Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Taberska ( spr.)

Protokolant st. sekr. sąd. Aleksandra Langocz

po rozpoznaniu w dniu 27 sierpnia 2018r.

sprawy D. W.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji wniesionych przez obwinionego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego Poznań - Stare Miasto w Poznaniu

z dnia 14 marca 2018r. sygn. akt VIII W 503 /17

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 złotych i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 30 złotych

Ewa Taberska

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy Poznań - Stare Miasto w Poznaniu wyrokiem z dnia 14 marca 2018r. uznał D. W. za winnego wykroczenia z art. 86 § 1 kw i na podstawie art. 86 § 1 kw wymierzył mu karę grzywny w kwocie 300 złotych i obciążył obwinionego kosztami procesu – k. 178 - 179

Apelacje od tego wyroku złożyli obrońca obwinionego – k. 193 – 200 i obwiniony – k.206 – 210.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Złożone apelacje nie zasługują na uwzględnienie i zostaną omówione wspólnie.

Przed przystąpieniem do analizy zarzutów apelacji należy zauważyć, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany wnikliwej analizie bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Analiza ustaleń poczynionych przez Sąd Rejonowy znajduje pełne odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., co w pełni pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Sąd Okręgowy chciałby również podkreślić, iż Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy oraz dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, wnikliwie i wszechstronnie rozważył wszystkie dowody i okoliczności ujawnione w toku rozprawy, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych, tak co do samego przebiegu zdarzenia, jak i rozstrzygając kwestie sprawstwa i winy obwinionego. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone z należytą starannością i poszanowaniem proceduralnych zasad obowiązujących w polskim procesie karnym stosowanych odpowiednio w sprawach o wykroczenia. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana przez Sąd Rejonowy co do zarzucanego obwinionemu czynu została dokonana z uwzględnieniem reguł sformułowanych w przepisach art. 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. Co więcej, jest ona oceną wszechstronną i bezstronną, która w szczególności nie narusza granic swobodnej oceny dowodów i jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd Okręgowy nie stwierdził też błędów logicznych, jak i faktycznych w rozumowaniu Sądu Rejonowego. W związku z powyższym kontrola apelacyjna uzasadnia twierdzenie, że zaskarżony wyrok został, tak jak tego wymaga norma zawarta w art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w., prawidłowo i w pełni oparty na właściwie dokonanej ocenie materiału dowodowego, zgromadzonego i ujawnionego w toku postępowania.

Sąd Okręgowy stwierdza zatem, że podniesione przez skarżących zarzuty obrazy prawa materialnego, błędów w ustaleniach faktycznych i przede wszystkim obrazy przepisów postępowania, poprzez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, w szczególności w zakresie oceny zachowania obwinionego i przypisania mu winy poprzez uznanie, że to również obwiniony D. W. spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, nie zasługują na uwzględnienie i stanowią jedynie polemikę z oceną materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy.

I tak niesłuszną krytyką apelujący obarczyli dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę opinii biegłego mgr inż. W. K.. Tymczasem biegły bardzo szczegółowo przeanalizował zabrany w sprawie materiał dowodowy , przede wszystkim monitoring miejski, który zarejestrował przebieg zdarzenia. Monitoring natomiast zarejestrował w sposób dostateczny przebieg zdarzenia, co sprawiło, że biegły ale także i Sądy obu instancji mogły w sposób dostateczny ocenić zaistniałą sytuację drogową.

Obydwie wniesione apelacje opierają swoje racje, podobnie jak w toku prowadzonego postępowania sądowego, na wewnętrznym przekonaniu obwinionego, że dokonał prawidłowego manewru obronnego w tej konkretnej sytuacji drogowej. Przekonanie to jednakże zostało słusznie obalone, bez cech dowolności, w sposób wskazany w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przez Sąd Rejonowy. Wiedza fachowa, jaką dysponował biegły W. K., zarówno podczas wydania opinii pisemnej jaki podczas przesłuchania na rozprawie, pozwoliła także Sądowi Okręgowemu, przy uwzględnieniu doświadczenia życiowego, uznać, że wniosku opinii biegłego są trafne. Biegły logicznie wskazał, jakie jeszcze i to bezpieczne czynności obwiniony mógł przedsięwziąć, od czasu gdy zauważył zagrożenie, mimo krótkiego czasu na reakcję, a mimo to ich nie podjął.

Jak to wskazał biegły, zasada ograniczonego zaufania sprowadza się do tego, że osoba obwiniona nie mogła przekroczenia zasad ruchu innego uczestnika zauważyć lub przewidzieć, a dostrzegając takie zagrożenie winna zrobić wszystko, aby takiemu niebezpieczeństwu przeciwdziałać. Wzmożony ruch miejski wymaga, zdaniem Sądu Okręgowego, od jego uczestników szczególnej ostrożności i szybkiego, ale bezpiecznego reagowania na zagrożenia, czego w działaniu obwinionego zabrakło.

Wszelkie zatem obszerne twierdzenia zawarte w obu apelacjach, a dotyczące obrony przekonania obwinionego o wykonaniu przez niego jedynego możliwego manewru obronnego, są zdaniem Sądu Okręgowego nieprzekonywujące i nie mogą ekskulpować obwinionego, a także nie wymagają szczegółowego dalszego omówienia, albowiem kwestie te w sposób wystarczający omówił już Sąd Rejonowy i Sąd Okręgowy ocenę tę w pełni podziela.

Nie można podzielić także zarzutu obrońcy, iż karalność wykroczenia z art. 86 § 1 kw, przypisanego obwinionemu D. W. uległa przedawnieniu.

Zgodnie z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w., nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy nastąpiło przedawnienie orzekania; a stosowanie do art. 45 § 1 k.w., w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 966) karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu. Przedmiotowe zdarzenie miało miejsce w dniu 29 kwietnia 2016 r. i zgodnie z treścią ustawy Kodeks Wykroczeń obowiązującej przed dniem 1 czerwca 2017r. istotnie przedawnienie by nastąpiło.

Jednakże Ustawą z dnia 23 marca 2017r. o zmianie ustawy - Kodeks Karny oraz niektórych innych ustaw - (Dz.U. z 2017 r. poz. 966) – art. 2 tejże ustawy - z dniem 1 czerwca 2017r. nastąpiła zmiana art. 45 § 1 kw stanowiąca, iż karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok; jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie, karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu.

Zgodnie natomiast z treścią art. 6 w/w Ustawy z dnia 23 marca 2017r. - do czynów popełnionych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy o przedawnieniu zawarte w ustawie, o której mowa w art. 2, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, chyba że termin przedawnienia już upłynął.

Według przepisów „starej” ustawy termin przedawnienia wykroczenia popełnionego przez obwinionego upłynął by w dniu 29 kwietnia 2018r., a więc nie upłynął przed dniem wejścia w życie „ nowej „ ustawy, tj. przed dniem 1 czerwca 2017r., co oznacza, że termin ten upływa dopiero z dniem 29 kwietnia 2019r., a więc merytoryczne procedowanie w niniejszej sprawie było w pełni możliwe.

W treści zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy prawidłowo określił datę czynu przypisanego obwinionemu oraz numer rejestracyjny jego samochodu. Słusznie zauważa obrońca, iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy , jak zauważa Sąd Okręgowy w ustalonym stanie faktycznym, datę czynu podaje na rok 2017 oraz w numerze rejestracyjnym zamiast cyfry 8 podaje cyfrę 6. Oczywistym jest jedna, iż są to oczywiste omyłki pisarskie, które w żaden sposób nie mają wpływu na treść wyroku, albowiem wyrok zawiera prawidłowe dane w tym zakresie. Na stronie 5 uzasadnienia podano już prawidłową datę zdarzenia oraz prawidłowy numer rejestracyjny pojazdu obwinionego.

Niesłusznym jest zarzut dotyczący wskazania terminów rozpraw w zaskarżonym wyroku, które nawet gdyby były błędne, to nie miało by to wpływu na treść wyroku.

Sprawa o sygn. akt VIII W 503/17 została rozpoznana na termiach rozpraw w dniach, 20.09.207r. – k.82-87, 21.11.2017r. – k. 119 – 121, oraz w dniu 6.03.2018r. – k.172-175 – tak jak zapisano w zaskarżonym wyroku.

Natomiast w dniach 9 czerwca 2017r – k. 59 – 60 oraz 24.10.2017r.- k. 101 -102, mimo wyznaczonych terminów nie przeprowadzono żadnych istotnych czynności postępowania, w związku z tym brak wskazania tych dat w wyroku był zbędny.

Wbrew zatem odmiennym twierdzeniom zawartym w obu apelacjach nie ma żadnych podstaw ani do skutecznego kwestionowania dokonanej przez Sąd Rejonowy oceny zebranego materiału dowodowego, ani też poczynionych na podstawie tego materiału ustaleń faktycznych w sprawie. W tym stanie rzeczy, zadaniem Sądu Okręgowego, sprawstwo i wina obwinionego D. W. nie budzą żadnych wątpliwości. Swoim działaniem wyczerpał on znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Także kara wymierzona obwinionemu nie jest karą rażąco surową i pozostaje adekwatna zarówno do stopnia zawinienia jak i możliwości finansowych D. W.. Przede wszystkim przy jej wymiarze Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił, podobnie jak przy zmianie opisu czynu przypisanego obwinionemu fakt, że to zachowanie kierowcy V. (...) – P. S. - przyczyniło się do zaistnienia zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym , zrodziło bowiem konieczność podjęcia przez D. W. manewru obronnego, który okazał się być nieadekwatny do sytuacji, a tym samym nieprawidłowy

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok .

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 119 k.p.w. i § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2001, nr 118 poz. 1269) zasądzając od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu za postępowanie odwoławcze w kwocie 50,00 zł a na podstawie art. 1 i art. 3 ust. 1, art. 8 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, nr 49, poz. 223 z późn. zm.) wymierzył mu opłatę za drugą instancję w kwocie 30,00 zł.

Ewa Taberska