Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11.09.2017r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Leszek Matuszewski

Protokolant: po. staż. A. R.

po rozpoznaniu w dniu 4.09.2017r. sprawy M. M. obwinionego o popełnienie wykroczenia z art. 92§ 1 kw, na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego od wyroku Sądu Rejonowego w Obornikach z dnia 29.05.2017r., sygn. akt IIW 140/16

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego od popełnienia przypisanego mu wykroczenia,

2.  Kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

L. M.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Obornikach wyrokiem z dnia 29 maja 2017 roku, sygn. akt II W 140/16 uznał obwinionego M. M. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 92 §1 k.k. i za to wymierzył mu karę grzywny w wysokości 200 złotych.

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obwiniony zaskarżając go w całości. Zarzucił orzeczeniu błędne ustalenie, że znak zakazu, który miał on naruszyć ustawiony był w sposób prawidłowy i niezastosowanie się do niego mogło skutkować jego odpowiedzialnością za wykroczenie. Podsądny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego M. M. zasługuje na uwzględnienie, skutkując uniewinnieniem go od przypisanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy przypomina, że nie stanowi wykroczenia określonego w art. 92 § 1 k.w. niepodporządkowanie się dyrektywie wynikającej ze znaku drogowego ustawionego przez podmiot nieuprawniony lub bez zachowania obowiązującej procedury, bowiem warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie określone w art. 92 § 1 k.w. jest legalny charakter tego znaku. (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2016 r. V KK 34/16 OSNKW 2016/5/33, KZS 2016/5/21, LEX nr 2004223, Biul.SN 2016/5/17).

Sąd Rejonowy nie zweryfikował starannie, czy znak B-36, którego podsądny miał nie respektować krytycznego dnia, został postawiony w sposób zgodny z obowiązującym wówczas prawem. Należy podkreślić, że egzekwowanie odpowiedzialności karnej za naruszanie zakazów drogowych w strefach zamieszkania użytkowanych głównie przez ich mieszkańców jest dopuszczalne. Jednakże zasadniczym warunkiem jest umiejscowienie wszelakich znaków przez podmiot zarządzający terenem, na którym wyznaczono strefę zgodnie z prawem.

W niniejszej sprawie znak B-36 sygnalizujący zakaz zatrzymywania się został postawiony w sposób nielegalny i to dwóch powodów.

Po pierwsze Sąd Rejonowy nie zwrócił uwagi na to, że w istocie znak nie został postawiony w strefie zamieszkania. Zgodnie z przepisem art. 2 pkt 16 ustawy Prawo o ruchu drogowym z dnia 20 czerwca 1997 roku ( zwanej dalej: ustawą), strefa zamieszkania - obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi . Z okoliczności sprawy wynika, że podmiot zarządzający nieruchomością nie postawił faktycznie znaku oznaczającego końca strefy zamieszkania. Nie można w tej sytuacji odpowiedzialnie twierdzić, aby podmiot zarządzający ruchem ustanowił w sposób prawidłowy strefę zamieszkania.

Na marginesie należy dodać, że dopuszczalne jest również pociąganie do odpowiedzialności karnej osób nierespektujących znaków drogowych postawionych poza drogami publicznymi i strefami zamieszkania. Jednakże wyłącznie, w tych miejscach, gdzie odbywa się ruch, i pod warunkiem, że jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników tego ruchu ( zob. art. 2 ustawy).

Z taką zaś sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Podsądnemu zarzucono jedynie naruszenie zakazu zatrzymania się wynikającego ze znaku B-36. Nie wykazano w żaden sposób, że postawienie tego znaku wynikało z konieczności uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczestników tego ruchu

Po drugie podmiot zarządzający drogą nie spełnił wymagania sporządzenia planu organizacji ruchu, w którym wskazałby rzeczony znak i jego usytuowanie. Sporządzenie i zatwierdzenie tego dokumentu przez podmiot zarządzający nieruchomością jest podstawowym warunkiem prawidłowego postawienia znaku drogowego na danym terenie. Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1a Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 roku w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym ( zwanego dalej: Rozporządzeniem) działania w zakresie zarządzania ruchem realizowane są przez podejmowanie czynności organizacyjno-technicznych, w szczególności: sporządzanie projektów organizacji ruchu. Stosownie do § 5 ust.1 a Rozporządzenia, projekt organizacji ruchu powinien zawierać plan sytuacyjny w skali 1:500 lub 1:1.000 (w uzasadnionych przypadkach organ zarządzający ruchem może dopuścić skalę 1:2.000 lub szkic bez skali) zawierający lokalizację istniejących, projektowanych oraz usuwanych znaków drogowych, urządzeń sygnalizacyjnych i urządzeń bezpieczeństwa ruchu; dla projektów zmian stałej organizacji ruchu dopuszcza się zaznaczenie lokalizacji tylko znaków i urządzeń dla nowej organizacji ruchu. Zgodnie z § 6 ust 1. Rozporządzenia organizację ruchu zatwierdza, na podstawie złożonego projektu organizacji ruchu, organ zarządzający ruchem albo podmiot zarządzający drogą wewnętrzną właściwy dla danej drogi.

Z pisma (...), zarządzającej nieruchomością w czasie umiejscowienia znaku wynika, że postawiony znak B-36 nie był wpisany w plan organizacji ruchu na terenie prywatnym. Został on postawiony przez zarządcę nieruchomości na prośbę mieszkańców ( k.18). Jest zatem oczywiste, że podmiot zarządzający nieruchomością nie sporządził stosownej dokumentacji przed postawieniem rzeczonego znaku.

Z tych powodów znak B-36, który miał zakazywać parkowania został postawiony nielegalnie. W konsekwencji Sąd Okręgowy uwolnił podsądnego od winy od przypisanego mu wykroczenia.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 109 § 2 k.p.s.w. w związku z art. 436 k.p.k. uznał odnoszenie się do pozostałych zarzutów jawi się jako bezprzedmiotowe.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy:

1. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnił obwinionego od popełnienia przypisanego mu wykroczenia,

2. kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

SSO Leszek Matuszewski