Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Dorota Goss-Kokot

Sędziowie: Małgorzata Aleksandrowicz

(del.) Przemysław Horak

Protokolant: Krystyna Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2020 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy R. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawnych

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 29 maja 2019 r. sygn. akt IV U 1454/18

oddala apelację.

Przemysław Horak

Dorota Goss-Kokot

Małgorzata Aleksandrowicz

UZASADNIENIE

Wnioskodawca R. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) w Z. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. nr (...) z dnia 15 października 2018r., którą organ rentowy odmówił wydania interpretacji w sprawie wniosku z dnia 21 września 2018r. dotyczącego prawidłowego ustalenia czy wnioskodawca miał prawo do korzystania z preferencyjnych składek na ubezpieczenia społeczne w okresie od 01 stycznia 2016r. do 31 marca 2017r.

Podstawą wydania powyższej decyzji było uznanie przez ZUS, że zagadnienie będące przedmiotem wniosku w świetle okoliczności faktycznych i prawnych nie może być przedmiotem interpretacji indywidualnej i nie można stosować art. 34 ustawy Prawo przedsiębiorców. Zakład nie może dokonywać oceny prawidłowości podjętych działań w przeszłości a tego dotyczy wniosek strony.

Pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie kosztów procesu.

Wyrokiem z dnia 29 maja 2019r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze uwzględnił odwołanie poprzez zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie Wnioskodawcy prawa do wydania interpretacji indywidualnej w zakresie wniosku z dnia 21.09.2018r. zobowiązując pozwanego do wydania interpretacji.

Na podstawie przepisu art. 387 § 2 ¹ k.p.c. Sąd Apelacyjny przyjął za własne ustalenia Sądu Okręgowego.

Apelację od powyższego wyroku wniosła strona pozwana.

Apelująca zaskarża wyrok w całości , zarzucając obrazę przepisów prawa materialnego:

1.  Art.34 ust.2 ustawy Prawo Przedsiębiorców w zw. z art. 83d ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie , ze organ rentowy winien uwzględnić wniosek przedsiębiorcy z dnia 21 maja 2018r. i dokonać interpretacji przepisów o które wnosił przedsiębiorca,

2.  Art.34 ust.3 ustawy Prawo przedsiębiorców poprzez błędną wykładnię co skutkowało przyjęciem przez Sąd I instancji że wniosek przedsiębiorcy z dnia 21 maja 2018r.pozwalał na wydanie pisemnej interpretacji , w sytuacji gdy wniosek ten nie dotyczył ,,zaistniałego stanu faktycznego” w wyżej przedstawionym rozumieniu , albowiem nie rodził określonych skutków w zakresie bieżącego obowiązku świadczenia przez przedsiębiorcę składek na ubezpieczenia społeczne , nie dotyczył także zdarzenia przyszłego.

Wskazując na powyższe pozwany wnosi o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz obciążenie Wnioskodawcy kosztami zastępstwa procesowego.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że w zarzutach apelacji zaistniał błąd co do daty wniosku Ubezpieczonego o wydanie pisemnej interpretacji. Wniosek ten nosi bowiem datę 21 września 2018r. a nie 21 maja 2018r.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy nie naruszył przepisów prawa materialnego powołanych w apelacji. Główny argument apelującego wyraża się w stwierdzeniu, że wniosek Ubezpieczonego dotyczy zdarzenia przeszłego a więc nie odpowiada wymogom przepisu art. 34 ust.2 i ust.3 ustawy Prawo Przedsiębiorców z dnia 6 marca 2018r.

Taka ocena stanu faktycznego przedstawionego we wniosku jest błędna.

Wnioskodawca domagał się bowiem wyjaśnienia obowiązku opłacania preferencyjnej składki na ubezpieczenia społeczne w sytuacji gdy doszło do przekształcenia podmiotowego w zakresie prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej; ze spółki cywilnej na własną działalność gospodarczą prowadzoną tylko przez Ubezpieczonego. W ocenie Wnioskodawcy kontynuacja prowadzonej działalności gospodarczej uprawnia go do preferencyjnej składki na ubezpieczenia społeczne na podstawie przepisu art.18a ustawy systemowej.

Zatem nie ulega wątpliwości, że przedmiot wniosku odpowiada formule przepisu art.34 ust 1 ustawy Prawo Przedsiębiorców, gdyż obejmuje świadczenie składek na ubezpieczenia społeczne.

Apelujący kwestionuje zaistnienie przesłanki wymaganej przepisem art.34 ust 2 powołanej ustawy, z którego wynika, że wniosek o wydanie interpretacji może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych.

Strona pozwana kwestionuje pojęcie ,,zaistniałego stanu faktycznego” przyjęte przez Sąd Okręgowy i wyjaśnione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Argumenty przedstawione w apelacji akcentują ograniczenie czasowe przepisu art.18 a ust 1 ustawy systemowej i fakt, że Wnioskodawca zapłacił już zapłacił składki w wysokości żądanej przez pozwanego na skutek wezwań do zapłaty.

Te okoliczności absolutnie nie wykluczają prawa przedsiębiorcy do domagania się decyzji interpretacyjnej.

Pojęcie ,,zaistniały stan faktyczny” obejmuje okoliczności rozpoznawanej sprawy.

Jest to bowiem stan faktyczny który w rzeczywistości zaistniał. Fakt zapłaty składek przez płatnika nie ma w tym wypadku żadnego negatywnego znaczenia w odniesieniu do obowiązku interpretacji.

W uzasadnieniu wyroku z dnia 18 grudnia 2014r. ( III UK 72/14) Sąd Najwyższy stwierdził, że określenie ,,zaistniałego stanu faktycznego”, zgodnie z jego gramatyczną wykładnią winno być rozumiane w ten sposób, że wnioski muszą dotyczyć stanu faktycznego który już się zdarzył. Nie jest przy tym istotne kiedy ów stan faktyczny zaistniał. Dlatego też argumenty apelującego że zdarzenie przeszłe wyklucza obowiązek interpretacji nałożony przepisem art.34 ust.5 ustawy Prawo Przedsiębiorców jest chybiony.

Apelujący nie zauważa, że skutki zaistniałego stanu faktycznego istniały w chwili złożenia wniosku przez Wnioskodawcę, który zapłacił składki zgodnie z wezwaniem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych aby uniknąć odsetek ale nie zgadzał się z określeniem ich wysokości. Uważał bowiem, że kontynuując działalność gospodarczą miał prawo do składki preferencyjnej.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powołanego wyroku, celem interpretacji przepisów regulujących zasady obliczania składek jest nie tylko ustalanie, obliczanie i opłacanie przez płatników składek należnych ale również unikanie nadpłaty składek i konieczności przeprowadzenia w jej rezultacie przez płatnika dalszych czynności o których mowa w art.23 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Ponadto, koncepcja zaprezentowana w apelacji co do rozumienia pojęcia ,,zaistniały stan faktyczny”, narusza wykładnię celowościową przepisu art.34 ustawy Prawo Przedsiębiorców.

Celem tych przepisów jest zapewnienie przedsiębiorcom stabilności prawa w odniesieniu do obowiązku opłacania danin publicznych.

Instytucja ta ma także charakter ochronny opisany w art.35 ustawy. Przedsiębiorca, który zastosował się do uzyskanej interpretacji nie może być obciążony sankcjami administracyjnymi, finansowymi lub też karami. Co więcej interpretacja indywidualna jest wiążąca dla organów lub państwowych jednostek organizacyjnych właściwych dla przedsiębiorcy. Nie może zostać zmieniona w sposób dowolny a tylko w trybie wznowienia postępowania.

Dlatego też Sąd Apelacyjny nie mógł zaakceptować argumentów apelacji negujących prawo Wnioskodawcy do interpretacji indywidualnej na tle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 21 września 2018r.

Mając powyższe na uwadze Sad Apelacyjny na podstawie przepisu art.385 k.p.c. oddalił apelację strony pozwanej.

Przemysław Horak

Dorota Goss-Kokot

Małgorzata Aleksandrowicz