Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2024 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy N. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

przy udziale: (...) S (...) W. sp.j. z siedzibą w T.

o podleganie ubezpieczeniom

na skutek apelacji N. R.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 31 marca 2023 r. sygn. akt III U 60/23

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od N. R. na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. kwotę 240 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty - tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Decyzją nr (...) z 25 listopada 2022r. (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. Inspektorat w K. stwierdził, że N. R. jako pracownik u płatnika składek (...) Spółka Jawna nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emertytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od 12 lipca 2021r. do 31 lipca 2021r. i od 1 września 2021r. do 14 lutego 2022r.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że N. R. została zgłoszona do ubezpieczenia społecznego przez płatnika jako pracownik i w bardzo krótkim okresie czasu od dokonanego zgłoszenia zaczęła korzystać ze zwolnienia chorobowego. W związku z powyższym przeprowadzone zostało postępowanie wyjaśniające. Analizując zgromadzony materiał organ rentowy uznał, że celem i zamiarem stron umowy o pracę nie było faktyczne wykonywanie pracy. Zdaniem ZUS w przedmiotowej sprawie zgłoszenie wnioskodawczyni do ubezpieczenia społecznego było dokonane w jej interesie, bez faktycznych korzyści po stronie spółki, adekwatnych do zatrudnienia na podstawie umów o pracę.

Odwołanie od ww. decyzji złożyła N. R., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie, że podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu i chorobowemu od 12 lipca 2021r. do 31 lipca 2021r. i od 1 września 2021r. do 14 lutego 2022r. jako pracownik u płatnika składek (...) Spółka Jawna.

Płatnik składek poparł odwołanie.

Wyrokiem z 31 marca 2023 r. Sąd Okręgowy w Koninie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych sygn. akt III U 60/23 w punkcie 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, iż N. R. jako pracownik u płatnika składek (...) S (...) W. sp. j. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od 12 lipca 2021 r. do 31 lipca 2021 r., w punkcie 2 wyroku w pozostałym zakresie odwołanie oddalił, a w punkcie 3 wyroku odstąpił od obciążania odwołującej kosztami zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Płatnik składek (...) Spółka Jawna prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych, posiada 4 samochody i zatrudnia 4 kierowców tylko z Ukrainy, również S. W. pracował jako kierowca. Spółka ma siedzibę w S., w miejscu zamieszkania płatnika składek. Jedno z pomieszczeń domu zostało zaadoptowane na biuro, w którym znajdowało się biurko i komputer. Płatnik składek M. W. zajmował się sprawami biurowymi spółki, ponadto spółka korzystała z zewnętrznej obsługi księgowej. Spółka otrzymywała zlecenia za pośrednictwem portalu internetowego (...) następnie kontaktowała się z kierowcą, przekazując informację dotyczącą kursu. Zlecenia były przekazywane kierowcom telefonicznie. Kierowca po powrocie z trasy, z reguły były to kraje skandynawskie, rozliczał się z dokumentów: druków (...), faktur za hotele, paragony. Płatnik składek pobierał dane dotyczące delegacji z systemu e-T. i (...) auta i na tej podstawie dokonywał rozliczenia czasu pracy kierowcy. Czynności te wykonywał M. W..

Wnioskodawczyni znalazła ofertę pracy płatnika składek w biurze szkoleniowym w T.. Po ustaleniu warunków ze S. W., zawarła umowę o pracę na 1/8 etatu, za wynagrodzeniem 350,00 zł miesięcznie na stanowisko pracownika biurowego. Przedłożyła CV, badania lekarskie, odbyła szkolenie BHP. Do obowiązkowego ubezpieczenia została odwołująca zgłoszona 12 sierpnia 2021r. Pracodawca, którego reprezentował S. W. i M. W. zobowiązali odwołująca do stawiania się w biurze spółki na dwie lub trzy godziny w tygodniu. Oni wskazywali w jakie dni N. R. ma się stawić. Do jej obowiązków należało kompletowanie dokumentów, które przywozili kierowcy, kserowanie dokumentów.

Wnioskodawczyni podpisywała listę obecności. Nie podpisywała żadnych dokumentów, dlatego nie ma materialnych śladów jej pracy. Odwołująca zakończyła pracę 31 lipca 2021r. Następnie uczestniczyła w kursie pracowników magazynowych organizowanych przez (...) K. M. w T..

Płatnik Składek zawarł umowę z Centrum (...). Przedmiotem tej umowy był zwrot na rzecz pracodawcy kosztów wynagrodzenia zatrudnionego uczestnika projektu Aktywni na rynku pracy. Płatnik składek był zobowiązany do zatrudnienia pracownika w terminie od 1 września 2021r. do 31 października 2021r. za wynagrodzeniem nie wyższym niż 3000 brutto.

Po zakończeniu kursu, płatnik składek zawarł z wnioskodawczynią kolejne umowy o prace począwszy od 1 września 2021r. do 31 października 2021r. na stanowisko pracownika magazynowego z wynagrodzeniem 2800 zł brutto. Umowa ta została przedłużona do dnia porodu tj. do 14 lutego 2022r. Do ubezpieczeń została zgłoszona 12 października 2021r. Wnioskodawczyni nie wykonywała pracy pracownika magazynowego, ponieważ płatnik składek nie posiadał magazynów. Wykonywała prace biurowe polegające na drukowaniu dokumentów, kompletowaniu ich. Nigdy wcześniej nie wykonywała pracy biurowej nie miała też, żadnych kwalifikacji zawodowych. Wcześniej pracowała jako sprzedawca, przy zbiorze pieczarek, jako kierowca. Odwołująca otrzymywała wynagrodzenie na wskazane konto bankowe za okres od 09-10/2021r., a następnie za okres od 11/2021r. do 02/2022r. w formie gotówki. Wnioskodawczyni od 14 lutego 2022r. przebywa na zasiłku macierzyńskim. Płatnik składek nie zatrudnił nikogo na stanowisko pracownika biurowego. Pracę biurową wykonywali wspólnicy spółki jawnej.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym w punkcie 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, iż N. R. jako pracownik u płatnika składek (...) S (...) W. sp. j. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu w okresie od 12 lipca 2021 r. do 31 lipca 2021 r., w punkcie 2 wyroku w pozostałym zakresie odwołanie oddalił, a w punkcie 3 wyroku odstąpił od obciążania odwołującej kosztami zastępstwa procesowego.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd I instancji podał, że odwołanie jest zasadne częściowo, w zakresie podlegania N. R. jako pracownika u płatnika składek (...) Spółka Jawna obowiązkowo ubezpieczeniom w okresie od 12 lipca 2021r. do 31 lipca 2021r. w pozostałym zakresie okazało się niezasadne. Istotą sporu w przedmiotowym postępowaniu było rozważenie, czy ubezpieczona N. R. posiada tytuł prawny do objęcia jej ubezpieczeniami społecznymi jako pracownika w spółce jawnej (...).

Następnie podkreślił, że zgodnie z treścią przepisów art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz.U.2021.423 ze zm.; dalej jako ustawa systemowa) pracownik objęty jest obowiązkowymi ubezpieczeniami: emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym.

Zgodnie z art. 13 pkt 1 powołanej ustawy obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym powstaje od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Obowiązek zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych spoczywa na płatniku składek (art. 36 ust. 2 ustawy), którym jest pracodawca (art. 4 pkt 2 lit. a ustawy).

Na podstawie art. 86 ust. 2 ustawy systemowej Zakład Ubezpieczeń Społecznych w ramach przeprowadzanych kontroli może między innymi sprawdzać zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych oraz prawidłowość i rzetelność obliczania, potrącania i opłacania składek oraz innych składek i wpłat, do których pobierania obowiązany jest Zakład. ZUS jest uprawniony do zbadania ważności umowy o pracę w celu stwierdzenia objęcia ubezpieczeniem społecznym pracowników (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2006r., I UK 100/06, LEX nr 1421972).

Natomiast na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy ZUS wydaje decyzje w zakresie indywidualnych spraw dotyczących zgłaszania do ubezpieczeń społecznych.

Osoba kwestionująca stanowisko organu rentowego zawarte w wydanej po przeprowadzeniu postępowania kontrolnego decyzji zobowiązana jest nie tylko do podważania trafności poczynionych przez organ rentowy ustaleń, ale również – nie ograniczając się wyłącznie do polemiki z tymi ustaleniami – winna, zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., wskazać na okoliczności i fakty znajdujące oparcie w materialne dowodowym, z których możliwym byłoby wyprowadzenie wniosków i twierdzeń zgodnych ze stanowiskiem zaprezentowanym w odwołaniu.

Sąd I instancji wskazał, że analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego i to zarówno osobowego, jak i rzeczowego prowadzi do wniosku, że ubezpieczona zadaniu temu sprostała tylko częściowo. Z akt sprawy wynika bowiem, że od dnia 12 lipca 2021r. tj. od dnia nawiązania stosunku pracy z płatnikiem składek do dnia 31 lipca 2021r. ubezpieczona wykonywała swoje obowiązki pracownicze na stanowisku pracownika biurowego w rozmiarze 1/8 etatu. Zakres obowiązków który miała, nie wymagał szczególnych kwalifikacji, wykonywała proste prace biurowe polegające na kompletowaniu dokumentów i kserowaniu. Jej praca mogła odciążyć wspólników spółki – płatnika składek od tych obowiązków, również wynagrodzenie, które otrzymywała nie było obciążeniem dla spółki. Natomiast za uzasadnione – w ocenie Sądu Okręgowego - uznać należało twierdzenia pozwanego organu rentowego, że umowa o pracę zawarta pomiędzy stronami od 1 września 2021r. do 14 lutego 2022r. nawiązana została dla pozoru, tj. wyłącznie w celu uzyskania przez N. R. ochrony ubezpieczeniowej.

Przyjęcie, że w rozpoznawanej sprawie zachodziła pozorność jest uzasadnione zawarciem umowy o prace na stanowisko pracownika magazynowego, w sytuacji gdzie płatnik składek nie posiada magazynów, również organizacja pracy płatnika składek nie uzasadniała zatrudniania pracownika biurowego. Płatnik składek ani nie zwiększył liczby samochodów, ani nie zatrudnił nowych kierowców. Dodatkowo żona wspólnika pomagała w pracach biurowych, ponieważ w okresie pandemii agencja pośrednictwa kredytowego, którą prowadzała nie miała zleceń.

Zgodnie z treścią przepisu art. 83 § 1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru. Oświadczenie woli złożone jest dla pozoru wtedy, gdy z góry powziętym zamiarem stron jest brak woli wywołania skutków prawnych, przy jednoczesnej chęci wprowadzenia innych w błąd co do rzekomego dokonania określonej czynności prawnej. Gdy pod pozorowaną czynnością prawną nie kryje się inna czynność prawna, mamy do czynienia z tzw. pozornością zwykłą.

Jednocześnie Sąd I instancji wskazał, że stosownie do przepisu art. 22 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie przez pracodawcę wyznaczonym, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Celem zatem i zamiarem stron umowy o pracę winna być faktyczna realizacja treści stosunku pracy w granicach zakreślonych umową, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego ze świadczenia pracy. Strony umowy o pracę z dnia 12 lipca 2021r. chciały, by na podstawie tej umowy (pracownika biurowego) wnioskodawczyni świadczyła pracę w miejscu i czasie ustalonym z pracodawcą, a zebrany materiał potwierdza, że rzeczywiście tę pracę wykonywała. Wskazać należy również to, że pracodawca wypłacał ubezpieczonej ustalone w umowie o pracę wynagrodzenie w kwocie 350 zł. Z kolei umowa zawarta od 1 września 2021r. była zawarta dla pozoru, ponieważ strony z góry wiedziały, że nie będzie ona realizowana.

Według zaś art. 8 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy, czyli zatrudnioną przez pracodawcę. W sytuacji, gdy po zawarciu umowy o pracę pracownik podejmie pracę i ją wykonuje, a pracodawca godzi się na to, nie można mówić o pozorności i przeciwnie – pozorność występuje w przypadku nie realizowania przez pracownika czynności pracowniczych.

Transponując powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy – w ocenie Sądu I instancji - stwierdzić trzeba, że twierdzenia pozwanego organu rentowego kwestionujące ważność umowy o pracę z dnia 12 lipca 2021r jaką zawarli ubezpieczona i płatnik składek są pozbawione podstaw, natomiast Sąd I instancji w całości podzielił jego stanowisko w zakresie umowy zawartej od 1 września 2021r.

Sąd Okręgowy wskazał, że z osobowego materiału dowodowego wynika bowiem, że zatrudniona na stanowisku pracownika biurowego odwołująca wykonywała nałożone na nią obowiązki przez 2 lub trzy godziny dziennie. Faktycznie bowiem ubezpieczona świadczyła pracę na rzecz płatnika składek, a ten pracę tę przyjmował i wypłacał jej wynagrodzenie. Jednocześnie praca była świadczona pod kierownictwem płatnika składek zarówno co do miejsca, czasu świadczenia pracy jak i jej przedmiotu.

Odwołująca podejmując pracę u płatnika była w ciąży. Powyższe nie ma jednak w przedmiotowej sprawie żadnego znaczenia. Podkreślił, że sam fakt zawarcia umowy o pracę przez kobietę w ciąży w celu uzyskania nawet w niedalekiej przyszłości świadczeń z ubezpieczenia społecznego nie świadczy ani o zamiarze obejścia prawa ani o naruszeniu zasad współżycia społecznego. Fakt pozostawania w ciąży w kontekście pozorności umowy może mieć znaczenie jedynie wtedy, gdyby ciąża w momencie zawarcia umowy o pracę w sposób oczywisty wykluczała możliwość świadczenia pracy przez pracownicę (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2017r., III AUa 2119/16, LEX nr 2464936). Tak jednak w przedmiotowej sprawie nie było. Ubezpieczona choć w dacie zawierania umowy o pracę była już ciąży, to jednak z tego powodu nie była ona niezdolna do pracy. Pracowała przez miesiąc w 1/8 czasu pracy. Zaznaczył, że chęć uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jako motywacja do podjęcia zatrudnienia, nie świadczy o zamiarze obejścia prawa, podobnie jak inne cele stawiane sobie przez osoby zawierające umowy o pracę, takie jak na przykład chęć uzyskania środków utrzymania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2012r., I UK 265/11, LEX 1169836). Nawet jeśli głównym powodem, dla którego pracownica nawiązuje stosunek pracy jest dążenie do uzyskania przez zawarcie umowy o pracę ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, to takie dążenie nie może zostać uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa. Fakt, że ubezpieczona w momencie zawarcia umowy o pracę była w ciąży nie ma znaczenia, bowiem strony faktycznie wywiązywały się z warunków zawartych w umowie o pracę. Po zawarciu umowy o pracę odwołująca świadczyła pracę na rzecz płatnika, a płatnik korzystał z tej pracy i wypłacał jej wynagrodzenie.

Zdaniem Sądu I instancji istniała po stronie płatnika realna potrzeba zatrudnienia pracownika. Z materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie wynika, że jeden ze wspólników prowadził sprawy biurowe, drugi wykonywał prace kierowcy. M. W. zeznał, że obowiązki odwołujące nie były skompilowane, nie wymagały szczególnych kompetencji, ważna była dyspozycyjność i obecność.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego - stwierdzić trzeba, że odwołanie jest częściowo uzasadnione, albowiem postępowanie dowodowe wykazało, że po nawiązaniu stosunku pracy, pomimo ciąży, ubezpieczona faktycznie wykonywała obowiązki pracownicze. Nie zasadne jest natomiast odwołanie w zakresie podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom od 1 września 2021r. do 14 lutego 2021r. Płatnik składek i wnioskodawczyni przyznali, że w momencie podpisania umowy o prace wiadomo było, że odwołująca nie będzie wykonywała pracy magazyniera. Dodatkowo płatnik składek nie wykazał konieczności zatrudnienia pracownika biurowego na pełen etat.

W związku z powyższym Sąd I instancji w oparciu o przepis art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że stwierdził, że N. R. jako pracownik u płatnika składek podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 12 lipca 2021r. do 31 lipca 2021r. (pkt 1 wyroku), a na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie w pozostałym zakresie (pkt 2 wyroku).

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie przepisów art. 100 k.p.c. (pkt 3 wyroku).

Apelację od powyższego wyroku wniosła N. R., zaskarżając go w części tj. w zakresie punktu 2 wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na niezgodności ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, poprzez ustalenie przez Sąd I instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy, tj. że:

⚫

umowa zawarta między odwołującą a pracodawcą miała charakter pozorny, w związku z czym odwołująca w okresie od 1 września 2021 r. do 14 lutego 2022 r. nie podlegała obowiązkowym ubezpieczeniem emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym;

⚫

płatnik składek nie posiadał magazynów;

⚫

wnioskodawczym nie wykonywała pracy pracownika magazynowego;

co miało wpływ na wydanie wadliwego orzeczenia,

II.  naruszenie przepisu postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 2 k.p.c. poprzez uznanie za niewiarygodne zeznań odwołującej i płatnika składek w części dotyczącej potrzeby zatrudnienia odwołującej, wiedzy o tym, że umowa na stanowisku pracownika magazynowego nie będzie realizowana, ponieważ nie mają magazynów.

Wskazując ww. zarzuty odwołująca N. R. wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie, że odwołująca w okresie od 1 września 2021 r. do 14 lutego 2022 r. podlegała obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnym, rentowym, chorobowym i wypadkowym;

2.  zasądzenie od organu rentowego na rzecz odwołującej kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za okres od dnia uprawomocnienia się wyroku, którym je zasądzono do dnia zapłaty

w przypadku nieuwzględnienia apelacji:

3.  o nieobciążanie odwołującej kosztami postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację odwołującej N. R. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od odwołującej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesioną przez odwołującą N. R. apelację uznać należy za bezzasadną.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest oczywiście prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego, dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Prawidłowo także zastosował prawo materialne. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Okręgowego, a wobec niewątpliwego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nie widział też konieczności uzupełniania postępowania dowodowego.

Na wstępie podkreślenia też wymaga, że co do zasady Sąd Odwoławczy podziela stanowisko, iż dążenie do zagwarantowania ochrony zapewnionej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie może być z definicji uznane za zmierzające do dokonania czynności sprzecznej z prawem albo mającej na celu obejście prawa. Jednak celem takiego działania nie może być stworzenie pozornych, jakkolwiek formalnoprawnych podstaw dla objęcia ochroną prawną, lecz faktyczna, rzetelna realizacja przesłanek gwarantujących tego rodzaju ochronę. W każdym bowiem przypadku, gdy faktyczna realizacja warunków przyznania ochrony prawnej budzi wątpliwości, treść stosunku prawnego może zostać zweryfikowana. Dzieje się tak dlatego, że bezwarunkowe działanie polegające na dążeniu do zagwarantowania sobie ochrony, zapewnionej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym, jest uzasadnione jedynie z osobistego, a nie społecznego punktu widzenia.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela pogląd wyrażony wielokrotnie przez Sąd Najwyższy, iż potrzeba uzyskania ochrony gwarantowanej pracowniczym ubezpieczeniem społecznym stanowi legalny cel zawierania umów o pracę, skorzystanie z takiej ochrony może być nawet głównym motywem nawiązania stosunku pracy. Dążenie kobiety ciężarnej do uzyskania takiej ochrony w żadnym razie nie jest sprzeczne z prawem. Przeciwnie, jest to zachowanie rozsądne i uzasadnione zarówno z osobistego, jak i społecznego punktu widzenia (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2005 r., III UK 89/05, OSNP 2006 nr 11-12, poz. 192, z dnia 6 lutego 2006 r., III UK 156/05, LEX nr 272549). Wymogiem jest jednak podjęcie i rzeczywiste wykonywanie pracy, którą prawo dopuszcza dla kobiet w ciąży ze względu na prawną ochronę stanu ciąży.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego - w świetle dostępnego materiału dowodowego w niniejszej sprawie Sąd Okręgowy prawidłowo przyjął, że N. R. nie zdołała wykazać, iż w spornym okresie (od 1 września 2021 r. do 14 lutego 2022r.) pozostawała w stosunku pracy, rodzącym konieczność objęcia jej obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi.

Zgodnie z wolą ustawodawcy, objęcie ubezpieczeniem zarówno obowiązkowym, jak i dobrowolnym nastąpić może tylko wówczas, gdy osoba zgłaszana do ubezpieczeń spełnia określone warunki. Osoby posiadające tytuł do obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego i rentowych, do ubezpieczenia chorobowego, a także ubezpieczenia wypadkowego, wymienione zostały w przepisach art. 6 ust. 1, art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 12 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Z mocy wskazanych uregulowań, pracownicy podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu. Ubezpieczenie to powstaje ex lege z chwilą nawiązania stosunku pracy, a wygasa z dniem jego ustania - art. 13 pkt 1 ustawy. Zgłoszenie do ubezpieczenia odnosi jednak swój cel tylko wtedy, gdy osoba zgłoszona jest pracownikiem, a więc gdy skutecznie nawiązany został stosunek pracy.

Nawiązanie stosunku pracy skutkuje równolegle powstaniem stosunku ubezpieczenia. Obydwa te stosunki prawne, jakkolwiek mają inne cele, to wzajemnie się uzupełniają i zabezpieczają pracownika materialnie: pierwszy - na bieżąco, gdyż świadcząc pracę otrzymuje wynagrodzenie, drugi - na przyszłość, tj. na wypadek ziszczenia się ryzyka ubezpieczeniowego, najczęściej zdarzeń losowych. Stosunek ubezpieczenia społecznego jest zatem wtórny wobec stosunku pracy w tym znaczeniu, że pracownicze ubezpieczenie społeczne nie może istnieć bez stosunku pracy. Nawiązanie stosunku ubezpieczeniowego może odnosić się wyłącznie do ważnego stosunku pracy, a więc takiego, który stanowi wyraz woli obu stron realizowania celów, którym umowa o pracę ma służyć. Dlatego ocena ważności umowy o pracę może i powinna być dokonywana także z punktu widzenia prawa ubezpieczeń społecznych.

W systemie ubezpieczeń społecznych istnieje przy tym mocniejsza niż w prawie pracy bariera działania w ramach prawa, oparta na wymagającym ochrony interesie publicznym i zasadzie solidarności ubezpieczonych. Realizacja tych celów jest możliwa m.in. wskutek kompetencji kontrolnych organu rentowego, wynikających wprost z art. 86 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który przewiduje, że ZUS upoważniony jest do kontroli wykonywania przez płatników składek zadań i obowiązków w zakresie ubezpieczeń. Kontrola ta obejmuje m.in. zgłoszenie do ubezpieczenia. Oznacza to przyznanie organowi rentowemu kompetencji do badania tytułu zawarcia umowy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych może więc ustalać stosunek ubezpieczenia społecznego na określonych w ustawie warunkach, będąc niezwiązanym nieważną czynnością prawną, bądź też całkowicie ją negować (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 r., II UZP 2/05, OSNP 2005 nr 21, poz. 338). Zakład może kwestionować ważność umowy o pracę jako zawartej dla pozoru (art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p.) bądź też jako sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (art. 58 k.c. w związku z art. 300 k.p.).

W rozpoznawanej sprawie badaniu podległo (mając na uwadze zakres zaskarżenia oraz treść apelacji), czy umowa o pracę z 1 września 2021r. pomiędzy N. R., a (...) s.c. stanowiła taką czynność prawną, w wyniku której doszło do nawiązania stosunku pracy i wykonywania pracy w myśl przepisów Kodeksu pracy, czy też była to czynność pozorna, zawarta w celu posiadania ochrony ubezpieczeniowej, a w istocie zwiększenia wysokości zasiłku chorobowego, a następnie macierzyńskiego - art. 83 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p., bez zamiaru wykonywania stałej pracy, w reżimie przewidzianym dla umowy o pracę.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, w wyniku którego stwierdził, że umowa o pracę zawarta pomiędzy stronami od 1 września 2021r. do 14 lutego 2022r. nawiązana została dla pozoru, tj. wyłącznie w celu uzyskania przez N. R. ochrony ubezpieczeniowej.

Nie podlega bowiem pracowniczemu ubezpieczeniu społecznemu osoba, która zawarła umowę o pracę dla pozoru. Takie rozumienie istoty sporu znajduje uzasadnienie w zapatrywaniach judykatury, iż do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie dochodzi wtedy, gdy zgłoszenie do ubezpieczeń dotyczy osoby, która faktycznie nie jest pracownikiem, a więc gdy zgłoszenie do ubezpieczeń następuje pod pozorem zatrudnienia (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 lutego 2006 r., I UK 186/05, LEX nr 272575, z dnia 12 lipca 2012 r., II UK 14/12, LEX nr 1216864).

Ważność stosunku pracy zależy przede wszystkim od tego, czy oświadczenia woli zawarte w umowie o pracę wolne są od wad, powodujących ich nieważność bądź bezskuteczność. Na istnienie ważnego stosunku pracy składa się złożenie oświadczeń w przedmiocie zawarcia umowy o pracę, zamiar stron oraz faktyczne wykonywanie określonej w umowie pracy.

Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 24 lutego 2010 r., II UK 204/09 (LEX nr 590241), iż o tym, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy, stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacanie składek, a nawet wystawienie świadectwa pracy, lecz faktyczne i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających z treści art. 22 § 1 k.p. Istotne więc jest, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia o cechach pracowniczych.

Zgodnie natomiast z brzmieniem art. 22 § 1 k.p., przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Stosunek pracy charakteryzuje się szczególnymi cechami, odróżniającymi go od innych zobowiązaniowych stosunków prawnych. Są to przede wszystkim: konieczność osobistego wykonywania pracy, podporządkowanie pracodawcy, wykonywanie pracy na jego rzecz i ryzyko oraz odpłatność pracy. Właściwością stosunku pracy jest, aby praca odbywała się pod kierownictwem pracodawcy i by pracownik stosował się do jego poleceń związanych z organizacją i przebiegiem pracy. Świadcząc pracę pracownik z zasady podporządkowany jest pracodawcy co do czasu, miejsca i sposobu jej wykonywania. Po stronie pracownika musi istnieć chęć świadczenia pracy oraz obiektywna możliwość jej świadczenia, a po stronie pracodawcy prawdziwa potrzeba określonego zatrudnienia i korzystania z tej pracy za wynagrodzeniem.

W ocenie Sądu Apelacyjnego całokształt okoliczności zatrudnienia odwołującej świadczy, że umowa podpisana z datą 1 września 2021r. była pozorna. Zatrudnienie odwołującej nie miało na celu realnego wykonywania przez nią umowy o pracę w reżimie art. 22 k.p., ale miało tworzyć pozór istnienia tytułu ubezpieczenia w celu nabycia prawa do świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Podkreślić przy tym należy, iż pozorne zawarcie umowy o pracę nie wiąże się ze świadczeniem pracy w tym sensie, że zatrudnienie w ogóle nie jest wykonywane („pracownik” w ogóle nie świadczy pracy), bądź jest wykonywane na innej podstawie niż umowa o pracę (w szczególności na podstawie umowy prawa cywilnego), bądź jest wyłącznie pozorowane, tj. jakieś czynności faktyczne są przez „pracownika” wykonywane, ale nie rodzą one skutku w postaci istnienia stosunku pracy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, że nie można przyjąć pozorności oświadczeń woli o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca świadczenie to przyjmował.

Podkreśla się zarazem, że nie wystarcza jednak jakakolwiek praca, gdyż znaczenie ma dopiero praca przewidziana dla stosunku pracy, a nie stanowią takiej pracy czynności faktyczne pozorujące realizację umowy o pracę. Pozorność umowy wynikająca z art. 83 k.c. w zw. z art. 300 k.p. zachodzi, gdy pomimo zawarcia umowy praca nie jest w ogóle świadczona, ewentualnie okoliczności faktyczne jej wykonywania nie wypełniają cech stosunku pracy. Nie stanowi to wówczas tytułu ubezpieczenia społecznego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 25 kwietnia 2019 r., I UK 44/18, i cytowane tam orzecznictwo). O pozorności można zatem mówić także wtedy, gdy podjęte czynności faktyczne mają na celu jedynie ukazanie na zewnątrz pozornych oświadczeń woli (art. 83 § 1 k.c.) i jako takie nie są dowodem, że pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca pracę przyjmował i wypłacał za nią wynagrodzenie. Podkreślił to Sąd Najwyższy wskazując także, że pozorność wyraża się tu brakiem zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo łączy z umową o pracę. Jest to upozorowanie woli stron na zewnątrz i wytworzenie przeświadczenia dla określonego kręgu (otoczenia), nie wyłączając organów władzy publicznej, że czynność o określonej treści została skutecznie dokonana. Dla wywołania na zewnątrz takiego przeświadczenia strony fikcyjnej umowy o pracę dokonują czynności faktycznych pozorujących realizację tej umowy. Takie czynności nie mogą zostać uznane za świadczenie pracy, gdyż ich wykonywanie nie jest związane z wypełnianiem obowiązków wynikających z treści umowy o pracę, lecz ma na celu uwiarygodnienie na zewnątrz pozornych oświadczeń woli (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 29 maja 2013 r., I UK 649/12). Stanowisko to jest nadal aktualne i zostało także wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Najwyższego z 3 września 2020 r., II UK 387/18 (niepublikowany), a tut. Sąd je w całości podziela.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zebrany materiał dowodowy wskazuje, wbrew twierdzeniom apelującej, że z taką właśnie umową o pracę – zawartą dla pozoru i czynnościami pozorującymi wykonywanie umowy o pracę, mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Strony bowiem - rzekomej umowy o pracę - nie miały zamiaru wywołania skutków prawnych, jakie prawo wiąże z umową o pracę (poza oczywiście skutkiem w postaci powstania tytułu do ubezpieczeń społecznych). Podjęte przez nich czynności stanowiły jedynie opisane powyżej pozorowanie nawiązania i realizacji stosunku pracy, tj. uwiarygodnienie „na zewnątrz” pozornych oświadczeń woli.

Chybiony okazał się zarzut naruszenia prawa procesowego art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie „wszechstronnego rozważenia zebranego materiału”, a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzeniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których Sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i wiąże ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego.

Do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby strona skarżąca wykazała uchybienia podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.06.1999 r., II UKN 685/98 Legalis). Sąd I instancji wziął pod uwagę cały materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie. Apelacja odwołującej ograniczała się z zasadzie polemiki z ustaleniami Sądu i własną interpretacją zgromadzonego materiału dowodowego.

Przenosząc powyższe ogólne rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, w ocenie Sądu Apelacyjnego, bezzasadny był zarzut odwołującej N. R. dotyczący naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a sprowadzający się w istocie do tego, że odwołująca wskazała, iż w jej ocenie z przeprowadzonych dowodów Sąd I instancji wyciągnął wnioski niezgodne z ich ustaleniami.

Należy również zauważyć, w świetle omówionego powyżej utrwalonego w doktrynie i orzecznictwie, stanowiska - jedynymi dowodami na wykonywanie spornej umowy nie mogą być same sporządzone przez strony dokumenty.

Umowa o pracę wskazuje bowiem jedynie, że została podpisana, ale nie świadczy o tym, że doszło do jej skutecznego zawarcia, a w szczególności, że była później wykonywana. Nie stanowią również dowodu świadczenia pracy przez odwołującą listy obecności czy listy płac i inne dokumenty sporządzane przez pracodawcę, a dotyczące jej zatrudnienia – nie odnoszą się one bowiem bezpośrednio do wykonywanych przez nią czynności.

Stosownie do przepisu art. 22 k.p. przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, w miejscu i czasie przez pracodawcę wyznaczonym, a pracodawca do zatrudnienia pracownika za wynagrodzeniem. Celem zatem i zamiarem stron umowy o pracę winna być faktyczna realizacja treści stosunku pracy w granicach zakreślonych umową, przy czym oba te elementy wyznaczają: ze strony pracodawcy – realna potrzeba ekonomiczna i umiejętności pracownika, zaś ze strony pracownika – ekwiwalentność wynagrodzenia uzyskanego ze świadczenia pracy. Umowa zawarta od 1 września 2021r. była zawarta dla pozoru, ponieważ strony z góry wiedziały, że nie będzie ona realizowana. Zaakcentować ponownie należy, że z prawidłowych ustaleń Sądu I instancji, które to ustalenia Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje wynika że, w momencie podpisania umowy o prace z 1 września 2021 r. zarówno płatnik składek jak i odwołująca wiedzieli, że odwołująca nie będzie wykonywała pracy magazyniera, albowiem płatnik składek nie posiada magazynu. Po za tym ani odwołująca ani też płatnik składek nie przedstawili jakichkolwiek dowodów na poparcie swoich twierdzeń tj. by odwołująca wykonywała pracę magazyniera (np. sporządzała dokumenty związane z obsługą magazynu itp.)

Sąd Apelacyjny podkreśla, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę zgłaszającą to twierdzenie – art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.11.2001 r., I PKN 660/00, Wokanda 2002 nr 7-8, s. 44). Przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) i strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa zawsze na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Podkreślić należy, że strony postępowania nie przedstawiły wiarygodnych dowodów na rzeczywiste świadczenie pracy przez N. R. na podstawie umowy o pracę z dnia 1 września 2021 r. na stanowisku magazyniera.

Należy również zauważyć, że po przejściu odwołującej na zwolnienie lekarskie w związku z ciążą, płatnik składek nikogo nie zatrudnił na stanowisko magazyniera. Co dodatkowo w ocenie Sądu Apelacyjnego wskazuje na pozorność umowy z 1 września 2021 r., skoro jak podniósł płatnik składek w toku postępowania zawarł z odwołującą umowę o pracę z dnia 1 września 2021 r. albowiem potrzebował pracownika magazynowego.

Dodatkowo zaakcentować należy, że z zeznań odwołującej wynika wprost, że w sierpniu 2021 r. w biurze szkoleniowym odwołująca odbyła szkolenie na pracownika magazynowego, które trwała miesiąc (wykłady) i zakończyło się szkoleniem. Z kolei warunkiem ukończenia tego szkolenia było zawarcie umowy na pracownika magazynowego, wówczas strony zawarły umowę z dnia 1 września 2021 r. na okres od 1 września 2021 r. do 31 października 2021 r., a płatnik składek otrzymał dofinansowanie za to zatrudnienie odwołującej. W chwili zawarcia umowy w dniu 1 września 2021 r. strony wiedziały, że odwołująca nie będzie wykonywać pracy magazyniera. Po zawarciu umowy o pracę w dniu 1 września 2021 r. odwołująca nadal miała wykonywać obowiązki pracownika biurowego. Płatnik składek w toku postępowania wskazywał, że co prawda jako takiego magazynu nie posiada, ale posiada garaż, w którym kierowcy mogli zostawiać albo palety albo inne rzeczy, a odwołująca miała im otwierać drzwi do garażu, to natomiast nie sposób uznać w tych okoliczność, że posiadanie kluczy bądź otwieranie drzwi jest tożsame z wykonywaniem czynności pracownika magazynowego. Poza tym odwołująca przyznała, że choć formalnie zatrudniona była w spornym okresie jako pracownik magazynowy, to pracy tej nigdy nie wykonywała. Nie widywała się też z kierowcami (pracownikami płatnika składek), gdyż zjeżdżali wcześnie rano albo w weekendy, kiedy odwołująca nie pracowała. Z kolei świadek V. K. w swoich zeznaniach jedynie potwierdził, że widział parę razy odwołującą, lecz nie był w stanie wskazać w jakim dokładnie czasie (okresie), tj. czy było to w czasie obowiązywania umowy o pracę z 12 lipca 2021 r. do 31 lipca 2021 r., czy też po 1 września 2021 r.

Poza tym strony nie wykazały potrzeby zatrudnienia ubezpieczonej - na stanowisku administracyjno-biurowym i to na podstawie umowy o pracę – w wymiarze całego etatu, w szczególności jeśli jak wynika z zeznań odwołującej miała ona wykonywać cały czas pracę dotychczasową tj. którą wykonywała przed 1 września 2021 r. (w okresie od 12 lipca 2021 r. do 31 lipca 2021r.).

Sąd Apelacyjny podziela w tym względzie stanowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, iż w sprawie brak jest logicznych podstaw do przyjęcia, że u płatnika składek istniała potrzeba zatrudnienia odwołującej na stanowisku pracownika biurowego na cały etat.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, całokształt okoliczności zatrudnienia N. R. świadczy zatem o tym, że umowa o pracę zawarta w dniu 1 września 2021 r. była pozorna. Zatrudnienie odwołującej nie miało na celu realnego wykonywania przez nią pracy, ale miało tworzyć pozór istnienia tytułu ubezpieczenia w celu zwiększenia wysokości świadczenia chorobowego i macierzyńskiego.

Sąd Apelacyjny podkreśla przy tym, że potwierdzenie zatrudnienia na podstawie stosunku pracy wymaga jednoznacznych ustaleń, że zostały spełnione warunki podjęcia takiego zatrudnienia oraz że miało miejsce wykonywanie obowiązków w sposób charakterystyczny dla tego stosunku. Zaskarżenie decyzji organu rentowego nie doprowadza do zmiany w rozkładzie ciężaru dowodu i po stronie ubezpieczonej leżała powinność udowodnienia swoich twierdzeń, z których wywodzi skutki prawne, w tym co do faktu zawarcia umowy i jej realizacji, przy zarzucie i przedstawieniu dowodów na jej fikcyjność. Zgodnie bowiem z art. 232 k.p.c. strony obowiązane są wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów z których wywodzą skutki prawne. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tej osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przedmiotem dowodu są te fakty, które mają dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Zasada kontradyktoryjności i dowodzenia swoich twierdzeń (art. 232 k.p.c.) obowiązuje również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 grudnia 2008r., sygn. I UK 151/08, LEX nr 518057). Stosownie do treści przepisu art. 473 k.p.c. w postępowaniu przed sądem nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych. Ten wyjątek od ogólnych zasad wynikających z art. 247 k.p.c. sprawia, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane i ich dopuszczenie za celowe (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 8 kwietnia 1998r., sygn. II UKN 619/98 opubl. w OSNP 2000/11/439). Z tym, iż rzeczą sądu nie jest zastępowanie stron procesowych w gromadzeniu tego materiału dowodowego, lecz wyjaśnienie istoty sprawy i rzetelne zweryfikowanie przeprowadzonych dowodów w pryzmacie ich przydatności oraz wiarygodności.

Sąd Apelacyjny akcentuje przy tym, że w obliczu całokształtu materiału zaoferowanego przez strony, nie było jakichkolwiek podstaw do ustalenia, aby odwołująca faktycznie podjęła pracę w ramach stosunku pracy u płatnika składek i wykonywała obowiązki pracownicze. Nie wykazano żadnych realnych powodów zatrudnienia odwołującej po 1 września 2021 r., nie wykazano dowodów świadczonej pracy, z których wynikałoby, że odwołująca wykonywała skonkretyzowane, stałe, pod nadzorem, w określonym przez pracodawcę reżimie czasowym, obowiązki pracownicze (zgodnie z zawartą umową na stanowisku pracownika magazynowego).

Reasumując, w wyniku kontroli instancyjnej orzeczenia Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok odpowiada prawu, a apelacja odwołującej jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c. podlega oddaleniu (pkt 1 wyroku).

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny orzekł zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od odwołującej N. R. - jako strony przegrywającej - na rzecz pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w P. kwoty 240 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej (punkt 2 wyroku). Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do nieobciążania odwołującej kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej.

sędzia Marta Sawińska