obrońcy oskarżonego M. K. (1). Zarzuty podniesione w apelacji (3.) obrońcy oskarżonego M. G. odnoszące się do naruszenia przepisów postępowania, dostarczają dodatkowych argumentów przekonujących o dowolności oceny dowodów dokonanej przez Sąd Rejonowy, jak również wadliwości procesu gromadzenia materiału dowodowego. Również wśród zarzutów znalazł się trafnie podniesiony zarzut braku rozpoznania wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego, zawartego w piśmie z dnia 2 lutego 2022 r. dotyczącego dowodu z opinii biegłego z zakresu antropologii na okoliczność ustalenia czy pośród osób uwidocznionych na zapisie nagrania z dnia 4 lipca 2020 r. znajduje się M. G.. Co tym bardziej znajduje uzasadnienie, gdy wskazywane są przez Skarżącego okoliczności pozwalające na odmienną ocenę niż dokonana przez Sąd Rejonowy wypowiedzi osób, także w sytuacji, gdy nie wskazują one na oskarżonego jako uczestnika zdarzenia, co Sąd odrzuca w sposób arbitralny. To nie mogło zyskać akceptacji, stąd ocenia zasadności podniesionych zarzutów.

Nie jest natomiast zasadny podniesiony przez Skarżącego zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk albowiem przepis ten znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy Sąd dysponował prawidłowo ocenionym materiałem dowodowym i mimo poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych przy wystąpieniu dwóch (lub więcej) wersji zdarzenia wybrał niekorzystną dla oskarżonego. Skoro Skarżący kwestionuje i poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne (zarzut poniżej) i poprawność dokonanej oceny dowodów, zarzut naruszenia reguły in dubio pro reo nie jest zasadny, bowiem art. 5 § 2 kpk i art. 7 kpk stanowią alternatywę rozłączną. Taka ocena tego zarzutu nie umniejsza trafności pozostałych podniesionych przez Skarżącego zarzutów trafnie wykazującego uchybienia Sądu Rejonowego i przykłady arbitralnego odrzucenia wypowiedzi oskarżonego w zestawieniu z wypowiedziami świadków, którym Sąd przyznaje atrybut wiarygodności. Stąd też częściowa zasadność zarzutu naruszenia przepisów postępowania.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. G.

Błędów w ustaleniach faktycznych, będących konsekwencją wyżej wymienionych uchybień przyjętych za podstawę orzeczenia, które miały wpływ na jego treść w zakresie, w jakim Sąd I instancji przyjął, że:



wyjaśnienia oskarżonego nie polegają w rzeczy samej na prawdzie, nie zasługują na walor wiarygodności z uwagi na sprzeczność z zeznaniami m.in. świadków, a tym samym stanowią one w przeważającej ich części jedynie próbę uniknięcia odpowiedzialności karnej, także poprzez zakwalifikowanie słów oskarżonego jako wypowiedzi usprawiedliwiających go, względnie, iż oskarżony (w ocenie sądu - celowo) zaprzecza okolicznościom dla niego niekorzystnym



nadto Sąd poczynił błędne ustalenia faktyczne odnośnie całego przebiegu zdarzenia uznając, iż przy jego przebiegu udział brać miał M. G. - tym samym całkowicie chybione jest to co sąd zawarł w uzasadnieniu opisując w tabeli „Fakty uznane za udowodnione”.

Powyższe błędy w ustaleniach faktycznych, sąd popełnił w sytuacji, gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do czynienia takich, negatywnych dla oskarżonego konstatacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec równoczesności podnoszenia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz obrazy przepisów postępowania w zakresie oceny dowodów, zarzut staje się bezprzedmiotowy.

Przede wszystkim jednak, na podstawie art. 436 kpk, Sąd Odwoławczy ograniczył rozpoznanie sprawy jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku, stąd też ograniczenie do rozpoznania niektórych z podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów powyżej wskazanych okoliczności odnoszących się do oparcia zaskarżonego orzeczenia na dowodach uzyskanych w toku błędnego procesu ich gromadzenia oraz oceny dowodów. Rozpoznanie apelacji w zakresie pełności i zupełności materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną czynionych ustaleń (podniesiona także w zarzucie apelacji w pkt 1) jest wystarczające do wydania orzeczenia, zaś odnoszenie się do uchybień wskazywanych w poszczególnych zarzutach byłoby przedwczesne dla dalszego toku postępowania.

Zarzut obrońcy oskarżonego M. G.

Mając na uwadze powyższe, pomimo, iż oskarżony zarzucanych mu czynów uszkodzenia pojazdów nie dokonał, obrońca w zakresie kar orzeczonych w wyroku dot. uszkodzenia pojazdów podnosi zarzut rażąco niewspółmiernie surowo orzeczonej kary pozbawienia wolności bez chociażby jej warunkowego zawieszenia.

W szczególności sąd nie zwrócił uwagi w zasadzie na żadną okoliczność łagodzącą dot. M. G..

W sytuacji kiedy:



M. G. na czas wyrokowania pozostawał osobą niekaraną



M. G. jest przestrzegającym porządku prawnego obywatelem



M. G. pracuje i utrzymuje swojego małoletniego syna oraz swoją partnerkę,



oskarżony przyznała się do czynów, które w rzeczywistości popełnił



oskarżony na żadnym etapie postępowania nie utrudniał go



oskarżony wyjaśniał na każdym etapie postępowania,

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe zarzuty, warunki osobiste oskarżonego, także biorąc pod uwagę prawidłowo ustalony stan faktyczny, prawidłowo uwzględnione dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary, także mając na uwadze wiek oskarżonego, fakt, iż ten pracuje, a pod jego opieką pozostaje małoletni syn- należy uznać, iż nawet w przypadku uznania domniemanego sprawstwa oskarżonego -orzeczona w stosunku do oskarżonego kara za czyny dot. uszkodzenia pojazdów w wymiarze 1 roku i 1 roku pozbawienia wolności bez ich warunkowego zawieszenia jest to kara rażąco zbyt surowa, a na pewno nie sposób jest ją nazwać karą adekwatną - przy założeniu, iż ostać by się miał taki opis czynu i taka kwalifikacja prawna jaka przyjęta została przez Sąd I instancji - w szczególności kara eliminacyjna, wykluczająca oskarżonego z życia - niedająca możliwości chociażby złożenia wniosku o odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego jest to kara zbyt surowa - szczególnie jeśli mówimy o osobie niekaranej, pracującej o ustabilizowanym trybie życia, wychowującej wspólnie z partnerką małoletnie dziecko

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Treść art. 438 pkt 4 kpk statuującego podstawę odwoławczą rażącej niewspółmierności kary, chroniąc swobodę orzekania, nie pozwala Sądowi odwoławczemu na ingerencję w wymiar kary orzeczonej przez Sąd I instancji w każdym przypadku, gdy w jego ocenie orzeczona kara mogłaby być surowsza lub łagodniejsza. Ingerencja taka jest dopuszczalna tylko wówczas, jeżeli stwierdzona łagodność lub surowość razi swoją niewspółmiernością. Przepis ten nakazuje Sądowi odwoławczemu uchylić lub zmienić orzeczenie w przypadku niewspółmierności kary lub środka karnego, tylko wówczas gdy owa niewspółmierność jest rażąca. Dysproporcja ta musi się rzucać w oczy już przy wstępnym oglądzie i nie nadawać się do zaakceptowania. Zachodzi to w szczególności wówczas, gdy rozmiar zastosowanej wobec oskarżonego represji jest w sposób oczywisty nieproporcjonalny do dolegliwości represji wymierzanych sprawcom w podobnych sprawach. Niewspółmierność kary jest wprawdzie pojęciem ocennym, to jednak gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary i stosowanych środków, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy sankcją wymierzoną przez Sąd I instancji, a sankcją jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 kk, stosowanych także do innych środków na mocy art. 56 kk oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo zachodzi rażąca niewspółmierność (wyrok SN z 11 listopada 1973 r., III KR 254/73). O rażącej niesprawiedliwości kary można mówić wtedy, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, to jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w odczuciu społecznym jest karą niesprawiedliwą (wyrok SN z 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85). Odnoszenie się jednak do tego zarzutu apelacji byłoby przedwczesne, wobec zasadności niektórych z zarzutów naruszenia przepisów postępowania, które podniesione dla zakwestionowania sprawstwa oskarżonego, sprawiają że nie ma już powodów odnoszenia się do zarzutów związanych z wyciągniętymi przez Sąd konsekwencjami przypisania sprawstwa zarzucanych oskarżonemu czynów. Na podstawie art. 436 kpk, Sąd Odwoławczy ograniczył rozpoznanie sprawy jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku, dlatego też Sąd Okręgowy ograniczył w niniejszej sprawie rozpoznanie podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów do powyżej wskazanych okoliczności odnoszących się do oparcia zaskarżonego orzeczenia na dowodach uzyskanych w toku błędnego procesu ich gromadzenia oraz oceny dowodów. Rozpoznanie apelacji w zakresie pełności i zupełności materiału dowodowego stanowiącego podstawę faktyczną czynionych ustaleń jest wystarczające do wydania orzeczenia, zaś odnoszenie się do uchybień wskazywanych w poszczególnych zarzutach byłoby przedwczesne dla dalszego toku postępowania..

Zarzut obrońcy oskarżonego M. G.

W zakresie kary orzeczonej w pkt. IX wyroku dot. posiadania substancji psychotropowej podnoszę zarzut rażąco niewspółmiernie surowo orzeczonej kary pozbawienia wolności bez chociażby jej warunkowego zawieszenia - w szczególności poprzez niezastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania w stosunku do tego czynu.

W szczególności sąd nie zwrócił uwagi w zasadzie na żadną okoliczność łagodzącą dot. M. G.. W sytuacji kiedy:



M. G. na czas wyrokowania pozostawał osobą niekaraną



M. G. jest przestrzegającym porządku prawnego obywatelem,



M. G. pracuje i utrzymuje swojego małoletniego syna oraz swoją partnerkę (matkę dziecka)



oskarżony przyznał się do czynów, które w rzeczywistości popełnił



oskarżony na żadnym etapie postępowania nie utrudniał go



oskarżony wyjaśniał na każdym etapie postępowania

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe zarzuty, warunki osobiste oskarżonego, także biorąc pod uwagę prawidłowo ustalony stan faktyczny, prawidłowo uwzględnione dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary, także mając na uwadze wiek oskarżonego, fakt, iż ten pracuje, a pod jego opieką pozostaje małoletni syn- należy uznać, iż - orzeczona w stosunku do oskarżonego kara za czyn dot. posiadania substancji psychotropowej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jest to kara rażąco zbyt surowa, a na pewno nie sposób jest ją nazwać karą adekwatną- w szczególności kara eliminacyjna (tak jak w pkt. XI wyroku), wykluczająca oskarżonego z życia - niedająca możliwości chociażby złożenia wniosku o odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego jest to kara zbyt surowa - szczególnie jeśli mówimy o osobie niekaranej, pracującej o ustabilizowanym trybie życia, wychowującej wspólnie z partnerką małoletnie dziecko. Wnosi warunkowe umorzenie postępowania, w sprawie zachodzą uzasadnione przesłanki do zastosowania instytucji umorzenia postępowania w zakresie jednego z zarzucanych oskarżonemu czynów, tj. co do czynu z art. 62 § 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Przyznawał od początku postępowania sam oskarżony (tj. już podczas przesłuchania w dniu 5 lipca 2020 r.) był winny zarzucanego mu w pkt. 3 aktu oskarżenia czynu. Obrońca wskazuje jednak, iż społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez oskarżonego była znikoma. Obrońca oskarżonego zwraca uwagę na okoliczności popełnienia czynu przez oskarżonego M. G..

Jak zeznawał w dniu 5 lipca 2020 r. oskarżony - w dniu 4 lipca 2020 r. spotkał się on ze znajomymi na imprezie towarzyskiej, podczas której spożywał w znacznej ilości alkohol. Od pewnego momentu ww. imprezy oskarżony był w tak znacznym stopniu upojenia alkoholowego, iż nie pamięta on poszczególnych zdarzeń które miały miejsce.

Podczas zeznań w dniu 5 lipca 2020 r. (karta akt nr 80) oskarżony wskazał, iż „W sprawie posiadania przeze mnie środków zabronionych przyznaje się do ich posiadania, lecz nie pamiętam skąd się u mnie w kieszeni znalazły. Możliwe, że gdzieś je znalazłem i przez swoją głupotę włożyłem je do kieszeni. Tak jak już wcześniej wyjaśniałem niewiele pamiętam z tego wieczoru, gdyż byłem pod działaniem alkoholu."

Obrońca zaznacza, iż jak wskazywał sam oskarżony występek którego się dopuścił był bezsporny i w całości przyznał się on do popełnionego występku.

W ocenie obrońcy istotną okolicznością jest również to jak niewielką ilość substancji posiadał oskarżony w chwili zatrzymania - 0,189 grama netto. Co za tym idzie społeczna szkodliwość czynu również jest na znikomym poziomie.

Jak wynika z protokołu użycia testera narkotyków (karta akt nr 28 - na 2 stronie) ww. środek był w tak małej ilości, iż po wykonaniu badania - nic więcej nie pozostało. Obrońca wskazuje, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Wszystko zostało wszechstronnie wyjaśnione przez organy ścigania - również przy udziale oskarżonego. Na każdym etapie postępowania oskarżony współpracował z organami ścigania, poddając się badaniom na obecność alkoholu dobrowolnie i stawiając się na przesłuchania. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż o posiadaniu nielegalnej substancji oskarżony zorientował się dopiero w trakcie czynności jego osadzania - jak wynika z notatki urzędowej z dnia 4 lipca 2020 r. (karta akt nr 32 - na 2 stronie).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na tożsamość zarzutu, a w konsekwencji przyczyny ograniczenia, na podstawie art. 436 kpk, rozpoznania sprawy jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku, aktualność zachowują uwagi wskazane w odniesieniu do zarzutu 3). Rozpoznanie apelacji w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, zaś odnoszenie się do uchybień wskazywanych w zarzutach byłoby przedwczesne dla dalszego toku postępowania.

Wniosek

1)  W zakresie czynów dot. domniemanego uszkodzenia pojazdów przez M. G. wnoszę o jego uniewinnienie całości.

2)  W związku z podniesionym ewentualnym zarzutem dot. rażąco zbyt surowej kary - wnoszę ewentualnie o zmianę orzeczonych kar w pkt. VI, VIII i XI w szczególności o orzeczenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia oraz poprzez warunkowe zawieszenie ich wykonania.

3)  W zakresie czynu z pkt. IX wyroku dot. posiadania substancji psychotropowej wnoszę o jego zmianę i warunkowe umorzenie postępowania zgodnie z wnioskiem zawartym w piśmie obrońcy z dnia 2 lutego 2022 r. (wobec uniewinnia od pozostałych czynów zarzucanych), ewentualnie orzeczenie kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia - w szczególności kary o charakterze wolnościowym

4)  Wnoszę także o zwolnienie oskarżonego w całości z obowiązku zapłaty kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne.

5)  Wobec wniosku zawartego w pkt. 1 powyżej wnoszę o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz M. G. zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy z wyboru w sprawie.

ewentualnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Słuszność niektórych z podniesionych zarzutów oraz istotne braki postępowania dowodowego i istniejąca potrzeba ich uzupełnienia, a następnie dokonania ponownej oceny dowodów w kontekście wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconych mu czynów, uzasadnia uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, bowiem w sprawie zaistniała potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego na nowo w całości. Apelacja obrońcy okazała się o tyle zasadną i skuteczną, że w następstwie jej wywiedzenia i podzielenia podniesionych w niej niektórych z zarzutów należało zaskarżony wyrok uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Nie sposób jednak było podzielić przekonania obrońcy, jakoby oskarżony winien zostać uniewinniony. Postulowany przez obrońcę oskarżonego wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu, zdaniem Sądu był przedwczesny z uwagi na podkreślane w apelacji istotne braki postępowania dowodowego i istniejącą potrzebę ich uzupełnienia, a następnie dokonania ponownej oceny dowodów w kontekście w pierwszej kolejności sprawstwa oskarżonego, a dopiero po jego przesądzeniu wypełnienia przez oskarżonego znamion zarzuconych mu czynów, także co do tego do popełnienia którego „formalnie” się przyznał, chociaż treść wyjaśnień wymaga dokonania analizy z punktu widzenia strony podmiotowej czynu, jak również rzutującej na ocenę stopnia społecznej szkodliwości, na potrzebę której ponownego jej dokonania wskazuje także Skarżący. W związku z tym zaistniała konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu, bowiem w sprawie zaistniała potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego na nowo w całości.

W obowiązującym obecnie modelu postępowania odwoławczego zasadą jest merytoryczne orzekanie w postępowaniu apelacyjnym, które doznaje ograniczenia w ściśle określonych wypadkach wskazanych w art. 437 § 2 kpk. W realiach niniejszej sprawy Sąd ograniczył rozpoznanie sprawy do uchybień w zakresie gromadzenia i oceny dowodów, powyżej opisanych szczegółowo, których wystąpienie sprawiało, że ocena dalszych zarzutów kwestionujących prawidłowość poczynionych ustaleń faktycznych jako przedwczesna nie wymagała zajmowania stanowiska. Uchybienia proceduralne, powodujące wydanie orzeczenia opierającego się nie na wadliwie zgromadzonych dowodach i następnie dowolnie ocenionych sprawiały, że utrzymanie bądź zmiana zaskarżonego wyroku musiałaby zostać oceniona jako niesprawiedliwa (art. 440 kpk). To zaś stanowiło o potrzebie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego jej rozpoznania. Dlatego też zasadny jest postulat obrońcy oskarżonego o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania . Zważywszy na zasadność wniosku o wydanie orzeczenia kasatoryjnego, zgodnie z art. 436 kpk, Sąd Okręgowy uznał, że wystarczające jest ograniczenie rozpoznania apelacji jedynie do uchybień implikujących uchylenie zaskarżonego wyroku, rozpoznanie pozostałych podniesionych w apelacji uchybień byłoby przedwczesne dla dalszego toku postępowania. Jednocześnie zasadność wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wyklucza uwzględnienie zgłoszonego przez Skarżącego wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez postulowane zmiany i co do jednego z zarzucanych czynów zastosowanie środka probacyjnego wobec oskarżonego M. G. , albowiem przedwczesne było odnoszenie się do zarzutów apelacji, które mogłyby prowadzić do takiej zmiany zaskarżonego orzeczenia w postulowanych kierunkach.

Lp. 4.

Zarzut oskarżyciela publicznego

1)

2)

Ad 1) i 2)

Zarzut apelacji:

obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej zawartej w treści wyroku, a mianowicie art. 105 § 1 kk polegającą na niewłaściwym zastosowaniu sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej podczas gdy jedyną drogą usunięcia wady wyroku polegającej na zmianie nazwisk oskarżonych w sentencji wyroku powinna być zmiana wyroku w trybie odwoławczym

Zarzut zażalenia:

obrazy przepisów postępowania w postaci art. 105 § 1 kpk mającą wpływ na treść wydanego orzeczenia a polegającą na uznaniu iż w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki do sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej, podczas gdy sprostowań takich danych jest niedopuszczalne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sprzeczność podniesionego zarzutu z treścią apelacji nakazuje stwierdzić iż podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego nie jest zasadny, a wręcz bezprzedmiotowy. Wobec treści zarzutu apelacji (zarzut 1), jednocześnie treść zażalenia na postanowienie Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 26 września 2024 r. (zarzut 2), należałoby założyć, że omyłką jest wpisanie art. 105 § 1 kk jako przepisu, którego naruszenie zarzuca Skarżący, to jednocześnie należało uznać, że nie chodzi w apelacji o zarzut obrazy prawa materialnego, a przepisu postępowania a mianowicie art. 105 § 1 kpk.

Zmiana (omyłkowa) nazwisk oskarżonych w poszczególnych punktach wyroku w niektórych okolicznościach może być traktowana w kategoriach oczywistej omyłki pisarskiej. W realiach niniejszej sprawy w punkcie VIII i IX wyroku dokonując przypisania czynów zarzucanych aktem oskarżenia M. G. odpowiednio z punktu II i III wpisano (...), nastąpiło to po wcześniejszym w pkt VI przypisaniu M. G. czynu zarzuconego mu w pkt I aktu oskarżenia oraz rozstrzygnięciu z pkt VII o dokonanym zasądzeniu naprawienia szkody solidarnie z B. R. i M. K. (1). Osoba o danych (...) w procesie nie występowania. Nie było to przywołanie faktycznie i rzeczywiście istniejącej osoby występującej w roli oskarżonego w sprawie. Nie ma zatem podstaw do przyjęcia, że innemu oskarżonemu niż ten, któremu zarzucono czyny następnie przypisywane w pkt VIII i IX, w sposób wynikający z materiału dowodowego dokonano skazania. Jednocześnie zarzucane B. R. czyny zostały mu w punktach XIII i XV przypisane. W tych okolicznościach zważywszy na treść punktów poprzedzających VI i VII, ale i pkt II jak również następujące po nich, tj. pkt XI, XII, ale i XIV wpisanie w miejsce (...) zwrotu (...) należało traktować w kategoriach oczywistej omyłki pisarskiej, gdzie wystarczającym sposobem jej usunięcia było postanowienie o sprostowaniu orzeczenia w tych punktach, w których doszło do omyłki. W tych okolicznościach nie była potrzebna ingerencja w merytoryczną treść orzeczenia.

Wniosek

O zmianę zaskarżonego wyroku w pkt VIII i IX i wskazanie jako uznanego za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II wyroku oraz w pkt III wyroku za M. G.

O uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt VIII i IX jest w realiach sprawy bezprzedmiotowy, wobec faktu, iż słuszne niektóre zarzuty apelacji obrońców oskarżonych pociągnęły za sobą uchylenie zaskarżonego wyroku w całości, bez względu na to, czy nazwisko oskarżonego było wpisane właściwie czy też nie.

Zaskarżone postanowienie będące czynnością następczą, a jednocześnie bezpośrednio – integralnie związaną z zaskarżonym wyrokiem, bo polegającym na sprostowaniu nazwiska oskarżonego w jego punktach VIII i IX, wobec uchylenia zaskarżonego wyroku w całości, traci moc samoistnie, bez potrzeby jego odrębnego uchylenia.

Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy uprawomocnił zaskarżone zażaleniem Prokuratora (skutecznie wniesionym i przyjętym) postanowienie o sprostowaniu omyłki pisarskiej, chociaż następnie przekazując apelację, również przekazał Sądowi Odwoławczemu zażalenie. Na oryginale orzeczenia odnotowano sprostowanie. Te czynności wymagają podjęcia czynności o charakterze administracyjnym i porządkującym. Kasatoryjne orzeczenie Sądu w pewnym sensie niweluje skutki przedwcześnie dokonanych czynności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Kwestia reguł prawa intertemporalnego – niezastosowanie art. 4 § 1 kk.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zważywszy na datę popełnienia czynów zarzucanych oskarżonym 4 lipca 2020 r., po której doszło do zmian przepisów ustawy karnej. Zmiana przepisów prawa materialnego zobowiązywała Sąd orzekający - wydanie wyroku 24 września 2024 r. – do zajęcia stanowiska w przedmiocie względności stosowanej w odniesieniu do oskarżonych ustawy karnej. Jest to istotne zwłaszcza ze względu na zarzut popełnienia czynów z art. 288 kk, w sytuacji gdy nastąpiła modyfikacja penalizacji tego typu czynów (tzw. czyny przepołowione).

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

W niniejszej sprawie na etapie gromadzenia dowodów doszło do uchybień, które świadczą o takim stopniu wadliwości wyroku, który powoduje konieczność jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, bowiem utrzymanie w mocy tego orzeczenia bądź jego zmiana byłoby rażącą niesprawiedliwością, o jakiej mowa w art. 440 kpk, pozbawiając strony kontroli instancyjnej tak istotnej kwestii kwestionowana w apelacjach trafność przypisywanych oskarżonym czynów. Potrzeba przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, jako powód uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy temu sądowi do ponownego rozpoznania w rozumieniu art. 437 § 2 kpk, zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) właściwie wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w sądzie pierwszej instancji. Dążenia ustawodawcy do reformatoryjności postępowania odwoławczego nie należy bowiem utożsamiać z intencją zastąpienia sądu meriti w procedowaniu co do istoty sprawy ( in casu prowadzeniem postępowania dowodowego w pełnym zakresie). To jest bowiem rolą sądu I instancji i w ten sposób realizuje się konstytucyjnie gwarantowana stronom realna dwuinstancyjność postępowania, gdyż tylko od orzeczenia tego właśnie sądu stronom przysługuje środek odwoławczy. W przypadku niezrealizowania powinności dążenia do wszechstronnego wyjaśnienia sprawy i zaniechania przeprowadzenia trzonu postępowania dowodowego, oparcia się nie na całokształcie materiału dowodowego, lecz na jego wyselekcjonowanych fragmentach z zaniechaniem przeprowadzenia dowodów mających na względzie ustalenie istotnych z punktu widzenia przedmiotu procesu okoliczności wpływających na kwestię odpowiedzialności oskarżonych w ogóle, bądź w niższym wymiarze, przy zaniechaniu odniesienia się do zgłoszonych jeszcze w listopadzie 2021 r. wniosków dowodowych, aktualizowała się konieczność ponowienia przewodu sądowego wymieniona w art. 437 § 2 kpk (postanowienie SN z dnia 29 października 2020 r., III KS 11/200). Zgodzić się należy z twierdzeniem Skarżących, że ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dokonana przez Sąd Rejonowy i przedstawiona w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wykracza poza granice zakreślone dyspozycją art. 7 kpk, stając się oceną dowolną, zwłaszcza w sytuacji, gdy Sąd ten nie do wszystkich dowodów się odnosi, bądź też odwołuje się do odmiennie w części ocenianych dowodów, które przywoływane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku obok siebie, sprawiają, że uaktualnia się teza podnoszona w apelacjach o oparciu się przez Sąd Rejonowy na sprzecznych ze sobą dowodach przy czynieniu ustaleń stanu faktycznego dotyczącego kwestii odpowiedzialności oskarżonych za zarzucane czyny. Taka zaś ocena traktowana jako dowolna może pociągnąć za sobą, jak zauważają też Skarżący w podnoszonych zarzutach, poczynienie błędnych ustaleń faktycznych. Skoro zaś Sąd mógł poczynić błędne ustalenia faktyczne, to wydane orzeczenie nie jest sprawiedliwe. Wniesione apelacje, wywołując postępowanie odwoławcze, a w jego ramach instancyjną kontrolę zaskarżonego wyroku, musiały zatem prowadzić do uchylenia tego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Sąd Rejonowy, z przyczyn szczegółowo wskazanych powyżej, nie sprostał w pełni standardom rzetelnego postępowania sądowego. Zaakcentować przy tym należy, że obrońcy oskarżonych podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 kpk), jednocześnie zarzucali także naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów. Do takiego wniosku prowadzi całościowa analiza ich apelacji i ich uzasadnień. Zgodnie zaś z zasadami trafnej reakcji karnej (art. 2 § 1 pkt 1 kpk), prawdy materialnej (art. 2 § 2 kpk), obiektywizmu (art. 4 kpk) i swobodnej oceny dowodów (art. 7 kpk), Sąd meriti był zobowiązany do poddania w toku procesu, w tym w szczególności w fazie wyrokowania, drobiazgowej analizie wszelkie okoliczności sprawy istotne z punktu widzenia prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Z taką samą uwagą i według tożsamych reguł Sąd ten powinien rozważyć i ocenić dowody obciążające, jak i odciążające oskarżonych. Następnie zaś niezbędne było zajęcie w odniesieniu do powyższych kwestii kompleksowego, logicznego i wyczerpującego stanowiska w części motywacyjnej wyroku. Sąd Rejonowy, z przyczyn szczegółowo wskazanych w części 3 uzasadnienia, nie sprostał w pełni powyższym standardom. Zasadność poniesionych zarzutów, zwłaszcza nie odniesienia się do istotnych z punktu widzenia dążenia do wydania orzeczenia opierającego się na poczynieniu prawdziwych ustaleń, braki postępowania dowodowego, wiążąca się z pominięciami wniosków także niewłaściwa ocena zgromadzonych dowodów sprawiają, że Sąd Rejonowy prowadził postępowanie w sposób naruszający jego rzetelność, uchybiając standardom uczciwego procesu wynikającym z art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. W ocenie Sądu Odwoławczego nawet uzupełnienie postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym nie mogłoby naprawić uchybień popełnionych przez Sąd Rejonowy, to zaś przemawia za koniecznością ponownego przeprowadzenia przewodu sądowego w całości.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie jest rolą Sądu odwoławczego przesądzanie na tym etapie postępowania, czy poprzedzająca wyrokowanie ocena dowodów była prawidłowa a ustalenia faktyczne trafne, skoro orzeczenie Sądu Rejonowego zostało uchylone a sprawa została skierowana do ponownego rozpoznania. Marginalnie można jedynie zaznaczyć, że dotychczasowe postępowanie dowodowe obarczone było uchybieniami zasadnie wskazanymi w apelacjach. Wskazane bowiem szczegółowo w pkt 3 uzasadnienia uchybienia spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku (art. 440 kpk). Sąd Rejonowy ponownie rozpoznający niniejszą sprawę powinien mieć na uwadze te wskazania, aby nie doszło do powielenia uchybień procesowych, jakie potwierdził Sąd odwoławczy w trakcie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia analizując zarzuty obszernych i drobiazgowych apelacji obrońców oskarżonych. Ponieważ uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego nastąpiło z powodu niedochowania warunków rzetelnego postępowania i zaniechania rozpoznania wniosków dowodowych, godzących w prawa stron wynikających z gwarantowanego im procesu karnego kontradyktoryjnego i uczciwego, zwłaszcza w prawo oskarżonych do obrony poprzez także inicjatywę dowodową. Sąd Rejonowy winien w ponownym rozpoznaniu sprawy zadbać o zachowanie ciągłości rozprawy i koncentracji materiału dowodowego, unikając uchybień w procedowaniu, a dopełniając obowiązku zachowania przepisów postępowania zapewniających rzetelność postępowania sądowego, przeprowadzić dowody w uwzględnieniu dyspozycji art. 442 kpk i stanowiska stron w tej mierze. Sąd Rejonowy obowiązany zatem będzie w szczególności do przeprowadzenia właściwego i rzetelnego postępowania dowodowego, zarówno w zakresie wykazania słuszności tez aktu oskarżenia, jak i trafności twierdzeń obrony w rzetelnie przeprowadzonym postępowaniu sądowym. Sąd I instancji prowadząc ponownie postępowanie dowodowe winien rozważyć potrzebę przeprowadzenia postulowanych w apelacjach dowodów, jednak niezbędne jest przeprowadzenie dowodu z wyjaśnień oskarżonych, o ile nie skorzystają z odmowy ich złożenia, jak również bezpośredniego przesłuchania pokrzywdzonych i najistotniejszych świadków, w tym także pominiętych na co wskazują apelacje, chyba że strony wyrażą zgodę na odstąpienie od bezpośredniości ich przeprowadzenia, także przy ujawnieniu treści wypowiedzi z postępowania przygotowawczego i sądowego, jak również z uwzględnieniem ewentualnej konfrontacji przy sprzecznościach wypowiedzi osobowych źródeł dowodowych. Rozpoznając ponownie sprawę podejmie decyzję co do niezbędności, w dążeniu do poczynienia prawdziwych ustaleń faktycznych, przeprowadzenia dowodów z opinii biegłych, wraz z czynnościami umożliwiającymi wydanie takiej opinii (pominięty wniosek dowodowy i kwestie rozwinięte w zarzutach apelacji), a następnie po przeprowadzeniu postępowania dowodowego, pamiętając o obowiązku dążenia do ujawnienia prawdy materialnej, Sąd winien na podstawie całokształtu zgromadzonego i przeprowadzonego materiału dowodowego, następnie poddanego swobodnej ocenie, dokonując własnej oceny w zakresie wykazania słuszności tez aktu oskarżenia, jak i trafności twierdzeń oskarżonych oraz wyciągając wnioski zgodnie z dyrektywą wynikającą z art. 7 kpk. Na ich podstawie winien poczynić precyzyjne ustalenia faktyczne. Wyniki tych ustaleń staną się podstawą dokonania prawnokarnych ocen zachowania oskarżonego zarówno z punktu widzenia podstaw ewentualnego przypisania mu sprawstwa zarzucanego czynu, a w dalszej kolejności bezprawności, karygodności i zawinienia, bądź też ich braku, co znajdzie odzwierciedlenie w wydanym następnie orzeczeniu. Jeżeli zajdzie taka konieczność Sąd winien zawrzeć swoje ustalenia i proces dochodzenia do nich, a następnie wyciągnięte wnioski przedstawić w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Wyrok Sądu odwoławczego nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w rozumieniu art. 626 § 1 kpk, stąd też nie zawiera rozstrzygnięcia o kosztach procesu.

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego B. R.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 24 września 2024 r. (sygn. akt X K 654/21)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 24 września 2024 r. (sygn. akt X K 654/21)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego M. G.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 24 września 2024 r. (sygn. akt X K 654/21)

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 24 września 2024 r. (sygn. akt X K 654/21) przeciwko M. K. (1), M. G. i B. G.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana