Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 211/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Lesku VI Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Ustrzykach Dolnych z dnia 3 kwietnia 2025 r. sygn.. akt VI K 5/25

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

dokumentacja lekarska z leczenia oskarżonego J. M.

Sąd Odwoławczy uwzględnił wniosek dowodowy obrońcy oskarżonego i dopuścił dowód z dokumentacji lekarskiej oskarżonego na okoliczność stanu jego zdrowia.

J. M. cierpi na chorobę z L., choroby zwyrodnieniowe wielostawowe, niedobór witaminy D, rozrost gruczołu krokowego oraz boreliozę. W związku z ww. schorzeniami przebywał on w Szpitali (...) w S. w okresie od 5 maja 2025 r. do 9 maja 2025 r. oraz od 13 maja 2025 r. do 27 maja 2025 r.

Powyższy dowód nie budzi wątpliwości, jednakże w żaden sposób nie podważa on prawidłowości ustaleń Sądu Orzekającego w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego. Stan zdrowia nie stanowił bowiem przeszkody w dociśnięciu przez oskarżonego pokrzywdzonej do ściany budynku, wciskaniu zaciśniętych pięści w oczodoły, przewróceniu i zadawaniu uderzeń w głowę, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni trwających. Stwierdzone u oskarżonego schorzenia w żaden sposób nie ograniczały możliwości wykonania przez niego w. czynności na szkodę pokrzywdzonej, podobnie jak nie stanowiły one przeszkody w nadużywaniu przez oskarżonego alkoholu.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającego na:

a)  zupełnym pominięciu tego, że pomiędzy stronami trwa długotrwały konflikt, którego powodem jest przede wszystkim postawa pokrzywdzonej (przejawiana również wobec szeregu innych osób), a co wiąże się w tym, ze ww. posiada oczywisty interes w tym, aby zeznawać na niekorzyść oskarżonego - należy zauważyć, iż na etapie postępowania przygotowawczego pokrzywdzona wskazywała również na ewentualne groźby, niemniej jednak w tym zakresie postępowanie zostało umorzone, co świadczy o braku wiarygodności w oświadczeniach składanych przez pokrzywdzoną,

b)  przyjęciu, że świadek R. J. (1) zeznał, iż oskarżony miał jako pierwszy wulgarnie odnosić się do pokrzywdzonej i że to świadek musiał oskarżonego uspokajać (str. 9 uzasadnienia), podczas gdy ww. takich zeznań w niniejszej sprawie nie złożył, a wręcz przeciwnie, wskazał, że oskarżony odchodził w kierunku swojego domu, zaś słyszane przez niego wyzwiska miały charakter obustronny,

c)  przyjęciu, że o winie oskarżonego świadczy fakt, że nie zaskarżył wyroku nakazowego z dnia 14 czerwca 2024r., sygn. akt VI W 121/24, którym zasądzono od niego na rzecz pokrzywdzonej kwotę 300 zł, podczas gdy oskarżony jest osobą starszą i poważnie schorowaną, która nigdy wcześniej nie brała udziału w żadnych postępowaniach sądowych, a nadto wówczas oskarżony nie wiedział również on o prowadzonym postępowaniu przygotowawczym w niniejszej sprawie, dlatego też biorąc pod uwagę znikomą dolegliwość wyroku zapadłego w sprawie o wykroczenie, oskarżony nie kwestionował jego treści,

d)  zupełnym pominięciu tego, że oskarżony znajduje się w stanie zdrowia, który - już w dniu, kiedy miało dojść do zdarzenia opisanego w akcie oskarżenia - nie byłby w stanie podjąć się zachowania, które zostało mu przypisane, a które niewątpliwie musiałoby się wiązać ze znacznym wysiłkiem fizycznym (podbiegnięcie do pokrzywdzonej, przytrzymywanie, uderzanie, pościg itp.),

e)  z daleko idącej ostrożności procesowej obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 49a § 1 k.p.k. poprzez zasądzenie od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwocie 1500 zł, podczas gdy wniosek w tym zakresie został przez pełnomocnika osk. posiłkowej złożony już po zamknięciu przewodu sądowego, a więc brak było podstaw do jego uwzględnienia (zob. m.in. wyrok Sądu Okręgowego w Krośnie z dnia 6 listopada 2024r., sygn. akt IIK 39/24).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest oczywiście bezzasadny.

Przeprowadzona w sprawie ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd Orzekający nie wykracza poza zakreślone przepisem art. 7 k.p.k. granice swobodnej sędziowskiej oceny, a także nie zawiera istotnych błędów logicznych lub faktycznych oraz nie jest sprzeczna z zasadami doświadczenia życiowego, a tym samym musi korzystać z ochrony zagwarantowanej jego treścią.

Orzekając o sprawstwie oskarżonego Sąd Rejonowy oparł się na dowodach, którym w sposób uprawniony przyznał walor wiarygodności. Właśnie takie dowody, uzupełnione zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, uznane za wiarygodne, legły u podstaw ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie, co jest oczywiste i w pełni odpowiada treści art. 410 k.p.k. i w żaden sposób nie narusza zasady obiektywizmu z art. 4 k.p.k.

Sąd Orzekający przypisując oskarżonemu J. M. zarzucane mu przestępstwo z art. 157 § 2 k.k., tj. dociskanie pokrzywdzonej J. P., ur. (...), do ściany budynku, wciskanie zaciśniętych pięści w jej oczodoły, przewracanie i zadawanie uderzeń w głowę, powodując u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci powierzchownych ran z otarciami naskórka w partiach owłosionych głowy oraz stłuczenia prawego uda i kolana, co skutkowało naruszeniem czynności narządów ciała trwającym nie dłużej niż 7 dni, oparł się na dowodach w postaci zeznań pokrzywdzonej J. P., zeznań R. J. (2), zeznań funkcjonariusza Policji L. M., a także opinii biegłego z zakresu chirurgii i dokumentacji medycznej pokrzywdzonej.

W złożonych w sprawie zeznaniach J. P. wiarygodnie i przekonywująco przedstawiła zachowanie oskarżonego w postaci wyzwisk kierowanych wobec niej, a następnie złapania jej za ramiona i dociśnięcia do ściany budynku, bicia jej pięściami po głowie i wciskania zaciśniętych pięści w jej oczodoły, a także przewrócenia jej na ziemię, na skutek czego zniszczeniu uległy jej okulary.

Zeznania pokrzywdzonej oparcie mają w zeznaniach R. J. (1), z którym pokrzywdzona rozmawiała, gdy oskarżony podszedł do jej posesji. Z zeznań ww. świadka wynika, iż oskarżony już wówczas był wzburzony, pod wpływem alkoholu i agresywnie nastawiony wobec pokrzywdzonej, albowiem ww. świadek próbował uspokoić oskarżonego i nakłonić go, by poszedł do swojego domu mówiąc „J. uspokój się, idź do domu”. Po skończeniu rozmowy świadek udał się do domu i w trakcie drogi słyszał, jak oskarżony i pokrzywdzona wyzywali się wzajemnie.

Co istotne, zeznania pokrzywdzonej oparcie mają w zeznaniach funkcjonariusza Policji L. M., który interweniował na miejscu zdarzenia. Potwierdził, iż widział leżące na trawie uszkodzone okulary, widział twarz pokrzywdzonej z zaczerwieniami, a rozpytywany oskarżony w miejscu jego zamieszkania przyznał mu, iż wszedł na posesje oskarżonej i uderzył pokrzywdzoną, jak również odgrażał się, że wróci do sąsiadki.

To właśnie w oparciu o wskazane dowody Sąd Orzekający skutecznie przełamał linię obrony oskarżonego, który nie przyznał się do zarzutu i zaprzeczył, by miał pobić pokrzywdzoną. Wyjaśnienia te, jako niewiarygodne i sprzeczne z dowodami, które Sąd uznał za prawdziwe, słusznie zostały zdyskredytowane.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, Sąd Orzekający dokonując oceny w sprawie zebranych dowodów dostrzegł, iż pomiędzy stronami istnieje długotrwały konflikt. Okoliczność ta w żaden sposób nie podważa prawidłowości przypisania oskarżonemu sprawstwa zarzucanego mu przestępstwa, w sytuacji gdy poczynione ustalenia oparcie mają nie tylko w zeznaniach pokrzywdzonej, lecz także zeznaniach świadków, w tym funkcjonariusza Policji, który niewątpliwie nie jest zainteresowany w bezpodstawnym obciążaniu oskarżonego.

Błędnie wnioskuje obrońca oskarżonego, iż Sąd Orzekający uznał, iż wina oskarżonego wynika z faktu niezaskarżenia przez niego wyroku nakazowego z dnia 14 czerwca 2024r., sygn. akt VI W 121/24, którym uznany został za winnego zniszczenia pokrzywdzonej okularów i zobowiązany został do zapłaty kwoty 300 zł tytułem wyrządzonej szkody. Tak naprawdę okoliczność ta dla ustalenia winy oskarżonego w niniejszej sprawie miała marginalne znaczenie, a wina i sprawstwo oskarżonego wynika z jednoznacznych dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonej, zeznań świadków R. J. (1) i L. M., a także opinii biegłego z zakresu chirurgii, co jest oczywiste i nie budzi żadnych wątpliwości.

Także stan zdrowia oskarżonego, wbrew stanowisku obrońcy, w żaden sposób nie ograniczał oskarżonego w dociśnięciu pokrzywdzonej do ściany budynku, wciskaniu zaciśniętych pięści w jej oczodoły, przewróceniu i zadawaniu uderzeń w głowę, czym spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres nie dłuższy niż 7 dni trwających. Stwierdzone u oskarżonego schorzenia w żaden sposób nie ograniczały możliwości wykonania przez niego w/w czynności na szkodę pokrzywdzonej, podobnie jak nie stanowiły one przeszkody w nadużywaniu przez oskarżonego alkoholu.

Bezzasadny jest zarzut obrazy art. 49a § 1 k.p.k. Obrońca oskarżonego zdaje się nie dostrzegać, iż środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę może być orzekany z urzędu, a w przypadku wniosku uprawnionego - musi być orzekany. Zgodnie bowiem z art. 46 § 1 k.k. w razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, stosując przepisy prawa cywilnego, obowiązek naprawienia, w całości albo w części, wyrządzonej przestępstwem szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Tym samym, nawet złożenie przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej wniosku o zasądzenie od oskarżonego zadośćuczynienia po zamknięciu przewodu sądowego nie ograniczało Sądu Orzekającego do wydania orzeczenia w tym zakresie z urzędu. Sąd orzekający w uzasadnieniu wyroku nie wskazał na to, że pokrzywdzona złożyła taki wniosek, zatem należy przyjąć iż orzekał z urzędu.

3.2.

Obrońca oskarżonego zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy polegające na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, podczas gdy pomiędzy stronami istnieje co najmniej kilkunastoletni konflikt, w trakcie którego pokrzywdzona często zachowuje się w sposób naganny wobec oskarżonego, który jest osobą poważnie chorą, posiadającą znaczne problemy w zakresie sprawnego poruszania się, a nadto w sprawie brak jest okoliczności, które potwierdzałyby, że ww. mógłby dopuścić się zarzucanego mu czynu.

Z daleko idącej ostrożności procesowej obrońca oskarżonego zarzucił błędne ustalenie stanu faktycznego polegają na przyjęciu, iż zachodzą podstawy do orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zbliżania się do niej, podczas gdy oskarżony uchodzi za osobę spokojną, która nikogo nigdy wcześniej nie zaatakowała, sytuacja opisana w zarzucie ma charakter incydentalny, a nadto oskarżony znajduje się w takim stanie zdrowia, w którym nie stwarza dla nikogo zagrożenia - dodatkowo strony niniejszego postępowania są bezpośrednimi sąsiadami, a nadto od kilkunastu lat łączy je konflikt, w który czynnie angażuje się pokrzywdzona, zaś orzeczenie powyższego środka karnego niewątpliwe będzie przez pokrzywdzoną nadużywane.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut jest bezzasadny.

Konsekwencją bowiem prawidłowej oceny zebranych w sprawie dowodów są właściwe ustalenia faktyczne.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 17 października 2023r., sygn. akt VIII AKa 205/23, publik. w Lex nr 3664224).

Tymczasem, podniesiony przez obrońcę zarzut błędu w ustaleniach faktycznych w istocie ogranicza się wyłącznie do bezzasadnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Orzekającego.

Kwestionując fakt dociskania przez oskarżonego pokrzywdzonej do ściany budynku, wciskanie zaciśniętych pięści w jej oczodoły, przewracanie i zadawanie uderzeń w głowę, czym spowodował u J. P. obrażenia ciała w postaci powierzchownych ran z otarciami naskórka w partiach owłosionych głowy oraz stłuczenia prawego uda i kolana obrońca oskarżonego ignoruje nie tylko zeznania pokrzywdzonej i L. M., któremu oskarżony potwierdził, że uderzył pokrzywdzoną i w dalszym ciągu odgrażał się jej, ale także obiektywny dowód z opinii biegłego z zakresu chirurgii, w której stwierdził on iż obrażenia pokrzywdzonej z dużą dozą pewności pozwalają przypuszczać, że powstały w wyniku pobicia.

Przyjętych ustaleń faktycznych w sprawie nie sposób skutecznie podważyć istniejącym pomiędzy stronami długotrwałym konfliktem, co było także przedmiotem rozważań Sądu Orzekającego. Także stwierdzone u oskarżonego schorzenia w żaden sposób nie ograniczały go w pobiciu pokrzywdzonej, tak jak nie ograniczają go w nadużywaniu alkoholu.

W pełni zasadnie Sąd zastosował wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu kontaktowania się oraz zbliżania do pokrzywdzonej J. P. na odległość nie mniejszą niż 20 metrów przez okres 5 (pięciu) lat. Jak trafnie Sąd Orzekający zauważył, orzeczony środek karny spełni nie tylko funkcję prewencyjną, lecz także funkcję mającą na celu zapewnienie ochrony porządku prawnego oraz pełni także funkcję ochronną dla pokrzywdzonej. Konieczność nałożenia przedmiotowego środka karnego wynika z faktu popełnienia przez oskarżonego przestępstwa umyślnego na szkodę pokrzywdzonej. Orzeczony środek zapobiegnie ponownemu konfliktowi pomiędzy stronami.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, a nadto zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz ww., zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego za postępowanie przed Sądem I i II instancji, ewentualnie o

- uchylenie zaskarżonego wyroku w części, a to w pkt II. (dot. orzeczenia środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną oraz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 20 m przez okres 5 alt) i w pkt III. (dot. zasądzenia na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwocie 1500 zł).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego jest bezzasadny. Przeprowadzone w sprawie postępowanie potwierdziło zasadność postawionego oskarżonemu zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 157 § 2 k.k., co pozwoliło na przypisanie oskarżonemu sprawstwa i winy ww. przestępstwa. Sąd Odwoławczy podziela prawidłowość ustaleń Sądu Orzekającego, zatem uniewinnienie oskarżonego nie jest możliwe.

Bezzasadnie także obrońca oskarżonego domaga się uchylenia wyroku w części dotyczącej orzeczonego środka karnego w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania się do niej, oraz w zakresie zasądzenia na rzecz pokrzywdzonej zadośćuczynienia w kwocie 1.500 zł. Powyższe rozstrzygnięcia Sąd Odwoławczy w pełni aprobuje.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymany został w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wyrok należało uznać za słuszny i trafny. Ocena dowodów została dokonana przez Sąd pierwszej instancji zgodnie z zasadami wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Sąd uwzględnił całokształt okoliczności zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, a uzasadnienie logicznie przekonuje do zajętego stanowiska oraz do poszczególnych rozstrzygnięć.

Apelacja obrońcy oskarżonego stanowi jedynie subiektywną polemikę z trafnym wyrokiem.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. t. jedn. Dz. U. 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd Odwoławczy zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od uiszczenia opłaty za drugą instancję, obciążając nimi Skarb Państwa, albowiem uiszczenie tych kosztów, w tym opłaty przez oskarżonego, z uwagi na jego sytuację majątkowa i wysokość dochodów, byłoby dla niego zbyt uciążliwe. Oskarżony utrzymuje się z niewielkiej emerytury, a nadto ponosi koszty leczenia.

III.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t. jedn. Dz. U z 2023 r., poz. 1964 z późn. zm.) Sąd Odwoławczy zasądził od oskarżonego J. M. na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. P. kwotę 840,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

PODPIS

1.1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina

1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana