Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2025r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale III Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Tomasz Borowczak

Protokolant: protokolant sądowy Roksana Śmieszek

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kościanie Adama Lipczyńskiego

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 7 maja i 29 października 2025r.,

sprawy T. S. (1), syna J. i B. z d. R., urodzonego (...) w K.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 26 kwietnia 2020 roku w K. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, upozorował kradzież z włamaniem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o numerze nadwozia (...) o wartości 138.489 złotych stanowiącego własność (...) S.A. w ten sposób, że po uprzednim uzgodnieniu szczegółów zbycia samochodu, za pośrednictwem nieustalonej osoby przekazał auto do działających wspólnie i w porozumieniu D. G. (1) i A. M. w zamian za kwotę 20.000 zł, a następnie telefonicznie zgłosił ubezpieczycielowi (...) S.A. rzekomą kradzież pojazdu, wprowadzając ubezpieczyciela w błąd co do faktu powstania szkody i podstaw do wypłaty odszkodowania auto-casco w wysokości 209.800 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie przez Policję okoliczności upozorowania kradzieży, wskutek czego doszło do odmowy wypłaty odszkodowania, czym jednocześnie przywłaszczył powierzony mu na podstawie umowy z dnia 25 lipca 2017r. samochód marki V., działając na szkodę jego właściciela spółki (...) S.A.

tj. o czyn z art.284§2 k.k. i art.13§1 k.k. w zw. z art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

II. w dniu 27 kwietnia 2020r. w Komendzie Powiatowej Policji w K. będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej z art.233§1 k.k. i z art.238 k.k. złożył fałszywe zawiadomienie o rzekomej kradzieży z włamaniem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o numerze nadwozia (...) oraz fałszywe zaznania na okoliczność upozorowanej przez niego kradzieży w.w. pojazdu, w których kłamliwie wskazał, iż nieznany sprawca, działając bez jego wiedzy i zgody, włamał się do w.w. samochodu pozostawionego na zagrodzonej posesji, zabierając go następnie w celu przywłaszczenia

tj. o czyn z art.233§1 k.k. i art.238 k.k. w zw. z art.11§2 k.k.

1)  Oskarżonego uznaje za winnego przestępstwa z art.284§2 k.k. i art.13§1 k.k. w zw. z art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie dokonania przestępstwa w zw. z art.4§1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt.I. i za to na podstawie art.14§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. oraz art.33§2 k.k. wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w liczbie 200 (dwieście) stawek dziennych, na podstawie art.33§3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych.

2)  Na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym w pkt.1. poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. kwoty 138.489 złotych (sto trzydzieści osiem tysięcy czterysta osiemdziesiąt dziewięć złotych) zastrzegając, że naprawienie szkody przez D. G. (1) (skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2022r. w sprawie III K 189/22) lub P. K. lub S. R. (1) (skazanych prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2022r. w sprawie III K 444/22) zwalnia z tego obowiązku oskarżonego.

3)  Oskarżonego uznaje za winnego przestępstwa z art.233§1 k.k. i art.238 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie dokonania przestępstwa w zw. z art.4§1 k.k. popełnionego w sposób wyżej opisany w pkt.II. i za to na podstawie art.233§1 k.k. w zw. z art.11§3 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

4)  Na podstawie art.85§1 i §2 k.k. oraz art.86§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie dokonania przestępstw w zw. z art.4§1 k.k. łączy kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu orzekając karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

5)  Na podstawie art.69§1 i §2 k.k. oraz art.70§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. warunkowo zawiesza wykonania wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby.

6)  Na podstawie art.72§1 pkt.1 k.k. zobowiązuje oskarżonego do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 (sześć) miesięcy.

7)  Na podstawie art.627 k.p.k., art.633 k.p.k. oraz art.2 ust.1 pkt.3 i art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 4.180 zł.

Sędzia Tomasz Borowczak

UZASADNIENIE

Na wstępie Sąd Okręgowy w Poznaniu pragnie zaznaczyć, że odstąpił w niniejszej sprawie od sporządzenia uzasadnienia na formularzu (mimo treści art.99a§1 k.p.k.), albowiem zastosowanie tego formularza, którego treść została ustalona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 listopada 2019r. w sprawie wzorów formularzy uzasadnień wyroków oraz sposobu ich wypełniania (Dz.U. z 2019r. poz. 2349), jako dokumentu, w którym miałoby się wykazać zrealizowanie obowiązku wynikającego z art.424 k.p.k., w ocenie Sądu w niniejszej sprawie mogłoby naruszyć prawo stron do rzetelnego procesu w kontekście art.6 ust.1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw i Podstawowych Wolności (art.91 ust.2 Konstytucji RP). Decyzję taką podjęto mając na uwadze prawo stron oraz sądu II instancji do lepszego poznania toku rozumowania sądu I instancji. Kierując się zatem wytycznymi zawartymi w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2020r. (sygn. akt I KA 1/20), a także w sprawie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu (uzasadnienie wyroku z dnia 9 maja 2022r., sygn. akt II AKa 141/20) Sąd Okręgowy stwierdził, że w niniejszej sprawie sporządzenie uzasadnienia na formularzu nie jest celowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W kwietniu 2020r. oskarżony T. S. (2) prowadził działalność gospodarczą pod nazwą (...) Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowe (...) z siedzibą w K. (oskarżony zaprzestał prowadzenia tej działalności w sierpniu 2021r.). Na podstawie umowy leasingu zawartej 25 lipca 2017r. z (...) S.A. oskarżony T. S. (1) użytkował samochód V. (...) (...) nr rej. (...) (numerze nadwozia (...)). Z tego tytułu oskarżony był zobowiązany do płacenia miesięcznych rat leasingowych w kwocie netto 3.782,60 zł (według stanu na dzień podpisania umowy k.21-35).

W 2020r. oskarżony miał znaczne problemy finansowe, a mianowicie:

⚫

w kwietniu 2020r. zalegał z płatnościami rat za leasingowany samochód na kwotę łącznie 12.007,43 zł brutto, przy czym do zakończenia umowy pozostawało mu do uiszczenia jeszcze sześć rat,

⚫

posiadał znaczne zaległości wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – już w latach 2019 i 2020 nie opłacał na bieżąco składek, na rzecz (...)posiadał zadłużenie w wysokości 54.008,87 zł należności głównej (plus koszty upomnienia i koszty egzekucyjne), na rzecz (...)posiadał zadłużenie w wysokości 15.259,18 zł należności głównej (plus koszty upomnienia i koszty egzekucyjne), zaś na rzecz (...) zadłużenie w wysokości 4.408,13 zł plus koszty upomnienia i koszty egzekucyjne,

⚫

nie płacił terminowo zobowiązań podatkowych z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej posiadając (według stanu na 10 września 2020r. – vide: k.276) zaległości podatkowe z tytułu podatku VAT za okres od lutego do lipca 2020r. w łącznej kwocie 30.217,97 zł (wraz z odsetkami) oraz z tytułu podatku PPL (liniowego podatku dochodowego) za miesiące od czerwca do grudnia 2019r. w łącznej kwocie 26.159,00 zł (wraz z odsetkami).

W tym stanie rzeczy T. S. (1) miał już olbrzymie problemy z realizacją bieżących płatności z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej – w tym regulowania bieżących rat leasingowych, których miesięczna wysokość oscylowała na poziomie blisko 4.000 zł netto. W kwietniu 2020r. oskarżony zalegał już z płatnością trzech rat leasingowych, co budziło też obawy przed reakcją przedsiębiorstwa leasingowego (ewentualnym wypowiedzeniem umowy).

Problemy finansowe, z którymi zmagał się w kwietniu 2020r. oskarżony T. S. (1) skłoniły go do podjęcia przestępczych działań celem pozbycia się „problemu” związanego z koniecznością dalszego uiszczania rat z tytułu leasingu samochodu V. (...).

W nieustalonym dokładnie dniu, około połowy kwietnia 2020r., oskarżony zgłosił się do D. G. (1), który w tamtym czasie zajmował się sprzedażą części samochodowych i zaproponował mu oddanie samochodu V. (...) w tzw. „układ”. T. S. (1) wskazał D. G. (1), że oferowane mu auto użytkuje na podstawie umowy leasingu, iż prowadzi firmę w branży elektrycznej, ale „ma już dosyć płacenia rat”. Wymienieni umówili się, iż za przekazanie samochodu T. S. (1) otrzyma od D. G. (1) kwotę 20.000 zł, zaś przekazanie auta miało nastąpić w dniu 26 kwietnia 2020r. w D.. T. S. (1) poinformował też D. G. (1), że samochód V. dostarczy na umówione miejsce nie on osobiście, ale inny mężczyzna, a nadto wskazywał, że nie przekaże kluczyka od samochodu, zaś silnik samochodu powinien być cały czas „.odpalony" tak, aby nie było możliwości odnotowania danych lokalizacyjnych samochodu.

Po przyjęciu oferty od oskarżonego D. G. (1) skontaktował się ze swoim znajomym - A. M., wtajemniczył go ogólnie w okoliczności, w jakich wejdzie w posiadanie auta i zwrócił się o pomoc w organizacji rozebrania auta na części. A. M. z kolei skontaktował się ze S. R. (1) (który w owym czasie pracował w warsztacie samochodowym P. K. w D.) i poinformował, iż przyprowadzi mu do warsztatu samochód marki V. z przeznaczeniem na jego rozbiórkę, a nadto, że wraz z P. K. mają się „nie martwić tym, że samochód po rozebraniu na części zostanie zgłoszony jako kradziony”.

W dniu 26 kwietnia 2020r. w godzinach późno wieczornych, zgodnie z umową zawartą pomiędzy oskarżonym T. S. (1) a D. G. (1), nieustalona osoba pozorując dokonanie kradzieży z włamaniem (uszkadzając w tym celu bramę wjazdową na posesję oskarżonego w K. przy ul. (...)) odjechała samochodem V. (...) (...) nr rej. (...) i udała się w miejsce umówionego spotkania z D. G. (1). Tam, nie wyłączając silnika pojazdu, przekazała auto D. G. (1) i A. M., zaś D. G. (2) w zamian przekazał umówione 20.000 zł.

Następnie A. M. odjechał przejętym samochodem do warsztatu P. K. w D.. Następnego ranka (27 kwietnia 2020r.) pojazd został rozebrany przez S. R. (1) i P. K. na części, przy czym A. M. obiecał S. R. (1) zapłatę za te czynności. W czasie, gdy wymienieni rozbierali auto na części samochód miał założone tablice rejestracyjne, był niemal nowy (zaledwie 3-letni), nie posiadał żadnych uszkodzeń, zaś w jego wnętrzu włączona była zagłuszarka sygnału GPS.

Wartość rynkowa samochodu V. (...) (...) nr rej. (...), który został przekazany przez oskarżonego D. G. (1) w ramach „układu” wynosiła w czasie zdarzenia 138.489.75 zł (netto).

W dniu 27 kwietnia 2020r. o godz. 8.40 Komenda Powiatowa Policji w K. została powiadomiona telefonicznie przez oskarżonego T. S. (1), że został skradziony samochód marki V. (...) (...) nr rej. (...).

W tym samym dniu oskarżony stawił się w Komendzie Powiatowej Policji w K. i będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej z art.233§1 k.k. i z art.238 k.k. złożył fałszywe zawiadomienie, jakoby w okresie od godz.00.00.do godz. 8.40 dnia 27 kwietnia 2020r. doszło do kradzieży z włamaniem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...). T. S. (3) zeznając jako świadek skłamał wskazując, że doszło do kradzieży pojazdu – podawał, że w godzinach wieczornych dnia 26 kwietnia 2020r. zatankował użytkowany pojazd za kwotę 60 zł, po czym powrócił do miejsca zamieszkania i zaparkował ustawiając auto przodem do wyjazdu z posesji. W godzinach wieczornych przebywał w domu oglądając telewizję wraz z narzeczoną M. S. i ich wówczas 2-letnim synem i nie słyszał żadnych podejrzanych odgłosów dochodzących z zewnątrz, zaś w godzinach porannych następnego dnia ujawnił uszkodzone siłowniki przy bramie i brak pojazdu.

Jednocześnie oskarżony T. S. (1) telefonicznie zgłosił ubezpieczycielowi samochodu tj. (...) S.A. szkodę - rzekomą kradzież pojazdu, wprowadzając ubezpieczyciela w błąd co do faktu powstania szkody i podstaw do wypłaty odszkodowania auto-casco w wysokości 209.800 złotych. Do wypłaty odszkodowania ostatecznie nie doszło, albowiem funkcjonariusze policji ujawnili fakt upozorowania kradzieży - wskutek czego doszło do odmowy wypłaty odszkodowania.

Na podstawie zeznań K. K. (1) z firmy zajmującej się monitoringiem pojazdów zabezpieczonych już w dniu 27 kwietnia 2020r. ustalono, że GPS samochodu V. (...) (...) nr rej. (...) ostatni raz logował się w K. o godz. 21:54, zaś następnie pojazd przemieścił się z K. do D. i zalogował się o godz. 23.10 dnia 26 kwietnia 2020r. pod adresem D., ul. (...) – czyli warsztatu P. K.. Funkcjonariusze policji udali się pod ten adres, gdzie dokonali o godz. 17.00 zatrzymania S. R. (1) i P. K., ujawnili części rozebranego samochodu V. (...), a poza tym obok tych części także zagłuszarkę sygnału GPS.

Następnie w tym samym dniu w godzinach wieczornych zatrzymali do kontroli pojazd marki C., którego kierowcą okazał się D. G. (1), który oświadczył, iż przewozi części samochodu marki V., które pochodzą z warsztatu mechanicznego znajdującego się w D., a które okazały się być częściami samochodu, którego kradzież zgłosił T. S. (1) (4 pary drzwi auta, pokrywę bagażnika, fotele i części elektroniczne). Następnie po ujawnieniu całego procederu przez D. G. (1) i w wyniku jego wskazania w dniu następnym, po przeszukaniu magazynu w W. ujawniono szereg innych części pochodzących od tego pojazdu (k. 89-91).

D. G. (1) prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2022r., sygn. akt III K 189/22 został skazany za zarzucane mu przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., polegające na tym, że w dniu 27 kwietnia 2020 r. w D., działając wspólnie i w porozumieniu z A. M., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pośrednictwem nieustalonej osoby przyjął od ustalonej osoby (czytaj T. S. (1) – przyp. SA) wyżej wymieniony samochód marki V. o wartości jak wyżej, przywłaszczony na szkodę spółki (...) S.A., czym jednocześnie usiłował udzielić T. S. (1) pomocy do doprowadzenia ubezpieczyciela (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wypłaty na rzecz (...) S.A. nienależnego odszkodowania auto-casco w wysokości 209 800 zł, przy czym w ramach tego skazania, na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec niego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. kwoty 27 698,00 zł (k. 564). Z kolei P. K. i S. R. (1) prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2022 r., sygn. akt III K 444/22 zostali skazani za zarzucane im przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., polegające na tym, że w dniu 27 kwietnia 2020 r. w D., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjęli od A. M. w/w samochód o w/w wartości, przywłaszczony na szkodę spółki (...) S.A., czym jednocześnie usiłowali udzielić użytkownikowi pojazdu T. S. (1) pomocy do doprowadzenia ubezpieczyciela (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci wypłaty na rzecz (...) S.A. nienależnego odszkodowania auto-casco w wysokości 209 800,00 zł, przy czym w ramach tego skazania na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec każdego z nich obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę przez każdego z nich kwoty 27.697 zł na rzecz pokrzywdzonego (...) S.A. w W. (k.692).

Z kolei A. M. prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z 21 marca 2023r., w sprawie III K 124/21 został skazany za przestępstwo z art. 291§1 k.k. polegające na tym, że w dniu 27 kwietnia 2020 roku w D., działając wspólnie i w porozumieniu z D. G. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pośrednictwem nieustalonej osoby, przyjął pochodzący z czynu zabronionego samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o numerze nadwozia (...) o wartości 138 489,00 złotych działając na szkodę właściciela pojazdu – spółki (...) S.A.

Oskarżony T. S. (1) jest synem J. i B. z domu R., urodził się (...) w K.. Legitymuje się wykształceniem wyższym - z zawodu jest informatykiem. Oskarżony jest stanu wolnego, pozostaje w związku z partnerskim, z którego pochodzi dwoje małoletnich dzieci. Od sierpnia 2021r. oskarżony pracuje na podstawie umowy o pracę (jako elektryk), osiągając wg jego deklaracji wynagrodzenie w kwocie 5.000 zł netto miesięcznie. T. S. (1) nie był dotychczas karany za przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

⚫

częściowo wyjaśnień oskarżonego k.916-917 w zw. z k. k. 185-187, 377-379, 545-547,

⚫

częściowo zeznań świadków: M. S. (k.918), D. G. (1) (k.926-928 w zw. z k. 78-80, 99-102, 116, 143-148, 355-357 , 542-543, 562, 747-748), A. M. (k.929-930 w zw. z 167-170, 360-362 , 544), S. R. (1) (k.930-932 w zw. z 52-53, 121, 221-223, 371-373 , 544-545, 689v-690), P. K. (k.932-933 w zw. z 61-63, 125, 204-206, 367-369 , 590v), K. K. (1) (k.933 w zw. z k.37-38, 590-591), K. K. (2) (k.933 w zw. z k.326-328)

⚫

dokumentów zgromadzonych w sprawie w postaci: protokołów oględzin i przeszukań (k.2-4, 43-48, 66-71, 82-87, 89-91, 108-113, 272-273), protokołów zatrzymania (k.39, 41, 74), protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie oraz przesłuchania T. S. (1) w charakterze świadka z dnia 27 kwietnia 200r. (k.10-11), dokumentacja z (...) oraz (...) S.A. dotyczące samochodu V. (...) (...) nr rej. (...) (k. 15-35, 261-265, 277-279, 285-289, 337-344), pisma z ZUS w G. (k.275), pisma z Urzędu Skarbowego w K. (k.276), karty karnej T. S. (1) (k.921).

Oskarżony T. S. (1) nie przyznał się do zarzucanych mu przestępstw. Zaprzeczył, by miał jakikolwiek związek z tym, że leasingowany przez niego samochód opuścił jego posesję, podkreślał przy tym uszkodzenie bramy wjazdowej, jak też brak ustalenia, w jaki sposób silnik pojazdu miałby zostać odpalony. Oskarżony próbował przekonywać, iż w niniejszej sprawie „od samego początku ta historia się w ogóle nie klei”, wskazując, że w jego ocenie policja nie wykonała szeregu czynności, w tym nie przesłuchała okolicznych mieszkańców, nie ustaliła, jak ten pojazd został odpalony, nie ustaliła na podstawie logowań jego telefonu czy faktycznie przed zniknięciem pojazdu spotkał się z D. G. (1), a także nie wzięto pod uwagę tego, że bezpośrednio po ujawnieniu kradzieży samochodu zawiadomił o tym Policję, składając stosowne zeznania oraz że współpracował z Policją, mimo, iż policjanci chcieli zmusić go do przyznania się do winy. Przy ponownym rozpoznaniu sprawy (na rozprawie w dniu 7 maja 2025r.) wyjaśniał, że nie jest w stanie sobie przypomnieć jakie miał zadłużenie z tytułu rat leasingowych w momencie zdarzenia ale były to „dwie maksymalnie trzy raty”, przyznawał też że miał zadłużenia w Urzędzie Skarbowym na poziomie 80.000-90.000 zł i tłumaczył, że wynikało to z nieopłaconych faktur przez kontrahentów. Podkreślał, że „w każdym momencie” mógł rozwiązać umowę leasingową co wprawdzie wiązałoby się z uiszczeniem „jakiejś opłaty może maksymalnie dwóch rat leasingowych”, ale gdyby potrzebował tych środków to by je znalazł np. pożyczając od rodziny. Dodawał też, że kwota wykupu samochodu była na poziomie 70.000-80.000 zł, a wartość rynkowa tego pojazdu była „zdecydowanie wyższa” – „o jakieś 60-70 tysięcy minimum”. Przyznał przy tym, że w okresie zdarzenia nie myślał o wykupie auta, gdyż nie miał na to wystarczających środków.

W ocenie Sądu wyjaśnienia T. S. (1) były wiarygodne w niewielkim tylko zakresie. Brak było podstaw do ich kwestionowania w części, w której przyznawał on, że mieszkając i prowadząc działalność gospodarczą w K. (w branży „elektrycznej”) użytkował on samochód V. na podstawie umowy leasingowej, posiadał zaległości w płatności rat leasingowych, a także zadłużenie w ZUS i US, przy czym w tym zakresie widoczna była próba bagatelizowania przez oskarżonego tych okoliczności i w konsekwencji ustalając stan faktyczny w tym zakresie Sąd oparł się na zgromadzonej dokumentacji precyzyjnie wskazującej stan zaległości T. S. (1) wobec przedsiębiorstwa leasingowego, ZUS oraz US. W świetle dokumentu - protokołu przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie oraz przesłuchania T. S. (1) w charakterze świadka z dnia 27 kwietnia 200r. (k.10-11) bezspornym było również, że T. S. (1) w dniu 27 kwietnia 2020r. zgłosił kradzież z włamaniem użytkowanego przez siebie pojazdu i opisał wówczas okoliczności, w jakich jakoby doszło do ujawnienia przez niego tego przestępstwa. Sąd nie kwestionował natomiast tego, że w godzinach wieczornych 26 kwietnia 2020r. oskarżony wspólnie ze swą partnerką życiową oglądał telewizję - w tym zakresie Sąd uznał za wiarygodne zeznania M. S. – co jednak w żaden sposób nie negowało przecież możliwości popełnienia przestępstwa (skoro ustalono, iż to nie osobiście oskarżony odjechał samochodem pod kościół w D. i przekazał auto D. G. (1), lecz inny mężczyzna współdziałający z oskarżonym).

Rzecz jednak w tym, że uznana za wiarygodna część zeznań (i odczytanych wyjaśnień) D. G. (1) wsparta ciągiem ustalonych w sposób bezsporny wydarzeń nakazywała zanegować wyjaśnienia T. S. (1) wskazującego, jakoby nie miał nic wspólnego ze zniknięciem samochodu.

Przypomnieć należy, iż w sposób nie budzący wątpliwości (na podstawie odczytów danych z GPS) ustalono, iż w nocy 26 kwietnia 2020 r. (w niedługim czasie przed północą) samochód V. (...) (...) nr rej. (...), który był użytkowany przez oskarżonego na podstawie umowy leasingu i który stał zaparkowany na posesji oskarżonego w K. został odpalony, a następnie kierowany przez nieustaloną osobę (po uprzednim uszkodzeniu i otwarciu bramy wjazdowej, przez którą wyjechał z tej posesji) kierował się bezpośrednio do D., gdzie został przejęty przez D. G. (1) i A. M. celem dalszego przekazania go do warsztatu prowadzonego przez P. K. w D. przy ul. (...) i pocięcia go na części przez P. K. oraz S. R. (1). Okoliczności te wynikały nie tylko z depozycji procesowych D. G. (1), A. M., P. K. oraz S. R. (1), ale również z odczytu danych lokalizacyjnych z nadajnika GPS (zgodnie z którymi auto w dniu 26 kwietnia 2020r. logowało się jeszcze w K., ale już o godzinie 23:18 w D. na ul. (...) - vide: k.703-704 oraz zeznania K. K. (1)). Nadto jak wynika z protokołów oględzin posesji w D. przy ul. (...) z dnia 27 kwietnia 2020 r., godz. 18:15, a także z protokołów zatrzymania części samochodowych (k.43-45, 46-47) w warsztacie P. K. poza częściami z „rozebranego” już samochodu V. ujawniono także zagłuszarkę sygnału GPS, a zatem intencją kierującego autem było to, by nie został on namierzony przez odpowiednie służby.

Wszystkie te okoliczności, przede wszystkim zaś ich bliskość czasowa niewątpliwie wskazują na to, że samochód V. został zabrany z miejsca zamieszkania T. S. (1) w tym właśnie celu, by bezzwłocznie pociąć go na części i je następnie z tego warsztatu przewieźć w inne miejsce, a całe to przedsięwzięcie było już wcześniej przez sprawców precyzyjnie zaplanowane i uzgodnione. Powyższe w pełni koreluje z tą częścią depozycji procesowych D. G. (1), w której wskazywał on, że w okresie, gdy prowadził działalność gospodarczą w zakresie handlu częściami samochodowymi około tygodnia przed zdarzeniem skontaktował się z nim właśnie oskarżony T. S. (1) (którego wizerunek w sposób kategoryczny D. G. (1) rozpoznał na okazywanej tablicy poglądowej) zaproponował mu oddanie samochodu V. (...) „na układ” tzn. za kwotę 20.000 zł, uzgadniając okoliczności przekazania pojazdu („w niedzielę 26 kwietnia 2020 r. pomiędzy godz. 22:00 a 23:00 na parkingu przy kościele w D.”), które to uzgodnienie zostało następnie spełnione i do przekazania pojazdu doszło, przy czym V. (...) miało cały czas odpalony silnik, zaś D. G. (1) przekazał kierowcy umówioną wcześniej z T. S. (1) kwotę 20.000 zł, po czym przekazał samochód dalej celem jego pocięcia na części. Ta część wypowiedzi D. G. (1) była konsekwentna, jak również znajdowała potwierdzenie w depozycjach procesowych A. M., S. R. (1) i P. K.. Podkreślić należy również, że D. G. (1) pisując osobę proponującą mu oddanie samochodu za kwotę 20.000 zł wskazał, że osoba ta (później rozpoznana przez D. G. (1) na zdjęciu jako T. S. (1)) prowadził „jakąś firmę związaną z elektryką, że jest z K., że firma ma jakieś problemy finansowe, a on musi się pozbyć swojego samochodu V. (...), gdyż musi płacić leasing na niego” – co w oczywisty sposób „pasuje” do osoby oskarżonego, prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, jak również ówczesnych jego problemów finansowych. Dodatkowo D. G. (1) wskazywał w swych wypowiedziach, że był „zły na tego mężczyznę z K., że (…) wyłamał się i zgłosił fakt rano na Policję, a miał zgłosić kradzież samochodu dopiero w poniedziałek wieczorem (…) do popołudnia nie byłoby już śladu po tym samochodzie, to właściciel zawalił sprawę i wiedziałem, że będzie wtopa” (k. 98). „Właściciel V. zgłosił kradzież za szybko i wszystko się wydało” (k. 98v). Wszystko to wskazuje bez cienia wątpliwości, iż D. G. (1) w tych wyjaśnieniach mówił wprost o oskarżonym T. S. (1) jako osobie, która chciała się pozbyć samochodu marki V. poprzez oddanie go „na układ” – D. G. (1) nie tylko rozpoznał oskarżonego S. na zdjęciu, ale wskazywał też okoliczności, które identyfikowały osobę T. S. (1) (takie jak fakt zamieszkiwania w K., prowadzenia firmy (...), problemów finansowych - również w związku z uiszczaniem rat leasingowych - oddanie samochodu na tzw. „układ” miało pozwolić na uwolnienie się od płacenia rat leasingowych). Zeznając na rozprawie w dniu 29 października 2025r. świadek D. G. (1) wskazując na odległość czasową od zdarzeń podkreślał, że nie pamięta już wszystkiego, jego zeznania były dość ogólne, niemniej podtrzymał swe wcześniejsze a odczytane mu wypowiedzi, o których była mowa.

Dodać należy, iż wbrew sugestiom oskarżonego podkreślającego fakt uszkodzenia bramy do jego posesji wcale nie była to okoliczność wspierająca jego wyjaśnienia. Oczywisty i logicznym jest przecież, że zniknięcie samochodu musiało zostać w jakiś w sposób uwiarygodnione, a uszkodzenie bramy było oczywistym wyborem. Podkreślić też należy, iż kłopoty finansowe w prowadzonej działalności oskarżony w swych wyjaśnieniach bagatelizował (a nawet tłumaczył nierzetelnością kontrahentów), a tymczasem dokumenty z ZUS Oddział w G. oraz US w K. jednoznacznie wskazywały, że problemy miały wówczas poważną skalę – na co wskazywał również D. G. (1), a co stanowiło logiczny motyw działania T. S. (1) – upozorowanie kradzieży auta miało mu pozwolić na pozbycie się problemu z zadłużeniem wynikającym z umowy leasingowej jak też obowiązków dalszego spłacania rat wynikających z umowy leasingowej.

Za częściowo wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków A. M., P. K. i S. R. (1) , a w szczególności zakwestionować należało te ich fragmenty, w których kwestionowali oni swoją świadomość co do nielegalnego pochodzenia samochodu V., w posiadanie którego weszli, a który został przez P. K. i S. R. (2) rozebrany na części. Podkreślić należy, iż samochód V. w czasie zdarzenia był tylko 3-letni, bez żadnych uszkodzeń, sprawny technicznie, nie było kluczyków do auta, a na jego siedzeniu leżała zagłuszarka sygnału GPS, a został on zaprowadzony do warsztatu w D. celem pocięcia na części, a następnie te części były przewożone do W.. Wszystkie te okoliczności wskazują jednoznacznie, iż A. M., P. K. i S. R. (1) byli doskonale zorientowani co do rodzaju procederu, w jakim uczestniczyli. W kontekście negacji prawdziwości wyjaśnień T. S. (1) warto też w tym miejscu wskazać, iż S. R. (1) wskazał, iż uzyskał on od A. M. informację, że ma się niczym nie martwić, bo samochód „dopiero zostanie zgłoszony jako kradziony” (k. 53). To koresponduje z kolei z zeznaniami D. G. (1) wskazującego, że układający się z nim T. S. (1) „pospieszył się” (wbrew ustaleniom) ze zgłoszeniem „kradzieży” auta.

W konsekwencji powyższego wyjaśnienia oskarżonego T. S. (1) zostały uznane za niewiarygodne i zmierzające do uniknięcia odpowiedzialności karnej za dokonane przestępstwa.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków K. K. (1) i K. K. (2) , które pozwoliły na ustalenie miejsc czasu logowania urządzenia GPS zainstalowanego w samochodzie będącym przedmiotem postępowania oraz okoliczności zgłoszenia przez oskarżonego „szkody”. Zeznania świadków były logiczne i konsekwentne znajdowały też wsparcie w zabezpieczonej dokumentacji.

W pełni przydatne okazały się wymienione wyżej dokumenty zgromadzone w sprawie, pozwalając na precyzyjne ustalenie sytuacji finansowej przedsiębiorstwa T. S. (1)w czasie zdarzenia oraz danych związanych z samochodem V. będącym przedmiotem postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie i omówionego wyżej materiału dowodowego, zarówno wina jak i sprawstwo oskarżonego T. S. (1) w zakresie zarzucanych mu czynów nie budziły w ocenie Sądu żadnych wątpliwości.

co do przestępstwa przypisanego w pkt. 1. części rozstrzygającej wyroku

W myśl art.284§2 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Samo przywłaszczenie polega na postąpieniu z rzeczą cudzą znajdującą się w posiadaniu sprawcy jak ze swoją własnością, z wykluczeniem osoby uprawnionej. Z kolei powierzenie polega na przekazaniu władztwa nad rzeczą z zastrzeżeniem jej zwrotu właścicielowi (vide: „Komentarz. Kodeks Karny”, pod red. O. Górniok, wyd. Gdańsk 2002r., s. 1178). Sprzeniewierzenie obejmuje wszelkie sytuacje, w których mienie zostanie powierzone na przechowanie w znaczeniu ogólnym, bez bliższego sprecyzowania stosunku prawnego w przeciwieństwie do przywłaszczenia dotyczącego mienia, które przypadkowo znalazło się w posiadaniu sprawcy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy oczywistym jest, że oddając D. G. (1) użytkowany przez siebie na podstawie umowy leasingu samochód V. (...) (...) nr rej. (...) w tzw. „układ” za kwotę 20.000 zł oskarżony T. S. (1) sprzeniewierzył ten samochód – postąpił z nim „tak jak właściciel”. Ustalając wartość sprzeniewierzonego samochodu Sąd oparł się na dokumentach (...) S.A. jako właściciela auta.

Zachowanie wypełniające znamiona sprzeniewierzenia (art.284§1 k.k.) połączone było również z telefonicznym zgłoszeniem ubezpieczycielowi auta - (...) S.A. rzekomej kradzieży pojazdu dla wprowadzenia ubezpieczyciela w błąd co do faktu powstania szkody i podstaw do wypłaty odszkodowania auto-casco w wysokości 209.800 złotych. Zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na ujawnienie przez Policję okoliczności upozorowania kradzieży, wskutek czego doszło do odmowy wypłaty odszkodowania. Tym samym zachowanie oskarżonego wypełniło nadto (art.11§2 k.k.) znamiona przestępstwa z art.13§1 k.k. w zw. z art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k..

co do przestępstwa przypisanego w pkt. 3. części rozstrzygającej wyroku

Uwzględniając całokształt materiału dowodowego zebranego w powyższej sprawie stwierdzić należało kategorycznie, iż T. S. (1) dokonał również przestępstwa z art.233§1 k.k. i art.238 k.k. w zw. z art.11§2 k.k., albowiem w dniu 27 kwietnia 2020r. w Komendzie Powiatowej Policji w K., będąc uprzedzonym o odpowiedzialności karnej z art.233§1 k.k. i z art.238 k.k., złożył fałszywe zawiadomienie o rzekomej kradzieży z włamaniem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) o numerze nadwozia (...) oraz fałszywe zaznania na okoliczność upozorowanej przez niego kradzieży w.w. pojazdu, w których kłamliwie wskazał, iż nieznany sprawca, działając bez jego wiedzy i zgody, włamał się do w.w. samochodu pozostawionego na zagrodzonej posesji, zabierając go następnie w celu przywłaszczenia.

Przestępstwo z art.233§1 k.k. jest przestępstwem indywidualnym - może je popełnić określony krąg podmiotów tzn. osoby składające zeznanie, które ma służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. W takiej roli niewątpliwie występował oskarżony T. S. (1) składając zawiadomienie oraz zeznanie. Jak wynika z treści protokołu (k.10) T. S. (1) został pouczony przez przesłuchującego go w ramach wykonywanych obowiązków funkcjonariusza Policji o odpowiedzialności karnej stosowanie do treści art.238 k.k. jak i art.233§1 k.k.

Od strony przedmiotowej przestępstwo z art.233§1 k.k. polega na zeznaniu nieprawdy lub na zatajeniu prawdy. Może być więc popełnione zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Składanie fałszywych zeznań jest przestępstwem formalnym, a więc jest dokonane w chwili złożenia fałszywego zeznania, a skutki działania (bądź zaniechania) nie decydują o odpowiedzialności karnej sprawcy (vide: Komentarz do art.117–277 kodeksu karnego pod red. A. Zolla, Zakamycze 1999, s. 795). Ważne jest to, żeby zeznania miały służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. T. S. (1) w trakcie przesłuchania w dniu 27 kwietnia 2020r. zeznał nieprawdę wskazując, iż w nocy z 26 na 27 kwietnia 2020r. doszło do kradzieży z włamaniem samochodu marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) – w rzeczywistości bowiem samochód ten został za jego wiedzą i zgodą zabrany i przekazany paserom celem jego pocięcia na części. Logicznym wnioskiem jest stwierdzenie, że T. S. (1) działał z zamiarem złożenia fałszywych zeznań.

Rozważając przez pryzmat dyrektyw z art.53§1 i §2 k.k. oraz art.115§2 k.k. kwestię wymiaru kary oskarżonemu za przypisane mu przestępstwo Sąd jako okoliczności obciążające uwzględnił w przypadku każdego z przypisanych przestępstw okoliczność, że każde z nich wyczerpały znamiona określone w kilku przepisach (kumulatywna kwalifikacja prawna). Za okoliczność łagodzącą Sąd uznał natomiast dotychczasową niekaralność oskarżonego za przestępstwa.

W konsekwencji powyższego Sąd wymierzył oskarżonemu

⚫

za przestępstwo z art.284§2 k.k. i art.13§1 k.k. w zw. z art.286§1 k.k. w zw. z art.294§1 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie dokonania przestępstwa w zw. z art.4§1 k.k. karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w liczbie 200 stawek dziennych po 100 złotych, a także na podstawie art.46§1 k.k. w zw. z art.4§1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz (...) S.A. kwoty 138.489 złotych zastrzegając, że naprawienie szkody przez D. G. (1) (skazanego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2022r. w sprawie III K 189/22) lub P. K. lub S. R. (1) (skazanych prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 23 grudnia 2022r. w sprawie III K 444/22) zwalnia z tego obowiązku oskarżonego.

⚫

za przestępstwo z art.233§1 k.k. i art.238 k.k. w zw. z art.11§2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie dokonania przestępstwa w zw. z art.4§1 k.k. karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Przy wymierzaniu kary Sąd wziął pod uwagę każdą z dyrektyw opisanych w art.53 k.k., a mianowicie dyrektywy społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także dyrektywy prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa) i prewencji indywidualnej pojmowanej jako cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do oskarżonego.

Oczywistym było, iż przestępstwa przypisane oskarżonemu pozostawały w zbiegu realnym, wobec czego w sprawie niniejszej powstała konieczność wymierzenia T. S. (1) kary łącznej. Uwzględniając zbieżność czasową tychże przestępstw oraz treść art.85§1 i §2 k.k. oraz art.86§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w czasie dokonania przestępstw tj. w dniach 26 i 27 kwietnia 2020r. (art.4§1 k.k.) Sąd zastosował w niniejszej sprawie zasadę absorpcji orzekając karę łączną 1 roku pozbawienia wolności.

Mając z kolei na uwadze dotychczasowy sposób życia oskarżonego, w tym w szczególności jego niekaralność za przestępstwa Sąd zdecydował o zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności ustalając okres próby na 3 lata. Taki okres próby winien pozwolić na definitywne stwierdzenie, czy zdarzenia z kwietnia 2020r. były incydentem w życiu oskarżonego, czy też nie skorzysta on z okazanej mu szansy i powróci na drogę kolizji z prawem karnym. Dla umocnienia oskarżonego w przestrzeganiu porządku prawnego konieczne też było zobowiązanie go do pisemnego informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

O kosztach sądowych Sąd orzekł w myśl zasady, że skoro to zawinione zachowanie oskarżonego koszty te spowodowało, to oskarżony – a nie Skarb Państwa – powinien koszty te ponieść.

Sędzia Tomasz Borowczak

ZARZĄDZENIE

1)  odnotować w kontrolce uzasadnień

2)  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy tj. obrońcy oskarżonego T. S. (1) – adw. G. M.

3)  za 14 dni od doręczenia / z apelacją

Poznań, 26 listopada 2025r.

SSO Tomasz Borowczak