Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

w obecności Ireny Borowieckiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Koninie

po rozpoznaniu w dniach: 8.10.16r., 28.10.16r., 4.05.17r., 24.05.17r., 19.06.17r., 7.08.17r. i 7.09.17r.

sprawy W. A. s. J. i M., ur. (...) we W., zam. (...), (...)-(...) K., PESEL: (...),

o zasądzenie zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie stosowane wobec niego w sprawie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. o sygnaturze akt IIK 99/12, poprzednio IIK 1157/08, w okresie od 16.01.07r. do 17.02.09r.

I. Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy W. A. kwotę 350.000 (trzysta pięćdziesiąt tysięcy) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania stosowanego wobec niego w sprawie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. o sygnaturze akt IIK 99/12, poprzednio IIK 1157/08, w okresie od 16.01.07r. do 17.02.09r. z ustawowymi odsetkami od dnia wydania wyroku.

II. Oddala wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia w pozostałej części.

III. Kosztami sądowymi za niniejsze postępowanie obciąża Skarb Państwa.

A.  Wilczewska

Sygn. akt IIKo 105/16 „o”

UZASADNIENIE

Pełnomocnik wnioskodawcy W. A. w dniu 12.07.16r. wniósł o zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 2.000.000zł tytułem zadośćuczynienia za oczywiście niesłuszne tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy, zastosowane na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego
w Gorzowie Wlkp. z dnia 17 stycznia 2007r. w sprawie o sygn. akt VIIKp22/07
i uchylone postanowieniem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 16 lutego 2009r. w sprawie IIK 157/08.

Sąd ustalił co następuje.

Prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 3 sierpnia 2015r. w sprawie o sygn. akt IIK 99/12 W. A. został uniewinniony od zarzucanych mu przestępstw z art.258§1k.k. oraz z art.55 ust.3 Ustawy z dnia 29.07.05r. przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.65k.k. (k.4297-4300 akt IIK99/12). Wyrok uprawomocnił się 28 stycznia 2016r. (k.4489 akt IIK 99/12).

W postępowaniu przygotowawczym w tej sprawie, które toczyło się pod sygn. akt VDs 25/08 Prokuratury Okręgowej w Gorzowie Wlkp. W. A. został zatrzymany w dniu 16 stycznia 2007r. (k.1034 akt IIK 99/12),
a postanowieniem Sądu Rejonowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 17 stycznia 2007r.
w sprawie o sygn. akt VIIKp 22/07 (k.1041-1042 akt IIK 99/12) tymczasowo aresztowany na okres 3 miesięcy (do dnia 16.04.07r.) i osadzony w Zakładzie Karnym w G.

Tymczasowe aresztowanie wobec W. A. było następnie przedłużane na mocy:

- postanowienia Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 6.04.07r.
w sprawie IIKp 69/07 do dnia 31.08.07r. (k.1326-1329 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 29.08.07r.
w sprawie IIKp 160/07 do dnia 31.12.07r. (k.1426-1429 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 28.12.07r.
w sprawie IIKp 241/07 do dnia 16.01.08r. (k.1580-1582 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Apelacyjnego W Szczecinie z dnia 9.01.08r. w sprawie IIAKp 1/08 do dnia 31.03.08r. (k.1590-1592 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Apelacyjnego W Szczecinie z dnia 5.03.08r. w sprawie IIAKp 6/08 do dnia 30.06.08r. (k.1593-1598 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 25.06.08r.
w sprawie IIK 94/08 do dnia 30.10.08r. (k.1634-1635 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z dnia 22.10.08r.
w sprawie IIK 157/08 do dnia 16.01.09r. (k.1712-1714 akt IIK 99/12);

- postanowienia Sądu Apelacyjnego W Szczecinie z dnia 3.12.08r. w sprawie IIAKp 28/08 do dnia 31.03.09r. (k.1717-1721 akt IIK 99/12).

Postanowieniem Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. z 16 lutego 2009r. uchylono zastosowane tymczasowe aresztowanie wobec W. A., pod warunkiem wpłacenia poręczenia majątkowego w kwocie 40.000zł (k.1797-1798 akt IIK 99/12). W dniu 17 lutego 2009r. przyjęto poręczenie majątkowe (k.1799-1800 akt IIK 99/12). W dniu 17 lutego 2009r. W. A. został zwolniony z aresztu (k.1801 akt IIK 99/12).

Przy przyjęciu do AS w G. wnioskodawca miał 57lat. Miał średnie wyksztalcenie – technik weterynarii. Był żonaty. Miał czworo dzieci w wieku: 32, 29, 20 i 16 lat. Przed osadzeniem mieszkał z żoną. Deklarował dobry stan zdrowia. Skarżył się na nadciśnienie i dyskopatię. Sytuację materialną rodziny oceniał jako przeciętną. Deklarował, że utrzymuje się z renty w wysokości 382zł miesięcznie. Nie deklarował zobowiązań finansowych.

W AS w G. wnioskodawca został osadzony w celi dwuosobowej,
a następnie trzyosobowej, z zachowaniem normy 3m ² powierzchni na osobę. Osadzony był z osobami już wcześniej karanymi, z osobami palącymi, mimo że sam był niepalący.

W dniu 2.05.07r. wnioskodawca został przetransportowany z AS w G. do Aresztu Śledczego w M.. Podawał wtedy, że z żoną jest
w separacji. Deklarował, że ma około 11mln zobowiązań finansowych z tytułu kredytu i odsetek. W AS w M. wnioskodawca początkowo był osadzony w celi dziewięcioosobowej (w której momentami osadzonych było jeszcze nawet 13 osób), a od marca 2008r. w dwuosobowej celi (w której momentami osadzone były jeszcze dwie, a raz nawet 3 osoby).

W dniu 27.03.08r. wnioskodawca został przetransportowany do Aresztu Śledczego we W.. Sytuację materialną rodziny oceniał wówczas jako złą. Deklarował zobowiązania finansowe na kwotę 14 mln. złotych.

W dniu 4.06.08r. wnioskodawca został z powrotem przetransportowany do AS w M..

W dniu 27.10.08r. wnioskodawca został przetransportowany do Aresztu Śledczego we W.. Deklarował wówczas złą sytuację materialną – kredyt
w banku w wysokości 5mln. zł. Był tam zakwaterowany w trzyosobowej celi

W dniu 2.12.08r. wnioskodawca został z powrotem przetransportowany do AS w M..

W dniu 22.12.08r. wnioskodawca został przetransportowany do ZK w Ł., a w dniu 7.01.09 został przetransportowany do ZK w G. skąd został zwolniony w dniu 17.02.09r.

W ZK w Ł. wnioskodawca przebywał w celi czteroosobowej
o powierzchni 14,64m ² .

Wnioskodawca w czasie pobytu w areszcie pisał liczne skargi, domagał się lepszego wyżywienia, domagał się lepszej opieki medycznej. Nie był osobą grypsującą przez co spotykały go liczne szykany ze strony osób grypsujących.

W czasie pobytu w areszcie wnioskodawca odbył widzenia: ze swoim obrońcą (23.01.07r., 1.02.07r., 8.02.07r., 15.02.07r., 2.03.07r., 9.03.07r., 28.03.07r., 5.04.07r., 19.04.07r., 27.04.07r., 16.05.07r., 2.07.07r., 1.08.07r., 10.08.07r., 17.08.07r., 5.09.07r., 14.09.07r., 18.09.07r., 21.09.07r., 2.10.07r., 4.10.07r., 18.10.07r., 27.11.07r., 7.02.08r., 11.06.08r., 27.06.08r., 31.07.08r., 13.08.08r., 3.09.08r., 11.12.08r.), z żoną, synami i córką (3.02.07r., 10.03.07r., 19.04.07, 20.05.07r., 3.06.07r., 17.06.07r., 23.12.07r., 16.03.08r., 19.11.08r., 14.12.08r. ), z notariuszem (9.02.07r.).

Wnioskodawca od urodzenia jest (...). Jest tam powszechnie znany z uwagi na wcześniej wykonywany zawód technika weterynarii,
a następnie prowadzoną prężną działalność gospodarczą – prowadził piekarnię
z cukiernią, betoniarnię i działalność w zakresie transportu międzynarodowego. Zatrudniał około 100 osób.

Po opuszczeniu aresztu wnioskodawca podjął starania o odbudowę swojej pozycji gospodarczej na rynku sprzed tymczasowego aresztowania. Fakt jego tymczasowego aresztowania spowodował, że ludzie stali się nieufni wobec niego, dystansowali się. Po opuszczeniu aresztu wnioskodawca borykał się z kłopotami finansowymi.

W czasie pobytu w areszcie wnioskodawca często skarżył się na ból głowy. Dolegliwości te powtarzały się również po opuszczeniu aresztu. W trakcie pobytu w areszcie wnioskodawca stracił około 30kg masy ciała. W (...) syn wnioskodawcy zaczął nadużywać alkoholu i popadł w alkoholizm. Od czasu opuszczenia aresztu wnioskodawca leczy się psychiatrycznie.

Pobyt w areszcie negatywnie odbił się na psychice wnioskodawcy. W wyniku wielomiesięcznego okresu aresztowania wnioskodawca doświadczył długotrwałej ekspozycji na sytuację stresową o traumatyzującym psychicznie charakterze. Załamała się przez to linia życiowa wnioskodawcy. Jako konsekwencje długotrwale przeżywanego stresu wystąpiły objawy psychopatologiczne u wnioskodawcy, skutkujące koniecznością podjęcia leczenia psychiatrycznego, które trwa na przestrzeni lat.

Z uwagi na wiek wnioskodawcy, długotrwałość leczenia oraz przewlekanie się poniesionych różnorodnych konsekwencji aresztowania rokowanie co do uzyskania stanu psychicznego pozwalającego na funkcjonowanie jak przed aresztowaniem biegli psychiatrzy uznali za ograniczone i niepewne. Zdaniem biegłych psychiatrów trwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym wnioskodawcy, związany z tymczasowym aresztowaniem wyniósł 10%.

Tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy oprócz strat ekonomicznych przyniosło także straty zawodowe i społeczne w postaci zmiany odbioru wizerunku jego osoby w lokalnej społeczności oraz konsekwencje dla całości systemu rodziny wnioskodawcy w postaci długotrwałego braku dominującego członka rodziny.

Jeżeli chodzi o stan zdrowia wnioskodawcy w ocenie kardiologicznej przed
i tuż po jego tymczasowym aresztowaniu to był on zadawalający. Stan ten utrzymywał się nadal po opuszczeniu aresztu. Wnioskodawca od 10 lat miał nadciśnienie tętnicze bez lub z niewielkimi powikłaniami narządowymi bez znaczenia orzeczniczego. Wartości ciśnienia tętniczego zawierały się w wartościach prawidłowego lub łagodnego. Nie rozpoznano u wnioskodawcy zawału serca. Łagodne, nieswoiste zapalenie osierdzia nie miało dalszych konsekwencji. Z punktu widzenia kardiologicznego wnioskodawca nie odniósł uszczerbku na zdrowiu
w wyniku jego izolacji w areszcie. Rokowania na przyszłość są dość dobre, pod warunkiem dalszego systematycznego leczenia, także z uwzględnieniem koniecznej redukcji masy ciała oraz dobrej kontroli parametrów metabolicznych.

U wnioskodawcy rozpoznano też drobne ogniska niedokrwienne w mózgu na podłożu miażdżycy, hiperlipidemię mieszaną, nadciśnienie tętnicze, otyłość, drobne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, stan po operacji dyskopatii lędźwiowej. Schorzenia neurologiczne stwierdzone u wnioskodawcy nie mają związku przyczynowego z pobytem w areszcie. Są to schorzenia organiczne samoistne. Zmiany w mózgowiu i naczyniach mózgowych są miażdżyco-pochodne. Proces miażdżycy istniał już przed datą aresztowania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie akt Sądu Okręgowego
w G. o sygn. IIK 99/12 (k.406v), akt osobowych osadzonego (k.406v), pisma Burmistrza (...) w K. (k.11w zw. z k.406v), dokumentacji medycznej wnioskodawcy (k.12-69, 86-93 w zw. z k.406v), skarg składanych przez wnioskodawcę (71-85 w zw. z k.406v), zeznań wnioskodawcy (k.153v-155, k.224-226), zeznań świadków: J. K. (k.155-155v), M. G. (k.155v-156), L. Ł. (k.156-156v), P. C. (k.157-157v), J. W. (k.157v-158), T. J. (K.158-159), A. S. (k.159-159v), informacji uzyskanych z AS w M. (k.191-202 w zw. z k.406v), informacji uzyskanych z ZK we W. (k.264 w zw.
z k.406v), informacji uzyskanych z ZK w G. (k.208-210 w zw. z k.406v), informacji z ZK w Ł. (k.213-218 w zw. z k.406v) informacji z ZK we W. (k.221 w zw. z k.406v), opinii biegłych psychiatrów D. J. i M. K. (k.286-292 w zw. z k.406v, k.347v-348), opinii biegłego neurologa Z. R. (k.327-332 w zw. z k.406v, k.382-383, k.403-404 w zw. z k.406v), opinii biegłego kardiologa T. K. (k.306-309 w zw. z k.406v, k.366v-367v, k.399-401 w zw. z k.406v), dokumentacji medycznej (k.310-312, 318-326, 388-396 w zw. z k.406v).

Sąd dał wiarę zeznaniom wnioskodawcy z wyjątkiem jego twierdzeń jakoby
w związku z tymczasowym aresztowaniem poniósł on także trwały uszczerbek na zdrowiu z punktu widzenia neurologicznego i kardiologicznego, gdyż w tym zakresie jego zeznania nie znalazły potwierdzenia w opiniach biegłego kardiologa i neurologa, które to opinie Sąd uznał za jasne i pełne.

Odnośnie zaś stanu zdrowia psychicznego wnioskodawcy, jego sytuacji osobistej, rodzinnej, społecznej, przeżyć związanych z tymczasowym aresztowaniem Sąd podzielił twierdzenia wnioskodawcy. Znajdowały one potwierdzenie
w dokumentach zebranych w sprawie i ujawnionych na rozprawie, w opinii biegłych psychiatrów, którą Sąd podzielił jako pełną i jasną, a także w zeznaniach przesłuchanych świadków. Sąd dał w pełni wiarę zeznaniom świadków: J. K., M. G., L. Ł., P. C., J. W., T. J., A. S., gdyż były jasne, logiczne i szczere.

Wartość dowodowa dokumentów zebranych w sprawie i ujawnionych na rozprawie nie budziła w ocenie Sądu żadnych wątpliwości. W szczególności nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył co następuje.

Podstawą żądania od Skarbu Państwa przez wnioskodawcę zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w przypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania jest przepis art.552 §1 i §4k.p.k.

Zgodnie z tymi przepisami, aby uznać, że wnioskodawcy przysługuje skuteczne prawo żądania zadośćuczynienia, należy w pierwszym rzędzie ustalić czy stosowane wobec wnioskodawcy w danej sprawie tymczasowe aresztowanie było „niewątpliwe niesłuszne”, a w przypadku uzyskania twierdzącej odpowiedzi należy następnie ustalić czy wnioskodawca wskutek tego tymczasowego aresztowania doznał krzywdy, która uzasadnia zasądzenie zadośćuczynienia.

Odpowiedzialność Skarbu Państwa z tytułu niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania opiera się na zasadzie ryzyka (por. wyrok SN
z 28.05.02r. w sprawie IIIKKN 452/99 [LEX nr 53905]). Oceny słuszności tymczasowego aresztowania na podstawie przepisu art.552§4k.p.k. należy dokonywać w zasadzie z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy - ex nunc (por. wyrok SN z 26.10.01r. (...) 122/99 [LEX 51585]). Zgodnie bowiem
z utrwalonym orzecznictwem niewątpliwie niesłusznym, w rozumieniu art.552§4k.p.k., jest takie tymczasowe aresztowanie, które było stosowane z obrazą przepisów Rozdziału 28 Kodeksu postępowania karnego oraz tymczasowe aresztowanie oskarżonego (podejrzanego) powodujące dolegliwość, której nie powinien doznać, w świetle całokształtu okoliczności ustalonych w sprawie, a także
w szczególności, prawomocnego jej rozstrzygnięcia (por. uchwałę SN z dnia 15.09.99r., (...) 27/99, [OSN KW (...),nr 11-12, poz.72]).

Wnioskodawca W. A. był tymczasowo aresztowany i został w ostatecznym rozstrzygnięciu uniewinniony od zarzucanych mu czynów.

Prawomocne uniewinnienie, w istocie zawsze jest podstawą ustalenia, że wcześniej stosowane tymczasowe aresztowanie było niewątpliwie niesłuszne, i to bez względu na to czy jego podstawą będzie pewne stwierdzenie, że przestępstwa
w ogóle nie popełniono, czy że popełnił je kto inny, czy też stało się tak dlatego, że nie zdołano zebrać dostatecznych dowodów winy, a nawet wówczas, gdy zastosowanie miała reguła określona w art.5§2k.p.k. (por. wyrok SN z 17.01.02r. w sprawie IIKKN 382/99 [LEX nr 53017].

Wnioskodawca domagał się w niniejszej sprawie zadośćuczynienia.

Roszczenie o zadośćuczynienie jest związane z tzw. szkodą niematerialną. Ustalając wysokość kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę należy mieć na uwadze nie tylko czas trwania tymczasowego aresztowania ale warunki w jakich ono miało miejsce, skutki jakie wywołało dla dobrego imienia wnioskodawcy, jego negatywne przeżycia psychiczne, wiążące się z faktem tymczasowego aresztowania, negatywne skutki o charakterze niematerialnym w zakresie zdrowia wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art.445§1k.c., który to przepis ma zastosowanie wprost w procesie karnym uregulowanym w Rozdziale 58 Kodeksu postępowania karnego, zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi, siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art.445§1k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z 22.04.85r. (...) 94/85 [LEX nr 8713]).

Pozbawienie wolności dla każdego człowieka jest bardzo ciężką dolegliwością. Trudno jest zmierzyć czy rozważyć rozmiar tej dolegliwości. Nie istnieją żadne wymierne wskaźniki tej krzywdy. Niewątpliwie brak jest obiektywnego przelicznika doznanej przez niesłusznie tymczasowo aresztowanego krzywdy na kwotę wyrażoną w pieniądzach, co może powodować zawsze rozbieżność ocen w kwestii słusznego jej ustalenia.

Abstrahując od jakichkolwiek wskaźników i przeliczników, zważywszy na rozmiar dolegliwości i jej długotrwałość, mając w szczególności na uwadze poczynione wyżej ustalenia faktyczne, zdaniem Sądu kwota 350.000zł za krzywdę wynikającą z pozbawienia wolności wobec wnioskodawcy winna stanowić właściwe zadośćuczynienie.

Wnioskodawca niewątpliwie doznał dotkliwej krzywdy w wyniku jego długotrwałego, ponad dwuletniego tymczasowego aresztowania. Z uwagi na poczynione powyżej ustalenia faktyczne, długotrwałość tymczasowego aresztowania wnioskodawcy, warunki w jakich tymczasowe aresztowanie miało miejsce, skutki jakie tymczasowe aresztowanie wywołało dla dobrego imienia wnioskodawcy, negatywne przeżycia psychiczne, wiążące się z faktem tymczasowego aresztowania, negatywnych skutki o charakterze niematerialnym w zakresie zdrowia psychicznego wnioskodawcy, doznany przez niego 10% trwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym, Sąd uwzględniając co do zasady wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia, uznał, że kwotą adekwatną będzie przyznana wnioskodawcy kwota 350.000zł tytułem zadośćuczynienia.

Jak wynika z powyższych ustaleń pobyt w areszcie negatywnie odbił się na psychice wnioskodawcy. W wyniku wielomiesięcznego okresu aresztowania wnioskodawca doświadczył długotrwałej ekspozycji na sytuację stresową
o traumatyzującym psychicznie charakterze. Załamała się przez to linia życiowa wnioskodawcy. Jako konsekwencje długotrwale przeżywanego stresu wystąpiły objawy psychopatologiczne u wnioskodawcy, skutkujące koniecznością podjęcia leczenia psychiatrycznego, które trwa na przestrzeni lat.

Tymczasowe aresztowanie wnioskodawcy oprócz strat ekonomicznych przyniosło także straty zawodowe i społeczne w postaci zmiany odbioru wizerunku jego osoby w lokalnej społeczności oraz konsekwencje dla całości systemu rodziny wnioskodawcy w postaci długotrwałego braku dominującego członka rodziny.

Sąd uznał też, że zasądzona na rzecz wnioskodawcy kwota 350.000zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania stosowanego wobec niego w sprawie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wlkp. o sygnaturze akt IIK 99/12, w okresie od 16.01.07r. do 17.02.09r., spełnia swą funkcję kompensacyjną, a nie stanowi postaci wzbogacenia się tą drogą.

Żądanie zadośćuczynienia w kwocie 2.000.000zł w tych okolicznościach Sąd uznał za wygórowane. Dlatego Sąd oddalił wniosek o zasądzenie zadośćuczynienia w pozostałej części. Zdaniem Sądu kwota 350.000zł nie jest natomiast ani kwotą symboliczną, ani kwotą wygórowaną.

Sąd z urzędu zauważa jednak, że przyznanie wnioskodawcy odsetek od zasądzonej kwoty od dnia wydania wyroku było błędem. Ustawowe odsetki od zasądzonej kwoty przysługują wnioskodawcy dopiero w przypadku zwłoki w zapłacie tej kwoty z chwilą gdy stanie się ona wymagalna czyli od dnia uprawomocnienia się wyroku, dlatego też za czas do wydania przez Sąd prawomocnego orzeczenia odsetki te nie przysługują (por. teza 2 post. SN z 29 kwietnia 1991 r., V KRN 475/90, OSNKW 10-12/1991, poz. 52). Odsetki winny więc być zasądzone od dnia uprawomocnienia się wyroku.

O kosztach sądowych za niniejsze postępowanie Sąd orzekł na podstawie przepisu art.554§2k.p.k., zgodnie z którym postępowanie to wolne jest od kosztów.

Agata Wilczewska