Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Jolanta Cierpiał (spr.)

Sędziowie: SSA Marta Sawińska

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

Protokolant: st. sekr. sądowy Agnieszka Perkowicz

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2016 r. w Poznaniu

sprawy K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o składki

na skutek apelacji K. C.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 9 czerwca 2015 r. sygn. akt IV U 1864/14

oddala apelację.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Jolanta Cierpiał

SSA Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 czerwca 2014 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. stwierdził, że K. C. jest dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne. Zadłużenie wraz z należnymi odsetkami za zwłokę naliczonymi na dzień wydania decyzji wynosi łącznie 30.260,54 zł, w tym z tytułu składek na ubezpieczenie zdrowotne w ramach zakresów numerów deklaracji 1-39 za okres od 03/2004 r. do 07/2011 r. w kwocie 17.336,54 zł i odsetek za zwłokę w kwocie 12.924,00 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł płatnik składek K. C., wnosząc o jej zmianę, podnosząc, że we wskazanym okresie nie był zobowiązany do uiszczania składek na ubezpieczenie zdrowotne. W toku sprawy odwołujący wskazywał, że nie miał świadomości, iż jego działalność gospodarcza nie została wyrejestrowana, natomiast jego pełnomocnik podniósł, że wnioskodawca faktycznie działalności gospodarczej nie prowadził, mimo że była ona zarejestrowana. Odwołujący kwestionował przy tym jedynie zasadę odpowiedzialności, a nie wysokość naliczonego przez organ rentowy zobowiązania (pismo procesowe k. 32).

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 9 czerwca 2015 r., wydanym w sprawie o sygn. IV U 1864/14, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie K. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Z. z dnia 16 czerwca 2014 r., znak (...).

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Odwołujący K. C. od 1999 r. jest emerytem.

Sąd Okręgowy ustalił, że w okresach od 22 kwietnia 1998 r. do 1 października 2000 r. i od 15 października 2000 r. do 31 grudnia 2002 r. odwołujący prowadził działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej (...).

W dniu 28 stycznia 2003 r. odwołujący zgłosił do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta Z. podjęcie działalności gospodarczej od dnia 1 marca 2003 r. o przedmiocie „twórczość fotograficzna i plastyczna”, „wydawnictwo dziełowe w pełnym zakresie prawa autorskiego”, „eksport-import artykułów”.

W dniu 31 grudnia 2004 r. dokonano zmiany wpisu w zakresie przedmiotu działalności na: „artystyczna i literacka działalność twórcza, gdzie indziej nie sklasyfikowana”, „pozostała sprzedaż hurtowa”.

W dniu 9 grudnia 2009 r. zgłoszono kolejną zmianę odnośnie przedmiotu działalności na: „artystyczna i literacka działalność twórcza, gdzie indziej nie sklasyfikowana”, „sprzedaż hurtowa niewyspecjalizowana”, „pozostała sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach”.

W dniu 21 lipca 2011 r. odwołujący złożył Prezydentowi Miasta Z. zgłoszenie o zawieszeniu działalności gospodarczej, podając przewidywany okres zawieszenia: od 21 lipca 2011 r. do 20 lipca 2013 r.

Na tej podstawie organ rentowy dokonał wyrejestrowania wnioskodawcy jako płatnika składek od dnia 21 lipca 2011 r. Od tego dnia nastąpiło też wyrejestrowanie z ubezpieczenia zdrowotnego.

W zeznaniach o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym ((...)) za lata 2004-2010 odwołujący wykazał:

–

za rok 2004 – 44.674 zł przychodu z działalności gospodarczej, 42.889,33 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 1.784,67 zł dochodu z tej działalności,

–

za rok 2005 – 85.580 zł przychodu z działalności gospodarczej, 82.933,06 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 2.646,94 zł dochodu z tej działalności,

–

za rok 2006 – 35.818 zł przychodu z działalności gospodarczej, 33.167,18 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 2.650,82 zł dochodu z tej działalności,

–

za rok 2007 – 46.576,13 zł przychodu z działalności gospodarczej, 44.298,91 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 2.277,22 zł dochodu z tej działalności,

–

za rok 2008 – 47.336,87 zł przychodu z działalności gospodarczej, 44.640,26 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 2.696,61 zł dochodu z tej działalności,

–

za rok 2009 – 34.715,72 zł przychodu z działalności gospodarczej, 31.625,95 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 3.089,77 zł dochodu z tej działalności,

–

za rok 2010 – 17.400,51 zł przychodu z działalności gospodarczej, 14.317,16 zł kosztów uzyskania przychodu z tej działalności, 3.083,35 zł dochodu z tej działalności.

W zeznaniu (...) za rok 2011 odwołujący nie wykazał przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Za miesiące październik 1999 – grudzień 2002 oraz marzec 2003 – lipiec 2011 odwołujący nie uiścił składek na ubezpieczenie zdrowotne z tytułu własnej działalności gospodarczej.

Należności z tytułu składek za okresy październik 1999 – grudzień 2002, marzec 2003, maj 2003 – luty 2004 pozwany uznał za przedawnione.

Sąd Okręgowy wskazał, iż wszystkie powyższe okoliczności były w sprawie niesporne, a nadto znajdowały one potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach organu rentowego na k. 23 – 79 oraz w piśmie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Z. (k. 31).

K. C. jest autorem licznych wydawnictw i książek na temat dziedzictwa kulturowego RP. Na przełomie lat dziewięćdziesiątych i dwutysięcznych namówiono go, aby otworzył działalność gospodarczą. Miało to być najkorzystniejsze ze względu na koszty przejazdów po całej RP. Zeznania podatkowe odwołujący osobiście wypełniał i zanosił do Urzędu Skarbowego. Wykazywane przychody z działalności gospodarczej obejmowały wyłącznie honoraria z umów o dzieło zawieranych z wydawcą. Odwołujący prowadził ewidencję podróży, które odbywał w związku z działalnością. Jako autor miał kilku wydawców, w tym zagranicznych. Wydawca uiszczał podatek do Urzędu Skarbowego i przesyłał odwołującemu honorarium.

W 2011 r., od początku roku, odwołujący również wydawał książki, gromadził materiały i przygotowywał do wydania nowe monografie, m. in. dotyczące Z. i zabytków P.. Okoliczności powyższe Sąd Okręgowy ustalił na podstawie zeznań odwołującego (k. 45 – 46).

Sąd Okręgowy ustalił nadto, że nie jest prawdą, by odwołujący nie miał świadomości, że w objętym zaskarżoną decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, miał zarejestrowaną działalność gospodarczą. Odwołujący sam bowiem działalność tą zarejestrował, sam wypełniał roczne zeznania podatkowe, wykazując przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej i osobiście zanosił je do Urzędu Skarbowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd Okręgowy powołując się na treść art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, art. 69 ust. 1, art. 84 ust. 1, art. 87 ust. 1, art. 90 ust. 1 i 3, art. 93 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz art. 13 ust. 4, art. 32, art. 46 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych uznał, że odwołujący, jako osoba spełniająca warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi jako osoba prowadząca działalność pozarolniczą, w spornym okresie podlegał ubezpieczeniu zdrowotnemu i był obowiązany z tego tytułu bez uprzedniego wezwania, opłacić i rozliczyć składki na ubezpieczenie zdrowotne za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie i na zasadach oraz w terminach przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne.

Z ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynikało bowiem, że odwołujący w okresie od marca 2004 r. do lipca 2011 r. miał zarejestrowaną działalność gospodarczą, zaś wpis do ewidencji działalności gospodarczej prowadzi do domniemania prawnego, według którego osoba wpisana do ewidencji, która nie zgłosiła zawiadomienia o zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej, jest traktowana jako prowadząca taką działalność. Tymczasem w ocenie Sądu Okręgowego odwołujący nie dość, że domniemania tego nie obalił, to swoimi zeznaniami potwierdził, że działalność gospodarczą faktycznie prowadził, przy czym była to działalność twórcza, z której w latach 2004 – 2010 uzyskiwał przychody (co wynika z zeznań podatkowych odwołującego). Sąd Okręgowy zwrócił uwagę, iż gdyby odwołujący świadomie nie rozliczał się z Urzędem Skarbowym jako przedsiębiorca, korzystałby jedynie z 50 % kosztów uzyskania przychodu (w przypadku praw autorskich), czego w rzeczywistości nie czynił. Odwołujący skwapliwie korzystał natomiast z przymiotu przedsiębiorcy, generując wysokie koszty uzyskania przychodu i wykazując niewielką podstawę opodatkowania w relacji do kwot uzyskiwanych z działalności twórczej. W ocenie Sądu Okręgowego, zeznania odwołującego potwierdziły, iż odwołujący w dalszym ciągu wykonuje działalność twórczą, mimo niewykazania w zeznaniu podatkowym przychodu z działalności gospodarczej za rok 2011.

Od nieopłaconych w terminie składek na ubezpieczenie zdrowotne pobiera się odsetki za zwłokę na zasadach i w wysokości określonych dla zaległości podatkowych, zaś odwołujący nie kwestionował wysokości naliczonego przez organ rentowy zobowiązania, a jedynie zasadę odpowiedzialności.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w sentencji wydanego wyroku oddalił odwołanie K. C. od zaskarżonej decyzji jako bezzasadne.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł odwołujący K. C., zaskarżając go w całości i podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że odwołujący prowadził działalność gospodarczą, podczas gdy odwołujący działalności tej nie prowadził, a pracę wykonywał jako twórca.

Wskazując na powyższy zarzut, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania, a ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem odwołania, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Wniesioną apelację należy uznać za bezzasadną.

Zarzut podniesiony w apelacji w całości dotyczył poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych w sprawie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów, przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując tej oceny, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego w świetle zasady sędziowskiej oceny materiału dowodowego, wyczerpująco wskazując, które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, a które nie, co logicznie i spójnie uzasadnił. W wyniku powyższego, Sąd Okręgowy wyjaśnił wszystkie istotne okoliczności sprawy. Z uwagi na powyższe, w ocenie Sądu Apelacyjnego wszystkie ustalenia faktyczne, dokonane przez Sąd Okręgowy, znajdują oparcie w zgromadzonym materiale dowodowym, który Sąd I instancji właściwie ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia, polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się zaś do podniesionego w apelacji zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, że K. C. prowadził działalność gospodarczą, zgodzić należy się z Sądem Okręgowym, iż bez znaczenia dla prawidłowości tego ustalenia było, że działalność odwołującego – jak sam wskazuje on w swojej apelacji – dotyczyła działalności „twórczej”. Poza sporem stron było bowiem, iż działalność o właśnie takim profilu odwołujący sam zgłosił przy rejestracji swojej działalności gospodarczej.

W dniu 28 stycznia 2003 r. nikt inny, jak właśnie K. C., zgłosił do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Prezydenta Miasta Z. podjęcie działalności gospodarczej o przedmiocie „twórczość fotograficzna i plastyczna”, „wydawnictwo dziełowe w pełnym zakresie prawa autorskiego” i inne, który to przedmiot zmieniany były później 31 grudnia 2004 r. na: „artystyczną i literacką działalność twórczą, gdzie indziej nie sklasyfikowaną”. Z powyższego wynika, że sam odwołujący miał świadomość podejmowania i zgłaszania do ewidencji działalności związane z pracą twórczą. Za w pełni logiczny należało nadto uznać wywód Sądu Okręgowego, iż odwołujący doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że w spornym okresie od marca 2004 r. do lipca 2011 r. miał zarejestrowaną działalność gospodarczą, skoro rozliczał się w tym okresie z podatku dochodowego od dochodów uzyskiwanych z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Co więcej, odwołujący od swoich przychodów odliczał koszty ich uzyskania jak przedsiębiorca. Gdyby zaś odwołujący chciał rozliczać się z Urzędem Skarbowym jedynie z tytułu praw autorskich lub pokrewnych jako twórca, wskazałby w rozliczeniu co najwyżej 50 % kosztu uzyskania przychodu.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym, że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód. Analiza deklaracji podatkowych składanych corocznie przez odwołującego w spornym okresie prowadzi do wniosku, iż odwołujący nie wskazywał kosztu uzyskania przychodów w wysokości 50% uzyskanego przychodu, lecz wskazywał corocznie na koszt znacznie przekraczający ten odsetek. Odwołujący generował wysokie koszty uzyskania przychodu i wykazywał niewielką podstawę opodatkowania w relacji do kwot uzyskiwanych z działalności twórczej. Powyższe prowadzi do zgodnego ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego wniosku, iż odwołujący miał rozeznanie w swoich uprawnieniach i obowiązkach jako przedsiębiorca, a zatem wiedział, że w dalszym ciągu – aż do roku 2011 – prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą.

Do powyższego wniosku prowadziła nie tylko ocena dokumentów – w tym dokumentów urzędowych – zebranych w sprawie, takich jak zaświadczenia z ewidencji działalności gospodarczej (k. 21-24), ale i ocena zeznań samego odwołującego, który przede wszystkim nie zaprzeczył, że w spornym okresie prowadził działalność zarobkową. Bez znaczenia dla sprawy było natomiast, że odwołujący otrzymywał jedynie honoraria z umów o dzieło zawieranych z kilkoma wydawcami. Odwołujący prowadził bowiem ewidencję podróży, które odbywał w związku ze swą działalnością, rozliczał się z kosztów uzyskania przychodu jak przedsiębiorca, a nadto – czego Sąd Okręgowy nie wskazał – jego działalność gospodarcza, zgodnie ze zgromadzonymi w aktach zaświadczeniami z ewidencji działalności gospodarczej, obejmowała nie tylko działalność twórczą, ale i działalność o innym charakterze, tj.: „eksport-import artykułów”, zaś od 31 grudnia 2004 r. „pozostałą sprzedaż hurtową”, a wreszcie od 9 grudnia 2009 r. „sprzedaż hurtową niewyspecjalizowaną” i „pozostałą sprzedaż detaliczną prowadzoną w niewyspecjalizowanych sklepach”. Działalności takiej odwołujący z całą pewnością nie mógł zaś wykonywać jako twórca w oparciu o umowy zawierane z wydawcami, na które powoływał się w toku procesu przed Sądem I instancji. Odwołujący żadnych takich umów faktycznie Sądowi nie przedstawił.

Bez znaczenia okazuje się być nadto podnoszona przez apelującego okoliczność, iż nie wiedział on o konieczności opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne, gdyż organ rentowy nie wzywał go do ich uiszczania. Organ nie miał ustawowego obowiązku wzywania przedsiębiorcy do opłacania składek za każdy kolejny miesiąc, za który składka była należna. Jak słusznie wyjaśnił Sąd Okręgowy, z mocy przepisu art. 46 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nie kto inny jak sam płatnik składek, tj. w przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej sam przedsiębiorca, jest zobowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy. Nie ma przy tym znaczenia dla sprawy okoliczność, iż odwołujący o tym obowiązku nie wiedział. Brak wiedzy odwołującego co do nałożonych na niego przez ustawę obowiązków, choć spowodował narośnięcie jego zaległości względem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie zwalniał go z ich wykonania.

Z uwagi na powyższe podniesiony w apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na przyjęciu, że odwołujący prowadził działalność gospodarczą, należało uznać za chybiony.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny w pełni podzielił wszelkie ustalenia Sądu I instancji i przyjął je za własne, bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Apelacyjny podzielił również w całości ocenę prawną dokonaną przez Sąd Okręgowy.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, zwanej dalej „ustawą”, osoby i jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 84-86 ustawy, są obowiązane, bez uprzedniego wezwania, opłacić i rozliczyć składki na ubezpieczenie zdrowotne za każdy miesiąc kalendarzowy w trybie i na zasadach oraz w terminie przewidzianych dla składek na ubezpieczenie społeczne, a jeżeli do tych osób i jednostek nie stosuje się przepisów o ubezpieczeniu społecznym - w terminie do 15. dnia następnego miesiąca. Natomiast w myśl art. 84 ust. 1 ustawy, składkę na ubezpieczenie zdrowotne opłaca osoba podlegająca ubezpieczeniu zdrowotnemu, a składki na ubezpieczenie zdrowotne osób wymienionych w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy są opłacane i ewidencjonowane w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (art. 87 ust. 4 pkt 1 ustawy).

Obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego podlegają zaś osoby spełniające warunki do objęcia ubezpieczeniami społecznymi lub ubezpieczeniem społecznym rolników, które są osobami prowadzącymi działalność pozarolniczą lub osobami z nimi współpracującymi, z wyłączeniem osób, które zawiesiły wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej (art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy). Obowiązek ubezpieczenia zdrowotnego osób, o których mowa w art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. a i c-i, powstaje i wygasa w terminach określonych w przepisach o ubezpieczeniach społecznych (art. 69 ust. 1). Zgodnie z art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, zwanej dalej „ustawą systemową”, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby prowadzące pozarolniczą działalność – od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności do dnia zaprzestania wykonywania tej działalności, z wyłączeniem okresu, na który wykonywanie działalności zostało zawieszone na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Jednocześnie, zgodnie z art. 46 ustawy systemowej, płatnik składek jest obowiązany według zasad wynikających z przepisów ustawy obliczać, potrącać z dochodów ubezpieczonych, rozliczać oraz opłacać należne składki za każdy miesiąc kalendarzowy.

Z powyższego wynika, iż to na odwołującym, jako prowadzącym pozarolniczą działalność gospodarczą, spoczywał obowiązek rozliczania z organem rentowym składek na ubezpieczenie zdrowotne. K. C. z obowiązku tego się nie wywiązywał, przy czym odwołujący nie kwestionował nigdy wysokości naliczonych mu ostatecznie przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji składek, a jedynie samą podstawę ich naliczania mu.

Podstawę prawną naliczonych odwołującemu przez organ rentowy odsetek stanowił przepis art. 87 ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, zgodnie z którym od nieopłaconych w terminie składek na ubezpieczenie zdrowotne pobiera się odsetki za zwłokę na zasadach i w wysokości określonych dla zaległości podatkowych. Stawka tych odsetek zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ordynacja podatkowa wynosiła w spornym okresie: od 27 marca 2003 r. - 15,5%, od 25 kwietnia 2003 r. - 14,5%, od 29 maja 2003 r. - 14%, od 26 czerwca 2003 r. - 13,5%, od 1 lipca 2004 r. - 14,5%, od 29 lipca 2004 r. - 15%, od 26 sierpnia 2004 r. - 16%, od 31 marca 2005 r. - 15%, od 28 kwietnia 2005 r. - 14%, od 30 czerwca 2005 r. - 13%, od 28 lipca 2005 r. - 12,5%, od 1 września 2005 r. - 12%, od 1 lutego 2006 r. - 11,5%, od 1 marca 2006 r. - 11%, od 26 kwietnia 2007 r. - 11,5%, od 28 czerwca 2007 r. - 12%, od 30 sierpnia 2007 r. - 12,5%, od 29 listopada 2007 r. - 13%, od 31 stycznia 2008 r. - 13,5%, od 28 lutego 2008 r. - 14%, od 27 marca 2008 r. - 14,5%, od 26 czerwca 2008 r. - 15%, od 27 listopada 2008 r. - 14,5%, od 24 grudnia 2008 r. - 13%, od 28 stycznia 2009 r. - 11,5%, od 26 lutego 2009 r. - 11%, od 26 marca 2009 r. - 10,5%, od 25 czerwca 2009 r. - 10%, od 9 listopada 2010 r. - 12%, od 20 stycznia 2011 r. - 12,5%, od 6 kwietnia 2011 r. - 13%, od 12 maja 2011 r. - 13,5%, od 9 czerwca 2011 r. - 14%. Organ rentowy prawidłowo uwzględnił wysokość wskazanych wyżej stawek odsetek za zwłokę, określając ich wysokość na dzień wydania zaskarżonej decyzji na kwotę 12.924 zł.

Jak prawidłowo wskazał ponadto Sąd Okręgowy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych miał prawo przeprowadzenia kontroli wykonywania obowiązków płatnika (odwołującego) m.in. w zakresie opłacania składki, co wynika z art. 90 ust. 1 ustawy. Zaś w myśl art. 90 ust. 3 ustawy, do zakresu kontroli, o której mowa w ust. 1, należy kontrola rzetelności:

1) zgłaszania do ubezpieczenia zdrowotnego osób objętych tym ubezpieczeniem;

2) deklarowanych podstaw obliczania składki na ubezpieczenie zdrowotne, prawidłowości obliczania, opłacania i odprowadzania składki.

Składki na ubezpieczenie zdrowotne oraz należności z tytułu odsetek za zwłokę nieopłacone w terminie podlegają ściągnięciu na zasadach określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 93 ust. 1 ustawy). Wreszcie, zgodnie z art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy systemowej, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących w szczególności ustalania wymiaru składek i ich poboru.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy słusznie uznał, że wydana przez organ rentowy decyzja z dnia 16 czerwca 2014 r., była prawidłowa i w zaskarżonym wyroku oddalił odwołanie K. C. od tej decyzji.

Kierując się powyższymi względami, apelację należało uznać za bezzasadną i na podstawie art. 385 k.p.c. oddalić, co uczynił Sąd Apelacyjny w wydanym wyroku .

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Jolanta Cierpiał

SSA Marta Sawińska