Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 490/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Rejonowego w Gnieźnie z dnia 15 stycznia 2024 r., sygn. akt II K 736/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Skazany M. A. w swojej apelacji nie wskazując żadnego konkretnego zarzutu odwoławczego z art. 438 bądź z art. 439 kpk, zgłosił uchybienia procesowe jakich jego zdaniem dopuścił się Sąd Rejonowy poprzez rozpoznanie sprawy o wydanie wyroku łącznego bez obecności tegoż skazanego oraz bez obecności adwokata, który powinien zostać wyznaczony z urzędu. W związku z powyższym uznano, że apelujący zakwestionował prawidłowość procedury karnej w przeprowadzeniu przez Sąd Rejonowy w Gnieźnie sprawy o wydanie wyroku łącznego i naruszenie prawa skazanego do obrony (zarzut z art. 438 pkt 2 kpk).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kontrola odwoławcza nie potwierdziła aby w postępowaniu przed Sądem I instancji doszło do naruszenia procedury karnej i to jeszcze tego rodzaju, że mogłoby to wpłynąć na treść zapadłego wyroku łącznego. Sąd Okręgowy stwierdził, że faktycznie skazany nie brał udziału w rozprawie przed Sądem Rejonowym w Gnieźnie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, która odbyła się w dniu 15 stycznia 2024 r. oraz, że w tym postępowaniu w I instancji skazany nie korzystał z pomocy obrońcy (vide: protokół rozprawy k. 31). Taka sytuacja procesowa była jak najbardziej dopuszczalna jeśli skazany będąc pozbawiony wolności, zawiadomiony o terminie rozprawy, stosownie do art. 451 kpk nie zawnioskował o doprowadzenie. Nie było to zatem wynikiem uchybień proceduralnych lecz skutkiem biernej postawy procesowej samego podsądnego. Jak wynika z akt sprawy M. A. został pouczony przez Sąd Rejonowy o treści art. 451 kpk (vide: zarządzenie z dnia 11 grudnia 2023 r., k. 9), które wraz z zawiadomieniem o terminie rozprawy odebrał w ZK W. w dniu 20 grudnia 2023 r. (k. 29). W związku z tym, że skazany nie złożył wniosku o doprowadzenie rozpatrywanego w trybie wspomnianego wyżej art. 451 kpk nie została uruchomiona procedura przydzielenia skazanemu obrońcy z urzędu. Skazany M. A. do czasu wyrokowania przez Sąd I instancji nie złożył też wniosku o przydzielenie mu obrońcy z urzędu z powodu braku środków na ustanowienie obrońcy z wyboru, tj. na podstawie art. 78 § 1 kpk. Taki wniosek został przez niego złożony w administracji ZK W. dopiero w dniu 14 lutego 2024 r. (k. 45-46) i rozpatrzony pozytywnie przez Sędziego SR w Gnieźnie zarządzeniem z dnia 8 marca 2024 r. (k. 47). Apelujący zatem całkowicie bezpodstawnie oczekiwał przyznania mu obrońcy z urzędu, bez inicjatywy ze strony podsądnego. Nie miał on więc racji twierdząc, że Sąd Rejonowy powinien mu wyznaczyć adwokata z listy obrońców z urzędu. Kodeks postępowania karnego nie przewiduje w tym zakresie automatycznego przydziału obrońcy każdemu skazanemu w sprawie o wydanie wyroku łącznego. Postępowanie sądowe o wydanie wyroku łącznego nie wymaga obrony obligatoryjnej, poza sytuacją gdy następuje odmowa wnioskowi skazanego o doprowadzenie na rozprawę (art. 451 kpk). W tym konkretnym przypadku nie zachodziły też żadne inne powody uzasadniające konieczność przydzielenia skazanemu obrońcy z urzędu, stan zdrowia psychicznego czy inne okoliczności utrudniające samodzielną obronę, o których mowa w art. 78 § 3 i 4 kpk. Kontrola odwoławcza nie potwierdziła więc aby w tym przypadku doszło do naruszenia prawa skazanego do obrony.

Wniosek

O ponowne rozpatrzenie sprawy przez sąd apelacyjny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przeprowadzone postępowanie kontrolne przez Sąd Okręgowy w Poznaniu nie potwierdziło żadnych nieprawidłowości w zakresie dochowania prawa skazanego do obrony (art. 6 kpk). Nieobecność skazanego na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku łącznego była spowodowana niezłożeniem wniosku o doprowadzenie w celu wzięcia udziału w tej czynności procesowej przed Sądem Rejonowym w Gnieźnie. Wszelkie pouczenia zaś skazany otrzymał i miał możliwość zapoznać się z ich treścią, odpowiednio wcześnie przed zaplanowaną na 15 stycznia 2024 r. rozprawą. Bierna postawa skazanego była wyborem podsądnego i nie miał nań żadnego wpływu organ orzekający, poza tym nie rzutowało to na treść zapadłego rozstrzygnięcia końcowego. Nie było zatem podstaw procesowych do ingerencji w zaskarżony wyrok.

Lp.

Zarzut

3.2.

Zarzut podniesiony w apelacji obrońcy skazanego: Rażąca niewspółmierność kary będąca skutkiem niewłaściwego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz nieuwzględnienie wszystkich okoliczności łagodzących po stronie skazanego, skutkiem czego orzeczona kara łączna 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco niewspółmierna do winy i społecznej szkodliwości czynu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Warto przypomnieć, iż zarzut niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 grudnia 1994 r., sygn. akt III KRN 120/94, Legalis nr 28989). Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Chodzi o taką karę, której wymiar razi poczucie sprawiedliwości. Uwzględniając powyższe Sąd II instancji był przekonany o bezzasadności zarzutu apelacyjnego obrońcy. Nie sposób bowiem zgodzić się ze skarżącym aby orzeczona kara łączna była niewspółmiernie surowa do okoliczności przedmiotowej sprawy oraz danych dotyczących osoby skazanego.

Konieczne jest przypomnienie, iż przy wydawaniu wyroku łącznego sąd powinien przede wszystkim badać związki: podmiotowo-przedmiotowy jak i czasowy, zachodzące pomiędzy zbiegającymi się czynami, jako okoliczności istotne dla zastosowania jednej z dyrektyw wymiaru kary łącznej – absorpcji (w aktualnym stanie prawnym, od dnia 24 czerwca 2020 r. zastosowanie tej zasady w pełnym zakresie nie jest możliwe z uwagi na nowelizację przepisu art. 86 § 1 kk określającego surowsze granice kary łącznej), asperacji (częściowa absorpcja) czy kumulacji (suma kar), ustalając czy związek ten jest ścisły, dość odległy lub w ogóle go brak ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 czerwca 2018 r., sygn. akt II AKa 73/18, Legalis nr 1813581). Dodać jeszcze warto, iż każdorazowo decyzja sądu o wysokości kary łącznej musi uwzględniać z jednej strony, że celem instytucji kary łącznej jest zapewnienia racjonalnego i humanitarnego stosowania kar i środków karnych, ale też nie może pomijać, że kara łączna nie jest swoistym narzędziem łagodzenia kar jednostkowych i polepszania sytuacji faktycznej oraz prawnej wielokrotnego sprawcy. Oznacza to w praktyce, że priorytetową zasadą kary łącznej powinna być zasada asperacji, natomiast karę łączną orzeczoną na zasadzie absorpcji albo kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane bardzo wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 6 września 2018 r., sygn. akt II AKa 144/18, Legalis nr 1852052). Wyrokowanie łączne w żadnym razie nie sprowadza się do automatycznego przyjmowania rozwiązania najkorzystniejszego dla skazanego i wymierzania mu kary łącznej na zasadzie maksymalnej absorpcji, której zastosowanie nie jest obowiązkiem sądu orzekającego, a wręcz przeciwnie, powinno mieć charakter wyjątkowy i dotyczyć sytuacji bardzo nietypowych. Stosowanie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie przedstawia się jako obowiązek sądu orzekającego, ani nie stanowi punktu wyjścia przy dokonywaniu oceny wymiaru kary łącznej ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 25 marca 2019 r., sygn. akt II AKa 362/18, Legalis nr 1997972).

Biorąc pod uwagę wszystkie powyżej przypomniane najważniejsze reguły i dyrektywy orzekania o karze łącznej, Sąd odwoławczy stwierdził, iż Sąd Rejonowy prawidłowo orzekł karę łączną pozbawienia wolności, uznając że zachodzą warunki z art. 85 § 1 kk oraz z art. 86 § 1 kk do połączenia kar pozbawienia wolności z wyroków opisanych w punktach X i XI zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wbrew stanowisku obrońcy, Sąd I instancji prawidłowo ocenił wszystkie okoliczności mające wpływ na wymiar orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, w tym związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami i w odpowiednim stopniu rozważył przy określaniu kary łącznej przy zastosowaniu zasady asperacji.

Została zatem odpowiednio uwzględniona okoliczność, że łączeniu podlegały kary za występki popełnione w dość długim przedziale czasowym bo na przestrzeni ponad 1 roku i 1 miesiąca. Ponadto, jak wynika z wyroków skazujących z punktów X i XI M. A. naruszał różnego rodzaju dobra prawne. Jedno skazanie dotyczyło czynu przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji (art. 178a § 4 kk i art. 178b kk w zw. z art. 11 § 2 kk), drugie wymierzone było przeciwko rodzinie i opiece (art. 209 § 1a kk), przy czym w drugim przypadku sprawca działał w warunkach recydywy z art. 64 § 1 kk. Jak widać brak podobieństwa między przestępstwami osądzonymi w sprawie o sygn. II K 802/21 oraz w sprawie o sygn. II K 903/22, co słusznie dostrzegł Sąd Rejonowy. Sąd Okręgowy zwrócił też uwagę, iż w poprzednim wyroku łącznym jaki zapadł w stosunku do skazanego M. A. w Sądzie Rejonowym w Gnieźnie w dniu 10 października 2019 r. pod sygn. II K 581/19, łączeniu podlegały kary wymierzone za tego samego rodzaju przestępstwa, tj. z art. 209 § 1a kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz z art. 178a § 1 kk, gdzie zastosowano także zasadę częściowej absorpcji, na skutek czego skazany „zyskał” 4 miesiące pozbawienia wolności. Znamienne jest, że skazany nie wyciągnął należytych wniosków z tego połączenia kar, od tamtej pory ponownie wszedł w konflikt z prawem i popełniał kolejne przestępstwa przeciwko tym samym dobrom prawnym. Taka postawa skazanego nie mogła wpłynąć pozytywnie na wymiar kary łącznej przy kolejnym wyrokowaniu, czego zdaje się nie dostrzegać apelujący obrońca.

Skarżący bezskutecznie przekonywał, iż należało w wyższym stopniu uwzględnić okoliczności faktyczne związane z pobytem skazanego w zakładzie karnym, co winno wpłynąć na niższy wymiar kary łącznej. Odnosząc się do tych wskazań należy podkreślić, że opinia o M. A. na temat jego zachowania w warunkach izolacji penitencjarnej co prawda nie była negatywna ale też nie wybijała się na plus. Skazany pracuje na terenie jednostki penitencjarnej nieodpłatnie, nie był nagradzany regulaminowo, raz ukarany dyscyplinarnie. Jest uzależniony od alkoholu, z niską motywacją do zachowania abstynencji, stąd wymaga dalszego oddziaływania penitencjarnego, gdyż cele kary nie zostały dotąd uzyskane. Wszystko to miał na uwadze Sąd Rejonowy orzekając karę łączną.

Obrońca we wniesionym środku odwoławczym nie dokonał pełnej analizy przytoczonych wyżej okoliczności, akcentując jedynie korzystne elementy z opinii o skazanym oraz przywołując puste deklaracje o chęci powrotu skazanego do normalnego życia na wolności i podjęcia pracy. Natomiast przeważające okoliczności o charakterze obciążającym zdecydowanie przemawiały za zastosowaniem częściowej, nieznacznej absorpcji i uzasadniały wymierzenie M. A. kary łącznej w wymiarze zbliżonym do górnej granicy wymiaru kary łącznej. Kara łączna pozbawienia wolności w zaskarżonym wyroku umniejszona o 2 miesiące od sumy kar, to zmiana w pełni adekwatna do wszystkich okoliczności tej sprawy i danych osobopoznawczych o osobie skazanego.

Analiza niniejszej sprawy i informacji o innych skazaniach podsądnego prowadzą do wniosku, że zdążył on być już 10 razy karany. Wobec skazanego stosowana była też gradacja kar. Otrzymał wcześniej karę ograniczenia wolności oraz korzystał z dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia kar pozbawienia wolności. Jednak to nie powstrzymało go od kolejnych naruszeń prawa. Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że popełnienie większej ilości przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Wskazuje bowiem na posunięty stopień demoralizacji skazanego, dla którego wejście w konflikt z prawem nie miało jednorazowego, przypadkowego charakteru ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 4 kwietnia 2019 r., sygn. akt II AKa 34/19, Legalis nr 2238832).

Biorąc pod uwagę powyższe wskazania Sąd odwoławczy stwierdził, iż Sąd Rejonowy orzekając o karze łącznej prawidłowo wyważył wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar wobec skazanego i uwzględnił je w odpowiednim stopniu gdy zdecydował o zastosowaniu zasady asperacji przy kształtowaniu wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 10 miesięcy.

Jednocześnie Sąd odwoławczy stwierdził, że wymierzenie skazanemu kary łącznej w niższym wymiarze byłoby sprzeczne z celami zapobiegawczymi i wychowawczymi oraz potrzebami w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, a nadto nie uwzględniałoby w odpowiednim stopniu okoliczności podmiotowo-przedmiotowych poszczególnych przestępstw podlegających łączeniu. Nie ulega wątpliwości, że skazany M. A. wymaga stosunkowo długofalowego oddziaływania aby nie tylko zrozumiał naganność swojego zachowania, ale też aby kara ta podziałała na niego prewencyjnie i aby zaprzestał popełniania kolejnych przestępstw. Uznać zatem należało, że obrońca bezzasadnie domagał się zastosowania zasady pochłaniania kar jednostkowych do maksymalnej absorpcji i nie przekonał o nieprawidłowości kary orzeczonej przez Sąd I instancji.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie 1 poprzez obniżenie orzeczonej kary łącznej do najniższego dopuszczalnego wymiaru

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do uwzględnienia wniosku z uwagi na niezasadność omówionego zarzutu. Przeprowadzona kontrola odwoławcza nie wykazała istnienia okoliczności, które byłyby powodem do ingerencji w wymiar kary łącznej i przyczynkiem do jej wydatnego złagodzenia. Niniejsze postępowanie nie potwierdziło by orzeczona przez Sąd Rejonowy wobec skazanego M. A. kara łączna pozbawienia wolności cechowała rażąca surowość.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok został w całości utrzymany w mocy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Postępowanie odwoławcze nie wykazało uchybień w zaskarżonym wyroku, które podnosił obrońca w apelacji. Brak było także podstaw wskazanych w art. 439, 440 kpk, uzasadniających uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 616 § 1 pkt 1 kpk do kosztów procesu należą koszty sądowe, którymi są m.in. wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania (art. 616 § 2 pkt 2 kpk). Jednym z wydatków Skarbu Państwa, na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk są wypłaty dokonane z tytułu nieopłaconej przez strony pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokatów lub radców prawnych.

Obrońca skazanego – adw. M. S. została mu przydzielona z urzędu. W apelacji wniosła o zasądzenie na jej rzecz od Skarbu Państwa zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skazanemu w postępowaniu odwoławczym. Obrońca brał udział w rozprawie apelacyjnej, gdzie reprezentował interesy skazanego. W związku z powyższym w tym przypadku znalazły zastosowanie przytoczone wyżej przepisy, stanowiąc podstawę uwzględnienia wniosku o przyznanie kosztów. Natomiast wysokość kosztów obrońcy będącego adwokatem została ustalona w oparciu o § 2 pkt 1, § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2024 r. poz. 499). Jest to kwota 295,20 zł brutto ( 240 zł oraz 55,20 zł z tytułu podatku VAT).

3.

Zgodnie z art. 636 § 1 kpk w razie nieuwzględnienia środka odwoławczego wniesionego przez oskarżonego (odpowiednio skazanego) ma on obowiązek ponieść koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa. Koszty te zgodnie z art. 616 § 1 kpk obejmują wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania oraz opłaty. Natomiast wedle art. 634 kpk, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając to na względzie, Sąd Okręgowy sięgnął po rozwiązanie przewidziane art. 624 § 1 kpk i zwolnił skazanego od obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa należnych od niego kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Stwierdził bowiem, że skazany M. A. nie posiada żadnego majątku, nie jest zatrudniony odpłatnie w jednostce penitencjarnej, w której odbywa karę pozbawienia wolności, poza tym ciążą na nim spore zaległe obciążenia alimentacyjne i bieżące zobowiązania z tego tytułu. Tak przedstawiająca się sytuacja materialna skazanego przemawiała za zwolnieniem go od kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne. Ich uiszczenie przekraczałoby bowiem aktualne możliwości finansowe podsądnego.

7.  PODPISy

Mariusz Sygrela Hanna Bartkowiak Piotr Gerke