Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W I M I E N I U

R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 4 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Koninie, Wydział I Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: Sędzia Magdalena Kuś

Protokolant: sekr. sąd. Martyna Kujawa

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2024 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) (...) w W.

przeciwko: Skarbowi Państwa – (...) K.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego Skarbu Państwa – (...) K. na rzecz powoda (...) (...) w W. kwotę 89 821,49 zł (osiemdziesiąt dziewięć tysięcy osiemset dwadzieścia jeden złotych czterdzieści dziewięć groszy) tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14.06.2024 r. do dnia zapłaty, z tym zastrzeżeniem, że pozwany ma prawo powołać się w toku egzekucji na ograniczenie jego odpowiedzialności do nieruchomości dla której Sąd Rejonowy w K. (...)prowadzi księgę wieczystą (...) do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej kaucyjnej w kwocie 162 000 zł na rzecz (...) (...) z siedzibą w W..

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 7.209 zł (siedem tysięcy dwieście dziewięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

III.  Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie pkt I wyroku co do kwoty 89 821,49 zł.

Sędzia Magdalena Kuś

Sygn. akt I C 932/24

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) z siedzibą w W. wystąpił z powództwem przeciwko Skarbowi Państwa – (...) K. o zapłatę kwoty 89.821,49 zł tytułem należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15.06.2021 r. do dnia zapłaty z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w K. (...) prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej kaucyjnej w kwocie 162.000 zł na rzecz (...) (...) z siedzibą w W.. Nadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

Powód podniósł, że dochodzona niniejszym pozwem wierzytelność powstała w wyniku zaniechania spłaty zobowiązania wynikającego z umowy nr (...) o Mieszkaniowy Kredyt Hipoteczny z dnia 27 października 2005 r. w ramach prowadzonej przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. Oddział w K. oraz kredytobiorcę P. O. w ramach prowadzonej przez Bank działalności gospodarczej. Wobec niedotrzymania warunków spłaty umowa została wypowiedziana. Następnie wystawiony został bankowy tytuł egzekucyjny. W dniu 9 listopada 2017 r. zmarł kredytobiorca. Spadek po nim nabył w całości Skarb Państwa - (...) K.. Powód skierował do pozwanego przedsądowe wezwanie do zapłaty, jednak pozwany nie dokonał spłaty zobowiązania, jak również nie podjął jakiegokolwiek kontaktu celem pozasądowego rozwiązania sporu.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wskazał, iż uznaje zasadność roszczenia określonego w pkt II pozwu (tytułem należności głównej) z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do nieruchomości jak w pozwie – co do zasady, wskazując, iż ostateczne stanowisko zajmie pod dostarczeniu przez powoda dokumentów i informacji wskazujących w jaki sposób powód wyliczył kwotę roszczenia wskazanego w punkcie II. Pozwany wniósł natomiast o oddalenie roszczenia wskazanego w pkt III pozwu, tj. zasądzenie odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od kwoty 89.821,49 zł od dnia 15.06.2021 r. do dnia zapłaty, wobec faktu, iż roszczenie uległo przedawnieniu. Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie kosztów procesu, wskazując, że w wezwaniu do zapłaty wskazana została kwota 229.421,63 zł, tym samym wezwanie to nie zmierzało do polubownego rozstrzygnięcia sprawy, a jedynie do uzyskania przez powoda nienależnych mu środków finansowych. Pozwany nie mógł wypłacić powodowi żądanej kwoty, bowiem była ona bezpodstawna. Jeśli chodzi o żądanie zasądzenia odsetek ustawowych to zdaniem pozwanego odsetki ustawowe mają charakter akcesoryjny wobec świadczenia głównego, tym samym nie mogą się przedawnić później niż świadczenie główne. Dodatkowo przepis art. 77 u.k.w.h. nie czyni żadnego rozróżnienia co do rodzaju objętych nim odsetek. Należy zatem przyjąć, że dłużnik rzeczowy, który skutecznie powołał się na przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteczni, odpowiada z tytułu hipoteki wyłącznie w zakresie sumy głównej, uwalnia się natomiast całkowicie od odpowiedzialności z tytułu odsetek.

W piśmie z dnia 24 września 2024 r. pozwany podtrzymał, iż uznaje zasadność roszczenia określonego tytułem należności głównej z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do nieruchomości jak w pozwie i w piśmie z dnia 08.08.2024 r. powoda, kwestionując jak dotychczas zasadność naliczenia odsetek ustawowych od powyższego roszczenia z uwagi na przedawnienie roszczenia.

W piśmie z dnia 2 października 2024 r. pozwany sprecyzował żądanie pozwu odnośnie odsetek ustawowych za opóźnienie wnosząc o ich zasądzenie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 października 2005 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. Oddział w K. oraz kredytobiorca P. O. zawarli umowę nr (...) o Mieszkaniowy Kredyt Hipoteczny. Tego samego dnia P. O. złożył oświadczenie o ustanowieniu hipotek i kaucyjnej. Wobec niedotrzymania warunków spłaty umowa w dniu 21 października 2008 r. została wypowiedziana. Wierzyciel w dniu 9 grudnia 2008 r. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), który następnie postanowieniem Sądu Rejonowego w K.z dnia 5 stycznia 2009 r. sygn. akt I Co 3402/08 został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Na podstawie ww. tytułu wykonawczego wierzyciel pierwotny wszczął postępowanie egzekucyjne, które prowadził Komornik Sądowy M. W. (1) pod sygn. Km (...), jednak nie doprowadziło ono do zaspokojenia roszczenia.

/dowód: umowa z dnia 27.10.2005 r. o kredyt mieszkaniowy hipoteczny, k. 21-32, oświadczenie, k. 33, wypowiedzenie umowy, k. 65, bankowy tytuł egzekucyjny wraz z postanowieniem o nadaniu klauzuli wykonalności, k. 66-68, postanowienie Komornika Sądowego M. W. z dnia 14.08.2017 r., k. 69/

W dniu 9 listopada 2017 r. zmarł kredytobiorca P. O.. Prowadzone było postępowanie spadkowe, które zakończyło się wydaniem postanowienia w dniu 16 czerwca 2023 r. w sprawie o sygn. akt I Ns 546/20. Spadek po P. O. nabył w całości z dobrodziejstwem inwentarza Skarb Państwa - (...) K.. Postanowienie z dniem 24 czerwca 2023 r. stało się prawomocne.

/dowód: postanowienie Sądu Rejonowego w K.z dnia 16.06.2023 r. sygn. akt I Ns 546/20, k. 70/

W dniu 31 sierpnia 2018 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności przysługującej mu, zabezpieczonej hipoteką umowną kaucyjną w kwocie 162.000 zł ustanowioną na nieruchomości położonej w K., dla której prowadzona jest księga wieczysta nr (...), na rzecz (...) (...)

/dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 31.08.2018 r. wraz z załącznikami, k. 76-90/

Pismem z dnia 29 stycznia 2024 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty. Pozwany pismem z dnia 6 lutego 2024 r. skierował do powoda wniosek o przesłanie dokumentacji z której wynika, że przedmiotowe roszczenie nie jest przedawnione. W odpowiedzi powód pismem z dnia 24 maja 2024 r. wskazał, iż przedmiotowe roszczenie nie uległo przedawnieniu jako wierzytelność hipoteczna.

/dowód: odpis zupełny z księgi numer (...), k. 40-64, pismo powoda z dnia 29.01.2024 r., k. 71-72, pismo pozwanego, k. 73, pismo powoda z dnia 24.05.2024 r., k., 74, wyciąg z ksiąg rachunkowych, k. 75/

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów. Dokumenty, w oparciu o które sąd ustalił powyższy stan faktyczny nie budziły wątpliwości sądu, nie były również kwestionowane przez strony.

Sąd oceniając dowody wynikające z dokumentów stwierdził, że dowody te zasługują na wiarę. Również Sąd nie miał podstaw, aby czynić to z urzędu, w toku postępowania nie zaszły bowiem żadne okoliczności mogące ujemnie wpłynąć na ocenę dowodową tych dokumentów. Dlatego też, nie mając podstaw do odmówienia wiarygodności tym dowodom, ich autentyczności i prawdziwości treści w nich zawartych, Sąd dał im wiarę.

Należy podkreślić, iż obowiązek wynikający z art. 6 k.c. w procesie jest realizowany poprzez zgłaszanie stosownych wniosków dowodowych celem udowodnienia okoliczności, na które powołuję się strona procesu. Stosownie do art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku ( por. wyrok SN z 15.07.1999 r. I CKN 415/99 LEX 83805 ). Należy również wskazać, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SN z 22.11.2001 r. I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44). Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy każda ze stron jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika. Nie jest w takiej sytuacji obowiązkiem Sądu dopuszczanie dowodów z urzędu aby zastąpić bierność strony. Prowadzenie w takiej sytuacji postępowania z urzędu w istocie rzeczy stanowi faworyzowanie jednej ze stron kosztem drugiej do czego obowiązujące przepisy nie stwarzają żadnych podstaw. Działanie sądu z urzędu może, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (por. wyrok SN z 12.12.2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116 z glosą aprobującą Broniewicza OSP 2001/7-8/116, uchwała składu 7 sędziów SN z 19.05.2000 r. III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195). Postępowanie cywilne jest bowiem postępowaniem kontradyktoryjnym, gdzie aktywność dowodowa obciąża strony procesu. Wszelkie działania Sądu z urzędu mogłyby być poczytane jako naruszające zasadę równych praw stron gdyż w istocie rzeczy prowadziłyby do faworyzowania jednej ze stron procesu na niekorzyść drugiej. W tej kwestii należy wskazać, na art. 3 k.p.c. czy art. 232 k.p.c. Możliwość podejmowania inicjatywny dowodowej przez sąd może mieć jedynie charakter wyjątkowy w sytuacji rażącej nierównowagi procesowej stron, gdy dany dowód jest niezbędny do rozstrzygnięcia, a strona sama z przyczyn wewnętrznych nie jest w stanie przejawiać inicjatywy dowodowej. Z taką sytuacją zdaniem Sądu nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Każda ze stron jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, który ma świadomość praw i obowiązków oraz konsekwencji swych działań czy zaniechań.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powoda jest co do zasady i wysokości słuszne.

Przede wszystkim należy wskazać, iż pozwany uznał roszczenie powoda w zakresie należności głównej tj. kwoty 89.821,49 zł z ograniczeniem odpowiedzialności pozwanego do nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w K.prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) do wysokości sumy pieniężnej określonej we wpisie hipoteki umownej kaucyjnej w kwocie 162.000 zł na rzecz (...) 1 (...) z siedzibą w W..

Pozwany kwestionował natomiast zasadność naliczenia odsetek ustawowych od powyższego roszczenia.

Jak stanowi art. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipotece przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej. Do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej hipoteką bez znaczenia jest, jak długi czas upłynął od momentu powstania wierzytelności w ten sposób zabezpieczonej, jak też to, jak długi czas upłynął od daty jej przedawnienia (wyr. SA w Warszawie z 22.4.2021 r., V ACa 621/20, Legalis).

Przepisu tego nie stosuje się do roszczeń o świadczenia uboczne, co wynika z art. 77 zd. 2 u.k.w.h. (zob. wyr. SN z 7.2.2018 r., V CSK 180/17, MoPB 2020, Nr 2, s. 26; wyr. SN z 12.9.2019 r., V CSK 267/18, Legalis; wyr. SA w Łodzi z 13.6.2013 r., I ACa 71/13, Legalis; wyr. SO w Piotrkowie Trybunalskim z 20.12.2018 r., I C 1443/17, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 31.1.2019 r., I ACa 647/18, OSA 2019, Nr 11, poz. 33; wyr. SA w Katowicach z 27.2.2020 r., I ACa 637/19, Legalis; wyr. SA w Białymstoku z 16.1.2020 r., I ACa 822/19, OSAB 2020, Nr 1, s. 46). Z momentem ich przedawnienia ma zastosowanie ogólna zasada wynikająca z art. 117 KC, zgodnie z którą wierzyciel hipoteczny nie może żądać zapłaty przedawnionych odsetek i innych należności ubocznych. Jednak, stosownie do art. 117 § 2 KC, przedawnienie uwzględnia się jedynie na zarzut. Zatem w przypadku niepodniesienia zarzutu przedawnienia przez dłużnika lub właściciela obciążonej nieruchomości przedawnione należności uboczne będą nadal objęte zabezpieczeniem, jeśli mieszczą się w sumie hipoteki [ Ł. Przyborowski , w: J. Pisuliński (red.), Ustawa o księgach wieczystych i hipotece, s. 889; Z. Woźniak , Zakres należności s. 124].

Dyspozycja art. 77 zd. 2 KWU dotyczy zarówno odsetek kapitałowych, jak i odsetek za opóźnienie. Przepis ten odnosi się bowiem ogólnie do "świadczeń ubocznych" nie wskazując w żadnym razie, że w przypadku odsetek odnosi się tylko do odsetek za opóźnienie [tak też wyr. SA w Gdańsku z 25.3.2019 r., V ACa 377/18, Legalis; Ł. Przyborowski , w: J. Pisuliński (red.), Ustawa o księgach wieczystych i hipotece, s. 889; odmiennie wyrok SA w Łodzi z 13.6.2013 r., I ACa 71/13, Legalis]. Zasada ta odnosi się także do odsetek ustawowych, które również są roszczeniami ubocznymi (wyr. SA w Katowicach z 7.12.2017 r., I ACa 492/17, Legalis).

Jeśli jednak chodzi o opóźnienie dłużnika rzeczowego w zapłacie jego świadczenia, to nie jest on objęty dyspozycją ww. art. 77 zd. 2 u.k.w.h. Dłużnik odpowiadający tylko rzeczowo, który mimo wezwania nie płaci długu zabezpieczonego hipoteką, popada w opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (uchw. SN z 18.1.2019 r., III CZP 66/18, OSNC 2019, Nr 11, poz. 108). Zasada ta odnosi się także do sytuacji, gdy należność uległa przedawnieniu w stosunku do dłużnika osobistego. Tym samym wierzyciel ma prawo dochodzić od dłużnika rzeczowego również odsetek za opóźnienie w spełnieniu przez niego świadczenia (wyr. SA w Gdańsku z 25.3.2019 r., V ACa 377/18, Legalis, zob. komentarz do art. 77 u.k.w.h. Heropolitańska 2021, wyd. 5/Heropolitańska).

Należy podkreślić, że w orzecznictwie sądowym dominuje stanowisko, iż dłużnik hipoteczny może znaleźć się w stanie opóźnienia z uwagi na niespełnienie wierzytelności zabezpieczonej hipotecznie, co stanowi konsekwencję wieloletniej ustabilizowanej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego w kwestii charakterystyki procesowej formy do zaspokojenia przez wierzyciela hipotecznego od dłużnika hipotecznego (zob. ww. uchwała Sądu Najwyższego, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 1997 r., I CKU 78/96, LEX nr 29537, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 sierpnia 2004 r., IV CK 606/03. LEX nr 188488, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2014 r., CSK 178/13, LEX nr 1489250, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2017 r., V CSK 233/16 , nieopubl. i wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2017 r., III CSK 215/16 , nieopubl.). Wyjątkami pozostają nieliczne orzeczenia sądów powszechnych, w tym wskazane przez pozwanego.

Przyjmuje się że warunkiem do dochodzenia zaspokojenia z nieruchomości jest uzyskanie przez wierzyciela hipotecznego tytułu wykonawczego zasądzającego zabezpieczoną hipotecznie wierzytelność od właściciela nieruchomości. Stąd też koniecznym pozostaje wytoczenie przeciwko dłużnikowi hipotecznemu powództwa o zasądzenie należności zabezpieczonej hipotecznie Skoro przeciwko dłużnikowi może być skierowane żądanie jego status prawny zbliża się do dłużnika obligacyjnego zobowiązanego do spełnienia świadczenia pieniężnego co określa się w doktrynie mianem „obligacji realnej”. Nie ma zatem podstaw dla wyłączenia możliwości odsetek za własne opóźnienie dłużnika hipotecznego (zob. komentarz Węgrzynowski Łukasz, Opóźnienie dłużnika hipotecznego, Lex, el. 2019).

Roszczenie kierowane do dłużników hipotecznych staje się wymagalne, zgodnie z art. 455 k.c. z chwilą wezwania ich do zapłaty, tym samym pozostają oni w opóźnieniu, gdy nie spełniają świadczenia niezwłocznie. Odsetki w takim wypadku powstają w związku z wymagalnością wierzytelności dochodzonej bezpośrednio od dłużników rzeczowych i dotyczą ich opóźnienia (por. również wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 19.01.2012 r., VI ACa 1082/11, Lex nr 1237800, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20.03.2016 r., I ACa 882/15, Lex nr 2053953, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 07.06.2017 r., I ACa 1583/16, Lex nr 2335261, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25.03.2019 r., V ACa 377/18, Lex nr 2695967, Wyrok Sadu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 13 czerwca 2019 r., sygn. akt I ACa 52/19, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 listopada 2021 r., I ACa 430/20). Zatem w ocenie Sądu orzekającego, opierając się o ww. bogate orzecznictwo, należy uznać, iż zakaz dochodzenia odsetek ustawowych od żądanej wierzytelności zabezpieczonej hipoteką od dłużnika hipotecznego nie jest objęty dyspozycją art. 77 u.k.w.h.

Reasumując, dłużnik odpowiadający rzeczowo, który mimo wezwania nie płaci długu zabezpieczonego hipoteką, popada w opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego. Skoro odsetki za opóźnienie w spełnieniu świadczenia przez dłużników osobistych uległy przedawnieniu od pozwanych mogą być dochodzone jedynie odsetki za opóźnienie w spełnieniu przez nich świadczenia jako dłużników hipotecznych; wyłączone pozostaje dochodzenie od nich odsetek umownych wynikających z umowy kredytowej, jak i odsetek za opóźnienie w spłacie kredytu jako wierzytelności osobiste.

Należy mieć bowiem na względzie, że niezależnie od przedawnienia należności dłużnika z tytułu umowy kredytu (z zastrzeżeniem niespłaconej należności głównej objętej hipoteką), kwota należności głównej obciąża pozwanego jako dłużnika rzeczowego, a zobowiązanie z tego tytułu ma bezterminowy charakter i znajduje do niego zastosowanie art. 455 k.c. w zakresie odnoszącym się do wymagalności należności i art. 481 § 1 i 2 oraz art. 482 k.c. w zakresie odsetek za opóźnienie w spełnieniu tego świadczenia. W sprawie pozostaje poza sporem, że pozwany wzywany był do zapłaty wezwaniem z dnia 29.01.2024 r. i pozostawał w zwłoce z jej zapłatą, a zatem strona powodowa uprawniona była, stosownie do art. 482 k.c., do żądania odsetek za opóźnienie od należności głównej (w niekwestionowanej i uznanej wysokości 89.821,49 zł) od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Skoro w wezwaniu skierowanym do pozwanego wskazano termin zapłaty tj. dzień 21.02.2024 r., to już w dniu następnym pozwany pozostawał w zwłoce. Pozwany miał możliwość ustalenia wysokości niespłaconego kapitału (wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu – o który nie wezwał, nadto nie wnosił jako następca prawny dłużnika o udostępnienie akt prowadzonego postępowania egzekucyjnego celem ustalenia wysokości kapitału zobowiązania). Zatem pozwany mógł dokonać zapłaty kwoty uznanej lub złożyć pieniądze do depozytu, nie narażając się przy tym na żądanie odsetek za opóźnienie.

N ależy jednak zauważyć, iż powód w piśmie z dnia 02.10.2024 r. sprecyzował żądanie pozwu, wnosząc o odsetki za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu (w miejsce początkowego żądania odsetek od dnia 15.06.2021 r.), tym samym sąd nie mógł orzekać ponad żądnie pozwu, tj. zasądzić je od daty wcześniejszej, zatem zasądził odsetki zgodnie z treścią żądania (art. 321 k.p.c.).

Jak wskazuje treść art. 101 k.p.c., zwrot kosztów należy się pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Mimo, iż pozwany uznał roszczenie, to w ocenie Sądu nie było podstaw do zasądzenia kosztów na jego rzecz. Wezwanie do zapłaty było kierowane już pod koniec stycznia 2024 r., tym samym brak było podstaw do zasądzenia kosztów na rzecz pozwanego. Powód nie uzyskał ani zaspokojenia roszczenia po wezwaniu, nie było również uznania niespornej kwoty żądania przed wytoczeniem pozwu. Jak już wyżej wskazano pozwany nie starał się ustalić, ile wynosi niespłacony kapitał, a jedynie to czy wierzytelność uległa przedawnieniu. W piśmie z dnia 24.05.2024 r. powód podniósł, iż przedawnienie zobowiązania nie stoi na przeszkodzie możliwości dochodzenia zaspokojenia z ustanowionej na rzecz wierzyciela hipoteki umownej kaucyjnej na nieruchomości. W piśmie tym wskazano, że w razie jakichkolwiek wątpliwości czy też w przypadku chęci dobrowolnej zapłaty należności powód prosi o kontakt telefoniczny lub e- mailowy wskazany w niniejszym piśmie. Pozwany nie udowodnił, aby po tym piśmie kontaktował się z powodem. Sąd biorąc jednak pod uwagę fakt, że przed wytoczeniem powództwa powód faktycznie domagał się o wiele wyższej kwoty tj. 229.421,63 zł (tj. kapitału wraz z należnościami ubocznymi), a także fakt opieszałości w prowadzonej korespondencji z pozwanym uznał, że zasądzenie całości kosztów zastępstwa procesowego nie zasługuje na uwzględnienie, stąd w pkt II wyroku na podstawie art. 102 k.p.c. zasądził połowę stawki minimalnej wynikającej z rozporządzenia tj. zamiast kwoty 5.400 zł kwotę 2.700 zł, czyli łącznie 7.209 zł (opłata sądowa 4492 + koszty zastępstwa procesowego 2700 + opłata skarbowa 17 zł).

W pkt III wyroku Sąd na podstawie art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c. nadał rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie pkt I wyroku co do kwoty głównej żądania, wobec uznania przez pozwanego roszczenia.

Sędzia Magdalena Kuś