Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 11-06-2024 r.

Sąd Rejonowy w Koninie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: sędzia Karolina Królikowska-Ziółkowska

po rozpoznaniu w dniu 11-06-2024 r. w Koninie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 2.833,91 zł (dwa tysiące osiemset trzydzieści trzy złote dziewięćdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13-05-2023 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.117,00 zł (tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 11-06-2024 r. sygn. akt I C 772/23 do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać pod pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Koninie kwotę 893,59 zł (osiemset dziewięćdziesiąt trzy złote pięćdziesiąt dziewięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Koninie.

Sędzia Karolina Królikowska-Ziółkowska

Sygn. akt I C 772/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26-05-2023 r. (...) sp. z o.o. z s. w G. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej (dalej (...)) kwoty 2.833,91 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13-05-2023 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Argumentując swoje stanowisko powodowa spółka podała, że dnia 12-03-2023 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do Ł. O. pojazd A. (...) o nr rej. (...). W dniu zdarzenia Ł. O. łączyła z (...) umowa ubezpieczenia auto-casco. Po zgłoszeniu szkody pozwanej i weryfikacji przedstawionego kosztorysu naprawy zgodnie z wariantem serwisowym, (...) przyznała i wypłaciła odszkodowanie w łącznej kwocie 24.434,76 zł. Ł. O. naprawił pojazd w warsztacie (...) Spółka Akcyjna, zwrócił się do pozwanej o dopłatę, przedkładając fakturę ubezpieczycielowi, który oświadczył jednak, iż nie uiści pozostałej kwoty. Ubezpieczyciel zakwestionował wysokość stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-mechanicznych i lakierniczych. Powód w drodze cesji nabył wierzytelność przeciwko stronie pozwanej, w związku z czym powództwo w ww. zakresie zdaniem powoda należy uznać za zasadne.

Nakazem zapłaty z dnia 19-06-2023 r. sygn. akt I Nc 1051/23 referendarz sądowy uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W ustawowym terminie i trybie (...) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany nie kwestionował co do zasady swojej odpowiedzialności za następstwa zdarzenia, zaprzeczył natomiast, że zastosowana przez warsztat stawka za roboczogodzinę prac lakierniczych odpowiada stawce wskazanej w umowie ubezpieczenia oraz to, że złożona kalkulacja naprawy przedstawia uzasadniony koszt naprawy z uwzględnieniem OWU.

Sąd ustalił, co następuje:

Dnia 12-03-2023 r. doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd A. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność Ł. O.. Ł. O. w chwili zdarzenia posiadał ubezpieczenie AC w (...). Szkodę zakwalifikowano jako szkodę częściową. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego poszkodowanemu wypłacono odszkodowanie w wysokości 24.434,76 zł.

Okoliczność bezsporna.

Pomiędzy stroną powodową a Ł. O. została zawarta umowa cesji wierzytelności, na mocy której ubezpieczony przelał przysługującą mu wierzytelność – odszkodowanie – wynikające ze zdarzenia w stosunku do ubezpieczyciela sprawcy szkody.

Dowód: dokumenty zawarte na płycie CD – k. 10, zeznania Ł. O. – k. 56.

Dnia 26-04-2023 r. (...) Spółka Akcyjna z s. w K. wystawiła na rzecz Ł. O. fakturę VAT na kwotę 27.268,67 zł.

Dowód: dokumenty zawarte na płycie CD – k. 10.

Jeżeli wysokość szkody częściowej jest określana w oparciu o faktury i rachunki dokumentujące usługę naprawy uszkodzonego pojazdu, odszkodowanie pokrywa koszty naprawy uszkodzeń pozostających w związku przyczynowym ze zdarzeniem. W przypadku części zamiennych i materiałów koszt ustalany jest na podstawie cen oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu, nie więcej niż do wysokości kwot maksymalnych cen oryginalnych części i materiałów, określanych w systemie AUDATEX. W przypadku kosztów robocizny, koszty są ustalone w oparciu o system kosztorysowania AUDATEX, a jeżeli ten nie jest dostępny, to w dalszej kolejności EUROTAX, GLASS’S, a potem w DAT dla wymiaru robocizny. W wariancie Serwis ASO przyjmowane są stawki za roboczogodzinę stosowane przez warsztat autoryzowany danej marki samochodu, nie więcej niż do wysokości średniej stawki stosowanej przez ASO na terenie, gdzie pojazd był naprawiany (pkt 8). Odszkodowanie powinno być wypłacone w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu objętym ochroną ubezpieczeniową Jeśli w ww. terminie ustalenie wysokości odszkodowania nie jest możliwe, świadczenie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy dochowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (pkt. 7).

Dowód: OWU – k. 31 , 36v.

Koszt naprawy pojazdu wynosi 27.375,51 zł brutto, stosując części pochodzące od producenta pojazdu, z zastosowaniem stawki ASO A.. Stawki za 1 RBH stosowane przez autoryzowane stacje obsługi pojazdów na terenie działania autoryzowanej stacji obsługi A. mieszczą się w granicach 160-290 zł netto za 1 RBH. Zastosowana przez warsztat stawka ASO A. mieści się w granicach średnich stawek za RBK.

Dowód: pisemna opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej 64-78.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, w aktach szkody, na zeznaniach Ł. O. oraz na opiniach biegłego T. K..

Sąd dał wiarę wskazanym w ustaleniach stanu faktycznego dokumentom, gdyż ich autentyczność i treść nie była kwestionowana przez strony, zaś Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd nie znalazł także podstaw, aby podważać przydatność opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej T. K., albowiem biegły ten wydał opinię posiadając pełną dokumentację uszkodzeń auta. Zarówno wnioski końcowe opinii, jak i uzasadnienie, są jasne i kategoryczne. W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego została sporządzona wedle tezy dowodowej wysnutej przez Sąd, poza tym jest logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy. Komunikatywność jej sformułowań pozwala na zrozumienie wyrażonych w niej ocen i poglądów, a także sposobu dochodzenia do wniosków końcowych. Nie zawiera ona również wewnętrznych sprzeczności i wykluczających się wzajemnie wniosków. Biegły kategorycznie wypowiedział się co do zastrzeżeń strony pozwanej i Sąd uznał, że opinia podstawowa w pełni może stanowić podstawę ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie.

Ponadto w całości Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Ł. O., albowiem były one spójne i konsekwentne, Sąd nie znalazł podstaw, by kwestionować ich wartość.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy autocasco odmiennie, aniżeli w przypadku obowiązkowej umowy odpowiedzialności cywilnej, ma charakter umowny, tym samym wysokość szkody określa się w ramach swobody umów. Strony umowy ubezpieczenia, działając w ramach swobody umów, mogą określić metodykę ustalania wysokości odszkodowania lub jego zakres i tym samym odgórnie ustalić ograniczenia do zakresu odszkodowania określonego w art. 361 § 2 k.c. (normalnych następstw zdarzenia wywołującego szkodę). W ubezpieczeniach majątkowych regułą powinno być jednak świadczenie ubezpieczyciela w wysokości poniesionej szkody będącej skutkiem wypadku ubezpieczeniowego, a granicę odpowiedzialności powinna stanowić suma ubezpieczenia, odpowiadająca wysokości składki jako świadczenia wzajemnego ubezpieczającego (art. 824 § 1 w związku z art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c.). Dlatego wszelkie klauzule ograniczające odpowiedzialność ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia majątkowego stanowią wyjątek od wskazanej zasady i wymagają wyraźnego i znanego ubezpieczającemu postanowienia umownego, na które się godzi, także wtedy, gdy ograniczenie takie znajduje się w ogólnych warunkach umów przygotowanych przez ubezpieczyciela i akceptowanych przez ubezpieczającego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. II CSK 743/15).

Nie powielając treści OWU wskazać należy, że przede wszystkim ubezpieczyciel w umowie nie zawarł definicji „średnich stawek”. Z jednej strony, pojęcie można rozumieć tak, że ubezpieczyciel ustala średnią stawkę roboczogodziny w ten sposób, że wyciąga średnią arytmetyczną ze stawek stosowanych przez wszystkie warsztaty porównywalnej kategorii co warsztat, który wystawił rachunek/fakturę, na terenie województwa. Z drugiej możliwe jest przyjęcie, że ubezpieczyciel na bazie stawek stosowanych w warsztatach porównywalnej kategorii ustala pewien przedział cen średnich i dokonuje weryfikacji zgłoszonej faktury pod kątem tego, czy wymieniona w niej stawka roboczogodziny mieści się w tych granicach. Jeśli nie, to jest uprawniony do ograniczenia odszkodowania z uwzględnieniem górnego poziomu stawek średnich. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę przychyla się do drugiego rozumienia wyrażenia „stawki średnie”. Operowanie średnią arytmetyczną, choć z pozoru pozwala na uzyskanie dokładnego wyniku, wydaje się zupełnie niepraktyczne w kontekście ustalania cen rynkowych, co więcej, zdaniem Sądu taka interpretacja byłaby podatna na manipulacje polegające na uwzględnianiu w obliczeniach stawek rażąco zaniżonych albo rażąco zawyżonych. Ustalanie odszkodowania przy takim założeniu utrudniałoby również jakąkolwiek weryfikację prawidłowości „weryfikacji” ubezpieczyciela przez poszkodowanego albo sąd, którzy z reguły nie dysponują takim zbiorem informacji o cenach, jakim dysponuje ubezpieczyciel (a przynajmniej powinien dysponować w związku ze swoją działalnością). Takie pojęcie nie tylko lepiej odpowiada dosłownemu brzmieniu postanowienia umownego (mowa w nim o „średnich stawkach”, nie ma natomiast nic o „średniej arytmetycznej stawek”), ale też jest bardziej racjonalne pod kątem wyważenia interesów ubezpieczonego i ubezpieczyciela. Ubezpieczony zachowuje bowiem prawo do korzystania z ofert warsztatów oferujących usługi po zwykłych, mieszczących się w średnich cenach, a nie tylko do korzystania z tych tańszych (zakładających koszt 1 roboczogodziny pracy warsztatu na poziomie średniej arytmetycznej wszystkich warsztatów lub niższy od średniej). Ubezpieczyciel ma jednak prawo do odmowy wypłaty części odszkodowania, jeśli ubezpieczony dokonał naprawy po cenach zawyżonych, przekraczających zwykle stosowane na rynku. Ponadto takie ograniczenie powinno się znaleźć bezpośrednio w OWU w słowniku pojęć, jeśli ubezpieczyciel chce, aby to faktycznie była średnia arytmetyczna.

W świetle ustalonego stanu faktycznego pozwany nie wykazał, aby zasadnie dokonał weryfikacji przedstawionej przez powoda faktury i był uprawniony do odmowy wypłaty części odszkodowania. Stawka roboczogodziny przyjęta przez powoda mieściła się w średnich cenach rynkowych i nie było podstaw do jej obniżenia do niższego poziomu. Żądanie dochodzone pozwem miało więc swoją podstawę w umowie i dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę dochodzoną niniejszym pozwem w całości, tym bardziej, że wyliczona przez biegłego kwota jest wyższa niż kwota na fakturze.

Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty odszkodowania od dnia 13 maja 2023 r. do dnia zapłaty. Zakład ubezpieczeń zobowiązany był do wypłaty odszkodowania zgodnie z art. 817 k.c. w zw. z pkt 7 umowy w ciągu 30 dni od złożenia zawiadomienia o szkodzie. Z treści akt szkodowych dołączonych do sprawy wynika, że pozwany o szkodzie w pojeździe ubezpieczyciel został zawiadomiony 15 marca 2023 r. o kalkulacji, niewątpliwie zatem już 13 maja 2023 r. ubezpieczyciel znajdował się już w opóźnieniu z realizacją swojego świadczenia.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu Sąd oparł na brzmieniu art. 98 § 1 k.p.c. Skoro powództwo zostało uwzględnione w całości, to powód może domagać się od pozwanego zwrotu wszystkich poniesionych kosztów, czyli kwoty 1.117 zł, na którą złożyły się opłata skarbowa (17,00 zł), opłata od pozwu (200,00 zł) i koszty zastępstwa procesowego (900,00 zł – na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych). Zasądzone koszty podlegały powiększeniu o odsetki ustawowe za opóźnienie na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Sędzia Karolina Królikowska-Ziółkowska