Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 577/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Grodzisku Wlkp., wyrok z 30 marca 2023 roku sygnatura akt II K 574/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny

☐ pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Obraza przepisów prawa procesowego poprzez dowolną, a nie swobodną, ocenę materiału dowodowego

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Powyższego zarzutu nie postawiono w wywiedzionej w niniejszej sprawie apelacji prokuratora.

Przypomnieć zatem należy, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, będący jedynym zarzutem postawionym w apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Grodzisku Wlkp., jest immanentnie związany z zarzutami naruszenia przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny dowodów, dokonanej przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym. Skoro tak, to pierwszym i zasadniczym zarzutem prawidłowo sporządzonej przez fachowy podmiot apelacji powinien być właśnie zarzut naruszenia przepisów postępowania.

Niestety zarzutu obrazy przepisów postępowania, o którym mowa w art. 438 pkt 2 k.p.k., w apelacji Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Grodzisku Wlkp. nie postawiono, nie wskazano naruszenia przez Sąd I instancji konkretnych przepisów procedury karnej, a także nie wskazano wpływu tego naruszenia na treść wyroku.

Pomimo tego Sąd Okręgowy kwestię tę rozważył, dlatego, iż wadliwa ocena materiału dowodowego, przekroczenie w tym zakresie zasady swobodnej oceny dowodów, wynika z uzasadnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych.

W myśl dyrektywy określonej w art. 7 k.p.k., organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z tą zasadą, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.),

2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.),

3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k.). (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98).

W kontekście powyższych zasad zauważyć należy, że Sąd Rejonowy przeprowadził w niniejszej sprawie pełne postępowanie dowodowe w takim zakresie, w jakim wskazano dowody w akcie oskarżenia, na co wskazuje nie tylko zawartość akt niniejszej sprawy, ale przede wszystkim lista dowodów w oparciu, o które Sąd I instancji ustalił stan faktyczny sprawy (karty 60 - 60v akt).

Sąd Okręgowy z kolei, przeprowadzając kontrolę instancyjną zaskarżonego orzeczenia, nie dostrzegł konieczności, jak i możliwości przeprowadzenia jeszcze jakiegoś dowodu pomocnego w ustaleniu stanu faktycznego sprawy.

W momencie zamknięcia przewodu sądowego żadna ze stron nie domagała się jego uzupełnienia (karta 57 akt). Również w apelacji nie wskazano konieczności przeprowadzenia jeszcze jakiegoś dowodu niezbędne dla pełnego ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Zatem zasadne jest stwierdzenie, że materiał dowodowy niniejszej sprawy jest kompletny.

Jednak ocena dowodów zgromadzonych w sprawie oraz wysnute na tej podstawie wnioski Sądu Rejonowego o działaniu oskarżonej w stanie wyższej konieczności, są dla Sądu odwoławczego nieprzekonujące, rażą swą naiwnością, albowiem prawidłowa i logiczna interpretacja zgromadzonego materiału dowodowego powinna doprowadzić do jedynego słusznego wniosku, iż oskarżona popełniła zarzucane jej przestępstwo z art. 244 k.k.

Analizując ocenę materiału dowodowego, dokonaną przez Sąd Rejonowy, wskazać należy na to, że Sąd ten, z nieznanych Sądowi Okręgowemu przyczyn, pominął treść zeznań policjantów, A. G. i K. N. (karty 16 – 16 oraz 19 – 21 w związku z kartą 56v akt). Tymczasem z zeznań tych dwóch osób wynika, że oskarżona w dniu zdarzenia pojawia się w Komisariacie Policji w S. i w rozmowie z policjantami przyznała, że to ona sama przyjechała do sklepu (...) samochodem, zaparkowała go i poszła do sklepu, a w tym czasie samochód z parkingu stoczył się na jezdnię i tam stanął, blokując ruch. Gdy o tym usłyszała wybiegła ze sklepu i przejechała samochodem na parking i prawidłowo go zaparkowała. Równocześnie A. K. przyznała, że ma orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, ale pomimo tego, nie tylko w dniu zdarzenia, kilkukrotnie jeździła samochodem i zapytała, czy nie da się z tym czegoś zrobić. Nic wówczas A. K. nie wspominała, aby w drodze do sklepu ktoś jej towarzyszył i aby ktoś inny kierował samochodem.

Zaznaczyć przy tym należy, że Sąd Rejonowy, co wynika z karty 61v akt, uznał zeznania policjantów za wiarygodne, logiczne i rzeczowe, nie znajdując podstaw, aby podważyć ich wiarygodność.

Pomimo tego ustalając stan faktyczny, Sąd Rejonowy błędnie oparł się na niewiarygodnych wyjaśnieniach oskarżonej i zeznaniach jej syna, B., którzy przedstawili nieprawdziwy przebieg zajścia a więc to, że do sklepu (...) przywiózł oskarżoną jej syn, zaparkował samochód i odszedł załatwiać swe sprawy, a w tym czasie oskarżona była w sklepie, a gdy dowiedziała się, że samochód stoczył się parkingu na jezdnię, wybiegła i go przestawiła na parking.

Niewiarygodność wyjaśnień oskarżonej i zeznań jej syna wynika z tego, że A. K. nic o synu nie wspominała, będąc w dniu zdarzenia na Komisariacie, a powinna o tym wspomnieć w pierwszej kolejności, mając świadomość ciążącego na niej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Wersja ta pojawiła się dopiero w trakcie przesłuchania jej w charakterze podejrzanej o popełnienie przestępstwa z art. 244 k.k., jako, zdaniem Sądu Okrę0gowego, nieudolna linia obrony oskarżonej. Wskazali także oni oboje, iż towarzyszyła im ówczesna dziewczyna B. K., H., która poszła z oskarżoną do sklepu, jednak nie podali je bliższych danych, wykluczając możliwość jej przesłuchania. Jest to mocno zastanawiające, bo skoro mówili prawdę, to dziewczyna powinna to potwierdzić. Mało tego, B. K. zeznał, że lepiej jej nie przesłuchiwać, bo jest on z nią w konflikcie i mogłaby zeznać na niekorzyść jego rodziny (karta 33 akt), a przecież jej zeznania dotyczyłyby nie jego, lecz jego matki, oskarżonej A. K.. Wreszcie żadna z kobiet ze sklepu nie potwierdziła, aby razem z oskarżoną do sklepu przyszła inna kobieta.

Powyższe okoliczności wskazują na to, że A. K. i jej syn, B. K., nie mówią prawdy o tym w jaki sposób, oskarżona dostała się do sklepu (...).

Oznacza to, że oskarżona A. K. prowadziła samochód, pomimo prawomocnie orzeczonego wobec niej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, nie tylko o godzinie 12.05, jak to ujęto w zarzucie, ale i wcześniej tego samego dnia przyjeżdżając nim do sklepu.

Wreszcie całkowicie chybione jest ocenienie przez Sąd I instancji, iż po samoczynnym zjechaniu z parkingu na jezdnię i zatrzymaniu się tam, samochód oskarżonej stwarzał bezpośrednie niebezpieczeństwo grożące jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, co uzasadniałoby i usprawiedliwiałoby przeparkowanie przez oskarżoną samochodu pomimo obowiązującego ją zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, gdyż działała w stanie wyższej konieczności.

Przypomnieć zatem należy, że dla zastosowania kontratypu wyższej konieczności, zakładającego celowe zachowanie adresata wspomnianej normy, niezbędne jest poczynienie określonego ustalenia co do strony podmiotowej zachowania danej osoby, mianowicie, że była ona świadoma, iż chronionemu prawem dobru zagraża niebezpieczeństwo, że jest ono bezpośrednie oraz że osoba ta działała z intencją ratowania dobra przedstawiającego wartość wyższą kosztem dobra o niższej wartości.

Jak wynika z wiarygodnych zeznań policjantki A. G., jadąc do pracy, widziała ona samochód oskarżonej, który praktycznie stał na środku pasa jezdni, a wszystkie jadące samochody go mijały, również i świadek samochód ten ominęła. Świadek zeznała, iż w tym miejscu często zdarzają się takie sytuacje, gdy kierowca nie zabezpieczy zaparkowanego samochodu hamulcem ręcznym. Świadek zamierzał ustalić czyj to samochód, ale gdy podeszła do sklepu (...) widziała, że wybiegła z niego oskarżona i przeparkowała samochód. Nie podjęła wówczas żadnych czynności wobec tej kobiety, choć skojarzyła, że przesłuchiwała ją w związku wykroczeniem drogowym. Natomiast powiadomiła o wszystkim kierownika prewencji świadka K. N., na plecenie którego skontaktowała się telefonicznie z oskarżoną, która pojawiła się na Komisariacie po kilku minutach i przyznała się do prowadzenia samochodu pomimo obowiązującego ją zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Zgodnie z art. 26 § 1 k.k. niebezpieczeństwo powinno mieć charakter bezpośredni, a przyjęcie działania w stanie wyższej konieczności jest możliwe tylko wtedy, kiedy jest to niezbędne. Rządząca zatem stanem wyższej konieczności kluczowa zasada subsydiarności polega na tym, że ratować zagrożone dobro przez poświęcenie innego dobra można tylko wtedy, gdy nie istnieje inny sposób odwrócenia zagrożenia, a co za tym idzie, należy tu działać z jak największą oszczędnością.

Niewątpliwie samochód oskarżonej, po samoczynnym zjechaniu z parkingu na jezdnię, blokował pas ruchu na którym się zatrzymał i utrudniał jazdę kierowcom, poruszającym się tym pasem. Jednak nie stworzyło to żadnego bezpośredniego niebezpieczeństwa ani dla ludzi ani dla rzeczy, nie było więc zagrożone żadne dobro, nie było konieczności jego natychmiastowego ratowania, zatem nie uzasadniało to przyjęcia, iż oskarżona działała w stanie wyższej konieczności. Z podobnymi sytuacjami mamy bowiem do czynienia np. gdy samochód dostawczy zablokuje pas ruchu i poruszający się nim kierowcy muszą go omijać, albo gdy samochód niespodziewanie się zepsuje i nie ma jak go przestawić.

Zatem kontrola instancyjna wykazała, że zgromadzony materiał dowodowy, wbrew treści zaskarżonego wyroku, wskazuje, że oskarżona prowadziła samochód pomimo obowiązującego ją zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych i na pewno nie działała w stanie wyższej konieczności.

Podsumowując – w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisów prawa procesowego, a Sąd Rejonowy nie dokonał wszechstronnej analizy wszystkich zgromadzonych dowodów, w sposób wolny od błędów natury faktycznej oraz logicznej i w zgodzie z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a ocena materiału dowodowego okazała się dowolną, co doprowadziło do wadliwego ustalenia, iż oskarżona działała w stanie wyższej konieczności.

Wniosek

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Są podstawy do uwzględnienia wniosku z uwagi na stwierdzenie naruszenia przez Sąd I instancji prawa procesowego poprzez dowolna ocenę materiału dowodowego.

Lp.

Zarzut

2.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty oskarżyciela publicznego jakoby fakty i wnioski wyciągnięte z materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie powinny być odmienne od tych ustalonych przez Sąd I instancji (zarzut błędu w ustaleniach faktycznych) zasługują na uwzględnienie.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest immanentnie związany z zarzutami naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisów postępowania i jest pochodną odmiennej oceny dowodów, dokonanej przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym, którą Sąd Odwoławczy w pełni podziela. W przekonaniu Sądu II instancji dowody obdarzone przez Sąd Rejonowy wiarą nie dawały podstawy do poczynienia przez tenże Sąd ustaleń co do braku winy oskarżonej z uwagi na działanie w stanie wyższej konieczności, co skutkowało niezasadnym umorzeniem postępowania przeciwko A. K..

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić tylko wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom logicznego rozumowania. Zarzut taki mógłby być skuteczny jedynie w razie wykazania, jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy, jak również doświadczenia życiowego i logiki dopuścił się sąd orzekający w dokonanej przez siebie ocenie dowodów. Apelacja oskarżyciela publicznego takie wymogi spełnia, a jej istota sprowadza się do przedstawienia odmiennej, ale opartej na wiarygodnym materiale dowodowym, wersji zdarzeń. Argumentacja, przedstawiona w uzasadnieniu środka odwoławczego, jest w istocie prawidłową oceną faktów i okoliczności i jako taka zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżącemu udało się wykazać błędy w rozumowaniu Sądu Rejonowego, skutkujące poczynieniem niewłaściwych ustaleń faktycznych. W uzasadnieniu apelacji przedstawiono bowiem przekonującą argumentację na poparcie stanowiska przedstawionego w petitum apelacji, podważającą prawidłowość toku rozumowania przedstawionego w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Zatem, Sąd Okręgowy nie podziela oceny przedmiotowych zdarzeń, dokonanej przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, ani wyjaśnienia przez Sąd I instancji podstawy prawnej zaskarżonego wyroku i powodów umorzenia postępowania wobec oskarżonej, przedstawionych na karcie 62v akt.

Reasumując, Sąd I instancji nie ustalił w sposób prawidłowy stanu faktycznego niniejszej sprawy, popełnił błędy w ocenie materiału dowodowego i wnioskach z niego wyciągniętych, i w konsekwencji bezzasadnie umorzył postępowanie przeciwko A. K. na mocy art. 26 § 1 k.k. i art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k.

Tym samym również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych okazał się zasadny.

Z przedstawionych więc wyżej względów Sąd Okręgowy, na mocy art. 454 § 1 k.p.k., stwierdzając zasadności zarzutów i argumentów apelacji, nie mając możliwości skazania oskarżonej wobec której postępowanie zostało umorzone, uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniosek

uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na zasadność zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, należało uwzględnić wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

(...) Z (...)

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

Brak możliwości skazania w instancji odwoławczej oskarżonej, wobec której umorzono postępowanie

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wadliwa ocena materiału dowodowego i w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych skutkowały niezasadnym umorzeniem postepowania wobec oskarżonej z powodu działania w stanie wyższej konieczności.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Ponownie rozpoznając sprawę, Sąd I instancji winien przeprowadzić postępowanie dowodowe, dokonać oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i stwierdzić czy rzeczywiście materiał dowodowy niniejszej sprawy pozwala na uznanie oskarżonej winną zarzucanego jej przestępstwa z art. 244 k.k.

Sporządzając zaś pisemne uzasadnienie wydanego wyroku, Sąd Rejonowy winien, pamiętając o treści art. 424 k.p.k., dokładnie i szczegółowo przedstawić zasadność przypisania bądź nie czynu zarzucanego oskarżonej, ewentualnie zmianę jego opisu, oraz zastosowaną kwalifikację, a także wymierzoną oskarżonej karę i środki karne, tak, aby rozpoznając ewentualne przyszłe apelacje, Sąd Odwoławczy mógł dokonać oceny prawidłowości rozumowania Sądu I instancji.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

PODPIS

/Małgorzata Ziołecka/