Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Krośnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Krzysztof Kukla
Protokolant:	Sek. Sądowy Anna Guzik

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2018 r.

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę kwoty 6.000 zł

I.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki M. S. kwotę 6000 zł (sześć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienia płatnymi od dnia 31 sierpnia 2015 do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) SA w W. na rzecz powódki M. S. kwotę 2930,73 zł (dwa tysiące dziewięćset trzydzieści złotych 73/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I C 1285/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 6 kwietnia 2018 r.

Powódka M. S. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy doznane na skutek wypadku z dnia 23 stycznia 2015 r. wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu podała, że w dniu 23 stycznia 2015 r. w K. kierujący samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizatora, który wskazywał czerwone światło i wjechał na skrzyżowanie doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez M. S.. Sprawca wypadku ubezpieczony był u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej. Po wypadku powódka zgłosiła się do (...) w K., gdzie po wykonaniu badań wypisana została do domu. Leczenie kontynuowała u chirurga w Poradni Chirurgicznej (...) w K. oraz Prywatnym Gabinecie Neurologicznym. Korzystała ze wsparcia psychologicznego w Prywatnym Gabinecie Psychologicznym w K.. W dniu 24.02.2015 r. powódka zgłosiła pozwanemu szkodę, lecz odmówił on przyznania zadośćuczynienia.

Nakazem zapłaty z dnia 29 września 2015 r., wydanym w postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy w Krośnie Wydział I Cywilny nakazał pozwanemu (...) S.A. w W. aby zapłacił powódce kwotę 6.000 zł z ustawowymi odsetkami płatnymi od dnia 31 sierpnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.292 zł, w tym kwotę 1.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, w terminie dwóch tygodni od doręczenia nakazu albo wniósł w tymże terminie sprzeciw.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty strona pozwana (...) S.A., w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu zarzucił, że żądanie przez powódkę zadośćuczynienia jest bezpodstawne, bowiem doznane przez nią w wyniku zdarzenia urazy były, powierzchowne o czym świadczy fakt, iż nie przebywała w szpitalu, zaś ubezpieczyciel w toku postępowania likwidacyjnego stwierdził u niej 0% uszczerbku na zdrowiu. Odnośnie odsetek pozwany oświadczył, że w przypadku ewentualnego zasądzenia kwoty zadośćuczynienia powinny być zasądzone od dnia uprawomocnienia się wyroku, ewentualnie najwcześniej od dnia jego wydania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 stycznia 2015 r. w K. kierujący samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizatora, który wskazywał czerwone światło i wjechał na skrzyżowanie doprowadzając do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez powódkę M. S.. Sprawca wypadku ubezpieczony był u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej.

Kierujący samochodem C. (...) uderzył w lewy bok samochodu powódki, powodując m. in. wgniecenie drzwi od strony kierowcy. Po uderzeniu odczuwała ona silny ból klatki piersiowej, którą uderzyła w kierownicę, bolały ją szyja, plecy i lewy bok. Po zderzeniu powódka była roztrzęsiona, nie była w stanie zadzwonić po pogotowie i policję. Pomimo nalegań ze strony bliskich nie zdecydowała się pojechać na (...) w K. w dniu wypadku, zgłosiła się tam dopiero dzień później. W szpitalu wykonano tomografię głowy, prześwietlenie kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego i wypisano powódkę do domu. Po wypadku powódka zażywała leki przeciwbólowe oraz uspokajające. Nie mogła w nocy spać. Odczuwała silny lęk przed prowadzeniem samochodu. W dalszym ciągu starła się jednak normalnie funkcjonować ponieważ musiała odwozić dzieci do szkoły i do przedszkola. Nie zdecydowała się na zwolnienie lekarskie po wypadku oraz odbycie zabiegów rehabilitacyjnych, gdyż bała się, że straci pracę, bo wcześniej przebywała na urlopie wychowawczym. Leczenie kontynuowała u chirurga w Poradni Chirurgicznej (...) w K. oraz Prywatnym Gabinecie Neurologicznym. Skorzystała ze wsparcia psychologicznego w Prywatnym Gabinecie Psychologicznym w K..

W dniu 24 lutego 2015 r. powódka dokonała zgłoszenia szkody, pozwanemu domagając się przyznania kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznane krzywdy. Decyzją z dnia 7 kwietnia 2015 r. strona pozwana odmówiła przyznania świadczeń stwierdzając, że powódka nie odniosła w wyniku wypadku obrażeń ciała, zaś zgłaszane dolegliwości wynikają z występujących u niej zmian zwyrodnieniowych. Rozpatrując odwołanie powódki od tej decyzji Ubezpieczyciel, pismem z dnia 14 maja 2015 r., podtrzymał swe stanowisko.

Biegły neurolog J. B. (1) stwierdził, że na skutek wypadku u powódki wystąpił 4 % długotrwały uszczerbek na zdrowiu. Podał, że wymaga ona kompleksowej rehabilitacji ze względu na dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

Biegły neurolog stwierdził u powódki pourazowy zespół bólowy szyjny oraz pourazowy zespół bólowy lędźwiowy, które spowodowały łącznie 4% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

- dokumentacji szkodowej strony pozwanej nr (...),

- dokumentacji medycznej powódki (3 karty) – k. 13-15,

- zaświadczenia lekarskiego z 16 czerwca 2015 r. – k. 16,

- opinię psychiatryczno –psychologiczną biegłych J. B. (2) i T. C. – k. 122 – 128,

- opinię biegłego J. B. (1) z 14.04.2016 i opinię uzupełniającą z 29.07.2017 r. – k. 87, k. 133,

- zeznań powódki M. S. – k. 74.

Powyższym dowodom Sąd dał wiarę w całości. Uzupełniają się one wzajemnie tworząc spójny obraz stanu faktycznego. Wydane opinie biegłych sąd uznał za wiarygodne i w pełni wyjaśniające zagadnienia. Sporządzone zostały przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje i brak jest okoliczności podważających ich wiarygodność. Podnoszone przez stronę pozwaną zarzuty do opinii biegłego neurologa zostały przez niego wyjaśnione, zaś pozwany nie wnosił o powołanie innego biegłego. Należy zatem przyjąć, iż ostatecznie zaakceptował zawarte w opinii twierdzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Winę za spowodowanie wypadku, w wyniku którego powódka M. S. doznała obrażeń ciała, ponosi kierujący pojazdem C. (...) o nr rej. (...), który w chwili wypadku ubezpieczony był u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej.

W przedmiotowym wypadku doszło do zderzenia pojazdów, a zatem odpowiedzialność osoby, która go spowodowała opiera się na art. 436 §2 kc w zw. z art. 415 kc.

Powyższą odpowiedzialność wyłączają jedynie : okoliczność, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą prowadzący pojazd nie ponosi odpowiedzialności.

W niniejszej sprawie nie zachodzą jednak powyższe okoliczności egzoneracyjne.

Zgodnie z treścią art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych ( Dz. U. z 2018r., nr 473 ) z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Z kolei zgodnie z art. 445 §1 kc w powyższych wypadkach sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Wysokość zadośćuczynienia sąd ustala w oparciu o kryteria niewymierne. Zasadniczym kryterium jest rozmiar cierpienia i niekorzystnych zmian w życiu poszkodowanego będących następstwem deliktu zawinionego przez sprawcę szkody.

Należy podkreślić, iż w związku z tym, że krzywda jako szkoda niemajątkowa jest niewymierna, przyznanie poszkodowanemu zadośćuczynienia nie może być traktowane na zasadzie ekwiwalentności. Taki charakter ( ekwiwalentny ) ma jedynie odszkodowanie. Natomiast „odpowiedniość” kwoty zadośćuczynienia ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy czyli ma charakter kompensacyjny. Jako takie nie może być ono nadmierne, musi uwzględniać aktualną stopę życiową społeczeństwa, z drugiej strony nie może być symboliczne – musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość.

Mając na uwadze powołane przepisy i ustalony stan faktyczny sąd uznał, że zadośćuczynienie w kwocie 6.000 zł jest adekwatne do poniesionych przez powódkę cierpień. Sąd uwzględnił przede wszystkim fakt, iż na skutek wypadku wystąpił u niej 4 % uszczerbek na zdrowiu. Nie jest to jednocześnie kwota nadmierna, która spowodowałaby wzbogacenie pokrzywdzonej. Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd uwzględnił rozmiar cierpień powódki, zarówno dolegliwości bólowych, jak i cierpień psychicznych oraz czas ich trwania. Powódka, ze względu na okoliczności życiowe, pomimo doznanych obrażeń, zmuszona była do prowadzenia normalnego życia, odwoziła dzieci do szkoły i przedszkola, chodziła do pracy. Ulgę w cierpieniu przynosiły jej środki przeciwbólowe i uspokajające, skorzystała z konsultacji psychologicznej. Do dnia dzisiejszego odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, wymaga rehabilitacji. Przyznając zadośćuczynienie w kwocie 6.000 zł, sąd miał na uwadze przede wszystkim fakt, iż zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym zdrowie i życie człowieka uznawane jest powszechnie za najwyższe dobro podlegające ochronie prawnej, co powinno znaleźć przełożenie na wysokość rekompensaty finansowej.

Mając na uwadze powyższe sąd zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powódki M. S. kwotę 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie płatnymi od dnia 31 sierpnia 2015 r., tj. od dnia wniesienia pozwu, do dnia zapłaty – w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek znajduje oparcie w treści art. 481 §1 i §2 kc. W szczególności należy zauważyć, że od daty wydania przez pozwanego decyzji odmownej co do przyznania zadość uczynienia (07.04.2015), a datą wniesienia pozwu (31.08.2015) upłynął okres czasu znacznie przekraczający termin dni 30 z art. 14 ust. 1 wyżej opisanej ustawy z 22maja 2003.

Na zasadzie art. 98 §1 i §3 kpc sąd zasądził od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.930,73 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania – w punkcie II wyroku. Na zasądzoną kwotę składały się: koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 1.200 zł, opłaty od pełnomocnictwa w łącznej wysokości 34 zł, opłata od pozwu w kwocie 300 zł, opłata za wydanie kserokopii protokołu rozprawy w wysokości 3 zł, koszt opinii biegłych w łącznej kwocie 1.393,73 zł.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2.(...)