Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 904/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 7 czerwca 2023 r., sygn. akt III K 921/22

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Skazany

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

R. F.

Zamiana kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 288 § 1 kk orzeczonej skazanemu w wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 22.04.2022 r., sygn. III K 70/22 - na karę 30 dni aresztu.

Postanowienie SR Poznań – Nowe Miasto i Wilda z dnia 1.10.2023 r., sygn. III Wp 273/22

k. 144

2.

R. F.

Nowe obliczenie kary 30 dni aresztu ze sprawy o sygn. III K 70/22 pkt 2 12.12.2024 -11.01.2025

Informacja z systemu NOE-SAD

k. 147

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Skazany

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Postanowienie SR Poznań – Nowe Miasto i Wilda z dnia 1.10.2023 r., sygn. III Wp 273/22 o zamianie kary pozbawienia wolności na karę aresztu zostało wydane w związku z wejściem w życie z dniem 1.10.2023 r. przepisów podwyższających m.in. graniczną wartość szkody przy czynie umyślnego uszkodzenia, zniszczenia cudzej rzeczy, z kwoty 500 zł do 800 zł, do której to obecnie czyn stanowi wykroczenie z art. 124 § 1 kw.

Dokument ma charakter urzędowy, pochodzi od uprawnionego organu sądowego.

2.

Dane o nowym obliczeniu kary

Dokument ma charakter urzędowy i brak jakichkolwiek podstaw by kwestionować zawarte w nim informacje.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary łącznej 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszym rzędzie, w punkcie wyjściowym potwierdzono poprawność połączenia przez Sąd Rejonowy podlegających łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności, kary łącznej pozbawienia wolności oraz kary ograniczenia wolności przyjmując, że 1 miesiąc tej kary równa się karze 15 dni pozbawienia wolności. Sąd I instancji nie opisał tego co prawda tak szczegółowo jak należało oczekiwać ale nie budziła zastrzeżeń poprawność orzeczenia w tym zakresie oraz zastosowanie przy tym przepisów ustawy karnej o karze łącznej w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r., czego apelujący nie podważał.

W drugiej kolejności, przed zarzutem rażącej niewspółmierności kary należało omówić orzeczenie o karze łącznej z pkt 1, o którym zdecydował Sąd Okręgowy w Poznaniu w instancji odwoławczej. Było to konieczne, gdyż z powodu kontrawencjonalizacji jedna z kar jednostkowych pozbawienia wolności, z której kara łączna podlegała łączeniu w zaskarżonym wyroku (sprawa SR P-ń Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu o sygn. III K 70/22) została zamieniona na karę 30 dni aresztu, wskutek czego orzeczenie o karze łącznej w zasadzie utraciło racje bytu. W związku z powyższym Sąd II instancji był zobligowany aby dokonać nowego połączenia kar podlegających łączeniu i z powołaniem przepisów podanych poniżej w pkt 5.2. pdpkt 2, połączył orzeczone skazanemu R. F. kary pozbawienia wolności z wyroków w punktach IX i X, karę łączną pozbawienia wolności z wyroku w punkcie VIII oraz karę ograniczenia wolności z wyroku w punkcie V, przyjmując na podstawie art. 87 § 1 kk, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności. W ten sposób uzyskano następujące granice kary łącznej: minimum to kara 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (kara łączna w sprawie o sygn. III K 433/21) a maksimum to suma kar - 2 lata i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Ta nowa suma kar jest zatem niższa o 2 miesiące od wartości jakie miał przy orzekaniu Sąd Rejonowy, przy czym pamiętać trzeba, że skazany odrębnie będzie odbywał karę 30 dni aresztu, gdyż te kary izolacyjne, w myśl art. 85 kk nie podlegają łączeniu.

Przechodząc już do kontroli współmierności orzeczonej w wyroku łącznym kary łącznej oraz wyników rozpoznania wniosku obrońcy skazanego zgłoszonego na rozprawie apelacyjnej, tj. aby przy kształtowaniu kary łącznej zastosować wobec skazanego R. F. zasadę pełnej absorpcji Sąd odwoławczy nie zgodził się ze skarżącym aby należało w tym wypadku orzec karę łączną w wysokości 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Warto przypomnieć, iż przy wydawaniu wyroku łącznego sąd powinien przede wszystkim badać związki: podmiotowo-przedmiotowy jak i czasowy, zachodzące pomiędzy zbiegającymi się czynami, jako okoliczności istotne dla zastosowania jednej z dyrektyw wymiaru kary łącznej – absorpcji (dop. SO - w stanie prawnym do dnia 23 czerwca 2020 r. zastosowanie tej zasady w pełnym zakresie było możliwe, obecnie z uwagi na nowelizację przepisu art. 86 § 1 kk określającego surowsze granice kary łącznej już nie), asperacji (częściowa absorpcja) czy kumulacji (suma kar) ustalając czy związek ten jest ścisły, dość odległy lub w ogóle go brak ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 6 czerwca 2018 r., sygn. akt II AKa 73/18, Legalis nr 1813581). Dodać jeszcze warto, iż każdorazowo decyzja sądu o wysokości kary łącznej musi uwzględniać z jednej strony, że celem instytucji kary łącznej jest zapewnienie racjonalnego i humanitarnego stosowania kar i środków karnych, ale też nie może pomijać, że kara łączna nie jest swoistym narzędziem łagodzenia kar jednostkowych i polepszania sytuacji faktycznej oraz prawnej wielokrotnego sprawcy. Oznacza to w praktyce, że priorytetową zasadą kary łącznej powinna być zasada asperacji, natomiast karę łączną orzeczoną na zasadzie absorpcji (jeśli sąd zgodnie z art. 4 § 1 kk stosuje przepisy poprzednio obowiązujące) albo kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane bardzo wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 6 września 2018 r., sygn. akt II AKa 144/18, Legalis nr 1852052). Wyrokowanie łączne w żadnym razie nie sprowadza się do automatycznego przyjmowania rozwiązania najkorzystniejszego dla skazanego i wymierzania mu kary łącznej na zasadzie absorpcji, której zastosowanie nie jest obowiązkiem sądu orzekającego, przeciwnie powinno mieć charakter wyjątkowy i dotyczyć sytuacji bardzo nietypowych. Stosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie przedstawia się jako obowiązek sądu orzekającego, ani nie stanowi punktu wyjścia przy dokonywaniu oceny wymiaru kary łącznej ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 marca 2019 r., sygn. akt II AKa 362/18, Legalis nr 1997972).

Biorąc pod uwagę te powyżej przypomniane najważniejsze reguły i dyrektywy orzekania o karze łącznej, Sąd odwoławczy stwierdził, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar kary łącznej, w tym związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami i uwzględnił je w odpowiednim stopniu przy określaniu wysokości kary łącznej pozbawienia wolności stosując zasadę asperacji. Obrońca zasadniczo nie negował ustalonego przez Sąd I instancji związku podmiotowo-przedmiotowego oraz czasowego pomiędzy poszczególnymi przestępstwami za których kary objęto węzłem kary łącznej w kontrolowanej sprawie, lecz uważał, że przy kształtowaniu kary łącznej nie nadano tym powiązaniom właściwej wagi. Organ odwoławczy uznał jednak, że była to wyłącznie subiektywna opinia obrońcy, która nie wykazała aby powyższe okoliczności wymagały wyraźnego obniżenia wymiaru kary łącznej. Okres ponad 4 lat obejmujący czyny skazanego (od 30 stycznia 2018 r. do 30 marca 2022 r.) pokazuje, że był on przez dłuższy czas na drodze przestępstwa. Ponadto, przestępstwa za które był skazywany naruszały różne rodzaje dóbr prawnie chronionych (art. 226 § 1 kk – przeciwko działalności instytucji państwowych, art. 190 § i art. 193 kk – przeciwko wolności, art. 288 § 1 kk – przeciwko mieniu, art. 157 § 2 kk –przeciwko zdrowiu, art. 217 § 1 kk – występek przeciwko nietykalności cielesnej). Ponadto, była to duża liczba czynów, część z nich popełniona w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk i tworząca ciągi przestępstw (w sprawach o sygn. III K 433/21 i III K 70/22), czego apelujący zdaje się nie brać pod uwagę.

Skarżący przekonywał, iż należało w wyższym stopniu uwzględnić okoliczności jakie zaszły już po wydaniu poprzednich wyroków oraz proces resocjalizacji skazanego w związku z jego pobytem w zakładzie karnym, które to okoliczności winny wpłynąć na niższy wymiar kary łącznej. Odnosząc się do tych wskazań należy podkreślić, że opinia o R. F. co do jego zachowania w warunkach izolacji penitencjarnej była przeciętna i tak prawidłowo ocenił ją Sąd I instancji. Nie była ona zatem nadzwyczajnie pozytywna, jak uważałby skarżący. Powyższe wskazuje na konieczność i potrzebę dalszego oddziaływania penitencjarnego na skazanego i takie też stanowisko wyraził w opinii Z-ca Dyrektora ZK W.. Należy jeszcze w tym miejscu podkreślić, że okoliczności osobopoznawcze o skazanym, nie mają pierwszorzędnego znaczenia przy kształtowaniu kary łącznej. Znaczenie takie należy bowiem przypisywać relacjom podmiotowo-przedmiotowym zbiegających się przestępstw ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14 stycznia 2010 r., sygn. akt II AKa 237/09, KZS 2010/2/46). Nie ulega więc wątpliwości, że wskazana wyżej opinia o sposobie funkcjonowania R. F. w zakładzie karnym nie miała i nie mogła mieć decydującej wartości przy wybieraniu zasady określenia wymiary kary łącznej.

Biorąc pod rozwagę wszystko powyższe, Sąd odwoławczy uznał, że w tym wypadku należało sięgnąć po zasadę umiarkowanej częściowej absorpcji, taką jaką zastosował Sąd I instancji. Bezzasadnie natomiast apelujący domagał się zastosowania zasady pełnej absorpcji. Liczba skazań za różne umyślne przestępstwa, a także pełne dane o karalności podsądnego pokazują, że proces jego resocjalizacji jest w toku. Posiadanie na koncie 10 wyroków skazujących za różne przestępstwa mimo stosunkowo młodego wieku, pokazuje, że skazany jest osobą zdemoralizowaną, wymagającą wzmożonego oddziaływania poprzez karę. Dlatego też orzeczona kara łączna powinna być zbliżoną bardziej do kumulacji niż absorpcji. Propozycja obrońcy aby orzec karę z pełną absorpcją prowadziłoby do sytuacji, że skazanemu darowano by kary z trzech pozostałych wyroków, z których kary podlegają łączeniu. Takie rozwiązanie mogłoby też zostać przez skazanego błędnie zrozumiane jako swego rodzaju przyzwolenie społeczne na popełnianie przestępstw i nie skłaniałaby go do refleksji nad dotychczasowym postępowaniem i sposobem życia. W odczuciu społecznym tak niska kara łączna dawałyby zaś efekt zbyt pobłażliwego traktowania wielokrotnego sprawcy przestępstw.

Zdaniem Sądu odwoławczego zatem kara łączna pozbawienia wolności w wysokości 2 lat i 3 miesięcy (niższa o 1 miesiąc od kary wymierzonej przez Sąd Rejonowy) będzie adekwatna i sprawiedliwa, dostosowana do osoby sprawcy i jego czynów. Kara ta jest niższa od sumy kar o 6 miesięcy, czyli de facto skazany zyskał pochłonięcie jednej z kar jednostkowych (6 miesięcy pozbawienia wolności ze sprawy III K 677/22). Jeśli zaś dodatkowo uwzględnić, że 30 dni aresztu wyjęte ze sprawy o sygn. III K 70/22 R. F. będzie odbywał osobno, to czas odbywania kar za czyny objęte zaskarżonym wyrokiem łącznym, będzie w ostatecznym rozrachunku taki sam jak w orzeczeniu Sądu I instancji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenia kary łącznej na zasadzie pełnej absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z apelacji z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Postępowanie odwoławcze nie potwierdziło by Sąd Rejonowy dopuścił się jakichkolwiek błędów w trakcie ustalania i oceniania okoliczności mających wpływ na wymiar kary łącznej (w tym także wybór zasady określania tej kary). Należy pamiętać, że rażąca niewspółmierność kary to wyraźna, istotna różnica między karą orzeczoną a tą, która winna zostać wymierzona. W niniejszej sprawie nie sposób uznawać, że kara łączna wyraźnie niższa niż orzeczona w zaskarżonym wyroku mogłaby uchodzić za wystarczającą i sprawiedliwą.

Wobec tego nie było podstaw by przyjąć inną zasadę przy łączeniu kar niż przyjęto w zaskarżonym wyroku, przy czym, co wyżej omówiono, została wymierzona przez Sąd Okręgowy nowa kara łączna pozbawienia wolności w wysokości 2 lat i 3 miesięcy, zaś wnioskowana kara łączna wymierzona przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji byłaby rażąco niewspółmiernie łagodna.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.12.

Przedmiot utrzymania w mocy

Poza zmianami punktu 1 zaskarżonego wyroku, opisanymi poniżej w pkt. 5.2. wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w punktach od 2 do 5.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w tym zakresie mocy była niezasadność zarzutów apelacji obrońcy skazanego, jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 kpk, uzasadniających zmianę albo uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 1 lit. a) Doprecyzowanie danych w punkcie VIII, dotyczącym wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 21 października 2021 r. w sprawie o sygn. III K 433/21 poprzez dodanie, że wyrok obejmuje też skazanie za przestępstwo z art. 190 § 1 kk popełnione w dniu 20 grudnia 2020 r. na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności;

Pkt 1 lit. b) Przyjęcie w punkcie IX nowego opisu danych z wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. III K 70/22 i wskazanie, że R. F.został nim skazany:

- za ciąg przestępstw z art. 190 § 1 kk popełnionych w dniach 14 lipca 2021 r., 15 sierpnia 2021 r. i 10 stycznia 2022 r. oraz za przestępstwo z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnione w dniu 15 sierpnia 2021 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- za przestępstwo z art. 288 § 1 kk popełnione w dniu 15 sierpnia 2021 r. na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności, a kary te połączono skazanemu w karę łączną 8 pozbawienia wolności.

Nadto, wskazano, że postanowieniem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 1 października 2023 r. na podstawie art. 2a § 1 kw zamieniono powyższą karę 3 miesięcy pozbawienia wolności na karę 30 dni aresztu.

Pkt 1 lit. c) Doprecyzowanie danych w punkcie X dotyczącym wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 6 września 2022 r. w sprawie o sygn. III K 677/22 poprzez wskazanie, że jego przedmiotem jest skazanie za przestępstwo z art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Zwięźle o powodach zmiany

Ad Pkt 1 lit. a) W zaskarżonym wyroku nie zostały właściwie podane informacje z wyroku skazującego, istotne przy wydawaniu wyroku łącznego wobec skazanego R. F.. Pominięto w ogóle powyżej wskazane jedno skazanie. Zmiana miała charakter porządkowy, gdyż Sąd Rejonowy przy orzekaniu uwzględnił karę łączną z wyroku w sprawie o sygn. III K 433/21, w wymiarze 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Ad Pkt 1 lit. b) Oprócz dodania niewskazanych przez Sąd Rejonowy skazań wynikających z ww. nieprawomocnego wyroku łącznego, dat popełnienia tych poszczególnych, pominiętych czynów, a także tego, że skazany odpowiadał za ciąg przestępstw, należało uwzględnić nową okoliczność wynikającą z postanowienia Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 1 października 2023 r. Nastąpiła w tym wypadku kontrawencjonalizacja, która polegała na zamianie kary orzeczonej za przestępstwo na karę przewidzianą za wykroczenie, tj. 3 miesiące pozbawienia wolności zamieniono na karę 30 dni aresztu, ponieważ taki czyn (umyślne zniszczenie cudzego mienia o wartości do 800 zł) według nowej ustawy stanowiłby wykroczenie. Spowodowało to, że orzeczona tym wyrokiem kara łączna straciła moc i zachodziła konieczność dokonania nowego połączenia kar z wyroków, z których kary podlegały łączeniu. Kontrawencjonalizacja przyniosła bowiem ten skutek, że w wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 22 kwietnia 2022 r. w sprawie o sygn. III K 70/22 pozostała do połączenia jedynie kara 6 miesięcy pozbawienia wolności za ciąg czterech przestępstw z art. 190 § 1 kk i inne popełnionych pomiędzy 14.07.2021 r. a 10.01.2022 r. natomiast kara 30 dni aresztu zamieniona na podstawie art. 2a § kw nie łączy się z karą pozbawienia wolności i będzie podlegać odrębnemu wykonaniu.

Ad Pkt 1 lit. c) Zmiana miała charakter porządkowy ale była niezbędna gdyż podany w zaskarżonym wyroku opis skazania był niepełny. Czyn za który R. F. został skazany wyczerpywał bowiem znamiona nie tylko z art. 190 § 1 kk ale także z art. 217 § 1 kk i dlatego trzeba było to uzupełnić poprzez podanie całej podstawy skazania, tj. art. 190 § 1 kk i art. 217 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

0.0.12.

Przedmiot i zakres zmiany

Pkt 1 lit. d) Uchylono orzeczoną w pkt 1 zaskarżonego karę łączną pozbawienia wolności i z powołaniem na art. 4 § 1 kk, stosując przepisy karne obowiązujące do dnia 23 czerwca 2020 r., na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 1 kk i art. 91 § 2 kk połączono orzeczone kary pozbawienia wolności z wyroków w punktach IX i X, karę łączną pozbawienia wolności z wyroku w punkcie VIII oraz karę ograniczenia wolności z wyroku w punkcie V, przyjmując na podstawie art. 87 § 1 kk, że miesiąc ograniczenia wolności równa się 15 dniom pozbawienia wolności i wymierzono skazanemu karę łączną 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach zmiany

Takie rozstrzygnięcie było konieczne, gdyż orzeczona w zaskarżonym wyroku kara łączna utraciła rację bytu, gdyż uległ zmianie zestaw kar podlegających łączeniu, po uwzględnieniu omówionej powyżej zamiany jednej z kar pozbawienia wolności ze sprawy o sygn. III K 70/22 na karę 30 dni aresztu. Wymiar kary łącznej i powody zastosowania zasady częściowej absorpcji podane natomiast zostały powyżej w pkt. 3.1.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca skazanego – adw. M. B. przydzielony z urzędu, w apelacji wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym. Obrońca brał udział na dwóch terminach rozprawy apelacyjnej, reprezentując interesy skazanego. W związku z powyższym, przytoczone wyżej przepisy znajdowały w tym wypadku zastosowanie, stanowiąc podstawę uwzględnienia wniosku o przyznanie kosztów. Wysokość kosztów adwokata została zaś ustalona w oparciu o § 2 pkt 1, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 5 oraz § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016 r. poz. 1714) i wyniosła 177,12 zł.

4.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Sąd Okręgowy w oparciu o przepis art. 624 § 1 kpk zwolnił skazanego R. F. z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Skazany nie posiada żadnego majątku, jest ojcem małoletniego dziecka, w zakładzie karnym nie jest zatrudniony odpłatnie, ciążą na nim zobowiązania finansowe z wyroków skazujących, których dotychczas nie uregulował. Ta trudna sytuacja materialna przemawiała zatem za zwolnieniem skazanego od kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne.

7.  PODPISy

Małgorzata Winkler-Galicka Hanna Bartkowiak Jarosław Ochocki