Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

III Ka 372/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 6 lutego 2024 r. w sprawie o sygn. akt II K 1149/22 przeciwko E. S. oskarżonej o czyn z art. 193 kk w zw. z art. 12 § 1 kk

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

E. S.

Dotychczasowa niekaralność

Informacja z K.

k. 183

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dotychczasowa niekaralność oskarżonej

Informacja z K.

Dowód w postaci informacji z K. w odniesieniu do oskarżonej E. S. nie budzi wątpliwości, ani w zakresie formy, ani treści. Została ona sporządzona przez uprawniony do tego podmiot w formie przewidzianej dla tej czynności. Żadna ze stron postępowania nie kwestionowała jej autentyczności i rzetelności.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut oskarżyciela publicznego

1.

Ad 1.

2.a)

Ad 2.a)

2.b)

Ad 2.b)

mającej wpływ na treść orzeczenia obrazy przepisów postępowania, a to art. 9 kpk i art. 167 kpk poprzez nieprzeprowadzenie z urzędu dowodów na okoliczność posiadania przez E. S. statusu strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym robót budowlanych polegających na utwardzeniu działek nr (...) obr. 214 zlokalizowanych w R. przy ul. (...), w celu ustalenia stanu faktycznego na działkach nr (...) obr. 214,

oparcie orzeczenia na niekompletnym materiale dowodowym, a w konsekwencji błędnym przyjęciu, że E. S. posiadając status strony w postępowaniu administracyjnym była jednocześnie uprawniona do przebywania na nieruchomości stanowiącej własność L. Z. podczas jej oględzin przeprowadzonych 2 września 2022 r., przy jednoczesnym pominięciu faktu, że oskarżona nawet gdyby była uprawniona do udziału w czynnościach organu administracyjnego, to wykonywała to uprawnienie wykazując przy tym lekceważący stosunek do właściciela nieruchomości i inspektorów nadzoru budowlanego przeprowadzających oględziny nieruchomości przejawiający się w nieakceptowalnym z punktu widzenia ocen społecznych zachowaniem oskarżonej oraz kategorycznym brakiem zgody właściciela nieruchomości na przebywanie na jego terenie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut, mającej według Prokuratora wpływ na treść orzeczenia, obrazy przepisów postępowania art. 9 kpk i art. 167 kpk został opatrznie sformułowany. Niezrozumieniem treści art. 167 kpk jest oczekiwanie od Sądu Rejonowego, że w kontradyktoryjnym postępowaniu karnym inicjowanym aktem oskarżenia wniesionym przez oskarżyciela publicznego i w toku postępowania sądowego popieranym także przez oskarżyciela posiłkowego reprezentowanego przez fachowego pełnomocnika procesowego, dopuszczania dowodów z urzędu, podczas gdy to właśnie do stron należy inicjatywa dowodowa. W sytuacji, gdy status strony w postępowaniu administracyjnym dotyczącym robót budowlanych polegających na utwardzeniu działek nr (...) obr. 214 zlokalizowanych w R. przy ul. (...), oskarżonej E. S., wynikał z całokształtu materiału dowodowego, nie było jakichkolwiek podstaw do jakiejkolwiek aktywności dowodowej Sądu w tym zakresie. Nie był w toku postępowania w żaden sposób podważany, ani też nie budził wątpliwości status E. S. jako strony postępowania administracyjnego. W zeznaniach S. S. wyraźnie wskazał, że L. Z. i E. S. są stronami postępowania, które prowadził (k. 24). Nadto oskarżona E. S., jako strona właśnie inicjująca to administracyjne postępowanie, została zawiadomiona o czynności oględzin, jaka miała być przeprowadzona na posesji L. Z.. Oskarżyciel posiłkowy sam wskazywał na nadaktywność oskarżonej w zakresie inicjowania postępowań, w tym przed nadzorem budowlanym. Sąd Rejonowy poczynił ustalenia faktyczne opierając się na całokształcie, kompletnego i pełnego materiału dowodowego, zgromadzonego i prawidłowo, przeprowadzonego, a następnie poprawnie ocenionego. Również z poczynionych ustaleń i ocen zostały wyciągnięte słuszne wnioski. Uczestnictwo w urzędowej czynności w toku postępowania administracyjnego, jak to szczegółowo przedstawia i poprawnie ocenia Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu, wyłącza bezprawność czynu z art. 193 kk. Nawet późniejsze ustalenie w postępowaniu administracyjnym, iż błędnie określono strony tego postępowania, może jedynie świadczyć o tym, że osoby w takim charakterze wezwane były błędnie przeświadczone, że przysługuje im prawo pobytu na cudzej posesji w czasie takich czynności. Nie zmieniłoby takie późniejsze ustalenie wniosku o braku bezprawności zachowania oskarżonej w czasie zarzucanego jej czynu, zważywszy na fakt, iż na ten właśnie dzień wyznaczona była czynność, w której jako strona postępowania administracyjnego, miała prawo uczestniczyć. Konflikt i wzajemne negatywne nastawienie stron tego postępowania mają wpływ na ich emocjonalne reagowanie także na przebieg czynności podejmowanych w toku postępowania. Z takiego zaś zachowania nie sposób czynić wnioski co do bezprawności takich zachowań, a swój zarzut tak właśnie motywuje Skarżący.

Wniosek

o uchylenie przedmiotowego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów apelacji, w szczególności zaś brak wpływu podnoszonych zarzutów obrazy przepisów postępowania, w tym oparcia orzeczenia na niekompletnym materiale dowodowym i błędnym przyjęciu, że E. S. posiadając status strony w postępowaniu administracyjnym była jednocześnie uprawniona do przebywania na nieruchomości stanowiącej własność L. Z. podczas jej oględzin przeprowadzonych 2 września 2022 r., na treść zaskarżonego wyroku, sprawiają, że wniosek apelacji jako niezasadny nie mógł być uwzględniony.

Zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 193 § 1 kk przez błędną wykładnię co polegało na przyjęciu przez Sąd, że w ustalonym stanie faktycznym oskarżona nie wypełniła przesłanek odpowiedzialności z art. 193 kk,

obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 21 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 193 kk przez niewłaściwe zastosowanie, co polegało na nieuwzględnieniu przez Sąd prawa L. Z. do spokojnego zamieszkiwania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane oraz ochrony prawa własności oskarżyciela posiłkowego L. Z., poprzez uznanie oskarżonej E. S. za niewinną zarzucanego jej czynu, w sytuacji gdy wypełniła wszystkie znamiona czynu zabronionego z art. 193 kk oraz naruszyła prawo człowieka do spokojnego zamieszkiwania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane oraz prawo własności pokrzywdzonego; poprzez zalegalizowanie działania sprzecznego z prawem, a tym samym dając przyzwolenie na ograniczenie prawa własności w szerszym zakresie niż określają to przepisy ustaw ograniczające sensu sińce prawo własności,

obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 193 kk w zw. art. 79 § 2 kpa poprzez niewłaściwe zastosowanie co polegało na dokonaniu wykładni rozszerzającej przepisu art. 79 § 2 kpa przez uznanie, że można na tej podstawie ograniczyć prawo człowieka do spokojnego zamieszkiwania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane oraz ochrony prawa własności oskarżyciela posiłkowego L. Z., w sytuacji gdy prawo z art. 79 § 2 kpa daje stronie postępowania administracyjnego jedynie czynny udział w postępowaniu administracyjnym, przy czym przepis ten nie ogranicza wprost prawa własności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotem ochrony przestępstwa stypizowanego w art. 193 kk jest wolność jednostki od naruszeń jej prawa do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jednostka ta jest gospodarzem. Jest to przestępstwo przeciwko wolności, przeciwko swobodnemu i niezakłóconemu korzystaniu z pomieszczenia lub ogrodzonego terenu przez osobę posiadającą wynikające z przepisów prawa uprawnienie. Przedmiot ochrony w art. 193 kk jest inny niż własność (A. Zoll w: W. Wróbel (red.), A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna, WKP 2017, t. II, część I komentarz do art. 193). Konsekwencją tego jest brak poprawności sformułowanych przez Skarżącego zarzutów obrazy art. 21 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 193 kk, czy też art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 193 kk poprzez ich niewłaściwe zastosowanie. Skoro art. 193 kk nie chroni ani własności, których konstytucyjną ochronę zapewniają wskazane przez Skarżącego przepisy Konstytucji, nie mogły one zostać naruszone. Zresztą zgodnie z przywoływanym art. 64 ust. 3 Konstytucji RP własność może być ograniczana w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza istoty prawa własności. Ingerencja w sferę własności pozostawać musi w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określone ograniczenia. Na możliwość wprowadzania przez ustawodawcę w drodze ustawy ograniczeń wykonywania prawa własności wskazuje art. 140 kc. Zgodnie z tym przepisem w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może z wyłączeniem innych osób korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa. Same przepisy Kodeksu cywilnego statuujące prawo własności (art. 140 i 143 kc) wprowadzają ogólny zakaz zakłócania korzystania z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych (art. 144 kc). Oskarżona E. S. zawiadamiając o sytuacji nieakceptowanej przez nią, a wytwarzanej na jej posesji, której przyczyny upatrywała w utwardzeniu posesji sąsiedniej, korzystała z ochrony przysługującej jej a wynikającej z prawa własności. Skoro zaś przedmiotem ochrony na gruncie art. 193 kk nie jest ani własność, ani zakres uprawnień właściciela, ale wolność podmiotu i związane z nią prawo do spokojnego, niczym niezakłóconego zamieszkiwania w swoim centrum życia, gwarantujące nienaruszalność mieszkania jednostki oraz poszanowanie jej prywatności (M. M. w: M. M. (red.), Kodeks karny. Komentarz aktualizowany (LEX/el. 2024 tezy do art. 193 kk; K. Lipiński w: J. Giezek (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, WKP 2021, tezy do art. 193 kk), a ochroną z art. 193 kk została objęta sfera prywatności człowieka, wyrażająca się w wolności w zakresie swobodnego, nieskrępowanego i niezakłóconego korzystania z miejsc wskazanych w tym przepisie, bez konieczności znoszenia obecności osób trzecich (J. Kosonoga-Zygmunt w: J. Majewski (red.) Kodeks karny. Komentarz, WPK 2024 tezy do art. 193 kk), inaczej wolność od ingerencji w sferę posiadania pokrzywdzonego przez osoby nieuprawnione (J. Lachowski w: V. Konarska-Wrzosek (red.) Kodeks karny. Komentarz, WKP 2023, tezy do art. 193 kk), to sprawcą czynu zabronionego stypizowanego w art. 193 kk musi być osoba nieuprawniona do przebywania we wskazanych w przepisie miejscach. Nie stanowi bowiem przestępstwa naruszenia miru domowego np. wkroczenie przez odpowiedni organ władzy do cudzego domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia albo ogrodzonego terenu. W polskim ustawodawstwie występują dość liczne przypadki legalizujące takie zachowanie. Przykładem są uprawnienia wynikające z tzw. prawa sąsiedzkiego (art. 149 kc), czy w ramach postępowania egzekucyjnego (art. 219 kpc), akcji ratowniczych (przepisy dotyczące działań funkcjonariuszy straży pożarnej, czy pracowników służb ratowniczych), poszukiwania dowodów przestępstw (ustawy dotyczące uprawnień służb mundurowych, czy np. NIK, KAS). Stosownie do art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności, mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Oskarżona dowodziła przed organami postępowania administracyjnego ( (...) Inspektorat Nadzoru Budowlanego) naruszania przez sąsiada bezpieczeństwa jej nieruchomości przed zalewaniem, którego występowanie łączyła z podjętymi przez L. Z. pracami w obrębie jego posesji (m.in. utwardzenie posesji). W toku takiego postępowania wyznaczono termin oględzin utwardzonych działek stanowiących własność oskarżyciela posiłkowego, o którym oskarżona została zawiadomiona. Uczestnictwo w takiej urzędowej wizji lokalnej, przeprowadzanej przez organ administracyjny, wyłącza bezprawność czynu z art. 193 kk. Nie jest zasadny podniesiony zarzut obrazy prawa materialnego, art. 193 § 1 kk przez błędną jego wykładnię i przyjęcie przez Sąd, że w ustalonym stanie faktycznym oskarżona E. S. nie wypełniła przesłanek odpowiedzialności z art. 193 kk.

Zarzut

obrazy przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, tj. w zakresie uznania przez Sąd za nieudowodnione to, że oskarżona E. S. nie była osobą uprawnioną do przebywania na posesji L. Z. w czasie przeprowadzenia oględzin, podczas gdy jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym zeznań wszystkich świadków, zarówno pokrzywdzony/oskarżyciel posiłkowy, przedstawiciel organu administracji publicznej prowadzący oględziny oraz interweniujący funkcjonariusze policji, wskazywali w sposób zgodny aby oskarżona E. S. opuściła ogrodzoną działkę pokrzywdzonego L. Z.,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie tj. w zakresie uznania przez Sąd jedynie częściowej wiary zeznaniom L. Z., świadka A. Ż. oraz świadka S. S., jednocześnie w całości dając wiarę wyjaśnieniom oskarżonej E. S., na którą to przepisy postępowania nie nakładają obowiązku mówienia prawdy, jak na pozostałe ww. osoby, którzy to wspólnie w toku niniejszego postępowania wskazywali, że oskarżona E. S. nie powinna przebywać, wbrew żądaniu opuszczenia przez osobę uprawnioną, na działce pokrzywdzonego L. Z.,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie tj. w zakresie uznania przez Sąd, że oskarżonej E. S. przysługiwało prawo dostępu do ogrodzonej posesji, przez co nie mogła wyczerpać znamion z art. 193 kk w sytuacji gdy, na kanwie niniejszej sprawy należy dać prymat przepisom dot. ochrony własności oraz przepisom prawa karnego, w szczególności art. 193 kk, gdyż art. 79 § 2 kpa nie jest artykułem ograniczającym najszersze prawo rzeczowe jakim jest prawo własności, a stanowi jedynie o prawie, a nie obowiązku uczestniczenia przez strony postępowania administracyjnego w przeprowadzeniu dowodu, jednocześnie należy wskazać, że oskarżona E. S. brała czynny udział w przeprowadzonych oględzinach, nie została pozbawiona czynnego udział, mogła składać zastrzeżenia do protokołu i inne, nawet w przypadku nie wchodzenia na ogrodzoną posesję pokrzywdzonego L. Z., mogła robić to z terenu swojej działki, czego nie uczyniła, a co zostało przez Sąd I instancji pominięte,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, tj. w zakresie uznania przez Sąd, że informacje przekazywane organowi administracji publicznej przez oskarżoną E. S. były cenne dla uczynionych przez niego ustaleń, podczas gdy oskarżona E. S. mogła przekazać takie informacje nie wchodząc na teren ogrodzonej działki L. Z.,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, tj. w zakresie uznania przez Sąd, że oskarżona E. S. stojąc po za terenem działki mogła nie usłyszeć wszystkiego, przy czym w ocenie Sądu I instancji w takiej sytuacji była pozbawiona możliwości czynnego udziału w przeprowadzonych oględzinach, podczas gdy oskarżona E. S. jak wynika z zeznań świadka S. S. oraz zeznań pokrzywdzonego L. Z. mogła zapoznać się z treścią sporządzonego przez niego protokołu i złożyć zastrzeżenia do wszystkich wymienionych tam treści, jednocześnie szanując wolę właściciela i nie wchodząc na tren jego ogrodzonej posesji,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, tj. w zakresie uznania przez Sąd, że pokrzywdzony L. Z. miał obowiązek umożliwić wszystkim stronom postępowania czynny udział w oględzinach, podczas gdy taki obowiązek nie wynika wprost z przepisów prawa, przy czym jak wskazywał przedstawiciel organu administracji publicznej właściciel nie ma takiego obowiązku i nie istnieje przepis prawa, który by zmusił właściciela nieruchomości do udostępnienia nieruchomości w ramach postępowania administracyjnego,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 366 § 1 kpk poprzez niewyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy m.in. tj. pominięcie przez Sąd w uzasadnieniu wyroku okoliczności na które wskazał w złożonych przez siebie zeznaniach świadek S. S., że pokrzywdzony L. Z. nie ma obowiązku wyrażać zgody, aby na jego ogrodzonej posesji znajdowały się osoby, które nie chce aby tam się przebywały, jednocześnie wskazując, że sam jako pracownik organu administracyjnego zwraca się z prośbą o udostępnienie mu przedmiotu oględzin, gdyż nie ma w tym przedmiocie, w jego ocenie, środków, które by zmuszały właściciela do takiego zachowania oraz wskazuje, że takie zachowanie właściciela jest jedynie jego dobrą wolą,

obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 i 2 kpk poprzez sporządzenie niepełnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w którym to Sąd I instancji pominął podnoszoną przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego kwestię możliwości wskazania organowi postępowania administracyjnego przez oskarżoną E. S. „niedokładności" ze swojej działki jednocześnie nie wchodząc na teren ogrodzonej posesji L. Z., przy czym jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w tym dokumentacji fotograficznej z monitoringu, oskarżona miała możliwość brania czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym z terenu swojej posesji, czego jednak nie uczyniła.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W myśl dyrektywy art. 7 kpk, którego naruszenie zarzuca Skarżący, organy postępowania kształtują swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z tą zasadą przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia do prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 i § 2 kpk) (wyrok SN z dnia 3 września 1998 r., V KKN 104/98). W tym kontekście zauważyć należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, na co wskazuje nie tylko zawartość akt sprawy, ale przede wszystkim wskazane dowody, na podstawie których Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy. Sąd Okręgowy przeprowadzając kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia nie dostrzegł, aby istniała konieczność i możliwość przeprowadzenia jeszcze jakiegoś innego dowodu, który pomógłby w ustaleniu przebiegu zdarzeń. Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie wskazuje nowych dowodów, których przeprowadzenie byłoby niezbędne dla uznania, że materiał dowodowy jest wyczerpujący. Zatem materiał dowodowy niniejszej sprawy jest kompletny. Sąd Rejonowy dokonał oceny zebranego w sprawie i w całości ujawnionego materiału dowodowego, w sposób czyniący zadość wskazanym na wstępie zasadom. W sposób jasny i przekonujący następnie przedstawił tok swojego rozumowania. Każdy z ujawnionych dowodów poddany został skrupulatnej ocenie, która uwzględnia wskazania doświadczenia życiowego i reguły logicznego rozumowania. Potwierdza to analiza dowodów zalegających w aktach sprawy i lektura uzasadnienia wyroku, w którym wskazano prawidłowo, jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Sąd Rejonowy wskazał także, które dowody, w jakiej części i dlaczego, nie zostały uwzględnione przy ustalaniu stanu faktycznego. Tak dokonana ocena materiału dowodowego nie budzi zastrzeżeń, nie wykracza bowiem poza ramy swobodnej ich oceny, jest dokładna i spójna, nie wykazuje błędów logicznych. Nie jest rolą Sądu II instancji dokonywanie powtórnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Taka bowiem została poczynione przez Sąd meriti rozstrzygający zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie regułami, a Sąd odwoławczy taką ocenę w pełni akceptuje. Nadto Sąd I instancji miał bezpośredni kontakt z osobowym materiałem dowodowym, mógł zatem ocenić zachowanie oskarżonej i świadków, w tym pokrzywdzonego podczas ich przesłuchania oraz sposób składania przez nich wyjaśnień i zeznań oraz reagowania na zadawane pytania, co ma istotne znaczenie przy ocenie osobowego materiału dowodowego. Dokładnie też Sąd przeanalizował wyjaśnienia oskarżonej i zeznania świadków, będące podstawą ustaleń faktycznych, wskazując które z tych dowodów i w jakim zakresie uznał za wiarygodne. Przedstawił również zgromadzone w aktach sprawy dokumenty i przedstawił powody dania wiary tym dowodom, które uczynił podstawą czynionych ustaleń faktycznych. Z tych też względów argumenty apelacji stanowią jedynie polemikę z Sądem I instancji, nie prezentując w istocie okoliczności, które mogłyby podważyć poczynione przez ten Sąd ustalenia, wyciągnięte z nich wnioski i oparte na nich orzeczenie. Skarżący zarzuca dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, uzasadniając to przyznaniem przez Sąd jedynie częściowej wiary zeznaniom L. Z., świadka A. Ż. oraz świadka S. S., jednocześnie w całości dając wiarę wyjaśnieniom oskarżonej E. S.. Jednak nie ma racji Skarżący, gdy twierdzi, że wiarygodność wyjaśnień oskarżonej osłabia fakt, że na oskarżoną przepisy postępowania nie nakładają obowiązku mówienia prawdy, w odróżnieniu od obowiązku mówienia prawdy spoczywającego na pozostałych przesłuchiwanych osobach. Przysługujące stronom uprawnienia procesowe nie determinują oceny wiarygodności ich wypowiedzi. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, powinna wykazać usterki rozumowania w ocenie dowodów, przekładających się na błędne ustalenia faktyczne, wyciągnięte z nich wnioski, a przez to ich wpływ na treść orzeczenia. W sytuacji, w której takich uchybień Skarżący nie wykazuje, a poprzestaje jedynie na zaprezentowaniu własnej, subiektywnej i nieliczącej się z wymogami art. 410 kpk, ocenie zebranego materiału dowodowego, nie sposób uznać, że w rzeczywistości Sąd I instancji dopuścił się w wydaniu zaskarżonego orzeczenia takiego rodzaju uchybień przepisów postępowania, jakie zarzuca skarżący. Kontrola odwoławcza nie wykazała by Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych działał wbrew regułom zasady swobodnej oceny dowodów, poza ramami i bez podstawy w obowiązującym prawie oraz z naruszeniem zasad wiedzy, logiki rozumowania i doświadczenia życiowego. Dokonana z ich zachowaniem ocena dowodów pozostaje pod ochroną art. 7 kpk. Niemniej godzi się zauważyć, że to Skarżący zebrany w sprawie materiał dowodowy potraktował w sposób selektywny i ogólnikowy. Ustalenia faktyczne nie zawsze też muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także zostać wyprowadzone z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na podstawie której doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktycznie wystąpiły. Skarżący czyniąc zarzuty obrazy art. 7 kpk wskazuje na wnioski, jakie jego zdaniem winny być wyciągnięte. Błędność jednak tych postulatów w odróżnieniu od dokonanych ustaleń przez Sąd Rejonowy, pozostaje w sprzeczności z doświadczeniem życiowym i zasadami logiki. Twierdzenie bowiem, że oskarżona, po opuszczeniu posesji L. Z., nadal mogła brać czynny udział w przeprowadzanych oględzinach, nie została pozbawiona czynnego udziału w tej czynności, mogła bowiem składać zastrzeżenia do protokołu i inne, nawet w przypadku nie wchodzenia na ogrodzoną posesję pokrzywdzonego L. Z., mogła robić to z terenu swojej działki, czego nie uczyniła, w sposób wyraźny zaprzecza istocie tej czynności. Mało tego inspektor przeprowadzający tą czynność, czego nie chce dostrzec skarżący a zarzuca Sądowi Rejonowemu dowolność w tej mierze przy ocenie zeznań S. S., podkreślał cenność uwag E. S. i przydatność wskazywanych przez nią miejsc położonych na terenie posesji L. Z., czego nie uczyniłaby ze swojej posesji, bądź też poprzez zastrzeżenia do protokołu, co przy ich słuszności mogłoby wymagać powtórzenia tej czynności. Skarżący pomija całkowicie determinowanie zachowania oskarżonej jej dążeniem do zadbania o poczynienie ustaleń w czasie oględzin, które nie będą godziły w jej żywotne interesy i przekonanie, że jej posesja jest zalewana z powodu „dokonania niewłaściwego utwardzenia” sąsiedniej posesji. Krytyka odwoławcza, aby była skuteczna, musi wykazywać braki w zakresie logicznego rozumowania sądu orzekającego. Jeśli tego nie czyni, a ogranicza się do twierdzeń, że zdarzenia należy inaczej ocenić, to nie może być uwzględniona przez Sąd odwoławczy. Innymi słowy zarzuty dowolności oceny materiału dowodowego sprowadzającej się w zasadzie do zarzutu wyciągnięcia z niej błędnych wniosków w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie mogą sprowadzać się do samej tylko odmiennej oceny materiału dowodowego, lecz powinny polegać na wykazaniu, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. W niniejszej sprawie, wbrew zarzutom Skarżącego, wina oskarżonej nie została wykazana, wręcz przeciwnie w oparciu o całokształt spójnego materiału dowodowego, które to dowody prawidłowo zweryfikowane poprzez pryzmat logicznego myślenia i doświadczenia życiowego tworzą przekonujący obraz zdarzeń, które legły u podstaw wyroku Sądu Rejonowego, zarzucane E. S. zachowanie nie było bezprawne, nie wyczerpywało znamion typu czynu zabronionego z art. 193 kk. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, a w zasadzie jedynie na zeznaniach oskarżyciela posiłkowego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu sprowadzającego się do odmiennej oceny materiału dowodowego, polegającego na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię, nie jest ani wystarczające, ani skuteczne, dla uzyskania jego uwzględnienia. Za oczywiście niewystarczające należy uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się Sąd orzekający, dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie te dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń Sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione. Temu ciężarowi Apelujący nie sprostał. Nie stanowi naruszenia podniesionych w apelacji przepisów postępowania dokonanie oceny materiału dowodowego przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie w sposób odmienny od subiektywnych oczekiwań stron procesowych. Dokonanie oceny materiału ujawnionego, nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego nie uchybia dyspozycji wymienianych w apelacji przepisów (wyrok SA w Łodzi z dnia 7 grudnia 2016 r., II AKa 223/16). W tym kierunku Skarżący nie podnosi żadnych przekonujących i umotywowanych twierdzeń. W kwestii naruszenia art. 7 kpk istotne jest wykazanie konkretnych uchybień w przedstawionym przez Sąd wywodzie argumentacyjnym, natomiast sama prezentacja przez skarżącego własnej oceny dowodów czy interpretacji ustalonych okoliczności, nie jest aktywnością, która może doprowadzić do stwierdzenia naruszenia przywoływanych przepisów. Sam fakt, że przyjęte przez Sąd założenia dowodowe nie odpowiadają subiektywnym oczekiwaniom strony, nie jest bowiem wystarczający do uznania zasadności zarzutu naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów (postanowienie SN z dnia 22 marca 2022 r., II KK 31/21). Natomiast z naruszeniem art. 410 kpk mamy do czynienia jedynie wówczas, gdy Sąd opiera swoje orzeczenie na materiale nieujawnionym na rozprawie głównej, bądź tylko na części materiału ujawnionego, a rozstrzygnięcie Sądu nie jest wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności. Zarzucane naruszenie wymaga wykazania określonych - istotnych braków w ujawnieniu dowodów i wyjaśnianiu całokształtu okoliczności sprawy. Jeżeli Skarżący nie wykaże, że określonej okoliczności (dowodu) nie ujawniono, nie przeprowadzono, albo uczyniono to sprzecznie z procedurą, to zarzut naruszenia wymienionych przepisów jest pusty. Sąd wyjaśnił w toku postępowania wszystkie istotne okoliczności sprawy. Odmówienie wiarygodności części materiału dowodowego, a następnie pominięcie w ramach czynionych ustaleń faktycznych tych dowodów, nie może być postrzegane jako wydanie rozstrzygnięcia wbrew regułom wynikającym z art. 410 kpk. Przepisu tego nie można bowiem rozumieć w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Dokonanie oceny ujawnionego materiału dowodowego, nieodpowiadającej interesowi procesowemu skarżącego, (wyrok SA w Łodzi z dnia 7 grudnia 2016 r., II AKa 223/16), nie uchybia dyspozycji wymienianych w apelacji przepisów, w szczególności zaś art. 7 kpk, art. 410 kpk w zw. z art. 366 kpk. Podobnie jak oparcie przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku, w sytuacji, gdy zgodnie z treścią art. 424 kpk Sąd Rejonowy wskazał, jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącego, uczynił zadość wymaganiom tego przepisu, dokonując analizy materiału dowodowego oraz wskazując, jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Samo nawet stwierdzenie naruszenia art. 424 § 1 i § 2 kpk nie przesądza o zasadności zarzutu, konieczne jest ponadto wykazanie, że stwierdzone uchybienie procesowe mogło mieć - in concreto - wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia (uch. SN z dnia 22 października 2007 r., (...) 73/07). Skarżący zdaje się nie dostrzegać, że uzasadnienie wyroku jest jedynie dokumentem sprawozdawczym powstającym już po wydaniu kwestionowanego przez niego orzeczenia, a zatem nie sposób by wskazywane w zarzucie pominięcia i niedokładności pisemnego uzasadnienia miały wpływ na treść rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Podsumowując powyższe, wbrew odmiennym twierdzeniom Skarżącego, kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie sądowe w niniejszej sprawie obarczone było uchybieniami, które mogły mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszystkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przywoływanych przez Skarżącego przepisów postępowania. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji art. 366 § 1 kpk – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Sąd Rejonowy korzystając z wynikających z art. 7 kpk dokonał prawidłowej oceny wszystkich zgromadzonych dowodów i wszechstronnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób logiczny i niesprzeczny uzasadniał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił przyznania tego waloru, jednocześnie podając wyczerpujące powody takiego postąpienia. Odrzucenie przez Sąd pewnych dowodów przy jednoczesnym uwzględnieniu innych, nie stanowi naruszenia art. 410 kpk, a stanowią realizację prerogatywy sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów, nie może być uznane za przejaw naruszenia zasady obiektywizmu. Stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w pisemnych motywach wyroku jednoznacznie wskazuje, że sąd ten rzetelnie rozpatrzył niniejszą sprawę, zachowując konieczny i nakazany przez ustawę obiektywizm w stosunku do stron procesowych, wyciągnął słuszne wnioski co do braku obalenia domniemania przysługującego oskarżonej na mocy art. 5 § 1 kpk będącego procesową emanacją konstytucyjnie chronionej zasady domniemania niewinności (art. 42 ust. 3 Konstytucji RP). W kontekście powyższych okoliczności, zarzut obrazy wskazanych w apelacji przepisów postępowania jest całkowicie chybiony, gdyż ujawniono i poprawnie oceniono wszystkie zebrane i przedstawione dowody, a Sąd meriti wyciągnął z nich prawidłowe wnioski co do kwestii prawnokarnej oceny braku odpowiedzialności za zarzucany oskarżonej czyn.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie oskarżonej E. S. za winną zarzucanego jej czynu oraz wymierzenie kary wedle uznania Sądu,

względnie

o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji,

zasądzenie od E. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. Z. zwrotu kosztów zastępstwa prawnego tj. kosztów zastępstwa adwokackiego według norm prawem przepisanych, za obie instancje.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pierwszy z wniosków apelacji o zmianę zaskarżonego wyroku przez uznanie oskarżonej E. S. za winną zarzucanego jej czynu oraz wymierzenie kary, jest całkowicie chybiony. Jest on rażąco sprzeczny z obowiązującą w procesie karnym zasadą ne peius, wyraźnie wysłowioną w art. 454 kpk, który stanowi, że Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w I instancji. Wobec niezasadności zarzutów apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, a aprobaty słusznych wniosków Sądu Rejonowego odnośnie do braku podstaw przypisania oskarżonej popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 193 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, przy jednoczesnym braku luk w gromadzeniu materiału dowodowego i błędów w jego ocenie, brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Ponieważ rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów mają charakter akcesoryjny, przy braku jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia wniosku o zmianę zaskarżonego wyroku, bezpodstawny jest wniosek o zwrot kosztów zastępstwa adwokackiego od oskarżonej E. S. na rzecz oskarżyciela posiłkowego L. Z..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Okręgowy utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie, którym Sąd ten uniewinnił oskarżoną E. S. od popełnienia zarzucanego jej czynu z art. 193 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, który według zarzutu aktu oskarżenia miał polegać na tym, że oskarżona dokonała wdzierania się w dniu 2 września 2022 r. na teren ogrodzonej posesji pod adresem ul. (...) w R., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, podczas przeprowadzenia czynności kontrolnych przez inspektorów (...) Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w R., a następnie nieopuszczenie jej na żądanie osoby uprawnionej, tj. L. Z..

Sąd Okręgowy zaaprobował rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w przedmiocie kosztów procesu, w szczególności:



zasądzenia, na podstawie art. 632 pkt 2 kpk od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonej kwoty 1.780 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem przez nią obrońcy w sprawie;



obciążenie na podstawie art. 632 pkt 2 kpk kosztami postępowania Skarbu Państwa.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Kontrola instancyjna nie potwierdziła, by postępowanie sądowe w niniejszej sprawie obarczone było podnoszonymi w apelacjach uchybieniami, które mogły mieć wpływ na treść wyroku. Sąd I instancji procedował z poszanowaniem wszystkich reguł i zasad postępowania oraz nie dopuścił się obrazy przywoływanych przez Skarżących przepisów postępowania. W toku postępowania zostały wyjaśnione – zgodnie z nakazem płynącym z dyspozycji art. 366 § 1 kpk – wszystkie istotne dla sprawy okoliczności. Sąd Rejonowy korzystając z wynikających z art. 7 kpk dyrektyw dokonał prawidłowej oceny wszystkich zgromadzonych dowodów i wszechstronnie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób logiczny i niesprzeczny uzasadnił, które dowody uznał za wiarygodne, a którym odmówił przyznania tego waloru, jednocześnie podając wyczerpujące powody takiego postąpienia. Odrzucenie przez Sąd pewnych dowodów przy jednoczesnym uwzględnieniu innych, stanowi prerogatywę sądu dokonującego ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów. Stanowisko Sądu Rejonowego wyrażone w pisemnych motywach wyroku jednoznacznie wskazuje, że sąd ten rzetelnie rozpatrzył niniejszą sprawę, zachowując konieczny i nakazany przez ustawę obiektywizm w stosunku do stron procesowych. W kontekście powyższych okoliczności, zarzuty naruszenia przepisów postępowania były całkowicie chybione, gdyż ujawniono i poprawnie oceniono wszystkie zebrane i przedstawione Sądowi meriti dowody. W toku postępowania sądowego nie doszło do obalenia przysługującego oskarżonej domniemania niewinności. Obowiązek zaś wykazania trafności postawionego oskarżonej E. S. wniesionym do Sądu aktem oskarżenia zarzutu popełnienia czynu z art. 193 kk w zw. z art. 12 § 1 kk, spoczywał na stronie czynnej, a zatem oskarżycielach publicznym i posiłkowym. Sąd Rejonowy prawidłowo przyjmuje, że znamiona czynu zabronionego z art. 193 kk może realizować sprawca, któremu nie przysługuje na mocy obowiązujących przepisów lub istniejących między stronami relacji bądź umów – prawo dostępu do obiektu będącego formalnie mieniem „cudzym” w stosunku do niego (wyrok SN z dnia 3 lutego 2016 r., III KK 347/15), zaś osoba, która z mocy prawa lub w wyniku wykonywania czynności cywilno–prawnych, bądź administracyjno-prawnych uzyskuje dostęp do takiego obiektu, staje się osobą uprawnioną w rozumieniu art. 193 kk również w stosunku do właściciela obiektu z ograniczeniami wynikającymi z prawa cywilnego (postanowienie SN z dnia 3 lutego 2011 r., V KK 415/10). Sąd Rejonowy czyniąc ustalenia nie kwestionuje i nie zaprzecza temu, że L. Z., jako dysponent posesji, na której przeprowadzano oględziny nie życzył sobie, aby w tym czasie w danym miejscu przebywała oskarżona E. S.. Przeprowadzający oględziny inspektorzy nadzoru budowlanego z jednej strony nie mieli środków, by zmienić jego wolę, z drugiej zaś by oskarżona zaniechała realizacji czynnego udziału w czynnościach dowodowych postępowania administracyjnego, do czego z mocy przepisów ustawy była uprawniona. Tym samym nie doszło do zarzucanej przez Skarżącego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego naruszenia prawa materialnego, w szczególności zaś art. 193 kk. Dlatego też brak było podstaw do uwzględnienia postulatów Skarżących o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego jej rozpoznania przez Sąd I instancji, a tym bardziej o postulowaną przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zmianę zaskarżonego wyroku. Nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów obu apelacji, przy braku okoliczności, o jakich mowa w art. 339 § 1 kpk i art. 440 kpk, podzielając słuszne stanowisko Sądu I instancji, Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

III

IV

Wobec nieuwzględnienia wniesionych przez dwa podmioty środków zaskarżenia skierowanych przeciwko wyrokowi, którym oskarżona E. S. została uniewinniona od popełnienia zarzucanego jej aktem oskarżenia czynu, zgodnie z dyspozycją art. 636 § 2 kpk ponoszą z uwzględnieniem dyspozycji art. 633 kpk wnoszący nieuwzględnione apelacje. Koszty procesu związane z apelacją oskarżyciela publicznego ponosi Skarb Państwa. Zgodnie zaś z art. 616 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 634 kpk oskarżonej przysługuje zwrot poniesionych przez nią uzasadnionych wydatków, w tym związanych z udziałem w postępowaniu odwoławczym jej obrońcy. W tym zakresie względy słuszności nakazują równy udział Skarżących w partycypacji zwrotu wydatków poniesionych przez oskarżoną w toku postępowania odwoławczego na udział w nim jej obrońcy. Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy zasądził w kwotach równych należne na rzecz oskarżonej E. S.:



od oskarżyciela posiłkowego L. Z. kwotę 420 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem obrońcy oskarżonej,



od Skarbu Państwa kwotę 420 zł tytułem wydatków związanych z udziałem obrońcy oskarżonej.

Jednocześnie Sąd Okręgowy, korzystając z dyspozycji art. 624 § 1 kpk, zwolnił oskarżyciela posiłkowego od ponoszenia przypadających od niego kosztów postępowania sądowego za postępowanie odwoławcze, a poniesionymi w tym zakresie wydatkami oraz kosztami procesu związanymi z apelacją oskarżyciela publicznego obciążył Skarb Państwa.

7.  PODPIS

SSO Grażyna Artymiak

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciela publicznego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 6 lutego 2024 r. (sygn. akt II K 1149/22) przeciwko E. S.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 6 lutego 2024 r. (sygn. akt II K 1149/22) przeciwko E. S.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana