Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Konin, dnia 15.06.2023 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Adam Maliszewski

Protokolant: st. sekr. sąd. Aneta Wieczyńska

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2023 roku w Koninie

na rozprawie

sprawy z wniosku G. N.

z udziałem B. N., A. N., D. J., M. B., K. N. oraz Skarbu Państwa - (...)w P.

o zasiedzenie

postanawia:

1.  stwierdzić, że G. N. oraz K. N. nabyli na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 1 stycznia 2020 roku z mocy prawa przez zasiedzenie własność niezabudowanych nieruchomości położonych w obrębie Ż., gmina K. stanowiących:

a)  działkę gruntu o numerze geodezyjnym (...) o powierzchni 0,5100 ha, dla której nie jest prowadzona księga wieczysta;

b)  działkę gruntu o numerze geodezyjnym (...) o powierzchni 0,4600 ha, dla której nie jest prowadzona księga wieczysta;

c)  działkę gruntu o numerze geodezyjnym (...) o powierzchni 1,2200 ha, dla której nie jest prowadzona księga wieczysta;

2.  ustalić, że każdy z uczestników ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie uznając je za uiszczone w całości.

sędzia Adam Maliszewski

Sygnatura akt I Ns 894/22

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2022 roku G. N. złożył wniosek o stwierdzenie, że z dniem 2 stycznia 2020 roku nabył z mocy prawa przez zasiedzenie własność niezabudowanej nieruchomości, położonej w obrębie ewidencyjnym Ż., Gmina K., składającej się z działek gruntu: nr (...) o powierzchni 0,51 ha; nr (...) o powierzchni 0,46 ha oraz nr (...) o powierzchni 1,22 ha, dla których Sad Rejonowy w K.nie prowadzi księgi wieczystej.

W uzasadnieniu wskazał, że nieformalną umową rodzice wnioskodawcy nabyli z początkiem lat osiemdziesiątych XX wieku od W. i Z. małżonków W. działkę nr (...). Z kolei działki nr (...) rodzice wnioskodawcy objęli w użytkowanie z początkiem lat osiemdziesiątych XX wieku jako mienie opuszczone. Wprawdzie w ewidencji gruntów jako ich właściciel figuruje Skarb Państwa, jednak od kilkudziesięciu lat nie włada on faktycznie tymi działkami nie interesując się ich losem. Nie zwracał się też nigdy do rodziców wnioskodawcy o jakiekolwiek opłaty z tytułu ich użytkowania (wniosek k. 3-4).

W odpowiedzi na wniosek uczestnik Skarb Państwa – (...) w P. wniósł o oddalenie wniosku w zakresie działek numer (...), nie sprzeciwiając się jednocześnie stwierdzeniu zasiedzenia działki nr (...), o ile zostaną wykazane przesłanki pozwalające na takie stwierdzenie. Uczestnik wskazał, że obie działki (nr (...)) stanowią częściowo grunty pod wodami śródlądowej wody płynącej w postaci rzeki W., będącej wodą publiczną i są zlokalizowane na terenie międzywala rzeki W., w obszarze szczególnego zagrożenia powodziowego. Obie działki stanowią nieruchomości cenne przyrodniczo i położone są na terenie obszarów prawnie chronionych obszaru Natura 2000. Zdaniem uczestnika działki te, stanowiące własność Skarbu Państwa, jako grunty pokryte wodami płynącymi, nie podlegają w świetle przepisów ustawy Prawo wodne obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków wskazanych w ustawie, tym samym nie mogą stanowić przedmiotu zasiedzenia (odpowiedź na wniosek, k. 52-53).

Pismem z dnia 21 kwietnia 2023 roku pełnomocnik wnioskodawcy zmodyfikował wniosek, wnosząc o stwierdzenie, że przedmiotowe działki zostały nabyte przez zasiedzenie przez G. N. i K. N. na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej z dniem 1 stycznia 2013 roku (pismo pełnomocnika wnioskodawcy, k. 67-70).

Na rozprawie w dniu 6 czerwca 2023 roku uczestniczki B. N. i K. N. poparły wniosek oświadczając, iż nie kwestionują go w jakimkolwiek zakresie. Pozostali uczestnicy postępowania nie zajęli stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Niezabudowana działka numer (...) o powierzchni 0,51 ha, położona w obrębie Ż., Gmina K., oznaczona jest w rejestrze gruntów jako łąki trwałe i nieużytki, zaś jako jej właściciele figurują W. i Z. małżonkowie W.. Z kolei niezabudowane działki numer (...) o powierzchni 0,46 ha oraz numer (...) o powierzchni 1,22 ha położone w obrębie Ż. Gmina K. oznaczone są jako łąki trwałe (działka nr (...)) orz nieużytki (działka nr (...)). Jako ich właściciel w rejestrze gruntów figuruje Skarb Państwa, zaś jako ich zarządca Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w P.. Dla żadnej z tych działek nie jest prowadzona księga wieczysta (wypisy i wyrysy z ewidencji gruntów, k. 5-6, k. 24-25; zaświadczenie z wydziału Ksiąg Wieczystych S.R. w K., k. 18).

Nieformalną umową zawartą pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku rodzice wnioskodawcy – R. i B. małżonkowie W. nabyli od W. i Z. małżonków W. przedmiotową nieruchomość. W tym samym czasie rodzice wnioskodawcy objęli w samoistne posiadanie nieużytkowane wówczas działki nr (...). Od tego czasu aż do 2005 roku, kiedy to przekazali tę działki G. N., rodzice wnioskodawcy nieprzerwanie je posiadali, uprawiając i kosząc tam trawę, pasąc krowy i konie oraz zwożąc siano. Sami decydowali o przeznaczeniu tych działek nie pytając nikogo o zgodę. Obecnie w takim samym zakresie z działki tej korzysta wnioskodawca. Od chwili objęcia przedmiotowych działek w posiadanie, najpierw ojciec wnioskodawcy, później zaś wnioskodawca opłacają podatek gruntowy od działki nr (...), podczas gdy pozostałe dwie działki są od tego podatku zwolnione. Działki numer (...) są ogrodzone drutem (tzw. „pastuchem”) i położone są na terenie czasowo podmokłym, w bezpośrednim sąsiedztwie rzeki W., wskutek czego są od czasu do czasu podtapiane, zaś średnio raz na kilka lat zalewane przez rzekę (zeznania świadków M. J. i K. J., płyta CD, k. 77a; dowód z przesłuchania wnioskodawcy i uczestników B. N. i K. N., płyta CD, k. 94a).

Od czasu objęcia w posiadanie przedmiotowych działek przez rodziców wnioskodawcy nikt nie kwestionował ich prawa do tych działek, w szczególności Skarb Państwa – nie żądał od wnioskodawcy lub jego rodziców jakichkolwiek opłat z tytułu użytkowania działek nr (...) (dowód z przesłuchania wnioskodawcy, płyta CD, k. 94a; okoliczność niezaprzeczona przez uczestnika Skarb Państwa, uznana za przyznaną na podstawie art. 230 k.p.c., w zw. z art. 13 § 2 k.p.c.).

Umową z dnia (...)roku B. N. i R. N. darowali G. N. i K. N. na prawach wspólności ustawowej małżeńskiej własność działek o numerach: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...) i (...) o łącznej powierzchni 3,17 ha oraz posiadanie wszystkich trzech działek objętych przedmiotowym wnioskiem (umowa darowizny, k. 71-72; częściowo dowód z przesłuchania wnioskodawcy i uczestniczki B. N., płyta CD, k. 94a).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, zeznań świadków: K. J. i M. J. oraz dowodu z przesłuchania wnioskodawcy i uczestniczek: B. N. i K. N..

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty przedłożone do akt przez uczestników, albowiem nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności bądź zgodności z oryginałami, a nadto nie były kwestionowane.

Za wiarygodne w całości uznane zostały zeznania wskazanych świadków i uczestników postępowania, w tym wnioskodawcy, albowiem były one wzajemnie zgodne w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy i razem z załączonymi dokumentami stanowiły logiczną i spójną całość. Zważywszy jednak na fakt, iż świadkowie i wnioskodawca nie pamiętali dokładnie od kiedy przedmiotowe działki były w samoistnym posiadaniu rodziców wnioskodawcy, zaś uczestniczka B. N. nie potrafiła sprecyzować tej daty wskazując ogólnie na początek lat osiemdziesiątych XX wieku, około 1983 roku – Sąd uznał, iż z całą pewnością działki te znajdowały się w posiadaniu rodziców wnioskodawcy z końcem lat osiemdziesiątych XX wieku, to jest w dniu 31 grudnia 1989 roku.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 172 § 1 i 2 k.c. posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Jak z kolei stanowi art. 176 § 1 k.c. jeżeli podczas biegu zasiedzenia nastąpiło przeniesienie posiadania, obecny posiadacz może doliczyć do czasu, przez który sam posiada, czas posiadania swojego poprzednika. Jeżeli jednak poprzedni posiadacz uzyskał posiadanie nieruchomości w złej wierze, czas jego posiadania może być doliczony tylko wtedy, gdy łącznie z czasem posiadania obecnego posiadacza wynosi przynajmniej lat trzydzieści.

Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności przez upływ czasu. Artykuł 172 k.c. wymienia jako przesłanki zasiedzenia posiadanie i upływ czasu. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi być samoistne (art. 336 k.c.) i nieprzerwane. Na korzyść posiadacza przemawia domniemanie ciągłości (art. 340 k.c., 345 k.c.), domniemanie, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym (art. 339 k.c.) i domniemanie istnienia dobrej wiary (art. 7 k.c.). O posiadaniu samoistnym nie świadczy sama tylko długotrwałość posiadania, która nie jest kryterium odróżniającym posiadanie samoistne od zależnego. Posiadanie prowadzące do zasiedzenia musi mieć charakter władania rzeczą z zamiarem posiadania jej dla siebie ( cum animo rem sibi habendi) (zob. komentarz do art. 172 k.c. pod red. J. Gudowskiego, LEX 2016).

Przenosząc treść powyższych przepisów i uwag na grunt niniejszej sprawy należy zauważyć, iż stan faktyczny nie był sporny pomiędzy uczestnikami. Wynika z niego w sposób nie budzący wątpliwości, że najpóźniej na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku nieformalną umową rodzice wnioskodawcy – R. i B. małżonkowie W. nabyli od W. i Z. małżonków W. przedmiotową działkę nr (...). W tym samym czasie rodzice wnioskodawcy objęli również w samoistne posiadanie nieużytkowane wówczas działki nr (...), których właścicielem był Skarb Państwa. Od tego czasu aż do 2005 roku, kiedy to przekazali tę działki G. N., rodzice wnioskodawcy nieprzerwanie je posiadali, uprawiając i kosząc tam trawę, pasąc krowy i konie oraz zwożąc siano. Sami decydowali o przeznaczeniu tych działek nie pytając nikogo o zgodę i nie uiszczając nikomu jakichkolwiek opłat za możliwość korzystania z działek. Obecnie w takim samym zakresie z działek tych korzysta wnioskodawca. Od chwili objęcia przedmiotowych działek w posiadanie, najpierw ojciec wnioskodawcy, później zaś wnioskodawca opłacają podatek gruntowy od działki nr (...). Nikt nigdy nie kwestionował prawa wnioskodawcy, a wcześniej jego rodziców do posiadania przedmiotowych działek.

Uczestnik postępowania Skarb Państwa – reprezentowany przez (...) w P., nie kwestionując w jakimkolwiek zakresie ustalonego powyżej stanu faktycznego, wnosił jednak o oddalenie wniosku o zasiedzenie w zakresie działek nr (...), wskazując, że działki te stanowią częściowo grunty pod wodami śródlądowej wody płynącej – to jest rzeki W., będącej wodą publiczną i są zlokalizowane na terenie międzywala rzeki W.. Stanowią obszary cenne przyrodniczo i położone są na terenie obszarów prawnie chronionych obszaru Natura 2000. W ocenie tego uczestnika, w świetle powyższych okoliczności oraz przepisów art. 212 ust. 1 pkt i ust 2 oraz 211 ust. 2 i 4 i art. 216 ust. 2 ustawy Prawo Wodne z dnia 20 lipca 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 1566, z późn. zm. – dalej Prawo Wodne) – brak jest podstaw do stwierdzenia zasiedzenia wskazanych działek, przede wszystkim dlatego, że wody płynące i pokryte nimi grunty stanowiącej własność Skarbu Państwa – nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu.

Zgodnie z treścią art. 212 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 Prawa Wodnego, prawa właścicielskie w stosunku do wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa wykonują Wody Polskie - w stosunku do śródlądowych wód płynących oraz wód podziemnych. Wody Polskie wykonują prawa właścicielskie w stosunku do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, znajdujących się w obrębie działki ewidencyjnej, która obejmuje także śródlądowe wody płynące będące własnością Skarbu Państwa.

Wody morza terytorialnego, morskie wody wewnętrzne, śródlądowe wody płynące oraz wody podziemne stanowią własność Skarbu Państwa. Śródlądowe wody płynące będące wodami publicznymi nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie (art. 211 ust. 2 i 4 ustawy Prawo Wodne).

Również z treści art. 216 ust. 2 Prawa Wodnego wynika, że m. in. grunty pokryte śródlądowymi wodami płynącymi nie podlegają obrotowi cywilnoprawnemu, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie.

Odnosząc się do treści powyższych przepisów i podnoszonej przez uczestnika kwestii, Sąd Rejonowy w niniejszym składzie nie podzielił zapatrywania uczestnika, iż nad częściami działek nr (...) zasiadywanych przez wnioskodawcę, znajdują się wody śródlądowe w postaci rzeki W.. W ocenie Sądu twierdzenie takie byłoby uprawnione w sytuacji, gdyby przez część tych działek przebiegało stałe koryto rzeki, tymczasem zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na takie ustalenie. Zarówno ze złożonych w sprawie dokumentów, jak i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków i uczestników wynika, że przedmiotowe działki jedynie bezpośrednio graniczą z rzeką W., jednakże przez żadną ich część nie przebiega stałe koryto rzeki. Co istotne, również z wypisu i wyrysu z ewidencji gruntów dotyczących przedmiotowych działek wynika, że żadna ich część nie stanowi wód śródlądowych. Działka nr (...) została opisana w całości jako łąki trwałe, zaś działka nr (...) – jako nieużytki. Zdaniem Sądu gdyby wskazane wyżej twierdzenie uczestnika było zgodne z rzeczywistością, to znalazłoby to odzwierciedlenie w rejestrze gruntów poprzez stosowny ich podział geodezyjny z wyszczególnieniem części działek znajdujących się pod wodami śródlądowymi oraz pozostałej części stanowiącej łąki bądź nieużytki.

Brak jest również zdaniem Sądu podstaw do stwierdzenia, że za uznaniem przedmiotowych działek za tereny znajdujące się pod wodami śródlądowymi przemawia fakt, iż obie znajdują się za terenie międzywala rzeki W. i stanowią tereny zalewowe. Zawarte w powołanych przepisach ustawy sformułowania „działka ewidencyjna, która obejmuje także śródlądowe wody płynące” oraz „grunty pokryte śródlądowymi wodami płynącymi” wskazują na to, że chodzi o nieruchomości pokryte stale tymi wodami, czyli w niniejszym przypadku – znajdujące się w granicach stałego koryta rzeki. Okoliczność, iż są to czasowo tereny podmokłe i raz na jakiś czas (zdaniem uczestników raz na kilka lat) dochodzi do zalania tych terenów przez rzekę nie pozwala zatem na uznanie, iż w przypadku tych działek mamy do czynienia z gruntami znajdującymi się pod wodami śródlądowymi w rozumieniu ustawy. Taka interpretacja prowadziłaby do nieuprawnionego zdaniem Sądu i niewynikającego z ustawy rozszerzenia własności Skarbu Państwa nad śródlądowymi wodami płynącymi również na tereny całego międzywala rzek oraz na tereny zalewowe, wyłączając położone na takich terenach działki z obrotu cywilnoprawnego.

Za chybiony uznać należało również argument uczestnika, iż za oddaleniem wniosku o zasiedzenie dziełek numer (...) i (...) przemawia również fakt, iż stanowią one nieruchomości cenne przyrodniczo, gdyż znajdują się na terenie prawnie chronionego obszaru Natura 2000 (obszaru specjalnej ochrony ptaków) oraz G.-K. O. Chronionego Krajobrazu. Nie kwestionując tego faktu należy zauważyć, iż z żadnego przepisu prawa nie wynika, aby na powyższych obszarach prawnie chronionych przyrodniczo obowiązywał zakaz wstępu i ich jakiekolwiek użytkowania przez osoby prywatne. Również okolicznością powszechnie znaną jest fakt, iż zakaz taki nie wynika co do zasady z aktów dotyczących bezpośrednio obszarów chronionych (np. z rozporządzeń wojewodów dotyczących ich utworzenia, regulaminów itp). Na ich obszarach istnieją co najwyżej zakazy podejmowania określonego rodzaju przedsięwzięć mogących stanowić zagrożenie dla przyrody – np. zakaz ich zabudowy w określonym zakresie, zakaz utwardzania gruntu czy też nieuzasadnionej wycinki roślin. Jak tymczasem wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego na przedmiotowych działkach zarówno wnioskodawca jak i jego poprzednicy wypasali jedynie krowy i konie oraz uprawiali i kosili trawę na siano. Prowadzili zatem działalność nie zagrażającą w jakikolwiek sposób przyrodzie. Nie sposób zatem uznać, iż taka działalność jest niezgodna z jakimikolwiek przepisami prawa.

Reasumując tę część rozważań Sąd doszedł zatem do przekonania, iż fakt, że obie zasiadywane działki sąsiadują bezpośrednio z rzeką W. – nie stanowi sam w sobie podstawy do uznania, iż zasiedzenie tych działek jest prawnie niedopuszczalne.

Artykuł 172 k.c. łączy wymagany do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia upływ czasu z kwalifikacją posiadania według kryterium dobrej lub złej wiary posiadacza w chwili uzyskania przez niego posiadania. W zależności od tego, czy samoistny posiadacz uzyskał posiadanie w dobrej czy złej wierze, termin zasiedzenia wynosi 20 lub 30 lat. Decydująca jest przy tym w obu wypadkach tylko chwila uzyskania posiadania, wobec czego późniejsze od tej chwili okoliczności powodujące, że samoistny posiadacz stał się posiadaczem w złej wierze, nie mają już znaczenia i nie powodują przedłużenia terminu do 30 lat. Kodeks cywilny ani przepisy prawa rzeczowego nie zawierały definicji dobrej wiary. Zarówno obecnie, jak i poprzednio, krótszy termin zasiedzenia jest wyłączony, gdy samoistny posiadacz uzyskał posiadanie w złej wierze. Określenie przesłanki krótszego terminu nastąpiło przez zanegowanie stanu złej wiary. Jest to, z jednej strony, konsekwencją ogólnego domniemania dobrej wiary (art. 7 k.c.), a z drugiej strony – przerzuceniem ciężaru dowodu złej wiary na tego, kto twierdzi, że samoistny posiadacz uzyskał posiadanie w złej wierze. Przy ocenie, czy zachodzą warunki do nabycia własności nieruchomości w drodze zasiedzenia, dobra wiara polega na usprawiedliwionym w danych okolicznościach przekonaniu posiadacza, że przysługuje mu takie prawo do władania rzeczą, jakie faktycznie wykonuje (postanowienie SN z dnia 7 maja 1971 r., I CR 302/71, NP 1973, nr 4, s. 580).

Aktualnie obowiązujące terminy zasiedzenia wprowadzone zostały ustawą z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321, z późn. zm.), która weszła w życie 1 października 1990 r. Przed tą datą terminy zasiedzenia zarówno w dobrej, jak i złej wierze były krótsze i wynosiły odpowiednio 10 i 20 lat. Jednocześnie należy wskazać, że stosownie treści art. 9 powołanej wyżej ustawy, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy; dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie.

Jak już wcześniej wskazano, oceniając charakter samoistnego posiadania wnioskodawcy i jego poprzedników prawnych należało uznać, iż było to posiadanie w złej wierze. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bowiem w sposób nie budzący wątpliwości, że mieli oni pełną świadomość, iż wskutek faktycznego objęcia w posiadanie działek nr (...) oraz wskutek zawarcia nieformalnej umowy dotyczącej działki nr (...) – rodzice wnioskodawcy nie stali się jej właścicielami. W tej sytuacji należało uznać, iż przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe skutecznie obaliło wynikające z art. 7 k.c. domniemanie dobrej wiary wnioskodawcy i jego poprzedników.

Jak wynika ze zgromadzonych dowodów rodzice wnioskodawcy objęli w samoistne posiadanie przedmiotowe nieruchomości w latach osiemdziesiątych XX wieku, przy czym z zeznań świadków i uczestników postępowania nie wynika jednoznacznie kiedy dokładnie miało to miejsce, ani nawet czy było to na początku czy pod koniec lat osiemdziesiątych. W tej sytuacji ustalając początkową datę biegu zasiedzenia Sądu uznał, iż z całą pewnością przedmiotowe działki znalazły się w samoistnym posiadaniu rodziców wnioskodawcy w dniu 31 grudnia 1989 roku.

W konsekwencji Sąd uznał zatem, że na skutek samoistnego i nieprzerwanego posiadania przedmiotowej nieruchomości przez wnioskodawcę i jego poprzedników przez okres trzydziestu lat, G. N. i K. N. nabyli przez zasiedzenie do wspólności ustawowej małżeńskiej własność przedmiotowych działek – w dniu 1 stycznia 2020 roku. O nabyciu tych działek do wspólności ustawowej małżeńskiej przesądza zdaniem Sądu fakt, iż posiadanie tych działek zostało przekazane łącznie na rzecz G. N. i i jego żony K. N., wraz z przekazaniem im do takiej wspólności przez rodziców wnioskodawcy należącego do nich gospodarstwa rolnego – umową z dnia 14 października 2005 roku (k. 71-72), jednocześnie zaś, w chwili upływu terminu zasiedzenia 1.01.2020 roku), wnioskodawca i uczestniczka nadal znajdowali się nadal we wspólności ustawowej małżeńskiej.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 520 § 1 k.p.c., uznając, że każdy z uczestników ponosi koszty związane z własnym udziałem w sprawie, które zostały już uiszczone w całości i nie znajdując podstaw do zastosowania zasady wynikającej z art. 520 § 2 lub 3 k.p.c. Wprawdzie uczestnik Skarb Państwa wniósł o oddalenie wniosku o zasiedzenie w zakresie działek nr (...), jednakże nie kwestionował w jakimkolwiek zakresie powoływanych przez wnioskodawcę i część uczestników twierdzeń co do faktów. Tym samym rozbieżność stanowisk wnioskodawczyni i wskazanego uczestnika dotyczyła jedynie oceny prawnej ustalonego stanu faktycznego.

Sędzia Adam Maliszewski