Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 543/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Tomyślu z dnia 6 marca 2025 r., sygn. akt II K 131/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez całkowite pominięcie i brak jakiegokolwiek ustosunkowania się przez Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku do znajdującej się w aktach sprawy dokumentacji medycznej oskarżonego w zakresie przechodzonego od kilku lat leczenia psychiatrycznego i ewentualnego wpływu jego stanu psychicznego oraz przyjmowanych leków na poczytalność oskarżonego w trakcie zarzucanych mu czynów. Prawidłowa analiza ww. dokumentacji medycznej winna, zdaniem obrony, wywołać po stronie Sądu uzasadnione wątpliwości co do jego poczytalności i skutkować przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłych lekarzy psychiatrów z uwagi, iż stwierdzenie okoliczności mających tak istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy wymaga wiadomości specjalnych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza nie potwierdziła słuszności podniesionego przez obronę zarzutu. Sąd Rejonowy, wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącego, nie pominął dokumentacji medycznej oskarżonego uzyskanej w toku postępowania przygotowawczego z placówki, w której leczył się F. S. (1). Sąd Rejonowy nie miał obowiązku szczególnego ustosunkowywania się do wspominanej wyżej dokumentacji medycznej albowiem nie była ona podstawą ustaleń faktycznych w kontrolowanej sprawie. Dokumentacja ta nie stanowiła bowiem podstawy dla wydania przez Sąd I instancji postanowienia na podstawie art. 202 kpk o dopuszczeniu opinii biegłych psychiatrów o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego. Przeciwne stanowisko obrony było chybione z powodów podanych poniżej.

Należy pamiętać, iż obowiązek przeprowadzenia dowodu z opinii sądowo-psychiatrycznej powstaje wówczas, gdy w sprawie wystąpiły uzasadnione wątpliwości co do poczytalności oskarżonego. Przy czym, owe wątpliwości, powinny zostać uprawdopodobnione, co oznacza, że muszą mieć podstawę w konkretnych okolicznościach sprawy oraz wynikać z tych okoliczności w sposób obiektywny. Nie mogą natomiast stanowić one jedynie subiektywnego przekonania oskarżonego lub jego obrońcy, lecz muszą zostać powzięte przez organ procesowy ( por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26 kwietnia 2021 r., II KK 127/21, LEX nr 3232211). Innymi słowy sam fakt, że w aktach znajduje się informacja (bądź dokumentacja medyczna), iż oskarżony leczył się psychiatrycznie, nie obliguje organu procesowego do badania jego poczytalności. Dopiero zaistnienie uzasadnionych wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego kazałoby je zweryfikować w sposób wskazany w art. 202 § 1 kpk ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2022 r., sygn. akt V KK 99/22, Lex nr 3424093).

W przedmiotowej sprawie takie uzasadnione wątpliwości nie wystąpiły. Z akt wynika, że już na etapie dochodzenia prokurator zgromadził dokumentację medyczną leczenia F. S. (1) w (...), z której wynikało, że leczył się on w związku z zaburzeniami lękowymi, napadami lęku i zaburzeniami spowodowanymi używaniem alkoholu i szkodliwym używaniem substancji psychoaktywnych. Psychiatrzy nie stwierdzali u pacjenta objawów psychotycznych, czy braku logicznego kontaktu. Ponadto oskarżony miał przepisane leki przeciwpadaczkowe i przeciwlękowe oraz zalecenie zachowania abstynencji. Sam fakt leczenia się psychiatrycznego, bez wskazań choroby psychicznej czy zakłócenia stanu psychicznego z innych przyczyn, nie był zatem automatycznie powodem do zasięgania opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Zdaniem Sądu Okręgowego również okoliczności towarzyszące czynom zarzucanym oskarżonemu nie dawały uzasadnionych wątpliwości co do jego poczytalności. Każde z działań F. S. (1) było umotywowane, co przedstawiał w swoich zbornych wyjaśnieniach. Kwestia zażywania leków przez oskarżonego nie została zaś przez obrońcę we wniosku dowodowym w żaden konkretny sposób doprecyzowana. Poza tym wydaje się, że farmakoterapia miała polepszyć jego stan psychiczny, a nie go pogorszyć. Nie wskazano przy tym jakie leki oskarżony faktycznie miałby zażyć w dniu 6 stycznia 2023 r., a co do zdarzenia z 15 stycznia 2023 r. to sam F. S. (1) wyjaśniając podał, że tego dnia nie przyjmował żadnych tabletek, dopiero wziął je następnego dnia (k. 107). Ponadto, co istotne, we wniosku nie uwzględniono istotnej kwestii, to jest tego, że oskarżony wbrew wskazaniom lekarskim używał a wręcz nadużywał wtedy alkoholu i wprowadzając się w ten stan mógł przewidzieć jakie to przyniesie skutki, co zgodnie z art. 31 § 3 kk nie wyłączało ani nie ograniczało jego poczytalności.

Reasumując, dostępna dla Sądu I instancji dokumentacja medyczna F. S. (1) analizowana w połączeniu ze sposobem jego zachowania w trakcie popełnienia zarzucanych mu czynów oraz z uwzględnieniem pozostałych okoliczności istotnych z punktu widzenia poczytalności sprawcy, nie poddawała w żaden sposób w wątpliwość zdolności oskarżonego do rozpoznania znaczenia jego czynów oraz pokierowania swoim postępowaniem. Nie było więc podstaw, wbrew odmiennym sugestiom zawartym w apelacji, by dopuszczać w tej sprawie dowód z opinii biegłych o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego. Obrońca we wniesionym środku odwoławczym również nie wykazał by zachodziły jakiekolwiek wątpliwości co do poczytalności F. S. (1) przemawiające za zastosowaniem tej instytucji przewidzianej w art. 202 § 1 kpk.

Wniosek

Dopuszczenie i przeprowadzenie na etapie postępowania odwoławczego dowodu z opinii biegłych psychiatrów w celu wydania opinii o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego, w szczególności jego poczytalności w momencie popełnienia zarzucanych mu czynów, a także ewentualnego wpływu zażywanych przez niego leków na możliwość prawidłowego pojmowania dokonanych czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza nie wykazała żadnych nieprawidłowości w braku decyzji Sądu I instancji o dopuszczeniu i przeprowadzeniu opinii biegłych psychiatrów o stanie zdrowia psychicznego oskarżonego. Nie zaistniały bowiem żadne obiektywnie uzasadnione wątpliwości co do stanu poczytalności sprawcy w momencie popełnienia zarzucanych mu czynów. Apelujący we wniesionym środku odwoławczym również nie wykazał występowania takich okoliczności, a jedynie ograniczył się do przedstawienia swego subiektywnego stanowiska, że stwierdzone u F. S. (1) dolegliwości natury psychicznej (będące w znacznej części następstwem nadużywania alkoholu) oraz leki jakie w związku z tym zażywa, wpływały na zdolność podsądnego do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Stanowisko to nie znalazło jednak żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie.

Lp.

Zarzut

3.2.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 174 kpk poprzez oparcie ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego w zakresie zarzutu 1 i 2 (tj. czynów z dnia 6 stycznia 2023 r.) na dowodzie w postaci notatki urzędowej funkcjonariusza policji M. M. (1) zastępując w tym zakresie dowód z zeznań świadka. Należy podkreślić, iż st. post. M. M. (1) był przesłuchiwany przez sąd w charakterze świadka, jednakże wyłącznie w zakresie zarzutów z dnia 15 stycznia 2023 r. (zarzuty IV-V), podczas gdy nic nie stało na przeszkodzie aby przesłuchać go na okoliczność podjętych działań w dniu 6 stycznia 2023 r.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z art. 174 kpk dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka nie wolno zastępować treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Znamiennie jest jednak to, że skoro w przytoczonym przepisie mowa jest wyłącznie o zastępowaniu, to nie zabrania on wykorzystania tych dokumentów obok wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka. Brak bowiem powodów, aby bezokolicznik „zastępować” rozumieć odmiennie niż to jest powszechnie przyjęte w języku polskim. Z tego zaś logicznie wynika, że zakaz unormowany w art. 174 kpk nie stoi na przeszkodzie procesowemu wykorzystaniu treści pism, zapisów lub notatek urzędowych, o ile nie były sporządzone w ramach czynności procesowych, zastępując protokoły wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadka ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 74/13, Lex nr 1342275).

Mając na względzie powyższe, nie sposób stwierdzić by w kontrolowanej sprawie doszło do naruszenia dyspozycji przepisu art. 174 kpk. Notatka urzędowa sporządzona przez st. post. M. M. (1) po interwencji przeprowadzonej w dniu 6 stycznia 2023 r. w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych M. K. oraz J. P. nie zastąpiła bowiem w żaden sposób wyjaśnień oskarżonego, czy zeznań świadków tych wydarzeń. Dokument ten został przez Sąd Rejonowy uwzględniony w toku ustalaniu stanu faktycznego jedynie dodatkowo i miał on drugorzędne znaczenie. Istotne jest to, że stan faktyczny odnośnie przebiegu inkryminowanych zdarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. został ustalony przede wszystkim w oparciu o tę część osobowego materiału dowodowego, która została obdarzona cechą wiarygodności. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że wnioski płynące z tych wiarygodnych dowodów o charakterze osobowym były pełne, logiczne i przedstawiały klarowny obraz przebiegu tych wydarzeń. W takiej sytuacji nie było podstaw by przesłuchiwać w charakterze świadka odnośnie tych zdarzeń autora notatki urzędowej z dnia 6 stycznia 2023 r. Funkcjonariusz Policji M. M. (1) przybył bowiem na miejsce wezwania już po zakończeniu inkryminowanych wydarzeń, a sporządzona przez niego notatka urzędowa obrazuje ustalenia jakie poczynił on w trakcie interwencji. Zeznania tego policjanta odnośnie wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. nie byłyby pomocne dla prawidłowe ustalenia stanu faktycznego tej sytuacji, skoro wymieniony nie widział jej na własne oczy, a wszelkie informacje o zachowaniu oskarżonego powziął z relacji świadków. Naturalne w takiej sytuacji było przesłuchanie M. M. (1) jako świadka jedynie odnośnie wydarzeń z dnia 15 stycznia 2023 r., w których brał on osobiście udział. Działanie takie nie było więc żadnym uchybieniem ze strony Sądu Rejonowego, a wręcz odwrotnie, było ono prawidłowe i uzasadnione w świetle zasad postępowania karnego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt 1 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk oraz w zakresie czynu z art. 193 kk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wnioski końcowe apelacji nie były skorelowane z treścią omówionego wyżej zarzutu. Ewentualne naruszenie przez Sąd Rejonowy dyspozycji przepisu art. 174 kpk nie mogłoby bowiem skutkować automatycznym wydaniem wyroku reformatoryjnego uniewinniającego F. S. (1) od popełnienia przestępstwa z art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk przypisanego mu w pkt 1 wyroku oraz umniejszeniem kary za czyn z art. 193 kk. Uwaga ta ma jednak jedynie charakter porządkowy albowiem kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie doprowadziła do stwierdzenia przez Sąd Okręgowy by w toku postępowania rozpoznawczego doszło do naruszenia art. 174 kpk. Przeciwne stanowisko obrony przedstawione w apelacji zostało ocenione jako nietrafione i nie zasługujące na uwzględnienie.

Lp.

Zarzut

3.3.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez brak wystarczającego uzasadnienia podstawy faktycznej orzeczenia w zakresie czynu z art. 216 § 1 kk wobec M. K. (pkt I wyroku). Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku w żaden sposób nie odniósł się do znajdującego się w aktach sprawy protokołu odtworzenia utrwalonego zapisu (k. 156, 157), a w konsekwencji do poszczególnych dowodów źródłowych znajdujących się na płycie CD w aktach sprawy (k. 21, 61), które to dowody bezpośrednio wskazują na przebieg zdarzenia z dnia 6 stycznia 2023 r. – co w znacznym zakresie uniemożliwia obronę w zakresie postawionego oskarżonemu zarzuty. Należy bowiem zauważyć, iż:

- z nagrania opisanego jako nr 1 (k. 157) wynika, że to wyłącznie M. K. (2) kieruje wulgarne słowa wobec oskarżonego, podczas gdy oskarżony nie skierował do pokrzywdzonej jakichkolwiek inwektyw;

- z nagrania wideo z dnia 6 stycznia 2023 r. z kamery umiejscowionej przed drzwiami frontowymi (nazwa pliku zakończona cyframi: (...)) widać, że oskarżony podszedł spokojnie do drzwi pokrzywdzonych, zadzwonił na dzwonek i wszedł do ich mieszkania, w żadnym momencie nie kopiąc i nie uderzając w nie (s. 1 uzasadnienia wyroku). Nie można również mówić o wtargnięciu (s. 7 uzasadnienia wyroku), ponieważ został on wpuszczony do środka przez osobę otwierającą drzwi – nie wypełniając w tym zakresie ustawowych znamion wtargnięcia z art. 193 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omówienie przedmiotowego zarzutu należy rozpocząć od wyjaśnienia, iż nie można rozumieć art. 410 kpk w ten sposób, iż każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić postawę ustaleń faktycznych. Nie można bowiem formułować zarzutu obrazy tego przepisy, w sytuacji, gdy niektóre dowody nie stanowiły podstawy ustaleń faktycznych, jeżeli sąd je rozważył i odrzucił na płaszczyźnie art. 7 kpk jako niewiarygodne ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2024 r., sygn. akt VIII AKa 377/23, Lex nr 3719069). Istotą przepisu art. 410 kpk jest bowiem to, że sąd wydając wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Do naruszenia tego przepisu nie dochodzi natomiast wówczas, gdy sąd nie uwzględni pewnych dowodów uznając je za niewiarygodne albo niemające znaczenia dla ustalenia faktów ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2024 r., sygn. akt I KK 199/24, Lex nr 3765843).

Dokładna analiza treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny inkryminowanego zdarzenia z dnia 6 stycznia 2023 r. brał pod uwagę materiał dowodowy znajdujący się na płytach CD umieszczony na k. 21 oraz 61 akt sprawy. Dowody te zostały wymienione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jako podstawa ustaleń faktycznych i zostały ocenione one jako wiarygodny materiał dowodowy. Krytyki ze strony Sądu Okręgowego wymagało jednak zaniechanie dokładniejszego opisania przez Sąd Rejonowy znaczenia materiału dowodowego znajdującego się na płytach CD oraz dokonania jego oceny, co doprowadziło do podniesienia w apelacji przedmiotowego zarzutu. Wymagało to zatem w tym miejscu uzupełnienia przez organ II instancji. Dostrzec należy, że zapisy audio i wideo znajdujące się na płytach CD (k. 21 oraz 61 akt sprawy) obrazują jedynie bardzo krótkie fragmenty rozciągniętych w czasie wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. Dowody te, wyjęte z całości, samodzielnie nie miały więc decydującego wpływu na ustalenia stanu faktycznego zdarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. Okoliczność ta ma niebagatelne znaczenie albowiem to, że w czasie nagrania audio, czy wideo nie są widoczne bądź też słyszalne agresywne zachowania oskarżonego wobec pokrzywdzonych M. K. oraz J. P., nie oznacza wcale, że do takich zachowań nie doszło. Świadczą o tym wiarygodne zeznania pokrzywdzonych, świadków oraz dokumentacja fotograficzna. Warto także zauważyć, że w trakcie pierwszego z przesłuchań mających miejsce w toku niniejszego postępowania F. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 wyroku czynu i nie negował on znieważenia pokrzywdzonych, naruszenia ich nietykalności cielesnej, ani też zaniechaniu opuszczenia ich domu wbrew ich żądaniu. Prawdą jest, że w dalszym etapie postępowania podsądny wycofał się z tego oświadczenia i następnie negował swoją winę i sprawstwo w zakresie pierwszego z zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów, jednakże te późniejsze wyjaśnienia F. S. (1) trafnie zostały ocenione przez Sąd I instancji jako nie zasługujące na wiarę. Materiał dowodowy zebrany w tej sprawie, w zakresie uznanym jako wiarygodny, dawał jasny obraz tego do czego rzeczywiście w dniu 6 stycznia 2023 r. doszło na terenie nieruchomości zamieszkiwanej przez pokrzywdzonych, jak i matkę oskarżonego. Nie ma przy tym znaczenia, że krótkie nagranie audio i wideo nie zarejestrowało momentu znieważenia M. K. przez F. S. (1), naruszenia przez oskarżonego nietykalności cielesnej M. K. oraz J. P., jak również zaniechania opuszczenia przez podsądnego mieszkania pokrzywdzonych mimo ich wyraźnego żądania. Nie można przy tym pominąć, że oprócz pokrzywdzonych w tej sprawie zostali przesłuchiwani niezależni od stron sporu świadkowie, którzy potwierdzili wersję zdarzeń M. K. oraz J. P.. Ponadto, jest też nagranie obrazu z kamery usytuowanej przed drzwiami wejściowymi do mieszkania pokrzywdzonych z godz. 14.50 czyli 5 minut przed wpuszczeniem oskarżonego przez M. K., na którym widać jak F. S. natarczywie, wielokrotnie dzwoni, agresywnie kopie w drzwi oraz próbuje zerwać kamerę ((...) (...), plik awantura). To nagranie pokazuje wysoce pejoratywne emocje towarzyszące oskarżonemu i wysoki stopień wzburzenia. Dalszy ciąg zdarzeń, gdy oskarżonemu otwarto drzwi, stanowił kontynuację jego negatywnego nastawienia do mieszkających tam M. K. i jej brata J. P.. Prawidłowe zatem było poczynienie w takiej sytuacji ustaleń faktycznych w oparciu o kompletny materiał dowodowy, a nie tylko wybrane przez apelującego fragmentaryczne nagranie audio i wideo, które nie obrazowały przebiegu całości inkryminowanych wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. Czynienie w takiej sytuacji ustaleń faktycznych na dowodach, które tak mocno afiszowane były w apelacji obrońcy oskarżonego byłoby działaniem sprzecznym z podstawowymi zasadami postępowania karnego, w szczególności tymi ustanowionymi w art. 7 kpk oraz art. 410 kpk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt 1 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk oraz w zakresie czynu z art. 193 kk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Sąd Okręgowy nie stwierdził naruszenia przepisów proceduralnych wymienionych w zarzucie. Zaniechanie uczynienia nagrań audio i wideo znajdujących się na płytach CD (k. 21 i 61) jedyną podstawą ustaleń faktycznych odnośnie zdarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. nie było żadnym uchybieniem ze strony organu meriti. Dowody te obrazowały jedynie niewielki fragment wydarzeń i nie sposób było jedynie na tej podstawie odtworzyć rzeczywisty ich przebieg, w tym w szczególności sposobu zachowania się oskarżonego wobec pokrzywdzonych. Brak zarejestrowania inkryminowanych zachowań F. S. (1) na nagraniu audio, czy wideo, nie świadczyło, że do popełnienia tych czynów zabronionych nie doszło. Błędne wnioski obrony odnośnie wpływu dowodów z nagrań na możliwość przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej za pierwszy z zarzucanych mu czynów wynikały z pominięcia i przemilczenia szeregu wiarygodnych dowodów, świadczących łącznie o jego popełnieniu. Z uwagi na powyższe stanowisko obrony w omawianej kwestii nie mogło zostać uwzględnione przez organ odwoławczy.

Lp.

Zarzut

3.4.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do zeznań świadka M. K. poprzez przypisanie im waloru pełnej wiarygodności, dokonanie oceny materiału dowodowego z tychże zeznań w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz oparcie wszelkich istotnych ustaleń faktycznych w zakresie czynu opisanego w pkt I wyroku na tychże zeznaniach (m.in. tylko ów świadek twierdzi, iż oskarżony nazwał ją „grubaską” – co stanowi wyłączną podstawę skazania oskarżonego za czyn z art. 216 § 1 kk), podczas gdy zeznania świadka w konfrontacji ze znajdującymi się w aktach sprawy nagraniami z dnia 6 stycznia 2023 r. wykazują zakłamaną i nieprawdziwą wersję przedstawionych przez nią zdarzeń (z nagrań wynika m.in. że to M. K. (2) kierowała do oskarżonego szereg bardzo wulgarnych inwektyw, podczas gdy oskarżony nie obraził jej w żaden sposób). Nie zgadza się także przedstawiona przez świadka wersja zdarzeń jakoby oskarżony w dniu 6 stycznia 2023 r. chcąc wejść do mieszkania zamieszkiwanego przez świadka kopał i uderzał w drzwi wejściowe (z nagrania wideo z dnia 6 stycznia 2023 r. z kamery umiejscowionej przed drzwiami frontowymi widać, że oskarżony podszedł spokojnie do drzwi pokrzywdzonych, zadzwonił na dzwonek i wszedł do ich mieszkania, w żadnym momencie nie kopiąc i nie uderzając w nie). Co istotne sąd a quo w ogóle nie zwrócił uwagi na tak istotne rozbieżności, które rzucają poważne wątpliwości również co do zeznań w zakresie dalszego przebiegu konfliktu opisanego zarzutem I.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w przeprowadzonej przez Sąd I instancji ocenie wiarygodności materiału dowodowego. Zdaniem Sądu Okręgowego mieściła się ona granicach sędziowskiej swobody i została dokonana z poszanowaniem wszystkich dyrektyw wartościowania dowodów ustanowionych w art. 7 kpk, a więc zasad wiedzy, doświadczenia życiowego oraz logicznego rozumowania. Sąd I instancji należycie ocenił wszystkie zgromadzone dowody, zestawił ze sobą ich treść i przypisał przymiot wiarygodności jedynie tym z nich bądź ich częściom, które zasługiwały na przypisanie takiej cechy w świetle art. 7 kpk. Wobec powyższego Sąd odwoławczy w pełni zaaprobował ocenę dowodów w kształcie dokonanym przez Sąd Rejonowy. Warto z tego miejsca podkreślić, że odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2024 r., sygn. akt II AKa 46/24, Lex nr 3716556).

Podkreślić jeszcze trzeba, że ustanowiony w art. 7 kpk obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną analizę, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd I instancji w kontekście zasad wiedzy – w szczególności logicznego rozumowania – oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2024 r., sygn. akt VIII AKa 237/23, Lex nr 3693629). Wyjaśnienie powyższych kwestii było potrzebne, gdyż wszystkie zarzuty błędnej oceny dowodów, zgłoszone w apelacji, opierały się na apriorycznym założeniu o wiarygodności jedynie dowodów korzystnych dla oskarżonego i jednocześnie całkowitej niewiarygodności wszystkich dowodów świadczących na jego niekorzyść. Zabrakło przy tym w złożonym środku odwoławczym odpowiedniego uzasadnienia stanowiska obrony przedstawionego w omawianej kwestii zgodnego z dyrektywami ustanowionymi w art. 7 kpk. Ponadto w wielu fragmentach środka odwoławczego obrońca przedstawiał swoją autorską ocenę dowodów, która niewiele miała wspólnego z cechami obiektywizmu oraz dyrektywami oceny dowodów wyznaczonymi przez przepis art. 7 kpk. Taki sposób podważania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I instancji był chybiony i przez to nie mógł liczyć na aprobatę ze strony organu odwoławczego.

Te kilka powyższych uwag wstępnych dotyczy prawidłowości oceny całego materiału dowodowego w kontrolowanej sprawie, w ogólności. Natomiast odnosząc się już do konkretnych zastrzeżeń zgłoszonych przez apelującego w zakresie nieprawidłowości jakich miałby dopuścić się Sąd Rejonowy w ocenie wiarygodności zeznań świadka M. K., Sąd Okręgowy nie stwierdził żadnych uchybień mogących mieć wpływ na treść zapadłego wyroku. Obrońca oskarżonego podnosząc, że jedynie M. K. (2) w swoich zeznaniach mówiła o nazwaniu jej przez oskarżonego „grubaską” zupełnie nie zwrócił uwagi na fakt, że w chwili wypowiedzenia tych słów pokrzywdzona była z podsądnym sama w przedpokoju, jej brat – J. P. znajdował się wtedy w innym pomieszczeniu i przyszedł do siostry dopiero kiedy usłyszał hałasy i krzyki. Niczym zaskakującym nie jest w takim przypadku, iż jedynie z zeznań M. K. wynikały obraźliwe epitety jakich użył wobec niej oskarżony w dniu 6 stycznia 2023 r. zaraz po tym jak wszedł do jej mieszkania. Okoliczność ta nie mogła być poczytywana jako asumpt do odmówienia wiarygodności relacji omawianego świadka. Istotne jest także, że składając zeznania M. K. (2) nie kryła, że w dniu 6 stycznia 2023 r., w reakcji na zachowanie i przykre słowa oskarżonego także używała wobec niego wulgaryzmów, co świadczy o prawdomówności świadka. W ocenie Sądu Okręgowego całkowicie nietrafione były argumenty obrony związane z porównywaniem relacji M. K. z dostępnymi w aktach sprawy nagraniami audio i wideo (argumentacja przedstawiona w pkt 3.3. niniejszego uzasadnienia ma znaczenie również w kontekście omawianego w tym miejscu zarzutu). Po pierwsze, relacja świadka nie była sprzeczna z treścią tych nagrań, a po drugie nagrania te obrazowały jedynie niewielki czasowo wycinek rozłożonego w czasie zdarzenia z dnia 6 stycznia 2023 r. Wobec tego to, że na wskazanych przez obrońcę nagraniach nie widać i nie słychać kopania i uderzania w drzwi, późniejszego znieważenia M. K. przez F. S. (1), naruszenia nietykalności cielesnej pokrzywdzonych, czy też niereagowania przez oskarżonego na wielokrotne wezwania pokrzywdzonych do opuszczenia ich mieszkania, nie oznacza, że do takich sytuacji wówczas nie doszło. W tym miejscu Sąd Okręgowy ponownie zwraca uwagę na wcześniejszy zapis obrazu, na którym zarejestrowane zostało agresywne zachowanie oskarżonego, w tym kopanie w drzwi. Stanowisko obrony zatem było nietrafione, będąc wyrazem wysoce subiektywnego wyciągania wniosków ze zgromadzonego w tej sprawie materiału dowodowego, mając na celu wykazanie „za wszelką cenę” braku winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu. Skarżący negując wartość poszczególnych dowodów celowo pomijał zatem szereg innych zgromadzonych w tej sprawie dowodów, z którymi te pierwsze korelowały, a zamiast tego skupiał uwagę na dowodach, których znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego było marginalne, bądź które Sąd I instancji trafnie uznał za niewiarygodne. Przykładem takiego argumentowania są właśnie wywody z apelacji odnośnie rzekomo błędnej oceny zeznań świadka M. K.. Skarżący pominął milczeniem, że relacja tego świadka znajdowała potwierdzenie w zeznaniach drugiego pokrzywdzonego – J. P., pozostałych świadków, dokumentacji fotograficznej, a także w pierwszych chronologicznie wyjaśnieniach oskarżonego, w których przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów mających miejsce w dniu 6 stycznia 2023 r. Przypisanie cechy wiarygodności całości zeznań świadka M. K. było w opisanych wyżej okolicznościach w pełni uzasadnione. Podjęta w apelacji próba podważenia trafności oceny tego dowodu zakończyła się całkowitym niepowodzeniem.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt 1 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk oraz w zakresie czynu z art. 193 kk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów (w szczególności zeznań M. K.) była poprawna i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych uchybień przy ocenie wiarygodności relacji świadka M. K. odnośnie wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. Dowód ten został oceniony w sposób prawidłowy z uwzględnieniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie doszło również do innych uchybień, jakich występowanie sugerował skarżący w swoim środku odwoławczym. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej wydać orzeczenie jakiego oczekiwałby apelujący.

Lp.

Zarzut

3.5.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do wyjaśnień oskarżonego F. S. (1) w zakresie przebiegu wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. i dokonanie oceny materiału dowodowego z tychże wyjaśnień w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, iż wyjaśnienia te są niewiarygodne i że oskarżony kłamie. Podstawowym argumentem sądu a quo jest sprzeczność wersji oskarżonego z zeznaniami świadków M. K. oraz J. P., podczas gdy z zebranego materiału dowodowego wynika, iż przedstawiona przez oskarżonego wersja zdarzeń przynajmniej w części jest prawdziwa i podważa wiarygodność zeznań M. K.. Jak wskazano bowiem w jednym z poprzednich zarzutów (zgodnie z nagraniami w aktach sprawy) oskarżony w dniu 6 stycznia 2023 r. po prostu zadzwonił do drzwi mieszkania M. K. i J. P., a następnie drzwi zostały otworzone i oskarżony spokojnie wszedł do mieszkania nie wdzierając się do niego i nie obrażając nikogo (nie kopał, ani nie uderzał w drzwi). Natomiast dalsza część wydarzeń jest równie prawdopodobna, jak wersja przyjęta przez Sąd I instancji, w szczególności mając na uwadze wykazane nieścisłości w zeznaniach M. K..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszelkie nieścisłości wymienione powyżej w zarzucie omówionym w rubryce 3.4., mające występować w zeznaniach M. K., zostały w toku kontroli instancyjnej odrzucone. Obrona nie wykazała więc żadnych faktycznych nieprawidłowości w przypisaniu cechy wiarygodności relacji tego świadka. Podobnie wszelka argumentacja odnosząca się do wartości dowodowej wybranego przez obronę nagrania audio i wideo nie została uwzględniona przez organ II instancji. Pomijała ona bowiem choćby pierwsze podejście oskarżonego pod drzwi pokrzywdzonych, gdy kopał w nie, dzwonił dzwonkiem i chciał zerwać kamerę, a także zeznania samych pokrzywdzonych na ten temat. W takiej sytuacji wszelkie twierdzenia mające dowodzić wiarygodności wyjaśnień F. S. (1) za pośrednictwem wybiórczo dobranych przez obrońcę okoliczności były nieuzasadnione. Należy zauważyć, że wyjaśnienia oskarżonego F. S. (1) odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 6 stycznia 2023 r. były zmienne i niespójne. Podsądny początkowo przyznał się w całości do wszystkich zachowań objętych pierwszych ze stawianych mu w akcie oskarżenia zarzutów, jednak na dalszym etapie postępowania próbował się z tego oświadczenia wycofać, jednocześnie zaprzeczając swojej winie i sprawstwu. Kluczowe jest jednak to, że jedynie treści z tego pierwszego przesłuchania F. S. (1) znajdowały potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, czego nie można już powiedzieć o późniejszych jego wyjaśnieniach. Przypisanie cechy wiarygodności jedynie tym pierwotnym fragmentom wyjaśnień F. S. (1), z jednoczesnym uznaniem pozostałej części jego relacji za niewiarygodną, było zatem w pełni uprawnione. Odmienna ocena wyjaśnień oskarżonego stanowiłaby naruszenie dyrektyw z art. 7 kpk. To natomiast, że relacja oskarżonego nie była zgodna z zeznaniami świadka M. K. nie oznaczało braku wiarygodności wymienionej pokrzywdzonej. Skoro bowiem wyjaśnienia oskarżonego, do których w apelacji odnosił się obrońca, zostały przez Sąd Rejonowy ocenione jako niewiarygodne, to brak korelacji tego dowodu z zeznaniami M. K. nie miał żadnego wpływu na ocenę wartości dowodowej relacji tej pokrzywdzonej. Zastanawiające jest, że obrońca dostrzegał wszelkie najdrobniejsze niespójności, nieścisłości w dowodach oskarżenia, jednocześnie nie widząc przeszkód w kreowaniu tez o całkowitej wiarygodności wyjaśnień oskarżonego, które były chwiejne, zmienne i co istotne, nie znajdowały potwierdzenia w żadnych innych dowodach zgromadzonych w tej sprawie. Taka metoda budowania zarzutów apelacyjnych świadczy o całkowitym braku obiektywizmu obrońcy i interpretowaniu dowodów w sposób dowolny, tak by pasowały one do z góry założonej tezy o niewinności F. S. (1). Zarzuty błędnej oceny dowodów sformułowane w tej sposób nie mogły zostać zaaprobowane przez Sąd odwoławczy i z tego też względu omawiany w tym miejscu zarzut został oceniony jako całkowicie nieuzasadniony.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu opisanego w pkt 1 wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 216 § 1 kk oraz art. 217 § 1 kk oraz w zakresie czynu z art. 193 kk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów, w tym w szczególności wyjaśnień F. S. (1), była poprawna i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych uchybień w ocenie wiarygodności relacji oskarżonego odnośnie inkryminowanych wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. Dowód ten został oceniony w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie doszło również do innych uchybień, jakich występowanie sugerował skarżący w swoim środku odwoławczym. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej wydać orzeczenie jakiego oczekiwałby apelujący.

Lp.

Zarzut

3.6.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez nieoparcie rozstrzygnięcia na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, a wynikających z wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 6 października 2023 r. (s. 3 protokołu rozprawy). Oskarżony przyznał się bowiem do popełnienia czynu opisanego w punkcie III aktu oskarżenia – który to fakt został przez Sąd I instancji całkowicie pominięty w uzasadnieniu wyroku, w szczególności w zakresie dowodów stanowiących podstawę ustalenia faktów, jak i w części dotyczącej podstawy prawnej wyroku (w tym okoliczności łagodzących odpowiedzialność karną oskarżonego).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Prawdą jest, że w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy oceniając wiarygodność wyjaśnień oskarżonego nie wskazał wprost, że dał wiarę jego oświadczeniu złożonemu na rozprawie dnia 6 października 2023 r. o przyznaniu się do popełnienia czynu z pkt III aktu oskarżenia. Tymczasem byłoby to oczekiwane w świetle przepisu art. 424 § 2 kpk. Ponadto organ meriti wymieniając dowody będące podstawą ustalenia faktów dotyczących czynu zabronionego popełnionego na szkodę I. S. nie wymienił wyjaśnień oskarżonego, o których powyżej była mowa. Można więc zgodzić się z obrońcą, że po stronie organu I instancji doszło do pewnego niedociągnięcia. Niemniej jednak nie miało ono wpływu na prawidłowość wydanego orzeczenia. F. S. (1) został bowiem uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk na szkodę I. S.. Przypisanie odpowiedzialności karnej za to zachowanie byłoby możliwe nawet w sytuacji gdyby F. S. (1) nie zdecydował się na przyznanie się do winy i sprawstwa w zakresie tego przestępstwa ponieważ pozostałe, zasługujące na wiarę dowody zgromadzone w tej sprawie, dawały jasny i klarowny obraz sytuacji z dnia 15 stycznia 2023 r. Warto w tym miejscu podkreślić, że w części uzasadnienia, w której wymienione zostały dowody nieuwzględnione przy ustalaniu faktów (pkt 2.2. uzasadnienia Sądu Rejonowego) nie znalazła się ta część wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 6 października 2023 r., do której odwoływał się apelujący w niniejszym zarzucie. Błędne więc było założenie obrony, iż oświadczenie F. S. (1) o przyznaniu się do winy i sprawstwa w zakresie czynu popełnionego na szkodę I. S. nie zostało uwzględnione przez Sąd Rejonowy przy ustalaniu stanu faktycznego tego inkryminowanego wydarzenia. Skoro bowiem przedmiotowych wyjaśnień oskarżonego nie wskazano jako dowodu niebędącego podstawą ustalenia faktów to należy przyjąć a contrario, że zostały one uwzględnione przez organ meriti przy ustalaniu stanu faktycznego. Jedynie przez niedopatrzenie Sąd Rejonowy nie dał temu odpowiedniego wyrazu pisemnych motywach swego orzeczenia, co wymagało zwrócenia uwagi przez organ odwoławczy albowiem uzasadnienia wyroków karnych winny być sporządzane z odpowiednią dbałością i starannością. Konkludując, stwierdzono pewne uchybienie, które jednak nie miało wpływu na prawidłowość wydanego orzeczenia. W takiej sytuacji podniesiony w apelacji zarzut należało ostatecznie ocenić jako nieuzasadniony albowiem jedynie taka obraza przepisów postępowania, która ma wpływ na prawidłowość wydanego orzeczenia może zostać oceniona jako zarzut zasadny. Argumentacja obrony dotycząca nieuwzględnienia faktu przyznania się przez oskarżonego do winy i sprawstwa w zakresie czynu popełnionego na szkodę I. S. jako okoliczność łagodzącą mającą wpływ na wymiar kary, zostanie omówiona w dalszej części niniejszego uzasadnienia, w ramach zarzutów odnoszących się do współmierności orzeczonych kar jednostkowych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. kary 5 miesięcy ograniczenia wolności w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powyższy wniosek nie był skorelowany z treścią omówionego zarzutu. Odnosi się on do argumentacji obrony dotyczącej zaniechania uwzględnienia faktu przyznania się przez oskarżonego do winy i sprawstwa w zakresie czynu popełnionego na szkodę I. S. w wymiarze kary orzeczonej za ten czyn, do czego Sąd odwoławczy odniesienie się po omówieniu zarzutów rażącej niewspółmierności orzeczonej kary. Można jedynie dodać, że z uwagi na niezasadność zarzutu obrazy przepisów postępowania nie byłoby podstaw do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia dotyczącą przypisania oskarżonemu sprawstwa czynu popełnionego na szkodę I. S..

Lp.

Zarzut

3.6.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez brak wystarczającego uzasadnienia podstawy faktycznej orzeczenia w zakresie czynu z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt V wyroku). Sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku całkowicie pominął i w żaden sposób nie odniósł się do znajdującego się w aktach sprawy nagrania z telefonu oskarżonego złożonego przez obrońcę jako wniosek dowodowy na rozprawie w dniu 6 października 2023 r. (s. 8 protokołu rozprawy), który to dowód jest kluczowy dla zarzucanych oskarżonemu czynów. Nagranie to wskazuje bowiem bezpośrednio na przebieg zdarzenia z dnia 15 stycznia 2023 r. pomiędzy oskarżonym a st. post. M. M. (1) – a brak wypowiedzenia się Sądu I instancji co do ww. dowodu uniemożliwia skuteczną obronę w zakresie podstawionego oskarżonemu zarzutu. Należy bowiem zauważyć, iż:

- z przedłożonego przez obronę nagrania (czas trwania: 22 sekundy) wynika, że oskarżony w trakcie transportu karetką pogotowia siedzi bardzo spokojnie i próbuje nagrywać przebieg czynności, przy czym po skierowaniu telefonu na funkcjonariusza Policji, tj. M. M. (1), policjant bardzo agresywnym ruchem wyrywa oskarżonemu telefon i kończy dalsze nagrywanie. Tak utrwalony przebieg zdarzenia całkowicie zaprzecza ustalonemu przez Sąd I instancji stanowi faktycznemu w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy nie stwierdził by doszło do naruszenia wymienionych w zarzucie przepisów proceduralnych. Podstawa faktyczna i prawna orzeczenia w zakresie czynu z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk została wystarczająco uzasadniona i opisana przez Sąd Rejonowy. Przeciwne stanowisko obrony było nietrafione i opierało się na błędnym założeniu, że znajdujące się w aktach sprawy nagranie z telefonu oskarżonego winno być kluczowym dowodem przy ustalaniu stanu faktycznego odnośnie czynu z pkt V zarzutów, popełnionego na szkodę funkcjonariusza Policji M. M. (1). Tymczasem należy dostrzec, że przywoływane przez apelującego wielokrotnie w środku odwoławczym nagranie trwało zaledwie 22 sekundy, zatem zarejestrowany został na nim niewielki wycinek tego do czego doszło w karetce pogotowania ratunkowego. Nie dziwi przy tym zupełnie fakt, że na nagraniu wykonywanym osobiście przez oskarżonego nie są widoczne jego agresywne i nieodpowiednie zachowania zarówno wobec funkcjonariusza Policji, jak i ratowników medycznych. Zasady logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego pokazują, że autor danego nagrania będzie tak kształtował jego treść by była ona jak najbardziej dla niego korzystna i nie będzie uwieczniał swoich agresywnych zachowań, zwłaszcza kiedy zamierza wykorzystać dane nagranie w sądzie (jak to miało miejsce w niniejszej sprawie). Naturalne więc było, że oskarżony włączył nagrywanie w momencie, w którym nie podejmował żadnych negatywnych działań wobec ratowników medycznych i wspierającego ich policjanta. Nie oznacza to jednak, że do takich czynów ze strony F. S. (1) nie doszło. Świadczą o tym bowiem spójne i logiczne zeznania świadków obecnych podczas tych zdarzeń z dnia 15 stycznia 2023 r. Wymienione dowody osobowe w połączeniu z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego M. M. (1) oraz opinią sądowo-lekarską odnośnie doznanych przez policjanta obrażeń ciała, ocenione jako wiarygodne, dawały jasny obraz faktycznego przebiegu całej sytuacji z udziałem oskarżonego. To natomiast, że w swoich wyjaśnieniach F. S. (1) zaprzeczał jakoby dopuścił się jakichkolwiek czynów zabronionych na szkodę M. M. (1) (szydząc przy okazji z niego, że sam sobie uszkodził paluszek) nie było wystarczające dla wydania w tej części wyroku uniewinniającego. Ten dowód obrony został bowiem przez Sąd Rejonowy słusznie oceniony za niewiarygodny, a przez to nie mógł on stanowić postawy ustaleń faktycznych. Prawidłowości oceny wiarygodności relacji podsądnego nie zmienia w żaden sposób zawartość wykonanego przez niego telefonem nagrania. Jak bowiem wyżej wspomniano, nagranie to trwa zbyt krótko i zostało wykonane przez osobę żywotnie zainteresowaną wynikiem rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Z tych względów nie można było je uznać za obiektywny i przydatny dla ustalenia stanu faktycznego dowód. Należy przyznać rację obrońcy, że Sąd Rejonowy nie wymienił opisanego wyżej nagrania z telefonu oskarżonego w uzasadnieniu wyroku jako dowód nieuwzględniony przy ustalaniu faktów (pkt 2.2. uzasadnienia organu I instancji). Wymagało to krytyki ze strony organu odwoławczego albowiem w treści uzasadnienia wyroku Sąd winien omówić i opisać wszystkie dowody przeprowadzone w danej sprawie, jednocześnie dzieląc je na przydatne oraz nieprzydatne dla ustalenia faktów. W taki sposób organ meriti daje jasny wyraz, które z dowodów uznał za wiarygodne i miarodajne, a które nie. Jednakowoż niewskazanie nagrania z telefonu oskarżonego jako dowodu nieprzydatnego dla ustalenia faktów nie miało wpływu na prawidłowość wydanego orzeczenia. Jak wskazano wyżej, nagranie to obejmowało drobny wycinek całej sytuacji i zostało intencjonalnie wykonane przez oskarżonego zainteresowanego zdobyciem korzystnych dla siebie dowodów. Owo nagranie abstrahowało zaś całkowicie od ważnych dowodów oskarżenia, w tym zeznań pokrzywdzonego policjanta, który opisał mechanizm w jakim doznał urazu palca lewej dłoni oraz, że natychmiast potem poczuł ból. Z tych względów nie stanowiło ono miarodajnego materiału dowodowego mogącego podważyć ustalenia faktów wynikających z szeregu wiarygodnych dowodów osobowych podpartych dokumentacją medyczną oraz opinią biegłego.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk poprzez uznanie, iż funkcjonariusz policji M. M. swoim niewłaściwym zachowaniem w znacznym stopniu przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 226 § 2 kk w zw. z art. 222 § 2 kk, a w zw. z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła by doszło do takiego naruszenia przepisów proceduralnych wymienionych w zarzucie, które miałoby wpływ na prawidłowość wydanego orzeczenia. Nie było więc powodów do ingerencji w treść zaskarżonego wyroku odnośnie czynu przypisanego oskarżonemu w pkt 5 wyroku, w sposób zawnioskowany przez obronę w apelacji.

Lp.

Zarzut

3.7.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do wyjaśnień oskarżonego F. S. (1) w zakresie przebiegu wydarzeń z karetki w dniu 15 stycznia 2023 r. i dokonanie oceny materiału dowodowego z tychże wyjaśnień w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego poprzez uznanie, że „Sąd absolutnie nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, jakoż przyjął taką taktykę aby uniknąć odpowiedzialności za popełnione przestępstwa. Szydził z policjanta wyjaśniając, że on sam uszkodził dobie paluszek” (s. 11 uzasadnienia wyroku). Podstawowym argumentem sądu a quo jest sprzeczność wersji oskarżonego z zeznaniami świadka M. M. – podczas gdy z zebranego materiału dowodowego (w szczególności pominiętego przez sąd nagrania wideo) wynika, iż przedstawiona przez oskarżonego wersja zdarzeń przynajmniej w części jest prawdziwa i podważa wiarygodność zeznań funkcjonariusza Policji M. M., który w trakcie zeznań w postępowaniu sądowym wskazał „ja nie próbowałem odebrać telefonu oskarżonemu, ja nie przypominam sobie szarpaniny z telefonem”. Tak ustalony stan faktyczny w porównaniu z treścią opinii sądowo-lekarskiej (k. 167) winien prowadzić do radykalnie odmiennych wniosków w zakresie mechanizmu powstania szkody po stronie M. M. (1). Zgodnie z jej treścią „opis obrażeń nie jest precyzyjny, a spotyka się tak opisane obrażenia zarówno po tzw. szarpaninach, jak i po zdarzeniach polegających na wyrywaniu telefonu”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wyjaśnienia F. S. (1) w części dotyczącej wydarzeń z wnętrza karetki, do jakich doszło w dniu 15 stycznia 2023 r. były niespójne, nielogicznie, nie znajdowały potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym, a dodatkowo stały w jawnej sprzeczności z treścią zeznań pokrzywdzonego policjanta oraz ratowników medycznych. Natomiast zeznania świadków były logiczne, jasne, spójne i wzajemnie ze sobą korelowały. Przypisanie w takiej sytuacji cechy wiarygodności relacji świadków, z jednoczesnym odmówieniem przypisania tej cechy wyjaśnieniom oskarżonego było prawidłowe i zgodne z dyrektywami z art. 7 kpk. Przeciwne stanowisko obrony było nietrafione i pozbawione rzeczowego uzasadnienia. Zdaniem obrony asumptem do dania wiary jedynie wyjaśnieniom oskarżonego powinien być fakt, że policjant składając zeznania nie pamiętał sytuacji z wyrywaniem telefonu, która jest uwidoczniona na 22 sekundowym nagraniu podsądnego. Tymczasem trzeba uwzględnić fakt, że st. post. M. M. (1) wykonując na co dzień obowiązki służbowe jako funkcjonariusz Policji co dzień uczestniczy w wielu interwencjach. Od dnia zdarzenia z dnia 15 stycznia 2023 r. do momentu jego kolejnych przesłuchań w sprawie minął pewien okres czasu, który mógł wpłynąć na to, że nie pamiętał aby zabrał oskarżonemu telefon z rąk, zwłaszcza, że incydent ten był jedynie nieistotnym wyrywkiem łańcucha zdarzeń z karetki. Nieprzypomnienie sobie tej sytuacji nie świadczyło wcale o braku wiarygodności zeznań M. M. (1), które przecież znajdowały potwierdzenie w zeznaniach ratowników medycznych. Obrońca po raz kolejny dokonał dowolnej interpretacji wycinka określonych dowodów w sprawie F. S. (1), dopasowując je do z góry przyjętej tezy o niewinności jego klienta, podczas gdy w rzeczywistości to dowody o marginalnym znaczeniu. Taka dowolność cechuje także jego interpretacja treści opinii sądowo-lekarskiej odnośnie obrażeń M. M. (1) doznanych podczas zdarzenia z udziałem oskarżonego z dnia 15 stycznia 2023 r. Owszem w opinii sądowo-lekarskiej znalazło się stwierdzenie zacytowane w zarzucie, jednakże należało je oceniać w świetle całokształtu dowodów zgromadzonych w tej sprawie, a nie w oderwaniu od nich, jak czynił to apelujący. Dowody te świadczyły natomiast o tym, że do obrażeń palca u lewej ręki policjanta doszło w trakcie szarpaniny z oskarżonym, a nie podczas wyrywania mu telefonu. W takiej sytuacji w pełni uzasadnione było przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za czyn zabroniony wyczerpujący znamiona przestępstw wskazanych w pkt 5 zaskarżonego wyroku, a nie tych z art. 226 § 2 kk w zw. z art. 222 § 2 kk, jakby to widział apelujący.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk poprzez uznanie, iż funkcjonariusz policji M. M. swoim niewłaściwym zachowaniem w znacznym stopniu przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 226 § 2 kk w zw. z art. 222 § 2 kk, a w zw. z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów, a w tym wyjaśnień F. S. (1) co do zdarzenia z udziałem policjanta z dnia 15 stycznia 2023 r., była poprawna i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych uchybień przy ocenie wiarygodności wyjaśnień podsądnego. Dowód ten został oceniony w sposób prawidłowy z uwzględnieniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie doszło również do innych uchybień, jakich występowanie sugerował skarżący w swoim środku odwoławczym. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej ingerować w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Lp.

Zarzut

3.8.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do zeznań świadka M. M. (1) poprzez przypisanie im waloru pełnej wiarygodności, dokonanie oceny materiału dowodowego z tychże zeznań w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz oparcie wszelkich istotnych ustaleń faktycznych w zakresie czynu opisanego w pkt V wyroku na tychże zeznaniach (mechanizm powstania obrażeń) – co stanowi główną podstawę skazania oskarżonego za czyn opisany w pkt V wyroku, podczas gdy zeznania świadka w konfrontacji ze znajdującym się w aktach sprawy nagraniem z telefonu oskarżonego z dnia 15 stycznia 2023 r. wykazują zakłamaną i nieprawdziwą wersję przedstawionych przez niego zdarzeń (z nagrania wynika m.in. że oskarżony był bardzo spokojny oraz że próba nagrywania czynności służbowych spotkała się ze znaczną agresją funkcjonariusza Policji M. M. (1), który bardzo gwałtownym ruchem wyrwał telefon oskarżonego i zakończył nagranie). Co istotne sąd a quo w ogóle nie zwrócił uwagi na tak istotne rozbieżności, które rzucają poważne wątpliwości również co do zeznań w zakresie dalszego przebiegu konfliktu opisanego zarzutem 5.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przedmiotowy zarzut pomimo tego, że został zredagowany odmiennie, to w istocie dotyczy tożsamych zagadnień, jak te już omówione w pkt 3.6. niniejszego uzasadnienia. Zbędnym zatem byłoby powtórne przedstawianie rozstrzygniętych już powyżej kwestii. W tym miejscu wystarczające będzie wskazanie, że kontrola instancyjna nie potwierdziła żadnych nieprawidłowości w ocenie wiarygodności relacji pokrzywdzonego M. M. (1) odnośnie przebiegu zdarzenia z dnia 15 stycznia 2023 r., która znajdowała potwierdzenie w pozostałych, zasługujących na wiarę dowodach, w szczególności w zeznaniach ratowników medycznych obecnych w karetce w czasie inkryminowanego zdarzenia. Nagranie z telefonu, na które wielokrotnie powoływał się obrońca w swej apelacji, jak już wcześniej podano, nie miało większego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego ponieważ nie podważało ono wiarygodności zeznań M. M. (1). Przeciwna argumentacja skarżącego nie spotkała się z aprobatą organu II instancji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk poprzez uznanie, iż funkcjonariusz policji M. M. swoim niewłaściwym zachowaniem w znacznym stopniu przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 226 § 2 kk w zw. z art. 222 § 2 kk, a w zw. z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów była poprawna i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych uchybień przy ocenie wiarygodności zeznań M. M. (1). Dowód ten został oceniony w sposób prawidłowy z uwzględnieniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie doszło również do innych uchybień, jakich występowanie sugerował skarżący w swoim środku odwoławczym. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej ingerować w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia w zawnioskowany przez obronę sposób.

Lp.

Zarzut

3.9.

Obraza przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do zeznań świadka C. S. poprzez przypisanie im waloru pełnej wiarygodności, dokonanie oceny materiału dowodowego z tychże zeznań w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oraz oparcie istotnych ustaleń faktycznych w zakresie czynu opisanego w pkt 5 wyrok na tychże zeznaniach (mechanizm powstania obrażeń u M. M. (1)) – co stanowi istotną podstawę skazania oskarżonego za czyn opisany w pkt 5 wyroku, podczas gdy zeznania świadka w konfrontacji ze znajdującym się w aktach sprawy nagraniem z telefony oskarżonego z dnia 15 stycznia 2023 r. wykazują zakłamaną i nieprawdziwą wersję przedstawionych przez niego zdarzeń (z nagrania wynika m.in. że oskarżony był bardzo spokojny oraz że próba nagrywania czynności służbowych spotkała się ze znaczną agresją funkcjonariusza policji M. M. (1), który bardzo gwałtowanym ruchem wyrwał telefon oskarżonego i zakończył nagranie).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Argumentacja przedstawiona w pkt. 3.6. oraz 3.8. niniejszego uzasadnienia zachowuje aktualność również w odniesieniu do przedmiotowego zarzutu. Nagranie z telefonu, na które taki nacisk kładł obrońca oskarżonego nie miało znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy i nie wpływało na ocenę wiarygodności zeznań świadka C. S.. Nagranie to zostało celowo wykonane przez oskarżonego. Nie było ono obiektywne i nie ukazywało całości zdarzeń, do jakich doszło wewnątrz karetki pogotowania ratunkowego w dniu 15 stycznia 2023 r. Relacje świadków i pokrzywdzonego na ten temat były spójne, jasne i korelowały ze sobą wzajemnie. Przypisanie tym właśnie dowodom osobowym (a nie wyjaśnieniom oskarżonego i zaledwie 22 sekundowemu nagraniu z telefonu) cechy wiarygodności było oczekiwane w takiej sytuacji. Odmienna ocena dowodów, w kształcie proponowanym w apelacji byłaby sprzeczna z podstawowymi zasadami oceny dowodów ustanowionymi w art. 7 kpk. Konkludując powyższe, przypisanie wiarygodności zeznaniom C. S. było prawidłowe. Obrońca nie zdołał podważyć trafności oceny tego dowodu, a przedstawione przez niego argumenty nie zostały zaaprobowane przez organ odwoławczy.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk poprzez uznanie, iż funkcjonariusz policji M. M. swoim niewłaściwym zachowaniem w znacznym stopniu przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 226 § 2 kk w zw. z art. 222 § 2 kk, a w zw. z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzona przez Sąd I instancji ocena dowodów była poprawna i zgodna z dyrektywami z art. 7 kpk. Kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła żadnych uchybień przy ocenie wiarygodności zeznań C. S.. Dowód ten został oceniony w sposób prawidłowy, z uwzględnieniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Nie doszło również do innych uchybień, jakich występowanie sugerował skarżący w swoim środku odwoławczym. Nie było więc powodów by w instancji odwoławczej ingerować w treść zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Lp.

Zarzut

3.10.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu przez sąd a quo, że:

- w dniu 6 stycznia 2023 r. oskarżony znieważył M. K. w jej obecności – podczas gdy z zebranego materiału dowodowego (nagrania oraz protokołu jego odtworzenia) wynika, że to M. K. (2) kierowała do oskarżonego szereg bardzo wulgarnych inwektyw, podczas gdy oskarżony nie obraził jej w żaden sposób. Działanie M. K. należy uznać za zachowanie co najmniej wyzywające w rozumieniu art. 216 § 3 kk;

- w dniu 6 stycznia 2023 r. oskarżony „wdarł się do mieszkania należącego do matki pokrzywdzonych” (s. 7 uzasadnienia wyroku) oraz że „oskarżony dzwonił dzwonkiem do drzwi kopiąc je i uderzając” (s. 1 uzasadnienia wyroku) – podczas gdy ze znajdujących się w aktach sprawy nagrań wynika, że oskarżony zadzwonił do drzwi mieszkania M. K. i J. P., a następnie drzwi zostały otworzone i oskarżony spokojnie wszedł do mieszkania nie wdzierając się do niego i nie obrażając nikogo (nie kopał, ani nie uderzał w drzwi);

- w dniu t6 stycznia 2023 r. oskarżony naruszył nietykalność cielesną pokrzywdzonej dusząc szyją M. K. jedną ręką, a drugą ręką szyję J. P., szarpiąc go za koszulę i uderzając w twarz (s. 2 uzasadnienia wyroku) – podczas gdy tak opisane zachowanie oskarżonego nie wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów i jest fizycznie niemożliwe, natomiast ze znajdujących się w aktach sprawy nagrań oraz zeznań m.in. J. P. wynika, że dostał on w twarz w trakcie szarpaniny (s. 5 protokołu rozprawy z dnia 6 października 2023 r.) oraz, że pokrzywdzeni zaczęli wypychać oskarżonego z mieszkania (który wszedł do niego bez oznak jakiejkolwiek agresji). Działanie M. K. i J. P. należy uznać za zachowanie co najmniej wyzywające w rozumieniu art. 217 § 2 kk;

- w dniu 15 stycznia 2023 r. oskarżony naruszył nietykalność cielesną st. post. M. M. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych używając wobec niego przemocy, szarpiąc go i odpychając, a następnie wykręcając mu palec, w wyniku czego pokrzywdzony doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia tkanek miękkich palca ręki lewej, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni, działając w celu zmuszenia interweniującego do zaniechania podjętej czynności służbowej – podczas gdy ze znajdującego się w aktach sprawy nagrania wynika, że oskarżony przebywając w karetce w obecności policjanta zachowywał się bardzo spokojnie, a to funkcjonariusz Policji zachowywał się względem oskarżonego bardzo agresywnie, doprowadzając swoim własnym zachowaniem do uszkodzenia palca i powstania obrażeń. Obrona podkreśla, że zgodnie z opinią sądowo-lekarską (k. 167) „opis obrażeń nie jest precyzyjny, a spotyka się tak opisane obrażenia zarówno po tzw. szarpaninach, jak i po zdarzeniach polegających na wyrywaniu telefonu”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ważne jest, że zarzut oparty na podstawie odwoławczej z art. 438 pkt 3 kpk należy formułować tylko wtedy, gdy zdaniem skarżącego w oparciu o prawidłowo zgromadzony materiał dowodowy i trafnie oceniony co do wiarygodności, sąd ustalił fakty, które z tych dowodów nie wynikały (błąd dowolności) lub zaniechał ustalenia faktów, które z nich wynikały i miały znaczenie dla rozstrzygnięcia w sprawie (błąd braku). Gdy skarżący dopatruje się przyczyn błędnych ustaleń w obrazie przepisów procesowych związanych ze sposobem ich gromadzenia, czy też oceny (np. w obrazie art. 7 kpk) to powinien podnieść zarzut obrazy tych przepisów i jedynie jako ich skutek (wpływ na treść wyroku) wskazać błędne ustalenia faktyczne ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 października 2021 r., sygn. akt II AKa 53/21, Lex nr 3273034). Mając na względzie powyższe należy podkreślić, że podniesione przez obrońcę zarzuty nieprawidłowej jego zdaniem oceny zgromadzonych dowodów nie zostały w żadnej mierze uwzględnione. Skarżący nie wykazał więc żadnych nieprawidłowości po stronie organu meriti w procesie weryfikacji wiarygodności materiału dowodowego. Konsekwencją takiego stanu rzeczy było uznanie za nietrafne omawianych w tym miejscu zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych, które stanowiły jedynie wyraz subiektywnego stanowiska obrońcy sprowadzającego się do stwierdzenia, że oskarżony nie popełnił zarzucanych mu czynów zabronionych, bądź też zachowanie F. S. (1) było wynikiem wyzywającego zachowania M. K. oraz J. P. w dniu 6 stycznia 2023 r. Powyższe stanowisko obrońcy oparte zostało właściwie jedynie na tej części wyjaśnień oskarżonego, którą zasadnie Sąd Rejonowy zakwestionował oraz niemających znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy nagraniach wymienionych w apelacji.

Stan faktyczny odnośnie wydarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. został w całości ustalony prawidłowo w oparciu o wiarygodne dowody, w szczególności zeznania pokrzywdzonych, świadków M. R. oraz S. S., a także dokumentacji fotograficznej ukazującej obrażenia jakich doznali pokrzywdzeni na skutek ten sytuacji. Swoje dywagacje jakoby to jedynie M. K. (2) wyzywała oskarżonego, a on był spokojny, a także by podsądny przebywał w mieszkaniu pokrzywdzonych za ich przyzwoleniem, obrońca oparł na dowodach niespełniających kryteriów pozwalających na czynienie na ich podstawie ustaleń faktycznych, tj. wyrwane z kontekstu całej sytuacji z dnia 6 stycznia 2023 r., fragmentaryczne nagrania wideo i zapis audio. Znaczenie tych nagrań zostało już kompleksowo omówione w poprzedniej części uzasadnienia i argumenty te zachowują swoją aktualność w świetle analizowanego tu zarzutu odwoławczego. Nie ma przy tym żadnych podstaw faktycznych ani prawnych by przyjąć, że znieważenie M. K. wywołało wyzywające zachowanie pokrzywdzonej w rozumieniu art. 216 § 3 kk. Osobą, która zainicjowała sytuację mającą miejsce w dniu 6 stycznia 2023 r. był wyłącznie F. S. (1), który znajdując się pod wpływem działania alkoholu z tylko sobie znanych względów udał się do mieszkania M. K. oraz J. P. z zamiarem wszczęcia awantury o kwestie rodzinne i finansowe. Reakcja M. K. oraz J. P. polegająca na użyciu wobec oskarżonego siły by pozbyć się go z mieszkania stanowiła jedynie obronną reakcję na natarczywe, agresywne i nieprzewidywalne zachowanie oskarżonego. Podobnie należało ocenić obelgi jakimi M. K. (2) obrzucała oskarżonego, co było słyszalne na nagraniu audio wielokrotnie wspominanym w treści apelacji. Żadne z tych zachowań nie może być oceniane jako wyzywające w rozumieniu art. 216 § 3 kk. Odmienne stanowisko obrony w tej kwestii było chybione. Nietrafione były również uwagi, że fizycznie niemożliwe było duszenie M. K. za szyję przez oskarżonego oraz szarpanie za koszulę i uderzenie w twarz J. P.. Zdarzenie z dnia 6 stycznia 2023 r. miało charakter dynamiczny, wiadomym więc jest że wszystkie w/w zachowania oskarżonego nie miały miejsca w jednej i tej samej chwili, tylko oddzielał je od siebie niewielki odcinek czasowy. Zdaniem organu odwoławczego zasady fizyki w żaden sposób nie przeczą przebiegowi inkryminowanego zdarzenia ustalonego przez Sąd Rejonowy. Należy tylko właściwie odczytywać poczynione ustalenia faktyczne, czego obrońca zaniechał. Dodać w tym miejscu trzeba, że wypychanie oskarżonego z mieszkania przez pokrzywdzonych również nie może być interpretowane jako zachowanie wyzywające w rozumieniu art. 217 § 2 kk. Ponownie należy podkreślić, że to oskarżony z agresją napadł na pokrzywdzonych, to on był inicjatorem sytuacji z dnia 6 stycznia 2023 r., nie chciał opuścić ich mieszkania, a zachowanie pokrzywdzonych stanowiło tylko adekwatną reakcję na napaść F. S. (1) na ich dobra prawne.

Żadnych nieprawidłowości w ustaleniach faktycznych Sąd Okręgowy nie stwierdził również w odniesieniu do zdarzenia z dnia 15 stycznia 2023 r. W tym przypadku także stan faktyczny został ustalony w oparciu o szereg wiarygodnych dowodów, których znaczenia obrońca nie zdołał podważyć poprzez zarzuty błędnej oceny dowodów oraz naruszenia innych przepisów proceduralnych. Przeciwne wskazania zawarte w apelacji zostały natomiast osadzone wyłącznie na wyjaśnieniach oskarżonego oraz krótkim nagraniu z telefonu podsądnego, którego znaczenie było marginalne. Znamienne jest, że te koronne dowody obronne nie zostały obdarzone cechą wiarygodności, bądź nie miały znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego, a przez to nie były one słusznie brane przez Sąd Rejonowy pod uwagę przy czynieniu ustaleń faktycznych. Podważając prawidłowość ustaleń faktycznych apelujący ponownie odwołał się do treści opinii sądowo-lekarskiej odnośnie obrażeń ciała jakich doznał M. M. (1) na skutek zdarzenia z dnia 15 stycznia 2023 r. Po raz kolejny obrońca dowolnie interpretował wskazany w tej opinii możliwy mechanizm powstania ustalonych obrażeń ciała funkcjonariusza Policji i czynił to w zupełnym oderwaniu od treści pozostałych dowodów, które jasno świadczyły o tym, że do obrażeń palca policjanta doszło poprzez szarpaninę z oskarżonym, a nie przy zabieraniu telefonu F. S. (1). Z powyższych względów żadnej z uwag obrony odnoszącej się do prawidłowości ustaleń faktycznych dotyczących zdarzenia z dnia 15 stycznia 2023 r. popełnionego na szkodę M. M. (1) Sąd II instancji nie uwzględnił.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej, tj. uznanie, iż pokrzywdzeni swoim zachowaniem w znacznym stopniu przyczynili się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 216 § 3 kk i art. 217 § 2 kk, a w związku z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny.

Zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk poprzez zmianę kwalifikacji prawnej, tj. uznanie, iż funkcjonariusz policji M. M. (1) swoim niewłaściwym zachowaniem w znacznym stopniu przyczynił się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 226 § 2 kk w zw. z art. 222 § 2 kk, a w związku z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola instancyjna prawidłowości wydanego orzeczenia nie dostarczyła podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków. Stan faktyczny dotyczący czynów zabronionych popełnionych na szkodę M. K., J. P. oraz M. M. (1) został ustalony w sposób prawidłowy i w całości został oparty na wiarygodnych dowodach. Odmienne wskazania apelacji wynikały natomiast jedynie z dowodów, których cechy wiarygodności nie przypisano, a przez to nie mogły one zostać zaaprobowane przez organ odwoławczy. Nie było podstaw do jakiejkolwiek ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności w sposób oczekiwany przez apelującego.

Lp.

Zarzut

3.11.

Obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 217 § 1 kk (czyn objęty pkt 1 wyroku) poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony naruszył nietykalność cielesną M. K. oraz J. P., podczas gdy z ustalonego stanu faktycznego w tym zakresie wynika, że oskarżony został wypchany siłą z mieszkania zamieszkiwanego przez pokrzywdzonych, a w trakcie szarpaniny zarówno oskarżony został poturbowany przez J. P. i M. K., jak i J. P. i M. K. (2) doznali otarcia naskórka. Prawidłowa kwalifikacja prawna ww. zachowania prowadzi do wniosku, iż czyn ten wypełnił znamiona przestępstwa z art. 217 § 2 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezbędne jest przypomnienie w tym miejscu, że obraza prawa materialnego ma miejsce wtedy, gdy stan faktyczny został w orzeczeniu ustalony prawidłowo a nie zastosowano do niego właściwego przepisu prawa materialnego, a także wówczas, gdy nie zastosowano określonego przepisu w sytuacji, gdy jego zastosowanie było obowiązkowe. Natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego. Pogląd, że przy zarzucie prawa materialnego za punkt wyjścia należy przyjmować nie to co sąd ustalił, lecz to co powinien ustalić jest nie do zaakceptowania i tak ujmowany zarzut obrazy prawa materialnego jest w istocie zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia25 lutego 2025 r., sygn. akt III KK 16/25, Lex nr 3835767).

Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za czyn z art. 217 § 1 kk (objęty pkt 1 wyroku) odbyło się na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, jedynie w oparciu o wiarygodne dowody na temat zdarzeń z dnia 6 stycznia 2023 r. Dowody te w żaden sposób nie świadczyły o tym by zachowanie oskarżonego polegające na naruszeniu nietykalności cielesnej M. K. i J. P. stanowiło reakcję na wyzywające zachowanie pokrzywdzonych. Tezy postawione na ten temat w apelacji zostały oparte wyłącznie na niewiarygodnych wyjaśnieniach oskarżonego oraz nagraniach niemogących stanowić podstawy ustaleń faktycznych z powodów opisanych we wcześniejszej części niniejszego uzasadnienia. Wobec powyższego nie było żadnych podstaw dla stwierdzenia, że doszło do naruszenia w tej sprawie przepisu prawa materialnego art. 217 § 1 kk. Podobnie bezpodstawne były tezy o wyczerpaniu przez oskarżonego wyłącznie znamion przestępstwa z art. 217 § 2 kk.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej, tj. uznanie, iż pokrzywdzeni swoim zachowaniem w znacznym stopniu przyczynili się do zaistniałego zdarzenia, a co za tym idzie przyjęcie, że zachowanie oskarżonego wypełniło znamiona przestępstwa z art. 216 § 3 kk i art. 217 § 2 kk, a w związku z tym odstąpienie od wymierzenia kary, bądź orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie potwierdziła by doszło do obrazy prawa materialnego, tj. art. 217 § 1 kk, stanowiącego element czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku. Nie było żadnych powodów by zachowanie oskarżonego jakiego dopuścił się on wobec M. K. oraz J. P. zakwalifikować jako czyn wyczerpujący wyłącznie znamiona przestępstwa z art. 217 § 2 kk. Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej z art. 217 § 1 kk było prawidłowe, a przeciwne twierdzenia obrony na ten temat oceniono negatywnie. Nie było podstaw do jakiejkolwiek ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia.

Lp.

Zarzut

3.12.

Obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 224 § 2 kk (czyn objęty pkt 4 wyroku) poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i przyjęcie, iż oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu przestępstwa w postaci kierowania gróźb bezprawnych wobec ratowników medycznych E. Z. i C. S. w celu zmuszenia ich do zaniechania prawnej czynności służbowej. Prawidłowa subsumpcja ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego nie pozwala ani na uznanie, że oskarżony kierował wobec ratowników medycznych bezprawne groźby, ani że poprzez te właśnie groźby miał on na celu zmuszenie ratowników medycznych do zaniechania prawnej czynności służbowej. Należy podkreślić, że to sam oskarżony wezwał karetkę w związku z poniesionymi obrażeniami głowy w celu uzyskania pomocy, a ponadto słowa oskarżonego: wypowiedziane były w dużym stresie w związku z czynnościami policjanta w zakresie jego obezwładnienia; nie były skierowane do konkretnej osoby; ani E. Z. ani również obecny przy zdarzeniu st. post. M. M. (1) na żadnym etapie postępowania nie wskazali jakoby groźby te wzbudziły w nich uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione (zarzut ten nie obejmuje w ogóle st. post. M. M. (1) – znajdującego się najbliżej oskarżonego). Sąd I instancji nie wykazał również zamiaru bezpośredniego po stronie oskarżonego do zmuszenia funkcjonariusza publicznego lub osoby przybranej do czynności do zaniechania prawnej czynności służbowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Znamiennym jest, że przepis art. 224 § 2 kk, inaczej niż przepis art. 190 § 1 kk, jako znamienia przestępstwa nie traktuje zaistnienia u adresata groźby obawy jej spełnienia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 6 marca 2014 r., sygn.. akt II AKa 23/14, Lex nr 1444871). Wobec powyższego za nietrafione należało ocenić wszelkie uwagi obrony odnośnie braku podstaw do przyjęcia, iż groźby oskarżonego wypowiedziane w dniu 15 stycznia 2023 r. pod adresem ratowników medycznych E. Z. oraz C. S. wywołały u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Badanie tej okoliczności nie było bowiem konieczne dla stwierdzenia wyczerpania wszystkich ustawowych znamion przestępstwa z art. 224 § 2 kk.

Pozostała część omawianego w tym miejscu zarzutu stanowiła nieudaną próbę wytłumaczenia oskarżonego przez obrońcę z zachowania jakiego dopuścił się względem ratowników medycznych, mającą na celu jedynie uniknięcie odpowiedzialności karnej przez F. S. (1) za popełniony przez niego czyn. Zgromadzone w tej sprawie wiarygodne dowody świadczyły jasno, że słowa gróźb były wypowiedziane z premedytacją, nie miały na nie żadnego wpływu czynności policjanta znajdującego się z ratownikami wewnątrz karetki dla zapewnienia im bezpieczeństwa przed agresywnym pacjentem – oskarżonym. Słowa oskarżonego były skierowane wprost do ratowników medycznych i tak właśnie oni sami to odebrali, a odmienna interpretacja obrony jest bezpodstawna. Nie ma przy tym żadnego znaczenia, że to oskarżony wezwał na miejsce karetkę pogotowia. Fakt wezwania służb nie wyklucza następczego agresywnego zachowania sprawcy wobec ratowników medycznych. Podkreślić tu trzeba, że nastawienie F. S. (1) do ratowników medycznych uległo drastycznej zmianie kiedy uznał on, że są oni w zmowie z funkcjonariuszem Policji, do którego swoją agresję oskarżony kierował jeszcze przed przybyciem pracowników pogotowia ratunkowego. Konkludując, ustalony stan faktyczny wskazywał jasno, że oskarżony swoim zachowaniem z dnia 15 stycznia 2023 r. wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionego na szkodę E. Z. oraz C. S.. Przypisanie odpowiedzialności karnej za ten czyn było w pełni prawidłowe, a wydany w tej części wyrok skazujący jest słuszny.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 224 § 2 kk oraz zmiana zaskarżonego wyroku w zakresie czynu z art. 226 § 1 kk poprzez orzeczenie wobec oskarżonego kary grzywny w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia nie potwierdziła by doszło do obrazy przepisów prawa materialnego. Ustalony stan faktyczny oparty na wiarygodnych dowodach, świadczył za tym, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie ustawowe znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk popełnionego na szkodę E. Z. oraz C. S.. Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej za ten czyn, w takim kształcie oceny prawnej było zatem prawidłowe.

Lp.

Zarzut

3.13.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w zakresie czynu opisanego w pkt 2 skarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 10 miesięcy ograniczenia wolności w wymiarze 30 godzin miesięcznie (praca na cele społeczne), tj. dolegliwości zbyt surowej w stosunku do stopnia zawinienia sprawcy oraz okoliczności popełnienia czynu, w tym w szczególności przyznania się do winy oraz wyrażenia skruchy – co wpływać powinno na ocenę stopnia jego winy, a zatem stanowi okoliczności łagodzące odpowiedzialność karną oskarżonego. W efekcie końcowym orzeczona przez Sąd I instancji kara nie uwzględniła okoliczności łagodzących (niekaralność, przyznanie się oskarżonego do winy, mocno wyzywające zachowanie pokrzywdzonych), co w konsekwencji doprowadziło do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem kary orzeczonej a karą, która powinna zostać orzeczona przy zastosowaniu dyrektyw wymiary kary z art. 53 kk przy uwzględnieniu zasad wynikających z treści art. 37a § 1 kk.

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary w zakresie czynu opisanego w pkt 3 skarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 5 miesięcy ograniczenia wolności w wymiarze 30 godzin miesięcznie (praca na cele społeczne), tj. dolegliwości zbyt surowej w stosunku do stopnia zawinienia sprawcy oraz okoliczności popełnienia czynu oraz faktu przyznania się oskarżonego do winy (s. 3 protokołu rozprawy z dnia 6 października 2023 r.). Co istotne Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku całkowicie pominął tę kwestię, nie zwracając na nią uwagi, a zatem pomijając jedną z najważniejszych okoliczności łagodzących odpowiedzialność karną oskarżonego. W efekcie końcowym doprowadziło to do wyraźnej dysproporcji pomiędzy charakterem kary orzeczonej a karą, która powinna zostać orzeczona przy zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary z art. 53 kk przy uwzględnieniu zasad wynikających z treści art. 34 § 1 aa pkt 1 kk.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należy pamiętać, iż rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to niedostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nienadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji, miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kary jednostkowe orzeczone za czyny opisane w pkt II i III części wstępnej zaskarżonego wyroku były rażąco surowe w stosunku do wagi i okoliczności osądzanych czynów. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kar jednostkowych wziął pod uwagę wszystkie występujące w kontrolowanej sprawie okoliczności obciążające oraz łagodzące. Prawidłowo został także określony stopień winy i społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów zabronionych. Wszelkie te rozważania Sąd odwoławczy w pełni popiera i akceptuje, a przeciwne twierdzenia zawarte w apelacji na ten temat były nieuzasadnione. Prawdą jest, że Sąd I instancji jako okoliczności łagodzącej nie wymienił przyznania się przez F. S. (1) do popełnienia czynów opisanych w pkt II i III części wstępnej zaskarżonego wyroku. Analiza akt sprawy potwierdza, że na pewnym etapie postępowania podsądny przyznał się do popełnienia w/w czynów. Niemniej jednak należy podkreślić, że przyznanie się to było chwiejne i ewidentnie intencjonalne – zmierzające do uzyskania jak najłagodniejszej kary. Nie można nie dostrzec tego, że w toku procesu podsądny zmieniał swoje oświadczenia co do przyznania się do winy i sprawstwa do zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. W takiej sytuacji tego rodzaju przyznania się do winy w zakresie dwóch z pięciu czynów przypisanych w zaskarżonym wyroku nie można było przeceniać. W efekcie więc, brak zaznaczenia tej okoliczności jako łagodzącej nie miało większego wpływu na ocenę współmierności orzeczonych kar jednostkowych. Podkreślić przy tym trzeba, że liczba okoliczności obciążających była znacznie większa niż nieliczne okoliczności łagodzące, co musiało znaleźć odzwierciedlenie w wymiarze orzeczonych kar jednostkowych. Warto zwrócić uwagę, że za wszystkie przypisane oskarżonemu czyny orzeczona została kara ograniczenia wolności i to nawet w przypadkach kiedy ustawowe granice kar za przypisane mu przestępstwa przewidywały wyłącznie karę pozbawienia wolności (wtedy przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk). Sąd Rejonowy nie wymierzył więc kary najsurowszej rodzajowo tylko miarkował jej rodzaj i wymiar, dostosowując go każdorazowo do wagi i okoliczności danego przestępstwa przypisywanego F. S. (1), a także uwzględniając jego dotychczasową niekaralność. Warto nadmienić, że wszystkie kary jednostkowe orzeczone w zaskarżonym wyroku zbliżone są do dolnych granic kary ograniczenia wolności, a więc wymiaru żadnej z kar jednostkowych nie można było uznać za niewspółmiernie surowy.

Sąd Okręgowy objął kontrolą instancyjną współmierność wszystkich kar jednostkowych i nie stwierdził przy żadnej z nich by była ona zbyt surowa względem wagi i okoliczności danego czynu przypisanego F. S. (1). Podobnie oceniono wymiar kary łącznej ograniczenia wolności, która słusznie została określona z zastosowaniem zasady asperacji. Sąd odwoławczy nie miał również żadnych zastrzeżeń do pozostałych rozstrzygnięć zawartych w wyroku dotyczących środków karnych oraz środków kompensacyjnych, które były wyważone i celowe.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego za czyn z pkt 2 zaskarżonego wyroku kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieopłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. kary 5 miesięcy ograniczenia wolności w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego za czyn z pkt 3 zaskarżonego wyroku kary ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, tj. kary 2 miesięcy ograniczenia wolności w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw dla uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kary jednostkowe oraz kara łączna orzeczone przez Sąd Rejonowy w kontrolowanej sprawie były współmierne do wagi czynów przypisanych F. S. (1). Przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego. Nie było żadnych powodów dla dokonywania przez organ odwoławczy ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie dotyczącym wymiaru kar jednostkowych oraz kary łącznej. Kary zaproponowane w apelacji należało ocenić jako zbyt łagodne, które nie spełniłyby celów jakie stawia ustawa karna, zarówno tych ogólnoprewencyjnych, a przede wszystkim indywidualnych wobec sprawcy, aby zrozumiał naganność swoich zachowań i nie powtórzył ich w przyszłości.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy jest całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego F. S. (1), jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego wyłącznie przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi na ogólnych zasadach ten, kto wniósł środek odwoławczy. Wobec nieuwzględnienia apelacji wniesionej przez obrońcę F. S. (1), podsądny zgodnie z art. 636 § 1 kpk był zobowiązany do poniesienia kosztów procesu, w tym także tych kosztów, o których mowa w art. 616 § 1 pkt 2 kpk, a więc uzasadnionych wydatków oskarżycieli posiłkowych z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika.

Pełnomocnik oskarżycieli posiłkowych: M. K., D. P. oraz J. P. w odpowiedzi na apelację zawarł wniosek o zasądzenie od oskarżonego na rzecz oskarżycieli posiłkowych zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie odwoławcze. Wniosek ten podtrzymał na rozprawie apelacyjnej w dniu 10 lipca 2025 r. Przytoczone wyżej przepisy stanowią podstawę prawną uwzględniającą to żądanie. Wysokość kosztów poniesionych przez każdego z oskarżycieli posiłkowych z tytułu ustanowienia w sprawie pełnomocnika została ustalona w oparciu o § 11 ust. 2 pkt 4 oraz § 15 ust. 1 i 3 oraz § 17 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Jest to łącznie kwota 2.520 zł (3 x 840 zł).

3.

Mając na względzie powyżej przytoczoną normę prawną art. 636 § 1 kpk, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w kwocie 40 zł (20 zł - ryczałt za doręczenie wezwań i innych pism - § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym; 20 zł – opłata za wydanie informacji o oskarżonym z Krajowego Rejestru Karnego w systemie teleinformatycznym - § 3 ust. 2 ustawy z dnia 18 czerwca 2014 r. w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego). Ponadto w oparciu o regulacje art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd odwoławczy wymierzył podsądnemu opłatę za II instancję w kwocie 300 zł.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł żadnych podstaw uzasadniających zwolnienie podsądnego od obowiązku zwrotu kosztów sądowych, o których mowa w art. 624 § 1 kpk.

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak