Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIUUZAENIE

Sygnatura akt

III K 14/21

Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, wypełnić część 3–8 formularza

1.USTALENIE FAKTÓW

0.1.Wyroki wydane wobec skazanego

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny

Data wyroku albo wyroku łącznego

Sygnatura akt sprawy

1.1.1.

Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 2 października 2012 roku

VI K 1313/12

1.1.2.

Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 24 kwietnia 2014 roku

VI K 175/14

1.1.3.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu

z dnia 6 kwietnia 2017 roku

II K 382/16

1.1.4.

Sąd Okręgowy w Poznaniu

z dnia 18 kwietnia 2016 roku

XVI K 37/16

1.1.5.

Sąd Rejonowy we Włocławku

z dnia 24 kwietnia 2017 roku

II K 494/17

1.1.6.

Sąd Rejonowy Poznań-Grunwald i Jeżyce w Poznaniu

z dnia 1 września 2017 roku

VIII K 857/17

1.1.7.

Sąd Okręgowy w Poznaniu (wyrok łączny)

z dnia 2 sierpnia 2018 roku

XVI K 99/18

1.1.8.

Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

z dnia 17 lipca 2019 roku

VI K 720/19

1.1.9.

Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu

z dnia 24 czerwca 2019 roku

III K 240/19

0.1.Inne fakty

1.1.1.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

Faktem udowodnionym jest prawomocne skazanie P. K. (1) wymienionymi w części 1.1 wyrokami skazującymi, w tym wydanym wobec skazanego wyrokiem łącznym.

- dane z NOE SAD

- odpisy wyroków oraz postanowień wydanych wobec skazanego, zawarte w aktach głównych,

- dane o karalności z KRK

- wniosek skazanego i pisma

19 – 27,

28 – 29,

30 – 84,

108 – 109,

114 – 115,

120,

130 – 131,

133, 134,

135 – 136,

147

1-  3, 141-143

2.

Faktem udowodnionym jest, że skazany w dacie wydania wyroku łącznego nie odbył w całości kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku, sygn. akt XVI K 99/18, którym połączono skazanemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt VI K 175/14, karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt XVI K 37/16 oraz karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności orzeczoną wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 1 września 2017 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 857/17 i wymierzono skazanemu w ich miejsce karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, którą skazany odbywał od dnia 1 marca 2019 roku godz. 10.50 do dnia 11 lutego 2021 roku godz. 10.50.

Faktem udowodnionym jest również, że skazany nie odbył dotąd kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 240/19 i skazany ma ją odbywać od 11 lutego 2021 r. godz. 10.50 do 11 lutego 2022 r. godz. 10.50.

Za fakt udowodniony Sąd uznał także, że skazany nie przystąpił do odbywania i tym samym nie odbył kary ograniczenia wolności w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy orzeczonej wobec niego Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 17 lipca 2019 r. w sprawie o sygn. akt VI K 720/19, a którą skazany ma odbywać po opuszczeniu zakładu karnego. Skazany nie miał możliwości przystąpić do wykonania tej kary ograniczenia wolności, ponieważ prawomocny wyrok zapadł w czasie odbywania przez niego kary w sprawie o sygn. akt XVI K 99/18.

wniosek i pisma skazanego P. K. (1) o wydanie wyroku łącznego

- dane z NOE SAD

- dane z opinii o skazanym z ZK i wykazu wykonywa-nych kar i środków przymusu

k. 1 – 3, 141-143

19 – 27,

138 – 140,

141, 149-150

3.

Faktem udowodnionym jest, że skazany wykonał w całości karę łączną grzywny orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku, sygn. akt XVI K 99/18

- dane o karalności z KRK,

108 – 109

4.

Faktem udowodnionym jest zaliczenie skazanemu na poczet orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku, sygn. akt XVI K 99/18 kary łącznej 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności wykonania 5 miesięcy kary ograniczenia wolności w sprawie VIII K 857/17 Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu, co odpowiada 75 dniom kary łącznej pozbawienia wolności.

- dane z NOE SAD

- dane z opinii o skazanym z ZK i wykazu wykonywanych kar i środków przymusu

19 – 27,

138 - 140

5.

Faktem udowodnionym jest, że zachowanie skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności jest poprawne. P. K. (1) był 29 razy nagradzany regulaminowo, natomiast 2 razy odstąpiono od wymierzenia mu kary, a 1 raz został ukarany dyscyplinarnie naganą na wniosek kontrahenta zewnętrznego – J.. Nadto w dniu 3 lutego 2020 r. skazany został dyscyplinarnie wycofany z zatrudnienia po wpłynięciu notatki od kontrahenta – powodem wycofania było niewywiązywanie się z obowiązków wynikających z zatrudnienia: brak w 100% zaangażowania w pracę, brak wyrabianych norm przystosowanych do maszyn oraz wprowadzenie negatywnych relacji pomiędzy pracownikami. Od lutego 2020 r. P. K. (1) nieodpłatnie zatrudniony jest u kontrahenta zewnętrznego w grupie Z. (...), lecz z uwagi na panującą pandemię Covid 19 nie wychodzi do pracy zewnętrznej i podejmuje prace porządkowe w ramach oddziału mieszkalnego. Skazany nie jest uczestnikiem struktur nieformalnych, bezkonfliktowo i stabilnie funkcjonuje w grupie współosadzonych, a wobec przełożonych prezentuje postawę regulaminową i podporządkowaną. Skazany odbywa orzeczoną w stosunku do niego karę w ramach programowego oddziaływania, starając się realizować zadania z tym związane w miarę swoich możliwości – brał udział w programie readaptacyjnym (...), spłaca zadłużenie alimentacyjne poprzez potrącenia komornicze, ukończył klub pracy oraz kurs (...) w ramach projektu pt. „Podniesienie kwalifikacji zawodowych więźniów w celu ich powrotu na rynek pracy po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności” realizowanego w ramach Programu Operacyjnego (...)2014 – 2020 współfinansowanego ze środków (...). Nadto P. K. (1) dwa razy korzystał ze zwolnień w ramach zajęć sportowych, z których powrócił terminowo oraz trzykrotnie korzystał z zezwolenia na widzenie bez dozoru, poza obrębem zakładu karnego, z osobą najbliższą, na okres nieprzekraczający jednorazowo 30 godzin, z których korzystał w sposób prawidłowy. Kontakty zewnętrzne poprzez widzenia i rozmowy telefoniczne utrzymuje głównie z żoną, która stara się go wspierać.

opinia penitencjarna o skazanym

138 - 140

6.

Skazany P. K. (1), syn A. i E. z domu W., urodził się (...) w P.. Jest żonaty, posiada troje synów w wieku 20, 19 i 17 lat, a ze związku nieformalnego posiada córkę w wieku 17 lat, z którą nie utrzymuje żadnego kontaktu i wobec której ma zasądzone zobowiązania alimentacyjne w kwocie 450 zł miesięcznie, przy czym jego zadłużenie z tego tytułu wynosi ok. (...)zł. Skazany przed osadzeniem prowadził dwie firmy (...)która była zarejestrowana na jego żonę oraz (...)., która została zlikwidowana.

Skazany został doprowadzony do odbycia kary w dniu 1 marca 2019 roku, a decyzją Komisji Penitencjarnej z dnia 6 marca 2019 roku skierowany został do odbywania kary pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego typu półotwartego dla odbywających karę po raz pierwszy w systemie programowego oddziaływania. Do popełnionych przestępstw P. K. (2) ustosunkowany jest krytycznie. Skazany w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności 29 razy nagradzany był regulaminowo, 2 razy odstąpiono od wymierzenia mu kary, a raz karany był dyscyplinarnie naganą na wniosek kontrahenta zewnętrznego – J.. Skazany nie jest uczestnikiem struktur nieformalnych, bezkonfliktowo i stabilnie funkcjonuje w grupie współosadzonych, z którymi prawidłowo układa relacje interpersonalne. Wobec przełożonych jest on regulaminowy i podporządkowany.

- opinia penitencjarna o skazanym

- pismo K. K.

138 – 140

117

1.1.2.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

brak faktów nieudowodnionych

1.Ocena Dowodów

0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.2.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.1.1. – 1.2.1.6.

- dane z NOE SAD

- odpisy wyroków oraz postanowień wydanych wobec skazanego,

- dane o karalności z KRK,

- wniosek skazanego P. K. (1) o wydanie wyroku łącznego

- dane z opinii o skazanym z AŚ i wykazu wykonywanych kar i środków przymusu.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy pozostawały całkowicie bezsporne i wynikały ze wskazanych dokumentów, których wiarygodność i prawdziwość danych w nich zawartych nie zostały przez żadną ze stron zakwestionowane, a i Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw, by uczynić to z urzędu. Sąd uznał za wiarygodne te dokumenty załączone do akt sprawy, albowiem zostały one sporządzone przez właściwe organy w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich autentyczności, czy też prawdziwości zawartych w nich twierdzeń, w większości są to bowiem dokumenty urzędowe.

1.2.1.1. – 1.2.1.6.

- opinia o skazanym sporządzona przez Dyrektora AŚ z dnia 21.01.2021r.

Okoliczności faktyczne niniejszej sprawy pozostawały całkowicie bezsporne i wynikały również z opinii sporządzonej przez Dyrektora AŚ w P. z dnia 21.01.2021r. Rzetelność tej opinii i prawdziwość danych w niej zawartych nie zostały przez żadną ze stron zakwestionowane, a i Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw, by uczynić to z urzędu, skoro sporządzona została przez kompetentną osobę, dysponującą wiedzą odnośnie zachowania skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności, w tym dokumentacją dotyczącą jego osadzenia.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.2.1 albo 1.2.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----

Brak

------------------------------------------------------------

1.PODSTAWa KARY ŁĄCZNEJ

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego i sygnatura akt sprawy

Kary lub środki karne podlegające łączeniu

1.

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku, sygn. akt XVI K 99/18, którym połączono skazanemu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt VI K 175/14, karę łączną 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzeczoną wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 18 kwietnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt XVI K 37/16 oraz karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności orzeczoną wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego Poznań Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 1 września 2017 roku w sprawie o sygn. akt VIII K 857/17.

Kara łączna 2 lata i 2 miesiące pozbawienia wolności.

2.

Wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 240/19.

Kara 1 rok pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej

Na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i § 4 k.k. – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 23 czerwca 2020r. - w związku z art. 19 ust. 1 in fine ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r., poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 oraz art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 569 § 1 i 2 k.p.k. Sąd połączył karę łączną 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku w sprawie o sygn. akt XVI K 99/18 oraz karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 240/19 i wymierzył w ich miejsce skazanemu P. K. (1) karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Zaznaczyć należy na wstępie, że zmiany w zasadach orzekania kary łącznej wynikające z ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086) nie mają zastosowania w niniejszej sprawie, albowiem w art. 81 ust. 1 ww. ustawy wskazano, że przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej (dot. orzekania w przedmiocie kary łącznej) w art. 38, w brzmieniu dotychczasowym, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a w art. 81 ust. 2 w.w. ustawy wskazano, że przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej (dot. orzekania w przedmiocie kary łącznej) w art. 38, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Wobec skazanego P. K. (1) po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086) uprawomocnił się jedynie jeden wyrok, a mianowicie wyrok Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 240/19 za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. popełnione w dniu 20 i 21 grudnia 2017 roku (prawomocny od 9 lipca 2020r.), natomiast wszystkie pozostałe prawomocne wyroki wydane wobec skazanego zapadły przed 24 czerwca 2020 roku. W ustawie z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 nie zawarto takich przepisów przejściowych, jak przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396), który uregulował wówczas kwestię tzw. intertemporalną w związku z wejściem w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku. Powołany przepis art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw regulował, że przepisów rozdziału IX ustawy Kodeks karny, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą Kodeks karny, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Brak podobnej regulacji w ustawie z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 r. poz. 1086) oznacza zdaniem Sądu, że przepisy rozdziału IX ustawy zmienianej (dot. orzekania w przedmiocie kary łącznej), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą (tj. w brzmieniu obowiązującym od 24 czerwca 2020 roku), stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy, czyli od 24 czerwca 2020 roku i aby stosować przepisy art. 85 i nast. k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 czerwca 2020 roku konieczne jest, aby wszystkie kary podlegające łączeniu prawomocnie zostały orzeczone po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku. Stwierdzić zatem należy, iż mimo uprawomocnienia się w dniu 9 lipca 2020 roku wobec skazanego wyroku skazującego w sprawie Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku w sprawie o sygn. akt III K 240/19, nie dawało to podstaw do orzekania kary łącznej w wyroku łącznym na podstawie przepisów art. 85 i nast. k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 24 czerwca 2020 roku. Zastosowanie w przypadku skazanego miały zatem w myśl zasady wynikającej z art. 4 § 1 k.k. przepisy obowiązujące wcześniej, tj. od 1 lipca 2015r. do 23 czerwca 2020r., jako względniejsze, bowiem umożliwiały wydanie w ogóle wyroku łącznego.

Przypomnieć zatem należy, w związku ze zmianą od 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy Kodeks karny, w tym przepisów rozdziału IX odnośnie kary łącznej, że przepisy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396) uregulowały kwestię tzw. intertemporalną, to jest wyłączyły stosowanie przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego w nowym brzmieniu, a więc przepisów dotyczących nowych zasad orzekania kary łącznej w wyroku łącznym do spraw, w których połączeniu podlegałyby wyłącznie kary prawomocnie orzeczone przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku. Zgodnie z tym przepisem – przepisów rozdziału IX ustawy Kodeks karny, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą Kodeks karny, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Ocena czy zachodzi taka potrzeba, powinna zostać dokonana według znowelizowanych przepisów rozdziału IX Kodeksu karnego. Jeżeli zatem zgodnie z tymi przepisami należałoby połączyć karę orzeczoną prawomocnie po 30 czerwca 2015 roku (do 23 czerwca 2020 roku) z karą (karami) orzeczonymi prawomocnie przed tą datą, czyli przed 1 lipca 2015r., to należy na podstawie art. 4 § 1 k.k. rozstrzygnąć czy stosować dalej przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego w nowym brzmieniu, czy też w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku.

Powyższe oznacza, że przepisy art. 85 i następne k.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku mają zastosowanie w niniejszej sprawie do skazanego P. K. (1), ponieważ już po wejściu w życie przepisów art. 85 i nast. k.k. w nowym brzmieniu (od 1 lipca 2015 roku) zapadły wobec niego prawomocne wyroki skazujące, wyżej opisane w pkt 1.1.3 – 1.1.9. Tym samym stwierdzić należy, że w stosunku do skazanego w niniejszym postępowaniu można stosować przepisy art. 85 i nast. k.k. w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku. Przepisy w starym brzmieniu, tj. obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku, nie są względniejsze dla skazanego w rozumieniu art. 4 § 1 k.k., ponieważ - uwzględniając treść art. 85 k.k. w brzmieniu sprzed 1 lipca 2015 roku - stwierdzić należy, że w rozpoznawanej sprawie, zestawiając daty popełnienia czynów przypisanych skazanemu P. K. (1) w sprawach VI K 175/14, XVI K 37/16, VIII K 857/17 i III K 240/19 oraz daty wydania wyroków w tych sprawach, objętych postępowaniem w przedmiocie wydania wyroku łącznego, przy przyjęciu za punkt wyjścia jako chronologicznie pierwszego - według zasad wynikających z przepisów art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku - wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 24 kwietnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt VI K 175/14, jest oczywiste, że w stosunku do skazanego nie zachodziłyby warunki do orzeczenia jednej kary łącznej, a tym samym wydania wyroku łącznego, obejmującego cztery wymienione skazania, skoro przestępstwa osądzone w sprawach o sygn. akt VII K 857/17 i III K 240/19 zostały popełnione już po wydaniu pierwszego chronologicznie wyroku, a więc w sprawie VI K 175/14, czyli po 24 kwietnia 2014 roku, a także po wydaniu wyroku w sprawie XVI K 37/16. Z kolei czyn zabroniony osądzony w sprawie III K 240/19 został popełniony przez skazanego po wydaniu wobec niego wyroków w sprawach VI K 175/14, XVI K 37/16, VIII K 857/17 i nie mógł łączyć się z żadnym z nich w myśl przepisów obowiązujących do 30 czerwca 2015 roku. Reasumując, zastosowanie wobec skazanego P. K. (1) w niniejszej sprawie przepisów art. 85 i nast. k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku, powodowałoby zatem możliwość wymierzenia wyroku łącznego jedynie co do kar pozbawienia wolności orzeczonych wyrokami w sprawach VI K 175/14 i XVI K 37/16.

Zgodnie z cytowanym wyżej art. 19 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 396), przepisów rozdziału IX ustawy kodeks karny, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą kodeks karny, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

Przystępując zatem do rozważań odnośnie warunków do orzeczenia kary łącznej wobec skazanego P. K. (1) według zasad obowiązujących od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku, przypomnieć należy, iż zgodnie z art. 569 § 1 k.p.k. właściwy Sąd wydaje wyrok łączny w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, jeżeli zachodzą ku temu warunki określone w szczególności w art. 85 k.k., a więc sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, a podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za ww. przestępstwa, z ograniczeniem wynikającym z art. 85 § 3 k.k. w brzmieniu obowiązującym od 15 kwietnia 2016 roku.

Wobec powyższego, ustalając, że w dacie wyrokowania (29.01.2021r.) podlegała wykonaniu wobec skazanego P. K. (1) kara łączna 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku sygn. akt XVI K 99/18 oraz kara 1 (jednego) roku pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku sygn. akt III K 240/19, możliwe było połączenie tych jednorodzajowych kar pozbawienia wolności łącznej i jednostkowej za przestępstwa osądzone w sprawach opisanych w części historycznej niniejszego wyroku łącznego w pkt II, IV, VI (ujęte w ramach kary łącznej pozbawienia wolności w wyroku łącznym XVI K 99/18) i IX, przy czym podstawą orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym były wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kara jednostkowa oraz kara łączna za ww. przestępstwa. Sąd był zatem uprawniony do orzeczenia kary łącznej zamiast kary jednostkowej oraz kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonych wskazanymi wyrokami w granicach od 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności (najsurowsza z kar podlegających łączeniu) do 3 (trzech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności (suma kar orzeczonych wyrokami w sprawach XVI K 99/18 i III K 240/19).

Zważyć należy zatem, że zgodnie z art. 569 § 1 k.p.k. właściwy Sąd wydaje wyrok łączny w stosunku do osoby prawomocnie skazanej wyrokami różnych sądów, jeżeli zachodzą ku temu warunki określone w szczególności w art. 85 k.k. (w niniejszej sprawie w brzmieniu obowiązującym od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku), czyli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, a podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89, w całości lub w części kary lub kary łączne za w/w przestępstwa, z ograniczeniem wynikającym z art. 85 § 3 k.k. (w brzmieniu obowiązującym od 15 kwietnia 2016 roku). Zgodnie z treścią art. 85 § 3 k.k. jeżeli po rozpoczęciu, a przed zakończeniem wykonywania kary lub kary łącznej sprawca popełnił przestępstwo, za które orzeczono karę tego samego rodzaju lub inną podlegającą łączeniu, orzeczona kara nie podlega łączeniu z karą odbywaną w czasie popełnienia czynu.

Regulacja wprowadzona przepisem art. 85 § 2 k.k. i art. 86 § 4 k.k., powoduje, że podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1 art. 85 k.k., przy czym zasady wymiaru kary łącznej określone w § 1 – 3 art. 86 k.k. stosuje się odpowiednio, jeżeli przynajmniej jedną z kar podlegających łączeniu jest już orzeczona kara łączna.

Wobec powyższego, ustalając, że w dacie wyrokowania (29 stycznia 2021r.) podlegała wykonaniu wobec skazanego P. K. (1) jedynie kara łączna 2 (dwóch) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku sygn. akt XVI K 99/18 oraz kara jednostkowa 1 (jednego) roku pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 24 czerwca 2019 roku sygn. akt III K 240/19, możliwe było połączenie tych jednorodzajowych wymierzonych kar pozbawienia wolności za przestępstwa osądzone w sprawach opisanych wyżej w pkt II, IV, VI i IX, przy czym podstawą orzeczenia kary łącznej w wyroku łącznym były wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kara łączna i jednostkowa za w/w przestępstwa, czyli kara łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym oraz kara jednostkowa 1 roku pozbawienia wolności, co też Sąd uczynił na podstawie art. 85 § 1 i § 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i § 4 k.k. w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015r. do dnia 23 czerwca 2020r. - związku z art. 19 ust. 1 in fine ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r., poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 oraz art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 569 § 1 i 2 k.p.k., wymierzając w ich miejsce skazanemu P. K. (1) karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności, a pozostawiając odrębnemu wykonaniu na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. wyroki podlegające połączeniu wskazane w punkcie 1 sentencji wyroku w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym. Sąd uznał jednocześnie, że w odniesieniu do wskazanych wyżej podlegających łączeniu kary łącznej i kary jednostkowej, wskazanych w pkt VIIb i IX części historycznej wyroku, nie zachodzi negatywna przesłanka wymierzenia kary łącznej określona w art. 85 § 3 k.k. (i to także przy uwzględnieniu zmian tego przepisu od 15 kwietnia 2016 r.), a co jednoznacznie wynika z analizy dat popełnienia przestępstw osądzonych w tych sprawach i danych dotyczących odbywania przez skazanego kar w poszczególnych sprawach.

1.WYMIAR KARY

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej

Zastrzec na wstępie trzeba także, iż celem postępowania w sprawie o wydanie wyroku łącznego jest nie tyle polepszenie sytuacji skazanego, ale jej uporządkowanie. To zaś, czy lub w jakim zakresie wymiar orzeczonej kary łącznej będzie skutkiem absorpcji kar mniej surowych przez najsurowszą albo skutkiem kumulacji wszystkich podlegających łączeniu kar jednostkowych zależy od okoliczności, o których poniżej. Trzeba bowiem wyjaśnić, iż nie można zgodzić się z poglądem, że interes ten polega na orzekaniu kary łącznej w sposób maksymalnie korzystny dla skazanego.

W myśl art. 86 § 1 k.k. – w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku - „Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności”.

Zatem, zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. Sąd, wymierzając karę łączną, ma wyznaczone granice jej wymiaru. Granicę dolną stanowi najwyższa z wymierzonych kar, natomiast granicę górną stanowi suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa. Z powyższego wynika, iż kara łączna może być wymierzona przy zastosowaniu zasady absorpcji, zasady kumulacji lub zasady asperacji – częściowej absorpcji i częściowej kumulacji. W orzecznictwie znaleźć można poglądy, iż kara łączna w wyroku łącznym nie może stwarzać większej dolegliwości od tej, jaka wiązałaby się z kolejnym wykonaniem poszczególnych wyroków podlegających łączeniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 6 października 2000 roku III KKN 340/00). Nie oznacza to jednak, iż kara łączna ma przynosić skazanemu oczekiwaną przez niego korzyść. Kary łącznej nie można traktować jako instytucji mającej na celu łagodzenie prawno-karnych konsekwencji dla sprawcy kilku przestępstw, czy też instytucji traktowanej jako „swego rodzaju ustawowe złagodzenie kary (zob. P. Kardas, w: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I. Wydanie II, pod red. A. Zolla, Kraków 2004 roku, s. 1115). Instytucja kary łącznej nie jest instrumentem łagodzenia orzeczonych za pozostające w zbiegu przestępstwa kar, zaś sam fakt pozostawania dwóch lub więcej przestępstw w zbiegu nie stanowi okoliczności łagodzącej. Kara łączna jest orzekana wobec sprawcy, który popełnił dwa lub więcej przestępstw, a to z kolei jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 20 października 2001 roku, II AKa 154/01, Prok. i Pr. 2002r., z. 4, poz. 26). Orzekając karę łączną w warunkach wyroku łącznego, Sąd winien kierować się względami, jak przy orzekaniu kary łącznej w wypadku jednoczesnego osądzenia kilku czynów. Zgodnie wszak z art. 85a k.k. orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przed wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Trzeba przy tym pamiętać, iż wymierzając karę łączną nie można poddawać ponownej analizie i uwzględniać okoliczności, które legły u podstaw wymiaru poszczególnych kar jednostkowych. Sąd powinien natomiast przede wszystkim rozważyć, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu, zachodzi ścisły związek przedmiotowo – podmiotowy (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 7 października 2002 roku, II KK 270/02) oraz bliskość czasowa. Winno się nadto uwzględnić okoliczności, jakie zaszły już po wydaniu poprzednich wyroków, przede wszystkim mieć na uwadze proces resocjalizacji skazanego, a także względy indywidualno - i generalno - prewencyjne. Analizując związki łączące realnie zbiegające się przestępstwa trzeba pamiętać, iż kara łączna winna być wymierzona przy zastosowaniu zasady absorpcji im większa zachodzi łączność przedmiotowa i bliskość czasowa pomiędzy poszczególnymi przestępstwami lub wtedy, gdy jedno z pozostających w zbiegu przestępstw zdecydowanie dominuje nad pozostałymi. Ponadto, niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji, asperacji, jak i zasady pełnej kumulacji, oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia, stąd priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji (por. P. Kardas, w: Kodeks karny..., s.1137 op. cit.). Wyrok łączny jest wszak instytucją mającą racjonalizować wymiar kary, a nie służyć wyłącznie poprawie sytuacji skazanych. Dlatego też stosowanie absorpcji przy wymiarze kary łącznej nie może być sprzeczne z zapobiegawczymi i wychowawczymi celami kary i działać demoralizująco na sprawców przestępstw, służąc odbieraniu kary łącznej jako instytucji będącej swoistym premiowaniem popełniania przestępstw (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 września 2016 roku, sygn. III KK 140/16, LEX nr 2142559).

W przedmiotowej sprawie, oceniając związki zachodzące między realnie zbiegającymi się przestępstwami, które objęto karą łączną, jak w pkt 1 części rozstrzygającej wyroku łącznego, czyli między przestępstwami osądzonymi w sprawach o sygn. akt VI K 175/14, XVI K 37/16, VII K 857/17 (objętymi wyrokiem łącznym wydanym w sprawie XVI K 99/18), a także w sprawie III K 240/19, zauważyć należy, że przedmiot ochrony osądzonych wymienionymi wyrokami przestępstw jest różnorodny, albowiem skazany dopuszczał się przestępstw przeciwko mieniu (oszustwo), trzykrotnie przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów (art. 270 § 1 k.k.), przestępstwa przeciwko rodzinie i opiece w postaci uchylania się od obowiązku alimentacyjnego oraz przeciwko wolności w postaci podszywania się pod inną osobę i wykorzystania jej wizerunku (art. 190a § 2 k.k.), co przemawiało za zastosowaniem zasady asperacji - bliżej kumulacji. Jednak pomiędzy przestępstwami objętymi łączonymi karami osądzonymi w sprawach podlegających łączeniu w/w, w szczególności pomiędzy przestępstwami objętymi wyrokiem łącznym wydanym w sprawie XVI K 99/18 zachodziła stosunkowo bliskość czasowa, bo zostały popełnione niemal wyłącznie od maja 2012 roku do września 2013 roku (jedynie jeden czyn zabroniony został popełniony przez skazanego w dłuższym okresie czasu, lecz jego początek również sięgał 2012 roku). Wskazana zbieżność czasowa przemawiała zatem za zastosowaniem przy wymiarze kary łącznej pozbawienia wolności zasady asperacji, co też znalazło swój wyraz w wymiarze kary łącznej, jaką Sąd orzekł wobec skazanego P. K. (1) w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku (zaznaczyć należy, iż zgodnie z art. 86 § 1 i § 4 k.k. Sąd mógł wymierzyć karę łączną w granicach od 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności do 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż granice te zakreślała najwyższa z wymierzonych poprzednio kar, czyli kara łączna 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona w sprawie XVI K 99/18 do sumy łączonych kar).

Wymierzając karę łączną w wyroku łącznym nie można poddawać ponownej analizie i uwzględniać okoliczności, które legły u podstaw wymiaru poszczególnych kar jednostkowych, jednak w sytuacji, gdy według znowelizowanych przepisów art. 85 i nast. k.k. łączeniu w wyroku łącznym podlegają już poprzednio orzeczone kary łączne, a nie jednostkowe, to okoliczność ta nie pozostaje bez znaczenia przy wymiarze kolejnej kary łącznej, skoro de facto już raz (przy wymiarze kar łącznych w wyrokach jednostkowych) uwzględnione zostały związki przedmiotowe i czasowe zachodzące pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami i znalazło to swój wyraz w takim, a nie innym wymiarze kar łącznych, podlegających obecnie łączeniu w ramach wyroku łącznego. Dlatego zgodnie z art. 85a k.k. (obowiązującym od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku), orzekając karę łączną w wyroku łącznym, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Winno się nadto uwzględnić okoliczności, jakie zaszły już po wydaniu poprzednich wyroków, przede wszystkim mieć na uwadze proces resocjalizacji skazanego, a także względy indywidualno - i generalno - prewencyjne.

W świetle powyższego, miarkując wymiar kary łącznej pozbawienia wolności wobec skazanego P. K. (1), zważyć należy, iż - jak wynika z opinii wydanej przez zastępcę dyrektora jednostki penitencjarnej, w której skazany odbywa karę, a którą przytoczono na wstępie - prognoza kryminologiczna wobec skazanego jest pozytywna.

Z opinii o skazanym - sporządzonej w myśl art. 571 § 1 k.p.k. dla potrzeb niniejszego postępowania wynika bowiem, że zachowanie skazanego w czasie odbywania kary pozbawienia wolności jest poprawne, proces jego resocjalizacji przebiega prawidłowo. Z opinii z dnia 21 stycznia 2021 r. wynika, że skazany prawidłowo korzystał z udzielonych mu zwolnień, a także otrzymał 29 nagród regulaminowych, przy czym skład orzekający dokonując oceny zachowania P. K. (1) w jednostce penitencjarnej miał na uwadze, że dwukrotnie odstępowano od wymierzenia mu kary dyscyplinarnej, a raz karany był dyscyplinarnie naganą na wniosek kontrahenta zewnętrznego – J. i w dniu 3 lutego 2020 r. skazany został dyscyplinarnie wycofany z zatrudnienia z powodu niewywiązywania się z obowiązków wynikających z zatrudnienia: brak w 100% zaangażowania w pracę, brak wyrabianych norm przystosowanych do maszyn oraz wprowadzenie negatywnych relacji pomiędzy pracownikami. Na korzyść skazanego Sąd uwzględnił natomiast, że wykonuje on zadania w ramach programowego oddziaływania w miarę swoich możliwości – brał udział w programie readaptacyjnym (...), ukończył klub pracy oraz kurs (...) w ramach projektu pt. „Podniesienie kwalifikacji zawodowych więźniów w celu ich powrotu na rynek pracy po zakończeniu odbywania kary pozbawienia wolności realizowanego w ramach Programu Operacyjnego (...)2014 – 2020 współfinansowanego ze środków (...). Nadto nie odnotowano przypadku sytuacji konfliktowej z udziałem P. K. (1) w kontaktach z pozostałymi skazanymi, jak również w kontaktach z przełożonymi. Nie identyfikuje się on z przejawami charakterystycznymi dla nieformalnych struktur podkultury więziennej.

Biorąc zatem pod uwagę całokształt okoliczności w przedmiotowej sprawie, Sąd uznał za słuszne i sprawiedliwe, zastosowanie zasady asperacji odnośnie opisanego w pkt 1 sentencji zbiegu przestępstw i w konsekwencji na tej zasadzie wymierzono skazanemu karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Reasumując, karę łączną pozbawienia wolności, wymierzoną skazanemu przy zastosowaniu zasady asperacji, odnośnie zbiegu ustalonego w pkt 1 części rozstrzygającej wyroku, należy uznać za sprawiedliwą i adekwatną wobec okoliczności sprawy. Takie ukształtowane kary łącznej czyni zadość wymogom prewencji indywidualnej w stosunku do skazanego, jak i wymogom oddziaływania społecznego, raz jeszcze podkreślając nieopłacalność popełnienia przestępstw. Orzekając taką karę łączną Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar, czyniąc zadość wymaganiom ustawowym i wymaganiom ugruntowanego orzecznictwa. W ocenie Sądu orzeczona w tym wyroku kara łączna i związana z nią dolegliwość nie przekracza stopnia winy sprawcy, uwzględnia stopień szkodliwości społecznej czynów, osiągnie cele zapobiegawcze i wychowawcze, spowoduje motywację skazanego do zmiany postępowania w przyszłości, jak również uwzględnia potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na przekonanie, że przestępstwo nie uchodzi bezkarnie, lecz spotyka się ze sprawiedliwą karą.

1.Wymiar Środka karnego

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy łącznym wymiarze środka karnego

brak orzeczenia o środkach karnych w wyroku łącznym

1.Inne ROZSTRZYGNIĘCIA Zawarte w WYROKU łĄCZNym

Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 2 części rozstrzyga-jącej wyroku

Na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej w punkcie 1 części rozstrzygającej wyroku kary łącznej pozbawienia wolności Sąd zaliczył skazanemu: okres zatrzymania w sprawie o sygn. akt XVI K 37/16 Sądu Okręgowego w Poznaniu od dnia 30 czerwca 2014 roku do dnia 1 lipca 2014 roku, okres 5 miesięcy kary ograniczenia wolności wykonanej w sprawie o sygn. akt VIII K 857/17 Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu przyjmując, iż okres ten odpowiada 75 dniom kary łącznej pozbawienia wolności oraz okres odbywania kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie o sygn. akt XVI K 99/18 od dnia 1 marca 2019 r. godz. 10:50 do nadal.

pkt 3 części rozstrzyga-jącej wyroku

Na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. wyroki podlegające połączeniu wskazane w punkcie 1 - w zakresie nie objętym wyrokiem łącznym – Sąd pozostawił odrębnemu wykonaniu.

pkt 4 części rozstrzyga-jącej wyroku

Na podstawie art. 572 k.p.k. w zw. z art. 85 § 1 i 2 k.k. oraz art. 87 § 1 k.k. w związku z art. 19 ust. 1 in fine ustawy z dnia 20 lutego 2015r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015r., poz. 396) w zw. z art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 roku o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19, Sąd umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego wobec skazanego w pozostałym zakresie - z uwagi na brak warunków do wydania wyroku łącznego.

Zaznaczyć należy, analizując warunki do wydania wyroku łącznego wobec P. K. (1) według zasad obowiązujących w okresie od 1 lipca 2015 roku do 23 czerwca 2020 roku, że nie podlegały łączeniu z karami orzeczonymi w sprawach opisanych wyżej w pkt VIIb i IX części wstępnej wyroku, kary orzeczone wobec skazanego pozostałymi wymienionymi na wstępie wyrokami, ponieważ te pozostałe kary zostały w całości wykonane - i jest to obecnie – według zasad wymiaru kary łącznej – przesłanka negatywna postępowania o wydanie wyroku łącznego, skutkująca koniecznością umorzenia postępowania o wydanie wyroku łącznego w tym zakresie. Nadto połączeniu z karami wskazanymi powyżej nie podlegała również kara ograniczenia wolności orzeczona wobec skazanego wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 17 lipca 2019r. w sprawie VI K 720/19, albowiem została ona orzeczona wobec P. K. (1), gdy ten już odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 2 sierpnia 2018 roku w sprawie XVI K 99/18. Przepis art. 87 § 1 k.k. utracił moc z dniem 18 czerwca 2019 r. w zakresie, w jakim nakłada na sąd obowiązek połączenia kar pozbawienia wolności i ograniczenia wolności oraz wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności po dokonaniu zamiany kary ograniczenia wolności na karę pozbawienia wolności, na podstawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 czerwca 2019 r. sygn. akt P 20/17 (Dz.U. poz. 1135). Ponieważ skazany z uwagi na odbywanie kary pozbawienia wolności nie miał dotąd możliwości przystąpienia do wykonania wolnościowej kary ograniczenia wolności poprzez wykonywanie nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, nie było możliwe w świetle przywołanego wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 czerwca 2019 r. sygn. akt P 20/17, połączenie tej kary ograniczenia wolności z karami pozbawienia wolności objętymi karą łączną, jak w pkt 1 części rozstrzygającej wyroku.

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnię-cia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt 5 części rozstrzyga-jącej wyroku

Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (jedn. tekst: Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 ze zm.) zwolniono skazanego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa i nie pobrano od niego opłaty.

Sąd zwolnił skazanego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa i nie pobrał od niego opłaty, a orzeczenie takie podyktowane jest odbywaniem przez skazanego obecnie kary pozbawienia wolności.

1.PODPIS

Poznań, dnia 17 lutego 2021r

Sędzia Dorota Biernikowicz