Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 265/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w L. VI Zamiejscowego Wydziału Karnego z/s w U.
z dnia 11 czerwca 2024 r. sygn. akt VI K 70/23.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

Nie dotyczy.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Nie dotyczy.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Nie dotyczy.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Obraza przepisów postępowania tj. art 2 § 2 kpk , art 4 kpk , art. 5§2 kpk, art. 7 kpk , w zw. z art. 410 kpk i 424 kpk , mająca wpływ na treść orzeczenia poprzez :

1) brak obiektywizmu w ocenie dowodów zgromadzonych w toku przeprowadzonego postępowania karnego,

2) brak uwzględnienia wyjaśnień oskarżonego P. Ż.
w części dotyczącej jego twierdzeń, iż w dniu 27.12.2022 r. nie stawiał czynnego oporu wobec wykonujących obowiązki służbowe funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w U. M. S. (1), D. B., A. A., M. B. celem zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej w sposób opisany w akcie oskarżenia oraz, że nie znieważył w/w funkcjonariuszy słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w sytuacji gdy oskarżony w swoich wyjaśnieniach opisał przebieg zdarzeń z dnia 27.12.2022r. i zaprzeczył aby znieważył policjantów słowami wulgarnymi natomiast w kwestii rzekomego stawiania czynnego oporu oskarżony wskazał, że jedyna sytuacja tego rodzaju mogła mieć miejsce wówczas gdy leżąc na ziemi i będąc przyciskanym do podłoża przez funkcjonariuszy policji doznał złamania nosa i zaczął dusić się własną krwią i wówczas próbował uwolnić się z uścisku chcąc złapać powietrze,

3) rozstrzygniecie występujących w sprawie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego P. Ż.,

4) brak uwzględnienia w wystarczającym zakresie i błędną interpretację zeznań świadków B. Ż., A. Ż., B. R., A. P. i M. S. (2) oraz funkcjonariuszy Straży Pożarnej K. N., J. A., K. K., F. K., M. S. (3), T. W. (1) i Ł. F., którzy opisywali zachowanie oskarżonego P. Ż. po tym jak doszło do zdarzenia drogowego z jego udziałem i z zeznań większości w/w świadków wynika, że oskarżony wobec funkcjonariuszy policji zachowywał się spokojnie, nie stawiał czynnego oporu i nie znieważał funkcjonariuszy co powinno skutkować uznaniem, że zachowania oskarżonego opisane w sentencji zaskarżonego wyroku w pkt. I i II nie miały miejsca.

5) błędne ustalenie, że oskarżony P. Ż. stawiał czynny opór
w sposób opisany w akcie oskarżenia oraz znieważył interweniujących funkcjonariuszy Policji w sytuacji gdy brak jest wystarczających dowodów w tym zakresie,

6) oparcie rozstrzygnięcia na zeznaniach pokrzywdzonych M. Ś., D. B., A. A. i M. B., których zeznania są wzajemnie ze sobą sprzeczne a ponadto sprzeczne są z zeznaniami pozostałych przesłuchanych w sprawie świadków,

- obrazę przepisów postępowania tj. art. 167 kpk w zw. z art. 169 kpk i 193 kpk poprzez pominięcie wniosku dowodowego zgłoszonego przez obrońcę oskarżonego a dotyczącego dopuszczenia dowodu
z opinii biegłego lekarza z zakresu chirurgii celem ustalenia jaki był mechanizm powstania obrażeń ciała u oskarżonego oraz czy powstały one w wyniku zdarzenia drogowego z udziałem oskarżonego czy
w wyniku czynności podejmowanych przez funkcjonariuszy policji wobec niego dnia 27 grudnia 2022 r.

- obrazę przepisów postępowania tj. art. 41 §1 kpk w zw. z art. 42§ 1 kpk poprzez brak wyłączenia sędziego od rozpoznania niniejszej sprawy pomimo iż zachodziły przesłanki określone w art. 41 §1 kpk
w postaci okoliczności wywołujących uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w sprawie, które to okoliczności zostały opisane przez oskarżonego P. Ż. we wniosku z dnia
3 kwietnia 2024 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zauważyć należy, że Sąd orzekający w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ( k. 332-340 ) w sposób bardzo obszerny i wyczerpujący ustalił stan faktyczny rozstrzyganej sprawy
i dokonał rzetelnej oceny dowodów ujawnionych w niniejszej sprawie opierając się na całokształcie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie.

Jest to przejaw realizacji przez Sąd zasady obiektywizmu, która wymaga, aby organ procesowy badał i uwzględniał okoliczności bez kierunkowego nastawienia się do sprawy, zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Jest to osiągalne jedynie wtedy, gdy przedmiotem zainteresowania, a następnie rozważań organu procesowego, jest cały zebrany w sprawie materiał dowodowy, bez pominięcia istotnych jego części ( porównaj: wyrok SN z dnia 29 czerwca 1999 r. V KKN 459/97, Prok. i Pr. 2000, nr 2, poz. 10 ).

Z kolei przepis art. 2§2 k.p.k. jest przepisem ogólnym, dotyczącym celów postępowania karnego i dążenia w tym postępowaniu do prawdy materialnej, który nie może zdaniem Sądu Odwoławczego stanowić samodzielnej podstawy odwoławczej.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut apelacji, że Sąd I instancji nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. Ż., że nie stawiał on czynnego oporu wobec wykonujących czynności służbowe funkcjonariuszy Policji M. Ś., D. B., A. A., M. B. celem zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej w sposób opisany w akcie oskarżenia oraz, że nie znieważył w/w funkcjonariuszy słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w sytuacji gdy oskarżony w swoich wyjaśnieniach opisał przebieg zdarzeń
i zaprzeczył zeznaniom tych świadków.

Z zeznań świadków w osobach w/w policjantów, ratowników medycznych S. C.
i M. T. wynika w sposób jednoznaczny, że oskarżony na miejscu zdarzenia praktycznie od pojawienia się ratowników medycznych, a po nich policjantów zachowywał się
w sposób utrudniający wykonanie z nim czynności medycznych, nie chciał podać swoich danych osobowych, zaś po przyjeździe Policji i po tym jak poproszono go o zbadanie stanu trzeźwości zaczął zachowywać się agresywnie. W sposób szczegółowy uzasadnienie wyroku odnosi się do tych zachowań, podczas których funkcjonariusze Policji byli zmuszeni użyć wobec niego siły fizycznej, bo zapierał się rękami i nogami oraz powalić go na ziemię i skuć kajdankami. Wypowiadał przy tym wobec policjantów groźby bezprawne, szarpał się, kopał policjantów
i wypowiadał wobec nich słowa wulgarne i obraźliwe w celu uniemożliwienia im przeprowadzenia interwencji / vide: ocena wskazanych dowodów w uzasadnieniu wyroku k. 335-336/.

Podobnie bezprawne i skandaliczne zachowanie oskarżonego było po przewiezieniu go do SP ZOZ U., gdzie nadal był agresywny wobec policjantów i wykonującego wobec niego czynności personelu medycznego, nie chcąc poddać się pobraniu krwi, kopał nogami, wykrzykiwał słowa wulgarne i obraźliwe, a z uwagi na jego znaczną agresję musiał być przytrzymywany przez policjantów bowiem kopał policjantów i wyposażenie Izby Przyjęć. Znamienne jest to, iż w ocenie pracowników SP ZOZ U. A. P. /k. 257-258, 101-102/, B. R. /k. 257,95-96/ i M. S. (4) /k. 279/ jego zachowanie było tak agresywne, że zapamiętali je bardzo dobrze i właściwie z czymś takim nie spotkali się w dotychczasowej pracy / k. 336 uzasadnienia wyroku/.

Nie można zgodzić się z twierdzeniami apelacji, iż skoro z zeznań funkcjonariuszy Straży Pożarnej K. N., J. A., K. K., F. K., M. S. (3), T. W. (1) i Ł. F., wynika że oskarżony wobec funkcjonariuszy Policji zachowywał się spokojnie, nie stawiał czynnego oporu i nie znieważał funkcjonariuszy, to oskarżony zarzuconych mu czynów nie popełnił. Otóż świadkowie ci zajęci byli zabezpieczaniem miejsca zdarzenia i zeznawali o tym, co mogli zobaczyć, a nie widzieli całości wydarzeń, co zresztą podkreślali. Fakt ten absolutnie nie może skutkować uznaniem, że zachowania oskarżonego opisane w sentencji zaskarżonego wyroku w pkt. I i II nie miały miejsca. Wskazuje na to autor apelacji twierdząc, iż z zeznań większości w/w świadków wynika, że zachowanie oskarżonego P. Ż. po tym jak doszło do zdarzenia drogowego z jego udziałem nie charakteryzowało się agresją wobec policjantów. W tym miejscu jednak należy wskazać zeznania strażaka K. K., który zeznawał o agresji oskarżonego, wymachaniem przez niego rękami i konieczności skucia go kajdankami po obaleniu na ziemię /k.295/, o szarpaninie oskarżonego z policjantami zeznaje M. S. (3) /k. 295-296/ i T. W. (2) /k. 296/. Z kolei o kierowaniu przez oskarżonego pod adresem policjantów słów wulgarnych zeznaje Ł. F. /k. 296-297/. Także z zeznań świadków B. Ż. i A. Ż. wynika, że nie widzieli oni całości zachowania oskarżonego, bo po odebraniu od nich danych osobowych kazano im jechać do domu.

Ta okoliczność jednoznacznie wskazuje na wiarygodność świadków w osobach policjantów
i pracowników służby zdrowia oraz części strażaków, którzy zachowanie oskarżonego opisywali odmiennie aniżeli sam oskarżony. Wszyscy są osobami obcymi dla oskarżonego, nie skonfliktowanymi z nim, z oskarżonym zetknęli się podczas wykonywania zajęć zawodowych czyli przypadkowo, wobec czego nie mieli interesu w obciążaniu oskarżonego niepopełnionymi czynami.

Właśnie takie dowody, uzupełnione zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, uznane za wiarygodne, legły u podstaw ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, co jest oczywiste i w żaden sposób nie jest sprzeczne z zasadą obiektywizm określoną w art. 4 k.p.k., jak również w pełni odpowiada treści art. 410 k.p.k., określającego zasadę, iż podstawę wyroku może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Słusznie zatem Sąd I instancji odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który zaprzecza zeznaniom pokrzywdzonych policjantów, ratowników medycznych i personelu Izby Przyjęć,
a nawet strażaków będących na miejscu zdarzenia w zakresie w jakim złożyli oni obciążające go zeznania. W ocenie Sądu Rejonowego jest to tylko ustalona przez oskarżonego linia obrony polegająca na zaprzeczaniu zarzutom kierowanym wobec niego, mająca charakter instrumentalny i zmierzająca do uniknięcia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej za popełnione przestępstwa. Należy zwrócić także uwagę na kwestię, którą całkowicie przemilcza obrońca oskarżonego w apelacji, a mianowicie na znaczny stopień nietrzeźwości oskarżonego, który badany na Izbie Przyjęć SP ZOZ U. był w znacznym stopniu nietrzeźwy, skoro stan jego nietrzeźwości wynosił ponad 2 promille. Jest to stan nietrzeźwości zakłócający postrzeganie, zapamiętywanie i odtwarzanie zdarzeń, co jest oczywiste. Wobec tego danie wiary wyjaśnieniom oskarżonego, który nawet nie pamięta swojego agresywnego i skandalicznego zachowania na Izbie Przyjęć, byłoby sprzeczne z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego.

Ocena jego wyjaśnień została w sposób drobiazgowy i wyczerpujący przedstawiona
w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku /k. 339-340/ i Sąd Odwoławczy w całości ocenę tę podziela, stąd nie ma potrzeby jej powielania. W tym miejscu jedynie dodać należy, że obrońca oskarżonego zbyt dużą wagę przykłada do dowodu z wyjaśnień oskarżonego, zapominając go skonfrontować z innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie, przedstawionymi powyżej. Wpływ wyjaśnień oskarżonego na wynik postępowania karnego jest bezsporny i Sąd orzekający
w sposób przewidziany prawem procesowym dowód ten ocenił. Jednak obowiązująca procedura karna nie przewiduje zasady wartościowania dowodów, ani też prymatu dowodów korzystnych dla oskarżonego nad dowodami przemawiającego na jego niekorzyść, a o wartości dowodowej wyjaśnień oskarżonego decyduje ich treść, w konfrontacji z innymi dowodami.

Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego m.in. wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410), i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2),

- stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4),

- jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1)” – vide: postanowienie SN z dnia 18 stycznia 2007 r. III KK 271/06, OSNwSK 2007/1/9.

Mając na uwadze powyższe apelacja obrońcy oskarżonego w omawianym zakresie na uwzględnienie nie zasługuje.

Absolutnie nietrafnie postawiony został przez obrońcę w apelacji zarzut rozstrzygnięcia występujących w sprawie wątpliwości na nie korzyść oskarżonego P. Ż. ( art. 5 §2 k.p.k. ). Zresztą sam autor apelacji nie podaje bliżej na czym to uchybienie miałoby polegać. Apelacja zarzuca także naruszenie art. 7 k.p.k. czyli zasady swobodnej oceny dowodów.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż zarzuty obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mają charakter rozłączny, zatem łączenie tych przepisów w jednym zarzucie jest nieuprawnione. Nadto utrwalony jest już pogląd w orzecznictwie, iż brak jest podstaw do stawiania zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w oparciu o podnoszone przez stronę wątpliwości co do ustaleń faktycznych lub interpretacji prawa. Dla skutecznego sformułowania zarzutu obrazy ww. przepisu nie mają znaczenia podnoszone przez stronę wątpliwości, lecz jedynie to, czy orzekający
w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych w sprawie lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, ewentualnie to, czy w świetle konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W sytuacji zatem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania lub odmówienia wiary dowodom z zeznań lub wyjaśnień, brak jest podstaw do formułowania zarzutu in dubio pro reo.

W ocenie Sądu Odwoławczego nie doszło w sprawie do obrazy przepisów postępowania tj. art. 167 kpk w zw. z art. 169 kpk i 193 kpk poprzez pominięcie wniosku dowodowego zgłoszonego przez obrońcę oskarżonego, a dotyczącego dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza
z zakresu chirurgii celem ustalenia jaki był mechanizm powstania obrażeń ciała u oskarżonego oraz czy powstały one w wyniku zdarzenia drogowego z udziałem oskarżonego czy w wyniku czynności podejmowanych przez funkcjonariuszy policji wobec niego dnia 27 grudnia 2022 r.

W tym zakresie w całości podzielić należy rozważania Sądu I instancji zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku /k. 344/, wobec czego nie ma potrzeby powielania tej argumentacji zwłaszcza, że w opisanym zakresie zostało przeprowadzone postępowanie przez Prokuraturę Rejonową w Sanoku zakończone prawomocnym postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa z dnia 28 kwietnia 2023 r. sygn. akt 4265-0.Ds. 298.2023 ( vide: akta związkowe Prokuratury Rejonowej w Sanoku sygn. akt 4265-0.Ds. 298.2023 k. 97-99 ).

Nie jest zasadny zarzut obrazy przepisów postępowania tj. art. 41 §1 k.p.k. w zw. z art. 42§ 1 k.p.k. poprzez brak wyłączenia sędziego od rozpoznania niniejszej sprawy pomimo iż zachodziły przesłanki określone w art. 41 §1 k.p.k. w postaci okoliczności wywołujących uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w sprawie, które to okoliczności zostały opisane przez oskarżonego P. Ż. we wniosku z dnia 3 kwietnia 2024 r. /k. 309/.

Wynika to z oświadczenia Sędziego Sądu Rejonowego w L. L. S. z dnia
8 kwietnia 2024 r. /k. 311/, a przede wszystkim z prawomocnego postanowienia Sądu Rejonowego w L. z dnia 23 kwietnia 2024 r. sygn. akt II Ko 167/24 nie uwzględniającego wniosku o wyłączenie sędziego z powodów wskazanych przez oskarżonego /k. 314-315/.

Lp.

Zarzut

2

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie , iż oskarżony P. Ż. w dniu 27.12.2022 r. stawiał czynny opór wobec wykonujących obowiązki służbowe funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w U. -M. Ś., D. B. , A. A. i M. B. poprzez stosowanie wobec wymienionych przemocy fizycznej polegającej na wyrywaniu się, szarpaniu i kopaniu funkcjonariuszy podczas obezwładniania oraz groźby bezprawne, celem zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu jego osoby oraz poprzez uznanie, że oskarżony znieważył w/w policjantów słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe , podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych w sytuacji gdy brak jest wystarczających dowodów w tym zakresie a przeprowadzone w sprawie dowody w tym w szczególności dowód z przesłuchania świadków nie potwierdzają aby oskarżony P. Ż. dopuścił się popełnienia czynów , które zostały oskarżonemu przypisane w pkt. I i II zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zebrany w sprawie materiał dowodowy , oceniony przez Sąd Rejonowy jednoznacznie dowodzi, że oskarżony P. Ż. w dniu 27.12.2022 r. stawiał czynny opór wobec wykonujących obowiązki służbowe funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w U. -M. Ś., D. B. , A. A. i M. B. poprzez stosowanie wobec wymienionych przemocy fizycznej polegającej na wyrywaniu się, szarpaniu
i kopaniu funkcjonariuszy podczas obezwładniania oraz groźby bezprawne, celem zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu jego osoby oraz poprzez uznanie, że oskarżony znieważył w/w policjantów słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe , podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 października 2023r., sygn. akt VIII AKa 205/23, publik. w Lex nr 3664224).

Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w niniejszej sprawie, w której stan faktyczny został ustalony jako trafny i odzwierciedlający rzeczywisty przebieg zdarzeń z dnia 27 grudnia 2022 r.

Reasumując, Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, a sama apelacja sprowadza się tylko do odmiennej oceny materiału dowodowego przez obrońcę oskarżonego i jest jedynie polemiką ze słusznymi i trafnymi ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd orzekający (porównaj: SN I KR 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58 ). Dlatego też apelacja obrońcy oskarżonego nie mogła być w tym zakresie także uwzględniona .

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w części zaskarżonej niniejszą apelacją i uniewinnienie oskarżonego ewentualnie
o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek ten jest bezzasadny, albowiem Sąd Orzekający przeprowadzając w sprawie postępowanie dowodowe dokonał oceny dowodów zgodnej z zasadą swobodnej oceny dowodów i na podstawie tych dowodów dokonał słusznych i trafnych ustaleń faktycznych pozwalających na przypisanie oskarżonemu popełnienie przestępstw 226§1 k.k. i art. 224§1 k.k. co do których zwrócona była apelacja. Brak jest w tej sytuacji konieczności uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Nie dotyczy.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został w całości utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny. Ocena dowodów została dokonana przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, na podstawie dowodów zebranych w sprawie dokonał trafnych ustaleń faktycznych, a uzasadnienie logicznie przekonuje do zajętego stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy.

Zwięźle o powodach zmiany

Nie dotyczy.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

Nie dotyczy.

4.1.

Nie dotyczy.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Nie dotyczy.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego P. Ż. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 zł, a nadto opłatę za II instancję w kwocie 180 zł, co wynika z art. 636 §1 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1984 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm. ).

7.  PODPIS