Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Sygn. akt VI W 1039/22

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 24 lipca 2023r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu w VI Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Izabela Hantz-Nowak

Protokolant: st. prot. sąd. Agnieszka Ćwiklińska

po rozpoznaniu w postępowaniu zwyczajnym sprawy z oskarżenia publicznego przy udziale oskarżyciela Komisariat Policji w Swarzędzu – st. sierż. Paulina Muszalska-Timczenko

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 15.12.2022r., 30.01.2023r., 09.03.2023r., 13.04.2023r., 29.05.2023r., 15.06.2023r., 24.07.2023r.

przeciwko G. M.

s. J. i E. z d. B., ur. (...) w T.

obwinionemu o to, że

w okresie od lutego 2022 roku do dnia 8 sierpnia 2022 roku w m. W., ul. (...) złośliwie niepokoił w celu dokuczenia mieszkańcom W. w sposób, że podsłuchuje i nagrywa rozmowy mieszkańców, robi zdjęcia oraz obserwuje posesje,

tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

obwinionego G. M. uznaje za winnego wykroczenia z art. 107 k.w. popełnionego w sposób wyżej opisany i za to na podstawie art. 107 k.w. wymierza mu karę grzywny 500 /pięćset/ złotych

na podstawie art. 121 § 1 k.p.o.w. w zw. z art. 624 § 1 kpk zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych [tekst jednolity Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 233 z zm.] zwalnia go od opłaty.

/-/ sędzia Izabela Hantz-Nowak

Uzasadnienie wyroku w sprawie VI W 1039/22 z dnia 24.07.2023 r.

Obwiniony G. M. zamieszkuje w miejscowości W. przy
ul. (...). Obwiniony zajmuje lokal numer (...). Budynek ma charakter szeregowca,
w którym mieszka łącznie sześć rodzin.

Pomiędzy G. M. a kilkoma sąsiadami w/w budynku wielorodzinnego od samego początku był konflikt, który eskalował w okresie od lutego 2022 roku do 8 sierpnia 2022 roku. Obwiniony często znajdował się pod wpływem alkoholu,
co powodowało, że wszczynał awantury z sąsiadami. Za każdym razem gdy któryś z sąsiadów zaparkował samochód blisko wejścia do mieszkania (np. w celu rozładowania zakupów), obwiniony straszył, że zaraz wezwie policję. Wielokrotnie obwiniony niepokoił sąsiadów poprzez nagrywanie ich, podsłuchiwanie ich, obserwowanie ich posesji czy robienie im zdjęć. Często patrzył przez okno na posesję sąsiadów, gdy ci byli na zewnątrz. Obwiniony krytykował sposób wychowywania dzieci. Zachowania obwinionego są dla jego sąsiadów uciążliwe
i utrudniają im codzienne, normalne funkcjonowanie. J. W. wskazała, że również
i dzieci sąsiadów nie chcą wychodzić na podwórko, ponieważ boją się obwinionego, nie chcą z nim rozmawiać. G. M. często też w obecności sąsiadów przeklina, wyzywa ich, ubliża im, zaczepia ich, wyczekuje, aż zrobią coś nieprawidłowo by za chwilę
im to wytknąć i znaleźć w ten sposób pretekst do dyskusji.

Sąsiedzi czują się niekomfortowo, są udręczeni zachowaniami obwinionego, chcą spokoju i ciszy, a G. M. skutecznie im to uniemożliwia. Sąsiedzi podejmowali próby polubownego rozwiązania tego problemu z G. M., lecz nie przyniosły one pożądanego skutku.

Obwiniony G. M. ma 62 lata, utrzymuje się z renty w wysokości 1080 zł, nie ma nikogo na utrzymaniu. Obwiniony ma wykształcenie średnie. Obwiniony nie był wcześniej karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

częściowo wyjaśnień obwinionego G. M. – k. 25 – 26, 48, 96,

zeznań świadków:

- J. W. – k. 4 – 5, 49

- R. L. – k. 10 – 11, 49 – 50, 121,

- A. L. – k. 13 – 14, 67 – 68,

- I. K. – k. 19 – 20, 66,

- D. S. – k. 22 – 23, 66 – 67,

- W. P. – k. 76 – 77,

- E. S. – k. 77,

- L. K. – k. 111,

- D. K. – k. 111 – 112,

- R. M. – k. 121 – 122,

dowodów z dokumentów:

- dokumenty od J. W. – k. 8 – 9,

- płyta z nagraniami rozmowy – k. 15,

- dokument od A. L. – k. 16,

- kopia dokumentów i zdjęć od obwinionego – k. 53 – 65, 70 – 74, 85 – 95, 110, 120,

- dokumenty od obwinionego – k. 82 – 84,

- pismo z KP S. – k. 116,

- notatniki policyjne.

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał wyjaśnienia obwinionego G. M..

Obwiniony przyznał, że pomiędzy nim a niektórymi sąsiadami istnieje konflikt i, że robił zdjęcia i ta część wyjaśnień koreluje z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Za niewiarygodne Sąd uznał pozostałą część wyjaśnień obwinionego. G. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. W swoich wyjaśnieniach podał, że nie niepokoił sąsiadów, a cała sprawa jest wyłącznie wynikiem tego, że obwiniony listownie domagał się od J. W. okazania zgody na remont dachu. Wskazał też, że nie nagrywał sąsiadów i nie robił im bezpodstawnych zarzutów. Wyjaśnienia obwinionego w tej części nie znajdują potwierdzenia w zebranym materiale dowodowym,
w szczególności zeznaniach świadków.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków J. W., R. L., A. L., I. K., D. S., L. K., D. K., R. M. i E. S.. Zeznania świadków były spójne, logiczne
i wzajemnie się uzupełniały. Świadkowie w sposób jasny i przejrzysty opisali zachowania obwinionego wskazując, że czują się tym niepokojeni, udręczeni i nie mogą spokojnie i w ciszy żyć w domu. Jedynie E. S. zeznała, że nie czuje się nękana przez G. M., ale potwierdziła, że z innymi sąsiadami jest on w konflikcie. Również i pozostali świadkowie wskazali, że wobec niektórych sąsiadów obwiniony zachowuje się zupełnie inaczej niż do nich – nie niepokoi ich, nie robi im zdjęć i nie nagrywa.

Zeznania W. P. – funkcjonariusza Policji również zasługiwały
na uwzględnienie. Świadek wiedzę dotyczącą okoliczności zdarzeń objętych niniejszym postępowaniem powziął w związku z wykonywaniem czynności służbowych. Jego zeznania
są spójne, logiczne i korelują z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym,
w tym częściowo wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami świadków i dokumentacją.

Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne dla rozstrzygnięcia. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw by czynić
to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony G. M. stanął pod zarzutem tego, że w okresie od lutego 2022 roku do dnia 8 sierpnia 2022 roku w m. W. ul. (...) złośliwie niepokoił
w celu dokuczenia mieszkańcom W. w sposób, że podsłuchuje i nagrywa rozmowy mieszkańców, robi zdjęcia oraz obserwuje posesje, tj. o wykroczenie z art. 107 k.w.

Zgodnie z tym przepisem, penalizowane jest złośliwe dokuczanie innej osobie, które polegać może na złośliwym wprowadzeniu w błąd albo złośliwym niepokojeniu. Przedmiotowy przepis ma na celu ochronę człowieka przed zachowaniami, które naruszają jego spokój osobisty, wywołują obawę, mogą polegać na naruszeniu spokoju i równowagi psychicznej, wywołaniu uczucia gniewu, złości, niesmaku lub oburzenia.

Wykroczenie stypizowane w art. 107 k.w. może zostać popełnione tylko umyślnie,
i to z zamiarem bezpośrednim zabarwionym celem działania ( dolus directus coloratus). Dla przypisania sprawcy realizacji strony podmiotowej konieczne jest bowiem ustalenie,
że zachowania swe podejmował w celu dokuczenia pokrzywdzonemu. Ponadto sprawca musi dopuszczać się zabronionych zachowań złośliwie, co także oznacza zachowanie nacechowane wyraźną intencją uprzykrzenia życia ofierze. Taki charakter wykroczenia podkreślany był
w orzecznictwie, np. w wyroku z 10.11.2010 r., IV KK 324/10, KZS 2011/2, poz. 39, Sąd Najwyższy wskazał: „Strona podmiotowa wykroczenia określonego w art. 107 k.w. polega
na umyślności w formie zamiaru bezpośredniego – działanie sprawcy jest ukierunkowane
na dokuczenie innej osobie i charakteryzuje się «złośliwością»”.

Złośliwy to w znaczeniu językowym „lubiący dokuczyć, powiedzieć coś uszczypliwego; nacechowany nieżyczliwością, niechęcią, sprawiający przykrość, sarkastyczny” (Słownik języka polskiego, https://sjp.pwn.pl/doroszewski/zlosliwy; (...).html) Sama zatem złośliwość już zawiera element dokuczenia innej osobie, a zatem podkreślenie tego elementu oznacza, że ustawodawca chciał wyeksponować to szczególne nastawienie sprawcy, przede wszystkim jego karygodną motywację.

Odnotowania wymaga także wyrok Sądu Najwyższego z 22.06.1995 r., III KRN 44/95, Prok. i Pr. 1995/11–12, s. 24, w którego uzasadnieniu podkreślono, że: „czyn stanowiący wykroczenie z art. 107 k.w. polega na działaniu kierunkowym – «w celu dokuczenia innej osobie», a zatem należy ustalić, że po stronie sprawcy tego wykroczenia zachodzi «złośliwość». Nawet samo stwierdzenie umyślności działania nie daje podstawy do przyjęcia odpowiedzialności za wykroczenie penalizowane tym przepisem”.

Konstrukcja wykroczenia jest taka, że dla przypisania realizacji znamion strony podmiotowej konieczne jest ustalenie i złośliwości po stronie sprawcy, i tego, że działał w celu dokuczenia pokrzywdzonemu. Jeden z tych elementów nie wystarczy, choć ich wystąpienie obok siebie będzie zapewne często ewidentne na podstawie okoliczności strony przedmiotowej. Na kwestię tę zwrócił uwagę Sąd Najwyższy w wyroku z 4.09.2014 r., III KK 275/14, KZS 2013/11, poz. 56, w którego uzasadnieniu podkreślono, że: „Przypisanie obwinionej tego,
że niepokoiła pokrzywdzoną «złośliwie» nie może zastąpić znamienia w postaci «w celu dokuczenia»”.

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, a zwłaszcza
na podstawie złożonych zeznań świadków i częściowo wyjaśnień samego obwinionego Sąd uznał, iż potwierdziły one ponad wszelką wątpliwość sprawstwo i winę obwinionego
w zakresie zarzucanego mu czynu. Obwiniony miał na celu dokuczenie sąsiadom poprzez ich złośliwe niepokojenie, obwiniony bezpodstawnie zarzucał im złe parkowanie, robienie remontów bez jego uprzedniej zgody. Obwiniony obserwował ich z okien swojego domu,
by jak tylko pojawi się okazja, wyjść i zarzucać im, że coś źle robią. Obwiniony fotografował sąsiadów, nagrywał ich. Nie reagował na ich prośby o zaprzestanie tego. Podkreślić należy,
że zarzuty obwinionego wobec sąsiadów były bezpodstawne, zwłaszcza, że w przypadku remontu dachu przez J. W. nie potrzebowała ona zgody czyjejkolwiek na to działanie. Zachowania G. M. trwały przez dłuższy okres czasu, a nieco się uspokoiły
po wszczęciu tej sprawy sądowej. Należy zatem przyjąć, że działanie obwinionego nacechowane było złośliwością i dokonane w celu dokuczenia sąsiadom.

Rozważając kwestię wymiaru kary właściwej dla obwinionego za wyżej opisane wykroczenie, Sąd miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary zawarte w art. 33 § 1 i 2 k.w. Wykroczenie z art. 107 k.w. zagrożone jest karą ograniczenia wolności, grzywny do 1500 zł albo karą nagany. Mając na uwadze charakter czynu, jego czasokres, brak poczucia komfortu we własnym domu i brak jakiegokolwiek spokoju i ciszy wśród sąsiadów obwinionego, Sąd orzekł wobec niego karę grzywny 500 zł. Obwiniony ma stałe źródło dochodu i wystarczające możliwości finansowe, by wskazaną karę uiścić. Jednocześnie zdaniem Sądu wymierzenie obwinionemu kary w tej wysokości będzie adekwatne do jego winy i społecznej szkodliwości czynu oraz spełni swoją rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej.

Na podstawie art. 121 § 1 k.p.o.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, a na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy
z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił go od opłaty. Mając na względzie fakt, że obwiniony jest rencistą a także wysokość wymierzonej grzywny, Sąd uznał za zasadne zwolnienie G. M. z ponoszenia kosztów sądowych.

/-/ sędzia Izabela Hantz – Nowak