Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018r.

sprawy P. K. (1)

obwinionego z art. 86§1k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 4 grudnia 2017r. sygn. akt II W 1123/17

I.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok.

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 50zł i wymierza mu opłatę w kwocie 40zł za to postępowanie.

Agata Wilczewska

Sygn. akt IIKa 45/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 grudnia 2017r.w sprawie o sygn. akt IIW1123/17 Sąd Rejonowy
w K. uznał obwinionego P. K. (1) za winnego tego, że w dniu 24 maja 2017r. roku około godziny 7.20 w miejscowości Ż. ul. (...) gm. S.
w rejonie Z. S. kierując pojazdem marki R. (...) o nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa pieszej P. K. (2) znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych, tj. popełnienia wykroczenia z art.86§1k.w. i za wykroczenie to na podstawie tego przepisu w zw. z art.24§1i3k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 400zł.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony. Obwiniony zaskarżył wyrok
w całości. Zarzucił mu obrażę prawa materialnego przez błędne uznanie, że działanie obwinionego polegało na stworzeniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie ustąpił on pierwszeństwa pieszej P. K. (2) znajdującej się na oznakowanym przejściu dla pieszych, które to działanie stanowiło wykroczenie
z art.86§1k.w. Nadto zarzucił też błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść wyroku, poprzez ustalenie, że oskarżony
w chwili zdarzenia nie ustąpił pierwszeństwa pieszej P. K. (2), albowiem piesza
w ogóle nie znajdowała się na owym przejściu. Zarzucił też błąd w ustaleniach faktycznych przez nieustalenie z jaką prędkością w chwili wypadku poruszał się pojazd kierowany przez obwinionego, choć z uzasadnienia Sądu do wyroku wynika, że pojazd kierowany przez obwinionego poruszał się z dużą szybkością.

W oparciu o te zarzuty obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i uniewinnienie obwinionego.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionego okazała się bezzasadna.

Należy w pierwszej kolejności zauważyć, że niezasadny jest zarzut obwinionego naruszenia prawa materialnego – art.86§1k.w. w sytuacji, gdy obwiniony głównie kwestionuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, w szczególności zeznań świadka P. K. (3) i poczynione przez Sąd I instancji na ich podstawie ustalenia faktyczne, które doprowadziły do przyjęcia sprawstwa
i winy oskarżonego w zakresie zarzucanego mu wykroczenia. Zarzut naruszenia prawa materialnego, zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, mógłby być postawiony tylko w przypadku nie kwestionowania ustaleń faktycznych.

Przechodząc natomiast do zarzutów błędnej oceny dowodów, która doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych należy stwierdzić, że i te zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, dokonana w niniejszej sprawie ocena dowodów została przeprowadzona w sposób szczegółowy, z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki oraz doświadczenia życiowego. Zaskarżone orzeczenie pozostaje, wiec w pełni pod ochroną zwłaszcza przepisu art. 7 k.p.k. (w zw. z art. 8 k.p.w.). Sąd Rejonowy precyzyjnie wskazał jakie okoliczności uznał za udowodnione, wyjaśniając które ze zgromadzonych dowodów i z jakiego powodu uznał za wiarygodne, a którym tej wiarygodności odmówił. Tok rozumowania Sądu przedstawiony w pisemnych motywach wyroku jest czytelny oraz poprawny logicznie, zaś wywiedzione ostatecznie wnioski oparte zostały w całości na wynikających z materiału dowodowego przesłankach.

Słusznie Sąd I instancji uznał za wiarygodne zeznania świadka P. K. (3) z których wynikało, że w momencie kiedy omijał go swoim pojazdem obwiniony pokrzywdzona P. K. (2) znajdowała się już na przejściu dla pieszych, a zatrzymała się na nim tylko z uwagi na reakcję ojca na zbliżające się zagrożenie ze strony obwinionego. W przeciwnym bowiem razie reakcja ojca dziewczynki, który po tym zdarzeniu ruszył za pojazdem obwinionego aby ustalić sprawcę zagrożenia pozbawiona byłaby jakiejkolwiek logiki.

Odpowiedzialności obwinionego nie znosiłaby też ani okoliczność, że pojazd ojca dziewczynki zasłaniał mu widoczność na przejściu, ani nawet okoliczność, gdyby pojazd kierowany przez P. K. (3) dopiero włączał się do ruchu, stojąc wcześniej częściowo na jezdni, częściowo w zatoczce, jak wyjaśniał sam obwiniony.

Wbrew zarzutom obwinionego, w ocenie Sądu odwoławczego, swoim zachowaniem spowodował on ewidentnie zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, skoro nie zachowując należytej ostrożności, zbliżając się do przejścia dla pieszych, nie ustąpił pierwszeństwa znajdującej się na tym przejściu dziewczynce.

Reasumując, przeprowadzona przez Sąd Rejonowy ocena dowodów, okazała się trafna, wyczerpująca oraz przekonująco uzasadniona, zaś poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne prawidłowe.

Kierunek apelacji obwinionego – co do winy, obligował Sąd odwoławczy do kontroli zaskarżonego orzeczenia, także co do orzeczonej wobec obwinionego kary (art. 447 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 k.p.w.).

Mając na uwadze dyrektywy sądowego wymiaru kary (art. 33 k.w.), okoliczności przedmiotowe i podmiotowe czynu obwinionego, które trafnie wyeksponował Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku jak również jego właściwości i warunki osobiste, karę grzywny 400 zł należy uznać za adekwatną
i sprawiedliwą reakcję na zachowanie obwinionego. Co więcej, kara ta oscyluje
w dolnej granicy zagrożenia ustawowego, którą wyznacza treść art. 24 § 1 k.w.,
a zatem żadną miarą nie można jej uznać za nadmiernie dolegliwą.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy – nie znajdując przy tym uchybień określonych w art. 104 k.p.w. i art. 440 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., podlegających uwzględnieniu z urzędu
i powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. oraz art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2001 r., Nr 118, poz. 1269), Sąd Okręgowy zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł. Nadto na podstawie art. 3 ust. 1, art. 8 i art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 ze zm.) wymierzył mu opłatę w kwocie 40 zł.

Agata Wilczewska