Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 12 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu X Wydział Gospodarczy Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Piotr Majchrzak

Sędziowie SSO Ewa Kaźmierczak del. SSR Przemysław Nowacki

Protokolant st.sekr.sąd. Małgorzata Kotecka

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2015 r., w P.

na rozprawie

sprawy

z powództwa (...) spółki akcyjnej w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Lesznie z dnia 21 listopada 2014 r. sygn. akt V GC 371/14/1

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie 1. w ten sposób, że zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 14.644,67 zł (czternaście tysięcy sześćset czterdzieści cztery złote sześćdziesiąt siedem groszy), przy czym zasądzoną należność rozkłada na 45 rat miesięcznych, w wysokości: pierwsze 44 raty po 325 zł (trzysta dwadzieścia pięć złotych), a ostatnia 45. rata w kwocie 344,67 zł (trzysta czterdzieści cztery złote sześćdziesiąt siedem groszy), płatnych do 25 dnia każdego miesiąca poczynając od 1 stycznia 2015r.,

II.  oddala apelację w pozostałym zakresie,

III.  nie obciąża pozwanej kosztami postępowania w instancji odwoławczej.

SSO Ewa Kaźmierczak SSO Piotr Majchrzak SSR Przemysław Nowacki

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie 6 grudnia 2013 r. powód, (...) S. A. z siedzibą w W., domagał się zasądzenia od pozwanej A. K. kwoty łącznie 22.820,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami, a także zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, że zawarł z pozwaną dwie umowy: o współpracy oraz najmu, w ramach których powód dostarczył pozwanej artykuły, tj. prasę, papierosy artykuły spożywcze oraz naliczył czynsz. Powódka nie uiściła jednak należności z tytułu dostarczonego towaru oraz należności z tytułu czynszu najmu.

Nakazem zapłaty z 5 lutego 2014 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2646906/13 uwzględnił roszczenie powoda zgłoszone w pozwie w całości, od którego pozwana wniosła w terminie sprzeciw. W uzasadnieniu sprzeciwu od nakazu zapłaty pozwana podniosła, że mimo podejmowanych przez nią wielokrotnych prób rozliczenia się z powodem nie otrzymała od niego odpowiedzi. Pozwana wskazała nadto, że od 30 czerwca 2012 r. nie prowadziła już działalności gospodarczej, zaś w pozwie widnieją faktury VAT z roku 2013.

Postanowieniem z 17 marca 2014r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin - Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Lesznie.

W piśmie przygotowawczym z 29 maja 2014 r., stanowiącym uzupełnienie braków formalnych pozwu, powód podtrzymał żądanie zgłoszone w pozwie i wyjaśnił sposób wyliczenia poszczególnych kwot wskazanych w pozwie.

W piśmie przygotowawczym z 1 lipca 2014r. pozwana uznała żądanie pozwu do kwoty 10.972,79 zł. Pozwana podniosła nadto, że od lipca 2012 r. działalność gospodarczą kiosku RUCHU wykonywana była przez jej matkę, gdyż od 30 czerwca 2012 r. pozwana nie prowadziła już działalności gospodarczej. Pozwana podniosła nadto, że wielokrotnie zwracała się do powoda o rozłożenie zadłużenia na raty, jednakże nie uzyskała w tym zakresie żadnej odpowiedzi. Pozwana wskazała również, że od 30 czerwca 2012 r. pozostaje zarejestrowana jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku.

W piśmie przygotowawczym z 14 lipca 2014 r. powód ponownie podtrzymał żądanie zgłoszone w pozwie, wyjaśniając przy tym, że wyliczenie zadłużenia pozwanej nie obejmuje kwoty 8.820 zł z tytułu noty obciążeniowej. Powód wskazał, że wystawił pozwanej notę obciążeniową na kwotę 8.820 zł tytułem odszkodowania, albowiem w wyniku działań kontrolnych podjętych przez niego w okresie od sierpnia 2012 r. do października 2012 r. ustalono, że u pozwanej znacznie spadły obroty sprzedaży wydawnictw, gdyż pozwana w okresie tym nawiązała współpracę w zakresie sprzedaży wydawnictw z innym podmiotem narażając tym samym powoda na utratę korzyści, co z kolei upoważniało powoda do naliczenia odszkodowania z tytułu niewykonania umowy wzajemnej.

Pozwana w piśmie datowanym na 1 sierpnia 2014r. zarzuciła, że roszczenie powoda o zapłatę kwoty 8.820 zł jest bezzasadne, gdyż pozwana nie nawiązała współpracy z innym podmiotem, albowiem uczyniła to jej matka B. D. (1) na własną odpowiedzialność.

Na rozprawie 26 sierpnia 2014r. pozwana oświadczyła, że chciałaby spłacić zadłużenie powoda w ratach za wyjątkiem kwestionowanej kwoty 8.820 zł, przy czym pozwana zaproponowała jednocześnie spłatę zadłużenia w kwocie po 100 zł miesięcznie, uzasadniając to swoją trudną sytuacją finansową.

Ostatecznie strony w toku postępowania nie doszły do porozumienia odnośnie wysokości rat, które pozwana miałaby wpłacać na rzecz powoda.

Wyrokiem z 21 listopada 2014r. Sąd Rejonowy w Lesznie zasądził od pozwanej na rzecz powoda 13.017,33zł z ustawowymi odsetkami od 6 grudnia 2013r. do dnia zapłaty, przy czym zasądzoną kwotę należności głównej rozłożył na 40 rat, z których 39 pierwszych rat w kwocie po 325zł, a ostatnia 40 rata w wysokości 342,33zł, płatnych do 25 dnia każdego miesiąca poczynając od 1 stycznia 2015r.(pkt.1), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt.2) oraz postanowił nie obciążać pozwanej kosztami procesu (pkt. 3).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód wpisany jest do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem KRS (...). Pozwana prowadziła do 30 czerwca 2012 r. we własnym imieniu i na własny rachunek działalność gospodarczą pod firmą (...). Działalność ta została wykreślona z rejestru z dniem 2 lipca 2012 r.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej strony 27 marca 2007 r. zawarły umowę najmu nr (...) punktu sprzedaży nr S. |1|9|4| położonym w L. przy ul. (...), stanowiącym własność powoda, w którym pozwana zobowiązała się prowadzić działalność w zakresie sprzedaży wydawnictw i artykułów częstego zakupu oraz pośrednictwa w sprzedaży w zakresie gier losowych i zakładów wzajemnych. Przedmiotowy kiosk - punkt sprzedaży detalicznej, zgodnie z oświadczeniem pozwanej w tym zakresie, miał być czynny co najmniej w dni powszednie w godzinach od 6:00 do 18:00, zaś w soboty w godzinach od 8:00 do 14:00. Strony uzgodniły czynsz najmu na kwotę 100 zł miesięcznie powiększoną o kwotę podatku VAT obowiązującą w dniu wystawienia faktury z tego tytułu. Powyższy czynsz pozwana zobowiązała się płacić na rachunek bankowy powoda z góry do 20-go każdego dnia miesiąca na podstawie faktury VAT wystawionej przez powoda (§ 5 w/w umowy). Oprócz czynszu pozwana zobowiązała się nadto płacić opłaty za energię elektryczną, gaz, telefon, wodę, centralne ogrzewanie zgodnie z fakturami VAT wystawionymi przez powoda (§ 5 ust. 4 w/w umowy). Jednocześnie strony zawarły na czas nieokreślony umowę nr (...) o współpracy w zakresie sprzedaży wydawnictw i artykułów częstego zakupu. W ramach tejże umowy pozwana zobowiązała się we własnym imieniu i na własny rachunek sprzedawać dostarczone przez powoda wydawnictwa (prasowe, dziełowe, mapy, plany, kalendarze, katalogi itd.) z pełnym prawem zwrotu niesprzedanych egzemplarzy oraz artykuły częstego zakupu. Zgodnie z postanowieniami umowy pozwana w czasie trwania umowy udzieliła powodowi prawa wyłączności na dostawę i sprzedaż wydawnictw w pełnym zakresie z prawem zwrotu niesprzedanych egzemplarzy oraz na dostawę i sprzedaż artykułów częstego zakupu w punkcie sprzedaży pozwanej. Sprzedający (powód) miał prawo kontrolowania, czy udzielone mu prawo wyłączności nie zostało naruszone przez kupującego w szczególności poprzez sprawdzenie asortymentu znajdującego się w punkcie sprzedaży kupującego i porównanie z zapisami zakupów w ewidencji księgowej sprzedającego (§ 4 ust. l i 2 w/w umowy). Strony ustaliły nadto, że z tytułu sprzedaży artykułów wydawnictw oraz artykułów częstego zakupu pozwana będzie regulowała należności na podstawie faktur VAT wystawionych przez powoda przelewem na rachunek bankowy powoda w terminach wskazanych w każdej z faktur VAT (§ 11 i 12 w/w umowy).

Początkowo współpraca stron przebiegała prawidłowo. Pozwana regulowała w terminie należności zarówno za towar dostarczony przez powoda, jak i z tytułu czynszu najmu punktu sprzedaży. Matka pozwanej często jej pomagała w prowadzeniu przedmiotowej działalności. Z upływem czasu działalność prowadzona przez pozwaną nie przynosiła jednak oczekiwanego dochodu. W pobliżu kiosku prowadzonego przez pozwaną otwarto bowiem markety, co w konsekwencji spowodowało spadek sprzedaży towaru u pozwanej. Wobec powyższego pozwana nie była w stanie regulować w terminie należności za dostarczony przez powoda towar oraz z tytułu czynszu najmu. Powód wstrzymał też dostawę towaru pozwanej. W związku z powyższym pozwana podjęła decyzję o zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej. Z dniem 30 czerwca 2012r. pozwana zakończyła prowadzenie działalności gospodarczej, przy czym wykreślenie wpisu z rejestru nastąpiło 2 lipca 2012 r. Jednocześnie powód pismem z 3 lipca 2012 r. wypowiedział pozwanej zawarte z nią umowy, ze skutkiem na koniec października 2012r. Matka pozwanej B. D. (2) zdecydowała wówczas, że to ona we własnym imieniu będzie dalej kontynuowała przedmiotową działalność.

Pozwana pismem datowanym na dzień 5 lipca 2012 r. zwróciła się do powoda o wyrażenie zgody na spłatę zadłużenia w wysokości wskazanej przez powoda w ratach, tj. w okresie 6 miesięcy. Jednocześnie pozwana zwróciła się do powoda o wyrażenie zgody na najem punktu sprzedaży i dalsze prowadzenie w nim działalności gospodarczej przez matkę, która była pracownicą powoda przez okres 30 lat. Ponadto, matka pozwanej B. D. (1) odrębnym pismem z 5 lipca 2012 r. zwróciła się również do powoda o wyrażenie zgody na sprzedaż lub najem punktu sprzedaży położonego w L. przy ul. (...). B. D. (1) wskazała w przedmiotowym piśmie, że chciałaby nadal prowadzić kiosk, który dotychczas prowadziła jej córka. Pisma te zostały jednak bez odpowiedzi. Pozwana od lipca 2012 r. nie prowadziła już w/w działalności. Przedmiotowa działalność faktycznie prowadzona była już wyłącznie przez matkę pozwanej, przy czym z uwagi na narastające zadłużenie wkrótce i ona przestała prowadzić przedmiotową działalność gospodarczą.

W okresie od maja 2012r. do października 2012r. powód z tytułu dostarczonego pozwanej towaru oraz z tytułu najmu punktu sprzedaży detalicznej wystawił pozwanej następujące faktury VAT: nr (...) z dnia 26.05.2012 r. na kwotę 1.390,95 zł z terminem jej płatności do dnia 04.06.2012 r., przy czym pozwana w dniu 24.06.2012 r. uiściła kwotę 8,47 zł i tym samym do zapłaty z w/w faktury pozostała jeszcze kwota 1.382,48 zł; nr (...) z dnia 31.05.2012 r. na kwotę 1.872,82 zł z terminem jej płatności do dnia 11.06.2012 r.; nr (...) z dnia 31.05.2012 r. na kwotę 176,05 zł z terminem jej płatności do dnia 11.06.2012 r.; nr (...) z dnia 02.06.2012 r. na kwotę 255,69 zł z terminem jej płatności do dnia 11.06.2012 r., przy czym od należności tej pozwany odliczył kwotę 213,52 zł pozostałej po rozliczeniu faktury korygującej nr (...) na kwotę 232,47 zł (wystawionej do faktury VAT (...) z dnia 02.06.2012 r. na kwotę 18,95) i tym samym do zapłaty z w/w faktury pozostała kwota 42,17 zł; nr (...) z dnia 02.06.2012 r. na kwotę 18,95 zł z terminem jej płatności do dnia 18.06.2012 r., przy czym w dniu 7.07.2012 r. powód wystawił fakturę korygującą nr (...) na kwotę 232,47 zł i tym samym należność wynikającą z w/w faktury VAT tj. 18,95 zł została rozliczona w całości; nr (...) z dnia 09.06.2012 r. na kwotę 1.391,81 zł z terminem jej płatności do dnia 18.06.2012 r., przy czym w dniu 16.06.2012 r. powód wystawił fakturę korygującą nr (...) na kwotę 1,58 zł i umniejszającą tym samym w/w należność do kwoty 1.390,23 zł; nr (...) z dnia 09.06.2012 r. na kwotę 7,11 zł z terminem jej płatności do dnia 25.06.2012 r., przy czym w dniu 14.07.2012 r. powód wystawił fakturę korygującą nr (...) na kwotę 66,33 zł i tym samym należność wynikającą z w/w faktury Y. tj. 18,95 zł została rozliczona w całości; nr (...) z dnia 09.06.2012 r. na kwotę 158,67 zł z terminem jej płatności do dnia 21.09.2012 r.; nr (...) z dnia 16.06.2012 r. na kwotę 1.676,83 zł z terminem jej płatności do dnia 25.06.2012 r.; nr (...) z dnia 23.06.2012 r. na kwotę 696,70 zł z terminem jej płatności do dnia 02.07.2012 r.; nr (...) z dnia 30.06.2012 r. na kwotę 529,37 zł z terminem jej płatności do dnia 09.07.2012 r.; nr (...) z dnia 07.07.2012 r. na kwotę 484,86 zł z terminem jej płatności do dnia 16.07.2012 r.; nr (...) z dnia 14.07.2012 r. na kwotę 199,86 zł z terminem jej płatności do dnia 23.07.2012 r.; nr (...) z dnia 21.07.2012 r. na kwotę 159,25 zł z terminem jej płatności do dnia 30.07.2012 r.; nr (...) z dnia 28.07.2012 r. na kwotę 147,23 zł z terminem jej płatności do dnia 06.08.2012 r.; nr (...) z dnia 31.07.2012 r. na kwot 20,13 zł z terminem jej płatności do dnia 13.08.2012 r.; nr (...) z dnia 04.08.2012 r. na kwotę 125,30 zł z terminem jej płatności do dnia 13.08.2012 r., przy czym od kwoty tej powód odliczył kwotę 88,39 zł tytułem faktur korygujących wystawionych przez powoda pozwanej do pozostałych faktur VAT i tym samym z tytułu w/w faktury VAT do zapłaty pozostała jeszcze kwota 36,91 zł; nr (...) z dnia 11.08.2012 na kwotę 114,70 zł z terminem jej płatności do dnia 20.08.2012 r., przy czym od należności tej pozwany odliczył kwotę 59,22 zł pozostałej po rozliczeniu faktury korygującej nr (...) na kwotę 66,33 zł (wystawionej do faktury Y. (...)/ (...) z dnia 09.06.2012 r. na kwotę 7,11) i tym samym do zapłaty z w/w faktury pozostała kwota 55,48 zł; nr (...) z dnia 02.08.2012 r. na kwotę 331,19 zł z terminem jej płatności do dnia 09.08.2012 r.; nr (...) z dnia 06.09.2012 r. na kwotę 643,19 zł z terminem jej płatności do dnia 13.09.2012 r.; nr (...) z dnia 07.09.2012 r. na kwotę 52,79 zł z terminem jej płatności do dnia 14.09.2012 r.; nr (...) z dnia 12.09.2012 r. na kwotę 493,99 zł z terminem jej płatności do dnia 19.09.2012 r.; nr (...) z dnia 02.10.2012 r. na kwotę 422,40 zł z terminem jej płatności do dnia 07.10.2012 r.

Zadłużenie pozwanej wynikające z w/w faktur wynosiło łącznie 10.972,51 zł.

7 lipca 2012 roku matka pozwanej - B. D. (3) wpłaciła na rachunek bankowy powoda kwotę 7.000 zł tytułem zaległych należności wynikających z faktur Y. wystawionych pozwanej. Powód rozliczył przedmiotową wpłatę na poczet zadłużenia pozwanej wynikającego z tytułu faktur Y. wystawiony za okres od października 2011 roku do czerwca 2012 roku (tj. na poczet należności nie objętych niniejszym postępowaniem).

Pismem z 10 września 2012 roku pozwana, w odpowiedzi na wezwanie powoda do zapłaty zadłużenia w kwocie 17.281,62 zł z dnia 29.08.2012 r., wskazała, że według jej wyliczeń zadłużenie na dzień 31.08.2012 r. wynosi 7.527,44 zł. Pozwana zobowiązała się jednocześnie uregulować powyższe zadłużenie w ratach, gdyż nie jest w stanie spłacić w/w należności w całości. Pozwana zwróciła się do powoda o wyrażenie zgodny na powyższe. Tożsamej treści pismo pozwana przesłała również na adres działu księgowości powoda w K.. Pismo to pozostało jednak bez odpowiedzi.

Pismem z 17.10.2012 r. powód poinformował pozwaną, że z uwagi na niezapłacenie należności z tytułu dostarczonego towaru oraz z tytułu czynszu najmu, umowy zawarte na prowadzenie punktu sprzedaży detalicznej zostaną rozwiązane w trybie ustawowym z dniem 31.10.2012 r. Jednocześnie powód w/w piśmie wskazał, że przekazanie makiety zwrotnej, na podstawie której należy spisać całość prasy nastąpi w dniu 30.10.2012 r., zaś odebranie całej prasy nastąpi w dniu kolejnym tj. w dniu 31.10.2012 r.

Pozwana w kolejnych pismach tj. z dnia 22.10.2012 r. (pismo to stanowiło odpowiedź pozwanej na pismo powoda z dnia 17.10.2012 r.), 09.11.2012 r., z dnia 27.11.2012 r., a także mailowo i telefonicznie zwracała się do powoda o rozłożenie zadłużenia na raty, wskazując, że nie jest w stanie jednorazowo uregulować należności. W przedmiotowych pismach i rozmowach telefonicznych pozwana wskazywała nadto, że dotychczas nie otrzymała też odpowiedzi na kierowane do powoda w tym zakresie pisma oraz w przedmiocie wyrażenia zgody na prowadzenie punktu sprzedaży przez matkę. Pozwana zwróciła się też do powoda o przesłanie dokładnego rozliczenia zadłużenia z uwzględnieniem wpłaty dokonanej w dniu 7.09.2012 r. na kwotę 7.000 zł. Powyższe pisma również pozostały jednak bez odpowiedzi.

Pozwana nie uiściła należności wynikających z w/w faktur VAT oraz noty obciążeniowej. Wobec powyższego powód wezwał pozwaną do uregulowania zadłużenia. Pismo to nie przyniosło jednak oczekiwanego skutku.

W dniu 17.02.2013 r. powód wystawił pozwanej notę obciążeniową z tytułu odszkodowania za niewykonanie umowy wzajemnej nr (...) na kwotę 8.820 zł.

Zadłużenie pozwanej wynikające z w/w faktur VAT oraz z tytułu noty obciążeniowej wynosi łącznie 19.792,51 zł. Ponadto, powód na dzień 29.11.2013 r. naliczył pozwanej odsetki w wysokości ustawowej z tytułu opóźnienia w płatności należności wynikających z w/w faktur VAT oraz z tytułu noty obciążeniowej w łącznej kwocie 3.028,07 zł. Na kwotę tę składają się poszczególne należności: kwota 269,01 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 1.390,95 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 26.05.2012 r., za okres od dnia 05.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 357,53 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 1.872.82 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 31.05.2012 r., za okres od dnia 12.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 33,61 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 176,05zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 31.05.2012 r. za okres od dnia 12.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 48,81 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 255,69 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 02.06.2012 r., za okres od dnia 12.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 3,57 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 18,95 zł z tytułu faktury (...) nr (...) z dnia 02.06.2012 r. za okres od dnia 19.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 262,23 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 1.391,81 zł z tytułu faktury (...) nr (...) z dnia 09.06.2012 r., za okres od dnia 19.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 1,32 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 7,11 zł z tytułu faktury (...) nr (...) z dnia 09.06.2012 r., za okres od

dnia 26.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 24,53 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 158,67zł z tytułu faktury (...) nr (...) z dnia 09.06.2012 r., za okres od dnia 22.09.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 311,75 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 1.676.83 zł z tytułu faktury (...) nr (...) z dnia 16.06.2012 r., za okres od dnia 26.06.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 127,79 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 696,70 zł z tytułu faktury (...) nr (...) z dnia 23.06.2012 r. za okres od dnia 03.07.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 95,78 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 529,37 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 30.06.2012 r. za okres od dnia 10.07.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 86,52 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 484,86 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 07.07.2012 r. za okres od dnia 17.07.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 35,16 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 199,86zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 14.07.2012 r. za okres od dnia 24.07.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 27,62 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 159,25zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 21.07.2012 r. za okres

od dnia 31.07.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 25,17 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 147,23zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 28.07.2012 r. za okres od dnia 07.08.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 3,39 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 20,13 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 31.07.2012 r. za okres od dnia 14.08.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 21,11 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 125,30zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 04.08.2012 r. za okres od dnia 14.08.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 19,04 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 114,70zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 11.08.2012 za okres od dnia 21.08.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 983,25 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 8.820zł wynikającej z noty obciążeniowej z dnia 17.01.2013 r., za okres od dnia 21.01.2013 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 56,27 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 331,19zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 02.08.2012 r. za okres od dnia 10.08.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 101,25 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 643,19 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 06.09.2012 r. za okres od dnia 14.09.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 8,29 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 52,79 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 07.09.2012 r. za okres od dnia 15.09.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 76,71 z tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 493,99 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 12.09.2012 r. za okres od dnia 20.09.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.; kwota 62,89 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności należności 422,40 zł z tytułu faktury VAT nr (...) z dnia 02.10.2012 r. za okres od dnia 08.10.2012 r. do dnia 29.11.2013 r.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych opisanych w uzasadnieniu, które ocenił, jako wiarygodny materiał dowodowy.

Jako wiarygodne Sąd uznał również zeznania świadka B. D. (2), albowiem zeznania te były logiczne, wolne od wewnętrznych sprzeczności, szczere, a co istotne korelowały z treścią zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda zgłoszone w pozwie należało uwzględnić w przeważającej części.

Powód powołując się na zawartą z pozwaną umowę najmu oraz umowę o współpracy w zakresie sprzedaży wydawnictw i artykułów częstego zakupu domagał się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej kwoty 22.820,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od następujących kwot: 1.390,95 zł, 1872,82 zł, 176,05 zł, 255,69 zł, 18,95 zł, 1.391,81 zł, 7,11 zł, 158,67 zł, 1.676,83 zł, 696,70 zł, 529,37 zł, 484,86 zł, 199,86 zł, 159,25 zł, 147,23 zł, 20,13 zł, 125,30 zł, 114,70 zł, 8.820 zł, 331,19 zł, 643,19 zł, 52,79 zł, 493,99 zł, 422,40 zł, 3.028,07 zł, wskazując przy tym, że pozwana nie uiściła w terminie należności z tytułu dostarczonego towaru oraz z tytułu czynszu najmu. Pozwana, poza żądaniem powoda zapłaty kwoty 8.820 zł tytułem noty obciążeniowej wystawionej przez powoda jako odszkodowanie za utracone korzyści, nie kwestionowała roszczenia powoda. Co więcej, pozwana w toku postępowania uznała roszczenie powoda, poza żądaniem zapłaty kwoty 8.820 zł, i wyraziła wolę dobrowolnej spłaty zadłużenia w ratach powołując się w tym zakresie na trudną sytuację życiową i materialną. W tej sytuacji, skoro pozwana nie kwestionowała roszczenia powoda co do zasady, zbędnym stało się czynienie szczegółowych rozważań odnośnie treści łączących strony umów.

Podstawę prawną zgłoszonego w niniejszej sprawie roszczenia stanowi zatem przepis art. 535 k.c. zgodnie z którym przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę oraz przepis art. 659 § l k.c. zgodnie z którym przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Powód domagał się nadto zapłaty w niniejszej sprawie odsetek za opóźnienie w płatności należności wynikających z faktur VAT wystawionych pozwanej, a zatem podstawę prawną zgłoszonego

roszczenia powoda stanowi także przepis art. 481 § l k.c. Ponadto wierzyciel może żądać odsetek od zaległych odsetek za opóźnienie dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa, chyba że po powstaniu zaległości strony zgodziły się na doliczenie zaległych odsetek do dłużnej sumy.

Nie budził wątpliwości Sądu to, że strony zawarły dwie umowy tj. umowę najmu punktu sprzedaży położonego w L. przy ul. (...), stanowiącego własność powoda, w którym pozwana prowadziła we własnym imieniu i na własny rachunek działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży wydawnictw i artykułów częstego zakupu dostarczanych przez powoda, a także umowę o współpracy, na podstawie której pozwana zobowiązała się we własnym imieniu i na własny rachunek sprzedawać dostarczone przez powoda wydawnictwa (prasowe, dziełowe, mapy, plany, kalendarze, katalogi itd.) z pełnym prawem zwrotu niesprzedanych egzemplarzy oraz artykuły częstego zakupu. Bezspornym było w niniejszej sprawie również to, że pozwana nie uiściła w terminie należności za dostarczony przez powoda towar oraz czynszu z tytułu najmu punktu sprzedaży, w którym pozwana prowadziła sprzedaż prasy.

Sąd uznał, iż powód nie był uprawniony do wystawienia pozwanej noty obciążeniowej z tytułu odszkodowania za niewykonanie umowy wzajemnej nr (...) na kwotę 8.820 zł z terminem jej płatności do dnia 20.01.2013 r., albowiem w wyniku działań kontrolnych podjętych przez powoda w okresie od sierpnia 2012 roku do października 2012 roku ustalono, że u pozwanej znacznie spadły obroty sprzedaży wydawnictw, gdyż pozwana w okresie tym nawiązała współpracę w zakresie sprzedaży wydawnictw z innym podmiotem narażając tym samym powoda na utratę korzyści. Jak wynika jednak ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w podanym wyżej okresie pozwana nie prowadziła już działalności gospodarczej. Pozwana bowiem zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej z dniem 30.06.2012 r. Zresztą wpis z rejestru został wykreślonym z dniem 02.07.2012 r. Wobec powyższego Sąd uznał, że nie sposób zgodzić się z twierdzeniami powoda, jakoby pozwana w okresie od sierpnia 2012 roku do października 2012 roku w ogóle prowadziła jakąkolwiek działalność gospodarczą. Ponadto w tym okresie zajmowała się prowadzeniem sprzedaży matka pozwanej i w zasadzie to ona podjęła współpracę z firmą (...), która i tak trwała krótki okres. W tej sytuacji nie sposób uznać, aby to pozwana ponosiła odpowiedzialność za niewykonanie umowy o współpracy. Pozwana nie pomagała nawet matce w prowadzeniu przedmiotowej działalności w/w okresach. Niezależnie jednak od powyższego powód nie wykazał nawet w toku postępowania wysokości swojego roszczenia w tym zakresie, mimo zakwestionowania go przez pozwaną. Strony nie uzgodniły w umowie przesłanek oraz sposobu wyliczenia odszkodowania. Strony zastrzegły jedynie w umowie kary umowne, które powód uprawniony był naliczyć pozwanej w przypadku naruszenia obowiązku zachowania tajemnicy wszelkich informacji związanych z umową oraz w przypadku, o którym mowa w § 9 ust. 3d umowy współpracy. W tej sytuacji skoro pozwana zakwestionowała co do zasady roszczenie powoda o zapłatę kwoty 8.820 zł z tytułu noty obciążeniowej, to powód niewątpliwie zobowiązany był wykazać również sposób wyliczenia odszkodowania w wysokości 8.820 zł tytułem utraty korzyści, czego powód w niniejszej sprawie jednak nie uczynił. Przede wszystkim jednak ze zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego nie wynika, aby pozwana w ogóle nawiązała współpracę z innym podmiotem. Ponadto, główną przyczyną spadku sprzedaży nie było nawet samo nawiązanie współpracy z innym podmiotem, a pojawienie się w pobliżu punktu sprzedaży pozwanej sieci marketów, które również oferowały do sprzedaży ten sam towar co pozwana. W tej sytuacji Sąd Rejonowy uznał, iż obciążanie pozwanej notą obciążeniową w kwocie 8.820 zł nie było uprawnione. Wobec powyższego Sąd I instancji uwzględnił roszczenie powoda zgłoszone w pozwie z pominięciem jednak kwoty 8.820 zł z tytułu noty obciążeniowej oraz kwoty 983,25 zł tytułem odsetek za opóźnienie w płatności w/w za okres od dnia 21.01.2013 r. do dnia 29.11.2013 r.

W tym stanie rzeczy Sąd orzekający, na podstawie art. 535 k.c. w zw. z art. 659 § l k.c. i art. 481 § l k.c., zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 13.017,33 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 6.12.2013 r. do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie powództwo oddalił, o czym Sąd orzekł w punkcie l i 2 wyroku.

Ponadto, zasądzając kwotę 13.017,33 zł Sąd mając na uwadze treść przepisu art. 320 k.p.c., rozłożył pozwanej zasądzoną kwotę należności głównej na 40 rat, z których 39 pierwszych rat w kwocie po 325 zł, a ostatnia 40 rata w kwocie 342,33 zł płatne będą do 25-go dnia każdego miesiąca poczynając od 1.01.2015 r. Stosownie do treści przepisu art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Z powyższego unormowania wynika, że szczególne wypadki, o których mowa w cytowanym artykule, zachodzą wówczas, kiedy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Stosując jednak przepis art. 320 k.p.c. Sąd winien rozważyć wszystkie okoliczności danej sprawy, zarówno dotyczące pozwanego, jak i powoda. Pozwana w toku postępowania powołując się na trudną sytuację życiową i materialną wniosła o rozłożenie zadłużenia w ratach. Zresztą pozwana kilkakrotnie zwracała się też w tej sprawie do powoda, jednakże nie otrzymała od niego odpowiedzi. Niewątpliwie sytuacja, w której znajduje się pozwana jest trudna. Pozwana obecnie nie pracuje, nie osiąga żadnych dochodów. Do tego leczy się i to również w warunkach szpitalnych. Pozwana pozostaje na utrzymaniu matki, która z emerytury w wysokości ok. 1.500 zł pokrywa wszystkie wydatki swoje i córki. Stąd Sąd uznał, że natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Uprawnienie sądu do rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty przysługuje w szczególnych sytuacjach, a więc w wypadkach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności te muszą być obiektywne, a nie wynikające z subiektywnych odczuć zobowiązanego. W ocenie Sądu okoliczności takie zaszły w niniejszej sprawie, a zatem Sąd rozłożył zasądzone roszczenie na 40 rat. Zresztą powód nie sprzeciwiał się rozłożeniu na raty zasądzonej należności. Powód sam proponował rozłożenie roszczenia na 46 rat. Z uwagi jednak na fakt, iż Sąd uwzględnił roszczenie powoda co do kwoty 13.017,33 zł Sąd Rejonowy rozłożył pozwanej spłatę zasądzonego roszczenia na 40 rat.

Orzeczenie o kosztach postępowania w punkcie 3 wyroku Sąd I instancji wydał w oparciu o treść przepisu art. 102 k.p.c. Co do zasady strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony - koszty procesu (art. 98 § l k.p.c.). Pozwana zatem jako strona przegrywająca spór w niniejszej sprawie co do zasady zobowiązana jest zwrócić powodowi koszty niniejszego postępowania. Sąd jednak, na podstawie art. 102 k.p.c., nie obciążył pozwanej, albowiem byłoby to niesłuszne. Mieć na uwadze w pierwszej kolejności to, że pozwana od początku nie kwestionowała roszczenia powoda. Co więcej, wyrażała chęć zapłaty zadłużenia jeszcze przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie. Pozwana nie uregulowała jednak zobowiązania praktycznie tylko dlatego, że mimo, iż kilkakrotnie zwracała się do powoda o spłatę zadłużenia w ratach, nie otrzymała w tym przedmiocie odpowiedzi. Ponadto, również w toku niniejszego postępowania pozwana wyraziła chęć spłaty zadłużenia (pozwana przecież uznała żądanie zgłoszone w pozwie poza należnością w wysokości 8.820 zł, której i tak ostatecznie Sąd nie uwzględnił). Wreszcie wskazać trzeba, że odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami niniejszego postępowania uzasadnione jest również trudną sytuacją życiową i materialną, w której obecnie znajduje się pozwana. Pozwana bowiem zaprzestała prowadzenia działalności gospodarczej od czerwca 2012 roku i od tego czasu pozostaje zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku. Pozwana obecnie nie osiąga żadnych dochodów. Co więcej, pozwana od czerwca 2013 roku leczy się, w tym również w warunkach szpitalnych. Pozwana pozostaje na utrzymaniu matki, która samodzielnie z tytułu otrzymywanej emerytury w wysokości ok. 1500 zł ponosi wszystkie usprawiedliwione swoje i córki miesięczne wydatki. W tej sytuacji uwzględniając całokształt okoliczności sprawy, w szczególności powyżej opisaną trudną sytuację życiową i finansową pozwanej, a nadto wysokość zadłużenia pozwanej wobec powoda, które pozwana będzie spłacała przecież przez okres ponad 3 lat, Sąd uznał, że niesłusznym byłoby obciążanie pozwanej dodatkowo kosztami postępowania.

Apelację od wyroku wniósł powód zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść a polegający na ustaleniu przez Sąd I instancji, że sytuacja materialna pozwanej oraz okoliczności osobiste leżące po jej stronie uzasadniają rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty, podczas gdy prawidłowym winno być ustalenie, iż nie zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki uprawniające Sąd I instancji do rozłożenia uwzględnionej części żądania na raty oraz iż sposób sformułowania rozstrzygnięcia wyroku jest wzajemnie sprzeczny, prowadzący do braku możliwości wyegzekwowania w toku postępowania egzekucyjnego, kwoty 13.017, 33 zł z odsetkami od dnia 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, jak też naruszenie przepisu art. 102 k.p.c. poprzez zwolnienie pozwanej od konieczności uiszczenia kosztów procesu w sprawie.

Wskazując na te zarzuty domagał się zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 13.017, 33 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 6 grudnia 2013 roku do dnia zapłaty, zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, a w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm prawem przepisanych za obie instancje. W uzasadnieniu skarżący nie zgodził się z rozłożeniem na raty zasądzonego roszczenia. Według powoda Sąd Rejonowy w sposób błędny przyjął, by okoliczności osobiste leżące po stronie pozwanej, uprawniały do rozłożenia świadczenia na raty. Dochodzona należność powstała bowiem w okresie prowadzenia działalności gospodarczej przez dłużniczkę, zaś ewentualna kwestia odzyskania wierzytelności od A. K. w przyszłości nie powinna być zdeterminowana jej obecną sytuacją materialną. Zaakcentował przy tym, iż dług powstał wskutek wykonania zobowiązania przez powoda w terminie, zaś pozwana będąc przedsiębiorcą, winna ponosić negatywne konsekwencje podejmowanych decyzji działań gospodarczych. Stąd także i z uwagi na fakt, iż niniejsza sprawa toczy się w wydziale gospodarczym, a jej źródłem są rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami, zastosowanie przez Sąd art. 320 k.p.c. nie powinno mieć miejsca. Niezależnie od tego skarżący wskazał, iż sposób sformułowania rat w sentencji wyroku, skutkował będzie niemożliwością uzyskania od pozwanej kwoty zasądzonej wraz z ustawowymi odsetkami. Wskazał, iż suma 39 rat po 325 zł każda i 342, 33 zł płatnej jako ostatnia-40, w sumie daje jedynie 13.017, 33 zł nie uwzględniając uwzględnionej przez Sąd należności odsetkowej w wymiarze od 6 grudnia 2013r. do dnia zapłaty. Powoduje to wewnętrzną sprzeczność rozstrzygnięcia prowadząc w przyszłości do powstania trudności na etapie egzekucyjnym. Dodatkowo strona powodowa kwestionowała rozstrzygnięcie Sądu w zakresie kosztów procesu poprzez zwolnienie pozwanej od konieczności ich ponoszenia. Powód bowiem uiścił opłatę-sądową, poniósł koszty zastępstwa procesowego i inne wydatki tylko wskutek niesumienności postępowania dłużnika, będąc zmuszonym wnieść sprawę do Sądu. Stąd kierując się także okolicznością, iż niniejsza sprawa toczy się w wydziale gospodarczym , dotycząc sfery działalności gospodarczej, pozwana winna być obciążona powstałymi kosztami, w przeciwnym razie, następowałoby niczym nie usprawiedliwione premiowanie nierzetelności w działaniu.

Odpowiedzi na apelację pozwana nie wniosła.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem kontroli instancyjnej była tylko ta część wyroku Sądu Rejonowego w Lesznie, która dotyczyła kwestii zasadności rozłożenia na raty zasądzonego roszczenia, sposobu rozłożenia na raty i orzeczenia w zakresie kosztów procesu. W pozostałej części wyrok bowiem uprawomocnił się.

Zaznaczyć należy, że w toku kontroli instancyjnej, badając tę kwestię z urzędu, nie stwierdzono nieważności postępowania.

Odnosząc się do kwestii rozłożenia na raty zasądzonego świadczenia stwierdza się, co następuje:

Zgodnie z art. 320 kpc w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku m.in. rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Przepis ten stanowił podstawę prawną rozłożenia na raty świadczenia pozwanej wobec powoda. Sąd Rejonowy uznał w tym względzie, że w sprawie zaistniał szczególnie uzasadniony wypadek, bowiem taki zachodzi wówczas, gdy natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Potrzeby i konieczności rozłożenia na raty świadczenia pozwanej Sąd upatrywał w sytuacji życiowej i materialnej pozwanej, którą obszernie przedstawił i uzasadnił. Sąd uwzględnił, że pozwana w toku postępowania powołując się na trudną sytuację życiową i materialną wniosła o rozłożenie zadłużenia na raty. Uwzględnił, że pozwana już wcześniej kilkakrotnie zwracała się w tej sprawie do powoda, prosząc jednocześnie o szczegółowe i właściwe rozliczenie kierowanych wobec niej roszczeń, jednakże nie otrzymała od powoda żadnej odpowiedzi. W ocenie Sądu niewątpliwie sytuacja, w której znajduje się pozwana jest trudna. Pozwana nie pracuje, nie osiąga żadnych dochodów, leczy się i to również w warunkach szpitalnych, pozostaje na utrzymaniu matki, która z emerytury w wysokości ok. 1.500 zł pokrywa wszystkie wydatki swoje i córki. Z tych względów Sąd Rejonowy uznał, że natychmiastowe wykonanie wyroku byłoby rażąco sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanej niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby pozwaną i jej bliskich na niepowetowane szkody. W ocenie Sądu Rejonowego okoliczności takie zaszły w niniejszej sprawie i dlatego Sąd rozłożył zasądzone świadczenie na 40 rat. Uwzględnił przy tym, że w toku sprawy powód nie sprzeciwiał się rozłożeniu na raty zasądzonej należności, proponując rozłożenie świadczenia na 46 rat.

Z oceną Sądu Rejonowego w tym względzie należało się zgodzić, szczególnie w świetle zarzutów apelacji. Powód bowiem ocenie tej przeciwstawił argumentację, że w sprawie gospodarczej ewentualna kwestia odzyskania należności od pozwanej w przyszłości nie powinna być zdeterminowana jej obecną sytuacją materialną. Nadto uważał, że w sprawie gospodarczej w przedmiocie rozliczeń pomiędzy przedsiębiorcami pozwana winna ponosić negatywne konsekwencje podejmowanych decyzji działań gospodarczych, jak też że w takiej sprawie zastosowanie przez Sąd art. 320 k.p.c. nie powinno mieć miejsca.

Z powyższą argumentacją apelującego nie sposób się zgodzić. Ustawodawca bowiem nie wyłączył zastosowania art. 320kpc w sprawach gospodarczych pomiędzy przedsiębiorcami, czy byłymi przedsiębiorcami w zakresie rozliczeń pomiędzy nimi, stąd co do zasady w pełni dopuszczalne jest zastosowanie tegoż przepisu w każdej sprawie gospodarczej. Przepis ten określa szczególną regułę wyrokowania, dającą sądowi możliwość uwzględnienia także interesów strony pozwanej, w zakresie czasu wykonania wyroku, a także pośrednio interesów powoda przez uniknięcie bezskutecznej jednorazowej egzekucji całej zasądzonej należności. Sąd Rejonowy trafnie uznał, że ze względu na sytuację życiową, zdrowotną, majątkową pozwanej żądanie od niej spełnienia świadczenia jednorazowo godziłoby w sytuację życiową jej i jej matki, która pozwaną utrzymuje. Popiera argumentację Sądu o potrzebie i konieczności rozłożenia na raty okoliczność, że sam powód w toku procesu nie widział żadnych przeszkód w rozłożeniu na raty świadczenia, i to na 46 rat. W tym więc zakresie apelację powoda i jego zarzuty uznano za niezasadne.

Rację miał tylko powód zarzucając błędne, wewnętrznie sprzeczne zredagowanie wyroku w tym względzie i dlatego wyrok Sądu I instancji wymagał korekty. W przypadku bowiem gdy sąd rozkłada na raty zasądzone świadczenie, odsetki za opóźnienie naliczane są tylko do daty wyroku (uchwała składu 7 sędziów SN z 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNCP 1971, nr 4, poz. 61, LexisNexis nr (...); uchwała SN z 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/2006, OSNC 2007, nr 10, poz. 147, LexisNexis nr (...)). Jest to uzasadnione stwierdzeniem, że w chwili wyrokowania sytuacja dłużnika powoduje, że wyrok zasądzający całe świadczenie stanowiłby tytuł egzekucyjny bez szans na realizację. W związku a tym na podstawie art. 386§1kpc w związku z art. 320kpc usunięto to redakcyjne uchybienie i w pkt. 1 zaskarżonego wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powoda łączną już kwotę 14.644,67zł, na która składały się kwota należności głównej zasądzona przez Sąd Rejonowy, czyli 13.017,33zł oraz ustawowe odsetki od tej kwoty od 6 grudnia 2013r. do dnia wyroku Sądu Rejonowego, czyli 21 listopada 2014r., które wynoszą 1.627,34zł. Sumę tę rozłożono na 45 rat miesięcznych, przy czym pierwsze 44 raty po 325zł, zaś ostatnia 45 rata w wysokości 344,67zł, płatne w terminach, tak jak to orzekł Sąd Rejonowy.

Dodatkowo strona powodowa kwestionowała orzeczenie Sądu I instancji w zakresie kosztów procesu, o których orzeczono w pkt. 3 zaskarżonego wyroku. Powód wywodził, że uiścił opłatę sądową, poniósł koszty zastępstwa procesowego i inne wydatki tylko wskutek niesumienności pozwanej, będąc przez to zmuszonym wnieść sprawę do Sądu. Także i w tym względzie powoływał się na gospodarczy charakter sprawy wywodząc, że pozwana winna zwrócić mu koszty.

Sąd Rejonowy orzekając o kosztach zastosował art. 102 k.p.c. i nie obciążył pozwanej kosztami procesu uznając, że byłoby to niesłuszne mając na uwadze, że pozwana od Samego początku nie kwestionowała roszczenia powoda w tym zakresie, w jakim powództwa nie oddalono i wyrażała chęć zapłaty zadłużenia jeszcze przed wytoczeniem powództwa w niniejszej sprawie, prosząc powoda jedynie o właściwe jej rozliczenie. Nie stało się tak tylko dlatego, że mimo, iż kilkakrotnie zwracała się do powoda - nie otrzymała w tym przedmiocie od niego żadnej odpowiedzi. Nie jest więc tak, jak twierdzi powód w apelacji, że tylko i jedynie z uwagi na postawę pozwanej zmuszony był wnieść sprawę do sądu, co wiązało się z powstaniem kosztów. Sąd Rejonowy nadto odstąpienie od obciążenia pozwanej kosztami postępowania uzasadnił trudną sytuacją życiową, materialną i zdrowotną pozwanej, która jest osobą bezrobotną, pozbawioną prawa do zasiłku, bez dochodów, chorującą i utrzymywaną przez matkę, która otrzymuje emeryturę ok. 1500 zł. Te wszystkie okoliczności, jak i nie przyczynienie się wyłącznie przez pozwaną do wytoczenia powództwa spowodowały, że właściwie Sąd I instancji uznał, że niesłusznym byłoby obciążanie pozwanej dodatkowo kosztami postępowania. Ustawodawca zaś nie wyłączył w sporach gospodarczych zastosowania art. 102kpc. W tym też względzie zarzuty powoda okazały się niezasadne.

Ostatecznie więc w pozostałym zakresie apelację oddalono jako nieuzasadnioną na podstawie art. 385kpc.

Jeśli chodzi o koszty postępowania apelacyjnego rozstrzygnięcie w tym zakresie zapadło na podstawie art. 102kpc. Sąd II instancji uznał bowiem za uzasadnione zastosowanie w zakresie kosztów postępowania apelacyjnego art. 102kpc i nie obciążanie pozwanej tymi kosztami, kierując się tymi samymi słusznymi przesłankami, jakie legły u podstaw postanowienia Sądu I instancji w zakresie kosztów .

SSO Ewa Kaźmierczak SSO Piotr Majchrzak SSR(del) Przemysław Nowacki