Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 26 października 2022 r.

Sąd Apelacyjny w P., II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:sędzia Przemysław Grajzer

Sędziowie:Maciej Świergosz

Piotr Michalski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Małgorzata Zwierzchlewska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Regionalnej Mariusza Orlickiego

po rozpoznaniu sprawy Ł. K.

w przedmiocie skargi z dnia (...) r. na przewlekłość postępowania sądowego w sprawie (...) Sądu Okręgowego w P. wraz z wnioskiem o zasądzenie kwoty 20.000 zł

na podstawie art. 9 ust. 1 oraz art. 17 ust. 3 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U.2018.75 j.t. ze zm.)

p o s t a n a o w i ł

1.  skargę odrzucić;

2.  zwolnić skarżącego od opłaty od skargi.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia (...) r. (data wpływu (...) r.), skarżący Ł. K. wniósł o stwierdzenie przewlekłości postępowania sądowego w toczącej się przeciwko niemu sprawie karnej o sygn. (...) Sądu Okręgowego w P. oraz o zasądzenie na jego rzecz sumy pieniężnej w wysokości 20.000 złotych. W uzasadnieniu skarżący obszernie opisał dolegliwości związane ze stosownym wobec niego w sprawie tymczasowym aresztowaniem oraz wpływem ww. sprawy na jego sytuację procesową w innych sprawach (odwieszenie wyroku), jak również z koniecznością ponoszenia przez niego i jego rodzinę kosztów związanych z kaucjami, kolejnymi posiedzeniami w sprawie odwieszenia wyroków, czy odwołaniami; nadto wskazał, że postawiony mu zarzut oparty jest na pomówieniu jednej osoby, która od wielu lat leczy się psychiatrycznie. Skarżący podkreślił również, że „sprawa trwa dłużej niż jest to konieczne (prawie 10 lat). Dodatkowo idzie od nowa.”

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Skarga podlegała odrzuceniu.

Jak wynika z przepisu art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki ((Dz.U.2018.75 j.t. ze zm.) – zwanej dalej ustawą o skardze – skarga powinna, poza uczynieniem zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, zawierać:

1) żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie, której skarga dotyczy,

2) przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie.

W razie niespełniania przez skargę powyższych wymogów, sąd właściwy do jej rozpoznania, odrzuca ją bez wyzwania do uzupełnienia braków, co wprost wynika z art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o skardze.

Z utrwalonej linii orzeczniczej, zarówno Sądu Najwyższego ( vide: orzeczenia z dnia 20 kwietnia 2017 r., (...) 16/17, z dnia 13 maja 2008 roku, (...) 6/08; z dnia 15 stycznia 2008 roku, (...) 46/07, z dnia 5 czerwca 2007 roku, (...) 16/07, z dnia 7 czerwca 2005 roku, (...) 103/05), jak i sądów apelacyjnych (por.: orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 marca 2011 roku, II S 7/11; w K. z dnia 24 czerwca 2010 roku, II S 15/10, z dnia 23 kwietnia 2010 roku, II S 5/10, z dnia 27 października 2009 roku, II S 20/09; w K. z dnia 2 marca 2005 roku, II S 11/05 oraz z dnia 28 października 2004 roku, II S 6/04) – w sposób niebudzący wątpliwości wynika, iż istota skargi na przewlekłość nie może się sprowadzać do zakwestionowania ogólnie długiego okresu trwania postępowania, zaś skarżący winien w sposób szczegółowy oraz konkretny przytoczyć okoliczności uzasadniające jego sformułowane w skardze żądanie, tj. wskazać jakie czynności zostały przez dany organ wymiaru sprawiedliwości zaniechane bądź przeprowadzone wadliwie, co z kolei miało spowodować nieuzasadnioną zwłokę w postępowaniu, w przedmiotowym przypadku przygotowawczego, powodując jego przewlekłość.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie Ł. K. w swojej skardze odnośnie przebiegu postępowania, ograniczył się wyłącznie do wskazania okresu jego trwania (prawie 10 lat) i wyrażenia oceny, że postępowanie trwa dłużej niż jest to konieczne, zwłaszcza, że toczy się od początku.

Takie ukształtowanie treści skargi wskazywało zatem jednoznacznie, że skarżący nie odniósł się w ogóle do czynności podejmowanych w niniejszej sprawie przez sąd meriti i nie wskazał nawet w przybliżeniu, które z działań sądu – i w jaki sposób – miały nie respektować zasady sprawnego postępowania, powodując tym samym jego przewlekłość. Za takie wskazanie nie mogło być bowiem uznane stwierdzenie przez skarżącego faktu, że przedmiotowa sprawa toczy się od początku. Konieczność prowadzenia rozprawy w sprawie (...) od początku, wynikała bowiem wprost z przepisów art. 404 § 2 k.p.k., zgodnie z którym rozprawę odroczoną prowadzi się w nowym terminie od początku. Sąd może wyjątkowo prowadzić rozprawę odroczoną w dalszym ciągu, chyba że skład sądu uległ zmianie. W przedmiotowej zaś sprawie, z uwagi na chorobę ławniczki, zarządzeniem z dnia (...) r. wyznaczono do składu orzekającego nowego ławnika.

Wystarczającym wskazaniem podstaw faktycznych skargi nie było także opisanie przez skarżącego dolegliwość, którą stanowiło dlań stosowanie środków zapobiegawczych, w tym tymczasowego aresztowania i poręczenia majątkowego. Zastosowanie środków zapobiegawczych nie było przejawem przewlekłości postępowania, lecz narzędziem służącym do zabezpieczenia toku procesu; stosowanie takich środków nie było bezpośrednio uzależnione od czasu trwania postępowania, ale od potrzeb w zakresie zapewnienia jego prawidłowego toku. Tym bardziej zaś, za wytknięcie konkretnych uchybień terminowości danego postępowania karnego, nie mogło być uznane przywołanie przez skarżącego skutków, jakie fakt toczenia się tego postępowania wywierać miał na sytuację prawną skarżącego w innych sprawach karnych, w tym wykonawczych.

Podkreślenia wymagało, że istotą skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki jest zainicjowanie postępowania, w którym sąd dokona merytorycznej oceny prawidłowości oraz terminowości podjętych czynności procesowych z uwzględnieniem charakteru sprawy oraz jej faktycznego i prawnego stopnia zawiłości. Ograniczenie się zatem przez stronę do wskazania samego tylko okresu trwania postępowania i wyrażenie oceny, że trwa ono zbyt długo, uniemożliwia przeprowadzenie wskazanej weryfikacji sprawności postępowania. Dodać przy tym należało, że przedmiotowa sprawa jest w chwili obecnej tak obszerna, że wobec braku sprecyzowania konkretnych okoliczności uzasadniających żądanie stwierdzenia przewlekłości, de facto nie było możliwe doszukanie się ich przez sąd rozpatrujący skargę. Dopiero usunięcie ww. braków pozwoliłoby rozpoznać skargę w sposób merytoryczny.

W tej sytuacji, wobec niespełnienia przez przedmiotową skargę wymagań, o jakich mowa w art. 6 ust. 2 ustawy o skardze, niebędących jedynie zwykłymi wymaganiami formalnymi pisma procesowego, a jej wymaganiami konstrukcyjnymi (nieusuwalnymi) – por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia (...) r., (...) (...)– podlegała ona odrzuceniu zgodnie z dyspozycją przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o skardze, o czym orzeczono w pkt 1 sentencji.

Z kolei o kosztach sądowych niniejszego postępowania orzeczono na podstawie przepisu art. 17 ust. 3 ustawy o skardze i po uwzględnieniu wyniku postępowania, zwolniono skarżącego od opłaty od skargi, uznając niecelowość jej pobierania w sytuacji, kiedy wobec odrzucenia skargi i tak podlegałaby zwrotowi.

P. M. (1) P. G. M. Ś.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.