Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 335/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Nowym Tomyślu z dnia 19 grudnia 2024 r., sygn. akt II K 93/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

D. W.

Oskarżony w okresie od 7 lipca 2023 r. do 7 stycznia 2025 r. pracował w (...) Sp. z o.o. w Z. na stanowisku robotnik do prac ciężkich zieleni miejskiej – kierowca. Umowa została rozwiązana za porozumieniem stron.

Świadectwo pracy

k. 463

2.

D. W.

Decyzją z dnia 28 stycznia 2025 r. oskarżony został uznany za osobę bezrobotną.

Decyzja

k. 464

3.

D. W.

Wniosek oskarżonego o przyznanie bonu szkoleniowego osobie bezrobotnej do 30 roku życia został pozytywnie rozpatrzony.

Pismo Powiatowego Urzędu Pracy w Z. z dnia 6 lutego 2025r.

k. 465

4.

D. W.

Oskarżony od dnia 5 maja 2025 r. jest zatrudniony w firmie prowadzonej przez D. R. na stanowisku kierowca. Umowa została zawarta na czas określony do 30 kwietnia 2026 r.

Umowa o pracę

k. 488

5.

D. W.

Syn oskarżonego – O. W. został zaliczony do osób niepełnosprawnych.

Orzeczenie o niepełnosprawności

k. 489-490

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Świadectwo pracy

Dokumenty te pochodzą od organów upoważnionych do ich wydania. Nie było powodów by kwestionować wynikające z nich okoliczności, zwłaszcza że nie czyniła tego żadna ze stron niniejszego postępowania. Zaistniały więc podstawy dla uznania tych dokumentów za wiarygodne dowody. Podkreślić jednak należy, że okoliczności wynikające z tych dowodów nie miały decydującego znaczenia dla badania prawidłowości wydanego w tej sprawie orzeczenia. Trudna sytuacja rodzinna i majątkowa oskarżonego nie mogła determinować wymiaru kar jednostkowych, czy kary łącznej orzeczonych przez Sąd Rejonowy za przypisane temu podsądnemu przestępstwa. Podobnie fakt jego zatrudnienia obecnie w firmie (...) i świadczenia pracy na rzecz tego podmiotu nie mógł determinować orzeczenia wobec oskarżonego kary w niższym wymiarze, czy też kar innego rodzaju (jak proponowana przez obrońcę kara ograniczenia wolności). Wobec powyższego, przedstawione w postępowaniu odwoławczym przez obronę dowody, choć mające walor wiarygodności, nie odniosły przed Sądem Okręgowym oczekiwanego skutku.

2.

Decyzja

3.

Pismo Powiatowego Urzędu Pracy w Z. z dnia 6 lutego 2025 r.

4.

Umowa o pracę

5.

Orzeczenie o niepełnosprawności

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym przyjęciu jako ustalone tutaj ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony podał najpierw pokrzywdzonej A. N. świadomie fałszywe też dane osobowe, podczas gdy z uwagi na podobieństwo wskazanego przez nią w zeznaniach z postępowania przygotowawczego usłyszanego jako pierwsze też nazwiska (...) do prawdziwego nazwiska oskarżonego (...) nie sposób z uwagi na czas i miejsce zatrzymania, porę roku i złe warunki atmosferyczne w świetle oceny tej wypowiedzi zgodnie ze wskazaniami doświadczenia życiowego i logiki nie przyjąć jako równie prawdopodobne niewyraźne wypowiedzenie przez oskarżonego nazwiska w sposób powodujący usłyszenie w/w nieprawdziwego przez pokrzywdzoną, jako również jego niedosłyszenia i zmiany przez pokrzywdzoną, niewyraźnego jego usłyszenia przez nią, czy też po prostu tzw. „przekręcenia” wynikającego z w/w okoliczności albo niewłaściwego lub niedokładnego zapamiętania, czy jego przetworzenia w toku czynności myślowych mających miejsce w jej drodze do radiowozu oraz czynności sprawdzających, gdyż przy racjonalności postępowania oskarżonego nie podałby on pokrzywdzonej w celu wprowadzenia jej w błąd nazwiska istotnie podobnego do prawdziwego, skoro za każdym razem na pytanie pokrzywdzonej podawał jej prawdziwą datę urodzenia i PESEL, a za drugim pytaniem nie upierał się przy nim i podał prawdziwe nazwisko prawidłowo przez nią zapamiętane, a w razie woli wprowadzenia ich w błąd co do swojej tożsamości oskarżony wielokrotnie podawałby wymyślone, niepodobne do swojego, zwykłe i nie wyróżniające się, całkiem odmienne nazwisko od swojego, do którego ujawnienia wówczas w drodze jego rozpytania najprawdopodobniej by nie doszło na miejscu przedmiotowego zdarzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Omawianie przedmiotowego zarzutu należy rozpocząć od wyjaśnienia, że błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 kpk), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd. ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 lipca 2024 r., sygn. akt III KK 198/24, Lex nr 3732395).

Mając powyższe na uwadze nie sposób zgodzić się ze skarżącym by w kontrolowanej sprawie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych opisanego w środku odwoławczym. Omawiane ustalenie odnośnie celowego podania przez oskarżonego funkcjonariuszom Policji błędnego nazwiska wynikało jednoznacznie z wiarygodnych zeznań świadków A. N. oraz M. P.. Ten ostatni wyraźnie wszak zeznał, że oskarżony oprócz nazwiska wskazał także błędny PESEL (k. 398v). Prawidłowości oceny tych dowodów osobowych obrońca oskarżonego w żaden sposób nie podważał. Ponadto D. W. składając wyjaśnienia na rozprawie w dniu 28 marca 2024 r. przyznał, że podawał fałszywe dane podczas zatrzymania poprzez wskazanie swojego nazwiska ze zmienioną literą. Ten fragment wyjaśnień oskarżonego, jako korelujący z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, trafnie został przez Sąd Rejonowy oceniony jako wiarygodny, zaś apelujący go przemilczał. W świetle wymienionych wyżej osobowych źródeł dowodowych, w tym szczególności wyjaśnień samego oskarżonego, wszystkie twierdzenia apelacji dotyczące zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych należało uznać za nietrafione i pozbawione dowodowego wsparcia. Ta część środka odwoławczego poświęcona omawianemu tutaj zagadnieniu stanowiła próbę postawienia oskarżonego w lepszym świetle poprzez uznanie jako niepewne, że oskarżony podawał funkcjonariuszom Policji błędne dane osobowe podczas legitymowania. Jednakże okazało się to nieskuteczne, gdyż twierdzenia obrony przedstawione w środku odwoławczym miały charakter gołosłownych dywagacji i stały w sprzeczności nawet z częścią wyjaśnień samego D. W.. Ponadto niezrozumiałe wręcz było poświęcenie przez skarżącego tak dużej uwagi elementowi stanu faktycznego, który nie miał żadnego wpływu na ustalenie sprawstwa i winy podsądnego w zakresie zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów. Sąd Rejonowy ustalił ten element odtwarzając chronologię zdarzenia, przebieg interwencji, jako tło sytuacyjne przy kilkukrotnych, nieudanych próbach ustalenia przez funkcjonariuszy Policji prawidłowych personaliów osoby, którą zatrzymali oni w toku czynności służbowych przeprowadzanych w dniu 27 grudnia 2021 r. w B.. Podniesiona przez apelującego okoliczność nie rzutowała w żaden wymierny sposób na wymiar kary, o czym przekonuje treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu:

a) za czyn z pkt I kary 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności w formie pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

b) za czyn z pkt II kary 6 miesięcy ograniczenia wolności w formie pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

c) kary łącznej 2 lat ograniczenia wolności w formie pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, ewentualnie:

a) za czyn z pkt I kary 4 miesięcy pozbawienia wolności;

b) za czyn z pkt II kary 3 miesięcy pozbawienia wolności;

c) kary łącznej 5 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec bezzasadności zarzutu odwoławczego, który dotyczył okoliczności nie mającej znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, uznać należało za bezpodstawne również zgłoszone w tym zakresie wnioski końcowe.

Lp.

Zarzut

3.2.

Rażąca niewspółmierność kar jednostkowych i kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności poprzez błędną ocenę okoliczności wpływających na orzeczenie kary tego rodzaju zamiast kary wolnościowej albo kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze zbliżonym do wskazanego w żądaniu petitum apelacji wskutek nadania ustalonym okolicznościom niekorzystnym także nadmiernego znaczenia w zakresie wymiaru kary w postaci wielokrotnej karalności i wynikającego z niej też doświadczenia życiowego oskarżonego, dwóch pokrzywdzonych, wielości zachowań, umyślności oraz zamiaru bezpośredniego, natężenia agresji werbalnej, zwulgaryzowanej formy wypowiedzi oraz braku pamiętania szczegółów zdarzenia celem też uniknięcia przedstawienia siebie w negatywnym świetle, uwzględniając na korzyść jedynie tu przyznanie się oskarżonego, podczas gdy umyślność działania stanowi też ustawowe znamię strony podmiotowej obu przypisanych czynów, a zwulgaryzowane wypowiedzi również należą do ich ustawowych znamion, nie mogąc być same w sobie okolicznościami wpływającymi na wymiar kary, wielokrotną karalność na chwilę popełnienia czynów obejmowała tylko 3 skazania (kara grzywny, pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania, którą wykonano i kara pozbawienia wolności) i na moment ogłoszenia w/w wyroku 4 na karę ograniczenia wolności, a Sąd nie uwzględnił należycie nieznacznych negatywnych skutków czynu z pkt I (art. 157 § 2 kk), niepamięć oskarżonego co do szczegółów z powodu wskazanych też niżej okoliczności mogła być uzasadniona i nie miała znaczenia w sprawie dla ustalenia przebiegu zdarzenia z powodu dysponowania wystarczającą ilością obiektywnych dowodów do takiego też ustalenia oraz całkowicie pominął właściwości i warunki osobiste, zachowanie po popełnieniu czynów, w tym też starania o zadośćuczynienie za krzywdy i społecznemu poczuciu sprawiedliwości (przeproszenie, próba pojednania i zadośćuczynienia), co niewątpliwie stanowi z uwagi na istotną zmianę sytuacji oskarżonego wskazaną wcześniej załączonymi dokumentami oraz wynikami wywiadu środowiskowego i opinią z Aresztu Śledczego (ustabilizowanie swego życia, brak postępowań karnych o nowe czyny popełnione po przedmiotowych, przerwy w karze pozbawienia wolności w sprawie II K 184/23 i naprawienie wszystkich szkód w tamtej sprawie) o istnieniu jednak tych korzystnych dlań okoliczności, których nieuwzględnienie wpływające na jej rodzaj i rozmiar stanowi o rażącej niewspółmierności kary, co uzasadnia jednak orzeczenie tutaj kary wolnościowej albo istotnie niższej kary pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Należy pamiętać, iż rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca uwzględnienie zarzutu z art. 438 pkt 4 kpk, występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Tak orzeczona kara może być wynikiem bądź to nie dostrzeżenia występującej in concreto okoliczności istotnej z punktu widzenia dyrektywy wymiaru kary z art. 53 kk i nast. lub też nie nadania im adekwatnej wagi. Oceniając współmierność kary w relacji do dyrektyw i okoliczności wyznaczających jej wymiar, nie wolno zapominać, że art. 53 § 1 kk pozostawia wymiar kary sędziowskiemu uznaniu, nakazując, aby mieściła się ona w granicach przewidzianych przez ustawę. Przy ocenie kary przez pryzmat jej rażącej niewspółmierności nie można zatem nie uwzględniać granic, w jakich kara za dane przestępstwo może być orzeczona i w jakich niejako "proporcjach" pozostaje kara orzeczona względem granic pozostawionych sędziowskiemu uznaniu. W konsekwencji miarą surowości kary polegającej na pozbawieniu wolności, nie może być jedynie ilościowe oznaczenie czasu pozbawienia wolności ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej za dane przestępstwo, także z uwzględnieniem występujących w danym postępowaniu, zwykle niepowtarzalnych w danym układzie, okoliczności uzasadniających wymiar orzeczonej kary ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 maja 2022 r., sygn. akt II AKa 489/21, Legalis nr 2714830).

Mając na względzie powyższe wskazania orzecznicze, Sąd Okręgowy uznał, że obrońca oskarżonego nie wykazał by kary jednostkowe, czy też kara łączna były rażąco surowe w stosunku do wagi i okoliczności osądzanych czynów. Sąd odwoławczy nie stwierdził by kary jednostkowe za przypisane oskarżonemu w zaskarżonym wyroku czyny były niewspółmierne do wagi społecznej ich szkodliwości oraz stopnia zawinienia. Sąd Rejonowy rozważając nad wymiarem kar jednostkowych wziął pod uwagę wszystkie występujące w kontrolowanej sprawie okoliczności obciążające oraz łagodzące oraz dane osobopoznawcze o sprawcy. Wszelkie te rozważania Sąd Okręgowy w pełni popiera i akceptuje, a przeciwne twierdzenia na ten temat zawarte w apelacji były nieuzasadnione. Mylił się obrońca podnosząc, że elementy podane przez Sąd I instancji jako okoliczności obciążające stanowiły w części znamiona przypisanych D. W. czynów zabronionych i przez to nie mogły być jeszcze raz powoływane na niekorzyść przy określaniu wymiaru kary. Apelujący bowiem nie miał racji odnośnie zdublowania okoliczności obciążających. W przypadku zarówno umyślności działania jak też znieważania policjantów występuje gradacja ich nasilenia. Zgodnie z art. 53 § 2a kk okoliczności obciążające stanowią w szczególności m.in. popełnienie przestępstwa z premedytacją oraz w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie. Zatem wyraźna determinacja w zachowaniu oskarżonego, jego zła wola mogły zostać podniesione przez organ orzekający o karze jako okoliczności niekorzystne dla sprawcy. Podobnie w przypadku wystąpienia dużego natężenia wyzwisk i obraźliwych określeń, a także pokrzywdzenia nimi dwóch osób, można było tego typu okoliczności dodatkowo uwzględniać przy wymiarze kary. Natomiast nawet gdyby hipotetycznie wykluczyć te pojedyncze okoliczności obciążające to przewaga tych niekorzystnych nad łagodzącymi byłaby nadal wyraźna, co wymagało odpowiednio surowej reakcji wymiaru sprawiedliwości. Podkreślić należy, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną, wobec której uprzednio orzekane i odbywane kary nie przyniosły oczekiwanego rezultatu resocjalizacyjnego. D. W. okazał się sprawcą niepoprawnym, który będąc poszukiwany listem gończym do odbycia kary pozbawienia wolności, aby się przed nią ustrzec po raz kolejny wszedł w poważny konflikt z prawem, popełniając umyślne czyny zabronione na szkodę funkcjonariuszy Policji. Po analizie dotychczasowej ścieżki życiowej oskarżonego należało dojść do wniosku, że D. W. mimo stosunkowo młodego wieku (miał 26 lat w dacie czynu, obecnie ma lat 30) jest osobą zdemoralizowaną, na którą wolnościowe kary nie oddziałują, nie spełniają roli wychowawczo-prewencyjnej. To wszystko znalazło odzwierciedlenie w wymiarze kar jednostkowych, które nie mogły być uznane za niewspółmierne. Warto zwrócić uwagę w tym miejscu, że czyn z art. 224 § 2 kk zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 3 lat. Natomiast przestępstwo z art. 226 § 1 kk jest zagrożone karą grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Przewidziana w ustawie za przestępstwo z art. 224 § 2 kk wyłącznie kara pozbawienia wolności świadczy o tym, że czyn ten popełniony przez oskarżonego w dniu 27 grudnia 2021 r. jest poważnym przestępstwem i wymagał odpowiedniej reakcji organów wymiaru sprawiedliwości. Warto zwrócić uwagę, że kara jednostkowa 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona w zaskarżonym wyroku za czyn wyczerpujący znamiona aż czterech przestępstw i tak plasuje się w dolnych granicach ustawowego zagrożenia za tego typu przestępstwa, a więc wymiaru tej kary jednostkowej w żadnym wypadku nie można było uznać za niewspółmiernie surowy. W przypadku zaś kary 6 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z pkt II, z art. 226 § 1 kk, gdzie proporcjonalnie wymierzono surowszą karę w stosunku do zagrożenia ustawowego za to przestępstwo, nie oznaczało to wcale niezasadności takiego rozstrzygnięcia. Zważywszy na wspomniane wyżej okoliczności obciążające, determinację sprawcy w podważaniu autorytetu państwa oraz osób stojących na straży porządku publicznego, którzy nie dali oskarżonemu żadnego powodu do tak karygodnych zachowań, wymierzona surowa kara była celowa. Na podkreślenie zasługuje, że aby prawidłowo funkcjonowały instytucje prawnie chronione konieczne jest zapewnienie poszanowania dla funkcjonariuszy podczas wykonywania ich obowiązków służbowych, także w odniesieniu do ich godności. Bagatelizowanie tego rodzaju czynów byłoby nieuzasadnione i społecznie szkodliwe.

Jednocześnie, Sąd Okręgowy nie neguje pozytywnych zmian jakie zaszły w zachowaniu i sposobie życia oskarżonego po opuszczeniu zakładu karnego, które rokują na przyszłość, że nie będzie on już jak wcześniej umyślnie naruszał porządku prawnego. Niemniej jednak pamiętać należy, że życie obywatela w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa jest standardem i zachowania takiego nie sposób poczytywać jako szczególnie przemawiającego na korzyść sprawcy. Opinie o D. W. z czasu kiedy przebywał on w izolacji penitencjarnej były przeciętne. To natomiast, że obecnie oskarżony wywiązuje się z ciążących na nim obowiązków związanych z karami orzeczonymi za inne czyny zabronione, pracuje i dostarcza środków materialnych swojej rodzinie jest naturalnym zachowaniem w sytuacji tworzenia rodziny i posiadania dzieci. Oskarżony ma świadomość, że naruszenie warunków obowiązujących go środków penitencjarnych doprowadziłoby do ponownego osadzenia go w zakładzie karnym. Niewykluczone jest, że w tym przypadku, na etapie wykonawczym będzie on mógł skorzystać z możliwości odbywania kary w systemie dozoru elektronicznego. Nieskuteczne przy tym było odwoływanie się przez skarżącego do sytuacji rodzinnej i ekonomicznej oskarżonego D. W., gdyż nie mogły one w oderwaniu od szeregu występujących w kontrolowanej sprawie okoliczności obciążających zaważyć na wymierzeniu mu znacznie łagodniejszych kar jednostkowych. Oceniając współmierność orzeczonych kar jednostkowych nie sposób zignorować tego, że podsądny zupełnie bez powodu zaatakował dwóch funkcjonariuszy Policji, jednocześnie obrażał ich słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe, naruszył ich nietykalność cielesną oraz spowodował u policjantki obrażenia ciała naruszające prawidłowe funkcjonowanie narządów ciała na okres do 7 dni. Oskarżony nie reagował na polecenia policjantów, jego agresja eskalowała i nie zaprzestał wypowiadania bardzo poważnych wyzwisk nawet po zastosowaniu wobec niego środków przymusu bezpośredniego. Takie ordynarne zachowanie, pełne agresji i to skierowane wobec osób wypełniających swojego obowiązki zawodowe jako funkcjonariusze publiczni wymagało odpowiedniej reakcji w postaci kar jednostkowych. Obrońca oskarżonego przemilczał te wszystkie istotne okoliczności wymienione powyżej konstruując zarzut niewspółmierności orzeczonych kar jednostkowych. Zamiast tego skarżący uwypuklał tylko te okoliczności, które w jego ocenie winny zaważyć na znacznie łagodniejszym potraktowaniu oskarżonego. Tego rodzaju wybiórcze zabiegi obronne nie mogły doprowadzić do oczekiwanych rezultatów, gdyż zniekształcały właściwy obraz sytuacji podsądnego.

Sąd Okręgowy nie miał również zastrzeżeń do wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, która uwzględniała wszystkie okoliczności wymienione w art. 85a kk oraz związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy przestępstwami za które kary podlegały łączeniu. Określając wysokość kary łącznej Sąd Rejonowy miał na względzie bardzo bliski związek czasowy między tymi czynami, który nie mógł jednak determinować wymiaru kary łącznej przy zastosowaniu pełnej zasady absorpcji. Oskarżony odpowiada za dwa czyny godzące w różne dobra prawne, tylko w części będące przestępstwami podobnymi. Decyzja o zastosowaniu w takiej sytuacji zasady asperacji w dość znaczącym zakresie była słuszna, a wymiar kary łącznej został oceniony przez organ odwoławczy jako odpowiedni.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu:

a) za czyn z pkt I kary 1 roku i 4 miesięcy ograniczenia wolności w formie pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

b) za czyn z pkt II kary 6 miesięcy ograniczenia wolności w formie pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie;

c) kary łącznej 2 lat ograniczenia wolności w formie pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, ewentualnie:

a) za czyn z pkt I kary 4 miesięcy pozbawienia wolności;

b) za czyn z pkt II kary 3 miesięcy pozbawienia wolności;

c) kary łącznej 5 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw dla uwzględnienia powyższych wniosków z uwagi na bezzasadność omówionego zarzutu. Kary jednostkowe oraz kara łączna orzeczone przez Sąd Rejonowy w kontrolowanej sprawie były współmierne do wagi czynów przypisanych D. W.. Przeciwne stanowisko obrońcy oskarżonego nie spotkało się z aprobatą organu odwoławczego. Nie było żadnych powodów do ingerencji w treść zaskarżonego orzeczenia w zakresie dotyczącym wymiaru kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności. Kary zaproponowane w apelacji należało ocenić jako zbyt łagodne, które nie spełniłyby celów jakie ma spełnić kara wobec sprawcy, jak też w odbiorze społecznym, ogólnoprewencyjnym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu I instancji utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powodem utrzymania wyroku w mocy jest całkowita niezasadność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego D. W., jak też brak podstaw wskazanych w art. 439, 440 i 455 kpk, uzasadniających zmianę lub uchylenie wyroku poza granicami zarzutów i wniosków apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Zgodnie z art. 634 kpk jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, do kosztów procesu za postępowanie odwoławcze od orzeczeń kończących postępowanie w sprawie mają odpowiednie zastosowanie przepisy o kosztach za postępowanie przed sądem I instancji.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy opierając się na dyspozycji przepisu art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego z obowiązku zwrotu Skarbowi Państwa wydatków sądowych za postępowanie odwoławcze. D. W. jest zatrudniony od 5 maja 2025 r. na podstawie umowy na czas określony, wcześniej kilka miesięcy był bezrobotny, nie posiada żadnego znaczącego majątku, ma na utrzymaniu konkubinę i troje dzieci (w tym jedno niepełnosprawne), a nadto ciąży na nim obowiązek uiszczenia środka kompensacyjnego orzeczonego zaskarżonym wyrokiem. Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że obciążanie oskarżonego wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze i opłatą za II instancję stanowiłoby dla niego nadmierną dolegliwość finansową, oddalając też w czasie realizację środka kompensacyjnego orzeczonego na rzecz A. N..

7.  PODPIS

Hanna Bartkowiak