Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 217/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 23 kwietnia 2024r. sygn. akt II K 205/24

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Oskarżyciel publiczny zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a mianowicie art. 180a k.k., poprzez wyeliminowanie tego przepisu z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu oraz uznanie, iż zachowanie oskarżonego P. G. wypełniło jedynie znamiona czynu zabronionego z art. 178a § 1 i 4 k.k. z uwagi na przyjęcie, iż przestępstwa te pozostają w niewłaściwym zbiegu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu należało uznać za niezasadny.

W niniejszym postępowaniu okolicznością niewątpliwą jest, iż oskarżony dopuścił się czynu zabronionego znajdując się w stanie nietrzeźwości, a pojazd mechaniczny prowadził po cofnięciu uprawnień.

Słusznie jednak Sąd Rejonowy uznał, że Decyzja Prezydenta Miasta K. dnia 10.10.2022r. nr KT. 5430.3.83.2022.R (k. 7), o cofnięciu uprawnień została wydana na skutek wyroku Sądu Rejonowego w Krośnie o sygn. akt II K 391/22 ,orzekającego zakaz kierowania pojazdami i nie była decyzją samoistną, wydaną stricte administracyjnie. Zasadnie Sąd Rejonowy przywołał też stanowisko doktryny i orzecznictwa, iż w takim wypadku przepis art. 178a§4 k.k. jako lex specialis, wyłącza jednoczesne stosowanie art. 180a k.k. (por. W. Zontek „Zmiany w części szczególnej” (w: W. Wróbel (red.), Nowelizacja prawa karnego s. 834, Królikowski , Zawłocki Komentarz do KK t. I ,wyd 4 , teza do art. 178a k.k nr 1 o zbiegu przepisów – system Legalis).

Dopiero samoistna decyzja administracyjna wydana przez właściwy organ o odebraniu uprawnień, np. z powodu niezdolności z przyczyn zdrowotnych do uczestniczenia w ruchu drogowym, uprawniałaby do przypisania oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 180a k.k.

Sąd Odwoławczy podziela ocenę Sądu Rejonowego, która została dokonana w sposób prawidłowy, zgodnie z okolicznościami niniejszego postępowania.

Lp.

Zarzut

3.2.

Oskarżyciel publiczny zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego w wypadku innym niż dotyczącym kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, powodującą że zapadłe orzeczenie nie odpowiada prawu, tj. art. 42 § 3 k.k., polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego P. G. w pkt II wyroku środka karnego w postaci dożywotniego zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym, podczas gdy art. 42 § 3 k.k. obliguje sąd do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut należało uznać za zasadny.

Art. 42 § 3 k.k., stanowi że sąd orzeka zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio w razie popełnienia przestępstwa określonego w art. 178a § 4 k.k.

Tymczasem, Sąd I Instancji w punkcie II zaskarżonego wyroku orzekł wobec oskarżonego dożywotni środek karny w postaci zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi w ruchu lądowym.

Natomiast, literalne brzmienie art. 42 § 3 k.k. jasno wskazuje na „wszelkie pojazdy mechaniczne” bez określania strefy ruchu, w którym dane pojazdy mogą się poruszać. Jednocześnie, zastosowanie tego środka jest obligatoryjne, a czas jego trwania jest określony „dożywotnio”, nie zaś „dożywotni”. Tym samym, Sąd Rejonowy winien orzec dożywotnio środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych.

Lp.

Zarzut

3.3.

Oskarżyciel publiczny zarzucił obrazę przepisu prawa materialnego w wypadku innym niż dotyczącym kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, powodującą że zapadłe orzeczenie nie odpowiada prawu, tj. art. 63 § 1 k.k., polegającą na zaniechaniu zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, tj. okresu od 1 stycznia 2024 roku godz. 02:45 do 2 stycznia 2024 roku godz. 15:20

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut należało uznać za zasadny.

Zgodnie z art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary zalicza się okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, przy czym jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności, dwóm dniom kary ograniczenia wolności lub dwóm dziennym stawkom grzywny.

W niniejszym postępowaniu oskarżony w dniu 1 stycznia 2024r., o godz. 02:45, został zatrzymany przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji w K., a zwolniony został w dniu 2 stycznia 2024r., o godz. 15:20, a to w związku z podejrzeniem popełnienia przez niego przestępstwa z art. 178a § 1 k.k.

Tymczasem w zaskarżonym wyroku Sąd Rejonowy, pomimo ciążącego na nim obowiązku, całkowicie pominął obowiązek zaliczenia zatrzymania w sprawie na poczet orzeczonej kary.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę wyroku poprzez:

1.  uznanie oskarżonego P. G. za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, kwalifikowanego z art. 178 § 1 i 4 k.k. i art. 180a k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 178a § 4 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. skazanie go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego P. G. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;

3.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. orzeczenia na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczenia okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, zaokrąglając w górę do pełnego dnia, tj. okresu od 1 stycznia 2024 roku godz. 02:45 do 2 stycznia 2024 roku godz. 15:20;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w odniesieniu do punktu 2 i 3 jest zasadny. Zmiana ta wynika wprost z przepisów prawa materialnego i ich literalnego brzmienia, zaś wyrok Sądu I Instancji w tym zakresie nie odpowiadał prawu.

Natomiast w odniesieniu do punktu 1 wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku jest nieuzasadniony. Brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 180a k.k., a Sąd Odwoławczy podziela prawidłowość ustaleń dokonanych przez Sąd Orzekający.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obrońca oskarżonego zarzucił rażącą niewspółmierność kary, a przejawiającą się tym, iż okoliczności takie jak zachowanie się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, czynienie starań o naprawienie szkody materialnej, przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożenie przez oskarżonego wyjaśnień stanowiących podstawę najważniejszych ustaleń faktycznych, brak utrudniania przez oskarżonego przeprowadzenia czynności procesowych, wystąpienie przez oskarżonego z wnioskiem o dobrowolne poddanie się karze, deklaracja skruchy po stronie oskarżonego oraz chęć poprawy swojego zachowania — przesądzają o tym, że orzeczona za przestępcze działania c oskarżonego kara w wymiarze 6 miesięcy bezwzględnego pozbawienia wolności jest niewspółmiernie wysoka w stosunku do faktycznie popełnionego przez oskarżonego czynu, a ponadto została ona orzeczona przez Sąd dowolnie, bez szerokiego uzasadnienia co do jej wysokości i zasadności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary należało uznać za niezasadny.

Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k., występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że występuje wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo /wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 5 lipca 2023r., sygn. akt II AKa 166/23/.

Sąd Rejonowy, wydając wyrok wobec oskarżonego P. G. oraz wymierzając mu karę kształtował je przy uwzględnieniu dyrektyw określonych w art. 53 k.k. oraz brał pod uwagę wszelkie okoliczności działające na jego korzyść jak i niekorzyść, co znajduje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona kara jest orzeczeniem sprawiedliwym, wydanym zgodnie z przesłankami i przy uwzględnieniu postawy skazanego, w tym również przed i po popełnieniu przestępstwa. Nie jest ona karą rażąco niesprawiedliwą.

W myśl za Sądem Rejonowym należy powtórzyć, że oskarżony był uprzednio karany za popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. oraz za przestępstwo z art. 63 ust. 1,2 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Orzeczone kary za popełnione przestępstwa zostały warunkowo zawieszone, a oskarżony przestępstwa z niniejszego postępowania dopuścił się w okresie próby. Zatem, jak prawidłowo zaznaczył Sąd I Instancji, oskarżony kompletnie ignoruje porządek prawny i nie spełnia prognozy kryminologicznej postawionej w wydanych uprzednio wobec niego wyrokach. Ponadto, stopień jego upojenia był duży, w którym nie tylko pokonał kilka kilometrów, ale również zniszczył pojazd, uszkodził ogrodzenie, i naraził na uszczerbek na zdrowiu małoletnią pasażerkę. Swoją postawą wykazał całkowite lekceważenie wobec prawa oraz wydanych wobec niego orzeczeń sądowych.

Niewątpliwe jest to, że po popełnieniu przestępstwa oskarżony czynił starania o naprawienie szkody, przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, złożył wyjaśnienia i nie utrudniał przeprowadzenia czynności procesowych, co działało na jego korzyść. Jednocześnie, Sąd Odwoławczy, tak jak i Sąd I Instancji, z dużą ostrożnością podszedł do deklarowanej skruchy oskarżonego, a to z uwagi na fakt, iż zlekceważył uprzednie wyroki sądowe, udzieloną mu szansę naprawienia swojego postępowania, zlekceważył również wydaną wobec niego decyzję administracyjną odbierającą mu uprawnienia do kierowania pojazdami. Choć deklaruje skruchę, to jednakże nie posiada rzeczywistego krytycyzmu i wglądu w swoje dotychczasowe postępowanie.

Wymierzona kara powinna realizować cel społecznego oddziaływania oraz realizować cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do sprawcy. W niniejszym postępowaniu kara wolnościowa nie odniosłaby tych celów, gdyż oskarżony nie skorzystał z danych mu uprzednio szans.

Właściwie Sąd Rejonowy uznał, że czyn popełniony przez oskarżonego cechuje się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Był już uprzednio karany i całkowicie zlekceważył zapadłe wobec niego orzeczenia. W takich okolicznościach, tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze. Natomiast orzeczenie kary w dolnych granicach nie sposób uznać za niewspółmiernie surowe.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w wymiarze względniejszym a niżeli przyjęty przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest całkowicie chybiony. Orzeczona przez Sąd Rejonowy kara została wymierzona zgodnie z dyrektywami, przy uwzględnieniu okoliczności działających na korzyść i na niekorzyść oskarżonego i całokształtu jego postawy. Kara została wymierzona we właściwej wysokości.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Krośnie z dnia 10 grudnia 2021 r. sygn. akt II K 205/24 został utrzymany w mocy w zakresie przypisanego oskarżonemu sprawstwa przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 k.k.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a uzasadnienie logicznie przekonuje co do zajętego stanowiska oraz do określonego wymiaru kary.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:



wyeliminował z opisu czynu stwierdzenie, że oskarżony P. G. „nie zastosował się do decyzji KT.5430.3.83.2022.R wydanej w dniu 10.10.2022 r. przez Prezydenta Miasta K. o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami wynikającego z prawa jazdy kat. AM, B1, B”,



na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 1 stycznia 2024r., godz. 2.45 do dnia 2 stycznia 2024r., godz. 15.20,



wyeliminował z opisu orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego dożywotniego zakazu kierowania wszelkimi pojazdami mechanicznymi stwierdzenia „w ruchu lądowym”

Zwięźle o powodach zmiany

Zmiana wyroku w zakresie wyeliminowania z opisu czynu wskazanego stwierdzenia, wynika z tego, iż oskarżonemu przypisano przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 k.k. natomiast w opisie czynu pozostawiono sformułowania odnoszące się do przestępstwa z art. 180a k.k.

Natomiast zmiana w pozostałym zakresie wynika z zapisu art. 63 § 1 k.k., który obliguje Sąd do zaliczenia na poczet orzeczonej kary okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, a co nie zostało dokonane w zaskarżonym orzeczeniu.

Także eliminacja stwierdzenia „w ruchu lądowym” wynika z literalnego brzmienia art. 42 § 3 k.k., który wprost wskazuje na obligatoryjny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, bez określenia ruchu w jakim się poruszają.

Orzeczenie w tym zakresie należało zatem skorygować.

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Należy również zwrócić uwagę Sądowi I Instancji, iż zgodnie z art. 99a k.p.k. uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji, w tym wyroku nakazowego i wyroku łącznego, oraz wyroku sądu odwoławczego i wyroku wydanego w postępowaniu o wznowienie postępowania sporządza się na formularzu według ustalonego wzoru.

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Wobec nieuwzględnienia apelacji Sąd Odwoławczy, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciążył oskarżonego kosztami procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 130 zł, w tym opłatą za drugą instancję w kwocie 120 zł, a w pozostałej części kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążył Skarb Państwa.

PODPIS