Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesława Stachowiak

Protokolant: Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2025 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy A. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 27 lutego 2023 r. sygn. akt III U 218/21

oddala apelację.

Wiesława Stachowiak

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. decyzją z dnia 29 stycznia 2021r. znak: (...) odmówił A. T. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podał, że Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z 15 stycznia 2021r. nie stwierdziła u odwołującej niezdolności do pracy.

Od powyższej decyzji odwołała się A. T., domagając się zmiany decyzji i przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, podnosząc, że jest nadal niezdolna do pracy.

Wyrokiem z dnia 27 lutego 2023r. w sprawie III U 218/21 Sąd Okręgowy w Koninie zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni A. T. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe poczynając od daty wstrzymania poprzednio przyznanych świadczeń tj. od 1 stycznia 2021r.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

A. T. ur. (...) posiada wyuczony zawód sprzedawca, ale pracowała jako szwacz, ostatnio była zatrudniona w S. (...) jako szwacz w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pierwszy wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy A. T. złożyła 3 stycznia 2019r. załączając dokumenty potwierdzające przebyte okresy ubezpieczenia oraz dokumentację medyczną.

Po skierowaniu sprawy na orzecznictwo lekarskie Lekarz Orzecznik rozpoznał u odwołującej stan po operacyjnym leczeniu raka szyjki macicy (09/2017) powikłany zwężeniem moczowodów, stan po operacyjnym leczeniu zwężenia prawego moczowodu 03/2018 i uznał, że ww. dysfunkcje naruszają sprawność organizmu w sposób umiarkowany i mają charakter przewlekły. W ocenie Lekarza Orzecznika naruszona sprawność organizmu ogranicza możliwość wykonywania przez odwołującą pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i doświadczeniem zawodowym, co skutkuje ustaleniem częściowej niezdolności do pracy do 11/2019r.

Decyzją z dnia 28 marca 2019r. pozwany przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 28 stycznia 2019r. do 30 listopada 2019r.

Po upływie tego okresu odwołująca złożyła kolejny wniosek o rentę w dniu 5.11.2019r. dołączając nową dokumentację medyczną. Lekarz Orzecznik ZUS w orzeczeniu z dnia 16 grudnia 2019r. rozpoznał u odwołującej stan po operacyjnym leczeniu raka szyjki macicy (09/2017) powikłany zwężeniem moczowodów, stan po operacyjnym leczeniu zwężenia prawego moczowodu 03/2018, lewy moczowód cewnikowany, stan po usunięciu cewnika, nietrzymanie moczu. Lekarz Orzecznik stwierdził, że odwołująca z naruszeniem sprawności organizmu w przebiegu leczenia onkologicznego raka szyjki macicy z powikłaniami urologicznymi wymaga dalszego leczenia i kontroli, a naruszenie funkcji organizmu o charakterze przewlekłym uzasadnia dalszą częściową niezdolność do pracy na okres roku.

Decyzją z dnia 7 stycznia 2020r. pozwany przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dalszy okres do 31 grudnia 2020r.

W dniu 23 listopada 2020r. odwołująca złożyła kolejny wniosek o rentę i dołączyła nową dokumentację medyczną.

Na podstawie tej dokumentacji Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznając: stan po operacyjnym leczeniu raka szyjki macicy, stan po panhisterektomii (09/2017) bez cech wznowy, stan po operacyjnym leczeniu zwężenia moczowodu prawego, aktualnie bez cech zastoju w nerkach, stwierdził, że doszło do naruszenia funkcji organizmu i sprawność całego ustroju, ale w stopniu, który nie uniemożliwia wykonania pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji.

Po wniesieniu sprzeciwu Komisja Lekarska ZUS rozpoznała u odwołującej raka płaskonabłonkowego szyjki macicyG1 FIGO (...)+ stan po panhisterektomii 09/2017 bez cech wznowy, stan po operacyjnym leczeniu zwężenia moczowodu prawego aktualnie bez cech zastoju w nerkach i podtrzymała stanowisko Lekarza Orzecznika doszło do naruszenia funkcji organizmu i sprawność całego ustroju, ale w stopniu, który nie uniemożliwia wykonania pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji.

Z uwagi na powyższe zaskarżoną decyzją z dnia 29 stycznia 2021r. organ rentowy odmówił odwołującej przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W toku postępowania sądowego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy onkologa i ginekologa.

Sąd Okręgowy ustalił, że odwołująca jest nadal częściowo niezdolna do pracy tj. w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji od zaprzestania pobierania świadczeń na stałe.

Biegły onkolog stwierdził, że u odwołującej przed 4 laty dokonano radykalnego wycięcia macicy z przydatkami i węzłami chłonnymi miednicy małej z powodu raka płaskonabłonkowego szyjki macicy, bez nawrotów. Jednak w przebiegu pooperacyjnym ujawniono powikłanie pooperacyjne wymagające specjalistycznego leczenia urologicznego, nadal występują objawy tego powikłania, które obniża komfort życia i ogranicza wydolność czynnościową organizmu. Odwołująca jest nadal częściowo niezdolna do pracy w okresie 18 miesięcy tj. do 30 czerwca 2022r.

W opinii z dnia 8 marca 2022r. biegły onkolog przychylił się do opinii biegłego ginekologa, że odwołująca z przyczyn onkologicznych jest całkowicie niezdolna do pracy do 31 grudnia 2022r. Biegły podał, że kryterium braku wznowy i przerzutów nie jest wystarczające przy ocenie zdolności do pracy po przebytym leczeniu przeciwnowotworowym. Istotne są także następstwa przebytego leczenia onkologicznego wpływające na wydolność czynnościową i sprawność ruchową tej osoby. U odwołującej doszło do powikłań wymagających specjalistycznego leczenia urologicznego.

Biegły ginekolog stwierdził, że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji na okres 2 lat, wymaga okresowej pomocy innej osoby. Biegły ginekolog wydając dodatkowe opinie wskazał, że wprawdzie nie stwierdzono wznowy miejscowej i przerzutów odległych, to jednak odwołująca, jest osłabiona, odczuwa bóle i zawroty głowy, bóle podbrzusza i okolic lędźwiowo- krzyżowych, nietrzymanie moczu, ból i stałe parcie na mocz i stolec. Po uzyskaniu dodatkowej dokumentacji biegły stwierdził, że nowotwór był u odwołującej zaawansowany, co świadczy o daleko zaawansowanym procesie chorobowym. Odwołująca cierpi na zaburzenia anatomiczne, czynności układu moczowego i pokarmowego. Nie zawsze te zaburzenia są traktowane z należytą uwagą przez lekarzy. Biegły analizując dokumentację przy sporządzaniu opinii uzupełniającej wyraził zdanie, że nie ma rokowań poprawy stanu zdrowia odwołującej i niezdolność do pracy winna być orzeczona na stałe.

Pozwany w piśmie z dnia 23.02.2023r. podniósł, że zgodnie z wnioskami biegłego ginekologa nie wynika, aby odwołująca była całkowicie niezdolna do pracy, co oznacza, że może wykonywać pracę lekką, podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie odwołania.

Z wywiadu zawodowego wynika, że odwołująca wykonywała pracę jako szwacz w pełnym wymiarze czasu pracy, pracę fizyczną, średniociężką, przeważnie siedzącą, wykonywaną w wymuszonej pozycji, w wymuszonym rytmie (praca na akord, przy taśmie).

W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie A. T. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu było to, czy odwołująca odzyskała zdolność do pracy po okresie pobierania renty od 2019r. czy też jest nadal niezdolna do pracy w jakim stopniu i na jaki okres. Sąd Okręgowy powoływał art. 12 i 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując, że w oparciu o przeprowadzone postępowanie dowodowe, w szczególności w oparciu o opinię biegłego lekarza ginekologa, także częściowo onkologa ustalono, że istniejące u odwołującej schorzenia powodują, że jest ona nadal osobą częściowo niezdolną do pracy od zakończenia wcześniejszych świadczeń rentowych na stałe, nie rokuje bowiem odzyskania zdolności do pracy. Biegły ginekolog, którego opinia była w niniejszej sprawie wiodąca przedstawił w niniejszej sprawie wyczerpujące uzasadnienie swego stanowiska.

Zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie pozwany nie sprecyzował konkretnych zarzutów w stosunku do opinii biegłego ginekologa, w piśmie z dnia 23 lutego 2023r. podnosił jedynie zarzuty w stosunku do sposobu określenia stopnia niezdolności do pracy przez biegłego tj. co do spełniania przez powódkę przesłanki całkowitej niezdolności do pracy, choć określenie że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy zgodnej z kwalifikacjami zasadniczo odpowiada definicji częściowej niezdolności do pracy (utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami). Pełnomocnik pozwanego w tym piśmie nie podważył skutecznie tej opinii w pozostałym zakresie, co uzasadniałoby przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego.

Wobec powyższego Sąd Okręgowy stwierdził, że odwołująca spełnia wszystkie przesłanki do przyznania jej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał A. T. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od daty wstrzymania wypłaty poprzednio przyznanego świadczenia, tj. od 1 stycznia 2021r. na stałe.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając wskazane orzeczenie w całości i zarzucając:

1. Naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie opinii biegłego ginekologa i onkologa za przekonujące, wyczerpujące i w pełni przydatne do rozstrzygnięcia sprawy, co miało wpływ na wynik postępowania poprzez przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe,

2. Naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 286 k.p.c. przez nieuwzględnienie zarzutów organu rentowego do opinii biegłych i nie wyjaśnienie powstałych na jej tle wątpliwości co do prawidłowości sporządzenia opinii i prawidłowości zawartych w niej wniosków,

3. Naruszenie przepisu prawa materialnego, art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS poprzez jego zastosowanie w niniejszej sprawie i przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty apelujący wnosił o zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy odwołująca jest nadal, tj. po 31 grudnia 2020r. co najmniej częściowo niezdolna do pracy, a w konsekwencji czy spełnia przesłanki do przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, zgodnie z art. 61 w zw. z art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Przy czym zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawczyni prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe poczynając od daty wstrzymania poprzednio przyznanych świadczeń tj. od 1 stycznia 2021r.

Sąd Apelacyjny - mając na uwadze wątpliwości związane z wnioskami opinii biegłych ginekologa i onkologa - postanowił uzupełnić postępowanie dowodowe i przeprowadzić dowód z opinii uzupełniającej zespołu biegłych:

a/ onkologa – na okoliczność tego, czy biegły przychyla się do stanowiska biegłego ginekologa i uznaje, że wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy na stałe. Jeśli tak to na podstawie jakich okoliczności faktycznych. W szczególności biegły winien szczegółowo odnieść się do tego, że początkowo w swojej pierwszej opinii z dnia 21.11.2021 r. (k. 42-43) biegły stwierdził częściową niezdolność do pracy na okres 18 m-cy, następnie w opinii uzupełniającej z dnia 8.03.2022 r. (k.70) i 10.06.22 r. (k.86) stwierdził całkowitą niezdolność do pracy na okres 2 lat. Biegły winien także wyjaśnić, czy stan zdrowia wnioskodawczyni nie rokuje żadnej poprawy, która mogłaby choćby skutkować przyznaniem jej w przyszłości renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a jeśli tak to w czym to się przejawia. Ponadto czy stan zdrowia wnioskodawczyni wyklucza na stałe podjęcie przez nią pracy zgodnej z kwalifikacjami (szwaczka).

b/ ginekologa, na okoliczność tego, aby biegły wyjaśnił istotną zmianę konkluzji swojej opinii z dnia 4.07.2022 r. (k. 90) oraz z dnia 13.11.2022 r. (k.124), w stosunku do pierwotnej opinii z dnia 21.11.2021 r. (k.42-43), w której biegły stwierdza całkowitą niezdolność do pracy na okres 2 lat. W szczególności biegły winien wyjaśnić, na podstawie jakich okoliczności faktycznych doszło do tak istotnej zmiany konkluzji opinii. Biegły winien przedstawić czy u wnioskodawczyni doszło do pogorszenia stanu zdrowia w okresie pomiędzy datami wydania opinii (jeśli tak to na czym ono polegało), czy przedstawiła ona nową (inną) dokumentację medyczną (jeśli tak należy podać jaką). Biegły winien także wyjaśnić, czy stan zdrowia wnioskodawczyni nie rokuje żadnej poprawy, która mogłaby choćby skutkować przyznaniem jej w przyszłości renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a jeśli tak to w czym to się przejawia. Ponadto czy stan zdrowia wnioskodawczyni wyklucza na stałe podjęcie przez nią pracy zgodnej z kwalifikacjami (szwaczka).

W toku postępowania apelacyjnego biegli sporządzili opinie uzupełniające na wskazane wyżej okoliczności, które jednoznacznie wyjaśniły powstałe wątpliwości.

W opinii uzupełniającej biegły z dziedziny onkologii ponownie zapoznał się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w aktach sprawy, w tym z opinią zasadniczą z dnia 21.11.2021 r. oraz opinią uzupełniającą z dnia 04.07.2022 roku i z dnia 13.11.2022 r. biegłego z ginekologii. Biegły wyjaśnił, że w opinii uzupełniającej z dnia 08.03.2022r. zaakceptował wnioski orzecznicze biegłego ginekologa również uznając odwołującą za osobę całkowicie niezdolną do pracy z przyczyn onkologicznych w okresie 01.01.2021r. - 31.12.2022r. Biegły dodatkowo wskazał, że zgadza się z wnioskiem biegłego z dziedziny ginekologii zawartym w opinii uzupełniającej z dnia 13.11.2022r., że odwołująca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na stałe. Biegli onkolog wyjaśnił, że ze względu na posiadane specjalizacje, biegły ginekolog uczestniczył w diagnozowaniu i leczeniu raków szyjki macicy. Długoletnia obserwacja chorych po takim leczeniu pozwala na zebranie dużego doświadczenia w ocenie skuteczności leczenia onkologicznego oraz wpływu wczesnych powikłań pooperacyjnych i odległych objawów ubocznych na ogólny stan zdrowia, wydolność czynnościową i zdolność do pracy. Należy przyjąć, że ze względu na utrwalone, znaczne zaburzenie funkcji układu moczowego z objawami znacznie obniżającymi komfort życia i zdolność do pracy, odwołująca nie rokuje poprawy stanu zdrowia w stopniu pozwalającym na orzeczenie w przyszłości częściowej niezdolności do pracy.

W opinii uzupełniającej biegły ginekolog (specjalista z zakresu położnictwa, ginekologii i ginekologii onkologicznej) wskazał, że w dniu 9 listopada 2021 r. przeprowadził badanie lekarskie A. T., gdzie w oparciu o przeprowadzony wywiad, badanie ginekologiczne i ultrasonograficzne stwierdził, że odwołująca w dniu 25.09.2017 r. przebyła operację zmodyfikowanego radykalnego usunięcia macicy z przydatkami i usunięciu węzłów chłonnych. W przebiegu pooperacyjnym z powodu szerokiego zakresu operacji onkologicznej podejrzewano przetokę pęcherzowe - pochwową, a w ostatecznym rozpoznaniu przetokę moczowodowo - pochwową, z wodonerczem, ropowicą, dwustronnym zwężeniem moczowodów. Wskazaniem do tak rozległej operacji był rak inwazyjny płaskonabłonkowy szyjki macicy. Z uwagi na zaistniałe powikłanie (obustronne zwężenie moczowodów) wykonano w 2O18 r. po stronie prawej przeszczep moczowodu, a po stronie lewej na stałe założono cewnik moczowodowy. Z uwagi na zmianę inwazyjną raka, powikłanie pooperacyjne, odstąpiono od kontynuowania uprzednio planowanej radioterapii. Biegły stwierdził, że stan chorej przez cały czas były niewyrównany i nie pozwalał na kontynuację leczenia. Dlatego po ponownym zapoznaniu się z całą dokumentacją a także opinią z dnia 21.10.2021 r. biegły stwierdził, że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy, utraciła zdolność do pracy, a odwołująca nie rokuje poprawy stanu zdrowia. Z tego względu biegły ginekolog stwierdził, że odwołująca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy na stałe (tak samo stwierdzono w opinii z dnia 4.07.2022 r. i 13.11.2022 r.).

W ocenie Sądu Apelacyjnego - na podstawie powyższych opinii uzupełniających biegłych onkologa i ginekologa, a także opinii tych biegłych przeprowadzonych przed Sądem I instancji, można jednoznacznie stwierdzić, że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy od daty wstrzymania wypłaty poprzednio przyznanego świadczenia, tj. od 1 stycznia 2021r. na stałe.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego argumentacja przedstawiona przez skarżącego nie wskazuje na żadne okoliczności, które mogłyby podważyć wnioski wynikające z opinii biegłych, w szczególności apelujący nie zakwestionował skutecznie ustalenia dalszej niezdolności do pracy u odwołującej – na stałe.

W apelacji pozwany kwestionował ustalenie, że rozpoznane przez biegłych schorzenia czynią odwołującą osobą niezdolną do pracy, gdy w ocenie pozwanego naruszenie sprawności organizmu w przebiegu raka szyjki macicy z powikłaniami urologicznymi, wymagają dalszego leczenia i kontroli onkologicznej, natomiast nie powodują niezdolności do pracy. Zdaniem Sądu Apelacyjnego zarzuty pozwanego mają charakter wyłącznie nieskutecznej polemiki z ustaleniami biegłych.

Odnosząc się do powyższego Sąd Apelacyjny wskazuje w pierwszej kolejności, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy najbardziej miarodajny w zakresie oceny istnienia i stopnia tej niezdolności, jest dowód z opinii biegłych sądowych. Waloru opinii biegłych nie posiadają natomiast ani orzeczenia lekarza orzecznika ZUS-u, ani komisji lekarskiej, ani też zaświadczenia lekarskie wystawione przez lekarzy prowadzących ubezpieczonego. Te ostatnie są dokumentami prywatnymi, ich moc dowodowa jest inna niż opinii biegłych, także zakres wykorzystania dowodu z dokumentu prywatnego, przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, jest też różny. Biegli sądowi sporządzają opinie dla potrzeb spraw sądowych w zupełnie innych warunkach (m.in. całkowitej bezstronności) niż prywatni eksperci oraz lekarze orzecznicy, których opiniami także sąd nie jest związany i po to właśnie powołuje niezależnych biegłych do oceny stanu zdrowia ubezpieczonych. Orzeczenie o zdolności lub niezdolności do pracy na dotychczasowym stanowisku jest dokumentem zawierającym oświadczenie wiedzy lekarza o stanie zdrowia pracownika. Takie orzeczenie lekarskie nie wiąże jednak sądu w sprawie o rentę co do okoliczności ustalenia stopnia niezdolności do pracy.

Wskazać należy, że w postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga wiadomości specjalnych, a zatem dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Jednak w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie zawsze decyduje sąd, gdyż niezdolność do pracy, jako przesłanka renty, ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (sygn. III UK 30/09).

Zgodnie z art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy).

W zakresie oceny stopnia niezdolności ubezpieczonej do pracy i okresu trwania tej niezdolności Sąd I instancji oparł się na opiniach biegłych onkologa i ginekologa, którzy dodatkowo sporządzili opinie uzupełniające w toku postępowania apelacyjnego. Bez wątpienia z powołanych opinii - jak już wyżej wskazywano - jednoznacznie wynika, że odwołująca jest osobą w dalszym ciągu niezdolną do wykonywania pracy zarobkowej – na stałe.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela te ustalenia, tym bardziej, że pozwany nie zakwestionował skutecznie powyższych opinii biegłych pod względem merytorycznym, a jedynie polemizował wnioskami końcowymi opinii. Tymczasem opiniujący w sprawie biegli zgodnie uznali, że schorzenia rozpoznane u odwołującej powodują u niej dalszą niezdolność do pracy – na stałe. Biegli przed wydaniem opinii pisemnych szczegółowo zapoznawali się z dokumentacją medyczną zgromadzoną w aktach sprawy, jak również w aktach rentowych, a także przeprowadzili bezpośrednie badanie odwołującej.

Zauważyć należy przy tym, że dowód w postaci opinii biegłych podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych we wnioskach (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., sygn. I CKN 1170/98). Opinia biegłych nie podlega, jak dowód na stwierdzenie faktów, weryfikacji w oparciu o kryterium prawdy i fałszu, lecz poprzez pozytywne lub negatywne uznanie wartości rozumowania zawartego w opinii. Zatem, jeśli opinia biegłego nie zawiera niejasności, wewnętrznych sprzeczności ani luk, oparta została na materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, biegły w sposób należyty uzasadnił swoje wnioski (tj. w szczególności przedstawił tok swego rozumowania w sposób poddający się kontroli pod względem logiki), a konkluzje opinii są konkretne i przekonujące oraz wynikają z przeprowadzonych przez biegłego czynności (np. badań) oraz toku rozumowania, to brak jest podstaw do uznania takiej opinii za nieprzydatną dla rozstrzygnięcia sprawy i przeprowadzania na podstawie art. 286 k.p.c. dodatkowego dowodu z opinii innych biegłych lub uzupełniającej opinii przez tego samego biegłego tylko z tej przyczyny, że strona postępowania nie zgadza się z treścią opinii. Jednocześnie wskazać należy, że to strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia z dnia: 16 września 2009 r., sygn. I UK 102/09).

Pozwany w żaden sposób nie wykazał przy tym, aby powołani biegli popełnili błąd logiczny w przeprowadzonym rozumowaniu, czy też pominęli dane wynikające z dokumentacji medycznej. W konsekwencji pozwalało to na zastosowanie opinii tych biegłych jako podstawy do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie. Wobec powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego, zarzuty apelującego nie mogły zasługiwać na aprobatę, co skutkowało oddaleniem jego apelacji.

Konkludując, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalił, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia.

Wiesława Stachowiak