Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot

Sędziowie: SSA Katarzyna Schönhof-Wilkans /spr./

del. SSO Renata Pohl

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Majchrzak

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2019 r. w Poznaniu

sprawy A. O.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o ustalenie kapitału początkowego

na skutek apelacji A. O.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 19 grudnia 2017 r. sygn. akt IV U 2214/17

oddala apelację.

del. SSO Renata Pohl

SSA Dorota Goss-Kokot

SSA Katarzyna Schönhof-Wilkans

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 02.08.2017 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. ustalił kapitał początkowy wnioskodawcy A. O. na dzień 01.01.1999 r. na kwotę 193 728,37 zł.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład nie uwzględnił dni i okresów: od 15.01.1990 r. do 27.02.1990 r., 23.03.1990 r., 27.03.1990 r., 03.04.1990 r., 06.04.1990 r., 10.04.1990 r., 12.04.1990 r., 18.04.1990 r., 20.04.1990 r., 08.05.1990 r., od 21.05.1990 r. do 08.06.1990 r., od 27.06.1990 r. do 29.06.1990 r., 11.07.1990 r., od 17.07.1990 r. do 18.07.1990 r., 04.09.1990 r., od 10.09.1990 r. do 11.09.1990r., od 18.09.1990 r. do 28.09.1990 r., od 25.10.1990 r. do 03.11.1990r., od 15.11.1990 r. do 16.11.1990 r., od 19.11.1990r. do 15.12.1990 r., stwierdzając, że w tych okresach wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym, oraz od 16.02.1991 r. do 17.02.1991 r., stwierdzając, że wnioskodawca był zgłoszony do ubezpieczeń społecznych z tytułu zatrudnienia w (...) sp. z o.o. w Z. od dnia 18.02.1991 r.

Ponadto organ rentowy nie uwzględnił dochodów z roku 1977 w kwocie 11.981,00 zł wskazując, że wpis w legitymacji ubezpieczeniowej jest nieformalny – brak daty dokonania wpisu.

W odwołaniu od tej decyzji A. O. wniósł o jej zmianę, w szczególności przez zaliczenie okresów urlopów bezpłatnych w 1990 r. do okresów nieskładkowych (pkt 1) i uwzględnienie dochodów z 1977 r. w wysokości 11.981,00 zł (pkt 2).

W uzasadnieniu wnioskodawca wywiódł, że skoro urlopy bezpłatne w 1990 r. udzielone były na pisanie pracy habilitacyjnej, to okresy te uznać należy za aspiranturę naukową, która zgodnie z art. 7 pkt 9a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, kwalifikuje się do okresów nieskładkowych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 19 grudnia 2017 r., sygn.. akt IV U 2214/17 oddalił odwołanie.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Wnioskodawca A. O., urodzony (...), pierwszy wniosek o ustalenie kapitału początkowego złożył organowi rentowemu w dniu 17.12.2003 r. Kolejno wydawanymi decyzjami – z dnia 19.06.2007 r., 19.03.2008 r., 27.10.2011 r., 11.07.2017 r., znak: (...), pozwany ustalał kapitał początkowy wnioskodawcy na dzień 01.01.1999 r. Po raz ostatni organ rentowy – po otrzymaniu nowego dowodu: legitymacji ubezpieczeniowej – ustalił kapitał początkowy wnioskodawcy zaskarżoną decyzją z dnia 02.08.2017 r.

Do ustalenia wartości kapitału początkowego Zakład przyjął podstawę wymiaru kapitału początkowego w kwocie 2.210,91 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 01.01.1989 r. do 31.12.1998 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 181,09 %. Zakład uwzględnił okresy składkowe – łącznie 21 lat, 4 miesiące i 19 dni, tj. 256 miesięcy oraz nieskładkowe – łącznie 5 lat, tj. 60 miesięcy. Kapitał początkowy ustalony na dzień 01.01.1999 r. wyniósł 193.728,37 zł.

W okresie od 01.04.1977 r. do 31.08.1977 r. wnioskodawca zatrudniony był na podstawie umowy o pracę w Zakładzie Budowlano- (...) przy (...)Kombinacie (...) Przedsiębiorstwo Państwowe w L., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku stażysty, na którym otrzymywał wynagrodzenie szóstej grupy w wysokości 2.200,00 zł oraz dodatek specjalny trzeciej grupy w wysokości 400,00zł. Z tytułu zatrudnienia w (...)Kombinacie (...) wnioskodawca otrzymał wynagrodzenie w łącznej kwocie 11.981,00 zł.

W okresie od 11.09.1989 r. do 15.02.1991 r. wnioskodawca zatrudniony był na podstawie umowy o pracę w Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. (...). w Z. w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku specjalista elektronik.

W czasie tego zatrudnienia wnioskodawca przebywał na urlopach bezpłatnych w dniach i okresach:

- od 15.01.1990 r. do 27.02.1990 r.;

- 23.03.1990 r.;

- 27.03.1990 r.;

- 03.04.1990 r.;

- 06.04.1990 r.;

- 10.04.1990 r.;

- 12.04.1990 r.;

- 18.04.1990 r.;

- 20.04.1990 r.;

- 08.05.1990 r.;

- od 21.05.1990 r. do 08.06.1990 r.;

- od 27.06.1990 r. do 29.06.1990 r.;

- 11.07.1990 r.;

- od 17.07.1990 r. do 18.07.1990 r.;

- 04.09.1990 r.;

- od 10.09.1990 r. do 11.09.1990 r.;

- od 18.09.1990 r. do 28.09.1990 r.;

- od 25.10.1990 r. do 03.11.1990 r.;

- od 15.11.1990 r. do 16.11.1990 r.;

- od 19.11.1990 r. do 15.12.1990 r.

Wyszczególnionych wyżej urlopów bezpłatnych pracodawca udzielił wnioskodawcy na pisanie pracy habilitacyjnej.

Pismem z dnia 4.12.1987 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej skierowało wnioskodawcę na staż habilitacyjny w ZSRR.

Staż odbywał się w Instytucie (...) w K. i został zakończony uzyskaniem przez wnioskodawcę dyplomu z dnia 1.11.1991 r., równorzędnego z dyplomem o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie elektroniki. Dyplom nostryfikowano w dniu 20.02.1992 r.

Staż habilitacyjny nie miał programowego okresu trwania. W ramach tego stażu wnioskodawca odbywał wyjazdy w uzgodnionych okresach – do K. i innych ośrodków naukowych w ZSRR, w celu prowadzenia badań i redagowania pracy. Wnioskodawca uczestniczył w konsultacjach i seminariach w czasie kilkunastodniowych wyjazdów kilka razy w roku. Wyjazdy te były rozliczane jako okresy składkowe, wnioskodawca otrzymywał oskładkowane wynagrodzenie jako pracownik.

Urlopy bezpłatne w 1990 r. były udzielane w celu zredagowania rozprawy habilitacyjnej.

Wnioskodawca nie był wówczas zatrudniony na uczelni wyższej. Pracował zawodowo w zakładzie przemysłowym, wykonując obowiązki kierownika pracowni, konstruktora prowadzącego.

Przy uwzględnieniu spornych okresów urlopu bezpłatnego jako okresów nieskładkowych oraz wynagrodzenia za 1977 r. na podstawie kwestionowanego wpisu w legitymacji ubezpieczeniowej hipotetyczne wyliczenie wartości kapitału początkowego przedstawia się następująco: okres składkowy – bez zmian; okres nieskładkowy – 5 lat, 4 miesiące i 11 dni, tj. 64 miesiące; wskaźnik wysokości podstawy wymiaru – bez zmian (wynagrodzenie z lat 1989-1998); podstawa wymiaru – bez zmian; wartość kapitału początkowego na dzień 01.01.1999 r. – 195.360,66 zł.

Mając na uwadze powyżej ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżoną decyzją organ rentowy ustalił wysokość kapitału początkowego wnioskodawcy prawidłowo.

Jako materialno-prawne podstawy rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy przywołał przepisy regulujące zasady obliczania kapitału początkowego, tj. art. 173 ust. 1, art. 174 ust. 1, 2 i 3, art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm., dalej, jako: ustawa emerytalna).

Sąd Okręgowy wskazał, że spór dotyczy dwóch kwestii, z których co do jednej należy przyznać rację twierdzeniom wnioskodawcy, ale pozostaje ona bez wpływu na wysokość kapitału początkowego. Wnioskodawca zasadnie zarzucił, że pozwany bezpodstawnie nie przyjął jako wykazanych, zarobków z okresu od 01.04.1977 r. do 31.08.1977 r., podanych w jego legitymacji ubezpieczeniowej. Okoliczność ta nie ma jednak znaczenia dla trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Druga kwestia, co do której stanowisko wnioskodawcy nie jest natomiast trafne, odnosi się do zaliczenia do stażu ubezpieczeniowego okresów urlopów bezpłatnych z roku 1990. Odnosząc się do tej kwestii, tj. niezaliczenia wnioskodawcy do stażu ubezpieczeniowego okresów urlopu bezpłatnego w 1990 r., w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), Sąd Okręgowy podkreślił, że jedynie okresy enumeratywnie wymienione w przepisach art. 6, art. 7 pkt 5 lub – w wymiarze nie większym niż określony w art. 5 ust. 2 – art. 7 pkt 1-3 i 6-12 ustawy emerytalnej, uwzględnia się przy wyliczeniu kapitału początkowego. Same okresy urlopu bezpłatnego były bezsporne, a ich wymiar wynika z załącznika do zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia 22.01.2003 r. Ponadto wnioskodawca wykazał, że urlopy te były udzielone i wykorzystane na pisanie pracy habilitacyjnej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, nie jest jednak tak, jak wywodzi wnioskodawca, że każdy okres rozwoju naukowego, czy okres prowadzący do uzyskania tytułu naukowego, jest okresem aspirantury naukowej, o którym mowa w art. 7 pkt 9a ustawy emerytalnej.

Zgodnie z tym przepisem, okresami nieskładkowymi są również okresy studiów doktoranckich i aspirantury naukowej w wymiarze określonym w decyzji o ich utworzeniu.

Przy czym tak studia doktoranckie, jak i aspirantura naukowa, są lub były zinstytucjonalizowanymi formami kształcenia, prowadzącymi do uzyskania tytułu doktora nauk, które organizowane i prowadzone są lub były w trybie ściśle określonym przepisami prawa o szkolnictwie wyższym.

Sformalizowana instytucja aspirantury naukowej, przewidziana art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 15.12.1951 r. o szkolnictwie wyższym i o pracownikach nauki (Dz.U. z 1956 r., Nr 41, poz. 185), nie istniała już pod rządami ustawy z dnia 05.11.1958 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1958 r., Nr 68, poz. 336), która odnosiła się do aspirantury jedynie w przepisach przejściowych, jak i ustaw z dnia 04.05.1982 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1982 r., Nr 14, poz. 113) i z dnia 12.09.1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1990 r., Nr 65, poz. 385).

Sąd I instancji dodał, że ustawa z 15.12.1951 r. nie przewidywała jeszcze instytucji studiów doktoranckich, stąd w ujęciu systemowym, aspiranturę naukową kwalifikować można jako formę kształcenia równorzędną ze studiami doktoranckimi w okresie uprzednim.

W sprawie zaś niewątpliwym jest, że wnioskodawca nie odbywał aspirantury naukowej regulowanej przepisami ustawy z dnia 15.12.1951 r., która w spornym okresie już nie obowiązywała.

Zgodnie z art. 45 ust. 2 tej ustawy, w celu przygotowania się do uzyskania kwalifikacji naukowych wymaganych dla samodzielnych pracowników nauki absolwenci szkół wyższych, którzy w pracy zawodowej, naukowej lub praktycznej wykazali wybitne zdolności i zamiłowania do pracy naukowej, mogli być przyjęci na aspiranturę naukową.

Według ust. 3, organizację aspirantury naukowej, okres jej trwania oraz prawa i obowiązki aspiranta ustaliła Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

W myśl przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.04.1952 r. w sprawie organizacji aspirantury naukowej (Dz.U. Nr 24, poz. 163 ze zm.), aspirantura naukowa była formą kształcenia kadr naukowych i naukowo-pedagogicznych (§ 1 ust. 1).

§ 4 ust. 1 stanowił, że o dopuszczeniu do odbywania aspirantury naukowej decyduje minister, któremu podlegają szkoły wyższe (instytuty naukowe lub inne placówki naukowe), uprawnione do przygotowywania aspirantów naukowych. O dopuszczenie do odbywania aspirantury naukowej w placówkach Polskiej Akademii Nauk decyduje jej Prezydium.

W myśl ust. 2, decyzja o dopuszczeniu do odbywania aspirantury naukowej powinna zawierać skierowanie aspiranta do właściwej szkoły wyższej (instytutu naukowego lub innej placówki naukowej) oraz określać termin rozpoczęcia aspirantury.

Wnioskodawca takiej decyzji nie przedstawił, bo w spornym okresie nie mogła być ona wydana, a z dokumentacji pracowniczej i zeznań wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że odbywał on staż naukowy (habilitacyjny), nieobjęty powyższymi regulacjami.

Wnioskodawca zeznał, że staż habilitacyjny nie miał programowego okresu trwania, jak studia – tymczasem studia aspiranta naukowego, zgodnie z § 6 rozporządzenia, odbywały się na podstawie trzyletniego indywidualnego planu.

Sąd Okręgowy konkludując, stwierdził, że w spornych okresach urlopu bezpłatnego w 1990 r., wnioskodawca odbywał staż naukowy, niewchodzący w zakres pojęciowy aspirantury naukowej, o której mowa w art. 7 pkt 9a ustawy emerytalnej, a zatem okres tego stażu nie może zostać zakwalifikowany jako okres nieskładkowy.

Urlop bezpłatny, nawet przeznaczony na staż naukowy, czy rozwój naukowy, nie jest też wyszczególniony wśród innych okresów nieskładkowych (ani składkowych) w art. 6-7 w zw. z art. 174 ust. 2 ustawy emerytalnej, a tylko te okresy mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu kapitału początkowego.

Z tych względów, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia w całości wywiódł odwołujący A. O.. Zarzucił on wyrokowi niezaliczenie do ustalenia wartości kapitału początkowego urlopów bezpłatnych w 1990 roku, udzielonych na pisanie pracy habilitacyjnej.

W uzasadnieniu apelujący podniósł, że z przedstawionych i udokumentowanych faktów wynika, że w latach 1987-1991 był studentem doktorantem Politechniki (...) w trybie studiów zaocznych, skierowanym przez Ministerstwo Edukacji Narodowej RP na wniosek pracodawcy Ośrodek (...) w Z.. W czasie spornego okresu w 1990 roku był zatrudniony w Przedsiębiorstwie -(...) I., spółce zależnej powołanej przez Zakłady (...). Na pisanie pracy habilitacyjnej miał udzielane urlopy bezpłatne. Pisanie pracy habilitacyjnej było kluczowym elementem planu studiów habilitacyjnych.

W związku z powyższym apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zaliczenie okresów urlopów bezpłatnych w 1990 roku do okresów nieskładkowych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Argumenty podniesione przez A. O. w treści apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw zmiany zaskarżonego wyroku.

W pierwszej kolejności Sąd Apelacyjny podkreśla, że Sąd Okręgowy przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy nie naruszył tak norm prawa materialnego, jak i zasad postępowania, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków apelacji. W ocenie Sądu Apelacyjnego, ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Okręgowy są prawidłowe i kompletne w kontekście oceny legalności zaskarżonej decyzji, a wyprowadzone z nich wnioski nie budzą zastrzeżeń. Ustalenia te sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998r., sygn. akt I PKN 339/98, OSNAPiUS 1998/24/776, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2000r., sygn. akt I CKN 356/98, Lex nr 50863).

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do zaliczenia do stażu ubezpieczeniowego – jako okresu nieskładkowego – okresów urlopów bezpłatnych odwołującego w roku 1990 r.

Sąd Apelacyjny wskazuje, że Sąd I instancji szczegółowo i wyczerpująco odniósł się i wyjaśnił podstawy oddalenia odwołania w zakresie każdego zarzutu do zaskarżonej decyzji, który odwołujący złożył w toku postępowania pierwszoinstancyjnego. Tym samym Sąd Okręgowy wyjaśnił podstawy, dla których oddalił w zaskarżonym wyroku wniesione odwołanie. Niniejszy Sąd w pełni akceptuje wskazane powyżej stanowisko Sądu Okręgowego i stwierdza, iż nie ma potrzeby, by w tym miejscu ponownie powielać słuszną argumentację tego Sądu, przedstawioną w uzasadnieniu. Tym niemniej, poniższe rozważania będą dotyczyły podniesionego w apelacji zarzutu.

A. O. domagał się zaliczenia do ustalenia wartości kapitału początkowego urlopów bezpłatnych w 1990 roku, udzielonych na pisanie pracy habilitacyjnej, przypadających od 15.01.1990 r. do 27.02.1990 r., 23.03.1990 r., 27.03.1990 r., 03.04.1990 r., 06.04.1990 r., 10.04.1990 r., 12.04.1990 r., 18.04.1990 r., 20.04.1990 r., 08.05.1990 r., od 21.05.1990 r. do 08.06.1990 r., od 27.06.1990 r. do 29.06.1990 r., 11.07.1990 r., od 17.07.1990 r. do 18.07.1990 r., 04.09.1990 r., od 10.09.1990 r. do 11.09.1990r., od 18.09.1990 r. do 28.09.1990 r., od 25.10.1990 r. do 03.11.1990r., od 15.11.1990 r. do 16.11.1990 r. i od 19.11.1990r. do 15.12.1990 r.

Słusznie podkreślał Sąd Okręgowy, odnosząc się do niezaliczenia odwołującemu do stażu ubezpieczeniowego okresów urlopu bezpłatnego w 1990 r., w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...), że wyłącznie okresy enumeratywnie wymienione w przepisach art. 6 i art. 7 ustawy emerytalnej uwzględnia się przy wyliczeniu kapitału początkowego.

Zgodnie z art. 7 pkt 9 a) – okresami nieskładkowymi są okresy studiów doktoranckich i aspirantury naukowej w wymiarze określonym w decyzji o ich utworzeniu. Podobnie brzmiał obowiązujący w spornym okresie przepis art. 13.1.3 pkt 3) ustawy z 14.12.1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U.1982.40.267 ze zm.) – za okresy zaliczane do okresów zatrudnienia uważa się również okresy studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Bezsporne są w sprawie okresy urlopu bezpłatnego, których zaliczenia jako okresów nieskładkowych domaga się odwołujący. Także niesporne jest, że urlopy te były udzielone i wykorzystane przez A. O. w celu pisania pracy habilitacyjnej. Słusznie jednakże, przy uwzględnieniu okoliczności niniejszej sprawy, stwierdził Sąd Okręgowy, że nie każdy okres rozwoju naukowego, czy okres prowadzący do uzyskania tytułu naukowego, jest okresem studiów doktoranckich i aspirantury naukowej w rozumieniu art. 7 pkt 9 a) ustawy emerytalnej. Zarówno studia doktoranckie, jak i aspirantura naukowa, były zinstytucjonalizowanymi formami kształcenia, organizowanymi w trybie ściśle określonym przepisami prawa o szkolnictwie wyższym.

Sformalizowana instytucja aspirantury naukowej, przewidziana art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 15.12.1951 r. o szkolnictwie wyższym i o pracownikach nauki (Dz.U. z 1956 r., Nr 41, poz. 185), nie istniała już pod rządami ustawy z dnia 05.11.1958 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1958 r., Nr 68, poz. 336), która odnosiła się do aspirantury jedynie w przepisach przejściowych, jak i ustaw z dnia 04.05.1982 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1982 r., Nr 14, poz. 113) i z dnia 12.09.1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. z 1990 r., Nr 65, poz. 385).

Ustawa z 15.12.1951 r. nie przewidywała jeszcze instytucji studiów doktoranckich, stąd w ujęciu systemowym, aspiranturę naukową kwalifikować można jako formę kształcenia równorzędną ze studiami doktoranckimi w okresie uprzednim. Niewątpliwym jest, że wnioskodawca nie odbywał aspirantury naukowej regulowanej przepisami ustawy z dnia 15.12.1951 r., która w spornym okresie już nie obowiązywała. Zgodnie z art. 45 ust. 2 tej ustawy, w celu przygotowania się do uzyskania kwalifikacji naukowych wymaganych dla samodzielnych pracowników nauki absolwenci szkół wyższych, którzy w pracy zawodowej, naukowej lub praktycznej wykazali wybitne zdolności i zamiłowania do pracy naukowej, mogli być przyjęci na aspiranturę naukową. Zgodnie z ust. 3, organizację aspirantury naukowej, okres jej trwania oraz prawa i obowiązki aspiranta ustaliła Rada Ministrów w drodze rozporządzenia.

W myśl przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26.04.1952 r. w sprawie organizacji aspirantury naukowej (Dz.U. Nr 24, poz. 163 ze zm.), aspirantura naukowa była formą kształcenia kadr naukowych i naukowo-pedagogicznych (§ 1 ust. 1). § 4 ust. 1 stanowił, że o dopuszczeniu do odbywania aspirantury naukowej decyduje minister, któremu podlegają szkoły wyższe (instytuty naukowe lub inne placówki naukowe), uprawnione do przygotowywania aspirantów naukowych. O dopuszczenie do odbywania aspirantury naukowej w placówkach Polskiej Akademii Nauk decyduje jej Prezydium. W myśl ust. 2, decyzja o dopuszczeniu do odbywania aspirantury naukowej powinna zawierać skierowanie aspiranta do właściwej szkoły wyższej (instytutu naukowego lub innej placówki naukowej) oraz określać termin rozpoczęcia aspirantury.

Wnioskodawca takiej decyzji nie przedstawił, a z dokumentacji pracowniczej i zeznań wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że odbywał on staż naukowy (habilitacyjny), nieobjęty powyższymi regulacjami. Powyższe przepisy regulowały kwestie dopuszczenia do odbywania aspirantury naukowej przez ministra, któremu podlegają szkoły wyższe (instytuty naukowe lub inne placówki naukowe), uprawnione do przygotowywania aspirantów naukowych. Tymczasem odwołujący odbywał staż habilitacyjny na uczelni radzieckiej, która nie podlegała polskiemu ministrowi. Nie stoi to w sprzeczności z faktem późniejszego potwierdzenia przez Ministra Edukacji Narodowej dyplomu o nadaniu odwołującemu stopnia naukowego doktora nauk technicznych, który jest równorzędny z dyplomem o nadaniu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie elektroniki wydawanym w RP, wydanego na podstawie właściwych przepisów, jednakże wskazuje jednoznacznie, że odbywany przez odwołującego staż naukowy (habilitacyjny) w roku 1990 nie był objęty wskazanymi wyżej uregulowaniami.

Sąd Apelacyjny stwierdza za Sądem Okręgowym, że w spornych okresach urlopu bezpłatnego w 1990 r., wnioskodawca odbywał staż naukowy, niewchodzący w zakres pojęciowy aspirantury naukowej, o której mowa w art. 7 pkt 9 a) ustawy emerytalnej, a zatem okres tego stażu nie może zostać zakwalifikowany jako okres nieskładkowy. Urlop bezpłatny, nawet przeznaczony na staż naukowy, czy rozwój naukowy, nie jest też wyszczególniony wśród innych okresów nieskładkowych (ani składkowych) w art. 6-7 w zw. z art. 174 ust. 2 ustawy emerytalnej, a tylko te okresy mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu kapitału początkowego.

W tym stanie rzeczy, uznając zarzuty odwołującego za niezasadne i stwierdzając, że zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

del. SSO Renata Pohl

SSA Dorota Goss-Kokot

SSA Katarzyna Schönhof-Wilkans