Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Leszek Matuszewski (spr.)

Sędziowie: SSO Sławomir Jęksa

SSO Dariusz Śliwiński

Protokolant: aplikant radcowski Bartłomiej Karzycki

przy udziale: Michała Prauzińskiego Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Grunwald w Poznaniu delegowanego do Prokuratury Okręgowej w Poznaniu

po rozpoznaniu w dniu 24 kwietnia 2018 roku

sprawy S. H. (1) oskarżonego z art. 56 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 62 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Pile z dnia 23 października 2017 r. sygn. akt II K 759/16

Uchyla zaskarżony wyrok i sprawę do ponownego rozpoznania przekazuje Sądowi Rejonowemu w Pile.

SSO Sławomir Jęksa SSO Leszek Matuszewski SSO Dariusz Śliwiński

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Pile wyrokiem z dnia 23.10.2017r wydanym w sprawie IIK 759/16 uznał oskarżonego S. H. (1) za winnego popełniania dwóch przestępstw:

1.  przestępstwa z art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29.07.2005r o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 62 ust 2 powołanej ustawy i na podstawie z art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29.07.2005r o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 50 zł, na podstawie art. 45§ 1kk orzekł przepadek korzyści uzyskanej przez oskarżonego z tego przestępstwa poprzez przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 15.500 zł.

2.  przestępstwa z art. 56 ust 3 ustawy z dnia 29.07.2005r o przeciwdziałaniu narkomanii i na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę grzywny 100 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 50 zł.

Na podstawie art. 85 § 1kk i art. 86§ 1 i 2 kk orzekł karę łączną 4 lat pozbawienia wolności i karę łączną 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na 70 zł.

W wyroku tym rozstrzygnięto również o odpowiedzialności karnej A. J., S. Ł., P. R. i wyrok w odniesieniu do tych osób nie uległ skutecznemu zaskarżeniu i uprawomocnił się.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego S. H. (1) zaskarżając go w całości. Apelujący zarzucił wyrokowi błędne ustalenia faktyczne, mające wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poczynione na nieprawidłowo ocenionym i nie zweryfikowanym materiale dowodowym.

W konkluzji apelacji obrońca wniósł o zmianę wyroki i uniewinnienie oskarżonego od popełniania przypisanych mu przestępstw ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy jest zasadna i musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Z uwagi na konieczność przeprowadzenia prawidłowego postępowania dowodowego ewentualna zmiana wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przypisanych mu przestępstw byłaby na tym etapie postępowania przedwczesna.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy, na którym został oparty wyrok skazujący oskarżonego S. H. (1), tj. zeznania świadka S. K., M. K. (1), M. K. (2) i P. K. nie jest tak jednoznaczny, jakby wynikało to z niezwykle lakonicznej jego oceny dokonanej przez Sąd Rejonowy, w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z przyczyn niezrozumiałych dla Sądu odwoławczego, Sąd Rejonowy dopatrując się pewnych mankamentów tego materiału dowodowego, nie podjął żadnej próby jego zweryfikowania. Zanim Sąd odwoławczy wskaże w jakim zakresie niniejsze postępowanie dowodowe musi zostać uzupełnione aby podjąć się rzetelnej oceny poszczególnych dowodów zebranych w sprawie należy zauważyć, że nie może budzić żadnych wątpliwości, że S. H. (1), przynajmniej na pewnym etapie swojego życia, był zaangażowany w szeroko pojętą przestępczość narkotyczną. Za swoją działalność, przynajmniej w części, poniósł już odpowiedzialność karną- patrz wyrok wydany w sprawie VIIK 252/14 Sądu Rejonowego w Wągrowcu. Już chociażby z tej przyczyny, miał on kontakty z osobami zajmującymi się tego rodzaju przestępczością, w tym ze świadkami oskarżenia w niniejszej sprawie. W tej sytuacji nie może przemawiać przeciwko oskarżonemu to, że część świadków przesłuchanych w sprawie kojarzy go jako osobę mającą do czynienia z narkotykami. Należy jednak pamiętać, że w ramach niniejszego postępowania karnego zostały jemu zarzucone, a następnie przypisane w nieprawomocnym wyroku, konkretne zachowania, dotyczące konkretnych narkotyków. W takiej sytuacji aby przypisać mu sprawstwo trzeba w sposób nie budzący żadnych wątpliwości wykazać, że podjął się on właśnie tych konkretnych zachowań. Oskarżony S. H. (1) nie przyznał się do popełnienia żadnego z zarzucanych mu przestępstw i odmówił złożenia wyjaśnień. Nie ujawniono przy nim żadnego dowodu rzeczowego, w tym narkotyków stanowiących przedmiot niniejszego postępowania, który w sposób bezpośredni wskazywałby na jego uczestnictwo w zarzucanych mu przestępstwach. Jedynymi dowodami wskazującymi na jego sprawstwo są zeznania osób, w jakiś sposób zamieszanych w zarzucaną mu działalność. W takiej sytuacji aby uznać taki materiał dowodowy za wystarczający do przypisania oskarżonemu popełnienia tych przestępstw, trzeba wykazać, że zeznania tych osób opisują rzeczywisty przebieg wydarzeń i jednoznacznie potwierdzają sprawstwo oskarżonego. Dokonując analizy zeznań tych osób trzeba uwzględnić, że mogą oni w sposób prawidłowy relacjonować przebieg wydarzeń ale też mogą w sposób świadomy, zeznawać nieprawdę, mogą też nie pamiętać części szczegółów lub nawet z uwagi na upływ czasu je mylić lub jedynie relacjonować pewne fragmenty zdarzeń z ich udziałem, nie mając pełnej wiedzy o przebiegu całego zdarzenia. W zasadzie w każdym przypadku Sąd sporządzając pisemne uzasadnienie swojego wyroku powinien precyzyjnie wskazać jakie poczynił ustalenia i na podstawie jakich dowodów tego dokonał.

Sąd Rejonowy w najmniejszym stopniu nie sprostał tym obowiązkom. W sposób najbardziej jaskrawy, jak zarzuca to obrońca, wady postępowania dowodowego uwidaczniają się w zakresie ustalenia stanu faktycznego dotyczącego drugiego z przypisanych oskarżonemu przestępstw. To, że oskarżony w kwietniu 2013r uczestnicząc w obrocie znaczną ilością substancji narkotycznych, przyjął od M. R. na przechowanie 2000 gram amfetaminy, Sąd ustalił najprawdopodobniej ( uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie wskazuje precyzyjnie na podstawie jakiego dowodu) jedynie na podstawie zeznań P. K.. Świadek ten składając wyjaśnienia we własnej sprawie podał „Było jeszcze jedno takie zdarzenie, o którym chciałby powiedzieć, dotyczyło ono M. R., a mianowicie R. posiadał 2 kilogramy amfetaminy, było to w kwietniu 2013r, gdy nas zatrzymała policja. Wówczas policjanci nie znaleźli tych 2 kilogramów przy R. tylko zatrzymali jakieś 20 gram marihuany i 350 gram amfetaminy. Te dwa kilogramy amfetaminy uchowały się również u S. H. (2)”. Słusznie zarzuca obrońca, że Sąd nie podjął żadnej próby zweryfikowania tych jedynie pozornie jednoznacznych twierdzeń. Wydaje się wręcz koniecznym, w sytuacji kiedy nie ujawniono innych dowodów dotyczących tego zdarzenia, ustalenie skąd P. K. posiada tę wiedzę, tj. czy był świadkiem przekazania przez M. R. tych narkotyków S. H. (1), a jeżeli tak to w jakich okolicznościach się to odbyło, czy może jest to wiedza jedynie ze słyszenia i od kogo i w jakich okolicznościach o tym dowiedział się. Przy tak lakonicznych zeznaniach tego świadka, które najprawdopodobniej, z przyczyn wskazanych powyżej, są jedynym dowodem sprawstwa oskarżonego w odniesieniu do tego przestępstwa, zaniechanie bezpośredniego przesłuchania tego świadka na rozprawie i poprzestanie na odczytaniu jego zeznań jest błędem.

Rację ma również obrońca, że zeznania świadków oskarżenia dotyczące pierwszego z przypisanych oskarżonemu przestępstw nie są jednoznaczne. Sąd Rejonowy sprawstwo oskarżonego w zakresie tego czynu wykazuje zeznaniami P. K., S. K., M. K. (2) i M. K. (1). Zdaniem Sądu ich relacje, w zakresie w jakim dano im wiarę, jednoznacznie przesądzają sprawstwo oskarżonego. Słusznie zarzuca obrońca, że trudno podzielić stanowisko Sądu I instancji. P. K. w swoich wyjaśnieniach składanych we własnej sprawie opasuje pewne zdarzenie, które miało mieć miejsce w 2011r i miało dotyczyć pozostawienia w mieszkaniu S. H. (1) 2 kg amfetaminy. Zarówno czas kiedy miało mieć miejsce to zdarzenie, jak i ilość i rodzaj narkotyku, w żadnym zakresie nie korelują z przypisanym oskarżonemu w punkcie I przestępstwie. W wyjaśnieniach tych, świadek ten wskazał pewne okoliczności, które mogą wiązać opisywane przez niego zdarzenie z tym co zostało przypisane oskarżonemu, tj. osoby które miały dostarczyć S. H. (1) tego narkotyku i okoliczność zatrzymania przez policję M. K. (2). Przyjmując nawet, choć w realiach tej sprawy powinno zostać to wyjaśnione w sposób jednoznaczny, że P. K. opisuje swoją wiedzę na okoliczność zdarzenia stanowiącego przedmiot niniejszego postępowania, to by należało ustalić co dokładnie dowiedział się od swojego ojca i w jakich okolicznościach, tj. czy z ojcem rozmawiał na ten temat przed zdarzeniem czy po. Jeżeli jego rozmowa z ojcem miała miejsce przed zdarzeniem, to nie ma sprzeczności jego relacji z opisem przedstawionym przez M. K. (2). Zdziwienie musi budzić okoliczność, że Sąd Rejonowy dopatrując się istotnej sprzeczności w zeznaniach M. K. (2), która ma świadczyć zdaniem Sądu o niewiarygodności jego twierdzeń, że chcąc zostać narkotyki u S. H. (1), w rzeczywistości ich nie zostawił, bo nie zastał oskarżonego w miejscu zamieszkania, nie umożliwił M. K. (2) wyjaśnienia na rozprawie tej sprzeczności i poprzestał na oświadczeniach tego świadka, że podtrzymuje swoje uprzednie zeznania. Rozbieżność w tych zeznaniach może wynikać z podjętej przez M. K. (2) próby uchronienia oskarżonego od odpowiedzialności karnej, ale może wynikać również z innych przyczyn, których ustalenia i wyjaśnienia nie podjął się Sąd Rejonowy.

Zeznania S. K., z uwagi na okoliczność, że nie był on świadkiem przekazania przez M. K. (2) S. H. (1) narkotyków nie mogą same w sobie przesądzić sprawstwa oskarżonego. Opisał on wiarygodnie fragment zdarzeń w których uczestniczył i na podstawie tego wyciągnął jedynie wniosek, który z przyczyn wskazanych przez M. K. (2) może być błędny, że S. H. (1) przejął na przechowanie od M. K. (2) narkotyki.

Zeznania M. K. (1) nic w zasadzie istotnego nie wnoszą do sprawy.

W tej sytuacji, bez uzupełnienia postępowania dowodowego, w zakresie w jakim wskazano powyżej, tj. bezpośredniego przesłuchania przed Sądem P. K. i M. K. (2), próby zweryfikowania twierdzeń P. K., we wskazanym powyżej zakresie, nie można w sprawie przystąpić do rzetelnej oceny materiału dowodowego. Następnie po zebraniu kompletnego materiału dowodowego i jego cenie Sąd ponownie rozstrzygnie o odpowiedzialności karnej S. H. (1) w zakresie postawionych mu zarzutów. W przypadku uznania winy i sprawstwa oskarżonego Sąd, jeżeli będzie sporządzał pisemne motywy swojego rozstrzygnięcia precyzyjnie wskaże na podstawie jakich dowodów dokonał swoich ustaleń faktycznych.

Mając powyższe na uwadze Sad odwoławczy;

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę do ponownego rozpoznania przekazał Sądowi Rejonowemu w Pile.

SSO Sławomir Jęksa SSO Leszek Matuszewski SSO Dariusz Śliwiński