Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Uzasadnienie wyroku z dnia 6 grudnia 2023 roku

Sygnatura akt

VI K 1035/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie
o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3 – 8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1.  Fakty uznane za udowodnione

L.p.

Wskazać oskarżonego

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

A. M.

Czyn wskazany w pkt. 1 części rozstrzyga-jącej wyroku

W dniu 17 maja 2023 roku funkcjonariusze Policji B. M. (1) i M. G. w trakcie pełnienia służby dostrzegli, że ok. godziny 11:15 na parking niestrzeżony przy ul. (...) w P. wjechał pojazd marki F. (...) o nr rej. (...), którym poruszał się oskarżony A. M., i zaparkował na końcu parkingu. Oskarżony pośpiesznie opuścił pojazd i nerwowo się rozglądając udał się w głąb parkingu, po czym wrócił po kilku minutach otwierając przednie drzwi swojego samochodu od strony pasażera (A. M. zarówno opuszczając pojazd, jak i wracając do niego nie miał przy sobie żadnych przedmiotów). Do podsądnego podjechali wówczas funkcjonariusze B. M. (1) i M. G. i przystąpili do czynności legitymowania oskarżonego, przy czym zauważyli oni, że był on bardzo nerwowy i trzęsły mu się ręce. A. M. na czas legitymowania został poproszony, aby wsiadł do pojazdu, co też uczynił, a na pytania policjantów co robi na miejscu zdarzenia i dlaczego się denerwuje oskarżony oświadczył, że przyjechał na zakupy do sklepu (...) i zaparkował w przedmiotowym miejscu chcąc przejść do marketu skrótem, natomiast denerwuje się, gdyż jest zaskoczony całą sytuacją.

W toku kontroli A. M. ujawniony został w jego portfelu dowód osobisty nr (...) na dane W. G. (1), który został zgłoszony jako utracony. Oskarżony oświadczył, że wskazany dokument znalazł na (...) w P. i miał zamiar zanieść go na komisariat Policji.

W trakcie przeszukania bagażnika samochodu osobowego marki F. (...) o nr rej. (...) ujawniono dwa worki foliowe hermetycznie zamknięte z zawartością marihuany, jeden z napisem (...) o wadze 1.144 gram brutto, a drugi (...) o wadze 1.145 gram brutto. Oskarżony oświadczył wówczas, że przedmiotową marihuanę znalazł i posiada ją na własny użytek, przy czym podsądny w miarę upływu czasu zmienił swoją wersję w tym zakresie wskazując, że środek odurzający znalazł bezpośrednio przed zatrzymaniem.

W toku przeszukania zawartości telefonów komórkowych oskarżonego (poza telefonem marki I. (...) z uwagi na brak możliwości przez biegłego złamania zabezpieczeń tego urządzenia przy użyciu dostępnych aplikacji i programów) ujawniono rozmowy, których przedmiotem było zaopatrywanie innych osób w narkotyki.

- wyjaśnienia oskarżonego A. M. – k. 51 – 52, 174 – 174v,

zeznania świadków:

- M. G. - k. 24 – 25, 179v – 180,

- W. G. (2) – k. 103,

dokumenty:

- notatki urzędowe – k. 1, 8, 57, 65,

- protokół przeszukania miejsca – k. 2 – 4,

- protokół zatrzymania osoby – k. 5 - 6,

- protokół przeszukania osoby – k. 11 - 13,

- wydruk odczytanych danych z telefonu komórkowego (...) ( (...))_ (...) – k. 58, 66 – 102,

opinie biegłych:

- sprawozdanie nr (...) (...).2023 z przeprowadzonych badań kryminalistycznych z zakresu chemii – k. 34 – 36,

- opinia (...) dot. odczytania danych z telefonów komórkowych – k. 107 – 134.

A. M.

Oskarżony nie był karany za przestępstwa natomiast był karany za wykroczenia.

dokumenty:

- notatki urzędowe – k. 21, 32,

- informacja z K. dot. A. M. – k. 138.

A. M.

Oskarżony A. M. ma 28 lat, jest bezdzietnym kawalerem nieposiadającym nikogo na utrzymaniu. Oskarżony ma wykształcenie średnie, nie pracuje zawodowo i utrzymuje się z oszczędności. Oskarżony nie posiada majątku o większej wartości.

- oświadczenie oskarżonego A. M. – k. 51 – 51v,

dokumenty:

- kwestionariusz wywiadu środowiskowego – k. 164.

1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego

Wskazać czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano).

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

A. M.

Czyn wskazany w pkt. 1 części rozstrzygają-cej wyroku

W zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym brak było podstaw do przyjęcia, że oskarżony ujawniona w jego samochodzie marihuanę znalazł bezpośrednio przed zatrzymaniem, albowiem jak wynika z zeznań funkcjonariusza M. G. w momencie opuszczania samochodu, jak i powrotu do niego oskarżony nie niósł ze sobą żadnych przedmiotów.

Ilość ujawnionych środków odurzających wyklucza również, by oskarżony posiadał je na własny użytek.

- wyjaśnienia oskarżonego A. M. – k. 51 – 52,

zeznania świadków:

- M. G. - k. 24 – 25,

- W. G. (2) – k. 103,

dokumenty:

- notatki urzędowe – k. 1, 8, 57, 65,

- protokół przeszukania miejsca – k. 2 - 4

- protokół zatrzymania osoby – k. 5 - 6,

- protokół przeszukania osoby – k. 11 - 13,

- wydruk odczytanych danych z telefonu komórkowego A. (...) (...) ( (...))_ (...) – k. 58, 66 – 102,

opinie biegłych:

- sprawozdanie nr (...) (...).2023 z przeprowadzonych badań kryminalistycznych z zakresu chemii – k. 34 – 36,

- opinia (...) dot. odczytania danych z telefonów komórkowych – k. 107 – 134.

2.  OCena DOWOdów

2.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać L.p. odnoszącą się
do faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

1.1.1.

wyjaśnienia A. M.

Sąd Rejonowy nie znalazł podstaw do odmówienia prawdziwości twierdzeniom oskarżonego w zakresie w jakim przyznał się do zarzucanego mu czynu zabronionego.

1.1.1.

zeznania M. G.

Sąd w całości podzielił zeznania funkcjonariusza Policji dokonującego w dniu 17 maja 2023 roku kontroli A. M.. Świadek dokładnie zrelacjonował przebieg przeprowadzonych przez siebie czynności obejmujących m.in. ujawnienie znajdujących się w bagażniku samochodu oskarżonego środków odurzających. Zeznania M. G. były logiczne, rzeczowe oraz spójne i jako takie zasługiwały na uwzględnienie w pełnym zakresie.

W toku postępowania sądowego świadek szczerze przyznał, że oskarżony w trakcie prowadzonej kontroli nie starał się przekupić biorących w niej udział funkcjonariuszy, jak również nie proponował im żadnych nielegalnych działań, a jedyny opór jaki stawiał miał charakter bierny i sprowadzał się do braku współpracy. Świadek zaznaczył również, że w toku prowadzonych czynności nie udało się ustalić faktycznego miejsca zamieszkania podsądnego. M. G. podał, że w jego ocenie ujawniona przy oskarżonym ilość narkotyków była duża, albowiem przeważnie osoby zatrzymane w związku z posiadaniem narkotyków mają przy sobie do 100 gram tych środków. Zdaniem świadka hermetycznie spakowana marihuana świadczy o tym, że oskarżony w rzeczywistości pełnił rolę kuriera, ponieważ dilerzy mają przy sobie poporcjowane narkotyki, które rozprowadzają wśród swojej klienteli.

1.1.1.

zeznania W. G. (2)

Świadek spontanicznie i szczerze przedstawił okoliczności związane z zagubieniem swojego dowodu osobistego, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania jego twierdzeń w jakimkolwiek zakresie.

1.1.1.

1.1.2.

dokumenty:

- notatki urzędowe,

- protokół przeszukania miejsca,

- protokół zatrzymania osoby,

- protokół przeszukania osoby,

- wydruk odczytanych danych z telefonu komórkowego A. (...) ( (...))_ (...),

- informacja z K.,

- kwestionariusz wywiadu środowiskowego.

Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił także zebrane w sprawie, a ujawnione na rozprawie dokumenty. Sąd uznał je za wiarygodny materiał dowodowy, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, ani prawdziwości informacji w nich zawartych, a i Sąd nie znalazł jakichkolwiek podstaw, by zakwestionować je z urzędu.

1.1.1.

sprawozdanie nr (...) (...).2023 z przeprowadzonych badań kryminalistycznych z zakresu chemii

Przedmiotowa opinia została sporządzona przez kompetentnego biegłego w zakresie posiadanej przez niego wiedzy fachowej, jej treść jest jasna i spójna, a wywody w niej przedstawione nie były kwestionowane przez którąkolwiek ze stron niniejszego procesu, wobec czego Sąd nie znalazł również podstaw, by czynić z urzędu jakiekolwiek zastrzeżenia wobec niej. Wskazana opinia miała znaczenie dla niniejszej sprawy wyłącznie w zakresie w jakim pozwoliła na ustalenie, że zabezpieczone w trakcie przeszukania samochodu oskarżonego pakunki zawierają susz roślinny w postaci ziela konopi innych niż włókniste.

1.1.1.

opinia (...) dot. odczytania danych z telefonów komórkowych

Biegły rzeczowo opisał zastosowane metody oraz użyte celem sporządzenia opinii narzędzia. Zarówno wywody, jak i wnioski przedmiotowej opinii są czytelne i zrozumiałe – efekty jego pracy zostały bowiem przedstawione zarówno w formie tekstowej, jak i zrzutów ekranowych oraz zdjęć. Żadna ze stron nie zgłaszała jakichkolwiek zastrzeżeń odnośnie tego dowodu, zaś Sąd nie miał jakichkolwiek wątpliwości co do jego rzetelności.

2.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać L.p. odnoszącą się do faktu z pkt 1

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

zeznania:

- B. M. (2) (k. 16 – 17),

- R. K. (k. 38 – 39)

Zeznania złożone przez babcię i dziadka oskarżonego nie miały znaczenia dla poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, albowiem A. M. nie mieszkał ze świadkami, a jedynie sporadycznie kontaktował się z nimi (oskarżony regularnie jeden raz w tygodniu odwiedzał B. M. (2) robiąc jej zakupy).

protokół przeszukania miejsca (k. 19 – 20)

Przedmiotowy dokument z przeszukania mieszkania B. M. (2) nie miał znaczenia w niniejszej sprawie, albowiem oskarżony nie mieszkał w tym lokalu, a jedynie sporadycznie w nim przebywał odwiedzając swoją babcię.

notatki urzędowe (k. 31, 41 - 42)

Wskazane obok dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu.

Przy każdym czynie wskazać oskarżonego.

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Czyn wskazany w punkcie 1, części rozstrzygającej wyroku

A. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

Art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani „kto, wbrew przepisom ustawy, posiada środki odurzające lub substancje psychotropowe, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3”.

Art. 62. ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomani „jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w ust. 1, jest znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10”.

Przestępstwo z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, polega na posiadaniu wbrew przepisom ustawy narkotyków tj. środków odurzających lub substancji psychotropowych wymienionych w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przedmiotem ochrony w art. 62 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest życie i zdrowie społeczeństwa jako całości (życie i zdrowie publiczne). Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 62 cytowanej ustawy sprowadza się do niezgodnego z przepisami tej ustawy posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych. Posiadanie jest stanem polegającym na faktycznym władztwie nad rzeczą, nie jest jednakże utożsamiane z posiadaniem i dzierżeniem w rozumieniu przepisów prawa cywilnego. W doktrynie podkreśla się, iż w prawie karnym "posiadanie" występuje w powszechnym znaczeniu "mieć" (D. W., Pojęcie posiadania w prawie karnym, Prok. i Prawo 2000, nr 2, s. 14). Posiadaniem jest zatem każde, niezależne od czasu trwania, a zatem choćby krótkotrwałe, faktyczne władztwo nad rzeczą. W tym miejscu należy przywołać uchwałę składu 7 sędziów Sądu Najwyższego, zgodnie z którą „Posiadaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej w rozumieniu art. 62 ustawy z dnia 2 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jest każde władanie takim środkiem lub substancją, a więc także związane z jego użyciem lub zamiarem użycia" (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2011 roku, sygn. akt I KZP 24/10, OSNKW 2011/1/2). Dla wypełnienia znamion zarzuconego oskarżonemu przestępstwa wystarczające jest zatem zaistnienie stanu, w którym sprawca - choćby przez krótki okres czasu - roztacza swoje faktyczne władztwo nad substancją zaliczaną przez ustawę do narkotyków, nawet jeżeli czyni to w celu użycia lub z zamiarem użycia w/w substancji, jak wynika także z w/w cytowanego orzeczenia Sądu Najwyższego, z którym Sąd w tym składzie w pełni zgadza się. Z punktu widzenia prawno - karnej oceny zachowania oskarżonego nie ma więc znaczenia okres czasu, w jakim posiadał w/w narkotyki. Dla przypisania sprawcy czynu z art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wystarczająca jest bowiem, oprócz stwierdzenia obiektywnej przesłanki w postaci faktycznego władztwa nad narkotykami, dodatkowa przesłanka w postaci świadomości sprawcy co do tego, iż znajduje się on w posiadaniu narkotyków.

Mając na uwadze, że przy oskarżonym ujawniono środek odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste w ilości 2.009,55 gramów netto Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony swoim działaniem wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w art. 62 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Z ujawnionej u oskarżonego ziela konopi innych niż włókniste można uzyskać od 2.009 do 4.018 działek marihuany (przy założeniu, że tzw. 1 działka zawiera od 0,5 gama do 1 grama ziela konopi innych niż włókniste), co w ocenie Sądu wystarcza do przypisania oskarżonemu posiadania znacznej ilości tego narkotyku.

Wyrokiem z dnia 1 marca 2006 roku, sygn. II KK 47/05 (publ. w OSNKW 2006/6/57) Sąd Najwyższy podał, że miarą "znaczności" w rozumieniu art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 1997 r. Nr 75, poz. 468 ze zm.), jak i art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1484) może być także stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Jeżeli zatem przedmiotem czynu jest taka ilość tych środków, która mogłaby zaspokoić tego rodzaju potrzeby co najmniej kilkudziesięciu uzależnionych, to należy przyjąć, że jest tych środków znaczna ilość. Co prawda należy odnotować, że z tak wyrażonym poglądem nie zgodził się Sąd Apelacyjny w Krakowie, który wyrokiem z dnia 25 października 2006 roku, sygn. II AKa 205/06 (publ. w KZS 2006/11/38) stwierdził, że nie akceptuje poglądu oskarżyciela publicznego (wyrażanego też w orzecznictwie Sądu Najwyższego i niektórych sądów apelacyjnych), że znaczna ilość narkotyku to taka, która może zaspokoić potrzeby kilkudziesięciu uzależnionych. Różnica zagrożenia sankcją karną między typem podstawowym a typem kwalifikowanym przestępstwa z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wskazuje, że różnicując odpowiedzialność, ustawodawca założył, iż znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do sporządzenia co najmniej kilkunastu tysięcy porcji, ilość hurtowa. Nadmierne rozszerzanie pojęcia "znaczna ilość" środka odurzającego powoduje, że jednakowo kwalifikuje się zachowania sprawców, którzy przechowują stosunkowo niewielkie ilości narkotyku i osób, które dysponują znacznymi zasobami. Niemniej jednak Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 23 września 2009 roku, sygn. I KZP 10/09 (publ. w OSNKW 1009/10/84) potwierdził swoje dotychczasowe orzecznictwo, że jeżeli przedmiotem czynności wykonawczej przestępstw określonych w ustawie z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych, to jest to "znaczna ilość" w rozumieniu tej ustawy.

Pomimo tego Sąd Apelacyjny w Krakowie nie porzucił swojego stanowiska powtarzając wyrokiem z dnia 1 lutego 2011 roku, sygn. II AKa 142/10 (publ. w KZS 2011/6/52): ”Sąd Apelacyjny kolejny raz wyraża pogląd, że znaczna ilość środka odurzającego to taka ilość, która wystarczy do odurzenia jednorazowo kilkudziesięciu tysięcy osób, bo przemawia za tym wykładnia językowa pojęcia "znaczna ilość" sprzeciwiająca się uznaniu, by mogło ono dotyczyć mniejszych ilości, a także wzgląd na to, by typ kwalifikowany przestępstwa nie obejmował większości możliwych przypadków zrealizowania znamion czynu zabronionego (bo to powinna być cecha typu podstawowego), lecz dotyczył sytuacji szczególnych, wyjątkowych,

tyczących dokonywania obrotu hurtowego”.

Nie ustąpił także Sąd Najwyższy, który wyrokiem z dnia 14 lipca 2011 roku, sygn. IV KK 127/11 (Legalis nr 518427) powtórzył: „Znaczna ilość narkotyków to taka, która wystarcza do

jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób”.

W tym sporze na judykaty pojawiły się orzeczenia innych Sądów Apelacyjnych popierających stanowisko Sądu Najwyższego. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 15 października 2012 roku, sygn. II AKa 220/12, (Legalis nr 742397) stwierdził, że „"Ilość znaczna" narkotyków to taka, która pozwala odurzyć co najmniej kilkadziesiąt osób”. Podobnie Sąd Apelacyjny w Gdańsku wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012 roku, sygn. II AKa 430/12, (Legalis nr 719472), stanął na stanowisku, że pojęcie "znacznej ilości" środków odurzających lub substancji psychotropowych, o którym mowa w art. 62 ust. 2 u.p.n., postrzega się jako ilość wystarczającą do jednorazowego odurzenia się co najmniej kilkudziesięciu osób. Ostatecznie swoją linię orzeczniczą zmienił i Sąd Apelacyjny w Krakowie, który postanowieniem z dnia 8 października 2014 roku, sygn. II AKz 373/14 (Legalis nr 1186209), podał: Skoro jednym z rudymentów zasady zaufania obywatela do państwa i stosowanego przez nie prawa, jest to, że obywatel może zakładać, iż treści obowiązującego prawa są dokładnie takie, jak to zostało ustalone przez sądy, zwłaszcza gdy ustalenie to zostaje dokonane przez Sąd Najwyższy, bo Sąd Najwyższy jest powołany do zapewnienia w ramach sprawowanego nadzoru jednolitości orzecznictwa sądów powszechnych i niedawno uchylił wyrok tutejszego Sądu z dnia 8 listopada 2013 roku, w którym nie przyjęto kilkuset działek środków odurzających za ilość znaczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (sygn. akt II AKa 220/13), to i w badanej sprawie o 320 i 200 ml (porcji) "polskiej heroiny" nie można podzielić poglądu, że nie jest to ilość znaczna. Tym samym spór orzeczniczy został rozwiązany i nie jest już kwestionowana wykładnia Sądu Najwyższego, że kilkadziesiąt porcji handlowych (czyli działek wystarczających do odurzenia), to już znaczna ilość narkotyku. Oskarżony miał natomiast marihuany tyle, że pozwalała ona na uzyskanie od 2.009 do 4.018 działek, co oznacza, że czyn oskarżonego, bez najmniejszej wątpliwości realizował znamię znacznej ilości w rozumieniu ustępu 2 art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Oskarżony działał umyślnie, z pełną świadomością nielegalności posiadania narkotyków, gdyż zakaz ich posiadania objęty jest wiedzą powszechną. Pomimo tego chciał posiadać marihuanę i to taką jej ilość, która zdecydowanie przekraczała potrzeby jednego konsumenta. Całkowicie chybione były w związku z tym tłumaczenia oskarżonego przedstawione funkcjonariuszom Policji w momencie prowadzonych czynności, iż ujawnioną w jego samochodzie marihuanę znalazł (podsądny po zaparkowaniu i opuszczeniu auta oraz powrocie do niego nie miał w rękach żadnych pakunków) i posiadał ja na własny użytek (ilość przedmiotowego środka odurzającego zdecydowanie przekraczała zapotrzebowanie jednej osoby, szczególnie że u oskarżonego nie stwierdzono uzależnienia od narkotyków).

Opisany czyn oskarżonego jest – przy oczywistym braku okoliczności wyłączających jego bezprawność (kontratypu) – czynem bezprawnym. Również nie może budzić jakichkolwiek wątpliwości jego karygodność – zasadzająca się na wyższym niż znikomy stopniu społecznej szkodliwości. Z kolei z treści statuowanej powołanym powyżej przepisem ustawy karnej normy sankcjonującej wynika karalność przedmiotowego czynu. Wreszcie, czyn ten cechuje zarówno subiektywna jak też obiektywna zarzucalność wyrażająca się możnością postawienia oskarżonemu zarzutu, że nie dochował on zasad obowiązującego porządku prawnego w sytuacji, w której mógł i powinien był to uczynić.

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

-----------------------------------------------

-------------------------------------

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej.

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku.

Wskazać punkt
z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu.

Przytoczyć okoliczności.

A. M.

1

1

Miarkując z kolei okoliczności dotyczące wymiaru kary wobec oskarżonego Sąd zważył, że podstawowym kryterium orzekania kary w ramach prewencji indywidualnej jest zgodnie z art. 53 k.k. przede wszystkim osobowość sprawcy, a w szczególności stopień jego zawinienia, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a także relacja między charakterem popełnionego przez niego czynu, a potrzebami w zakresie świadomości prawnej społeczeństwa. Uznając zatem winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu w wyroku czynu za wykazaną, Sąd przystąpił do wymierzenia oskarżonemu odpowiedniej i sprawiedliwej kary, adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a Sąd, wymierzając karę oskarżonemu, miał na uwadze także zasady prewencji ogólnej. Jednocześnie Sąd baczył jednak, by kara wymierzona oskarżonemu uwzględniała sposób jego zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa oraz możliwość ich naprawienia w przyszłości. Ponadto Sąd, wymierzając karę – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste oskarżonego, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Jednocześnie pamiętać też należy, że wymierzona kara nie może być zbyt dolegliwą. Przy wymiarze kary Sąd, kierując się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k., miał na uwadze tak okoliczności obciążające, jak i łagodzące dotyczące oskarżonego.

Jako okoliczności obciążające uwzględniono:

- postać zamiaru, tj. działanie w zamiarze bezpośrednim,

- znaczny stopień szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego, szczególnie że wiedzą powszechną jest, iż obecność w społeczeństwie substancji odurzających prowadzi do upośledzenia norm prawnych w nim obowiązujących i ma destrukcyjny wpływ na nie,

- znaczna ilość posiadanych środków odurzających pozwalająca na jednorazowe odurzenie nawet kilku tysięcy osób,

- zwodzenie funkcjonariuszy Policji w zakresie swojego miejsca zamieszkania,

Jako okoliczności łagodzące uwzględniono:

- dotychczasową niekaralność sądową,

- przyznanie się oskarżonego do zarzucanego mu czynu,

- młody wiek oskarżonego.

Jak wynika z art. 53 § 2 k.k. wymierzając karę należy wziąć także pod uwagę właściwości i warunki osobiste sprawcy.

Sąd miał na uwadze, że sankcja karna za zarzucany A. M. czyn zabroniony obejmowała karę pozbawienia wolności od 1 roku do lat 10 (art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii).

Sąd Rejonowy mając na uwadze przede wszystkim ilość posiadanych przez oskarżonego środków odurzających nie podzielił wniosku oskarżyciela publicznego o wymierzenie A. M. kary pozbawienia wolności w najniższym możliwym wymiarze, tj. 1 roku pozbawienia wolności. W ocenie Sądu taki wymiar kary nie odzwierciedlałby powagi popełnionego przez oskarżonego czynu zabronionego i stanowiłby wyraz niczym nieuzasadnionego premiowania oskarżonego. Przeciwko zastosowaniu wskazanego wymiaru sankcji karnej przemawiało również zachowanie oskarżonego, który po zatrzymaniu w niniejszej sprawie udzielił funkcjonariuszom Policji nieprawdziwych informacji w zakresie swojego miejsca zamieszkania, co należy również ocenić jednoznacznie negatywnie.

Uwzględniając powyższe Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa, należycie uwzględniającą wskazane powyżej okoliczności obciążające i łagodzące, a zarazem nie przekraczającą stopnia winy oskarżonego, będzie wymierzona mu na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu orzeczona wobec oskarżonego kara za przypisane mu przestępstwo będzie karą adekwatną do stopnia winy i stopnia szkodliwości społecznej czynu przez niego popełnionego, stanowić będzie sprawiedliwą odpłatę za popełnione przestępstwo, a jednocześnie umożliwi mu refleksję nad powagą i skutkami swojego zachowania.

A. M.

3

1

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł przepadek zabezpieczonych w sprawie dowodów rzeczowych w postaci środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste znajdujących się w wykazie środków odurzających grupy I –N, opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) pod poz. 1 – 2 na karcie 135 akt sprawy w łącznej ilości 2 009,55 gramów netto, zarządzając ich zniszczenie w Komendzie Wojewódzkiej Policji w P..

A. M.

6

1

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa w postaci telefonów komórkowych marki: (...) – (...) oraz A. (...) ( (...)) (...), albowiem przy pomocy tych urządzeń oskarżony kontaktował się z innymi osobami w sprawach związanych z narkotykami.

A. M.

7

1

Z uwagi na niemożność odczytania przez biegłego danych znajdujących się w należącym do oskarżonego telefonie marki A. (...) ( (...)) Sąd zarządził zwrot tego przedmiotu oskarżonemu, albowiem brak było podstaw do stwierdzenia, iż służył on popełnieniu czynu zabronionego.

A. M.

4

1

Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł wobec oskarżonego nawiązkę na cele zapobiegania i zwalczania narkomanii w kwocie 10.000 zł na rzecz (...) (...) i (...) w P..

Wysokość nawiązki została ustalona przy uwzględnieniu możliwości finansowych A. M., w tym przede wszystkim związanych z jego młodym wiekiem i brakiem przeciwwskazań do podjęcia pracy zarobkowej, a jednocześnie uwzględniała cele prewencji ogólnej i indywidualnej jakie spełnić musi także środek karny w postaci nawiązki, a mianowicie jej orzeczenie uzmysłowić ma oskarżonemu negatywne skutki społeczne popełniania przestępstw narkotykowych.

A. M.

5

1

Sąd na podstawie art. 70 ust. 4a ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii obligatoryjnie orzekł również wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 zł rzecz na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, a jego wysokość podyktowana była możliwościami zarobkowymi oskarżonego oraz celami prewencji ogólnej i indywidualnej.

5.  Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Wskazać oskarżonego

Wskazać punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Wskazać punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności.

A. M.

2

1

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczono oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w sprawie od dnia 17 maja 2023 roku godz. 11:30 do dnia 19 maja 2023 roku godz. 08:08, albowiem wobec faktycznego pozbawienia wolności oskarżonego w toku postępowania przygotowawczego, okres ten z Sąd zaliczył mu na poczet podlegającej wykonaniu kary pozbawienia wolności.

7.6. Omówienie innych zagadnień

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę.

7.  KOszty procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności.

A. M.

8

Na podstawie art 627 k.p.k. oraz art. 1, art 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa w całości koszty postępowania w kwocie 1.053,73 zł.

Obciążenie oskarżonego w całości kosztami procesu było konieczne, ponieważ oskarżony jest osobą młodą, zdolną do pracy zarobkowej i ma możliwości zarobkowania, a tym samym uiszczenia tych kosztów bez uszczerbku dla swego i rodziny niezbędnego utrzymania, zwłaszcza, że nie ma nikogo na swoim utrzymaniu.

6.  Podpis

P., dnia 27 grudnia 2023 roku

/-/ sędzia Robert Grześ