Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 236/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Sanoku z dnia 3 czerwca 2025 r., sygn. akt II K 517/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżyciel publiczny zarzucił rażącą niewspółmierność kary jednostkowej wymierzonej G. T.:

- w pkt I wyroku, tj. kary 4 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. opisane w pkt I wyroku, mimo iż stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, w tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, motywacja, sposób działania i zachowania się sprawcy, działającego w warunkach powrotu do przestępstwa oraz popełniającego występek o charakterze chuligańskim, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wskazywały na konieczność wymierzenia kary w wyższym wymiarze;

- w pkt II wyroku, tj. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. opisane w pkt II wyroku, mimo iż stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, w tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, motywacja, sposób działania i zachowania się sprawcy, działającego w warunkach powrotu do przestępstwa oraz popełniającego występek o charakterze chuligańskim, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, działanie na szkodę tego samego pokrzywdzonego oraz dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wskazywały na konieczność wymierzenia kary w wyższym wymiarze;

- w pkt III wyroku, tj. kary 5 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. opisane w pkt III wyroku, mimo iż stopień zawinienia oraz społecznej szkodliwości czynów, w tym rodzaj i charakter naruszonego dobra, motywacja, sposób działania i zachowania się sprawcy, działającego w warunkach powrotu do przestępstwa, świadomie i celowo atakującego świadka jego wcześniejszego przestępstwa, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz dyrektywy w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wskazywały na konieczność wymierzenia kary w wyższym wymiarze;

- w pkt IV wyroku, tj. kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności, mimo że tak orzeczona kara nie spełnia celów zapobiegawczych i wychowawczych, która kara ma osiągnąć wobec skazanego oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest w pełni uzasadniony.

Orzeczone bowiem przez Sąd I instancji kary jednostkowe w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu czyn w pkt I wyroku, w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu czyn w pkt II wyroku, nawet przy jednoczesnym wyeliminowaniu z kwalifikacji prawnej i opisu czynu działania oskarżonego w ramach występku o charakterze chuligańskim z art. 57a § 1 k.k., w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności za przypisany oskarżonemu czyn w pkt III wyroku oraz kary łącznej w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności (której uzasadnienia trudno poszukiwać w treści pisemnych motywów wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku), są istotnie karami niewspółmiernie rażąco łagodnymi.

Ustawowe zagrożenie karą za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. (I i III czyn) zakreślone zostało na poziomie od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. (II czyn) od 1 miesiąca (przy uwzględnieniu art. 37 k.k.) do 3 lat pozbawienia wolności.

Wymierzając oskarżonemu za przypisane mu przestępstwa kary w wysokości 4 miesięcy pozbawienia wolności, 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 5 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd Rejonowy w Sanoku ukształtował je w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, pomimo że – jak wynika z treści uzasadnienia wyroku – w zakresie winy oskarżonego nie ujawniły się żadne okoliczności łagodzące. Orzeczenie kar w dolnych granicach ustawowego zagrożenia jest tym bardziej niezrozumiałe, jeżeli weźmie się pod uwagę, że oskarżony działał w ramach powrotu do przestępstwa, tj. recydywy specjalnej jednokrotnej z art. 64 § 1 k.k. Sąd Rejonowy w Sanoku wprawdzie wskazał, iż oskarżony przyznał się do zarzucanych mu czynów, wyraził skruchę, płakał i przeprosił pokrzywdzonych, jednakże wskazanym okolicznościom przydał on nadmierne znaczenie, zniekształcając tym samym całokształt okoliczności mających wpływ na wymiar kary. Oskarżony G. T. dotychczas był dziesięciokrotnie karany za przestępstwa umyślne. Przestępstw na szkodę J. P. oskarżony dopuścił się, będąc pod wpływem alkoholu i bez jakiejkolwiek przyczyny, natomiast dokonując pobicia K. P., oskarżony dążył do zniechęcenia go do składania zeznań w sprawie pobicia J. P.. W toku postępowania oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Przyznał się do nich dopiero po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie, co również należy mieć na uwadze, oceniając wpływ deklaracji oskarżonego na kształtowanie wymiaru kary. Nie sposób także nie dostrzec, iż Sąd Rejonowy, wymierzając oskarżonemu karę za pierwszy z przypisanych czynów, który uznał za popełniony w ramach występku o charakterze chuligańskim (co wynika z przyjętej przez Sąd Orzekający kwalifikacji prawnej, a nie znalazło pełnego odzwierciedlenia w opisie czynu, o czym szczegółowo będzie mowa w ramach rozważań dotyczących okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu), naruszył dyspozycję przepisu art. 57a § 1 k.k. Zgodnie bowiem z jego brzmieniem, skazując za występek o charakterze chuligańskim, Sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę . Mając na uwadze, iż dolna granica przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. ukształtowana została na poziomie 3 miesięcy, oczywistym jest, że najniższa możliwa do wymierzenia w takim układzie procesowym kara wynosiła 5 miesięcy pozbawienia wolności, nie zaś jak to uczynił Sąd Rejonowy – 4 miesiące.

Abstrahując jednakże od powyższego (wobec zmiany dokonanej z urzędu w opisie czynu z pkt I. zaskarżonego wyroku dokonanej przez Sąd Odwoławczy) i podzielając

wypracowane w doktrynie i orzecznictwie poglądy, należy stwierdzić, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celów kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., VKRN 178/85, OSNKW 1985/7-8, poz. 60).

Zarzut rażącej niewspółmierności jest zasadny wówczas, gdy „kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą” (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – „rażąco” niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o „znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)” (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421).

W realiach niniejszej sprawy orzeczone jednostkowe kary, jak i kara łączna są rażąco niewspółmiernie łagodne, co szczegółowo Sąd Odwoławczy uzasadni w podsekcji 5.2.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary:

- za czyn z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., opisany w pkt I wyroku – 1 roku pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., opisany w pkt II wyroku – kary 1 roku pozbawienia wolności;

- za czyn z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., opisany w pkt III wyroku – kary 1 roku pozbawienia wolności;

oraz orzeczenie kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek oskarżyciela publicznego, co do zasady, zasługiwał na uwzględnienie.

Wobec uznania, iż orzeczone w stosunku do oskarżonego kary jednostkowe za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności (czyn I), z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności (czyn II), także przy wyeliminowaniu z kwalifikacji prawnokarnej art. 57a § 1 k.k., z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w wymiarze 5 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara łączna 6 miesięcy pozbawienia wolności są karami rażąco niewspółmiernie łagodnymi, słusznie oskarżyciel publiczny wniósł o ich zmianę i orzeczenie kar w wyższym niż dotychczas wymiarze, co też Sąd Odwoławczy uczynił.

Niezasadny natomiast był wniosek oskarżyciela publicznego w zakresie, w jakim domagał się orzeczenia kar jednostkowych za przypisane oskarżonemu czyny w wymiarze po 1 roku pozbawienia wolności oraz kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, albowiem kary te przekraczałyby stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynów, nie respektowałyby w sposób prawidłowy zasady prewencji indywidualnej i społecznego oddziaływania kary, a tym samym ich orzeczenie nie odpowiadałoby dyrektywom wymiaru kary z art. 53 k.k.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Sąd Odwoławczy, działając na podstawie art. 440 k.p.k., wyeliminował z opisów czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i II wyroku sformułowania „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, zaś z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary „art. 57a § 1 k.k.”, pomimo braku zarzutu apelacyjnego w powyższym zakresie.

Pozostawienie bowiem w kwalifikacji prawnokarnej przypisanych oskarżonemu przestępstw „art. 57a § 1 k.k.” i przyjęcie, iż oskarżony dopuścił się przestępstw o charakterze chuligańskim, byłoby rażąco niesprawiedliwe w rozumieniu art. 440 k.p.k., co otworzyło Sądowi Odwoławczemu drogę do wyeliminowania art. 57a § 1 k.k.

W powyższym kontekście w pierwszej kolejności konieczne jest poczynienie kilku uwag wstępnych. Przede wszystkim przypomnienia wymaga, że minimalnym wymogiem dla przypisania określonej osobie przestępstwa, a dalej – ukarania go za nie, jest to, aby jego zachowanie w wyroku skazującym zostało dokładnie opisane, tak by następnie została wskazana kwalifikacja prawna popełnionego przestępstwa (art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k.). Obowiązek wynikający z art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. jest zresztą procesową konsekwencją wymogów wskazanych w art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k., których podstawą jest także zasada wyrażona w art. 42 ust. 1 Konstytucji RP.

Tym samym z zasadą określoności prawa karnego jest powiązana konieczność opisania w wyroku skazującym tych zachowań oskarżonego, które odpowiadają znamionom czynu zabronionego określonego typu przestępstwa opisanego w przepisie ustawy karnej.

Mając powyższe na uwadze, należy dokładnie przyjrzeć się znamionom występku o charakterze chuligańskim, stosownie do treści art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 21 k.k. Dokładna bowiem lektura ostatniego ze wskazanych przepisów prowadzi do niebudzącego wątpliwości wniosku, że o chuligańskim charakterze występku decyduje łączne wystąpienie następujących przesłanek wskazanych w ustawie: 1) umyślność zachowania realizującego znamiona występku; 2) zamach na choćby jedno z dóbr wymienionych w przepisie; 3) działanie publiczne; 4) brak powodu lub oczywista błahość powodu; 5) okazanie przez sprawcę rażącego lekceważenia porządku prawnego. Należy przy tym podkreślić, że każda z tych przesłanek ma charakter warunku koniecznego, co oznacza, że brak chociażby jednej z nich nie pozwala na uznanie występku za mającego charakter chuligański (por. także wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 27.02.2015 r., IV Ka 37/15, LEX nr 1837789).

W dalszej kolejności Sąd Odwoławczy zauważa, że oskarżonemu G. T. zarzucono, a następnie przypisano sprawstwo i winę w zakresie popełnienia przestępstwa z 157 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn I) oraz przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn II). Zarówno oskarżyciel publiczny, jak i Sąd Orzekający w sprawie nadali zatem czynom oskarżonego cechy występku chuligańskiego – tak przynajmniej należałoby wnosić z przyjętej kwalifikacji prawnej. Zastosowanie takiej konstrukcji prawnej wymagało zatem zamieszczenia w opisie poszczególnych czynów wszystkich wskazanych powyżej znamion występku o charakterze chuligańskim. Tylko bowiem w taki sposób można było sprostać wymogowi określonemu przez ustawodawcę w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. Godzi się w tym miejscu zaznaczyć, iż powyższa konieczność nie ma nic wspólnego z tzw. procesem formułkowym. Problem ten bowiem nie dotyczy tzw. „formułek” w opisie czynu i możliwości zastąpienia wyrażeń ustawowych innymi synonimicznymi określeniami, ale w ogóle braku zamieszczenia w tymże opisie jednego z konstytutywnych znamion pozwalających na przyjęcie, iż dane zachowanie stanowiło występek o charakterze chuligańskim. Wszystkich bowiem pięć wymienionych powyżej przesłanek takiego występku musi zostać spełnionych łącznie. Wszystkie one są wobec siebie równorzędne, komplementarne. Sąd musi zatem odnieść się do każdego z nich, zbadać, czy każdy jednostkowy element wystąpił na kanwie danego stanu faktycznego. W innej bowiem sytuacji nie można przypisać komuś popełnienia przestępstwa, jeżeli nie ustalono, iż wszystkie znamiona danego typu czynu zabronionego zaistniały w realiach sprawy. Zasada określoności prawa i powiązana z nią konieczność opisania w wyroku skazującym tych zachowań oskarżonego, które odpowiadają znamionom czynu zabronionego określonego typu przestępstwa opisanego w przepisie ustawy karnej stanowi fundament prawa karnego materialnego i procedury karnej, mający zakotwiczenie w samej Konstytucji RP.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy podnosi, iż aby można było uznać, że Sąd I instancji uczynił zadość treści art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k., to opisy przypisanych oskarżonemu czynów powinny zawierać stwierdzenie, że G. T., zachowując się tak, jak to zostało opisane w punkcie I i II części wstępnej zaskarżonego wyroku, działał publicznie . Tymczasem lektura wydanego w dniu 3 czerwca 2025 roku orzeczenia nie wskazuje, aby Sąd Rejonowy w Sanoku w części rozstrzygającej wyroku, w opisie przypisanych oskarżonemu w punktach I i II czynów, zawarł ten niezbędny przecież z punktu widzenia ustawowych znamion występku chuligańskiego element zachowania oskarżonego. Sąd Odwoławczy dostrzega oczywiście, iż błąd ten znalazł się już w akcie oskarżenia, jednakże Sąd Orzekający powinien był ów błąd dostrzec i dokonać jego koniecznej konwalidacji, zmieniając opis wskazanych czynów.

Na marginesie Sąd II instancji zauważa, że Sąd Rejonowy Sanoku w pisemnym uzasadnieniu swojego wyroku, w tej jego części, która poświęcona jest poczynionym uwagom prawnym (albowiem uzasadnienie z uwagi na apelację tylko od orzeczenia o karze nie zawiera opisu poczynionych ustaleń faktycznych), ograniczył się do wskazania, że „popełniony czyn ma charakter chuligański”. Próżno doszukiwać się uzasadnienia dla poczynienia przez Sąd meriti wskazanej oceny. Brak zamieszczenia w opisie czynu jednego ze znamion występku o charakterze chuligańskim oznacza, że w istocie nie doszło do poczynienia pełnych ustaleń faktycznych pozwalających na przypisanie oskarżonemu takiego zachowania (por. wyrok SN z 12.12.2023 r., V KK 306/23, LEX nr 3648271).

Jedynie występek mający wszystkie wskazane w art. 115 § 21 k.k. cechy konstytutywne występku o charakterze chuligańskim może być za taki uznany. Wystąpienie in concreto tylko jednej z tych cech lub niektórych z nich do tego nie wystarcza (wyrok SN z dnia 7 maja 1974 r., Rw 236/74, OSNKW 1974, Nr 9, poz. 176). Nie ulega wątpliwości, iż jedną z cech konstytutywnych występku o charakterze chuligańskim jest to, by sprawca działał „publicznie”.

W efekcie doszło do naruszenia wymogu wskazanego w art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 1 § 1 k.k. w zw. z art. 115 § 1 k.k., z uwagi na brak pełnego opisu dwóch pierwszych przestępstw przypisanych oskarżonemu. W tym kontekście w pełni uzasadnione jest twierdzenie, iż Sąd Rejonowy dopuścił się rażącego naruszenia prawa w rozumieniu art. 440 k.p.k.

Poczynienie powyższych ustaleń wymaga kolejno podkreślenia, iż w zaistniałym w niniejszej sprawie układzie procesowym jedynym dopuszczalnym rozstrzygnięciem Sądu Odwoławczego była zmiana na korzyść oskarżonego wyroku Sądu I instancji poprzez wyeliminowanie z opisów czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i II zaskarżonego wyroku sformułowania „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, zaś z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary „art. 57a § 1 k.k.”, pomimo braku zarzutu apelacyjnego w powyższym zakresie.

Powodem takiego rozstrzygnięcia była okoliczność niezaskarżenia przez prokuratora na niekorzyść wyroku Sądu I instancji w tym zakresie. Prokurator zamiast skarżyć rozstrzygnięcie o karze, najpierw powinien był bowiem ustalić kluczowe elementy prawidłowego określenia zasad odpowiedzialności karnej, a zatem opisu czynu, a w konsekwencji powinien zaskarżyć wyrok w całości i postawić zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie w opisie dwóch czynów elementów wskazujących na zrealizowanie wszystkich znamion występku o charakterze chuligańskim, zamiast przywołania tylko kwalifikacji prawnej art. 57a § 1 k.k. Sąd Odwoławczy, rozpoznając sprawę w granicach zaskarżenia i podniesionych w apelacji zarzutów, był władny wyjść poza wskazane granice tylko w zakresie, w jakim umożliwiał mu to przepis art. 440 k.p.k. Zgodnie z jego brzmieniem, w sytuacji uznania, że utrzymanie zaskarżonego wyroku byłoby rażąco niesprawiedliwe (z powodu utrzymania wyroku, w którym brak jest znamion czynu zabronionego, nawet jeżeli ustalenia faktyczne dowodzą zrealizowania znamion takiego czynu - por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 23 sierpnia 2007 r., IV KK 210/07; z dnia 10 czerwca 2010 r., IV KK 1/10), podlega on niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego. Uchylenie zaskarżonego wyroku na niekorzyść oskarżonego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania jest bowiem możliwe tylko w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zd. 2 k.p.k. Żadna z tych sytuacji nie zachodzi w niniejszej sprawie, albowiem nie jest konieczne przeprowadzenie przewodu na nowo w całości (w ogóle przecież nie ma takiej potrzeby), nie istnieje uchybienie z art. 439 § 1 k.p.k., ani także nie ma zastosowania art. 454 k.p.k. Tym samym Sąd Odwoławczy nie mógł uchylić wyroku Sądu I instancji na podstawie art. 440 k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2017 r., V KK 372/16, OSNKW 2017, z. 9, poz. 51; szerzej: J. Matras (w:) K. Dudka (red.) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2023, s. 1033-1034) i dać Sądowi Orzekającemu możliwości do naprawienia tak istotnego błędu, jaki został popełniony przez Sąd meriti oraz prokuratora, który nie zaskarżył w sposób właściwy wyroku skazującego, co doprowadziło do obecnych konsekwencji procesowych. Wobec wskazanej sytuacji procesowej, zważywszy na okoliczność, że nie jest już możliwe uzupełnienie opisów czynów z punktów I i II w sposób właściwy na żadnym etapie postępowania, Sąd Okręgowy zmienił z urzędu zaskarżony wyrok poprzez wyeliminowanie z opisów czynów przypisanych oskarżonemu w pkt I i II wyroku sformułowania „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, zaś z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary art. 57a § 1 k.k.

Na zakończenie niniejszych rozważań, nie sposób nie odnieść się jeszcze do jednej kwestii.

W realiach niniejszej sprawy, w odniesieniu do pierwszego przypisanego czynu, podkreślenia wymaga, że oskarżony G. T. dokonał w dniu 24 stycznia 2024 r. pobicia J. P. na terenie prywatnej posesji. Rozważenia zatem w tym kontekście wymagałoby, czy tego typu działanie realizuje znamię działania „publicznego” w rozumieniu art. 115 § 21 k.k. Sąd Rejonowy nie poczynił jednakże tego typu ustaleń i w żadnym zakresie nie odniósł się co do tej okoliczności w uzasadnieniu swojego wyroku, co zresztą było konsekwencją błędnego pominięcia w opisie czynu znamienia „publicznie”.

Sąd Okręgowy przypomina, że działa publicznie zarówno ten, kto działa „przed publicznością” (na oczach publiczności, przy świadkach), ten, kto działa „w miejscu ogólnie dostępnym w danej chwili” (w miejscu publicznym), jak i ten, kto działa w sposób jawny, dostrzegalny dla bliżej nieokreślonej liczby nieoznaczonych z góry osób. Zwrot „działa publicznie” jest dość pojemny i obejmuje wszystkie sytuacje, w których bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie się jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób (tak: J. Majewski, Komentarz do art. 115 Kodeksu karnego, SIP LEX, stan prawny na dzień 1 sierpnia 2016 r., teza 10 i cytowana tam literatura oraz orzecznictwo).

Podzielić należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 20 września 1973 r., sygn. akt VI KZP 26/73, publik. w OSNKW 1973 Nr 11, poz. 132, Legalis Numer 17347, iż działanie „publicznie” w rozumieniu art. 120 § 14 Kodeksu karnego z 1969 r. – jego odpowiednik stanowi obecnie art. 115 § 21 k.k. – zachodzi wówczas, gdy bądź ze względu na miejsce działania, bądź ze względu na okoliczności i sposób działania sprawcy jego zachowanie się jest lub może być dostępne (dostrzegalne) dla nieokreślonej liczby osób, przy czym sprawca mając świadomość tej możliwości, co najmniej na to się godzi (OSNKW 1973 Nr 11, poz. 132, Legalis Numer 17347). Przedstawiciele doktryny zgodnie stoją na stanowisku, iż znamię „publicznie” wskazuje nie tyle na miejsce, ile na sytuację, której nie należy traktować in abstracto, lecz in concreto.

Publiczność działania, tak jak wszystkie inne okoliczności przestępstwa umyślnego, powinna być objęta świadomością sprawcy. Za takim ujęciem opowiada się również Sąd Najwyższy, podkreślając, że: „Praktyka sądowa, ustalając znamiona publiczności działania, rozróżnia zarówno działanie publiczne pod względem przedmiotowym, gdy ze względu na miejsce i sposób działania może ono dojść do wiadomości nieokreślonej liczby ludzi, jak i działanie publiczne pod względem podmiotowym, polegające na świadomości sprawcy, że jego działanie dojdzie lub może dojść do wiadomości nieokreślonej liczby ludzi, a sprawca chce tego lub możliwość taką przewiduje i na nią się godzi” (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 maja 1972 r., sygn. akt Rw 439/72).

Powyższa interpretacja wskazanego znamienia występku chuligańskiego pozwala na poddanie w wątpliwość przyjęcia, iż oskarżony, podejmując się zachowania opisanego w punkcie I. części wstępnej zaskarżonego wyroku, na terenie prywatnej posesji, w braku ustalenia jakichkolwiek świadków takiego czynu, działał publicznie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, stwierdzić należało, iż w niniejszej sprawie nie można było uznać, iż zachowania przypisane oskarżonemu G. T. ze wskazanych powyżej względów stanowiły występek o charakterze chuligańskim, wobec czego koniecznym stało się podjęcie przez Sąd Odwoławczy rozstrzygnięcia zamieszczonego w punkcie I. a) wyroku.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy, za wyjątkiem przyjętego przez Sąd Rejonowy w Sanoku w opisie czynu w pkt I i II wyroku sformułowania „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, kwalifikacji w podstawie skazania i podstawie wymiaru kary art. 57a § 1 k.k., wymiaru kar jednostkowych oraz orzeczenia o karze łącznej i opłacie zawartej w pkt VIII wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok, z wyjątkiem przyjętego przez Sąd Rejonowy w Sanoku w opisie czynu w pkt I i II wyroku sformułowania „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego” oraz zamieszczenia w podstawie skazania i podstawie wymiaru kary art. 57a § 1 k.k., wymiaru kar jednostkowych oraz orzeczenia o karze łącznej i opłaty, należało uznać za słuszny i trafny.

W szczególności dokonana przez Sąd ocena dowodów, będąca podstawą przypisania oskarżonemu sprawstwa i winy przestępstw z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., dokonana została przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a uzasadnienie logicznie przekonuje do zajętego stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć. Korekty wymagała wyłącznie kwalifikacja z art. 57a § 1 k.k. i opis czynu odnośnie przestępstw popełnionych na szkodę J. P. oraz orzeczone kary jednostkowe i kara łączna poprzez ich podwyższenie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- wyeliminował z opisów czynów przypisanych oskarżonemu G. T. w punktach I i II wyroku sformułowania: „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, zaś z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary art. 57a § 1 k.k.;

- uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności zawarte w punkcie IV wyroku, a także orzeczenie o opłacie zawarte w punkcie VIII wyroku;

- podwyższył każdą z wymierzonych oskarżonemu G. T. w punktach I-III wyroku kar jednostkowych pozbawienia wolności do 8 miesięcy;

- na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w miejsce jednostkowych kar 8 miesięcy pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu G. T. karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Konieczność eliminacji z przypisanych oskarżonemu G. T. w punktach I i II wyroku przestępstw sformułowań „działając bez powodu okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego”, a z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary „art. 57a § 1 k.k.” wynikała z uchybienia Sądu Orzekającego w postaci braku zamieszczenia wszystkich znamion w opisie ww. czynów działania oskarżonego w ramach występku chuligańskiego z art. 57a § 1 k.k. i niemożności konwalidacji tego uchybienia w postepowaniu apelacyjnym poprzez uzupełnienie opisów ww. czynów o brakujące znamię występku o charakterze chuligańskim (Sąd abstrahuje w tym miejscu od ewentualnego braku zasadności przyjmowania, iż czyn przypisany oskarżonemu w punkcie I. został popełniony w warunkach określonych w art. 115 § 21 k.k.).

Wyrok ten wprawdzie zaskarżony został na niekorzyść oskarżonego, jednakże apelacja oskarżyciela publicznego ograniczona została wyłącznie do orzeczenia o karze, w konsekwencji czego Sąd Odwoławczy nie był uprawniony do dokonania dodatkowych ustaleń faktycznych, które mogłyby skutkować uzupełnieniem opisu czynu na niekorzyść oskarżonego. Prokurator błędnie zaskarżył jedynie rozstrzygnięcie o karze, podczas gdy przede wszystkim powinien ustalić kluczowe elementy prawidłowego określenia zasad odpowiedzialności karnej, a zatem opisu czynów i w konsekwencji powinien był zaskarżyć wyrok w całości i postawić zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez pominięcie w opisie czynów elementów wskazujących na zrealizowanie znamion chuligańskiego charakteru czynów z art. 115 § 21 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k., czego jednak nie uczynił.

W tym stanie rzeczy Sąd Odwoławczy, działając z urzędu na podstawie art. 440 k.p.k., mógł jedynie wyeliminować z opisów czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I i II wyroku niekompletne znamiona chuligańskiego charakteru czynu, a z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary przepis art. 57a § 1 k.k. Zgodnie bowiem z art. 440 k.p.k., jeżeli utrzymanie orzeczenia w mocy byłoby rażąco niesprawiedliwe, podlega ono niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów zmianie na korzyść oskarżonego albo w sytuacji określonej w art. 437 § 2 zdanie drugie uchyleniu. Wyrok w tym zakresie nie mógł zostać uchylony, albowiem przepis art. 437 § 2 k.p.k. ogranicza uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania wyłącznie do wypadków wskazanych w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 454 k.p.k. lub konieczności przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, a żadna z tych okoliczności w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Orzeczona przez Sąd I instancji kara 4 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn I), kara 3 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn II) oraz kara 5 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn III) są karami rażąco niewspółmiernie łagodnymi.

Podzielając wypracowane w doktrynie i orzecznictwie poglądy, należy stwierdzić, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki SN: z 22.10.2007 r., SNO 75/07, LEX nr 569073; z 26.06.2006 r., SNO 28/06, LEX nr 568924; z 30.06.2009 r., WA 19/09, OSNwSK 2009, poz. 1255; z 11.04.1985 r., VKRN 178/85, OSNKW 1985/7-8, poz. 60).

Tym samym orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe wymagały korekty.

Ustawowe zagrożenie karą za przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. (I i III czyn) zakreślone zostało na poziomie od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności, a za przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. (II czyn) od 1 miesiąca (przy uwzględnieniu art. 37 k.k.) do 3 lat pozbawienia wolności. Przestępstwa te popełnione zostały przez oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. recydywy specjalnej jednokrotnej z art. 64 § 1 k.k. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, Sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, a może ją wymierzyć w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Podwyższając oskarżonemu G. T. kary jednostkowe za każde z przypisanych mu trzech przestępstw do 8 miesięcy pozbawienia wolności za każde przestępstwo, Sąd Odwoławczy uwzględnił, jako okoliczności obciążające, iż oskarżony działał w warunkach recydywy i był dotychczas dziesięciokrotnie skazywany za przestępstwa umyślne. Nie jest on więc sprawcą przypadkowym. Przypisanych mu przestępstw dopuścił się, będąc pod wpływem alkoholu. J. P. dwukrotnie pobił bez jakiejkolwiek przyczyny, natomiast dokonując pobicia K. P., oskarżony dążył do zniechęcenia go do składania zeznań w sprawie pobicia J. P..

Wśród okoliczności łagodzących Sąd uwzględnił przyznanie się oskarżonego do zarzutów, aczkolwiek oskarżony, wyjaśniając w postępowaniu przygotowawczym i składając wyjaśnienia przed Sądem Orzekającym, konsekwentnie nie przyznawał się do zarzutów, a swoje stanowisko zmienił i przyznał się do zarzutów dopiero przed wydaniem w sprawie wyroku.

Orzeczone kary 8 miesięcy pozbawienia wolności nie są karami surowymi, a tym bardziej karami rażąco surowymi. Kary te orzeczone zostały powyżej dolnych granic ustawowego zagrożenia, są w pełni adekwatne do stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości jego czynów, jak również spełniają warunki prewencji generalnej i indywidualnej. Kary te spełniają zatem wymogi dyspozycji z art. 53 k.k.

Konsekwencją podwyższenia trzech kar jednostkowych i orzeczenia tych kar w wysokości po 8 miesięcy pozbawienia wolności była konieczność uchylenia orzeczonej przez Sąd I instancji wobec oskarżonego kary łącznej 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Stosownie do art. 85 § 1 k.k. jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, Sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Zgodnie natomiast z art. 86 § 1 k.k., Sąd wymierza karę łączną w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 30 lat pozbawienia wolności. Jeżeli najwyższą z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa jest kara 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 30 lat pozbawienia wolności, orzeka się tę karę jako karę łączną. Karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.

Wymierzając oskarżonemu, na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k., w miejsce jednostkowych trzech kar 8 miesięcy pozbawienia wolności, łączną karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd ukształtował ją pomiędzy zasadą absorpcji (kara łączna w granicach powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa – w niniejszej sprawie kara 9 miesięcy pozbawienia wolności), a zasadą kumulacji (kara łączna do sumy kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa – w niniejszej sprawie kara 2 lat pozbawienia wolności), tj. w oparciu o zasadę asperacji, zgodnie z którą kara łączna jest wyższa od najwyższej z kar podlegających połączeniu, ale jest jednocześnie niższa od sumy kar jednostkowych. W realiach niniejszej sprawy, obejmującej skazania za przestępstwo z 157 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn I), przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn II) i przestępstwo z art. 157 § 1 k.k. i art. 245 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. (czyn III), tylko przestępstwa z pkt II i III wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku popełnione zostały w zbliżonym czasie, tj. w dniu 6 lipca 2024 r. (czyn II) i 9 lipca 2024 r. (czyn III), natomiast przestępstwo z pkt I wyroku popełnione zostało w dniu 26 stycznia 2024 r. Pomimo, iż przestępstwa te popełnione zostały z zamiarem bezpośrednim i skierowane były na podobne dobra prawne, tj. życie i zdrowie, popełnione zostały na szkodę różnych pokrzywdzonych. Nie zachodzi zatem na tyle ścisły związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy popełnionymi przez oskarżonego przestępstwami, który uzasadniałby przyjęcie wobec niego zasady absorpcji. Zasada absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej powinna być stosowana w tych wypadkach, gdy pomiędzy pozostającymi w zbiegu przestępstwami zachodzi bliski związek podmiotowy i przedmiotowy, a przesłanka prognostyczna pozwala na stwierdzenie, że kara łączna w wysokości powyżej z najwyższej z wymierzonych kar jednostkowych jest wystarczająca dla oddania całej kryminalnej zawartości zachowań sprawcy. Przez związek podmiotowo-przedmiotowy rozumie się przede wszystkim podobieństwo rodzajowe zbiegających się przestępstw, motywację i czas popełnienia każdego z nich, jak również tożsamość pokrzywdzonych. Co więcej, zgodnie utrwaloną linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, zasada absorpcji powinna być stosowana wyjątkowo, zasadą zaś przy wymierzaniu kary łącznej powinna być zasada asperacji. Wymienione powyżej względy doprowadziły Sąd Odwoławczy do twierdzenia, iż kara łączna 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności będzie karą w pełni słuszną i adekwatną, jak również spełniającą wymogi przewidziane w art. 85a k.k.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego G. T. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.053,20 zł tytułem wydatków za postępowanie odwoławcze oraz 300 zł tytułem opłaty za obie instancje.

IV.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. jedn. Dz. U. z 2024 r., poz. 1564) w zw. z § 17 ust. 2 pkt 4 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2024 r., poz. 763 z późn. zm.) Sąd Odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. B. kwotę 1.160,50 zł obejmującą podatek VAT, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym, z uwzględnieniem kwoty 127,30 zł tytułem kosztów dojazdu na rozprawę apelacyjną.

PODPIS