Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK 4/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343,art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1.

A. B. (1)

1.a) w dniu 25 sierpnia 2015 r., działając z terytorium G. (...), ze skutkiem w R. P. w miejscowości K., w celu wymuszenia zwrotu papierosów przez S. W. należących do oskarżonego poprzez rozmowy telefoniczne kierował zachowaniem D. M., S. H. (1) i A. A. (1) w ten sposób, że skontaktował się z N. R., by przygotowała żelazko i wydała je D. M., zamówił dla D. M. taksówkę celem zawiezienia do K. M. - garażu pozostającego w posiadaniu R. B., gdzie przebywał S. W., w to samo miejsce skierował A. A. (1) i S. H. (1), a następnie polecił D. M., by ten poprzez groźby bicia i użycia żelazka wobec S. W. zmusił go do wyjawienia, gdzie ukrył papierosy należące do oskarżonego, przy czym pozostawał w ciągłym kontakcie telefonicznym z D. M., gdy ten wykonywał przyjęte polecenie, a gdy S. W. stracił przytomność na skutek bicia i odniesionych obrażeń, polecił D. M., S. H. (1) i A. A. (1) jego wywiezienie z garażu, i przewiezienie do Ś. na teren „Przystani u A.”.

1. b) W okresie od 26 sierpnia 2015 r. do 2 września 2015 r., działając z terytorium G. (...), ze skutkiem w R. P. w miejscowości Ś., utrudnił postępowanie karne pomagając sprawcy przestępstwa, D. M. uniknąć odpowiedzialności karnej, w ten sposób, że, poprzez rozmowy telefoniczne, po uzyskaniu od niego informacji, iż wskutek pobicia przez niego S. W. nie żyje, nakazał obciążyć i zatopić jego zwłoki w Jeziorze M..

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1a i b

1.A. B. (2) właściwości i warunki osobiste:

a)  posiada obywatelstwo ormiańskie i ukraińskie, jest rozwiedziony, jest ojcem córki w wieku 17 lat;

b)  posiada na utrzymaniu dziecko i matkę;

c)  posiada wykształcenie średnie, jest tokarzem; utrzymuje się z prac dorywczych;

d)  ostatnio odbywał kare pozbawienia wolności w wymiarze 12 miesięcy do 29 września 2024 r. godz. 14:10;

e)  był wielokrotnie karany; w tym za groźby karalne

f)  w toku są również sprawy przeciwko oskarżonemu o groźby karalne.

Wyjaśnienia

oskarżonego

(...)-1050,

Wywiad środowiskowy

(...)

Informacja z KRK

1987-1990

Opinia z AŚ w O. W..

1296-1298

Akta Sądu Rejonowego w K. IIK 1019/23

Akta Prokuratury Rejonowej w O. (...) W.. (...) (...)

2. W okresie około 2011-15 roku oskarżony zajmował

się handlem papierosów na terenie K.;

a) w okresie 2015 roku jak przebywał za granicą, na terenie G. (...) sprawami handlu papierosami zarządzał na odległość telefonicznie, wydając polecenia innym osobom,

b) w Polsce interesy jego nadzorował S. H. (1), pracowali dla oskarżonego D. M. A. A. (1), R. B., N. R..

W okresie jak przebywał w zakładzie karnym interesy też nadzorowała ówczesna żona J. B..

Wyjaśnienia

oskarżonego

1262-1264,

1721-1723

R.

B.

508-510, 545-546, 626, 1098-1101,

1837-1840 (1839)

N.

R.

630,

1114-1115,

1821- 1822

A.

W.

490-493, 566-567, 1086-1088,

1822- 1823

3.  S. W. zamieszkiwał w domu jednorodzinnym w K. przy ul. (...). Udostępniał on za wynagrodzeniem swój garaż na magazyn do przechowywania papierosów, stanowiących własność A. B. (1)

W. D. (1)

31-32, 643-644, 1107-1111,

K.

Z.

28-29,

1091-1092,

1801

1a

5.  W dniu 25 sierpnia 2025 r. zaginęły papierosy znajdujące się w garażu należącym do S. W..

W.

D.

31-32, 643-644, 1107-1111,

Wyjaśnienia

oskarżonego

1262-1264,

1721-1723

D.

M.

497-501, 512-513, 545-546, 548,

628-629, 637-638, 790-791, 1077-1078,

1806-1809,

7.  w celu wymuszenia zwrotu papierosów przez S. W. należących do oskarżonego poprzez rozmowy telefoniczne kierował on zachowaniem D. M., S. H. (1) i A. A. (1) w ten sposób, że:

a)  skontaktował się z N. R., by przygotowała żelazko i wydała je D. M.,

b)  zamówił dla D. M. taksówkę celem zawiezienia do K. M. - garażu pozostającego w posiadaniu R. B., gdzie przebywał S. W.,

c)  w to samo miejsce skierował A. A. (1) i S. H. (1),

d)  następnie polecił D. M., by ten poprzez groźby bicia i użycia żelazka wobec S. W. zmusił go do wyjawienia, gdzie ukrył papierosy należące do oskarżonego,

e)  pozostawał w ciągłym kontakcie telefonicznym z D. M., gdy ten wykonywał przyjęte polecenie,

f)  gdy S. W. stracił przytomność na skutek bicia i odniesionych obrażeń, polecił D. M., S. H. (1) i A. A. (1) jego wywiezienie z garażu, i przewiezienie do Ś. na teren „Przystani u A.”.

D.

M.

497-501, 512-513, 545-546, 548,

628-629, 637-638, 790-791, 1077-1078,

1806-1809

R.

B.

508-510, 545-546, 626, 1098-1101,

1837-1840

A.

A.

612-617, 618-619, 625-627, 628-629,

793-796,

A.

W.

490-493, 566-567, 1086-1088,

1822-1823,

N. R.

630,

1114-1115,

1821-1822,

Z. M.

805, 1111,

K.

Z.

28-29,

1091-1092,

1801,

S.

(...)

109, 610-611, 1966

R.

H.

156-157, 1118,

1965

A. S.

504-505, 512,

1078-1082,

1836-1837,

R.

Górski

559,

1097-1098,

1964

B. S.

561,

1097-1097

1b

6. w okresie od 26 sierpnia 2015 r. do 2 września 2015 r., działając z terytorium G. (...), ze skutkiem w R. P. w miejscowości Ś., utrudnił postępowanie karne pomagając sprawcy przestępstwa, D. M. uniknąć odpowiedzialności karnej, w ten sposób, że poprzez rozmowy telefoniczne:

a)  po uzyskaniu od niego informacji, iż wskutek pobicia przez niego S. W. nie żyje,

b)  nakazał obciążyć i zatopić jego zwłoki w Jeziorze M..

D.

M.

497-501, 512-513, 545-546, 548,

628-629, 637-638, 790-791, 1077-1078,

1806-1809

A.

W.

490-493, 566-567, 1086-1088,

1822-1823

1 a i b

7. Skazanie D. W. Sądu Okręgowego w K. z dnia 11 września 2019 r. w sprawie IIK 9/19, o to, że w dniu 25 sierpnia 2015 roku w miejscowości K. – M. przy ul. (...), w garażu należącym do R. B., działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia S. W. uderzył go wielokrotnie pięścią w głowę, doprowadzając do jego upadku na ziemię a następnie kopał go po całym ciele, czym spowodował utratę przytomności, a następnie wraz z A. A. (1) nieprzytomnego umieścił na tylnym siedzeniu samochodu osobowego marki R. (...) o numerze (...), po czym wspólnie oraz z S. H. (2) przewiózł go do Ś., przeniósł do przyczepy kempingowej znajdującej na terenie P. U (...) i tam pozostawił, po czym w godzinach porannych w dniu 26 sierpnia 2015 roku stwierdził jego zgon a następnie zwłoki pokrzywdzonego, skrępowane taśmą ręce i nogi, po uprzednim obciążeniu metalowym łańcuchem i obciążnikami ukrył w Jeziorze M. tj. o czyn z art. 148 § 1 k.k.

Wyrok Sądu Okręgowego w K. IIK 9/19 z dnia 11 września 2019 r. i

Wyrok Sądu Apelacyjnego w P. IIAKa 21/20 z 28 września 2020 r.

1677-1716

1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie
przypisano)

1

1

w dniu 25 sierpnia 2015 r., działając z terytorium G. (...), ze skutkiem w R. P. w miejscowości K. , w celu zabicia S. W. jeśli ten nie ujawni gdzie przechowuje papierosy należące do oskarżonego, poprzez rozmowy telefoniczne kierował zachowaniem D. M., S. H. (1) i A. A. (1) w ten sposób, że skontaktował się z N. R., by przygotowała żelazko i wydała je D. M., zamówił dla D. M. taksówkę celem zawiezienia do K. M. - garażu pozostającego w posiadaniu R. B., gdzie przebywał S. W., w to samo miejsce skierował A. A. (1) i S. H. (1), a następnie polecił D. M., by ten bił S. W. po całym ciele, przykładał mu do ciała rozgrzane żelazko, a jeśli to nie doprowadzi do ujawnienia przez S. W., gdzie ukrył papierosy należące do oskarżonego, polecił zabicie go, przy czym pozostawał w ciągłym kontakcie telefonicznym z D. M., gdy ten wykonywał przyjęte polecenie, a gdy S. W. stracił przytomność na skutek bicia i odniesionych obrażeń, polecił D. M., S. H. (1) i A. A. (1) jego wywiezienie z garażu, gdy pokrzywdzony znajdował się na terenie "Przystani u A." w należącej do oskarżonego przyczepie kempingowej, nakazał związanie rąk i zaklejenie taśmą ust, zaś po uzyskaniu informacji od D. M., iż S. W. nie żyje, nakazał obciążyć i zatopić jego zwłoki w Jeziorze M., przy czym w związku z zabiciem S. W., A. B. (3) zapłacił D. M. 10.000 zł, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.  Zamiar zabójstwa S. W. przez oskarżonego.

Brak dowodu

2.  Kierowanie przez oskarżonego działaniami D. M. zmierzającymi bezpośrednio do zabójstwa S. W.

Brak dowodu

2. OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1 a-c

2

4

Wyjaśnienia oskarżonego

1049-1050, 1262-1264,

1721-1723

Oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu zabójstwa. Przyznał, że zaangażował się w odzyskiwanie zaginionych papierosów u S. W. jednakże starał sią umniejszyć swoją rolę eksponując rolę S., którego miejsce pobytu do dzisiaj jest nieznane oraz D. M., wobec którego zapadł wyrok skazujący za zabójstwo.

Zdaniem sądu wersja taka jest nastawiona wyłącznie na umniejszenie swojej roli w dokonanym przestępstwie. Jednak mimo nawet przyjęcia w wątpliwych sytuacjach, że udział S. w tym zdarzeniu był dość znaczny nie zwalnia to oskarżonego od odpowiedzialności za przypisane mu czyny.

Oskarżony dopiero na rozprawie przyznał, że kontaktował się telefonicznie z D. M. w sprawie zaginięcia papierosów, że dowiedział się o tym od S., że rozmawiał telefonicznie w tej sprawie ze S. W., że znał A. S., mimo że wcześniej w śledztwie tym okolicznościom zaprzeczał. Wyjaśnił, że nie kazał zabić S. W. i przy braku dowodów przeciwnych sąd uznał, że brak podstaw aby takie twierdzenie uznać za niewiarygodne.

W zasadzie wyjaśnienia dotyczące tylko tych okoliczności i właściwości i warunków osobistych oskarżonego, w tym że handlował papierosami, zasługują na wiarę.

W tym miejscu można także odnieść się do kwestii 10 000 zł przekazanych przez oskarżonego D. M., po zdarzeniu. W sprawie brak dowodów wskazujących, że pieniądze te otrzymał M. za zabicie W., lub „w związku z zabiciem” W., jak to jest sformułowane w zarzucie oskarżenia. Mało wiarygodne są wyjaśnienia oskarżonego, że przed zdarzeniem z W. oskarżony uzgodnił z M., że dostanie te pieniądze niezależnie od tego czy odzyska pieniądze. Takie twierdzenie jest nielogiczne i sprzeczne z zachowaniem się oskarżonego i D. M. w trakcie zdarzenia. Skoro byłyby takie uzgodnienia z M., to po co oskarżony dzwonił do D., załatwiał żelazko u R., kierował inne osoby w miejsce garażu B., angażował się w działanie M.. W takiej sytuacji nie musiało go to interesować, skoro M. miał działać na zlecenie za określonym dokładnie i w sumie wysokim wynagrodzeniem. Zdaniem sądu bardziej logicznym wytłumaczeniem jest to, że kwota ta została przekazana przez oskarżonego M. za milczenie, dla uspokojenia tej sytuacji i rekompensaty za to w co został w sumie wmanewrowany. Koresponduje to z zeznaniami M.: „W ciągu tych 9 dni, przed zatopieniem zwłok W. ja rozmawiałem przez telefon z A. B. (1), którego obwiniałem o to co się stało” (500). W sumie M. potwierdzał fakt, że otrzymał pieniądze 10 000 zł, które obiecał mu oskarżony niezależnie od wyniku jego działania. Dlatego sąd przy braku dowodów przeciwnych nie miał możliwości poczynienia innych ustaleń. Okoliczność ta nie ma znaczenia dla odpowiedzialności karnej jednakże wymagała wyjaśnienia w związku z zamieszczeniem jej w opisie czynu zarzucanego.

4

5

6

7

D.

M.

497-501, 512-513, 545-546, 548,

628-629, 637-638, 790-791, 1077-1078,

1806-1809

Podstawowe ustalenia dotyczące czynu oskarżonego sąd poczynił na podstawie zeznań właśnie świadka D. M., który został skazany za zabójstwo S. W..

Świadek ten zeznając kilkakrotnie wyjaśniał różnice i motywy zmiany swoich wyjaśnień w śledztwie, w szczególności tłumaczył, że brak podawania pewnych faktów wynikało z chęci niewikłania innych osób (choćby Z. M.) w sytuacje związana ze swoim działaniem. Jednak zasadnicze fakty, sposób działania i rola jaką odgrywał w tym zdarzeniu oskarżony jest podawana przez tego świadka konsekwentnie i w bardzo logiczny sposób.

„Tamtego dnia tj. 25 sierpnia 2015 r. w godzinach popołudniowych dostałem telefon z Armenii od A. B. (1) z groźbą kierowaną pod moim adresem. A. B. (1) zapytał mnie, „ jeżeli miałbym powiedzieć ostatnie trzy słowa swojej mamie w życiu, to jak by one zabrzmiały”(497).

„W ciągu tych 9 dni, przed zatopieniem zwłok W. ja rozmawiałem przez telefon z A. B. (1), którego obwiniałem o to co się stało. On mówił, że nie kazał mi zabijać W.. Ja mu mówiłem, że nie zabiłem go umyślnie, pojechałem do W. uzyskać informacje, kto się włamał do jego domu i ukradł papierosy” (500).

„W trakcie zdarzenia w garażu dzwonił do mnie A. B. (2), żeby dowiedzieć się, czy W. powiedział gdzie są papierosy. Ja odpowiedziałem mu, że W. nic nie powiedział. A. B. (1) zadzwonił do mnie w dniu zdarzenia i oskarżył mnie o kradzież papierosów i powiedział, żebym pojechał na M. do garażu B. pod domem mamy R. B. i wyjaśnić tę sytuację. Na miejscu mieli być S. H. (2), S. W. i R. B.. A. zamówił dla mnie taksówkę. On znał tego taksówkarza i dlatego poprosił go by, mnie zawiózł na miejsce. Ja wcześniej o tym nie powiedziałem, bo nie chciałem mieszać tego faceta w tak poważną sprawę.

Ja nigdy w domu W. nie byłem, ja nie wiem nawet gdzie on mieszka. Po wyprowadzeniu W. z garażu, nie pamiętam kto zainicjował rozmowę, rozmawiałem z A. B. (4), powiadomiłem go, że W. stracił przytomność. Wówczas A. kazał zawieźć W. do Ś. do przyczepy kempingowej, która należała do A.. Tam miałem przeczekać z nim i rano z nim porozmawiać. Kazał mi z nim zostać na noc. Wiedział, w jakim stanie był W., wiedział, że stracił przytomność. A. n ie kazał mi pobić ani też zabić W. ” (791).

Po przebudzeniu zobaczyłem, że W. nie oddycha. Zadzwoniłem do A.. Powiedziałem, mu, że S. nie żyje a on rozłączył się. Później ja zadzwoniłem do A., mogło to być po godzinie . A. powiedział, że nie tak miało być, był zdenerwowany tak jak ja. Ja zapytałem się czy zadzwonić po pogotowie a on, żeby tego nie robić bo grozi to wyrokiem dwucyfrowym. Pomiędzy mną a A. doszło do kłótni. On do mnie powiedział, że nie kazał go zabijać a ja powiedziałem, że tego nie chciałem. A. powiedział mi, że trzeba ukryć zwłoki i mam to zrobić sam. A. podsunął pomysł, naciskał na mnie, żebym ukrył zwłoki w jeziorze. Powiedział, że jestem na miejscu i że to moja sprawa. Powiedział mi, że mam obciążyć zwłoki i zatopić w jeziorze.

Ja sam ukryłem zwłoki. Wcześniej wskazywałem na A., ale on tego nie zrobił. Sam to zrobiłem. Ja pokazywałem, że zrobiłem to przy użyciu kajaka. Motorówki nie wskazałem bo żadnej motorówki nie było. To co zrobiłem, zrobiłem pod presją A.. A. nie interesowało jak obciążyłem zwłoki. Po zatopieniu zwłok ja zadzwoniłem do A. i powiedziałem, że ukryłem zwłoki w jeziorze i on nie chce nić na ten temat wiedzieć, i nasze drogi się rozchodzą. Ja dostałem pieniądze w kwocie 10.000 złotych za to, że miałem odzyskać papierosy”(791).

Na rozprawie świadek w widoczny sposób starał się złożyć zeznania korzystne dla oskarżonego. Krytycznie oceniał zeznania ówczesnej żony oskarżonego wskazując, że starała się zrobić teatrzyk, żeby pozbyć się oskarżonego. Zapewniał, że A. nie miał nic wspólnego z żelazkiem (1809v), mimo, że samo oskarżony nie kwestionował tego, że dzwonił do N. R. w sprawie żelazka i kazał je wydać D. M. ( (...)). Zasłaniał się niepamięcią w elementach, które dotyczyły bezpośrednio oskarżonego; „nie wiem kto zamawiał taksówkę..””… nie pamiętam dlaczego poszedłem po żelazko…”(1807v), „Nie mam pojęcia dlaczego do przyczepy. Nie pamiętam już czyj to był pomysł żeby tam zawieźć W..”(1809).

Nie podtrzymał, że A. wywierał na niego presję, tłumacząc, że mówił wcześniej na rozprawie co mu się podobało, że była taka linia obrony, że był zły na A.. Potwierdził, że on ponosi odpowiedzialność za śmierć S. i za to został skazany.

Ale też potwierdził, że A. podejrzewał go o to że ukradł papierosy, bo w tej okolicy widział go B. (1807), co wskazuje, że wywierał jednak na niego presję

Potwierdził, że było kilka rozmów z oskarżonym i wewnątrz garażu i na zewnątrz (1808).

Nie pamięta, czy pomysł z utopieniem był oskarżonego, w śledztwie tak mówił, bo obciążał go ze złości (1808).

Zdaniem sądu zeznania świadka złożone na rozprawie, kiedy zasłaniał się niepamięcią co do oczywistych faktów związanych z oskarżonym, wbrew wielu wiarygodnym dowodom, i starał się wcześniejsze wyjaśnienia – zeznania tłumaczyć złością na oskarżonego, przez którego znalazł się w takiej sytuacji nie zasługują na wiarę. W oczywisty sposób starał się on umniejszyć rolę oskarżonego w zaistniałym przestępstwie. To, że był pod presją oskarżonego, wyjaśniał od samego początku, że mu tamten groził i posądzał właśnie jego o kradzież papierosów. Te okoliczności się nie zmieniły. Na rozprawie dokładnie wytłumaczył świadek M., że był widziany przez B. w okolicach domu W. i sądził, że tamten przekazał tą informację oskarżonemu, który podejrzewał go o kradzież. Zdaniem sądu uwzględniając te okoliczności łatwo wytłumaczyć tak duże zaangażowanie M. w odzyskiwanie papierosów, intensywność działania i jego brutalność. Niezależnie od tego kto był sprawcą kradzieży tych papierosów M. chciał zrzucić z siebie podejrzenie o tą kradzież, bo oczywistym było, że jeżeli to nie była „sprawka W.” to, co najmniej w oczach oskarżonego, właśnie M.. Warunkowało to jego zaangażowanie do tego stopnia, że swoim działaniem spowodował śmierć S. W.. Aktualnie, gdy wyrok skazujący D. M. jest prawomocny, świadek ten starał się na rozprawie minimalizować rolę oskarżonego, dlatego we wskazanym zakresie sąd z przytoczonych względów nie uznał tych zeznań za wiarygodne.

Warto jeszcze podkreślić, że z zeznań tego świadka złożonych na rozprawie i wyjaśnienia złożonych w śledztwie w charakterze oskarżonego jednoznacznie wynika, że papierosy były własnością oskarżonego. Zaangażowanie i forma rozmów z M. jednoznacznie wskazuje, że to właściciel chciał odzyskać papierosy, a nie osoba działająca w cudzym imieniu. Ani słowem M. nie wspomina, że to były papierosy S., a zważywszy na liczbę rozmów i obszerne polecenia, zdaniem sądu byłoby to nieuniknione.

Zeznał „Chodziło dokładnie o to, że ktoś z posesji pana W. ukradł papierosy A. B. (1) . On mnie o to oskarżał, że włamałem się na tą posesję i je ukradłem” (497).

M. wyjaśnił w śledztwie; „A. najpierw mi powiedział, że jak odzyskam papierosy to część ich będę mógł wziąć i sprzedać, ale ja nie chciałem papierosów. Wtedy A. powiedział, że da mi pieniądze po sprzedaży odzyskanych papierosów. Przed tym jak pojechałem na M. A. powiedziałem, że te pieniądze, tj. 10 000 zł będę chciał niezależnie od tego, czy odzyskam czy nie odzyskam papierosy. A. B. (1) się na to zgodził” (501). Z przytoczonych okoliczności jednoznacznie wynika, że osobą decyzyjną był oskarżony i on obiecał w sumie pieniądze M. i w końcu spowodował ich zapłatę. Nie ma tu mowy o żadnym udziale S. (o jego własności papierosów czy zastanawianiu się nad wynagrodzeniem M.) co w swoich wyjaśnieniach na rozprawie starał się wykazywać oskarżony.

Dodatkowo takie ustalenia potwierdzają zeznania; „W trakcie zdarzenia w garażu dzwonił do mnie A. B. (2), żeby dowiedzieć się, czy W. powiedział gdzie są papierosy. Ja odpowiedziałem mu, że W. nic nie powiedział” (790). Skoro S. był na miejscu w garażu i na bieżąco widział jaki jest wynik tego wymuszenia to zaangażowanie oskarżonego tylko mogło świadczyć o tym, że on był właścicielem skradzionych papierosów. Z przytoczonych względów i we wskazanym zakresie sąd uznał zeznania tego świadka, odpowiednio odczytane wyjaśnienia składane w charakterze oskarżonego za wiarygodne.

2

5

R.

B.

508-510, 545-546, 626, 1098-1101,

1837-1840

Świadek podał, że powodem zajścia były papierosy, które zaginęły i działania skierowane były wobec S. W., który miał być zmuszany do wyjawienia gdzie się one znajdują. Świadek opisywał agresywne zachowanie uczestników, bicie, kopanie przypalanie żelazkiem, groźby. Co istotne dla przedmiotowych ustaleń, świadek wskazał, że D. M. w trakcie tego zdarzenia rozmawiał przez telefon i uzgadniał na końcu, że pojedzie do Ś.. Okoliczności wskazują, że była to rozmowa z oskarżonym. Co zresztą M. w swoich zeznaniach potwierdza. Wskazuje to cały czas na kierowniczą rolę oskarżonego, który na bieżąco wydawał polecenia M., wcześniej co do żelazka, na końcu co do wyjazdu do Ś. . Przeczy to również ferowanej tezie, że S. samodzielnie kierował zdarzeniem. Skoro by tak było, to po co były kontakty telefoniczne, skoro S. był na miejscu, brał udział w akcji. Oczywiście S. zdaniem sądu również angażował się w te działania, ale pod kierownictwem oskarżonego. Wynika to z zeznań tego świadka.

„S. od samego początku krzyczał na pana S., krzyczał, że ma oddać papierosy i przyznać się, że je zabrał. S. był agresywny w stosunku do pana S.. Pan S. mówił, że żadnych papierosów nie ukradł i, że dowie się kto je ukradł.

W pewnej chwili do garażu wszedł D. M. i bez żadnego słowa zaczął bić pana S. - uderzył go kilka razy ręką w twarz (otwartą dłonią). Pan S. po pierwszym uderzeniu od razu się przewrócił, a D. bił leżącego pana S. dalej” (508).

Obrazuje to, że D. M. wszedł z konkretnym zadaniem do garażu. Skoro zaczął bić bez słowa W., to znaczy, że wcześniej to z kimś uzgodnił. Skoro S. był w garażu i nie uzgadniał tego z nim, to znaczy, że uzgodnił to przed wejściem do garażu. Osobą, z którą uzgodnił takie zachowanie był właśnie oskarżony. Wynika to z faktu przeprowadzanych rozmów między M. i oskarżonym oraz wskazanymi okolicznościami zajścia.

Ponadto z zeznań tych wynika (co potwierdza też M.), że na bieżąco D. M. zdawał relację oskarżonemu z przebiegu i wyników zdarzenia.

„ D. w tym czasie odebrał telefon i wyszedł z garażu zostawiając S.. Nie wiem z kim on rozmawiał ani też nie słyszałem treści tej rozmowy, ponieważ D. odszedł od garażu — słyszałem jedynie słowa D. cytuję: „ będę jechał w stronę Ś.". Ta rozmowa mogła trwać około 3 minut.”(509).

Skoro przebiegiem zajścia miałby kierować S., to po co M. miałby dzwonić do oskarżonego, przecież S. był w garażu i brał udział w zajściu.

Na rozprawie (1838-1840) świadek podtrzymał swoje zeznania dodatkowi jasno się wypowiedział, że papierosy stanowiły własność A. B. (5), że po papierosy do W. jeździł na polecenie oskarżonego, nieraz S.. Jak oskarżony był za granica to rozmawiał z nim jak idą interesy przez telefon , telefon S.. Podkreślał, że S. „cały czas pracował dla oskarżonego”(1840). Z zeznań tych jednoznacznie wynika, że S. był osoba kierującą interesem papierosowym w Polsce (podobnie jak wcześniej żona oskarżonego) gdy tamten był za granicą, ale decydujący głos i kierownictwo należało do oskarżonego.

Zeznania świadka co do zasadniczych faktów zasługują na wiarę. Zdaniem sądu starał się on szczegółowo opisać zaistniałe zdarzenia, a pewne nieścisłości mogą wynikać z upływu czasu.

5

A.

A.

612-617, 618-619, 625-627, 628-629,

793-796,

Był on skazany wyrokiem w sprawie IIK 9/19 za to, że w dniu 25 sierpnia 2015 roku, w godzinach wieczornych w K. nie udzielił pomocy S. W., znajdującemu się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu bezpośrednio po zadawaniu wielokrotnie ciosów przez D. M. co doprowadziło S. W. do stanu nieprzytomności, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w ten sposób, że z D. M. umieścili wymienionego na tylnym siedzeniu samochodu osobowego marki R. (...) o numerze (...), a następnie wspólnie oraz z S. H. przewiózł go do Ś., gdzie pozostawił pokrzywdzonego w przyczepie kempingowej znajdującej na terenie P. U (...) tj. o czyn z art. 162 § 1 kk, na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Świadek opisał okoliczności związane z pobiciem W..

„Pan S. powiedział mi, że zginęły papierosy z jego garażu i pójdziemy tam a on mi pokaże, że wyważyli bramę garażową.

Poszedłem z nim spojrzałem na bramę i kazałem mu zadzwonić do tych od fajek. Ja nie mam pojęcia do kogo konkretnie on zadzwonił. Rozmawiał z kimś i mówił, że „nie będziesz mnie straszył, gówno mi zrobicie”. Miał podniesiony głos. Rzucił telefonem w kierunku kuchni”(614).

„ Wiedziałem, że oni będą wyjaśniać gdzie są papierosy, lecz nie wiedziałem do czego te osoby są zdolne. Ja około godziny po odjeździe spod domu pana S. dostałem telefon, że mam przyjechać na M. przywieźć pieniądze, miałem przyjechać w okolice baraków gdzie mieszka B., ale nie znam ulicy. Mówiąc o pieniądzach miałem na myśli utarg dzienny z bazaru” (615).

„Rzadko zdarzało się, żebym ja odbierał pieniądze od pracownicy lub pracownika z bazaru, tego dnia tak właśnie było. S. poprosił mnie abym odebrał te pieniądze i przywiózł na M..

Według mnie wyglądało to tak, że B. i D. otrzymali polecenie, żeby nastraszyć pana S., by powiedział gdzie są te papierosy. Prawdopodobnie to polecenie było od S., a gdy S. jak (…) zachowują się D. i B. „sam był zesrany” czyli wystraszony. B. i D. wpadli w furię gdy przypalali pana S. żelazkiem. Ja przekazałem pieniądze S. i gdy on je przeliczył ja wyszedłem z garażu i miałem czekać na telefon od S.”(615).

„dojeżdżaliśmy do bloku dostałem telefon, że mam wrócić na M.. To był telefon od S., który powiedział, że mam z powrotem podjechać na M.” (615).

„Czekałem chwilę bo S. rozmawiał przez telefon i gdy skończył zapytałem się czy mogę już jechać czy będę im potrzebny. S. powiedział, że mogę jechać tylko, że „mam trzymać telefon przy dupie”(616).

Świadek zeznawał, zdaniem sadu dość zachowawczo, wskazując na S. pomijając rolę skarżonego. Można to wytłumaczyć tym, że S. kierował handlem w Polsce i otrzymywał wskazówki z zagranicy, od oskarżonego. Przekazywał je innym osobom w tym świadkowi. Oczywistym jest, że jak oskarżonego nie było w kraju, to ktoś inny musiał nadzorować handel papierosami i czynił to S., co potwierdza świadek i potwierdzają inne dowodu powołane w tej sekcji. Z zeznań tego świadka również wynika wprost, że S. W. miał być nastraszony, w celu wyjawienia co stało się z papierosami. Z zeznań tych nie wynika, żeby w działaniach artykułowany był zamiar zabicia W. albo żeby były przekazywane takie polecenia wprost. Zeznania świadka korespondują z dokonanymi ustaleniami. Potwierdzają rolę poszczególnych osób. Mimo, że świadek wcześniej składał wyjaśnienia na te okoliczności jako oskarżony, jego relacji nie można uznać za pozbawionych wiarygodności co do zasadniczych faktów.

2

5

6

A. W.

490-493, 566-567, 1086-1088,

1822-1823

Koleżanka D. M.. Zeznała, że M. się jej zwierzał, że nieumyślnie kogoś zabił, że byli w M. i później pojechali do Ś..

„Z tego co mi mówił D. chodziło o papierosy. Ktoś był winien za papierosy. Oni jak pojechali po tego pana S. to mieli go tylko nastraszyć a wyszło jak wyszło”… „Z tego co D. mówił, to ktoś, nie mówił kto, kazał mu pana S. nastraszyć” (490). Zeznania świadka korespondują z dokonanymi ustaleniami. Świadek potwierdza to na podstawie uzyskanych informacji, że zabójstwo S. W. przez M. było ekscesem tej osoby, że W. miał być nastraszony żeby oddał papierosy.

Świadek też zeznał, że „papierosy były przywożone chyba ze wschodu, bez akcyzy. W tych interesach A. był szefem, pozostali robili co A. kazał. Ja pamiętam, że z A. pracował również A., mężczyzna o pseudonimie (...), ci co siedzą na bazarze: W. taki starszy pan, kobieta pseudonim (...), S.. Z tego co wiem, S. był zastępcą A., podczas gdy ten był deportowany z Polski”(492).

Zeznania świadka potwierdzają przywódczą rolę oskarżonego, podporządkowanie innych osób oskarżonemu, a w przypadku jego pobytu za granicą S..

Zeznania świadka nie budzą zastrzeżeń, zdaniem sądu świadek szczerze starał się podać uzyskane informacje. Świadek nie potrafiła podać szczegółów związanych z pobiciem S. W.. Kontaktowała się również J. H. (1), byłą żoną oskarżonego, ale nie podała żadnych istotnych okoliczności związanych z udziałem oskarżonego w tym zdarzeniu.

3

K.

Z.

28-29,

1091-1092,

1801,

Przechowywał sprzęt budowlany u S. W.. Zeznał, że widział A. gdyż wszedł do domu prosząc, żeby A. przestawił F. (...), słyszał rozmowę telefoniczną, widział nadjeżdżający samochód. Zeznania korespondują z innymi dowodami pozwalającymi na dokonanie ustaleń faktycznych. Brak podstaw aby kwestionować ich wiarygodność.

3

4

W. D. (1)

31-32, 643-644, 1107-1111,

Kolega S. W.. Znał A. i rozmawiał o W. i jego zniknięciu z A..

Potwierdził, że S. W. wynajmował garaż na przechowywanie papierosów, za co otrzymywał 350 zł miesięcznie i 150 zł za każdy wjazd do garażu (31).

W dniu zaginięcia papierosów u (...) sierpnia 20215 r. „około 21: 00 dzwonił do mnie A. B. (1)”..., … „A. w tej rozmowie próbował mnie wypytać o papierosy, które zginęły u S. W. nie pytał wprost, ale z kontekstu rozmowy jasno wynikało, że chodzi o papierosy. On dzwonił konkretnie w tej sprawie i był lekko zdenerwowany,”

„ Po dwóch lub trzech dniach A. ponownie zadzwonił do mnie. A. zadzwonił do mnie, żeby zapytać czy S. się znalazł - on sugerował, że S. zapił i dlatego nie można go znaleźć” (643-644).

Świadek nie znał okoliczności zdarzenia, ale z jego zeznania obrazują istotną rolę jaka pełnił w tym środowisku oskarżony i jego zainteresowanie zaginięciem papierosów. Przeczy to wyjaśnieniom oskarżonego, że papierosy nie należały do niego. Brak podstaw aby kwestionować wiarygodność tych zeznań.

5c

S.

(...)

109, 610-611

Partnerka A. A. (1). Opisała zachowanie W. bezpośrednio przed tym jak skierowane wobec niego zostały działania oskarżonego i innych osób.

„Ja wtedy z nim tam pojechałam, weszliśmy do mieszkania - jak się okazało do tego S.. Jego telefon wtedy dzwonił kilka razy, lecz on odrzucał te połączenia. Odebrał po chwili jeden telefon i kłócił się z rozmówcą, były w trakcie tej rozmowy słowa wulgarne, on mówił do kogoś, „nie będziesz mi rozkazywał” potem on rzucił tym telefonem”(109).

„W dniu zaginięcia A. zadzwonił do A. i kazał mu jechać do S. po papierosy, nie pamiętam jaka ilość. Po przyjeździe do S. okazało się, że tych papierosów u niego nie ma. S. był bardzo zdenerwowany byłam też przy rozmowie telefonicznej, podczas której S. z kimś rozmawiał, ale ja nie wiem z kim, S. mówił jedynie, że zginęły papierosy.

Z tej rozmowy można było wywnioskować, że rozmawiał z A. lub S. ” (610).

„Jak wyjeżdżaliśmy od S. na drodze gruntowej około 50- 100 metrów mijaliśmy się z samochodem prawdopodobnie to był R. (...), koloru srebrnego, tym samochodem kierował S., ja go widziałam, na miejscu pasażera jechała jeszcze jakaś osoba, ale ja nie wiem kto” (610).

Zeznania świadka korespondują z dokonanymi ustaleniami, z zeznaniami A. A. (1). Świadek potwierdziła, że A. A. (1) otrzymał polecenie przez telefon od oskarżonego, że ma jechać do S. W.. Co do wiarygodności zeznań tego świadka nie ma zastrzeżeń.

5

R.

H.

156-157, 1118,1965,

Mąż J. H. (1). Nie miał nigdy kontaktu z oskarżonym

„Z relacji A. wiem jakim człowiekiem jest jej mąż , że prawdopodobnie ma coś wspólnego z zabójstwem jakiegoś mężczyzny - S. W.. Ja o tym dowiedziałem się od A. około czterech dni temu. Mówiła, że będąc z mężem za granicą była świadkiem rozmów telefonicznych, w których jej mąż zlecił pobicie tego mężczyzna, jego zabicie, lecz co było powodem tego zlecenia nie wiem. Wiem, że do tego pobicia, zabicia miało dość w Ś., lecz gdzie dokładnie nie wiem” (156).

Przed sądem (k.1965) nie podtrzymał tych zeznań, zasłaniał się niepamięcią, podkreślił, że nie jest ich pewien. Zaprzeczał temu, że obawia się oskarżonego, podobnie jak jego żona. Oświadczył, że chce wycofać wniosek o ściganie oskarżonego w innej sprawie za wcześniejsze groźby.

Sąd odniósł wrażenie, że świadek zeznawał bardzo zachowawczo starał się złożyć zeznania, które jak najmniej mogłyby zaszkodzić oskarżonemu. Jednak brak było możliwości zweryfikowania tego dowodu przy braku możliwości ujawnienia dowodów przeciwnych. Przy powoływaniu się na niepamięć tego zdarzenia, brak było możliwości rozstrzygnięcia, czy świadek słyszał od żony J. H. (2) (która z kolei miała słyszeć rozmowę telefoniczną oskarżonego i na nią się w rozmowie powoływała), czy mówiła ona o zleceniu pobicia, czy o zleceniu zabicia S. W..

Przy braku innych dowodów i braku możliwości szczegółowej analizy tej rozmowy sąd uznał, że zlecenie groźby pobicia S. W. jest dostatecznie wykazane, który koresponduje z przeprowadzonymi dowodami, natomiast zlecenie zabójstwa nie znajduje potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach. Nie można też wykluczyć, że ujawniony fakt śmierci S. W. mógł determinować ocenę przekazywanych informacji - poprzez właśnie taki skutek - świadkowi przez żonę.

5 f

R.

Górski

559,

1097-1098,

1964

Kupował papierosy od oskarżonego. Zeznał, że sprzedał mu przyczepę kampingową za 6-7 tys. złotych około 10 lat temu.

Okoliczności związane ze sprzedażą przyczepy korelują z faktem przewiezienia S. W. i umieszczenie go w tej przyczepie przez M..

Brak podstaw, aby świadkowi odmówić wiary co do wskazywanych okoliczności.

5 f

B. S.

56, 1097,

Mechanik. Naprawiał przyczepę A. (oskarżonemu), nie potrafił podać dokładnie daty, tyle, że A. przyprowadził a odebrał K.. Świadek tylko potwierdzał fakt, że przyczepa była w posiadaniu oskarżonego i jego brata, co koreluje z faktem umieszczenia później w niej S. W. przez D. M.. Brak podstaw, aby świadkowi odmówić wiary.

2

5 d

N. R.

630,

1114-1115,

1821-1822,

Partnerka R. B.. Pracownica oskarżonego, pracowała na bazarze.

Świadek potwierdziła, że wydała żelazko D. M., po wcześniejszym telefonie i uzgodnieniu tej czynności z oskarżonym. Okoliczność nie kwestionowana przez strony, brak podstaw, aby świadkowi odmówić wiary co do tej okoliczności. Wynika z tego jednoznacznie, że oskarżony kierował telefonicznie akcją wymuszenia. Świadczy o tym telefon do świadka, uzgodnienie wydania żelazka, oczywiście następny telefon do M., który musiał otrzymać polecenie odebrania tego żelazka w celu użycia go wobec S. W..

Potwierdziła, że pracowała dla oskarżonego przy handlu papierosami Opisała okresy tej pracy oraz współpracę z innymi osobami. Kategorycznie stwierdziła, że wtedy kiedy oskarżony dzwonił w sprawie żelazka to dla niego pracowała(1822). Potwierdziła, że jak był w Polsce S. to z oskarżonym miała też kontakt telefoniczny. Potwierdza to ustalenia, że mimo pobytu za granicą oskarżony kierował grupą ludzi w Polsce, w K. związaną z handlem papierosami, co potwierdzają też inne dowody wskazane w sekcji 1.1.

Co do wiarygodności zeznań świadka sąd nie miał zastrzeżeń.

5b

Z. M.

805, 1111,

Taksówkarz, „od czasu do czasu wołany” jako przewoźnik oskarżonego. Dla M. do Ś. do M. kurs zamawiał A. oskarżony i on płacił za kursy. Okoliczności te wskazują, że poczynaniami osób uczestniczących w tym zdarzeniu kierował oskarżony. Co do wiarygodności zeznań świadka nie ma zastrzeżeń.

6

A. S.

504-505, 512,1078-1082,1836-1837,

Właściciel ośrodka w Ś.. Skazany za pomocnictwo i utrudnianie postępowania w sprawie IIK 9/19. w nocy z 2/3 września 2015 roku w Ś. utrudniał postępowanie karne dotyczące zabójstwa S. W. poprzez udzielenie pomocy D. M. w ukryciu zwłok S. W. w Jeziorze M. w ten sposób, że kierując własną łodzią motorową, w której D. M. umieścił łańcuch metalowy i metalowe obciążniki do obciążenia zwłok wyholował zwłoki S. W. na Jezioro M., gdzie D. M. obciążył zwłoki pokrzywdzonego zatapiając je, a nadto wiedząc o zabójstwie S. W. niezwłocznie nie zawiadomił organów ścigania, wypełnił znamiona przestępstwa z art. 239 § 1 k.k. i art. 240 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Cały czas nie przyznawał się do czynu, zapewniał, że nie miał kontaktu ze sprawą. Taką przyjął linię obrony i taką wersję prezentował będąc przesłuchiwanym jako świadek w niniejszej sprawie. Okoliczności związane ze znajomością z oskarżonym jego bratem, utrzymywaniem kontaktów, znajomość z D. M. oraz fakt, że przyczepa oskarżonego stała w okresie przestępstwa na terenie ośrodka świadka w Ś., korespondują z faktami przewiezienia S. W. w to miejsce, przetrzymywania i ukrywania zwłok, aż do ich zatopienia.

1 d-e

Informacja

z KRK

1987-1990

Informacja opracowana zgodnie z obowiązującymi przepisami przez właściwy organ. Dowód nie kwestionowany przez strony.

1 d-e

Opinia z AŚ w O. W.. 1296-1298

Informacja opracowana zgodnie z obowiązującymi przepisami przez właściwy organ. Dowód nie kwestionowany przez strony.

1 a-c

Wywiad

środowiskowy 1277

Dowód przeprowadzony przez kuratora zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nie kwestionowany przez strony.

1 f

Akta Sądu Rejonowego w K.

IIK 1019/23

Akta obrazują fakt oskarżenia oskarżonego przez jego byłą żonę i jej męża o groźby karalne. Sprawa nie zakończona. Samo oskarżenie jednak wskazuje na zachowanie się oskarżonego, które może budzić obawę innych osób wobec jego osoby.

1 f

Akta Prokuratury Rejo-nowej w O. W.. 4207-1.Ds.187.2024

Akta obrazują zarzut wobec groźby karalnej wobec byłej żony. Sprawa nie zakończona. Samo postępowanie jednak wskazuje na zachowanie się oskarżonego, które może budzić obawę innych osób wobec jego osoby.

7

Wyrok Sądu Okręgowego w K. IIK 9/19 z dnia 11 września 2019 r. i Wyrok Sądu Apelacyjnego w P. IIAKa 21/20 z 28 września 2020 r.

Wyrok skazujący D. M. za zabójstwo S. W., oraz innych sprawców za przestępstwa z tym powiązane. Ocena sądu nie pozostająca w sprzeczności z ustaleniami w niniejszej sprawie. Zabójstwo oczywiste, przez sąd w niniejszej sprawie ocenione jako eksces sprawcy przy przestępstwie kierowniczym przypisanym oskarżonemu. Różnice w przypisanej odpowiedzialności wynikają z rozgraniczenia przyjętego zamiaru sprawców.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia
dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt
1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2

5

6

Wyjaśnienia oskarżonego

1049-1050, 1262-1264,

1721-1723

Jak wskazano w sekcji 1 oskarżony nie przyznał się do zarzucanego mu czynu zabójstwa. Przyznał, że zaangażował się w odzyskiwanie zaginionych papierosów u S. W. jednakże starał sią umniejszyć swoją rolę eksponując rolę S., którego miejsce pobytu do dzisiaj jest nieznane oraz D. M., wobec którego zapadł wyrok skazujący za zabójstwo.

Zdaniem sądu wersja taka jest nastawiona wyłącznie na umniejszenie swojej roli w dokonanym przestępstwie. Jednak mimo nawet przyjęcia w wątpliwych sytuacjach, że udział S. w tym zdarzeniu był dość znaczny nie zwalnia to oskarżonego od odpowiedzialności za przypisany mu czyn.

Przyznał, że zajmował się handlem papierosami (k.1263) w latach 20111, 2012 , jak przebywał w zakładzie karnym papierosami zajmował się jego ówczesna żona J. B.. Później wyjaśnił, że papierosami zajmował się S.

H.. Podkreślił że on już papierosami nie zajmował się po kwietniu 2015 roku. Co zdaniem sądu nie polega na prawdzie. Oskarżony wskazując, że przebywał za granicą starał się wytworzyć dystans do tego procederu, odciąć się od konkretnych działań będących przedmiotem zarzutu. Z przeprowadzonych dowodów, powoływanych licznych kontaktów i ich znaczenia wynika, że oskarżony poprzez kontakty telefoniczne sterował interesem papierosowym z zagranicy poprzez inne osoby , w szczególności S.. Wynika to wprost z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków: D. M., R. B., N. R. czy A. W..

Oskarżony starał się zaprzeczać wszystkim okolicznościom mającym znaczenie w sprawie od samego początku śledztwa.

„Nie pamiętam czy z S. utrzymywałem kontakt telefoniczny. Znałem D. M.. On handlował dla brata K. B..”, „Nie kojarzę nazwiska S. W.”, „O śmierci tego mężczyzny o którym zeznawałem na samym początku przesłuchania ja dowiedziałem się w 2017 r. gdy byłem zatrzymany w Rosji” ( (...)). „Nic mi nie mówi imię i nazwisko A. S.. Kojarzę nazwę „Przystań u A.” ale nie wiem skąd” ( (...)).

Oczywiście oskarżony ma określone gwarancje procesowe i prawo do obrony, ale sposób przestawiania okoliczności obrazuje, że oskarżony negował wszystkie okoliczności mające jakikolwiek związek z nim i z okolicznościami dotyczącymi sprawy, co powoduje, że podawane przez niego później fakty należało oceniać z dużą ostrożnością i szczegółowo weryfikować innymi dowodami.

Składając wyjaśnienia na rozprawie przyznał, że S. informował go o zaginięciu papierosów, że zadzwonił do D. M. i polecił mu odzyskanie papierosów, że zadzwonił do N. R. żeby uszykowała żelazko i wydała D. M..

S. H. (1) nie można było przesłuchać, z uwagi na to, że się ukrywa. Natomiast wskazane dowody w sekcji 1 pozwoliły na dokonanie ustaleń wbrew wyjaśnieniom oskarżonego.

Z przytoczonych wcześniej dowodów wynika, że papierosy stanowiły własność oskarżonego. Z zeznań D. M. wynika, że to oskarżony kierował jego zachowaniem, z jego polecenia miał uzyskać informację od S. W. odnośnie papierosów. Z zeznań tych wynika, że zamówił transport taksówką M. do garażu B. (co dodatkowo potwierdza Z. M.), załatwił żelazko do straszenia W. (co dodatkowo potwierdza N. R.). Nadzorował całą akcję poprzez stały kontakt telefoniczny z M.. Kazał mu zawieźć W. do Ś., a po tym jak się dowiedział, że on nie żyje obciążyć i zatopić zwłoki. Analiza wyjaśnień oskarżonego skierowana jedynie na negację nie pozwala uznać ich za wiarygodne w konfrontacji z zeznaniami D. M., które zostały szczegółowo omówione w sekcji 1. Logika zdarzeń od zaginięcia papierosów, do śmierci W. wskazuje, że motywem działania oskarżonego była chęć odzyskania papierosów posłużenie się w tym celu innymi osobami wskazanymi w zarzucie. Najaktywniejsza osobą był M. z tej racji, że również był przez oskarżonego podejrzanym, dlatego zdaniem sądu, taka agresja i determinacja z jego strony.

Również sąd dał wiarę zeznaniom-wyjaśnieniom M. ze śledztwa, że działał pod presją oskarżonego i za jego namową obciążył i zatopił zwłoki. M. nie miał żadnego powodu żeby kłamać, żeby bezpodstawnie obciążać oskarżonego, odnośnie tego działania. W toczącym się postępowaniu przeciwko M. IIK 9/19 istota sprawy dotyczyła zabójstwa, a sprawa ukrycia zwłok była sprawa drugorzędną, nie mająca znaczenia ani na odpowiedzialność karną, ani na surowość kary, dlatego informacje podawane przez niego w tym czasie należy uznać za wiarygodne.

D.

P.

1727

Pokrzywdzona, siostra S. W.. Nie podała żadnych okoliczności związanych z czynami zarzucanymi oskarżonemu.

E.

W.

k. 34-35,72-73, 1089

Była żona S. W.. Nie podała żadnych okoliczności związanych z czynami zarzucanymi oskarżonemu.

M.

S.

42-43,374, 1091,

Kolega S. W.. Widział W. kilka dni przed zaginięciem nic istotnego nie zeznał, tyle, że W. D. (2) mu mówił, że „S. już nie wróci”.

S. S. (4)

224-227, 315-316, 1085-1086

Kupił samochód ze złomowiska po zdarzeniu i ubezpieczył. Poprzednią właścicielką była z J., była żona oskarżonego.

Okoliczności związane z samochodem koresponduj a z niekwestionowanymi faktami związanymi z przemieszczaniem się osób, ale nie mają istotnego znaczenia dla ustaleń dotyczących czynów oskarżonego.

J. S.

213-214, 1094-1095,

Syn A. S.. Jego zeznania nic istotnego do sprawy nie wniosły.

M.

A.

377

Matka A.. Jej zeznania nic istotnego do sprawy nie wniosły.

K.

B.

552,

1837-1838

Brat oskarżonego. Jego zeznania nic istotnego do sprawy nie wniosły.

A.

W.

578, 1728

Pokrzywdzona, siostra S. W.. Większość czasu przebywała za granicą. Nie posiadała wiedzy mającej znaczenie dla niniejszego postępowania.

Załącznik do akt sprawy.

Dokumenty kontroli operacyjnej.

Dokonano analizy tym materiałów, w szczególności w zakresie rozmów telefonicznych osoby, która odmówiła zeznań. Materiały z tej kontroli operacyjnej nie dostarczyły dowodów pozwalających na dokonanie ustaleń odmiennych od przedstawionych w sekcji 1.

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

3.2. Podstawa prawna
skazania albo warunkowego
umorzenia postępowania
niezgodna z zarzutem

1a i 1b

1

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Oskarżyciel zarzucił oskarżonemu czyn polegający na sprawstwie kierowniczym przestępstwa zabójstwa, określając granice czasowe od przygotowania do tego przestępstwa, aż po zatopienie zwłok.

Sąd orzekając w granicach zarzutu ustalił czas działania przestępczego oskarżonego od 25 sierpnia 2015 roku do 2 września 2015 roku.

Z uwagi na to, że nie został udowodniony oskarżonemu zamiar zabójstwa, dlatego koniecznym było rozdzielenia działania oskarżonego na dwa czyny. Jeden polegający na zmuszeniu poprzez groźby bicie i użycia wobec pokrzywdzonego żelazka wymuszenia zwrotu papierosów i drugi poplecznictwa polegającego na utrudnieniu postępowania karnego po uzyskaniu wiadomości o śmierci pokrzywdzonego. Zdaniem sądu granice czasowe i przestrzenne zostały zachowane.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie wcześniej wskazanych i omówionych dowodów.

Można tylko podkreślić, że materiał dowodowy zawarty w akcie oskarżenia różni się od materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie, z uwagi na to, że J. H. (1) odmówiła zeznań. Wersja przedstawiana na etapie śledztwa przez tego świadka nie mogła być wykorzystana w postępowaniu sądowym, jak wskazano wcześniej informacje przekazywane mężowi R. H. czy telefonicznie A. W., nie pozwoliły na właściwą ocenę faktów przekazywanym tym osobom.

Z materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że oskarżony był właścicielem papierosów, którymi handlował w K. posługując się innymi osobami. Papierosy były przechowywane przez S. W. w jego garażu. Relacja ta wytworzyła stosunek przechowania papierosów – gdzie stronami umowy są: przechowawca – deponent: podmiot, który oddaje rzecz na przechowanie i depozytariusz: podmiot, który przyjmuje rzecz na przechowanie. S. W. przechowywał te papierosy za wynagrodzeniem. W sytuacji gdy został stwierdzony brak tych papierosów oskarżony miał wierzytelność wobec S. W. i mógł domagać się zwrotu papierosów. Niezależnie od formy takiej umowy i okoliczności jej zawarcia, czy bezpośrednio przez oskarżonego, czy w jego imieniu przez inne osoby taką wierzytelność należy traktować jako wierzytelność z art. 191 § 2 k.k.

Przedstawione dowody wskazały, że oskarżony kierował wykonaniem czynu zabronionego poprzez działanie innych osób wskazanych w zarzucie w rozumieniu art. 18 § 1 k.k.

W wyniku działania oskarżonego i zachowania D. M. doszło do śmierci pokrzywdzonego, co było przedmiotem odrębnego postępowania w sprawie IIK 9/19.

Jednak oceniając zachowanie oskarżonego sąd miał na uwadze art. 20 k.k., stanowiący, że każdy ze sprawców odpowiada w granicach swojej umyślności, w granicach swojego zamiaru.

Materiał dowodowy wykazał, że działania oskarżonego skierowane były na zwrot papierosów, w tym celu były przygotowania, organizacja i kierowanie akcją.

Analiza przeprowadzonych dowodów nie pozwoliła jednak na przyjęcie, że oskarżony działał z zamiarem zabójstwa pokrzywdzonego. Z poleceń przekazywanych bezpośrednio D. M. nie wynika nawet, żeby kazał bić pokrzywdzonego. Jak wskazano wcześniej zaprzecza temu D. M.. Materiał dowodowy pozwolił jedynie na przyjęcie, że oskarżony polecił M. zabranie żelazka i grożenie nim jak również grożenie pobiciem pokrzywdzonego w celu wyjaśnia zaginięcia papierosów. Dalsze domniemania czy wnioskowania byłyby zbyt daleko idące. Dlatego sąd przyjął, że zachowanie M. prowadzące bezpośrednio do śmierci pokrzywdzonego było jego ekscesem, za co nie może ponosić odpowiedzialności oskarżony.

Sąd przyjął, że oskarżony utrudnił postępowania karne pomagając D. M. w uniknięciu odpowiedzialności karnej, nakazując mu obciążenie i zatopienie zwłok S. W., przez co wyczerpał swoim postępowaniem ustawowe znamiona przestępstwa z art. 239 § 1 k.k.

3.3. Warunkowe umorzenie
postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4. KARY, ŚRODKI KARNE, PRZEPADEK, ŚRODKI KOMPENSACYJNE
I ŚRODKI ZWIĄZANE Z PODDANIEM SPRAWCY PRÓBIE

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

1

1

1

Okoliczności mające wpływ na zaostrzenie wymiaru kary.

Dotychczasowa karalność oskarżonego za przestępstwo przeciwko mieniu, zdrowiu i bezpieczeństwu drogowemu.

Karany 14 razy. W dniu 29.09.2024r. ukończył odbywanie ostatniej kary pozbawienia wolności (1510 -1513).

Okoliczności mających wpływ na złagodzenie wymiaru kary sąd się nie dopatrzył.

Te wszystkie okoliczności spowodowały, że sąd uznał orzeczone jednostkowe kary pozbawienia wolności, za proporcjonalne do szkodliwości społecznej czynów, w szczególności stopnia zawinienia sprawcy, czyniącą zadość prewencji indywidualnej i społecznej oraz pozostającą w zgodzie z pozostałymi dyrektywami z art. 53 k.k.

Ładunek szkodliwości społecznej tych czynów był znaczny. Angażowanie grupy osób, wywieranie wpływu na te osoby, doprowadzanie do za ich pośrednictwem do tortur pokrzywdzonego.

Orzekając karę łączną sąd miał na względzie związek podmiotowo przedmiotowy tych przestępstw, bardzo bliski związek czasowy i cele zawarte w art. 85a k.k. zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

5. INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU

Oskarżony

Punkt
rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku
odnoszący się
do przypisanego
czynu

Przytoczyć okoliczności

1

2

1

Okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania zaliczono stosownie do powołanego w wyroku przepisu, przy uwzględnieniu okresu odbywania kary w Areszcie Śledczym od 1.08.2023 do 29.09.2024 r. godz. 14:10 (k.1962) wyrok SR w B.XI K 198/21 (obliczenie kary 1287).

6. INNE ZAGADNIENIA

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował
określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez
stronę

Przy sporządzaniu wyroku edytorem tekstu sąd popełnił oczywistą omyłkę pisarską dodając za podstawą skazania przepis art. 19 § 1 k.k. nie mający żadnego znaczenia ani związku z przyjętą konstrukcją prawną. Z uwagi na to, że omyłka wystąpiła bezpośrednio przy podstawie skazania, mimo jej oczywistości, sąd powstrzymał się z jej sprostowaniem do uprawomocnienia się wyroku.

7. KOSZTY PROCESU

Punkt

rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Koszty sądowe należne od oskarżonego.

Podstawa prawna: art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz.U. z 1983 r. nr 49, poz. 223 z późn. zm.)

Zwolniono oskarżonego od obowiązku zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa z uwagi na jego trudną sytuację materialną i orzeczoną karę izolacyjną.

Ponadto uwzględniono to, że w zakresie kosztów związanych z czynnościami śledztwa orzeczono wcześniej w sprawie IIK 9/19.

8. PODPISY

Karol Skocki Waldemar Cytrowski