Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa 23/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Kole z dnia 15 września 2020r.

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Apelacja obrońcy:

A)  Zarzut obrazy przepisów postepowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na:

1.  naruszeniu art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w zw z art.196 § 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k i art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. i art. 200 § 3 k.p.k. art. 4 k.p.k. i art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i 9 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i art. 366 § 1 kk.poprzez niezasadne oddalenie wniosku obrońcy o uzupełniającą opinię biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych mgr. inż T. D. i zaniechanie przez Sąd pierwszej instancji wezwania biegłego na rozprawę celem jego przesłuchania w związku z sporządzonymi opiniami oraz powołania innego biegłego celem sporządzenia opinii dotyczącej rekonstrukcji wypadku drogowego z udziałem oskarżonego, pomimo okoliczności osłabiających zaufanie do wiedzy sporządzającego opinię w sprawie i uwzględnienie opinii biegłego mgr. inż T. D., pomimo iż przedmiotowa opinia jest niespójna, niejasna, niepełna oraz wewnętrznie sprzeczna, a w konsekwencji uniemożliwienie obrońcy i oskarżonemu zweryfikowanie prawidłowości wydanej opinii, a tym samym naruszenie prawa do obrony oskarżonego,

2.  naruszeniu art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w zw z art.196 § 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k i art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. i art. 200 § 3 k.p.k. art. 4 k.p.k. i art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i 9 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i art. 366 § 1 k.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku obrońcy o uzupełniającą opinię biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w Ł. i zaniechanie przez Sąd pierwszej instancji wezwania biegłych sporządzających w niniejszej sprawie opinie na rozprawę celem przesłuchania w związku z sporządzonymi opiniami oraz powołania innego biegłego celem sporządzenia opinii, pomimo okoliczności osłabiających zaufanie do wiedzy sporządzających opinię w sprawie i uwzględnienie opinii biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w Ł., pomimo iż przedmiotowa opinia jest niespójna, niejasna, niepełna oraz wewnętrznie sprzeczna, a w konsekwencji uniemożliwienie obrońcy i oskarżonemu zweryfikowanie prawidłowości wydanej opinii, a tym samym naruszenie prawa do obrony oskarżonego,

3.  naruszeniu art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. w zw z art.196 § 3 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k i art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. i art. 200 § 3 k.p.k. art. 4 k.p.k. i art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i 9 k.p.k. i art. 410 k.p.k. i art. 366 § 1 k.k. poprzez niezasadne oddalenie wniosku obrońcy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z dziedziny toksykologii Prof. dr. hab. n med. R. W. z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej (...) w P. na okoliczności jaki wpływ na organizm ma lek o nazwie lorafen (lorazepam), jak wpływa na zdolności motoryczne człowieka i czy lek wchodzi w interakcje z alkoholem, a jeżeli tak to jakie występują skutki i czy dopuszczalne jest kierowanie pojazdem pod wpływem leku, ustalenia czasu zażycia leku przez pokrzywdzonego biorąc pod uwagę ujawnione stężenie oraz ustalenia jego stężenia w chwili zdarzenia oraz stężenia alkoholu we krwi pokrzywdzonego w chwili zdarzenia, a także zaniechał przeprowadzenia dowodu z odtworzenia nagrania znajdującego się w aktach sprawy, a w konsekwencji uniemożliwienie oskarżonemu realizację prawa do obrony,

4.  naruszeniu art. 410 k.p.k. w zw z art. 4 k.p.k. i art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art 92 k.p.k. i art. 366 § 1 k.k., polegającym na tym, iż Sąd wyrokujący dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w niniejszym postępowaniu, wyłącznie na niekorzyść oskarżonego P. S., a także prowadził postępowanie w sposób nieobiektywny, jednostronnie na niekorzyść oskarżonego, uniemożliwiając obrońcy i oskarżonemu weryfikację materiału dowodowego poprzez oddalenie wszystkich wniosków dowodowych zgłoszonych przez obronę, a w konsekwencji naruszając prawo do obrony oskarżonego,

5.  naruszeniu art. 410 k.p.k. w zw z art. 4 k.p.k. i art. 5 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., polegającym na tym, iż Sąd wyrokujący dokonał dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zebranych w niniejszym postępowaniu, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony P. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu, a także by działał umyślnie; brak uzasadnienia przez Sąd pierwszej instancji, na podstawie jakich dowodów przyjął w tym zakresie rozstrzygnięcie,

6.  naruszeniu art. 424 § 1 k.p.k. polegającym na braku wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności dotyczących rodzaju zamiaru i winy w ramach przypisanej oskarżonemu kwalifikacji prawnej czynu, a także sporządzenie uzasadnienia w sposób lakoniczny i wewnętrznie sprzeczny, a także nierzetelny,

7.  naruszeniu art. 5 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k., które miało istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez rozstrzygnięcie przez Sąd pierwszej instancji wątpliwości wynikających z materiału dowodowego, w tym zeznań pokrzywdzonych, świadków, opinii biegłych wyłącznie na niekorzyść oskarżonego P. S., a także przeprowadzenie postępowania dowodowego w sposób jednostronnie na niekorzyść oskarżonego, ograniczając tym samym prawo oskarżonego do obrony w niniejszym postępowaniu,

8.  naruszeniu art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art. 6 k.p.k. i art. 9 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k. i art. 201 k.p.k. i art. 410 k.p.k., poprzez niezasadne oddalenie wniosków dowodowych zgłoszonych przez obronę w toku postępowania przygotowawczego i podtrzymanych w toku postępowania sądowego oraz zgłoszonych w toku postępowania sądowego, na rozprawie w dniu 6 sierpnia 2020 r. i na rozprawie w dniu 15 września 2020 r., a także zaniechanie odtworzenia nagrania znajdującego się w aktach sprawy i nieprzeprowadzenie w toku postępowania nawet z urzędu w tym zakresie dowodów,

9.  naruszeniu art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. i art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. i art. 6 k.p.k. i art. 9 k.p.k. i art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.k..w zw. z art. 201 k.p.k., poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy z dnia 6 sierpnia 2020 r. i z dnia 15 września 2020r. i nieprzeprowadzenie w toku postępowania nawet z urzędu dowodu z zeznań świadków: R. P., K. K., D. M. i D. D., E. O. oraz uzupełniającego przesłuchania C. P., M. W. (1), J. C., W. J., D. O., matki i ciotki D. M. w sytuacji gdy osoby te posiadają istotne informacje dotyczące sprawy, a ich zeznania miałyby istotny wpływ w zakresie ustalenia prawidłowego stanu faktycznego sprawy i w konsekwencji nieuwzględnienia wniosków dowodowych zgłoszonych przez obrońcę w toku przewodu sądowego, zmierzających do wyjaśnienia wszelkich okoliczności sprawy i naruszenie tym samym prawa do obrony oskarżonego,

10.  naruszeniu art 424 k.p.k. w zw. z art.4 i art. 5 i art. 7 i 8 k.p.k., poprzez sporządzenie przez Sąd pierwszej instancji uzasadnienia wyroku w sposób pobieżny, przyjmując za podstawę tylko i wyłącznie okoliczności przemawiające za prawidłowością wersji aktu oskarżenia, przy jednoczesnym zaniechaniu rozważenia okoliczności wersji przeciwnej i okoliczności oraz dowodów korzystnych dla oskarżonego.

11.  naruszeniu art. 4 i 7, 5 kpk w zw. z art. 410 kpk i art. 424 § 1 pkt 1 kpk, poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonych, świadków i wyjaśnień oskarżonego i bezzasadne przyjęcie, iż pozbawione są przymiotu wiarygodności w zakresie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego, a także nie odniesienie się do kluczowych dowodów na korzyść oskarżonego,

12.  naruszeniu art. 424 § 1 k.p.k. polegającym na braku wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności dotyczących rodzaju zamiaru i winy, w ramach przypisanej oskarżonemu kwalifikacji prawnej czynu, pomimo przyjęcia, iż oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu oraz sporządzenie tego uzasadnienia w sposób pobieżny i niejasny oraz wewnętrznie sprzeczny, naruszeniu art. 5 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k., poprzez rozstrzygnięcie przez Sąd pierwszej instancji wątpliwości wynikających z materiału dowodowego, w tym zeznań pokrzywdzonych, świadków, opinii biegłych oraz dokumentów, wyłącznie na niekorzyść oskarżonego P. S.,

13.  naruszeniu art. 5 § 2 kpk poprzez nie zastosowanie zasady in dubio pro reo i nierozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości na korzyść oskarżonego P. S.,

14.  naruszeniu art. 5 § 1 k.p.k. i art. 41 § 1 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez rażące naruszenie zasady domniemania niewinności oskarżonego przez skład rozpoznający sprawę, bowiem członek składu przed wydaniem wyroku w rozpoznawanej sprawie w sposób wyraźny w uzasadnieniu postanowienia o oddaleniu wniosków dowodowych na rozprawie w dniu 15 września 2020 r. przed zamknięciem przewodu sądowego oraz wydaniem wyroku dokonał oceny materiału dowodowego oraz wyjaśnień oskarżonego oraz wyraził przekonanie, iż P. S. jest winny całemu zdarzeniu, co wskazuje, iż sędzia przed wydaniem wyroku był już przekonany o winie oskarżonego i wprost wyraził swoje stanowisko, co przemawiało za koniecznością jego wyłączenia od rozpoznawanej sprawy, z uwagi na jego stronniczość, co wywołuje uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego rozpoznającego sprawę,

B)  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mającego istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony P. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu oraz bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony działał umyślnie, podczas gdy okoliczności ujawnione w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji przemawiają za przyjęciem braku winy, a także z ostrożności procesowej w przypadku nie podzielenia przez Sąd odwoławczy powyższego, niezastosowanie w stosunku do oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary, a w szczególności nie wzięcia pod uwagę, iż oskarżony jest osobą młodocianą oraz także oskarżony poniósł poważny uszczerbek w związku z popełnionym przestępstwem,

C)  z dalece posuniętej ostrożności procesowej, na wypadek gdyby Sąd odwoławczy nie podzielił powyższych zarzutów, zarzut rażącej surowości kary i środka karnego oraz środków kompensacyjnych wymierzonej oskarżonemu P. S. kary 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności i zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat oraz nawiązki na rzecz oskarżycieli posiłkowych: C. P. w kwocie 40.000 zł i I. S. w kwocie 30.000 zł.

Apelacja oskarżonego:

- kwestionuje zaskarżony wyrok w całości, podnosząc, iż Sąd orzekający naruszył przepisy postępowania w tym zasady postępowania, w szczególności odnoszące się do postępowania dowodowego oraz zasady oceny dowodów, przez co w sposób wadliwy ustalił stan faktyczny sprawy, a ponadto przedmiotowy wyrok razi swoją surowością.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd odwoławczy w toku kontroli apelacyjnej nie dopatrzył się wskazywanych przez obrońcę naruszeń prawa procesowego, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, nie dopatrzył się braków dowodowych ani uchybień w ocenie dowodów, którą przeprowadził Sąd I instancji. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych ani w postaci błędu dowolności, ani w postaci błędu braku. Ocena dowodów przeprowadzonych w toku postępowania przed Sądem I instancji, pozostaje pod ochroną prawa procesowego (art. 7 k.p.k.), gdyż została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.).Sąd wydał wyrok na podstawie analizy całokształtu ujawnionych w toku postępowania okoliczności, mających znaczenie dla przedmiotowego rozstrzygnięcia, wobec czego ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie uchybia treści art. 410 k.p.k.

Odnośnie zarzutów dotyczących opinii biegłego z dziedziny rekonstrukcji wypadków drogowych T. D. i biegłych z Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej UM w Ł. skarżący nie wykazał, aby opinie biegłych były niepełne lub niejasne, albo aby zachodziły sprzeczności w ich treści, tak aby powodowało to konieczność przesłuchania biegłych na rozprawie albo zasięgnięcia opinii innych biegłych w tym żądanej opinii biegłego z dziedziny toksykologii. Słusznie Sąd I instancji oddalił tez wnioski o przesłuchanie tych biegłych na rozprawie czy zasięgnięcie opinii innych biegłych.

Należy podkreślić, że prędkość z jaką poruszał się oskarżony swoim samochodem, w szczególności, że prędkość ta przekraczała dopuszczalną administracyjnie prędkość w miejscu zdarzenia można było ustalić nie tylko posiłkując się opinią biegłego T. D. ale także na podstawie zeznań świadków I. A. i M. A. z których wynikało, że zarówno pojazd oskarżonego marki N. jak i pojazd B. (kierowany przez świadka J. M.) jadący za N. w chwili, gdy jeden za drugim wyprzedzały one samochód A. kierowany przez świadka M. A., poruszały się z dużą prędkością, wyglądało tak, jakby pojazdy te się ścigały. Ponieważ z zeznań świadków A. wynikało, że jako pierwszy wyprzedził ich samochód N. kierowany przez oskarżonego, a za nim dopiero B., to należy przyjąć, że na tym krótkim odcinku drogi do miejsca zdarzenia kierujący B. J. M. musiał jeszcze wyprzedzić kierującego N. oskarżonego, skoro jak wynikało z zeznań kierującego B. J. M., oskarżony wyprzedzał go tuż przed miejscem zdarzenia (o wyprzedzeniu B. wyjaśniał też sam oskarżony) i skoro to oskarżony jako pierwszy dojechał do miejsca zdarzenia, a za nim dopiero kierujący B. J. M. , który ominął wypadek i nie zatrzymał się. Co ważne z zeznań świadka J. M. wynikało, że jechał on z prędkością około 100km/h, a oskarżony, który go wyprzedzał mógł jechać z prędkością około 120km/h. Z samych zeznań świadka J. M., który przyznał się, że sam przekraczał prędkość administracyjnie dopuszczalną jadąc z prędkością 100km/h wynikało, że prędkość tą i to o znacznie więcej musiał przekraczać oskarżony, skoro wyprzedzał jeszcze pojazd B. i oddalił się znacznie od niego przed zdarzeniem. Trudno odmówić wiary zeznaniom świadka J. M. co do deklarowanej przez niego prędkości pojazdu, skoro tym samym świadek obciążał siebie samego odpowiedzialnością za umyśle łamanie przepisów drogowych. Tym samym oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, która to wina umyślna oskarżonego w zakresie naruszenia przepisów ruchu drogowego, wbrew zarzutom obrońcy wynika z opisu czynu przypisanego oskarżonemu. Oskarżony zresztą nie negował faktu, że poruszał się z dużą prędkością , a jego tłumaczenia jakoby obawiał się zbliżającego się za nim z dużą prędkością pojazdu B. i dlatego przyspieszał (jadąc już z prędkością 90km/h jak sam wyjaśniał) jawią się jako naiwne. Wracając jeszcze do zarzutów obrońcy odnośnie braku przypisania postaci winy oskarżonemu, to jak wyżej wskazano umyślne przekroczenie przez oskarżonego przepisów bezpieczeństwa w ruchu drogowym nie budzi wątpliwości i wynika to też z opisu czynu przypisanego oskarżonemu, a skutek przypisany oskarżonemu w postaci spowodowanych obrażeń ciała u pokrzywdzonych, w dwóch przypadkach skutkujących zgonem, zawsze objęty jest nieumyślnością.

Zdaniem Sądu odwoławczego w sytuacji, gdy ustalono, że zachowanie na drodze kierującego samochodem marki F. (...) C. P. pozostawało bez związku przyczynowego z zaistniałym wypadkiem, bowiem świadek poruszał się po drodze prawidłowo swoim pasem ruchu i nie miał możliwości uniknięcia zdarzania, czemu oskarżony nie zaprzeczał, gdyż przyznał przecież, że to on zjechał na przeciwległy pas ruchu, gdyż „wyniosło go” na zakręcie, to fakt wykrycia w organizmie pokrzywdzonego śladowych ilości leku zawierającego w składzie larozepam nie mógł mieć znaczenia dla oceny odpowiedzialności oskarżonego za zaistniały wypadek. O odpowiedzialności świadka za prowadzenie pojazdu w tym stanie już też prawomocnie rozstrzygnięto. Z opinii biegłego jasno zaś wynika, że badań retrospektywnych nie da się przeprowadzić.

W tym miejscu należy także wskazać, że oddalając wnioski dowodowe na rozprawie przed zamknięciem przewodu sądowego, Sąd nie przesądził o winie oskarżonego, powołał się jedynie na wyjaśnienia oskarżonego w których nie kwestionował on, że na łuku drogi nie zapanował on nad pojazdem, zjechał na przeciwległy pas ruchu i zderzył się z nadjeżdżającym z przeciwka pojazdem, stąd nie można mówić o rażącym naruszeniu zasady domniemania niewinności i konieczności wyłączenia sędziego z tego powodu od udziału w sprawie.

Słusznie Sąd I instancji oddalił też wniosek o bezpośrednie przesłuchanie świadków R. P., K. K., D. M., D. D., gdyż bezpośrednie przesłuchanie tych osób nie było konieczne, świadkowie nie mieli żadnej bezpośredniej wiedzy na temat przyczyn i przebiegu wypadku, wystarczające było więc ujawnienie ich zeznań z postępowania przygotowawczego. Słusznie Sąd I instancji oddalił również wniosek o przesłuchanie świadka E. O.. Sam skarżący nie wskazał zresztą na jakie ważkie okoliczności mieliby zeznawać wnioskowani świadkowie. Zeznania świadków W. J., D. O. również nie mogły wnieść nic istotnego do rozstrzygnięcia sprawy, dlatego wniosek o ich przesłuchanie słusznie został oddalony. Podobnie nie było konieczności przesłuchiwania funkcjonariuszy M. W. (2) i J. C..

Jednocześnie nie można podzielić stanowiska w zakresie naruszenia przez Sąd art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., bowiem kontrola instancyjna wykazała, iż podstawy faktyczne wyroku nie zostały przyjęte przez Sąd dowolnie, oparte zostały na całokształcie okoliczności faktycznych, ujawnionych podczas przewodu sądowego w sprawie, co znalazło odzwierciedlenie w prawidłowo sporządzonym, spójnym uzasadnieniu, a wątpliwości skarżących w tym zakresie mają jedynie subiektywny i polemiczny charakter.

Z kolei w odniesieniu do twierdzeń o pojawiających się w sprawie wątpliwościach wskazać należy, iż nie można stawiać w sposób uzasadniony zarzutu naruszenia zasady in dubio pro reo, powołując się na wątpliwości samej "strony" co do treści ustaleń faktycznych, wymowy dowodów, czy też sposobu interpretacji przepisów prawa. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k. nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. A zatem w sytuacji, gdy konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady domniemania niewinności. Na gruncie niniejszej sprawy, Sąd I instancji słusznie uznał, iż nie zachodzą jakiekolwiek wątpliwości w zakresie tego, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona przypisanego mu przestępstwa.

Sąd odwoławczy dokonując kontroli instancyjnej nie podzielił też zarzutów skarżących
w zakresie rażącej niewspółmierności wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności, jak i okresu na który orzeczono środek karny czy orzeczonego wobec pokrzywdzonego C. P. środka kompensacyjnego w postaci nawiązki.

Wskazać należy, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jednak nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą . Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną. Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować . Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną. Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą, która powinna zostać wymierzona w instancji odwoławczej w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo.

Kontrola instancyjna nie wykazała, by wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności czy orzeczony środek karny, po jego modyfikacji z urzędu przez Sąd odwoławczy o czym będzie mowa niżej, a także nawiązka na rzecz C. P. były rażąco niesprawiedliwe, zbyt surowe. Sąd orzekający wziął pod uwagę przy ich wymiarze wszystkie dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., w tym również okoliczności dotyczące oskarżonego. Nie można tracić z pola widzenia okoliczności, że oskarżony nie tylko umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchy drogowym, gdyż przekraczał prędkość administracyjnie dopuszczalną, ale także nieumyślnie naruszył wiele innych zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż jechał brawurowo z prędkością niebezpieczną w tych warunkach (na skrzyżowaniu dróg, na łuku drogi), nie zapewniającą panowania nad pojazdem i doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem kierowanym przez C. P., który w żadnym stopniu nie przyczynił się do zaistniałego zdarzenia. Nadto, co należy podkreślić, nieumyślnym skutkiem takiego zachowania oskarżonego były dwie ofiary śmiertelne, a pokrzywdzony C. P. doznał ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Sądu odwoławczego, tylko orzeczona wobec oskarżonego kara pozbawienia wolności i orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na okres 3 lat, a także orzeczona nawiązka na rzecz pokrzywdzonego C. P. spełnią w stosunku do oskarżonego swe cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Wniosek

Obrońca:

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i odmienne orzeczenie co do istoty sprawy w całości poprzez uniewinnienie oskarżonego P. S. od zarzucanego mu czynu w całości, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Oskarżony:

o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i uniewinnienie od zarzucanego czynu w całości względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy w całości Sądowi w Kole do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd odwoławczy, poza okolicznościami uwzględnionymi z urzędu, o czym będzie mowa niżej, nie podzielił zarzutów zawartych ani w apelacji obrońcy, ani w apelacji oskarżonego, nie dopatrzył się błędów w ustaleniach faktycznych ani błędów w dokonanej ocenie dowodów, ani takich naruszeń prawa procesowego, które miałyby wpływ na treść wyroku. Sąd odwoławczy nie znalazł też podstaw do zmiany orzeczonej wobec oskarżonego kary, okresu orzeczonego środka karnego czy zasadności i wysokości środka kompensacyjnego orzeczonego na rzecz pokrzywdzonego C. P..

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

- za podstawę skazania oskarżonego Sąd odwoławczy przyjął przepis art.177§2k.k.;

- orzeczony wobec oskarżonego w punkcie 2 zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd odwoławczy ograniczył do pojazdów mechanicznych Kategorii B prawa jazdy;

- Sąd odwoławczy uchylił orzeczoną w punkcie 4 nawiązkę na rzecz I. S..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

- czyn oskarżonego winien być kwalifikowany jedynie z art.177§2k.k., bez konieczności odwoływania się do art.177§1k.k., gdyż przepis ten zawiera wszystkie znamiona czynu przypisanego oskarżonemu, a skutkiem czynu oskarżonego nie było odniesienie przez kogokolwiek obrażeń ciała określonych w art.157§1k.k.;

- wskazany przez Sąd I instancji w punkcie 2 wyroku przepis art.42§1k.k. stanowiący podstawę orzeczonego wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów pozwala orzec zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju, nie zaś zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych;

- przepis art.46§2k.k. na podstawie którego Sąd I instancji zasądził nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej I. S., pozwala na orzeczenie takiej nawiązki w przypadku śmierci pokrzywdzonego w wyniku popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, na rzecz osoby najbliższej, ale tylko takiej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. Takich okoliczności w przypadku I. S. Sąd I instancji nie ustalił. Córka zmarłych pokrzywdzonych I. S. jest osobą dorosłą, która nie zamieszkiwała już wspólnie z rodzicami ani nie była na ich utrzymaniu.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1- wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu, kwalifikacja prawna jego czynu z art.177§2k.k., wymierzona kara bezwzględnego pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy, orzeczony środek karny na okres 3 lat z zaliczeniem na jego poczet okresu zatrzymania prawa jazdy, zasądzenie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego C. P., obciążenie oskarżonego kosztami procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa w świetle prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, na podstawie zgromadzonych w sprawie i prawidłowo ocenionych dowodów nie budziła wątpliwości. Również orzeczona kary i czas na jaki orzeczono środek karny wobec oskarżonego nie jawiły się jako rażąco surowe. Przyznana kwota nawiązki zamiast zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego C. P. nie były natomiast wygórowana i uwzględniała rozmiar krzywdy wyrządzonej pokrzywdzonemu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1- wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art.177§1k.k.;

0.0.2- ograniczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do pojazdów mechanicznych Kategorii B prawa jazdy;

0.0.3- uchylenie nawiązki orzeczonej na rzecz I. S.;

Zwięźle o powodach zmiany

0.0.1- wyeliminowanie z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu art.177§1k.k. było konieczne z uwagi na to, że przepis art.177§2k.k., który znalazł się w podstawie skazania penalizuje wszystkie znamiona czynu przypisanego oskarżonemu;

0.0.2- ograniczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do pojazdów mechanicznych Kategorii B prawa jazdy było konieczne, gdyż orzekając zakaz prowadzenie wszelkich pojazdów mechanicznych wobec oskarżonego Sąd I instancji naruszył przepis prawa materialnego art.42§1k.k., który pozwala na orzeczenie jedynie zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju;

0.0.3- uchylenie nawiązki orzeczonej na rzecz I. S. nastąpiło dlatego, że przepis art.46§2k.k. na podstawie którego Sąd I instancji zasądził nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej I. S., w miejsce zadośćuczynienia, pozwala na orzeczenie takiej nawiązki w przypadku śmierci pokrzywdzonego w wyniku popełnionego przez oskarżonego przestępstwa, na rzecz osoby najbliższej, ale tylko takiej, której sytuacja życiowa wskutek śmierci pokrzywdzonego uległa znacznemu pogorszeniu. Takich okoliczności w przypadku I. S. Sąd I instancji nie ustalił. Córka zmarłych pokrzywdzonych I. S. jest osobą dorosłą, która nie zamieszkiwała już wspólnie z rodzicami ani nie była na ich utrzymaniu.

0.0.5Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym innych uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1i2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Na podstawie art.624§1k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że uiszczenie ich byłoby dla niego zbyt uciążliwe z uwagi na sytuacje majątkową i zarobkową oskarżonego.

7.  PODPIS

Marek Ziółkowski Agata Wilczewska Waldemar Cytrowski