Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 3 października 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Izabela Pospieska

Protokolant: prot. sąd. Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora Prok. Reg. w Poznaniu Darii Wolf-Derdy

po rozpoznaniu w sprawie I. F. (I. F.)

w przedmiocie ekstradycji

zażalenia obrońcy ściganego

na postanowienia Sądu Okręgowego w Z.

z dnia (...) r. w sprawie (...)

w przedmiocie stwierdzenia prawnej dopuszczalności wydania ściganego z terytorium R. na terytorium R. oraz w przedłużenia tymczasowego aresztowani do dnia(...)

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n o w i ł

1.  utrzymać w mocy zaskarżone postanowienia w przedmiocie dopuszczalności przekazania ściganego oraz w przedmiocie tymczasowego aresztowania;

2.  obciążyć Skarb Państwa kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w P., po rozpoznaniu wniosku prokuratora, postanowieniem z dnia (...) r. w sprawie (...), na podstawie art. 603 § 1 k.p.k., zaopiniował pozytywnie wniosek Prokuratora Generalnego R. o ekstradycję obywatela T. F. I., stwierdzając tym samym, że wydanie F. I. jest prawnie dopuszczalne.

Uzasadniając to postanowienie Sąd I instancji wskazał m.in., że z załączonych dokumentów wynika, iż jest on ścigany przez organy wymiaru sprawiedliwości R. w związku z podejrzeniem popełnienia przestępstwa polegającego na tym, że w maju - czerwcu 2015 roku, jako aktywny członek organizacji terrorystycznej i ekstremistycznej — I. i L., zwanej I., przybył do M. w F., aby werbować i rekrutować obywateli tadżyckich oraz inne osoby do udziału w działalności I., a także w operacjach wojskowych na terytorium S. i F., skierowanych przeciwko legalnym władzom.

Nadto, odrębnym postanowieniem wydanym tego samego dnia, w ww. sprawie (...), orzeczono w przedmiocie zastosowania wobec ściganego tymczasowego aresztowania, na okres 3 miesięcy od czasu zatrzymania, tj. do dnia (...). Sąd Okręgowy powołał się przy tym na przesłanki z art. 605 § 1 k.p.k.

Zażalenie na oba ww. postanowienia złożył obrońca ściganego, działający na podstawie udzielonego mu pełnomocnictwa adwokat P. P., nie formułując w nim wyodrębnionych zarzutów, ale wnosząc o uchylenie pierwszego z ww. postanowień i orzeczenie o niedopuszczalności ekstradycji ściganego do T. oraz o uchylenie postanowienia w przedmiocie tymczasowego aresztowania, tym bardziej, że ścigany został osadzony w strzeżonym Ośrodku dla Cudzoziemców, co jest wystarczające dla zabezpieczenia toku postępowania.

W uzasadnieniu zażalenia, obrońca wskazał przy tym, że ścigany jest uchodźcą z T., gdzie wspierał opozycję i jest obecnie z tego powodu poszukiwany z przyczyn politycznych, a wydanie do T. grozi mu więzieniem, a nawet śmiercią; skarżący wskazał ponadto, że w sprawie brak jest dowodów wskazujących na zasadność postawionego ściganemu w T. zarzutu, a aktualnie ścigany pozostaje w procedurze uzyskania ochrony międzynarodowej, w tym skarżący obrońca wystosował już do I. pismo w sprawie usunięcia tzw. czerwonej noty.

Odnośnie zastosowanego tymczasowego aresztowania, skarżący wskazał, że jest to całkowicie zbędna dolegliwość, ponieważ ścigany przebywa w strzeżonym Ośrodku dla Cudzoziemców.

Do zażalenia skarżący dołączył m.in. pisemny apel Fundacji (...) w sprawie ściganego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się niezasadne.

Stanowisko skarżącego obrońcy – że przekazaniu ściganego do T. sprzeciwiał się wzgląd na gwarancję ochrony praw człowieka, jako że ściganemu z powodów politycznych grozi tam nieludzkie traktowania, czy nawet śmierć – należało uznać za niewykazane. Do wykazania sformułowanej w tym zakresie tezy obrony – o wystąpieniu w przedmiotowej sprawie podstawy obligatoryjnej odmowy wydania, o jakiej mowa w art. 604 § 1 pkt 7 k.p.k. – nie wystarczało powołanie się przez skarżącego na fakt o charakterze notoryjnym, że R. T. „słynie z naruszania praw człowieka i ścigania przeciwników politycznych”, co potwierdzała w swoim apelu Fundacja (...). Ów ogólnie przywołany fakt nie dostarczał przesłanek wystarczających do stwierdzenia, że w tym konkretnym przypadku, dotyczącym ściganego doszło do nadużycia wymiaru sprawiedliwości w związku z jego działalnością polityczną, w tym opozycyjną, czy aktywnością w zakresie społeczeństwa obywatelskiego.

Wprost przeciwnie, jedyne dostępne Sądowi I instancji materiały o charakterze dowodów – w tym wskazana we wniosku prokuratora dokumentacja dotycząca poszukiwania ściganego w oparciu o tzw. „czerwoną notę” wystawioną przez Biuro (...) wskazywały, że wniosek o ściganie dotyczy czynów o charakterze terrorystycznym, a zatem takich, które mieszczą się w zakresie normowania Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 15 listopada 2000 r. (Dz.U.2005.18.158). Tym samym, naprowadzone w zażaleniu wątpliwości co do dopuszczalności przekazania ściganego, słusznie uznane zostały przez Sąd I instancji za niewykazane i niewynikające z obiektywnych przesłanek, które dotyczyłyby przedmiotowej sprawy, nie zaś tylko informacji ogólnych, dostępnych w przestrzeni publicznej, w tym w materiałach publicystycznych, które ze swej istoty dowodami nie są.

Powyższe wskazywało, iż w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły opisane w zażaleniu okoliczności sprzeciwiające się przekazaniu ściganego w drodze ekstradycji na wezwanie R., ani też potrzeby dodatkowego weryfikowania owych okoliczności. Czyniło to zaskarżone orzeczenie o stwierdzeniu prawnej dopuszczalności wydania z terytorium R. na terytorium R. obywatela ww. R. – zasadnym.

Brak też było podstaw do przyjęcia, jakoby w przypadku ściganego niezasadnym było zastosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania. Podzielić należało stanowisko Sądu I instancji, że wystarczającą przesłanką dalszego stosowania wobec ściganego tymczasowego aresztowania na podstawie art. 605 § 1 k.p.k., był sam fakt objęcia go wnioskiem o ekstradycję, celem ścigania za przestępstwo o charakterze terrorystycznym, którego sprawca podlega wydaniu. Skoro bowiem na etapie postępowania prowadzonego w państwie występującym o wydanie istniały podstawy do poszukiwania ściganego, to również w postępowaniu służącym wykonaniu takiego wezwania przyjąć należało istnienie wysokiego prawdopodobieństwa ukrywania się ściganego (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 grudnia 2014 r., sygn. II AKz 770/14). Przy czym podkreślany w zażaleniu fakt pobytu ściganego w strzeżonym Ośrodku dla Cudzoziemców, nie sprzeciwiał się jego tymczasowemu aresztowaniu. Pobyt taki – jako wynikający z odmiennych co do istoty regulacji prawnych – nie może bowiem skutecznie zastąpić środka zapobiegawczego w zakresie zabezpieczenia toku procesu.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należało, iż – wbrew stanowisku skarżącego – zastosowanie wobec ściganego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania jawiło się jako zasadne. Zaaprobować należało także termin stosowania wobec ściganego tymczasowego aresztowania, który uznać należało za prawidłowy w świetle art. 605 § 1 k.p.k.

Uwzględniając powyższe, orzeczono, jak w punkcie 1 uzasadnianego postanowienia.

Zawarte w punkcie 2 orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego, uwzględniało regulację zawartą w art. 18 ust. 28 powoływanej Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej, zgodnie z którą zwykłe koszty wykonania wniosku ponosi wezwane Państwo-Strona, chyba że zostało to inaczej uzgodnione pomiędzy zainteresowanymi Państwami-Stronami.

I. P.

Pouczenie:

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.