Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

8 kwietnia 2022r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Agata Wilczewska

Protokolant: sekr. sąd. Marta Burek

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2022r.

sprawy T. S.

obwinionego z art.119§1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 8 grudnia 2021r. sygn. akt II W 361/20

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art.39§1k.w. odstępuje od wymierzenia obwinionemu kary za przypisane mu wykroczenie.

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze oraz od opłaty za obie instancje.

Agata Wilczewska

Sygn. akt II Ka 54/22

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 grudnia 2021 r. w sprawie II W 58/21 Sąd Rejonowy
w K. uznał obwinionego T. S. za winnego tego, że w dniu 8 listopada 2019 r. około godz. 9:15 w miejscowości O. I, gmina R., na stacji paliw (...) nr (...) - autostrada (...) dokonał kradzieży paliwa V. 98 w ilości 56,01 l o wartości 304,13 zł w ten sposób, że zatankował to paliwo do pojazdu marki M. o nr rej. (...), po czym odjechał nie płacąc za paliwo, czym działał na szkodę PKN (...), tj. wykroczenia z art. 119 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 24 § 1 i 3 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 400 złotych.

Sąd na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z § 2 i 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 grudnia 2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2017 r., poz. 2467) i art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.) obciążył obwinionego w części wydatkami postępowania, to jest w kwocie 70 złotych oraz opłatą w kwocie 40 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniosła obrońca obwinionego, zaskarżając orzeczenie w całości. Zaskarżonemu wyrokowi obrońca zarzuciła:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wydania zaskarżonego orzeczenia, mający istotny wpływ na treść wydanego wyroku, tj. przyjęcie przez Sąd I instancji, że obwiniony chciał dokonać kradzieży paliwa podczas, gdy materiał dowodowy zebrany w postępowaniu: nagrania monitoringu, wyjaśnienia obwinionego, a także częściowo zeznania świadka wskazują na to, iż obwiniony takiego zamiaru nie miał;

2.  obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną, sprzeczną ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami logicznego rozumowania ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, polegającą na:

a)  uznaniu obwinionego winnym zarzucanego mu czynu, podczas gdy zebrany w sprawie materiał, w tym w szczególności wyjaśnienia obwinionego, częściowo zeznania świadka jak i nagrania monitoringu, które zarejestrowały zachowanie obwinionego, który wszedł na stację, podszedł do kasy, jak i po wyjściu z budynku nadal przez dłuższy czas pozostawał w swoim pojeździe, nie opuszczał stacji w pośpiechu, jak i nie wykonywał żadnych działań, które pozwoliłyby przyjąć, że obwiniony z pełną premedytacją i umyślnie dokonał kradzieży paliwa;

b) uznaniu obwinionego winnym w oparciu o zeznania świadka – pracownika stacji paliw, który miał interes w tym, aby doprowadzić do wykazania winy obwinionego.

3.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 119 § 1 k.w. poprzez uznanie obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu, który popełniony może być jedynie w zamiarze bezpośrednim i kierunkowym, podczas gdy zachowanie obwinionego w czasie czynu nie pozwala na przypisanie takiego zamiaru obwinionemu;

4.  obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 1 § 2 k.w. poprzez przypisanie obwinionemu winy na podstawie oceny zachowania obwinionego w czasie trwania postępowania o wykroczenie, nie zaś w chwili zarzucanego mu czynu.

W oparciu o te zarzuty, obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
poprzez uniewinnienie obwinionego oraz zasądzenie na rzecz obwinionego kosztów postępowania przed sądem II instancji w tym kosztów zastępstwa procesowego, w wysokości według norm prawem przepisanych.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się celowa i doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym.

Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji, jednak doszedł do przekonania, iż biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu, a także właściwości i warunki osobiste sprawcy, w szczególności naprawienie szkody w całości, zasadne będzie odstąpienie od wymierzenia kary wobec obwinionego stosownie do treści art. 39 § 1 k.w.

Wątpliwości Sądu odwoławczego nie budzi ustalenie Sądu I instancji, iż obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przypisanego mu wykroczenia. Bezdyskusyjnie bowiem zatankował paliwo do pojazdu marki M. o nr rej. (...), po czym odjechał ze stacji paliw, nie uiszczając płatności za paliwo w kwocie 304,13 złotych. Drugorzędne znaczenie ma przy tym podnoszona przez obronę okoliczność, iż nie opuszczał stacji w pośpiechu ani nie podejmował innych zachowań, pozwalających na przyjęcie kradzieży paliwa z premedytacją. Istotna jest okoliczność, iż obwiniony nie upewnił się czy płatność zlecona poprzez aplikację (...) w telefonie faktycznie została przetworzona, co w okolicznościach sprawy było jego obowiązkiem, bowiem determinowało to czy obwiniony faktycznie dokona zapłaty za zakupione paliwo czy też dopuści się jego kradzieży. Kluczową kwestią jest fakt, iż bezpośrednio po zakupie paliwa, obwiniony odjechał ze stacji faktycznie nie płacąc za paliwo.

Jednakże ogół okoliczności sprawy doprowadziły Sąd odwoławczy do przekonania, iż stosownie do treści art. 39 § 1 k.w. zasadne będzie odstąpienie od wymierzenia kary wobec obwinionego.

Sąd odwoławczy wziął pod uwagę, iż obwiniony prowadzi działalność gospodarczą związaną z logistyką, w związku z czym pozostaje stałym klientem firmy (...). Obwiniony na stacjach (...) stale tankuje pojazdy, znajdujące się we flocie swojej firmy i za pomocą aplikacji (...) na co dzień dokonuje zapłaty za zakupione paliwo. Co istotne w sprawie, obwiniony 19 maja 2020 r. dobrowolnie uregulował płatność za zakupione paliwo, zatem naprawił wyrządzoną szkodę.

Z uwagi na powyższe okoliczności oraz niski stopień społecznej szkodliwości czynu, Sąd odwoławczy podzielając stanowisko Sądu meriti co do winy obwinionego, uznał że wymierzenie obwinionemu kary, z przyczyn określonych w art. 39 § 1 k.w., nie jest potrzebne dla realizacji celów określonych w art. 33 § 1 k.w. Wystarczające bowiem będzie jedynie poprzestanie na stwierdzeniu sprawstwa obwinionego.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu
i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd odwoławczy zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze oraz od zapłaty za obie instancje, przez wzgląd na zasadę słuszności.

Agata Wilczewska