Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2025 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy A. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład (...) w G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

przy udziale : P. S. (1), B. W. (1), S. S., T. S. (1), T. S. (2), R. Z.

o podstawę wymiaru składek

na skutek apelacji Zakładu (...) w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 17 października 2024 r. sygn. akt IV U 1021/22

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od A. S. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. kwotę 4725 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

sędzia Marta Sawińska

UZASADNIENIE

1) Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019r., nr (...), na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 18 ust. 1, art. 20 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 81 ust. 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. stwierdził, że przychód uzyskany przez P. S. (1) z tytułu sfinansowania przez płatnika składek – Zakład (...) w G. – kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem przez ww. osobę podróży, w kwotach podanych za poszczególne miesiące w decyzji, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne.

W uzasadnieniu organ rentowy podał, że P. S. (1), wykonując w okresie wskazanym w decyzji powierzone mu zadania, nie znajdował się w podróży służbowej, a w konsekwencji pracodawca nie był zobowiązany do pokrycia kosztów związanych z jego podróżą. Sfinansowane przez płatnika składek świadczenia stanowią zatem przychód P. S. (1), a tym samym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne.

2) Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019r., nr (...), pozwany organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przez S. S. z tytułu sfinansowania przez płatnika składek kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem przez ww. osobę podróży, w kwotach podanych za poszczególny miesiące w decyzji, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne.

Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i analogiczne motywy decyzji, jak w przypadku decyzji dotyczącej ubezpieczonego P. S. (1).

3) Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019r., nr (...), pozwany organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przez T. S. (2) z tytułu sfinansowania przez płatnika składek kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem przez ww. osobę podróży, w kwotach podanych za poszczególny miesiące w decyzji, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne.

Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i analogiczne motywy decyzji, jak w przypadku decyzji dotyczącej ubezpieczonego P. S. (1).

4) Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019r., nr (...), pozwany organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przez T. S. (1) z tytułu sfinansowania przez płatnika składek kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem przez ww. osobę podróży, w kwotach podanych za poszczególny miesiące w decyzji, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne.

Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i analogiczne motywy decyzji, jak w przypadku decyzji dotyczącej ubezpieczonego P. S. (1).

5)Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019r., nr (...), pozwany organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przez R. Z. z tytułu sfinansowania przez płatnika składek kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem przez ww. osobę podróży, w kwotach podanych za poszczególny miesiące w decyzji, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne.

Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i analogiczne motywy decyzji, jak w przypadku decyzji dotyczącej ubezpieczonego P. S. (1).

6) Decyzją z dnia 24 kwietnia 2019r., nr (...), pozwany organ rentowy stwierdził, że przychód uzyskany przez B. W. (1) z tytułu sfinansowania przez płatnika składek kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem przez ww. osobę podróży, w kwotach podanych za poszczególny miesiące w decyzji, stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne.

Organ rentowy wskazał taką samą podstawę prawną i analogiczne motywy decyzji, jak w przypadku decyzji dotyczącej ubezpieczonego P. S. (1).

Odwołania od ww. decyzji złożył płatnik składek A. S., prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...), zaskarżając te decyzje w całości. Płatnik wniósł o zmianę zaskarżonych decyzji i stwierdzenie, że ubezpieczeni nie uzyskali przychodów z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów pobytu w hotelu w okresach wskazanych w zaskarżonych decyzjach, ewentualnie o uchylenie zaskarżonych decyzji i umorzenie postępowania. Płatnik wniósł też o zasądzenie od pozwanego organu rentowego na rzecz płatnika kosztów procesu, obejmujących koszty zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

Na podstawie art. 219 k.p.c., połączono sprawy ze wskazanych powyżej odwołań, celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

W piśmie procesowym z dnia 29 sierpnia 2024 r. pozwany organ rentowy oświadczył, że uznaje stanowisko odwołującego, że tzw. „pracownicy biurowi” (tj. m.in. B. W. (1)) nie korzystali z noclegów finansowanych przez płatnika składek.

Wyrokiem z 17 października 2024 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze w sprawie o sygn. IV U 1021/22:

- w pkt I zmienił zaskarżona decyzję z dnia 24 kwietnia 2019 r. znak (...) dotyczącą B. W. (1) w ten sposób, że ustalił, iż określony w niej przychód ubezpieczonego B. W. (1) z tytułu sfinansowania przez płatnika składek (...) Zakład (...)w G. kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem podróży służbowych nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne,

- pkt II zasądził od pozwanego na rzecz odwołującego kwotę 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty,

- pkt III oddalił odwołania od decyzji z dnia 24 kwietnia 2019 r. dotyczących P. S. (1), S. S., T. S. (1), T. S. (2), R. Z.,

- pkt IV zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 6300 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Płatnik składek – A. S. od 27 października 1992 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót związanych z budową rurociągów przesyłowych i sieci rozdzielczych pod firmą Zakład (...), z siedzibą w (...).

Roboty projektowe i instalacyjne sieci gazowych, wodociągowych oraz wodno-kanalizacyjnych prowadzi na terenie całego kraju. Zajmuje się kompleksowym wykonawstwem, począwszy od fazy projektowania, a zakończywszy na uzyskaniu zgody na użytkowanie nowo wybudowanej sieci lub przyłącza. Wykonuje sieci gazowe, sieci wodociągowe, sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej, przyłącza gazowe, przyłącza wodociągowe, przyłącza kanalizacyjne.

Ubezpieczony P. S. (1) był zatrudniony u płatnika składek na podstawie umowy zlecenia z dnia 31 grudnia 2014 r. na okres od dnia 1 października 2015 r. do 31 grudnia 2015 r., a także na podstawie umowy zlecenia z dnia 31 grudnia 2015 r. na okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r.

W ramach tych umów zleceniobiorca zobowiązał się do wykonywania prac przy budowie sieci kanalizacyjnych i gazowych.

Płatnik składek w zawartych umowach zlecenia nie wskazał ubezpieczonemu miejsca wykonywania prac. Miejscem wykonywania prac był teren inwestycji gazowych i kanalizacyjnych realizowanych przez Zakład (...). Ww. nie podpisywał listy obecności.

Płatnik składek nie wystawiał druków „poleceń wyjazdu służbowego”.

Miejscem pracy było tam, gdzie zleceniodawca wygrał przetarg.

Płatnik składek zapewniał mu nocleg w hotelach i finansował jego zakwaterowanie w hotelach. Ubezpieczony w przeważającej części korzystał z noclegów, które zapewniał odwołujący.

Ubezpieczony S. S. był zatrudniony u płatnika składek na podstawie umowy o pracę z dnia 7 maja 2007 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku operator koparki. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano w umowie siedzibę firmy - (...). Zatrudnienie trwało do dnia 13 lutego 2017 r.

S. S. potwierdzał swoją obecność w pracy na listach obecności.

W okresie 2 stycznia 2015 r., 5 stycznia 2015 r., 16 lutego 2015 r. – 24 lutego 2015 r., 5 czerwca 2015 r., 13 lipca 2015 r. – 17 lipca 2015 r., 7 sierpnia 2015 r., 31 grudnia 2015 r., 07 stycznia 2016 r. – 8 stycznia 2016 r., 20 stycznia 2016r. – 29 stycznia 2016 r., 2 maja 2016 r., 27 maja 2016 r., 25 lipca 2016 r. – 29 lipca 2016 r., 31 października 2016r., 10 stycznia 2017 r. – 13 lutego 2017 r. nie korzystał z noclegów z uwagi na nieobecność w pracy z powodu urlopu wypoczynkowego. Uwzględnione zostało to w wyliczonej kwocie przychodu wskazanej przez pozwanego w zaskarżonej decyzji.

W okresie zatrudnienia ubezpieczony był kierowany do stałego wykonywania pracy na terenie inwestycji gazowych realizowanych przez płatnika, tj. poza miejsce pracy określone w umowie o pracę. Pracował m.in. we W., J. i okolicach, S., T., O., P..

Przed podpisaniem umowy ubezpieczony był informowany, że praca będzie odbywała się na terenie całego kraju.

Płatnik składek zapewniał mu nocleg w hotelach i finansował jego zakwaterowanie w hotelach. Ubezpieczony zawsze korzystał z noclegów.

Płatnik składek nie wystawiał druków „poleceń wyjazdu służbowego”.

Ubezpieczony T. S. (2) był zatrudniony u płatnika składek na podstawie umowy zlecenia z 31 grudnia 2014 r. na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r.

W ramach tych umów zleceniobiorca zobowiązał się do wykonywania prac przy budowie sieci kanalizacyjnych i gazowych.

Płatnik składek w zawartej umowie zlecenia nie wskazał ubezpieczonemu miejsca wykonywania prac. Miejscem wykonywania prac był teren inwestycji gazowych i kanalizacyjnych realizowanych przez Zakład (...). Nie podpisywał on listy obecności.

Płatnik składek zapewniał mu nocleg w hotelach i finansował jego zakwaterowanie w hotelach. Ubezpieczony przeważnie korzystał z noclegów, które zapewniał odwołujący.

Płatnik składek nie wystawiał druków „poleceń wyjazdu służbowego”.

Ubezpieczony T. S. (1) był zatrudniony u płatnika składek na podstawie umowy o pracę z dnia 1 marca 2007 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku zgrzewacz. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano w umowie siedzibę firmy - (...).

T. S. (1) potwierdzał swoją obecność w pracy na listach obecności.

W okresie 2 stycznia 2015 r., 5 stycznia 2015 r., 16 lutego 2015 r. – 20 lutego 2015 r., 6 lipca 2015 r. – 22 lipca 2025 r., 7 sierpnia 2015 r., 1 września 2015 r. – 8 września 2015 r., 20 stycznia 2016 r. – 29 stycznia 2016r., 2 maja 2016r., 27 maja 2016 r., 1 lipca 2026 r. – 19 lipca 2016 r., 16 sierpnia 206 r. – 19 sierpnia 2016 r., 31 października 2016r., 1 lutego 2017 r. – 10 lutego 2017 r., 2 maja 2017 r., 4 maja 2017 r. – 5 maja 2017 r., 16 czerwca 2027 r., 20 grudnia 2017r., 12 lutego 2018 r. – 2 marca 2018 r., 30 kwietnia 2018 r. nie korzystał z noclegów z uwagi na nieobecność w pracy z powodu urlopu wypoczynkowego. Uwzględnione zostało to w wyliczonej kwocie przychodu wskazanej przez pozwanego w zaskarżonej decyzji.

W okresie zatrudnienia ww. był kierowany do stałego wykonywania pracy na terenie poszczególnych inwestycji gazowych realizowanych przez płatnika, tj. poza miejsce pracy określone w umowie o pracę. Pracował m.in. we W..

Podpisując umowę o pracę ubezpieczony wiedział, że praca będzie odbywała się na terenie całego kraju.

Płatnik składek zapewniał mu nocleg w hotelach i finansował jego zakwaterowanie w hotelach. Ubezpieczony korzystał z noclegów, gdyż nieopłacalne byłoby wracanie po dniu pracy do domu. Nie musiał wcześniej deklarować czy będzie korzystał z noclegów. Z noclegów korzystał od poniedziałku do piątku. Na teren inwestycji dowożony był transportem zapewnianym przez odwołującego.

Płatnik składek nie wystawiał druków „poleceń wyjazdu służbowego”.

Ubezpieczony R. Z. był zatrudniony u płatnika składek na podstawie umów zlecenia z dnia 13 grudnia 2014 r. zawartej na okres od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r., umowy zlecenia z dnia 31 grudnia 2015 r. zawartej na okres od 1 stycznia 2016 r. do 31 grudnia 2016 r., z dnia 30 grudnia 2016 r. zawartej na okres od 1 stycznia 2017 r. do 31 grudnia 2017 r., z dnia 29 grudnia 2017 r. zawartej na okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.

W ramach tych umów zleceniobiorca zobowiązał się do wykonywania prac przy budowie sieci kanalizacyjnych i gazowych. Płatnik składek w zawartej umowie zlecenia nie wskazał ubezpieczonemu miejsca wykonywania prac. Miejscem wykonywania prac był teren inwestycji gazowych i kanalizacyjnych realizowanych przez Zakład (...). Płatnik składek nie wystawiał druków „poleceń wyjazdu służbowego”.

R. Z. potwierdzał swoją obecność w pracy na listach obecności.

W okresie 10 stycznia 2017 r. – 19 lutego 2017 r., 2 maja 2017 r. – 5 maja 2017 r., 10 maja 2017r., 16 czerwca 2017 r. – 23 czerwca 2017 r., 14 sierpnia 2017 r. – 18 sierpnia 2017 r., 16 października 2017 r. – 20 października 2017 r., 12 lutego 2018r. – 28 lutego 2018 r. nie korzystał z noclegów z uwagi na nieobecność w pracy. Uwzględnione zostało to w wyliczonej kwocie przychodu wskazanej przez pozwanego w zaskarżonej decyzji.

R. Z. pracował na takich samych zasadach jak pozostali w/w ubezpieczeni, korzystał z noclegów finansowanych przez płatnika składek.

Ubezpieczony B. W. (1) był zatrudniony u płatnika składek na podstawie umowy o pracę z 7 maja 2012 r. na stanowisku pracownik biurowo – techniczny, a następnie majster budowy. Jako miejsce wykonywania pracy wskazano (...), (...)-(...) C..

B. W. (1) w spornym okresie ani razu nie korzystał z hotelu, ani innego miejsca hotelowego. Do jego obowiązków należało przygotowywanie dokumentacji potrzebnej do rozpoczęcia pracy w terenie, np. składanie wniosków o zajęcie pasa drogowego, różnego rodzaju wniosków celem uzyskania potrzebnych zgód. Jego praca nie wymagała pobytu na budowie ani noclegów. Z noclegów nie korzystał. Jeździł do urzędów i załatwiał potrzebne pozwolenia.

Na budowy dojeżdżał własnym środkiem transportu, a po zakończeniu pracy wracał do domu. Większość obowiązków wykonywał w biurze.

Płatnik zatrudniał osoby na podstawie umów o pracę i umów zlecenia. Osobom tym, wykonującym pracę poza miejscem stałego prowadzenia działalności przez płatnika, zapewniał noclegi w hotelach. Zatrudnieni mieli dowolność w korzystaniu z zapewnianych przez płatnika składek noclegów, korzystanie z noclegów nie było obowiązkowe.

Po wygranym przetargu, przed rozpoczęciem nowej inwestycji płatnik dokonywał rezerwacji miejsc noclegowych na przewidywany czas robót, obejmujący pełne miesiące. Rezerwacja była dokonywana „z góry”, przy hipotetycznym założeniu ile osób pracujących przy danej inwestycji mogłoby skorzystać z noclegu. Koszty noclegów opłacane są z góry, niezależnie od tego czy wszystkie zarezerwowane miejsca zostaną wykorzystane.

Płatnik składek nie prowadził ewidencji osób korzystających z noclegów.

Za wyjątkiem pracowników biurowych wszyscy pracujący na terenie inwestycji korzystali z noclegów. Nie opłacało się im bowiem, z uwagi na odległość, dojeżdżać do miejsca zamieszkania i z powrotem na budowę. Płatnik składek zatrudniał również obywateli Ukrainy. Korzystali oni z noclegów w hotelach zapewnianych przez płatnika składek.

Z noclegów na pewno nie korzystały osoby zatrudnione u płatnika na stanowiskach kierownika budowy, pracownicy biurowi (B. W. (2), J. B., T. R., M. M.), sporadycznie korzystał z hotelu odwołujący i jego brat – P. S. (2), który nie jest pracownikiem płatnika składek, a jego podwykonawcą.

Faktury VAT wystawiane przez hotele, w których odwołujący zamawiał noclegi, oprócz opłaty za nocleg obejmowały również koszty parkingu i pomieszczeń do przechowywania komputerów, sprzętu, do suszenia ubrań. Koszty te nie były odrębnie wyszczególnione na wystawionej fakturze.

Organ rentowy koszty zakwaterowania przypadające na każdego z ubezpieczonych w okresach objętych decyzjami wydanymi w wyniku kontroli przeprowadzonej u płatnika składek (koszt jednostkowego noclegu) ustalił w ten sposób, że kwoty z faktur wystawionych za usługę zakwaterowania, dotyczących danego miesiąca, dzielił przez liczbę osób (wraz z płatnikiem) pracujących w tym miesiącu poza siedzibą firmy i liczbę przypadających w tym miesiącu dni roboczych.

Tak ustalony dzienny przychód, dla ustalenia przychodu miesięcznego danego ubezpieczonego z tytułu zapewnienia noclegu, pozwany mnożył przez liczbę dni pracy w terenie danej osoby w miesiącu.

Podczas dokonywania obliczeń, organ rentowy nie dysponował rzeczywistymi danymi, stanowiącymi o tym, kto faktycznie korzystał z noclegu zapewnianego przez płatnika składek (pracodawcę).

Płatnik składek w trakcie postępowania kontrolnego przed organem rentowym, nie przedłożył ewidencji osób korzystających z hotelowych noclegów w czasie robót prowadzonych przez płatnika poza miejscowością jego siedziby, ani innych dokumentów, z których by to wynikało.

Płatnik składek nie prowadził ewidencji osób, które skorzystały z zapewnionych im noclegów.

Płatnik składek nie uwzględnił w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne zatrudnianych, kosztów poniesionych na zapewnienie im noclegów.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym zmienił zaskarżona decyzję z dnia 24 kwietnia 2019 r. znak (...) dotyczącą B. W. (1) w ten sposób, że ustalił, iż określony w niej przychód ubezpieczonego B. W. (1) z tytułu sfinansowania przez płatnika składek (...) Zakład (...) w G. kosztów pobytu w hotelu w związku z odbywaniem podróży służbowych nie stanowi podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe) oraz ubezpieczenie zdrowotne (pkt I), zasądził od pozwanego na rzecz odwołującego kwotę 1800 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt II), oddalił odwołania od decyzji z dnia 24 kwietnia 2019 r. dotyczących P. S. (1), S. S., T. S. (1), T. S. (2), R. Z. (pkt III) oraz zasądził od odwołującego na rzecz pozwanego kwotę 6300 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty (pkt IV).

Sąd Okręgowy podał, że odwołania, za wyjątkiem odwołania od decyzji dotyczącej B. W. (1), okazały się bezzasadne.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy świadczenia otrzymane przez ubezpieczonych P. S. (1), S. S., T. S. (2), T. S. (1), R. Z. oraz B. W. (1) w okresach i wysokości wskazanej w zaskarżonych decyzjach, z tytułu opłacenia przez płatnika składek noclegów w hotelu na czas wykonywania pracy w miejscowości innej, niż G. (stałe miejsce wykonywania działalności przez płatnika) – stanowią przychód zatrudnionych podlegający oskładkowaniu.

Następnie zacytował art. 18 ust. 1 i 3, art. 20 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, art. 81 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sąd Okręgowy wskazał, że w pierwszej kolejności odnieść należało do decyzji dotyczącej B. W. (1).

Oczywistym jest, co wynika z przeprowadzonych dowodów, w szczególności zeznań wszystkich ubezpieczonych oraz płatnika składek, a także świadków Z. G., J. B., P. S. (2), że ubezpieczony B. W. (1) nigdy nie korzystał z noclegów. Stanowisko, na jakim pracował oraz wykonywana przez niego praca nie wymagała jego obecności na terenie inwestycji realizowanych przez odwołującego, a tym bardziej korzystania z noclegów. Ubezpieczony stanowczo zaprzeczył by kiedykolwiek korzystał z ww. noclegów. Na obecnym etapie rozpoznawania sprawy jest to okoliczność niesporna. Pozwany wprost przyznał, że uznaje stanowisko odwołującego, że B. W. (1) (podobnie jak T. R., M. M., J. B.), nie korzystał z noclegów finansowanych przez płatnika składek. W tym stanie rzeczy nie można uznać, by ww. ubezpieczony, uzyskał jakikolwiek przychód z tytułu nieodpłatnych noclegów, skoro z nich nie korzystał. W świetle powyższego, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.
O kosztach zastępstwa procesowego w tym zakresie (pkt II wyroku) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1964), przy uwzględnieniu podanej przez pozwanego w wartość przedmiotu sporu.

Wskazał też, że pozostali ubezpieczeni, zatrudnieni na podstawie umów o pracę lub na podstawie odpłatnych umów zlecenia, za wynagrodzeniem określonym kwotowo - nie odbywali podróży służbowej w rozumieniu przepisu art. 75 ⁵ k.p., a bezpłatne noclegi, które zostały im zapewnione przez płatnika składek, związane były z faktem, iż płatnik prowadził inwestycję poza miejscem swojej siedziby. W konsekwencji płatnik składek nie był zobowiązany do pokrycia kosztów pobytu zainteresowanych w hotelu, a zatem nieodpłatne udostępnianie przez płatnika lokalu hotelowego stanowi świadczenie w naturze, którego wartość pieniężna jest przychodem ubezpieczonych, który winien być uwzględniony w podstawie wymiaru składek.

Następnie wskazał, że w analogicznej sprawie z odwołania tego samego płatnika, w identycznym stanie faktycznym, zapadł wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2023 r., sygn. III AUa 992/20, w uzasadnieniu którego przesądzono, iż równowartość świadczenia w naturze w postaci zapewnienia przez płatnika składek (...)- Zakład (...) w G., zatrudnionym osobom miejsc noclegowych, wchodzi do podstawy wymiaru składek. Wprawdzie wyrokiem tym uchylono wyrok sądu I instancji do ponownego rozpoznania, jednakże zauważyć trzeba, że powodem takiego rozstrzygnięcia było nakazanie jedynie zweryfikowania co do wysokości, przypisanej podstawy wymiaru składek, wynikającej z kosztów zakwaterowania ubezpieczonych. Przy czym, Sąd Apelacyjny wyraźnie wskazał, że ciężar wykazania, iż faktycznie poniesione przez płatnika koszty były inne niż wykazane przez pozwanego, spoczywa na odwołującym. Identyczne stanowisko zajął Sąd Apelacyjny w Poznaniu, również w analogicznej sprawie, o identycznym stanie faktycznym, w wyroku z dnia 9 lutego 2023 r. sygn. III AUa 113/21. Natomiast w uzasadnieniu ww. wyroków Sąd Apelacyjny w Poznaniu przedstawił argumentację prawną dotyczącą zakwalifikowania kosztów noclegu finansowanych przez płatnika składek jako świadczenia wchodzącego do podstawy wymiaru składek.

Sąd I instancji podzielił ww. stanowisko, wskazując, że alogiczne stanowisko zajął też Sąd Apelacyjny w Poznaniu m.in. w wyroku z dnia 2 czerwca 2021 r. sygn. III AUa 1021/19, w wyroku z dnia 2 lipca 2019 r. sygn. akt III AUa 351/18.

Powyższe wynika również z wyroku Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 2013 r. (I UK 600/12), w którym stwierdzono, że świadczenia poniesione przez pracodawcę z tytułu zapewnienia pracownikowi noclegu na koszt pracodawcy powodują określony ubytek w majątku pracodawcy, powiększając o taką kwotę majątek pracownika. Takie stanowisko zostało też wyrażone również w wyrokach Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2016 r. sygn. II UK 96/15 i z dnia 30 października 2013 r. sygn. II UK 112/13. Wykładnia ta akceptowana była w orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyroki z dnia 12 września 2012 r. sygn. akt II UK 45/12, z dnia 19 listopada 2012 r., sygn. akt II UK 96/12).

Reasumując uznał, koszty noclegów ubezpieczonych, sfinansowanych przez płatnika składek wchodzą do podstawy wymiaru składek.

Przechodząc do dalszej części rozważań podkreślił, że powołując się na treść art. 46 ust. 1 ustawy systemowej, Sąd Apelacyjny w Poznaniu w powołanych wyżej uzasadnieniach wyroków z dnia 8 lutego 2023 r. i 9 lutego 2023 r. wskazał, że powinnością odwołującego było obliczenie, potrącenie, rozliczenie i opłacenie składek należnych od wszystkich przychodów zainteresowanego, w tym od wartości udzielonych mu świadczeń w naturze w postaci kosztów zakwaterowania.
Prawidłowe wykonanie tego obowiązku nie było możliwe bez prowadzenia dokumentacji odnoszącej się do ewidencji kosztów ponoszonych przez pracodawcę z tego tytułu wobec każdego pracownika w rozliczeniu miesięcznym. Taki obowiązek dla pracodawcy wynika wprost ze wskazanych wyżej przepisów ustawy systemowej, a jego niedopełnienie nie może działać na korzyść odwołującej się spółki w tym sensie, że zostanie zwolniona z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia pracowników od kwoty wartości pieniężnej tych świadczeń w naturze.
Skoro z twierdzeń samej spółki wynika, że brak możliwości ustalenia kosztów zakwaterowania poszczególnych pracowników w okresach miesięcznych wynika z braku po jej stronie dokumentacji umożliwiającej zindywidualizowanie tej wartości, to nie ma podstaw do wyciągania z tego negatywnych skutków procesowych dla organu rentowego. Organ ten jako uprawniony do dokonywania kontroli wykonywania zadań i obowiązków w zakresie ubezpieczeń społecznych przez płatników składek (art. 86 ust. 1 ustawy systemowej) ma prawo żądać od płatników wszelkich informacji (art. 87 ust. 1 ustawy systemowej) odnośnie do prawidłowości i rzetelności obliczania, potrącania i opłacania składek (art. 86 ust. 1 ustawy systemowej).
Sąd Apelacyjny w Poznaniu wskazał również, iż w wyroku z dnia 22 stycznia 2020 r. o sygn. I UK 346/18, Sąd Najwyższy podał, że w ocenie skarżącego do podstawy wymiaru składek nie powinny być wliczane przychody, których na skutek działania płatnika nie można ściśle udokumentować. Osobliwość tego spostrzeżenia polega na tym, że przyjęcie takiego stanowiska zachęcałaby płatników do nieprowadzenia jakiejkolwiek dokumentacji. Odpowiedzią orzecznictwa na tego rodzaju pomysł jest staranna wykładnia art. 46 ust. 1 ustawy systemowej (ostatnio przedstawiona w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2013 r., I UK 156/13). Wskazano w nim, że z przywołanego przepisu można wyprowadzić tezę, że powinnością płatnika składek jest obliczenie, potrącenie, rozliczenie i odprowadzenie składek należnych od wszystkich przychodów zainteresowanych, w tym od wartości udzielonych im świadczeń w naturze w postaci kosztów zakwaterowania za granicą. Sąd Najwyższy wskazał, że wykonywanie obowiązków płatnika statuowanych w art. 46 ust. 1 ustawy systemowej wymaga ustalenia wartości przedmiotowego świadczenia w naturze w relacji do poszczególnych uprawnionych. Nie jest zatem możliwe prawidłowe wywiązanie się z obowiązków bez prowadzenia dokumentacji odnoszącej się do ewidencji kosztów ponoszonych przez pracodawcę z tego tytułu wobec każdego pracownika w rozliczeniu miesięcznym, a przynajmniej zawierającej takie dane, które umożliwiłyby zindywidualizowanie kosztów pracodawcy ponoszonych w stosunku do poszczególnych pracowników w okresach rozliczeniowych. Wskazano tam również, że obowiązek pracodawcy dokumentowania wypłacanego wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą odrębnie dla każdego pracownika jest też określony w § 8 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 z późn. zm.), jak i w przepisach ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości.
W toku niniejszego postępowania ZUS wyjaśniał okoliczności istotne dla wyliczenia kosztów pracodawcy wobec konkretnego pracownika. Dokonując czynności kontrolnych wezwano płatnika składek (...) – Zakład (...) na piśmie, o ustalenie miesięcznych imiennych wykazów kosztów poniesionych z tytułu zakwaterowania pracowników. Płatnik nie sporządził wykazów, tłumacząc że nie jest w stanie wykazać kwot faktycznie poniesionych, nie jest możliwe sporządzenie imiennych wykazów przedmiotowych świadczeń. Płatnik składek wyjaśnił, że po wygranym przetargu, tydzień przed rozpoczęciem nowej inwestycji robił rezerwację miejsc noclegowych na okres jednego miesiąca. Rezerwacja była dokonywana „z góry”, przy hipotetycznym założeniu, ile osób pracujących przy danej inwestycji mogłoby skorzystać z noclegu. Koszty noclegów opłacane są z góry, niezależnie od tego czy wszystkie zarezerwowane miejsca zostaną wykorzystane. Odwołujący wskazywał w procesie jak również w postępowaniu administracyjnym, że nie może przedstawić ewidencji osób korzystających z noclegów bo takiej nie prowadził i w związku z tym przypisać do konkretnego pracownika kwoty odzwierciedlającej wartość noclegu. Wobec powyższego, w takiej sytuacji, gdy płatnik z powodu niedopełnienia ciążącego na nim obowiązku wynikającego z powołanych wyżej przepisów nie był w stanie przedstawić wykazów odzwierciedlających wartość świadczeń udzielonych faktycznie poszczególnym pracownikom, jedyną podstawą umożliwiającą organowi rentowemu wyliczenie należności składkowych z tego tytułu było tzw. hipotetyczne wyliczenie wartości tych świadczeń, niezależnie od tego, że jak podnosił odwołujący się, hipotetyczne wyliczenie nie ma nic wspólnego z rzeczywistymi kosztami poniesionymi przez spółkę, albowiem nie było sporządzane w oparciu o dokumenty finansowe oraz faktyczny czas pobytu pracowników na terenie określonej miejscowości, albowiem zdarzało się, że dana kwatera była zapłacona z góry a faktyczny czas pobytu pracowników był zdecydowanie krótszy, albo z noclegów korzystało mniej pracowników niż miejsc.

W toku postępowania sądowego stało się jasnym, że dokonane przez ZUS ustalenia odnośnie jednostkowego kosztu noclegu są wadliwe (z powodu jakości materiału przedłożonego przez płatnika składek w toku kontroli). Ta wadliwość wynikała z okoliczności, iż nie wszystkie osoby wykonujące na rzecz płatnika pracę w ramach robót „wyjazdowych”, korzystały z zapewnionego przez niego noclegu.

Podkreślił, że wadliwość tych ustaleń działa z korzyścią dla płatnika składek, ponieważ dla ustalenia rzeczywistej wartości kosztu jednostkowego noclegu, należałoby kwotę z faktury dzielić przez mniejszą liczbę osób korzystających z noclegu.

W rezultacie daje to koszt jednostkowy noclegu wyższy, niż koszt przyjęty przez organ rentowy w zaskarżonych decyzjach. Nie ma jednak podstaw prawnych, aby na skutek odwołania płatnika „uzdrowić” wadliwość – co do wysokości – zaskarżonej decyzji, przez jej zmianę na niekorzyść odwołującego.

Reasumując, ustalenie że należny przypis składki wynosi co najmniej tyle, ile naliczył ZUS, może prowadzić co najwyżej do oddalenia odwołania.

Gdyby bowiem przyjąć w ww. wyliczeniach, że pracownicy biurowi nie korzystali z noclegów, to ponowne dzielenie kwoty faktur spowodowałoby wyłącznie wyższy przypis przychodu pozostałym pracownikom korzystającym z noclegów – w tym ubezpieczonym w niniejszej sprawie.

W konsekwencji, nawet gdyby dokonać wyliczeń z wyłączeniem ww. osób nie korzystających z noclegów finansowanych przez płatnika, to i tak decyzja nie mogłaby zostać zmieniona – bo z prostego rachunku matematycznego wynika, że wyliczenie przychodu ubezpieczonych w niniejszej sprawie, którzy korzystali z noclegów, byłoby wyłącznie wyższe.

Podzielić należy stanowisko ugruntowane w orzecznictwie, że jeśli organ rentowy w wyniku przeprowadzonego postępowania kontrolnego ustali, iż płatnik nie uiścił prawidłowo składek na ubezpieczonych, w toku postępowania odwoławczego przed sądem ubezpieczeń społecznych, to na płatniku spoczywa ciężar wykazania, iż składki zostały przez niego opłacone w prawidłowej wysokości (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 13.12.2017 r., sygn. akt III AUa 1125/17).

W zastrzeżeniach do protokołu kontroli, złożonych do organu rentowego w dniu 8 października 2018r., płatnik składek zakwestionował prawidłowość ustaleń w zakresie kwoty stanowiącej podstawę dla obliczenia składek, tj. kwoty przychodu wynikającego z nieodpłatnego korzystania z pomieszczeń w hotelach robotniczych, jednakże sam nie przedstawił żadnych dowodów, które mogłyby podważyć zasadność wyliczeń sporządzonych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Jak podał wówczas płatnik, w jego ocenie, „brak jest możliwości dokonania ustaleń, które pozwalałyby z kolei na dokonanie oceny w zakresie prawidłowości naliczenia składek”.

W związku z powyższym, niemożliwe okazało się prawidłowe wywiązanie się przez płatnika składek z obowiązków określonych w ustawie bez prowadzenia dokumentacji odnoszącej się do ewidencji kosztów ponoszonych przez pracodawcę z tego tytułu wobec każdego pracownika w rozliczeniu miesięcznym, a przynajmniej zawierającej takie dane, które umożliwiłyby zindywidualizowanie kosztów pracodawcy ponoszonych w stosunku do poszczególnych pracowników w okresach rozliczeniowych. Takiej ewidencji bowiem odwołujący płatnik składek nie prowadził. Co więcej, jak wyżej zostało to wskazane (por. uzasadnienie powołanych wyżej wyroków SA w Poznaniu z 8 lutego 2023 r. i 9 lutego 2023 r.), taki obowiązek dla pracodawcy wynika wprost z przepisów ustawy systemowej, a jego niedopełnienie nie może działać na korzyść odwołującego się płatnika w tym sensie, że zostanie on zwolniony z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia pracowników od kwoty wartości pieniężnej tych świadczeń w naturze. Ponadto, przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do wręcz zachęcenia płatników składek do nieprowadzenia jakiejkolwiek dokumentacji.

Kierując się rozkładem ciężaru dowodu według przedstawionych wyżej reguł, Sąd I instancji stwierdził, że odwołujący nie podołał wykazaniu rzeczywistych kosztów noclegów poniesionych na rzecz ubezpieczonych P. S. (1), S. S., T. S. (2), T. S. (1), R. Z., natomiast przyjęta przez organ rentowy metodologia ustalenia przychodu uwzględniającego koszty zakwaterowania, w sytuacji braku możliwości dokonania precyzyjnych wyliczeń, jest jedyną obiektywną metodą w realiach przedmiotowej sprawy.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych koszty zakwaterowania przypadające na ubezpieczonego obliczył na podstawie przedłożonych w toku kontroli faktur VAT. Kwoty z faktur za dany miesiąc zostały zsumowane przez organ rentowy, a następnie podzielone przez ilość przepracowanych dni w danym miesiącu przez osoby pracujące w terenie. Podkreślenia wymaga również, że w przypadku ubezpieczonych S. S., T. S. (1), R. Z., ustalając dni korzystania z noclegów, pozwany kierował się przedłożonymi przez płatnika listami obecności. Ponowne przedłożenie list obecności ww. osób w toku postępowania sądowego nic nie zmienia - płatnik przedłożył bowiem te same listy obecności już na etapie postępowania kontrolnego i zostały one uwzględnione przez pozwanego w określeniu przychodu wskazanego w zaskarżonych decyzjach (vide: również pismo pozwanego z 13 listopada 2023 r. k. 268 akt sąd.). Natomiast ubezpieczeni P. S. (1), T. S. (2), którzy nie potwierdzali obecności na listach przyznali, że korzystali z noclegów zapewnionych przez płatnika.

W ten sposób został ustalony dzienny przychód zakwaterowanego, który to następnie organ rentowy pomnożył przez ilość dni pracy danej osoby w danym miesiącu. Jak już wyżej wywiedziono, wadliwość co do wysokości zaskarżonych decyzji nie wynika z przyjętej metody obliczenia, a z przyjęcia błędnych danych co do liczby nocujących, do czego też przyczynił się płatnik w toku kontroli.

Najistotniejsze jednak jest przy tym to, że wadliwość ta jest korzystna dla płatnika, prowadząca do przypisu składki niższej, niż należna (dokonanie takiego podziału na mniejszą ilość osób tj. z wyłączeniem „pracowników biurowych” nie korzystających z noclegów prowadziłoby bowiem do wyższego - niż ta która została podana w decyzjach - przypisu składki dla płatnika składek).

Płatnik podnosił również, iż organ rentowy niesłusznie przyjął do dokonania obliczeń, że wszystkie zarezerwowane przez płatnika miejsca noclegowe były wykorzystywane przez pracowników, podczas gdy wykorzystano jedynie część z zarezerwowanych miejsc i opłaconych noclegów. Płatnik nie wykazał jednak rzeczywistego poziomu wykorzystania tychże miejsc.Bardziej miarodajnej ewidencji płatnik nie przedstawił.

Sąd I instancji podkreślił, że obecnie – w okolicznościach sprawy – nie jest możliwym dokładne ustalenie, kiedy faktycznie miało miejsce korzystanie przez ubezpieczonych z noclegów. Bliższe dookreślenie tej spornej okoliczności zeznaniami ubezpieczonych nie powiodło się. Także w tej kwestii brakuje ewidencji, którą mógł i powinien prowadzić płatnik.

W dalszej części uzasadnienia podkreślił, iż brak stosownej dokumentacji obciąża płatnika, a nie organ rentowy, co oznacza, że podważenie stanowiska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych może nastąpić jedynie poprzez wykazanie, iż płatnik składek faktycznie poniósł koszty w innej wysokości, różniącej się od tej określonej przez ZUS. Samo ograniczenie się do twierdzeń, że sporządzone przez organ rentowy zestawienia nie odzwierciedlają rzeczywistych kosztów zakwaterowania jest niewystarczające. Zwłaszcza, że płatnik składek w toku postępowania, niejednokrotnie wskazywał, iż nie jest w stanie na podstawie posiadanych dokumentów poczynić ustaleń w zakresie wykorzystania przez pracowników miejsc noclegowych, zaś odtworzenie stanu faktycznego z uwagi na znaczący upływ czasu jest niemożliwe.

Sąd Okręgowy ponownie przeanalizował akta kontroli ZUS wskazując, iż na ich podstawie niemożliwe jest realne odzwierciedlenie listy pracowników, którzy korzystali z noclegów oferowanych przez płatnika składek.

Przysporzenie na rzecz ubezpieczonych dodatkowej korzyści w postaci nieodpłatnego świadczenia, które w niniejszej sprawie przybrało formę noclegu, a z którą to wiąże się konieczność naliczenia składek na ubezpieczenie społeczne, winno mieć charakter zindywidualizowany, rzeczywisty i wymierny oraz opierać się na dokumentach. Nie oznacza to jednak, iż w ich braku, spowodowanym niewłaściwym działaniem pracodawcy na skutek jego oczywistych zaniedbań, należy odstąpić od wyliczenia takiej korzyści w odniesieniu do każdego z ubezpieczonych. Przypisanie takiej korzyści ad personam było jak najbardziej możliwe w czasie rzeczywistym i z całą pewnością do wykazania przez płatnika składek. Jednakże jedyne czym dysponował organ rentowy w tym zakresie to same wyjaśnienia płatnika składek, iż zapewnia on nocleg swoim pracownikom, faktury VAT za nocleg oraz wykaz zatrudnionych osób z danego okresu.

Ponadto, przez okres kilku lat płatnik składek miał wystarczająco dużo czasu, by zdobyć lub odtworzyć dokumentację na poparcie swoich zarzutów, pozwalającą na poczynienie ustaleń zgodnie z jego twierdzeniami. Wbrew twierdzeniu płatnika, upływ czasu nie jest w sprawie na tyle znaczący, ażeby uniemożliwił wykazanie kto korzystał z oferowanych przez niego noclegów i ile konkretnie kosztowały noclegi poszczególnych osób. W tym miejscu ponownie trzeba zwrócić uwagę na obowiązki płatnika wynikające z art. 46 ust. 1 ustawy systemowej, który obliguje go do prawidłowego odprowadzania składek za poszczególnych pracowników na bieżąco, nawet bez ingerencji organu rentowego, czy też Sądu.

Podsumowując, należało przyjąć zatem, że w okresach objętych kontrolą, tj. od stycznia 2015r. do sierpnia 2016r. w przypadku P. S. (1), od stycznia 2015r. do sierpnia 2015r. w przypadku T. S. (2), od stycznia 2015r. do stycznia 2017r. w przypadku S. S., od stycznia 2015 r. do kwietnia 2018 r. w przypadku T. S. (1) i od stycznia 2015 r. do kwietnia 2018 r. w przypadku R. Z., ubezpieczeni osiągnęli przychód podlegający oskładkowaniu i to w wysokości co najmniej określonej przez pozwany organ rentowy, a odwołujący nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących, że było inaczej.

Dokonanie przez organ rentowy ustaleń w zakresie określenia wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w drodze uśrednionych obliczeń jest zasadne w sytuacji, gdy płatnik składek z powodu niedopełnienia ciążącego na nim obowiązku nie jest w stanie przedstawić odpowiednich dowodów umożliwiających dokładne określenie wysokości podstawy wymiaru składek (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.09.2012 r., sygn. II UK 45/12).

Mając to wszystko na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku.

O kosztach procesu w punkcie IV sentencji, orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935 ze zm.), stosując:

- § 2 pkt 3 – w sprawie dotyczącej P. S. (1) i S. S., T. S. (2) tj. po 900 zł

- § 2 pkt 4– w sprawie dotyczącej T. S. (1) i R. Z. tj. po 1800 zł i mając na względzie okoliczność, iż wartość przedmiotu sporu w tego rodzaju sprawach nie stanowi ustalona decyzją podstawa wymiaru składki, a wartość samej składki.

Wartość przedmiotu sporu podana przez pozwanego (k. 297 akt sąd.) nie była kwestionowana przez odwołującego płatnika składek.

W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych o należności z tytułu składek i wysokość zadłużenia stawkę wynagrodzenia radcy prawnego ustala się na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tak: uchwała SN z 03.10.2019 r., III UZP 9/19).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł płatnik składek (...) Zakład (...) w G. zaskarżając go w części, tj. pkt III i IV wyroku i zarzucając mu:

I.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

1)  przepisu art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 ust 9 i w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w zw. z art. art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., poprzez niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, że ubezpieczeni osiągnęli przychód z tytułu innych nieodpłatnych świadczeń w postaci skorzystania ze sfinansowanego przez płatnika jako pracodawcę noclegu w hotelu pracowniczym podczas gdy, wydatek w postaci opłacenia noclegu stanowił w swej istocie koszt działalności przedsiębiorstwa powoda, poniesiony przez powoda w celu zapewnienia noclegów pracownikowi jest świadczeniem poniesionym w interesie pracodawcy, ponieważ to właśnie pracodawcy przyniosło konkretną i wymierną korzyść w postaci prawidłowo i efektywnie wykonanej przez pracownika pracy, a nie stanowiło po stronie pracownika - który nie był w żadnej mierze zobowiązany do skorzystania z zaoferowanego noclegu - żadnej korzyści lub przysporzenia, któremu można przypisać cechy przychodu, rozumianego jako powiększenie aktywów lub uniknięcia wydatku, który mógłby stanowić przychód pracownika z tytułu stosunku pracy,

2)  przepisu art. 6 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie i niezasadne przeniesienie ciężaru dowodu na powoda jako adresata zaskarżonych decyzji, podczas gdy, ciężar udowodnienia faktów uzasadniających prawidłowość wydania zaskarżonych decyzji spoczywa na pozwanym - ZUS jako wywodzącym z faktów korzystania przez pracowników powoda z nieodpłatnych noclegów oraz ich kosztu - skutki prawne.

II.  Naruszenie przepisów postępowania:

1)  przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie dowolnej oceny dowodów, skutkujących błędnym przyjęciem, że:

⚫

wszystkie zarezerwowane miejsca noclegowe przez płatnika opłacone na fakturze w oparciu o którą pozwany ZUS dokonał wadliwego wyliczenia przychodu, były wykorzystywane przez ubezpieczonych podczas gdy, pracownicy płatnika wykorzystywali jedynie część zarezerwowanych i opłaconych w całości noclegów, a nadto faktury VAT w oparciu o które ZUS dokonał wyliczeń zawierały inne usługi, niezwiązane z ubezpieczonymi,

⚫

kwoty wyliczone w zaskarżonych decyzjach odpowiadają rzeczywistemu kosztowi noclegów, podczas gdy, sposób wyliczenia „przychodu” opisany w uzasadnieniu zaskarżonego pozwu, jest jedynie hipotetyczny i oparty na błędnych założeniach, że cała kwota faktury VAT dotyczy zakwaterowania pracowników, oraz że wszystkie opłacone miejsca zostały wykorzystana oraz co do liczby ubezpieczonych korzystających z noclegu skutkujące błędnym obliczeniem przychodu przypisanego ubezpieczonym w następstwie dokonania podzielenia kwot z faktur VAT zapłaconych przez płatnika za miejsca noclegowe, przez sumę dni roboczych ubezpieczonych zrealizowanych na inwestycjach poza siedzibą przedsiębiorstwa płatnika, niezależnie od okoliczności, czy ubezpieczeni wykorzystali wszystkie zarezerwowane noclegi

⚫

i z tego względu nie pozostaje w żadnym związku z rzeczywistym stanem faktycznym, jaki ZUS mógłby ustalić przy rzetelnym przeprowadzeniu postępowania dowodowego przed wydaniem zaskarżonych decyzji, chociażby poprzez przesłuchanie ubezpieczonych

⚫

a ponadto:

a)  sposób dokonania wyliczenia urąga wszelkim regułom matematyki, doprowadzając do absurdalnych wyników, wedle których powstają różnice jednostkowego kosztu noclegu w tym samym miejscu w kolejnych miesiącach,

b)  koszt noclegu został przez ZUS wyliczony na podstawie kwoty całej faktury w wyniku równania o wątpliwych walorach matematycznych - jak powyżej wskazano, dającego różne koszty jednostkowego noclegu w poszczególnych miesiącach, podczas gdy, koszt jednostkowy noclegu jest wskazany wprost na fakturze VAT i to on a nie kwota sumaryczna faktury powinien służyć za podstawę wyliczeń kosztu noclegu.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł:

1)  o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i zmianę przedmiotowych decyzji, poprzez ustalenie, że wskazane w tych decyzjach kwoty przychodów z tytułu sfinansowania kosztów pobytu w hotelu nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne i ubezpieczenie zdrowotne,

2)  o zasądzenie pod pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa adwokackiego za I i II instancję

ewentualnie:

3)  o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację odwołującego (...) Zakład (...) w G. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja odwołującego (...) - Zakład (...) w G. jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał dowodowy poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, z których wyprowadził prawidłowe wnioski. Sąd Odwoławczy w pełni podziela te ustalenia, jak również rozważania prawne leżące u podstaw zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji przyjmuje je za własne.

Argumenty przedstawione w treści apelacji, nie podważyły w żaden sposób zasadności stanowiska Sądu I instancji.

Przypomnieć należy, że kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie charakteru wypłat określonych przez pracodawcę jako koszty noclegu – w wysokościach i za okresy szczegółowo wymienione w zaskarżonych decyzjach. W sprawie należało zatem rozstrzygnąć czy po stronie pracowników w związku z finansowaniem noclegów hotelowych powstał przychód.

Przechodząc w dalszej kolejności do wskazania materialnoprawnej podstawy rozstrzygnięcia, przypomnieć należy, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. l pkt l stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. la i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Z kolei art. 4 pkt 9 ustawy jako przychód definiuje: przychody w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy.

W art. 12 ust. l ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm.) ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem przychodu ze stosunku pracy, tj.: za przychód uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w dniu 18 grudnia 1998 r. wydane zostało rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 161 poz. 1106 ze zm.). W § 2 tego rozporządzenia wskazano, które przychody nie stanowią podstawy wymiaru składek. W ten sposób zgodnie z § 2 pkt 15 podstawy wymiaru składek nie stanowią m.in.: diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że nie było w sprawie sporu co do tego, że wykonywanie przez wszystkich ubezpieczonych pracy w poszczególnych miejscowościach nie odbywało się w ramach podróży służbowych. Ubezpieczeni przyznali, iż wiedzieli i godzili się, że będą wykonywać pracę w różnych miejscowościach, w których odwołujący wygra przetarg na swoje usługi i że będzie to praca w tzw. „delegacji” i na to się godzili. Nie było sporu co do tego, że to właśnie pracodawca zapewniał ubezpieczonym bezpłatne noclegi.

W tym miejscu wskazać należy, że Sąd Apelacyjny podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10.12.2015 r., III UZP 14/15, OSNP 2016/6/74, LEX nr 1932285, zgodnie z którym pojęcie przychodu określone w art. 4 ust. 9 ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2015 r., poz. 121 ze zm.) obejmuje wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników i tym samym stanowi podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w rozumieniu art. 18 ust. 1 tej ustawy. W szerokich wywodach uzasadnienia uchwały Sąd Najwyższy odniósł się m.in. do wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2.10.2014 r., II FSK 2387/12 (LEX nr 1521350) oraz z dnia 23.07.2015 r., II FSK 1689/13 (LEX nr 1758731), a także rozważań przedstawionych w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8.07.2014 r., K 7/13 (OTK-A 2014 Nr 7, poz. 69), ostatecznie przyjmując, że o ile na gruncie ustawy podatkowej i ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych pojęcie „przychód” jest wspólne, o tyle przepisy prawa ubezpieczeń zawierają autonomiczne unormowania dotyczące „wyłączenia z podstawy wymiaru składek niektórych rodzajów przychodów” (art. 21 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Na mocy delegacji zawartej w tym przepisie, wyłączeniu z podstawy wymiaru składek podlegają wymienione w § 2 rozporządzenia, przychody ujęte w art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej, a do nich nie należy wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, co przesądza o tym, że tego rodzaju nieodpłatne świadczenie podlega „oskładkowaniu”.

Stanowisko wyrażone w powołanej uchwale jest już ugruntowane, co znajduje wyraz również w wyrokach Sądu Najwyższego z 29 listopada 2017 r. I UK 99/17, z 20 marca 2018 r. I UK 221/17, w postanowieniu z 27 marca 2018 r. I UK 329/17, w postanowieniu z 4 kwietnia 2019 r. I UK 149/18. Także w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zagadnienie to jest już jednolicie rozstrzygane. W wyroku z 6 marca 2020 r. w sprawie II FSK 800/18 Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wydatki ponoszone przez pracodawcę na zapewnienie noclegu w miejscu wykonywania przez niego pracy na rzecz pracodawcy, z wyłączeniem podróży służbowej, o której mowa w art. 77 ⁵ k.p., będą stanowić dla pracownika przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Tożsama argumentacja została wyrażona między innymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2021 r. w sprawie II FSK 3221/18.

Zarówno sytuacja faktyczna, której skutkiem była wywołana uchwała Sądu Najwyższego (Sąd Apelacyjny w Poznaniu zwrócił się z zapytaniem prawnym z uwagi na powzięte wątpliwości prawne oraz w trosce o jednolitość orzecznictwa drugoinstancyjnego), jak i autorytet Sądu Najwyższego, przemawia za pełną akceptacją stanowiska Sądu Najwyższego nie tylko w sprawie, w której pytanie prawne zostało zadane, ale także w innych sprawach w tożsamej materii.

Podsumowując, uznać należało, że zakwaterowanie ubezpieczonych na koszt pracodawcy stanowi niewątpliwie świadczenie w naturze, którego wartość pieniężna jest przychodem danego pracownika ze stosunku pracy, uwzględnianym w podstawie wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Powyższe oznacza, że nie ma racji apelujący twierdząc, że odwołania płatnika składek były trafne co do zasady, bowiem jak już była mowa wyżej koszty ponoszone przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników winny podlegając oskładkowaniu.

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy systemowej, obowiązek obliczania, potrącania z dochodów ubezpieczonych, rozliczania oraz opłacania należnych składek za każdy miesiąc kalendarzowy, według zasad wynikających z przepisów ustawy, spoczywa na płatniku składek. W stosunku do pracowników płatnikiem składek jest pracodawca (art. 4 pkt 2 lit. a ustawy systemowej). Wynika z tego, że powinnością odwołującej się spółki było obliczenie, potrącenie, rozliczenie i opłacenie składek należnych od wszystkich przychodów zainteresowanych, w tym od wartości udzielonych im świadczeń w naturze w postaci kosztów zakwaterowania (noclegów). Prawidłowe wykonanie tego obowiązku nie było możliwe bez prowadzenia dokumentacji odnoszącej się do ewidencji kosztów ponoszonych przez pracodawcę z tego tytułu wobec każdego pracownika w rozliczeniu miesięcznym. Taki obowiązek dla pracodawcy wynika wprost ze wskazanych wyżej przepisów ustawy systemowej, a jego niedopełnienie nie może działać na korzyść odwołującej się spółki w tym sensie, że zostanie zwolniona z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia pracowników od kwoty wartości pieniężnej tych świadczeń w naturze. Skoro z twierdzeń samej spółki wynika, że brak możliwości ustalenia kosztów zakwaterowania poszczególnych pracowników w okresach miesięcznych wynika z braku po jej stronie dokumentacji umożliwiającej zindywidualizowanie tej wartości, to nie ma podstaw do wyciągania z tego negatywnych skutków procesowych dla organu rentowego. Organ ten jako uprawniony do dokonywania kontroli wykonywania zadań i obowiązków w zakresie ubezpieczeń społecznych przez płatników składek (art. 86 ust. 1 ustawy systemowej) ma prawo żądać od płatników wszelkich informacji (art. 87 ust. 1 ustawy systemowej) odnośnie do prawidłowości i rzetelności obliczania, potrącania i opłacania składek (art. 86 ust. 1 ustawy systemowej).

W wyroku z 22.01.2020 r. sygn. I UK 346/18 rozpoznając skargę kasacyjną Sąd Najwyższy podał, że w ocenie skarżącego do podstawy wymiaru składek nie powinny być wliczane przychody, których na skutek działania płatnika nie można ściśle udokumentować. Osobliwość tego spostrzeżenia polega na tym, że przyjęcie takiego stanowiska zachęcałaby płatników do nieprowadzenia jakiejkolwiek dokumentacji. Odpowiedzią orzecznictwa na tego rodzaju pomysł jest staranna wykładnia art. 46 ust. 1 ustawy systemowej (ostatnio przedstawiona w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 03.12.2013 r., I UK 156/13, OSNP 2015 Nr 2, poz. 25). Wskazano w nim, że z przywołanego przepisu można wyprowadzić tezę, że powinnością płatnika składek jest obliczenie, potrącenie, rozliczenie i odprowadzenie składek należnych od wszystkich przychodów zainteresowanych, w tym od wartości udzielonych im świadczeń w naturze w postaci kosztów zakwaterowania za granicą. Sąd Najwyższy wskazał, że wykonywanie obowiązków płatnika statuowanych w art. 46 ust. 1 ustawy systemowej wymaga ustalenia wartości przedmiotowego świadczenia w naturze w relacji do poszczególnych uprawnionych. Nie jest zatem możliwe prawidłowe wywiązanie się z obowiązków bez prowadzenia dokumentacji odnoszącej się do ewidencji kosztów ponoszonych przez pracodawcę z tego tytułu wobec każdego pracownika w rozliczeniu miesięcznym, a przynajmniej zawierającej takie dane, które umożliwiłyby zindywidualizowanie kosztów pracodawcy ponoszonych w stosunku do poszczególnych pracowników w okresach rozliczeniowych. Wskazano tam również, że obowiązek pracodawcy dokumentowania wypłacanego wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń związanych z pracą odrębnie dla każdego pracownika jest też określony w § 8 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28.05.1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracownika (Dz. U. Nr 62, poz. 286 z późn. zm.), jak i w przepisach ustawy z dnia 29.09.1994 r. o rachunkowości (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 330). Sąd Najwyższy rozpoznający skargę kasacyjną podzielił przedstawioną wyżej interpretację.

Jak wynika z akt niniejszej sprawy, w toku postępowania ZUS wyjaśniał, że w czasie czynności kontrolnych wezwano płatnika na piśmie do przesłania - przedstawienia miesięcznych imiennych wykazów kosztów poniesionych z tytułu zakwaterowania pracowników. Płatnik nie sporządził wykazów tłumacząc, że nie jest w stanie wykazać kwot faktycznie poniesionych, nie jest możliwe sporządzenie imiennych wykazów przedmiotowych świadczeń. Wyjaśnił, że po wygranym przetargu, tydzień przed rozpoczęciem nowej inwestycji dokonywał rezerwacji miejsc noclegowych na okres jednego miesiąca. Rezerwacja była czyniona „z góry”, przy hipotetycznym założeniu, ile osób pracujących przy danej inwestycji mogłoby skorzystać z noclegu. Koszty noclegów opłacane są z góry, niezależnie od tego czy wszystkie zarezerwowane miejsca zostaną wykorzystane.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że odwołujący nie prowadził ewidencji osób korzystających z noclegów. W takiej sytuacji, gdy spółka z powodu niedopełnienia ciążącego na niej obowiązku nie była w stanie przedstawić wykazów odzwierciedlających wartość świadczeń udzielonych faktycznie poszczególnym pracownikom, jedyną podstawą umożliwiającą organowi rentowemu wyliczenie należności składkowych z tego tytułu było tzw. hipotetyczne wyliczenie wartości tych świadczeń, niezależnie od tego, że jak podnosiła odwołująca się „hipotetyczne wyliczenie nie ma nic wspólnego z rzeczywistymi kosztami poniesionymi przez spółkę, albowiem nie było sporządzane w oparciu o dokumenty finansowe oraz faktyczny czas pobytu pracowników na terenie określonej miejscowości. Zdarzało się bowiem, że dana kwatera była opłacona z góry, a faktyczny czas pobytu pracowników był zdecydowanie krótszy, albo były opłacane cztery miejsca na kwaterze, w sytuacji gdy mieszkało tam dwóch pracowników. Sąd Apelacyjny z kolei podkreśla ponownie, że brak stosownej ewidencji obciąża spółkę, a nie organ rentowy.

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że organ rentowy koszty zakwaterowania przypadające na każdego z ubezpieczonych w okresach objętych decyzjami (koszt jednostkowego noclegu) ustalił w ten sposób, że kwoty z faktur wystawionych za usługę zakwaterowania, dotyczących danego miesiąca, dzielił przez liczbę osób (wraz z płatnikiem) pracujących w tym miesiącu poza siedzibą firmy i liczbę przypadających w tym miesiącu dni roboczych. Tak ustalony dzienny przychód, dla ustalenia przychodu miesięcznego danego ubezpieczonego z tytułu zapewnienia noclegu, pozwany mnożył przez liczbę dni pracy w terenie danej osoby w

Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy ubezpieczony zmieniał miejsce pracy w zależności od miejsca robót, a więc miejscem jego pracy była każdorazowo miejscowość aktualnie realizowanej inwestycji. W rzeczywistych warunkach zatrudnienia ubezpieczonego, mamy więc do czynienia z typowym przykładem konstrukcji „ruchomego” (zmiennego) miejsca pracy. Tym samym trudno mówić o jakiejkolwiek incydentalności czy okazjonalności wyjazdów. Co więcej świadczenie pracy w takim charakterze odbywało się zgodnie z treścią zawartych umów o pracę. Praca w terenie stanowiła immanentną cechę jego stosunku pracy. Była prostą i oczywistą konsekwencją specyfiki działalności odwołującego, świadczącego usługi budowlane na terenie całego kraju.

Mając na uwadze powyższe – w ocenie Sądu Apelacyjnego - Sąd I instancji zasadnie uznał, że organ rentowy prawidłowo uwzględnił w podstawie wymiaru składek przychód osiągnięty przez ubezpieczonych z tytułu zakwaterowania (noclegów), szczegółowo określony w zaskarżonych decyzjach.

Wskazane w apelacji zarzuty choć są dość obszerne, ale w żadnej mierze nie podważyły prawidłowych ustaleń Sądu I instancji. Zarzuty i twierdzenia apelującego w istocie swej sprowadzają się do powielenia wcześniej już przedstawianego stanowiska (przed Sądem Okręgowym) i do przedstawienia własnej subiektywnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego oraz interpretacji obowiązujących przepisów prawa, a z takim stanowiskiem odwołującego w ocenie Sądu Apelacyjnego nie sposób się zgodzić. Zauważyć należy, że Sąd I instancji w sposób szczegółowy przedstawił stanowisko jakim się kierował przy wydaniu wyroku oraz wystarczająco go uzasadnił, z kolei Sąd Odwoławczy po ponownej weryfikacji niniejszej sprawy stanowisko Sądu I instancji całkowicie podziela.

Reasumując, w wyniku kontroli instancyjnej orzeczenia Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a apelacja odwołującego jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c. podlega oddaleniu (pkt 1 wyroku).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c., w zw. z § 2 ust. 4 i w zw. z § 9 ust. 2 § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od odwołującego A. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Zakład (...) w G. - jako strony przegrywającej - na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w Z. kwotę 4725 zł (3x675 zł + 2x1350zł – tj. 75 %) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej (punkt 2 wyroku).

sędzia Marta Sawińska