Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2024 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 19 października 2022 r. sygn. akt IV U 887/22

oddala apelację.

Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Decyzją z 5 lipca 2022 r., sygn. sprawy: (...), (...), (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. na podstawie art. 15zx ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych w zw. z art. 83 ust. 1 i 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych zobowiązał K. C. do zwrotu nienależnie pobranego świadczenia postojowego:

1. w kwocie 2255,61 zł, w tym 2 080 świadczenia postojowego wypłaconego 2 kwietnia 2021 r., 175,61 zł odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych na 23 czerwca 2022 r.; na poczet zaległości zaliczono wpłatę z 23 czerwca 2022 r. w kwocie 2 080 zł, w związku z czym do zwrotu pozostało 175,61 zł;

2. w kwocie 2 245,72 zł, w tym 2 080 świadczenia postojowego wypłaconego 6 maja 2021 r., 165,72 zł odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych na 23 czerwca 2022 r.; na poczet zaległości zaliczono wpłatę z 23 czerwca 2022 r. w kwocie 2 080 zł, w związku z czym do zwrotu pozostało 165,72 zł;

3. w kwocie 2 245,72 zł, w tym 2 080 świadczenia postojowego wypłaconego 7 maja 2021 r., 165,72 zł odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych na 23 czerwca 2022 r.; na poczet zaległości zaliczono wpłatę z 23 czerwca 2022 r. w kwocie 2 080 zł, w związku z czym do zwrotu pozostało 165,72 zł.

W uzasadnieniu organ rentowy opisał procedurę, w ramach której przyznał K. C. świadczenia postojowe, stwierdzając, że wnioski o świadczenie postojowe zostały złożone w formie elektronicznej przez jego profil na platformie (...) i podpisane jego imiennym podpisem elektronicznym. Stąd organ rentowy wyprowadził wniosek, że K. C. jest osobą, która nienależnie pobrała te świadczenia.

Odwołanie od powyższych decyzji złożył K. C., wnosząc o jej uchylenie w całości z uwagi na błędne ustalenie stanu faktycznego.

W uzasadnieniu odwołujący stwierdził, że nigdy nie pobrał świadczeń, o których mowa w ww. decyzji, a świadczenia te zostały wyłudzone przez osobę trzecią w wyniku czynu zabronionego, poprzez bezprawne wykorzystanie danych osobowych i informatycznych ubezpieczonego.

Wyrokiem z 19 października 2022r., sygn. akt IV U 887/22 Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. z dnia 5 lipca 2022r. i stwierdził, że K. C. nie ma obowiązku zwrotu kwot związanych z nienależnie pobranymi świadczeniami postojowymi w wysokościach wymienionych w zaskarżonej decyzji.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Ubezpieczony K. C. wykonuje działalność gospodarczą pod firmą (...) K. C., zarejestrowaną od 13 maja 2016 r., ze stałym miejscem wykonywania w W., której przeważającym przedmiotem jest wykonywanie konstrukcji i pokryć dachowych.

Dnia 30 marca 2021 r., 14 kwietnia 2021 r., 5 maja 2021 r. zostały złożone wnioski o świadczenia postojowe, zawierające dane prowadzącego działalność – ubezpieczonego. Wnioski złożono elektronicznie za pośrednictwem profilu zaufanego płatnika, składając jego imienny podpis elektroniczny.

We wnioskach podano rachunek bankowy: (...).

Powyższe świadczenia zostały wpłacone 2 kwietnia 2021 r., 6 maja 2021 r., 7 maja 2021 r. na ww. numer konta w kwotach podanych w sentencji zaskarżonej decyzji.

B. C., ojciec ubezpieczonego 13 marca 2022 r. złożył zawiadomienie w sprawie, w której Prokuratura Rejonowa w Żaganiu prowadzi postępowanie przygotowawcze dotyczące mającego miejsce w okresie od lutego 2021 r. do maja 2021 r., w Ż., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzenia ZUS-u do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 480 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu odbycia postoju wynikającego z zagrożenia epidemicznego COVID-19 oraz osób składających takie wnioski i uzyskanie w ten sposób świadczenia postojowego, tj. o czym z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Działalność ubezpieczonego, w okresie obejmującym złożenie wniosków i wypłatę świadczeń postojowych, była obsługiwana przez biuro (...).

Wnioski zostały złożone przez R. Ż., która wykorzystała swój dostęp do profilu odwołującego się, by sprawić, że pieniądze wpłyną na konto jej matki.

Gdy ubezpieczony dowiedział się o tym i porozmawiał na ten temat z R. Ż., przyznała mu się, że tak właśnie postąpiła.

Następnie, trzema przelewami z 15 marca 2022 r., na kwoty po 2 080 zł, wypłaciła uzyskane w ten sposób świadczenia na konto ubezpieczonego.

Dnia 22 czerwca 2022 r. ubezpieczony wpłacił na rachunek ZUS-u kwotę 6 240 zł tytułem: „K. D.-C. dotyczy świadczenia postojowego”. Przelew został zaksięgowany 23 czerwca 2022 r. Ubezpieczony nie zgłaszał dochodzonych przez pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd Okręgowy wydał zaskarżony wyrok.

W dalszej części uzasadnienia Sąd Okręgowy przytoczył treść art. 84 ust. 1 i 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 138 ust. 1-3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych

Następnie Sąd Okręgowy podał, że stan faktyczny sprawy ustalono na podstawie dowodów z dokumentów i przesłuchania ubezpieczonego. Dowody te nie były kwestionowane przez Zakład, nie budziły też wątpliwości sądu. Stanowisko pozwanego sprowadza się natomiast do stwierdzenia, że ubezpieczony ponosi odpowiedzialność za zwrot nienależnie pobranego świadczenia tylko dlatego, że wniosek o to świadczenie wpłynął z jego profilu.

W ocenie Sądu I instancji stanowisko to jest niezasadne, a naruszenie prawa materialnego przez ZUS ma w tym wypadku stopień wręcz rażący.

Sąd Okręgowy podkreślił, że zacytowane wyżej przepisy wprost przewidują, że do zwrotu nienależnego świadczenia jest zobowiązana „osoba, która pobrała nienależne świadczenie” („osoba, która nienależnie pobrała świadczenia”).

Z opisu zdarzeń podanego przez odwołującego się – wynikającego z dowodów i niekwestionowanego przez stronę pozwaną – ewidentnie wynika, że odwołujący się nie pobrał świadczeń wymienionych w sentencji decyzji. Pozwany nawet nie starał się temu zaprzeczyć, posługując się zamiast tego nieznaną sądowi ani nieprzewidzianą w ustawie konstrukcją odpowiedzialności za zwrot świadczenia nienależnie pobranego przez kogoś innego, i to w sytuacji, w której świadczenie zostało pobrane przez osobę trzecią wskutek oszustwa. Takie rozstrzygnięcie jest bezprawne i bardzo krzywdzące dla ubezpieczonego.

Mając powyższe na względzie, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie przepisu:

⚫

art. 15zx ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych, który stanowi materialna podstawę zadania zwrotu pobranych świadczeń postojowych;

⚫

art. 398 ³ § 1 pkt 2 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c., art. 391 § 1 k.p.c., art. 328 § 2 k.p.c. przez pominięcie części zebranego materiału dowodowego, które to uchybienie ma istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy i przez to przyjęcie, że organ pozwany w sposób błędny przyjął osobę, które „pobrała świadczenie postojowe”;

⚫

naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, zasad wnioskowania i logiki poprzez pominięcie istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy a ustalonych w toku postępowania sądowego okoliczności kto jest „właścicielem” konta funkcjonującego w systemie (...) i przez to przyjęcie, że organ pozwany w sposób błędny ustalił odpowiedzialność płatnika, jako osoby która „pobrała świadczenie postojowe”.

Wskazując na powyższe wniósł o

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania,

ewentualnie

2.  zmianę zaskarżonego orzeczenia i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 30 grudnia 2022 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wyjaśnił, że decyzją z dnia 5 grudnia 2022 r. dot. K. C. zobowiązał ww. osobę do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń postojowych:

⚫

w wysokości 2255,61 zł wypłacone dnia 2 kwietnia 2022 r. ograniczając żądanie do kwoty 172,61 zł (odsetki ustawowe) w związku ze zwrotem kwoty 2080 zł dnia 23 czerwca 2022 r.;

⚫

w wysokości 2245,72 zł wypłacone dnia 6 maja 2022 r. ograniczając żądanie do kwoty 165,72 zł (odsetki umowne) w związku ze zwrotem kwoty 2080 zł dnia 23 czerwca 2022 r.,

⚫

w wysokości 2245,72 zł wypłacone dnia 7 maja 2022 r. ograniczając żądanie do kwoty 165,72 zł (odsetki ustawowe) w związku ze zwrotem kwoty 2080 zł dnia 23 czerwca 2022 r.

W odpowiedzi na apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odwołujący wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlega oddaleniu. Argumenty przedstawione w treści apelacji, nie podważyły w żaden sposób zasadności stanowiska Sądu I instancji.

Dokonując analizy zarzutów zgłoszonych przez organ rentowy w apelacji, Sąd Apelacyjny stwierdził, że nie zasługiwały one na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że świadczenie postojowe co do zasady stanowi jednorazową wypłatę dla osób objętych przedmiotową regulacją. Świadczenie postojowe przysługuje, gdy w następstwie wystąpienia COVID-19 doszło do przestoju w prowadzeniu działalności odpowiednio przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą albo przez zleceniodawcę lub zamawiającego, z którymi została zawarta umowa cywilnoprawna w rozumieniu art. 15zq ust. 1 pkt 2 i ust. 3 ustawy covidowej.

Zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 1009 ze zm.), osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11. Odsetki, z zastrzeżeniem ust. 1a, są naliczane od dnia następującego po dniu wypłaty świadczenia do dnia spłaty. Jak stanowi art. 84 ust. 2, za kwoty nienależnie pobranych świadczeń uważa się: 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenie była pouczona o braku prawa do ich pobierania; 2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie nieprawdziwych zeznań lub fałszywych dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzania w błąd organu wypłacającego świadczenia przez osobę pobierającą świadczenia; 3) świadczenia z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej chorobą z ubezpieczenia chorobowego lub wypadkowego, co do których stwierdzono, że w okresie ich pobierania świadczeniobiorca wykonywał w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystywał zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.

Z kolei w myśl zaś art. 138 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 504 ze zm.), osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Zgodnie z art. 138 ust. 2, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się: 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania; 2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. Zgodnie z ust. 3, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że stan faktyczny pomiędzy stronami nie był sporny.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że odwołujący nigdy nie składał wniosku o wypłatę spornych świadczeń, bowiem prowadzone przez niego przedsiębiorstwo funkcjonowało w normalnym trybie. Wniosek w jego imieniu, co istotne - nie będąc do tego upoważnioną - został złożony przez R. Ż. księgową, z usług której odwołujący wówczas korzystał, a która to księgowa posiadała dostęp do profilu zaufanego odwołującego (z uwagi na współpracę z odwołującym). Wszystkie trzy świadczenia zostały wypłacone na rachunek, który nie należał do odwołującego, we wniosku wskazano rachunek matki R. Ż.. O przyznanych przez ZUS świadczeniach postojowych odwołujący dowiedział się dopiero w pierwszej połowie marca 2022 r. przeglądając swój profil na (...), wówczas podjął kroki do wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Odwołujący zwrócił się do księgowej R. Ż. żądając wyjaśnień, która ostatecznie przyznała się do złożenia w jego imieniu wniosków o wypłatę trzech świadczeń (wypłaconych przez ZUS 2 kwietnia 2021 r., 6 maja 2021 r., i 7 maja 2021r.). W podobnej sytuacji jak odwołujący znalazł się również jego ojciec B. C., który prowadzi działalność gospodarczą i w imieniu którego (również bez jego zgody) R. C. złożyła wnioski o wypłatę świadczeń postojowych. W dniu 13 marca 2022 r., B. C., ojciec ubezpieczonego złożył zawiadomienie w sprawie, w której Prokuratura Rejonowa w Żaganiu prowadzi postępowanie przygotowawcze dotyczące mającego miejsce w okresie od lutego 2021 r. do maja 2021 r., w Ż., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzenia ZUS-u do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 12 480 zł poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu odbycia postoju wynikającego z zagrożenia epidemicznego COVID-19 oraz osób składających takie wnioski i uzyskanie w ten sposób świadczenia postojowego, tj. o czym z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. W dniu 15 marca 2022 r. R. Ż. dokonała trzech przelewów każdy po 2080 zł na łączną kwotę 6240 zł na rachunek należący do odwołującego. Odwołujący mając świadomość, że nie należą mu się ww. świadczenia oraz fakt, iż nie składał wniosku w ZUS o przyznanie mu tych świadczeń w dniu 23 czerwca 2022 r. dokonał zwrotu jednego świadczenia w kwocie 2 080 zł, a 13 lipca 2022 r. dwóch pozostałych świadczeń w kwotach po 2 080 zł, każdorazowo bez odsetek.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że organ rentowy nie kwestionował ustaleń dokonanych w toku postępowania przed Sądem I instancji. Z kolei stanowisko pozwanego sprowadzało do stwierdzenia, że ubezpieczony ponosi odpowiedzialność za zwrot nienależnie pobranego świadczenia tylko dlatego, że wniosek o to świadczenie wpłynął z jego profilu. Z takim stanowiskiem w ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób się zgodzić. Po ponownej analizie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Odwoławczy doszedł do tożsamych wniosków co Sąd Okręgowy.

Sąd Apelacyjny zaznacza, że choć wypłata spornym świadczeń postojowych przez organ rentowy nastąpiła na skutek wprowadzenia organ rentowy w błąd, natomiast istotne jest że to nie odwołujący wnioskował o te świadczenia oraz nie odwołujący wprowadził organ rentowy w błąd, tylko R. Ż. de facto wyłudziła ww. świadczenia.

Po za tym wszystkie trzy świadczenia zostały wypłacone przez organ rentowy na rachunek, który nie należał do odwołującego, tylko do matki R. Ż.. Jak ustalono w toku postępowania dowodowego, to R. Ż. złożyła wniosek o wypłatę świadczeń korzystając z profilu zaufanego odwołującego (bez jego wiedzy, nie będąc przez niego uprawnioną do złożenia takich wniosków). Z kolei okoliczność, że w dniu 15 marca 2022r. R. Ż. przelała na rachunek odwołującego kwoty trzech świadczeń postojowych wypłaconych jej przez ZUS 2 kwietnia 2021 r., 6 maja 2021 r. i 7 maja 2021r. pozostaje bez wpływu, bowiem odwołujący nie miał wpływu na decyzję księgowej R. Ż., a po otrzymaniu ww. świadczeń zwrócił te środki organowi rentowemu (po uzyskaniu informacji od organów ścigania w zakresie właściwego rachunku do zwrotu). Zatem w ustalonych w niniejszej sprawie okolicznościach nie sposób uznać, że świadczenia postojowe zostały przyznane i wypłacone odwołującemu na jego wniosek.

Zatem niezasadny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”, a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i wiąże ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby strona skarżąca wykazała uchybienia podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktu (wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., II UKN 685/98). Apelacja pozwanego organu emerytalno-rentowego nie zawiera żadnych merytorycznych argumentów ograniczając się do polemiki z ustaleniami Sądu i brakiem dowodów przeciwnych, sprowadzała się wyłącznie do przedstawienia własnej oceny zgromadzonych dowodów i interpretacji przepisów. Wbrew stanowisku organu rentowego Sąd I instancji dokonał wszechstronnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz wyciągnął z tej oceny stosowne wniosku.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że jak wynika z cyt. wyżej przepisów do zwrotu nienależnego świadczenia jest zobowiązana „osoba, która pobrała nienależne świadczenie”, z kolei z ustalonego w sprawie stanu faktycznego (którego organ rentowy nie kwestionował) ewidentnie wynika, że odwołujący nie pobrał świadczeń wymienionych w sentencji decyzji, co więcej odwołujący poczynił wszystkie niezbędne kroki do ustalenia zaistniałej sytuacji, a po uzyskaniu ww. kwoty świadczeń (od osoby która otrzymała te świadczenia od ZUS) niezwłocznie je zwrócił organowi rentowemu, a zatem nie sposób uznać, by zobowiązany był również do zwrotu odsetek ustawowych, skoro to nie on wystąpił o te świadczenia.

Jak słusznie zauważył Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych nawet nie starał się zaprzeczyć temu co zostało ustalone w toku postępowania dowodowego tj. że odwołujący nie pobrał świadczeń wymienionych w sentencji decyzji, posługując się zamiast tego nieznaną sądowi ani nieprzewidzianą w ustawie konstrukcją odpowiedzialności za zwrot świadczenia nienależnie pobranego przez kogoś innego, i to w sytuacji, w której świadczenie zostało pobrane przez osobę trzecią wskutek oszustwa. Zatem również w ocenie Sądu Odwoławczego takie rozstrzygnięcie jest bezprawne i bardzo krzywdzące dla ubezpieczonego.

Reasumując, w ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji przy wydaniu wyroku z 19 października 2022 r. nie naruszył ani przepisów prawa materialnego ani przepisów prawa procesowego. W światle powyższego podnoszone w apelacji zarzuty uznać należy za nietrafne.

Z tego względu Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., apelację organu rentowego oddalił uznając ją za bezzasadną.

sędzia Marta Sawińska